
14-02-22

13:38
Α ρε Πακ ψυχάρα...Παίζει να είμαι η μόνη που συγκινήθηκε/θα συγκινηθεί με αυτό σου το μήνυμα.
Πρέπει να συνειδητοποιησουμε οτι η ζωή μας δεν είναι μόνο επιτυχίες αλλά και "αποτυχίες" και προπάντων να μάθουμε να τις διαχειριζόμαστε.
Οπως προείπες και συ, στα bold γράμματα, χρειάζεται χρόνο και σκέψη.
Είναι δύσκολο να καλείται ενα παιδί 18 χρόνων, γιατί ουσιαστικά για παιδι πρόκειται και γω η ίδια παιδί ένιωθα, να διαχειριστεί την εν λόγω κατάσταση. Ουσιαστικά νιώθεις χαμένος, δεν ξέρεις τι να κάνεις και από που να πιαστείς.
Ομως κάποια στιγμή μετά απο αρκετή προσπάθεια και αρκετο χρόνο κάτι μέσα σου κάνει ενα κλικ, η καρδιά σου σταμάτα να πονά ή τουλάχιστον πονά λιγότερο και το μυαλό σου καθαρίζει. Βλέπεις πως έχουν τα πράγματα και οτι εσύ ο ίδιος σε εχωσες σε μια τρύπα και κάνεις οτι δεν βλέπεις τη σκάλα που βρίσκεται παραδίπλα και σε ενώνει με τον έξω κόσμο. Το μόνο που καλείσαι πλέον να κάνεις είναι να δράσεις, να μη μεινεις στάσιμος, να ανέβεις τη ρημάδα τη σκαλα.
*Ας παραβλέψουμε το μελό που με έπιασε αλλη μια φορά. Κανονικά έπρεπε να κοιμάμαι.
Ακριβώς, και αυτό δεν είναι κάτι που το κάνεις από την μια μέρα στην άλλη.
Και το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που στην ζωή τους παλεύουν με νύχια και με δόντια να μην αποτύχουν σε τίποτα. Στα 17-18 αναρωτιέσαι τι θα συμβεί εάν αποτύχεις.
Εν τέλει όμως μεγαλώνεις λίγο και συνειδητοποιείς οτι το ερώτημα είναι τι θα συνέβαινε στην ζωή σου εαν δεν αποτύγχανες σχεδόν ποτέ. Η ζωή θα ήταν βαρετή, δεν θα μάθαινες και τόσα πολλά πράγματα, και όταν εν τέλει είχες την πρώτη σου αποτυχία κάποια στιγμή, γιατί όλοι την έχουν κάποια στιγμή, δεν θα ήσουν σε θέση να το διαχειριστείς.
Μελό ξεμελό τα λες σωστά και καλά. Η στασιμότητα συνεπάγεται θάνατο, στα πάντα. Όσο υπάρχει κίνηση, προσπάθεια κλπ.. είσαι ζωντανός. Και ειδικά στα teens χρόνια ενός ανθρώπου, είναι η καλύτερη περίοδος για να κάνει κάποιος λάθη και να μάθει.
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Δημοφιλή ναι. Να υπάρχει τέτοια φρενίτιδα για αυτή όπως στην χώρα μας ; Αμφιβάλλω. Υπάρχουν ένα σωρό άλλα επαγγέλματα που δυνητικά στο εξωτερικό θα μπορούσαν να σε πλουτίσουν όπως κανένα άλλο. Π.χ. ηθοποιός, χρηματιστής κτλπ. Οπότε μου είναι δύσκολο να πιστέψω οτι και έξω ξυπνάνε και ονειρεύονται όλοι τους καρβέλια. Γιατί τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο τα λες. Θέλω λεφτά και κύρος άρα πάω και γίνομαι γιατρός.Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
το 3ο πεδιο ειναι τοσο ανταγωνιστικο οχι επειδη η βιολογια ειναι μια ουαου επιστημη που λυνει τα μυστικα του συμπαντος αλλα επειδη μεσα σε αυτο ειναι η ιατρικη
αν ενας τρελος υπουργος εβγαζε την ιατρικη απο το 3ο και τη εβαζε στο 2ο ο ανταγωνισμος κι οι βασεις στο 3ο θα επεφταν κατακορυφα....
Εαν ήταν έτσι όλοι γιατροί θα ήταν. Θα μου πεις μα ναι,και για αυτό προφανώς δεν είναι. Σωστό, αλλά όπως είπα ο μύθος έχει τρελάνει τον κόσμο και δεν καταλαβαίνει οτι είναι οκ εαν δεν κάνουν όλοι για όλα, και οτι υπάρχουν άλλα πράγματα τα οποία ενδεχομένως να κάνουν τέλεια και πολλοί που πέρασαν ιατρική να μην μπορούν να τα κάνουν καν. Έτσι πάει μπροστά η ανθρωπότητα, καταλαβαίνουμε σε τι είμαστε πολύ καλοί, και το εκμεταλλευόμαστε για την βελτίωση τόσο της δικής μας ζωής όσο και των συνανθρώπων μας. Όταν ο άλλος μένει κολλημένος όμως εξαιτίας της κοινωνικής νόρμας(και με δική του ευθύνη φυσικά), το πράγμα κολλάει και καταλήγουμε όλοι μαζί να ζούμε σε μια δυστοπία.