Οι κατατακτήριες(και οι πανελλήνιες έχοντας ηδη πτυχίο) αξιζουν απο την απόψη οτι πας με τελείως αλλο μυαλο και ψυχραιμία.
Κοινώς ειναι η ζωη σου πιο εύκολη.
Απο εκει κι έπειτα μιλαμε για τα πιο παραγωγικά χρόνια και δεν αξίζει να μαζεύεις πτυχία για να " πουλας μουρη" .
Απο ολα κατι κερδίζεις αλλα ιδανικα αμα δε σαρεσει απο τώρα η σχολή σου , έφυγες.
Βεβαια εισαι κι στην ηλικία που όλους μας περνανε τα παντα απο το μυαλό.
Δηλαδή περα απο την ιατρική που σε παει κι λίγο μονη της , καμια σχέση όλοι τι λεμε στα πρώτα ετη και τι αποφασίζουμε απο το τέταρτο κι μετα.
Γενικα στην ηλικία αυτη κανεις δεν ξέρει τι θέλει και απλα γίνεται τρελό brainstorming.
Προσωπικά συμφωνώ με την επιλογή της επιλογή της ιατρικής λογω της αποκατάστασης και αν σαρεσει να το ασκήσεις σαν επάγγελμα καθώς ολα τα αλλα περι έρευνας αλλάζουν παρα πολυ εύκολα, και αυτό ειναι και το φυσιολογικό.
Τα μόρια της Ιατρικής Κύπρου είναι λίγο πιο πάνω από την τελευταία Ιατρική της Ελλάδας σε μόρια συνήθως. Τότε ναι σε πανεπιστήμιο στο εξωτερικό πρέπει να πας... Απλώς έχει πολλές επιλογές με διαφορετικά βαλάντια η κάθε μια... Οι γνωριμίες συνήθως παίζουν σε ιδιωτικό τομέα για ιατρούς. Τουλάχιστον εγώ σε αυτούς που πηγαίνω Ελλάδα δεν τους επέλεξα λόγω σπουδών (οι περισσότεροι δεν γνωρίζω καν που έχουν σπουδάσει).
Λοιπόν μιας που μπήκαμε για τα καλά σε αυτό το θέμα θα πρέπει να εξηγήσω κάποια πράγματα για εμένα (τα αρκετά προσωπικά δεν θα τα αναφέρω). Όσων αφορά την οικογένεια μου έχω θείους, θείες, ξαδέλφια, γιαγιάδες και παππούδες γιατρούς και γνωστούς θα έλεγα. Από όλη την οικογένεια μου μόνο οι γονείς μου δεν έχουν βγάλει ακόμα γιατρό. Όσων αφορά την ιατρική ποτέ μα ποτέ δεν με πίεσαν ούτε καν δεν μου ανέφεραν την ιατρική και για να γίνω γιατρός, μου είπαν εξαρχής ότι, ό,τι και να διαλέξω ποτέ δεν θα έχουν αντίρρηση. Λοιπόν όταν ήρθε η επιλογή για το μέλλον μου δηλαδή σε ποια κατεύθυνση θα πάω αποφάσισα από μόνος μου το κλάδο της υγείας δηλαδή το τρίτο πεδίο επειδή η χημεία και η βιολογία μου άρεσαν πάρα πολύ.
Κατά τη διάρκεια της τρίτης λυκείου αποφάσισα ξαφνικά τι πραγματικά θα ήθελα να γίνω, και αυτό ήταν γιατρός. Αυτή την απόφαση την πήρα έπειτα από αρκετό σκέψιμο και επειδή από μικρός ήμουν άτομο που δεν με άγχωναν ούτε δεν μου προκαλούσαν περίεργη ζαλάδα ή κάτι τέτοιο τα νοσοκομεία, μπορώ να πω ότι μου άρεσαν (λόγω του γεγονός ότι είναι ένα μέρος θεραπείας του ανθρώπου ακούγεται λίγο περίεργο όμως τέλος πάντων) και γενικά ήθελα να ασχοληθώ με κάτι που θα αφιέρωνα όλη μου την ζωή στην έρευνα για να βοηθήσω τους ανθρώπους και η ιατρική πληρεί όλα τα κριτήρια.
Όταν πέρσι έδωσα πανελλήνιες τα πήγα αρκετά καλά στη βιολογία, χημεία και στην Έκθεση όμως στη φυσική τα έχασα, δεν ξέρω γιατί με έπιασε άγχος και δεν πρόλαβα να αξιοποιήσω το χρόνο και λοιπόν η φυσική δεν μου επέτρεψε να εισαχθώ στην ιατρική. Όταν είδα τη σχολή που πέρασα μετά από σκέψιμο σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν κακό να ασχοληθώ με αυτή, μπορώ να βοηθάω το κόσμο όχι άμεσα όπως ένας γιατρός αλλά έμμεσα.
Καθώς περνούσε ο καιρός μετά από δύο μήνες είχα τύψεις. Διάβαζα βιβλία ανατομίας, γενετικής και γενικά ιατρικά βιβλία. Για να μην πολυλογώ κατάλαβα ότι η ιατρική θα είναι πάντα αυτό που θα ήθελα να ασχοληθώ. Το είπα στους γονείς μου και αρχίσαμε και σκεφτόμασταν. Αν άφηνα τη σχολή και αφιέρωνα το υπόλοιπο χρόνο για να διαβάσω για τις πανελλήνιες θα ήταν σχεδόν απίθανο να τα καταφέρω για την ιατρική διότι είχε περάσει αρκετός καιρός που ήμουν στο πανεπιστήμιο. Τελικά αποφασίσαμε να τελειώσω την σχολή και να δώσω κατατακτήριες για την ιατρική.
Δυστυχώς ούτε αυτή η ιδέα δεν μου άρεσε και έπειτα από ένα χρόνο κατάλαβα ότι δεν θα αντέξω άλλα χρόνια χωρίς να ασχοληθώ με αυτό που πραγματικά θέλω. Λοιπών τώρα είμαι εδώ και ψάχνω για σπουδές ιατρικής στο εξωτερικό με σκοπό να γίνω γιατρός και να μην ξοδέψω ολόκληρη περιουσία και για να μην είμαι βάρος στους γονείς μου...