Το γενικότερο αυτό συμπέρασμα, όντας απόφοιτος πολυτεχνείου και έχοντας κοντινά μου παραδείγματα Ιατρικής και Μαθηματικού, με βρίσκει σύμφωνο. Έχω καταλήξει στα εξής:
- Η Ιατρική, όντας τόσο υψηλόβαθμη, αποτελείται κατα κύριο λόγο απο διαβαστερούς και επιμελείς μαθητές (θα αποφύγω χαρακτηρισμούς όπως έξυπνος κλπ προς αποφυγή παρεξηγήσεων, αν και για μένα κάποιος που βγάζει 19+, εκτός απο επιμελής, πρέπει να είναι και τουλάχιστον εύστροφος - θεωρώ αδύνατο να μην του κόβει). Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την εκτενέστατη αλλά αρκετά θεωρητική στο σύνολό της ύλη, καθιστά τις σπουδές της Ιατρικής όχι εύκολες (επ'ουδενί) αλλα σχετικά straight forward. Έχεις μεγάλο όγκο, χρειάζεται διάβασμα, σίγουρα δεν είναι εύκολα αλλα ο επιμελής μαθητής που έβγαλε το 19 θα τα καταφέρει ακριβώς γιατί έχει μάθει να είναι καλός σε αυτό ακριβώς το "αγώνισμα".
- Τα πολυτεχνεία, ανέκαθεν ενα κλικ κάτω απο την Ιατρική και πλέον στα τάρταρα βαθμολογικά, έχουν στο target group τους όχι απαραίτητα επιμελείς μαθητές αλλα μαθητές που τους έκοβε (αρκετά έως πολύ) και πήγαν στοχευμένα εκεί, ή κατάφεραν λόγω της ευστροφίας τους να γράψουν καλύτερα στις πανελλήνιες απ'οτι τα κατάφερναν στο ρουτινιάρικο σχολείο. Γι'αυτό και ο τυπικός φοιτητής πολυτεχνείου έχει διαφορετικό προφίλ απο τον τυπικό φοιτητή της Ιατρικής. Του "φαίνεται" λιγότερο το οτι ήταν καλός μαθητής, σε αντίθεση με τον γιατρό που είναι πιο "καλοβαλμένος", πιο κολλεγιόπαιδο. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη μεγάλη σε όγκο ύλη αλλα κυρίως με τα ιδιαίτερα δύσκολα και τις περισσότερες φορές απρόβλεπτα θέματα, στη συντριπτική πλειοψηφία των μαθημάτων, μπορεί πολύ εύκολα να οδηγήσει έναν φοιτητή σε μεγάλες καθυστερήσεις. Λίγο να χαλαρώσεις, η μπάλα χάνεται πολύ εύκολα και γεμίζεις χρωστούμενα "παλούκια" και το πρόβλημα γιγαντώνεται. Εξ'ου και ο υψηλότερος χρόνος αποφοίτησης.
- Τα παραπάνω σχετικά με τα πολυτεχνεία ισχύουν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό σε θετικές σχολές τύπου μαθηματικό οι οποίες, όντας χαμηλότερα απο τα πολυτεχνεία (πριν το γκρέμισμα των πολυτεχνικών βάσεων τουλάχιστον...), συγκέντρωναν ακόμα λιγότερο επιμελείς μαθητές αλλά και αρκετούς "τυχαίους", που ήθελαν με τα 14-15 χιλιάδες μόρια να μπουν σε κάποια "δύσκολη" σχολή. Και ναι, το μαθηματικό είναι σαφώς δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Και μόνο που απαρτίζεται στη συντριπτική του πλειοψηφία απο μαθηματικά μαθήματα, αυτή η "μονοτονία" το καθιστά μια ιδιαίτερη περίπτωση που για μένα πρέπει να επιλέγεται μόνο απο συνειδητομένα άτομα που ευτυχώς υπάρχουν ακόμα, αν και είναι λίγα.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, τίποτα απο τα πατραπάνω δεν είναι απόλυτο. Δεν είναι όλοι τη Ιατρικής κολλεγιόπαιδα, δεν είναι όλοι οι πολυτεχνίτες έξυπνοι αλλα οχι επιμελείς και δεν είναι ολοι των ΣΘΕ τυχαίοι και οχι διαβαστεροί. Αλίμονο. Και στην Ιατρική υπάρχουν οι τυχαίοι που το ακολούθησαν γιατί "έπρεπε", και πολυτεχνίτες υπάρχουν που ήταν μια χαρά επιμελείς μαθητές και μαθηματικοί υπάρχουν που ήταν ανέκαθεν ταγμένοι για αυτό και έχουν ιδιαίτερη ευφυία και μαθηματικό χάρισμα.
Απλά περιέγραψα για γενικότερη τάση, όπως τα βίωσα εγώ προσωπικά ως φοιτητής.