Πρόκειται για μια σειρά λόγων - νοοτροπιών.
Ασφαλώς υπάρχουν αυτοί που αν τους δινόταν το κίνητρο θα ασχολούνταν παραπάνω. Για παράδειγμα εγώ στην σχολή που μπήκα (άσχετα που ήταν μια επιλογή στην τύχη στο μηχανογραφικό) αν έβλεπα συμφοιτητές με κάποιο επίπεδο ευγένειας και καλοθελησμού και καθηγητές που συμπεριφέρονταν επαγγελματικά που θα θεωρούσαν την γνώση σαν κάτι πολύτιμο που έχουν να μεταλαμπαδεύσουν στην επόμενη γενιά, τότε μπορεί να έπαιρνα και εγώ την σχολή στα σοβαρά. Δεν φταίνε τα παιδιά που παίρνανε σε σχολές που είναι η τελευταία επιλογή τους, διότι σπάνια ένας μαθητής που τελειώνει το λύκειο ξέρει τι ζητάει από την ζωή του, φταίνε άλλοι λόγοι που θα τους αναλύσω παρακάτω. Το πρόβλημα είναι τα μοσχαράκια, δηλαδή αυτά που κάνουν φασαρία μες το μάθημα και αυτοί που επί των πλείστων μπαίνουν στις φοιτητικές παρατάξεις με το πρόσχημα της δήθεν διακίνησης ιδεών. Για να μην παρεξηγηθώ, είμαι υπέρ της διακίνησης ιδεών αλλά είμαι κατά στο να χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία για όλο αυτό το μπαχαλο που γίνεται. Είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι είναι ενήλικες, δεν τους υποχρέωσε κάνεις να είναι εκεί που είναι και μπορούν να φύγουν ήρεμα και αθόρυβα. ΤΑ ΜΟΣΧΑΡΑΚΙΑ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ, ενδιαφέρονται μόνο για να πίνουν καφέ 2-3 το μεσημέρι που ξυπνούν, να πάνε σε έξαλλα πάρτι με τα λεφτά του μπαμπά που νομίζει ότι "σπουδάζουν" και να πιάσουν κανένα γκομενάκι. Αυτούς δεν τους θέλουμε.
Παρακάτω.
Πάμε στους κοινωνικούς λόγους που γίνεται όλο αυτό.
Η κατάσταση καταρχάς των ελληνικών δημοσίων πανεπιστημίων. Ειδικά στα αστικά κέντρα, γιαπί κτίρια που αν τα δει ξένος θα τα νομίζει για πρώην φυλακές. Πρώτα από όλα αυτό που βλέπεις την στιγμή που πατάς το πόδι σου πρώτη φορά δεν σε εμπνέει να σπουδάσεις.
Δεύτερον, αντιεπαγγελματισμός σε μεγάλη μερίδα καθηγητών. Ναι υπάρχουν κάποιοι θεούληδες, αλλά υπάρχουν και αυτοί που υπακούουν στο κλισέ του δημοσίου υπαλλήλου που αφού έχει την θέση του χέστηκε για σένα. Είχα έναν που μύριζε κρασί όταν ερχόταν και κάπνιζε πάνω από τα κεφάλια μας, εκτός από το γεγονός ότι έκανε κακό μάθημα. Και αυτόν οι γονείς μου τον πληρώνουν, οι φορολογούμενοι. Επίσης, οποίος έχει δικό του άνθρωπο μέσα στο πανεπιστήμιο ξέρει για τα γλειψίματα και τα πισώπλατα μαχαιρώματα που κάνουν μεταξύ τους οι καθηγητές για τις θέσεις. Είχα έναν γλίτσα ωρομίσθιο ο οποίος σε μας τους φοιτητές μιλούσε όπως να ναι και όταν έβλεπε καθηγητή άλλαζε τελείως όψη. Όταν βλέπεις αυτόν τον άνθρωπο, πως να δείξεις σεβασμό σε ότι έχει να σου διδάξει;
Τρίτον, η γνωστή σε όλους μας εμπορευματοποίηση της τριτοβάθμιας από τους πολιτικούς για ψηφοθυρικούς λόγους. Το γνωστό ρητό "κάθε χωριό και ένα πανεπιστήμιο/ΤΕΙ". Πραγματικά, θα ήταν καλύτερο με την ίδια χρηματοδότηση να υπήρχαν τα μισά εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά να ήταν άριστα εξοπλισμένα και με καταρτισμένους ανθρώπους (και όχι βύσματα).
Τέλος, αυτόν που πιστεύω πως είναι και ο σημαντικότερος λόγος, η ελληνική νοοτροπία. Όλοι πρέπει να γίνουν επιστήμονες. Ο Έλληνας γονιός που νιώθει μειονεκτικά αν το παιδί του γείτονα πάει να σπουδάσει και το δικό του δεν πάει στο πανεπιστήμιο. Που δεν ασχολείται καθόλου αν το παιδί του διαβάζει, μέχρι το λύκειο που ξαφνικά του λέει τώρα πρέπει να πας να σπουδάσεις. Και κάπως έτσι, εγώ, εσύ και ο άλλος που θέλει να μάθει και πάει συνειδητά σε μια σχολή, έχει το μοσχαράκι του Χ γονέα, το οποίο το έστειλε για να αισθανθεί ότι έκανε την δουλειά του σωστά σαν γονέας.
Εκτός από αυτό, το κοινωνικό στερεότυπο ότι πρέπει στα 18 σου να πας να σπουδάσεις κάτι οπωσδήποτε, σε αυτήν την τόσο ώριμη ηλικία (ironically το λέω προφανώς).
Για αυτό έχω διαμορφώσει την άποψη, ότι καλύτερα όταν κάποιος βγαίνει από το λύκειο και δεν ξέρει τι θέλει να κάνει, καλύτερα να πάει να δουλέψει, να αρχίσει να έχει ευθύνες σαν ενήλικας. Να κάνει σεμινάρια από εδώ και από εκεί να δει αν κάτι τον ελκύει, και να πάει να σπουδάσει συνειδητά κάτι σε μια πιο ώριμη ηλικία. Θα ήταν όλα καλύτερα.
Λίγοι είναι εκείνοι που ξέρουν τι θέλουν στα 18 τους, οι περισσότεροι απλά ακούμε έναν τίτλο.
Σε κάποιες χώρες του εξωτερικού αυτό γίνεται και είναι διαδεδομένο. Στην Σουηδία για παράδειγμα, είναι σύνηθες φαινόμενο να σπουδάζουν μεγάλοι.
Συγνώμη αν σας κούρασα με το μεγάλο κείμενο, αλλά πιστεύω πως είναι καλύτερο ένας 18χρονος να αρχίσει να νιώθει ευθύνες ενήλικα μετά το λύκειο παρά να παριστάνει τον φοιτητή που τον πληρώνει ο πατέρας του και η μάνα του.