Σχολική εκπαίδευση και επιτυχία στη ζωή

[Neraida]

Tην καλύτερη εντύπωση σου έχουν αφήσει να φανταστώ

το διορθωσα μωρε!!!
αμεσως να με εκθεσεις!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Επίσης έχω να σου επισημάνω κάτι που για μένα είναι πολύ βασικό: σημασία για έναν άνθρωπο δεν έχει να ασχοξηθεί με κάτι στο οποίο είναι καλός/ έχει ταλέντο/ του έρχεται εύκολο αλλά με κάτι που θα το αγαπάει.

Δεν είναι το ίδιο;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

ενιγουει...αυτο ειναι το λιγοτερο....το σχολειο, οπως ακομα και αυτο εδω το φορουμ ειναι μια μικρη κοινωνια....μαθαινεις οταν εισαι μερος αυτης....

Αυτό που έμαθα από το σχολείο είναι ότι αυτή η ηλίθια νηπιακή ατμόσφαιρα παραμένει και στο γυμνάσιο και στο λύκειο και στο πανεπιστήμιο και στη δουλειά και στο ΚΑΠΗ.

Δεν είναι το ίδιο;

Όχι απαραίτητα, ας πούμε μπορεί να είμαι εξαιρετικά καλή στα μαθηματικά αλλά να κάνω ό,τι κάνω από υποχρέωση και αίσθημα ευθύνης και όχι επειδή τα αγαπάω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

Ακολουθεί σεντόνι

Να τονίσω ότι δεν είχα δει ότι μου είχες απαντήσει πιο πριν

Ερχομαι λοιπόν στη Βικυ. Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να είναι προσωπικό δικό σου ζήτημα. Ολοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε αφού και εσύ θα αναγκάσεις-αναγκαστείς, να πάς τα παιδιά σου στο σχολείο.

Δεν διαφωνώ ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι ζήτημα όλων...
Αλλά ζώντας σε αυτό δεν νιώθω ότι θα αναγκαστώ να πάω το παιδί μου στο σχολείο...

Θα δικαιολογηθείς ότι δεν είναι σε θέση να ξέρει τί θέλει; Οτι δεν μπορείς να το διαγνώσεις εσύ; Κι αν η κοινωνική κουλτούρα αυτό επέβαλε εκτός απο το σχολείο; Να το βρείς, προκειμένου το παιδί να μήν χάνει χρόνο; Τότε τί θα έκανες αλήθεια δεν θα έπρεπε να ξοδεψεις κόπο χρόνο και φαιά ουσία για να το βρείς;

Παιδί 6 χρονών τι μπορεί να θέλει πέρα από παιχνίδι και ξεγνοιασιά;
Να βρω τι;
Αν υπάρχει κλίση φαίνεται.... και θα το στηρίξω να την καλλιεργήσει αλλά δεν θα του στερήσω την βασική εκπαίδευση....

Για να είμαστε ειλικρινείς λοιπόν, έτσι όπως έχουν αυτή τη στιγμή τα πράγματα, και να μη γινω ψεύτης ξαφνικά και ανακόλουθος στα μάτια του παιδιού μου, μπορώ να πώ μόνο λίγα απο όσα ανέφερε η Βίκυ. Ναί, θα κάνει φίλους, κι αυτό ειναι καλό. Είναι καλό επίσης το θρανίο, γιατί κρεμασμένος απο μια τσουλήθρα δεν θα μπορέσει ποτέ να μελετήσει οτιδήποτε. Και το να μελετάς είναι καλό. Ναι, θα μάθει να δρά, ενταγμένος συμπεριφορικά, με σχετική αρμονία, σε ένα κοινωνικό σύνολο.

Πέραν αυτών όμως, όταν θα έρθουν τα μαθήματα που δεν έχουν νόημα, θα του πώ ότι αυτά αναγκαστικά τα κάνουνε, οτι τα κοινωνικά συστήματα έχουν πολλά λάθη, που τα πληρώνουν όλοι, όμως να μήν στεναχωριέται τόσο γιατί οι προηγούμενοι ζούσαν πολύ χειρότερα. Θα βρώ μια σπουδαία ευκαιρία να του μιλήσω για τον πολιτισμό και γιατί δεν υπάρχει. Επειδή ακριβώς βασιλεύει ο παραλογισμός, ........ Για να τα κάνει, το συντομότερο δυνατόν, δύναμη που θα του αποδώσει. Για να νοιώσει αξιοπρεπές άτομο απο αυτή τη δύναμη με έλεγχο και αποψη για τη ζωή του.

Ετσι πιστεύω ότι θα είμαι και ειλικρινής και τίμιος απέναντι στα παιδιά μου.

Δηλαδή εσύ που μιλάς για αδιάφορους γονείς, πρέπει τώρα εγώ να το πάρω προσωπικά και να παρεξηγηθώ; Δεν είναι δυνατόν να εκλαμβάνουμε τη συνολική εικόνα ενός κλάδου ή μιας κοινωνικής ομάδας, ως προσωπική μας επιτυχία ή αποτυχία!

Άμα βάλουμε όλοι μπροστά την ευθιξία μας, δε θα υπάρχει θέμα που να μπορούμε να θίξουμε.

Το έδωσα ως αντιπαράδειγμα και να τονίσω ότι ουδέποτε δεν έχω χαρακτηρίσει κάποιον ...προτιμώ να κρίνω όταν γνωρίζω κάποιον προσωπικά και ξέρω τι κάνει και τι δεν κάνει και κυρίως όταν είμαι γνώστρια της δουλειάς του

Υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα εκπαιδευτικών (γιατρών, δικηγόρων κτλ) που με το έργο τους αποτελούν έξοχα παραδείγματα προς μίμηση. Στα έξι χρόνια που η κόρη μου ήταν στο δημοτικό συναντήσαμε κι εμείς ΜΙΑ τέτοια δασκάλα. Το σύστημα όμως δε βοηθάει τους λειτουργούς του κι αυτό μακροπρόθεσμα δημιουργεί όλο και περισσότερους αδιάφορους δασκάλους, αδιάφορους μαθητές, αδιάφορους γονείς.

Κι εγώ η ίδια κατηγορώ το σύστημα...και το έχω πει πολλές φορές...
Ευτυχώς στα 4 χρόνια μου με αλλαγή σχολείων γνώρισα μόνο 2 αδιάφορους δασκάλους...
Και γνωρίζω νέο αίμα με πραγματική όρεξη... Το πως θα γίνω ή γίνουμαι σε χ χρόνια δουλειάς δεν ξέρω πραγματικά

Όσο για τους αδιάφορους γονείς....από την πείρα τόσο την δική μου όσο και των μεγαλύτερων μου (με χρόνια προϋπηρεσίας) είναι οι γονείς που τα παιδιά τους αποτυγχάνουν στο σχολείο...
αλλά το έχω ξαναπεί ότι χωρίς την συνεργασία όλων μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν αποτυχίες ...θα συνεχίσουν να γίνονται σοβαρά λάθη (γιατί έχουμε να κάνουμε με παιδιά)...θα συνεχίσουμε να έχουμε ένα σύστημα που θέλει αλλαγή....

Όχι, ο γονέας σε καμία περίπτωση, δε μπορεί να υποκαταστήσει το δάσκαλο (ούτε ο δάσκαλος το γονέα) γι' αυτό και αγωνιούν όσοι γονείς δεν είναι αδιάφοροι για την "θητεία" των παιδιών τους στο σχολείο, με δεδομένο δε, ότι στην ουσία δεν επιλέγουν έναν έναν τους δασκάλους και καθηγητές των παιδιών τους παρά μόνο το σχολείο και τη γενική του εικόνα (και ούτε καν αυτό σε πολλές περιπτώσεις).

Το είπα και πιο πάνω...
Συνεργασία χρειάζεται...
Εδώ να τονίσω ότι στην Σουηδία οι γονείς και τα παιδιά διαλέγουν τους δασκάλους...και είμαι υπερ... δυστυχώς όμως το σύστημά μας πάσχει...

Δεν χαρακτηρίζεται η δικια σου δουλειά. Δεν καθορίζεις εσύ την ύλη, δεν γράφεις εσύ τα βιβλία, και, πέρα απο όλα αυτά, δεν είσαι εσύ που έχεις καθορίσει το νομικό πλαίσιο ώστε, στην Ελλαδα, να μήν μπορεί να περάσει μαθήματα και τάξεις ένα παιδί οποτεδήποτε, κερδίζοντας έτσι χρόνο. Δυστυχώς λοιπόν, σε ενα σύστημα, μια μηχανή, που είναι μονατρισμέ η εντελώς λαθος, και δουλεύει με χίλιες τριβές, έχουν ρίξει τους ταλαίπωρους τους εκπαιδευτικούς να διορθώσουν, με τιτάνιες πολλες φορές προσπάθειες, τα αδιόρθωτα.

Τα παιδιά γίνονται γενήτσαροι όχι εμείς. Γίνονται αναγκαστικά και χωρίς άλλη σκεψη φερέφωνα ιδεολογιών και πρακτικών αντιλήψεων που στην πράξη δεν τα οφελούν καθόλου. Συγκριτικά με άλλους τρόπους δράσης... Τα παιδιά είναι στη φυλακή, και γίνονται θέλοντας και μη "ενα ακόμη τούβλο στον τοιχο"

Εδώ θα διαφωνήσω... Δεν τα βλέπω τόσο τραγικά τα πράγματα....
Δεν είμαστε την εποχή που γράφτηκε το υπέροχο τραγούδι τον Pink Floyd που μου το αφιερώνω πολλές φορές
Έχουμε τις επιλογές μας... αναπτύσσουμε την κρίση μας σταδιακά... διαλέγουμε την δική μας κοσμοθεωρία....
Η εκπαίδευση μας στο δημοτικό μας δίνει τις βασικές γνώσεις που έχει κριθεί (καλώς ή κακώς) ότι χρειαζόμαστε....

Καλά πολλοί γονείς απουσιάζουν γενικα,όχι μόν απο το σχολείο. Οσο για το σχολείο, μονο οι καθηγητές δεν ευθύνονται, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, για την επικρατούσα κατάσταση

Όταν όμως ενας γονέας, εν προκειμένω εγώ, δηλωνει ότι θέλει να αλλάξει, και να κάνει κάτι άλλο, δεν συμφωνείς...

Δεν συμφωνώ στο να γίνει ο γονέας δάσκαλος...
Το έχω ήδη πει....είναι σαν να γίνομαι εγώ μηχανολόγος μηχανικός- και απλά θα ήμουν σκέτη αποτυχία
Όπως δεν μπορώ να γίνω φουρνάρισσα...ηλεκτρολόγος κλπ...
Το που θα στείλεις το παιδί σου εκτός σχολείου...τι κλίσεις θα καλλιεργήσεις...πως θα διευθετήσεις το ελεύθερο χρόνο του είναι δικαίωμα σου...
Το τι θα μάθει και πως είναι η δουλειά μου....

Εκκατομύρια γονείς περασαν στα παιδιά τους τη τέχνη τους. Το μαγαζί τους, την επιχείρηση τους, ή απλά την αγαπη τους για κάτι που στην συνέχεια τα παιδια διέπρεψαν. Δεν γίνεσαι κάπως απόλυτη οταν αποκλείεις οτι ο γονέας ακριβώς μπορει να είναι πόλλές φορές ο καλύτερος παιδαγωγός και δάσκαλος;

Μην μπερδεύεις την τέχνη με την εκπαίδευση που παίρνει το παιδί στο σχολείο...
Δεν είναι το ίδιο...
Και δεν γίνεται όλα τα παιδιά να τελειώσουν ΑΕΙ....και δεν γίνεται όλοι να γίνουν τεχνίτες...
Άλλο τέχνη άλλο μαθήματα στο σχολείο σύμφωνα με το ΑΠΣ (αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Το έδωσα ως αντιπαράδειγμα και να τονίσω ότι ουδέποτε δεν έχω χαρακτηρίσει κάποιον ...προτιμώ να κρίνω όταν γνωρίζω κάποιον προσωπικά και ξέρω τι κάνει και τι δεν κάνει και κυρίως όταν είμαι γνώστρια της δουλειάς του

Βικάκι μου κι εγώ ως αντιπαράδειγμα το ανέφερα. Εξάλλου κανείς δεν έχει κρίνει κανέναν προσωπικά μέσα σε αυτό το τόπικ! Μιλάμε επί συνόλου για το εκπαιδευτικό σύστημα.

Το τι θα μάθει και πως είναι η δουλειά μου....

Δική σου δουλειά είναι ναι. Δική σας, των εκπαιδευτικών. Και επειδή το πολυτιμότερο πρόσωπο που έχω στον κόσμο περνάει μαζί σας αρκετές ώρες της ημέρας, δικαιούμαι να αξιολογώ την πρόοδο του παιδιού μου, τουλάχιστον στο κομμάτι που έχετε την ευθύνη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Βίκυ ευχαριστώ, ίσως και εκ μέρους όλων, για τον κόπο που καταβάλεις με ολόκληρα σεντόνια, για την αποσαφήνιση του ζητήματος . (ακολουθεί σεντονι)

Παιδί 6 χρονών τι μπορεί να θέλει πέρα από παιχνίδι και ξεγνοιασιά;

Στα παιδιά αρέσει πολύ να τα καταφέρνουν. Οταν τα καταφέρνουν πολύ σε κάτι,ασχολούνται περισσότερο με αυτό. Αργότερα, αν αυτό το παρατηρήσει ο γονέας και το προμοτάρει, μπορεί να είναι αυτό στο οποιο το παιδι θα διαπρέψει. Αν ασχοληθεί όσο πρέπει για να διαπρέψει. Το λές άλλωστε και η ίδια μετα.

Αν υπάρχει κλίση φαίνεται.... και θα το στηρίξω να την καλλιεργήσει αλλά δεν θα του στερήσω την βασική εκπαίδευση....

Δεν είπα να στερήσεις, όμως, για να είσαι απόλυτα ειλικρινής με το παιδί σου δεν θα πρέπει οι πρωτεραιότητες που θα του βάλεις, να είναι αυτές που θα του χρησιμεύσουν περισσότερο; Σκέψου δηλαδή ο μπαμπάς του Σβαρτζενέγκερ να έσπρωχνε τον Αρνολντ να γίνει μπαλαρίνα. Δεν θα ήταν χαμένος κόπος και χρόνος; Η αριστούχος στο σχολείο, όταν ο Αρνολντ ήταν μιστερ Ολυμπια στα είκοσι και εκανε τρείς ώρες προπόνηση απο τα δεκαπέντε, και έτρωγε εφτά φορές τη μέρα (και έχεζε άλλες τόσες ) θέλω να πώ, μετράει ο παραγων χρονος διαθέσιμος παρα πολύ. Αν το παιδί μπορεί, το να του κατασπαταλήσεις το χρόνο για να μάθει χίλια πράγματα απο λίγο, αντί για αυτό το ένα που του αρέσει και είναι καλός, τέλεια, τι ωφελεί; Ο Μπεκαμ πήγε στην Μαντσεστερ Γιουναιτεντ εφτά χρονών. Δεν νομίζω ότι θα γινόταν ο Μπεκαμ αν πήγαινε στα δεκαεφτά να παίξει πρώτη φορά.

Αν ο δρόμος της επιτυχίας ήταν αυτος που ακολουθούν όλοι, τότε όλοι θα ήταν σαν τον Μπέκαμ ή τον Σβαρτζενέγκερ. Ομως δεν αρκεί το ταλέντο.

θα συνεχίσουν να υπάρχουν αποτυχίες ...θα συνεχίσουν να γίνονται σοβαρά λάθη (γιατί έχουμε να κάνουμε με παιδιά)...θα συνεχίσουμε να έχουμε ένα σύστημα που θέλει αλλαγή....

Να το αλλαξουμε τοτε τουλάχιστον οσο μπορουμε εμείς στα δικά μας μέτρα

Εδώ να τονίσω ότι στην Σουηδία οι γονείς και τα παιδιά διαλέγουν τους δασκάλους...και είμαι υπερ... δυστυχώς όμως το σύστημά μας πάσχει...

Άρα δεν εχω άδικο για το πως νοιώθω.

Δεν τα βλέπω τόσο τραγικά τα πράγματα.... Δεν είμαστε την εποχή που γράφτηκε το υπέροχο τραγούδι τον Pink Floyd που μου το αφιερώνω πολλές φορές Έχουμε τις επιλογές μας... αναπτύσσουμε την κρίση μας σταδιακά... διαλέγουμε την δική μας κοσμοθεωρία....

Ακριβώς αυτο κάνω. Διαλεγω μια άλλη κοσμοθεωρία, αυτήν παρουσιάζω εδώ και την συζητώ. Η οποια όμως, για να μην ειναι απλά μια γκρίνια ή μια ανοησία, πρέπει να μην είναι μόνο θεωρία. Ετσι στην πράξη πρέπει πιστεύω να τεθούν προτεραιότητες. Ο νόμος πιέζει για απολυτήριο λυκείου; ΟΚ. Ομως όχι στα τυφλά, να τον ξεγελάσουμε οσο γίνεται, να μήν πάνε ΌΛΑ τα χρόνια βορά στο σύστημα. Για να μήν γίνουν ακριβώς τα παιδιά άλλο ένα τούβλο στον τοίχο.

Η εκπαίδευση μας στο δημοτικό μας δίνει τις βασικές γνώσεις που έχει κριθεί (καλώς ή κακώς) ότι χρειαζόμαστε....

Μόνο το δημοτικό θεωρείται βασική εκπαίδευση; Οπως και να έχει, δεν αλλάζει κάτι κι αν είναι έτσι. Εκτός και άν είναι απροκάλυπτα ο Μπεκαμ κάποιος, το να ΜΗΝ βγάλει το λύκειο, έστω και τσάτρα πατρα, είναι τεράστιο ρίσκο που σαν γονέας δεν θα έπαιρνα εκτός και άν το ίδιο το παιδί μου στα δεκαέξι δεκαεπτά, το ζήταγε επίμονα απαιτωντας το χρόνο του.

Ας πούμε, για να κάνω απόλυτα κατανοητή τη φύση του διλλήματος. Ο μεγάλος μου έχει τεράστια κλήση στη ζωγρκή. Τον εχω εξοικοιώσει με τους υπολογιστές απο τριών. Φέτος θα του μάθω κορελ, φωτοσοπ, και 3ντι στουντιο. Του αρέσει, δεν χρειάζεται να τον πήξω ίσα ίσα τα ζητάει τα μαθήματα απλά τώρα έχει κολλήσει με τα ηλεκτρονικά και τρώει χρονο παίζοντας. Παίζοντας ομως να και τα σενάρία που φτιάχνει, για τα παιχνίδια που θα φτιάξει, και πώς θα κινουνται τα ανθρωπάκια του, να σου τον να βρίσκει τα μπαγκ....

Οπως όλοι καταλαβαίνουμε, αν συνεχίσει έτσι, σε έξι χρόνια που άλλοι απλά θα βγάζουν το Δημοτικό, ή και πιο νωρίς αν συνεχίσει έτσι, ετούτος μπορεί να έχει δημιουργήσει τα πρώτα δικά του ηλεκτρονικά παιχνίδια. Οπως εγω είμαι επαγελλματίας στορυ τελερ, φυσικά θα τον βοηθήσω πολύ στα σενάρια του. Σε άλλα τέσσερα χρόνια λοιπόν, ή και σε λιγότερα απο αυτά, το παιδί μπορεί ήδη να έχει στο ενεργητικο του επιτυχίες. Τότε τί θα του πώ; Σκίσου να μπείς στο πανεπιστημιο; Που αυτός θα τα έχει μάθει όλα μόνος του;

Υπάρχουν κατευθύνσεις, θέλω να πώ, που ΟΛΑ σχεδόν τα κάνεις μόνος σου. Στον αθλητισμο ΟΛΑ είναι θέμα, μετά το ταλέντο, προπόνησης προπόνησης και πάλι προπόνησης. Ο μικρός πάει για αθλητής. Αν το θέλει τί θα του πώ; Κάτσε και σπατάλησε τις ώρες σου, μην γίνεις τίποτα παραπάνω απο έναν απόφοιτο λυκείου , για τι; Αυτή την απάντηση αναζητούμε σ'αυτό το θρεντ. Για τι; (την ίδια απάντηση θα κληθώ να απαντήσω και στα παιδιά μου μετά που θα έχω σπαταλήσει τα δώδεκα χρόνια τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανάλογα τις απόψεις μου)

Δεν συμφωνώ στο να γίνει ο γονέας δάσκαλος... Το έχω ήδη πει....είναι σαν να γίνομαι εγώ μηχανολόγος μηχανικός- και απλά θα ήμουν σκέτη αποτυχία Όπως δεν μπορώ να γίνω φουρνάρισσα...ηλεκτρολόγος κλπ...

Όμως όπως είπαμε, πέραν όσων πανε για ερευνητές, που η κατεύθυνση τους είναι εκ των πραγμάτων η ακαδημαική, ΟΛΟΙ οι άλλοι που διαπρέπουν στα ταλέντα τους, το κάνουν επενδύοντας πάρα πολύ χρόνο στον οποιο ασχολούντα μόνοι τους, και τον οποίο φυσικά απο κάπου πρέπει να ξεκλέψουν. Σ'αυτούς τους ταλαντούχους που αγωνίζονται εκτός σχολείου, η πράξη το έχει δείξει και το δείχνει κάθε μέρα, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, ότι οι γονείς τους είναι οι καλυτεροι δάσκαλοι και μάντατζέρ τους για την επιτυχία τους.

Άρα υπάρχει η ευθύνη μου, όλη η ευθύνη πανω μου είναι, ούτε κατα διάνοια δεν μπορώ να πω ότι δεν είναι δική μου δουλειά αφού αυτή ακριβώς είναι η δική μου δουλειά. Η μόνη περίπτωση που αυτή η δουλειά γίνεται ΚΑΙ δουλειά των δασκάλων του, είναι αυτή όπου το παιδί εμφανίζει ακαδημαική κλήση, οπότε πλέον ο τομέας του είναι αυτός και εκεί θα πέσει όλο το βάρος. Σ'αυτή τη περίπτωση βέβαια θα είναι απλά χειρότερα, γιατί στο απελπιστικό εκπαιδευτικό μας σύστημα, οι καημένοι οι δάσκαλοι και καθηγητές, ακόμη και αυτοί με την μεγαλύτερη όρεξη εξουθενώνονται να το πολεμούν, απελπίζονται και απογοητεύονται.

Εν κατακλείδι για να για να επικεντρώσουμε απόλυτα: Το σχολειο ειναι παρα πολλές ώρες ημερησιως. Σε πάρα πολλά επαγγέλματα και τέχνες, όλες αυτές οι ώρες είναι περιτές. Πολλά παιδιά επίσης δείχνουν τις κλίσεις τους απο αρκετά νωρίς. Ποιά λοιπόν είναι η σωστή στρατηγική όταν, η ακαδημαική κατεύθυνση ΔΕΝ είναι η πρώτη προτίμηση του παιδιού;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lugar]

Κούνελε θα σου πω άλλη μια σκέψη επειδή βλέπω ότι σχετίζεις τις κλίσεις και τις αγάπες με την επαγγελματική αποκατάσταση. Οι άνθρωποι που αγαπούν πολύ κάτι πολλές φορές δεν θέλουν να το κάνουν επάγγελμα γιατί νοιώθουν σαν "πουτάνες".
Σκέψου έναν άνθρωπο που θέλει να γράψει μουσική και αναγκάζεται να παίζει στα σκυλάδικα ή να γράφει μουσική για σήριαλ για να επιβιώσει. Αυτό πολλές φορές τον κάνει να νοιώθει ότι προδίδει την αγάπη του και να χάνει και την προοπτική του για την μουσική μέσα του λόγω της μιζέριας που ζει. Σκέψου έναν ζωγράφο που αναγκάζεται να γίνει γραφίστας.
Δεν λέω ότι δεν γίνεται και αλλοιώς αλλά βάλε όλες τις παραμέτρους της ζωής στο τσουβάλι.
Έχεις απόλυτο δίκιο ότι το σχολείο έχει μια λογική ακαδημαϊκή και αποκλείει τις ιδιαίτερες ικανότητες κάθε παιδιού σε άλλους τομείς αλλά από την άλλη σκέψου ότι αν οι προτεραιότητες του παιδιού είναι διαφορετικές δεν είναι ανάγκη να διαπρέψει στο σχολείο. Ένα 10 αρκεί για να βγάλεις το γυμνάσιο αν δεν σε ενδιαφέρει καθόλου. Είναι δυσκολότερο όταν για την δουλειά που θες να κάνεις απαιτούνται ΚΑΙ τυπικά προσοντα όπως ένα πτυχίο. Οπότε όσο καλά και να την ξέρεις αναγκάζεσαι να τελειώσεις και μια σχολή που να επιβεβαιώνει ότι την ξέρεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Κούνελε θα σου πω άλλη μια σκέψη επειδή βλέπω ότι σχετίζεις τις κλίσεις και τις αγάπες με την επαγγελματική αποκατάσταση. Οι άνθρωποι που αγαπούν πολύ κάτι πολλές φορές δεν θέλουν να το κάνουν επάγγελμα γιατί νοιώθουν σαν "πουτάνες".

Αυτο ειναι μια άλλη συζήτηση και μεγάλη. Εδώ με απασχολούν οι δικές μου ευθύνες. Ο χρόνος του παιδιού μου είναι σαν να μου έχει, κατα κάποιο τρόπο, εμπιστευτεί ένα τεράστιο κεφάλαιο, κι εγώ να καλούμαι να το επενδύσω κάπως. Η φύση της επένδυσης που θα γίνει εξαρτάται και απο το παιδί και απο εμένα. Αν όμως εγω, ταμπουρωθώ πίσω απο τα πρέπει, ε, χίλιες δικαιολογίες θα μου παρασχεθούν απλόχερα ώστε να μη σκάσω πραγματικά καθόλου. Γιατί οι περισσότεροι θα πούν ότι

1) Πρέπει να είσαι επιμελής και καλός μαθητής
2) Πρέπει να βγάλεις όλες τις τάξεις
3) Είναι καλο να βγάλεις και το πανεπιστημιο
4) Ακόμη καλύτερο αν πάρεις και μαστερς
5) Τελειο αν πάρεις ντοκτορα
6) Γινε και γιατρός αν μπορείς, γιατί όχι;

Όμως.................

......... οι περισσότεροι, βλέπουν τις επιτυχίες των συντριπτικά λιγότερων, στην τηλεόραση......

Η ευθύνη της επένδυσης λοιπόν υπάρχει. Ακόμη και εμείς σαν ενήλικες, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα είμασταν αυτοί που είμαστε αν οι γονείς μας είχαν επενδύσει πανω μας με περισσότερη δημιουργικοτητα, φαντασία και εν τέλει, περισσότερο θαρρος αποφασιστικοτητα και πρωτοτυπία. Ενα είναι σίγουρο. Οι επιτυχημένοι δεν κάνουν όσα όλος ο κόσμος θα έκανε, και θα σου έλεγε κι εσένα ότι είναι καλό σωστό και πρέπον να κάνεις. Κι εγώ τουλάχιστον, είχα αποτυχημένους γονείς. Δεν ξέρω λοιπόν τί κάνουν οι επιτυχημένοι γονείς, ξέρω μόνο τί δεν θα έπρεπε να κάνουν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lugar]

Όμως ................. οι περισσότεροι, βλέπουν τις επιτυχίες των συντριπτικά λιγότερων, στην τηλεόραση......

Συγγνώμη αλλά αυτό δεν με ενδιαφέρει σαν ποιοτικό χαρακτηριστικό επιτυχίας. Και είμαι πολύ σίγουρη ότι ούτε και σένα ενδιαφέρει γιατί αν και δεν συμφωνώ πάντα με το πως βλέπεις τα πράγματα είμαι σίγουρη ότι ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ και έχεις ΑΓΩΝΙΑ για την ουσία τους.
Η επιτυχία έχει πολλά κριτήρια (οικονομικά, κοινωνικά, συναισθηματικά). Η επιτυχία στα ΜΜΕ σε εμένα πάντα δημιουργεί την αίσθηση ότι "αυτό που λέγεται επιτρέπεται να ειπωθεί γιατί στην ουσία δεν θα αλλάξει ούτε ισορροπίες δυνάμεων ούτε δομές". Και αυτό με αφήνει παντελώς αδιάφορη ή πολλές φορές και θυμωμένη.
Η επιτυχία εξαρτάται από πολλά πράγματα. Αν πάρουμε τις τέχνες εξαρτάται συνήθως από το αν έχεις πεθάνει!!!!!! Αν πάρουμε τις επιστήμες αν δεν ασχολείσαι με την έρευνα που χρηματοδοτείται ανά εποχές (και ποιός το καθορίζει αυτό άραγε?) την έχεις πατήσει γιατί δεν φέρνεις λεφτά στο ίδρυμα!
Η επιτυχία έχει μέσα της ένα κομμάτι τύχης αν είσαι αξιοπρεπής (οπότε πρέπει να συμπέσουν οι αγωνίες σου με αυτές που πουλιούνται στην εποχή σου) ή μεγάλο κομμάτι ιδιοτέλειας ώστε να ασχοληθείς με αυτά που θέλουν ΑΛΛΟΙ να ασχοληθείς και να πουλήσεις καλά τον εαυτό σου.
Εκτός αν πιστεύεις ότι ζεις σε μια αξιοκρατική παγκόσμια κοινωνία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Λουγκαρ, αυτό που έγραψες είναι ακόμη πιο βαθύ και πάει ακόμη πιο μακριά απο το σχολείο ξέρεις.... Γιατί στο φινάλε, η ευτυχία είναι ο στόχος, και, μπορώ να σκεφτώ τώρα δά, δέκα τουλαχιστον τρόπους να κάνουν τα βλαστάρια μου τη ζωή τους ευτυχισμένα, χωρίς να πάνε ποτέ σχολείο... τουλάχιστον όχι γυμνάσιο λύκειο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lugar]

Συμφωνώ και επαυξάνω..... όμως δεν μπορείς να ξέρεις πόσο θα θέλουν τα παιδιά σου να διαφέρουν από τους άλλους όταν μεγαλώσουν.... όλοι μας κάνουμε απλώς αυτό που νομίζουμε ότι είναι καλό για αυτά........
και πόσο φοβάμαι ώρες ώρες για τις επιλογές μου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Πάντως, το να διαπρέψει κάποιος σε έναν τομέα δεν το ταυτίζω με την επιτυχημένη ζωή.

αυτό που λέγεται επιτρέπεται να ειπωθεί γιατί στην ουσία δεν θα αλλάξει ούτε ισορροπίες δυνάμεων ούτε δομές

Όμορφη σκέψη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Συμφωνώ και επαυξάνω..... όμως δεν μπορείς να ξέρεις πόσο θα θέλουν τα παιδιά σου να διαφέρουν από τους άλλους όταν μεγαλώσουν.... όλοι μας κάνουμε απλώς αυτό που νομίζουμε ότι είναι καλό για αυτά........ και πόσο φοβάμαι ώρες ώρες για τις επιλογές μου

Πιστεύω ότι το μυστικό της επιτυχίας είναι στο τί μαθαίνεις το παιδί να στοχεύει. Αν αυτά που το ωθείς να σοχευσει, του αρέσουν και μπορεί να τα πετύχει αφενός, αφετέρου είναι και λιγάκι δύσκολο να τα πετύχει, καταβαλοντας προσπάθεια θα τα πετύχει και θα είναι πολύ ικανοποιημένο.

Ν\ομιζω επίσης ότι μια μεγάλη μας ευθύνη, σαν γονείς, ειναι να προιδεάσουμε το παιδί για τις οικονομικες του προοπτικές. Απο αυτή τη πλευρά είναι αρκετά μεγαλη απάτη να λέμε στο παιδί ότι βγαζοντας το σχολειο, επενδύοντας δώδεκα ολόκληρα χτρόνια, το μελλον του είναι εξασφαλισμένο κατα οποιονδήποτε τρόπο, επειδή ταχα, το συστημα που το αναγκάζει να παει σχολείο τόζσα χρόνια, είναι μελετημένο αντίστοιχα ωστε να το ανταμοίψει στην συνέχεια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Bill]

Χαίρομαι που διαβάζω κάποιες απόψεις εδώ.Ευτυχώς δεν φαίνεται πουθενά η λανθασμένη άποψη του "Το παιδί μου θα πάει με το ζόρι να σπουδάσει κι ας μην θέλει".Εξάλου υπάρχουν πολλά παραδείγματα ατόμων που πήγαν με το ζόρι κάπου και φυσικά το παράτησαν μετά από καιρό.

Και έχω φρικάρει. Είμαι κατα της συμβατικής εκπαίδευσης. Την θεωρώ φυλακή, πλύση εγκεφάλου και τρομερή σπαταλη χρόνου, ταλέντου, δημιουργικότητας. Οι ώρες που το παιδί απασχολείται, αν επενδύονταν σε παρα πολλά άλλα πραγματα, θα απέδιδαν στο παιδί τόσο ουσιαστικές όσο και οικονομικές προοπτικές εντελώς διαφορετικές απο ότι θα έχει, στα δεκαοκτώ του βγαίνοντας απο το λύκειο.

Ένας λόγος που καλό είναι τα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο(δημοτικό) είναι το θέμα κοινωνικοποίησης.Πρέπει να μάθουν την έννοια του συνόλου κι ας είναι σπατάλη χρόνου.(που θεωρώ ότι δεν είναι σπατάλη)

Απλά αρκει να ξερει το παιδί, ή ο γονιός να μπορει να διαγνώσει για το παιδί, τι να ακολουθήσει και τα αποτελέσματα αν το ακολουθήσει και επενδύσει εκεί το χρονο και τη δημιουργικότητα του θα είναι έτη φωτός μακριά απο τον απόφοιτο λυκείου των 18 που δεν ξέρει τι του γίνεται.

Αν το παιδί δείχνει τάσεις και από το δημοτικό, αλλά κυρίως στο γυμνάσιο,είναι καλό να γίνει σοβαρή διάγνωση του παιδιού από τον πατέρα,καθώς είναι κρίμα σε περίπτωση που κάνει κάποια λάθος επιλογή.Το πιο πιθανόν είναι να μην πάει χαμένο το παιδί,αλλά θα μπορούσε να έχει την ευκαιρία να πετύχει κάτι καλύτερο.
Έχω δει περίπτωση μαθητή που δεν διάβαζε,απλά επειδή βαριόταν,κι όμως αυτή τη στιγμή διαπρέπει.Αν οι γονείς του τον είχαν αφήσει να παρατήσει το σχολείο,επειδή δε διάβαζε, για κάτι άλλο θα είχε χαραμιστεί αυτή τη στιγμή.

Αυτό που πρέπει να μαθαίνουν οι γονείς στα παιδιά τους είναι η εργατικότητα και κάποιες άλλες αξίες.

Για μένα πάντως η μάθηση δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνο σαν προπαρασκευή επαγγελματικής αποκατάστασης αλλά ως το μέσον που θα διευρύνει τους γνωσιολογικούς ορίζοντες του παιδιού ώστε να το βοηθήσει να ολοκληρωθεί σαν προσωπικότητα.

Με μαθηματική ακρίβεια τουλάχιστον δε θα είσαι από τους γονείς εκείνους που μεταδίδουν στα παιδιά τους την αφελέστατη αντίληψη ότι η ακαδημαική επιτυχία είναι το παν και ότι προσδίδει στους ανθρώπους κύρος και αξία. Αυτό είναι μία θαυμάσια συνθήκη καθώς ο γιος σου δε θα καταντήσει να βασίζει την αυτοεικόνα του στο τι βαθμό παίρνει κάθε πρωί στην ορθογραφία. Σταδιακά, αν έχει την κατάλληλη ενθάρρυνση και τα κατάλληλα ερεθίσματα στο σπίτι, θα καταλάβει ότι το σχολείο δεν είναι παρά μία σύμβαση και ότι η γνώση δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτό. Τεράστια πρόκληση πάντως για έναν ενήλικα να μιλήσει σε ένα παιδί για το φαίνεσθαι και το είναι. Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι τα πάντα είναι τόσο λάθος...

Απλά πρέπει να καταλάβει ότι η ακαδημαϊκή εκπαίδευση θα τον κάνει καλύτερο άνθρωπο, πράγμα το οποίο όλο και λιγότεροι το συνειδητοποιούν.

Αλλά δεν είμαστε γενίτσαροι...δεν είμαστε ο φόβος και ο τρόμος...δεν είμαστε φυλακή....

Πλέον τείνουν να γίνουν οι μαθητές ο φόβος και ο τρόμος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[thanosmylo]

Γεια και από μένα! Πηγαίνω τρίτη Λυκείου και φέτος δίνω. Το σχολείο είναι μια αξέχαστη και συνάμα περίεργη εμπειρία. Δε νομίζω να το μισεί ή να το μίσησε κανείς.Όλοι μας έχουμε καλές στιγμές. Το ίδιο κι εγώ. Ή τουλάχιστον θέλω να κρατήσω τις καλές αναμνήσεις!!! Το ¨καλο" μας σύστημα όμως το έχω βιώσει στο πετσί μου και πραγματικά προσπαθώ να καταλάβω αν έβλεπε ένας Ευρωπαίος αυτός ο σάλος που γίνεται με τις πανελλήνιες, τις βάσεις, τα φροντιστήρια τί θα έλεγε...
Πάντως το έλεγα και θα το λέω. Η κοινωνία καθορίζει τους νόμους! Εξαιτίας της νοοτροπίας του Έλληνα δημιουργήθηκαν οι πανελλήνιες ώστε να είναι αδιάβλητες οι εξετάσεις, καθώς οι θεσμοί στη χώρα μας πάσχουν.Αν ήμασταν πιο ώριμοι ίσως να υπήρχε άλλο σύστημα, για την ώρα ας αρκεστούμε σε αυτό που μας αξίζει.Πρέπει αν αλλάξουμε για να αλλάξει και το σύστημα.Και ηγια να μην ξεφεύγω από το θέμα σήμερα πήγα σχολείο και αντίκρυσα την "οργάνωση" του υπουργείου σε όλο της το μεγαλείο.
Και ο νοών νοείτο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Το ¨καλο" μας σύστημα όμως το έχω βιώσει στο πετσί μου και πραγματικά προσπαθώ να καταλάβω αν έβλεπε ένας Ευρωπαίος αυτός ο σάλος που γίνεται με τις πανελλήνιες, τις βάσεις, τα φροντιστήρια τί θα έλεγε...
Πάντως το έλεγα και θα το λέω. Η κοινωνία καθορίζει τους νόμους! Εξαιτίας της νοοτροπίας του Έλληνα δημιουργήθηκαν οι πανελλήνιες ώστε να είναι αδιάβλητες οι εξετάσεις, καθώς οι θεσμοί στη χώρα μας πάσχουν.Αν ήμασταν πιο ώριμοι ίσως να υπήρχε άλλο σύστημα, για την ώρα ας αρκεστούμε σε αυτό που μας αξίζει.Πρέπει αν αλλάξουμε για να αλλάξει και το σύστημα.

Και πολυ λυπαμαι οτι δε θα αλλαξει κατι για τα επομενα πχ 20 χρονια...Πριν 15 χρονια, οταν εγω τελειωσα με ενα ακομα πιο απαραδεκτο συστημα, τα ιδια λεγαμε και ελπιζαμε να αλλαξουν τα πραγματα προς το καλυτερο, αλλα ματαια...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Το σχολείο είναι μια αξέχαστη και συνάμα περίεργη εμπειρία. Δε νομίζω να το μισεί ή να το μίσησε κανείς.

(έψαχνα αφορμή να χρησιμοποιήσω αυτό το smily)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Και πολυ λυπαμαι οτι δε θα αλλαξει κατι για τα επομενα πχ 20 χρονια...Πριν 15 χρονια, οταν εγω τελειωσα με ενα ακομα πιο απαραδεκτο συστημα, τα ιδια λεγαμε και ελπιζαμε να αλλαξουν τα πραγματα προς το καλυτερο, αλλα ματαια...

Οταν το ξέρουμε όμως αυτό, ότι η εκπαίδευση διαρκώς υπολείπεται, και μάλιστα ολοένα και πιο πολύ, της εξέλιξης των κοινωνικών συνθηκών, στην Ελλαδα, δεν έχουμε υποχρέωση εμείς, σε προσωπικό επίπεδο, να επινοήσουμε τις αλλαγές, να τις επιχειρήσουμε και να τις εφαρμόσουμε, όσες μπορουμε, σε προσωπικό επίπεδο;

Να μήν ξεχνάμε ότι τα παιδιά μας, βρίσκονταν στην απόλυτα απροβληματιστη ανυπαρξία, πριν τα καλέσουμε στη ζωή εμείς. Αν λοιπόν εμείς ξέρουμε ότι η φάση είναι έτσι, γιατί τα φέραμε, για να μην είμαστε οι μόνοι μ@λ@κες στο τσίρκο;

Εντάξει, γεννώντας παιδιά δεν επιφορτιζόμαστε αυτόματα και με την ευθύνη να αλλάξουμε τον κόσμο ολόκληρο. Ούτε ο νομος ή ακόμη και οκοινωνικος περίγυρος θα μας πεί τίποτα αν τα πείσουμε να βγάλουν με καλο βαθμό το λύκειο και πανε σε μία στρατιωτικη σχολη ή γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν θα πεινάσουν ποτέ. Ομως βρε αδερφέ δεν έχουμε την ηθική ευθύνη να δείξουμε στα παιδιά μας το δρόμο της.... ικανοποίησης; Κι όχι μόνο της επιβίωσης; Κι αν αυτός ο δρομος δεν υπάρχει,δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε, αν μη τι αλλο, ενα μονοπάτι προς τα εκεί, ακόμη και μόνοι μας;

Ένας λόγος που καλό είναι τα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο(δημοτικό) είναι το θέμα κοινωνικοποίησης.Πρέπει να μάθουν την έννοια του συνόλου κι ας είναι σπατάλη χρόνου.(που θεωρώ ότι δεν είναι σπατάλη)

Το δημοτικο ειναι θαυμάσιο ειδικά αν πετύχεις καλούς δασκάλους ( που στην συντριπτική τους πλειοψηφία εγώ απ'οτι θυμάμαι είχα) . Μαθαίνεις πράγματα απαραίτητα για κάθε είδους μελοντική εκπαίδευση. Διαβασμα, γράψιμο, στοιχειώδη μαθηματικά όμως και πολλές βασικές αξίες απαράιτητες επίσης σε κάθε μελλοντική εκπαίδευση οπως πειθαρχία στο διάβασμα, υπομονή, επιμονή, αγωνιστικότητα, φιλότιμο και φυσικά βασικές επίσης κοινωνικές δεξιότητες, όπως αρμονία, σεβασμός του συνόλου, συνύπαρξη, ταξη, εκτίμηση των κανόνων.

Ομως το γυμνάσιο λύκειο έχουν ξεφύγει εντελώς στην Ελλαδα. Μόνο για όσους είναι βέβαιοι ότι θα ακοουθησουν ακαδημαική καριέρα βολευουν και πάλι σπαταλώντας πολύ χρονο για άχρηστα πράγματα ακομη ιαι γι'αυτούς.

Απλά πρέπει να καταλάβει ότι η ακαδημαϊκή εκπαίδευση θα τον κάνει καλύτερο άνθρωπο, πράγμα το οποίο όλο και λιγότεροι το συνειδητοποιούν.

Η ακαδημαική εκπαίδευση κάνει καλύτερο τον άνθρωπο πάντα. Ομως μια ένσταση. Η επισταμένη μελέτη ενός αντικειμένου, με επικέντρωση στην ουσία του και επιθυμία βελτίωσης στην επαγγελματικη του εφαρμογή, δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνει μόνο στην ακαδημαική διαδρομή. Κάποιος που αγαπάει ενα αντικείμενο, μπορεί να επενδύσει σ'αυτό παρα πολλές ώρες και να το αναγάγει, στην πράξη, σε ένα επιστημονικό επίπεδο εφαρμογής. Αναδεικνύοντας το αντικείμενο της όποιας δραςτηριότητας του και εξελίσσοντας το, ο άνθρωπος γενικά, δημιούργησε το πολιτισμό, έγινε καλύτερος άνθρωπος.

Οχι μόνο με το πανεπιστήμιο όμως. Οι τέχνες, είναι τόσο επίπονες για τους ίδιους τους καλλιτέχνες, όμως τόσο απαραίτητες για τον ίδιο το πολιτισμό. Ο αθλητισμός επίσης. Ολα αυτά μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Ο Αινσταιν δεν πήδαγε έξι μέτρα επικοντώ, ούτε είχε μαύρη ζώνη στο καράτε. Ο κάθε ένας όμως, επικεντρώνοντας στο αντικείμενο του, δίνει ενα πρότυπο, στους άλλους, για μια διάσταση της ανθρώπινης σκέψης. Απο αυτή την άποψη η δική μας εκπαίδευση είναι προβληματική, γιατί δείχνει (αν όχι εκβιάζει) διαρκώς ενα μονόδρομο.

Πλέον τείνουν να γίνουν οι μαθητές ο φόβος και ο τρόμος.

Δεν είναι δικαιολογημένοι; Ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Κι αν αυτός ο δρομος δεν υπάρχει,δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε, αν μη τι αλλο, ενα μονοπάτι προς τα εκεί, ακόμη και μόνοι μας;

Το μονο σιγουρο ειναι οτι λυση δεν ειναι το να ορμηνεψουμε τα παιδια "να γραψουν το σχολειο στα παλια τους τα παπουτσια"...
Ειναι απαραδεκτο να εχει καποιος τελειωσει το λυκειο και να μην εχει βασικες γνωσεις σε ολους του τομεις και ακομα βασικοτερο να μην μπορει να συνταξει 5 προτασεις...
Και τραστ μι, συμβαινει αυτο....φαντασου να μην ειχε παει καν στο γυμνασιο και αργοτερα στο λυκειο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Όμως το συστημα δεν ευνοεί στην ελλάδα ούτε να πηδάς τάξεις ούτες να μαθαίνεις ότι θέλεις. Δεν υπάρχουν στην Ελλάδα απόφοιτοι πανεπιστημίου ετών δεκαεφτά και δεκαοκτώ. Υπάρχουν μόνο υποψήφιοι φοιτητές, υποψήφιοι άνεργοι, υποψήφιοι της γενιάς των 700 ευρώ.Κι αυτά ολα πέραν της ζημιας σε επίπεδο γενικής σκέψης που δημιουργεί η βασική εκπαίδευση όταν σου πλένει τον εγκέφαλο με ενα κάρο βλακείες.

Αυτό μου θυμίζει ένα παλιό τραγούδι, από αυτά που δεν έχουν πια κανένα νόημα να θυμάται κανείς:

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες.
Κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή...
Τους έχω βαρεθεί!

​

...ο γιος σου δε θα καταντήσει να βασίζει την αυτοεικόνα του στο τι βαθμό παίρνει κάθε πρωί στην ορθογραφία.

Είναι κι αυτό μια πτυχή της ισοπέδωσης και υποταγής που προωθεί το σύστημα "εκπαίδευσης" και όχι παιδείας.

Πριν αρχίσω την απάντησή μου να σου τονίσω ότι το μήνυμά σου νιώθω να με προσβάλει ως εκπαιδευτικό...

Θα μπορούσα τότε να πω κι εγώ, ότι προσβλήθηκα που προσβλήθηκες. Κι αν εσύ προσβληθείς που προσβλήθηκα, που προσβλήθηκες, τότε εγώ θα προσβληθώ που προσβλήθηκες, που προσβλήθηκα, που προσβλήθηκες. Αφού λοιπόν παίξουμε την κολοκυθιά με αυτόν τον τρόπο, θα πάμε στα κρεβάτια μας, απολύτως ικανοποιημένοι, ξεχνώντας πως μας έχει διαφύγει η ουσία της άποψης του συνομιλητή...
Εγώ εκλαμβάνω προσωπικά την εκ των προτέρων ευθιξία, ως προσπάθεια καπελώματος του διαλόγου και οριοθέτησης της άποψης του συνομιλητή, μέσα στα στενά πλαίσια αυτού που είναι για μας αποδεκτό.

Τετριμμένες εκφράσεις που έχουμε μάθει τις συμμεριζόμεθα χωρίς να τις έχουμε ποτέ σκεπτεί. Έτσι όπως μιλάς είναι σαν να λες ότι η κοινωνία ένα μωσαικό με σκληρές προεκτάσεις ως επί το πλείστον και άρα για να μπορέσει να ανταπεξέλθει το παιδί πρέπει να κατορθώσει να επιβιώσει σε μία μικρογραφία. Δε σε απασχολεί όμως το γεγονός ότι τούτος ο τρόπος σκέψης ενισχύει και διαιωνίζει την παρούσα κοινωνική κατάσταση;

Είναι η κοινωνία μεγαλογραφία του σχολείου ή το σχολείο μικρογραφία της κοινωνίας; Κι αν η κοινωνία είναι έτσι όπως είναι εξαιτίας της τρέχουσας νοοτροπίας του σχολείου; Κι αν άλλαζε η τρέχουσα νοοτροπία θα άλλαζε η κοινωνία του αύριο;

Ακριβώς γι' αυτόν το λόγο το σχολείο είναι αυτό που είναι. Αν το σχολείο προσπαθούσε να αλλάξει την τρέχουσα νοοτροπία της κοινωνίας, αντί να την ενισχύει, θα ήταν απαγορευμένο και όλοι θα παρακαλούσαμε το φεγγαράκι το λαμπρό να οδηγεί τα βήματά μας προς το "κρυφό σχολειό" της αυτοπραγμάτωσης.

Ελπίζω μόνο να μην έχει κάποιος την ίδια άποψη για τη πανεπιστημιακή εκπαίδευση, στην οποία τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

Δεν είμαι σίγουρος εάν η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι και τόσο διαφορετική, όσο νομίζεις αγαπητέ μου. Αλλά ακόμη κι αν είναι έτσι, όπως τα λες, ας μην ξεχνάμε πως οι φοιτητές πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο, ήδη διαμορφωμένοι από το απαράδεκτο σχολικό σύστημα του Παυλώφ. Εκεί πιστεύω πως είναι ήδη αργά για τη διαμόρφωση πραγματικά ελεύθερων και αυτεξούσιων μυαλών, που θα προωθούν την εξέλιξη της επιστήμης και όχι την τυφλή υποταγή στην εξουσιαστική αυθεντία των καθηγητάδων και των φρικτών συνήθως συγγραμμάτων τους. Η προσωπική μου εμπειρία (κι εμπιστεύσου με, είναι μακρόχρονη) μου έχει δείξει πως τα λιγοστά μυαλά που κατάφεραν να περάσουν αλώβητα την προκρούστεια κλίνη της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, στο πανεπιστήμιο προσκρούουν κυριολεκτικά σε τοίχο. Δεν είναι τυχαίο πως έχουμε πλέον μόνο ένα πανεπιστήμιο μέσα στα 500 καλύτερα του κόσμου, μάλιστα σε πολύ χαμηλή θέση, με προοπτική την επόμενη πενταετία να μην έχουμε κανένα. Αντίθετα, τα καλύτερα μυαλά μας επιλέγουν την πικρή οδό της ξενιτιάς, από την Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της. Διαπρέπουν στα ξένα πανεπιστήμια, ενώ κρίθηκαν άχρηστοι από τα δικά μας. Κι όμως, πρόκειται για σπουδαία ξένα πανεπιστήμια που είναι πολύ ψηλά στην ίδια λίστα, λόγω ακριβώς και της συνεισφοράς των δικών μας ανθρώπων στην παραγωγή έρευνας και καινοτόμου γνώσης.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.