Ποιος ο λόγος να δώσει Πανελλήνιες ένα παιδί σήμερα? Οχι πειτε μου. Όταν ξερει οτι ναι μεν θα περασει σε ενα πανεπιστήμιο, θα βγει και θα ειναι άνεργο. Για μένα αυτό που συμβουλεύω τα νέα παιδιά ειναι εφοσον θελουν να δωσουν πανελληνιες να επιλεγουν σχολες με Ε.Δ και το κυριοτερο για οσους ΔΕΝ θελουν να σπουδασουν στην Ελλδα, να μαζευουν τα χρηματα α , β, γ λυκειου να μην κανουν ιδιαιτερα ετσι ωστε να φυγουν εξωτερικο
Σκόπευα να μην απαντήσω σε αυτό το μήνυμα, αλλά νομίζω πως πραγματικά πρέπει.
1) Αν λάβω υπόψη μου το background μου και το ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΑ πέρασα αυτήν την περίοδο των Πανελληνίων, θα έπρεπε και εγώ με τη σειρά μου να υιοθετώ αυτήν την άποψη. Αν σκεφτώ τη συναισθηματική μου κατάσταση αυτούς τους μήνες, θα έπρεπε να είμαι η πρώτη που θα έπρεπε να συμφωνώ μαζί σου. Και επειδή ούτε κόρη του Ωνάση είμαι, ούτε η υγεία μου είναι στα καλύτερά της, θα είχα έναν παραπάνω λόγο να πω πόσο άδικο είναι το όλο σύστημα. Αλλά τελικά ξέρεις τι διαπίστωσα, αφού τελείωσε όλο αυτό; Είμαι η τελευταία που θα το πει. Γιατί να δώσει ένα παιδί Πανελλήνιες σήμερα; Σοβαρά τώρα; Γιατί δεν έχουμε όλοι μήπως άλλον τρόπο να πραγματοποιήσουμε κάποιον συγκεκριμένο στόχο μας; Γιατί σε κάποιους μας αρέσει πολύ η μελέτη και όλος αυτός ο κόσμος του διαβάσματος; Νομίζεις ότι αν όλοι είχαμε τη δυνατότητα να σπουδάσουμε σε μερικά από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, δεν θα το κάναμε; Αν ξέραμε ότι το επίπεδο των σπουδών μας και οι ευκαιρίες μας μετά ήταν τόσες πολλές, δεν θα σπουδάζαμε στην Ivy League; Δηλαδή τι, ένα παιδί που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα, δεν θα επιδιώξει τα όνειρά του; Τι καρμίρικες απόψεις είναι αυτές; Σκέψου αυτό να το έλεγε όλη η ανθρωπότητα τόσο καιρό. Δεν θα φτάναμε πουθενά ως κοινωνία. Αν κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω δεν είχαν παλέψει ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙΣ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, ΟΠΩΣ Η ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, και πόσο μάλλον η πρόσβαση των γυναικών σε αυτήν, ξέρεις ότι όχι στο εξωτερικό δεν θα μπορούσες να πας να δουλέψεις χάρη στο πτυχίο που σου πρόσφερε αυτή η χώρα, αλλά πουθενά πάνω στον τομέα που σε απασχολεί εάν δεν είχες λεφτά; Και ναι, ξέρω ότι τα φροντιστήρια χρειάζονται σε έναν μεγάλο βαθμό, αλλά και χωρίς αυτά το κράτος σου δίνει την ευκαιρία να περάσεις ΚΑΠΟΥ, ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ λόγω των χαμηλόβαθμων σχολών, και σε καμία περίπτωση υποδεέστερων. Και μετά, μέσω κατατακτηρίων, σου προσφέρονται ακόμη περισσότερες δυνατότητες για σπουδές της αρεσκείας σου. Πόσο μου τη δίνουν οι άνθρωποι που δεν εκτιμάν αυτά που έχουν.
2) Επίσης, αν δεν γνωρίζουμε, ας πούμε καλύτερα δεν γνωρίζουμε κι ας μην παραπληροφορούμε τον κόσμο. Ξέρεις πόσα λεφτά χρειάζεσαι για να προετοιμαστείς για τις εξετάσεις που απαιτούνται για να σε δεχτούν ΚΑΛΑ ξένα πανεπιστήμια; Ξέρεις πόσο κοστίζουν τα δίδακτρα των περισσότερων ξένων πανεπιστημίων; Ξέρεις πόσο αβάσταχτη είναι για τους περισσότερους γονείς η οικονομική υποστήριξη των παιδιών τους σε ένα εγχείρημα; Πιστεύεις ότι όλα τα παιδιά 18 χρονών είναι σε θέση να ζήσουν μόνα τους σε μία ξένη χώρα, ή μήπως ότι πολλά από αυτά δεν αναγκάζονται να ετεροαπασχολούνται σε δουλειές της εκμετάλλευσης για να βγάλουν τα προς το ζην; Αφού είναι να μιλήσουμε ρεαλιστικά και εμπεριστατωμένα, ας το κάνουμε λοιπόν. Σε μια φανταστική κοινωνία όπου όλοι θα είχαμε ίσες ευκαιρίες, μόνο τότε αυτά που λες θα μπορούσαν να εφαρμοστούν.
3) Πιστεύεις ότι όλα τα Πανεπιστήμια στο εξωτερικό είναι σε καλύτερη θέση από τα δικά μας; Ξέρεις πόσα Πανεπιστήμια που παίρνεις χαρτί πληρώνοντας υπάρχουν στο εξωτερικό; Πόσα άγνωστα Πανεπιστήμια στις κατατάξεις των Πανεπιστημίων υπάρχουν; Εσύ στα 18 σου ήξερες τόσες πολλές γλώσσες ώστε να είσαι θέση να ανταπεξέλθεις σε σπουδές σε μία ξένη γλώσσα, ακόμη κι αν αυτή είναι τα αγγλικά; Διδάχτηκες ξένη ορολογία της επιστήμης σου;
4) Σέβομαι απόλυτα το γεγονός ότι εσύ εργάζεσαι, από όσο ξέρω, στο εξωτερικό και είσαι σε θέση να βγάζεις τα προς το ζην και με το παραπάνω. Είναι μία επιλογή που σέβομαι γενικότερα απόλυτα. Απλά, δεν είμαστε όλοι σε θέση να κάνουμε αυτά που θέλουμε, όχι τη δεδομένη στιγμή τουλάχιστον. Το εξωτερικό δεν θα σου λύσει τα προβλήματα, αν εσύ από πριν, στη χώρα σου δεν έχεις θέσει στέρεες βάσεις στην εκπαίδευσή και τη μόρφωσή σου. Και επειδή ό,τι μας παρέχεται καλό είναι να το δεχόμαστε όταν το έχουμε, σέβομαι απόλυτα τους ασφυκτικούς φόρους που πληρώνουν οι γονείς μου και οι γονείς ΟΛΩΝ των νέων εκεί έξω για να μπορούν τα παιδιά τους να απολαμβάνουν Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ η τριτοβάθμια εκπαίδευση στη χώρα τους.
5) Ναι, οι πανελλήνιες είναι ψυχοφθόρες, ναι μπορεί να σε φτάσουν στα όριά σου, ναι θα κουραστείς, ΑΛΛΑ θα μάθεις και τα όριά σου, θα είναι η πρώτη μάχη με τον εαυτό σου, όχι με τους άλλους 79.000 που συναγωνίζεσαι. Θα καταλάβεις την αξία μερικών πραγμάτων, θα σεβαστείς τον κόπο αυτών που έλεγες "Α καλά, μόνο τόσο έγραψε αυτός; Καλά εκεί πέρασε τελικά;", μα πάνω απ'όλα ίσως συνειδητοποιήσεις τι είναι αυτό που τελικά σου αρέσει, με βάση τα όσα έχεις διδαχθεί και ψάξει και αν δε μάθεις αυτό, ίσως μάθει τι ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, που μερικές φορές είναι πολύ σημαντικότερο από το να ξέρεις ακριβώς αυτό που σου αρέσει (δύσκολο σε τόσο μικρή ηλικία).
6) Τα ιδιαίτερα για το εξωτερικό ποιος θα τα πληρώσει; Κι αυτά στις πλάτες των γονιών μας; Λες και δεν μας φτάναν τα φροντιστήρια που πληρώνουμε έναν σκασμό λεφτά.
7) Να επιλέγουμε σχολές με επαγγελματικά δικαιώματα; Εσύ δεν έλεγες σε άλλο post ότι θα κινηθείς νομικά αν χρειαστεί επειδή το πτυχίο του ΤΕΙ σου δεν χρήζει της αναγνώρισης που του αξίζει στην Ελλάδα; Ποια επαγγελματικά δικαιώματα τη στιγμή που κάθε χρόνο έχουμε άλλο σύστημα, άλλες σχολές, άλλα προγράμματα σπουδών; Η επιλογή, δηλαδή, να διαλέξουμε μια σχολή που ταιριάζει στα ενδιαφέροντά μας, δεν παίζει; Γιατί στο τέλος της ημέρας, θα μείνουμε με τις επιλογές μας και το μεράκι μας γι'αυτό που μας αρέσει, τα επαγγελματικά δικαιώματα κάθε τρεις και λίγο μας τα αλλάζουν, ούτως ή άλλως.
8) Το βρίσκεις τυχαίο που υπάρχουν τόσοι έλληνες ερευνητές παγκοσμίως που αποφοίτησαν από τα ελληνικά πανεπιστήμια; Λόγω της δυσκολίας των σπουδών τους, κατάφεραν πολύ ευκολότερα να προσαρμοστούν στα δεδομένα του εξωτερικού σε αυτόν τον τομέα, τουλάχιστον.
9) Οι δυσκολίες πάντα θα υπάρχουν. Η στάση μας, όμως, απέναντι σε αυτές είναι που διαμορφώνει το ποιόν μας.