Πρέπει ο προβιβάσιμος βαθμός στο μάθημα των Μαθηματικών στο Λύκειο να γίνει το 15
Στα βασικά μαθήματα θα έπρεπε ο προβιβάσιμος βαθμός να ήταν το 15 γραπτό. Δεν νοείται να βλέπεις άτομα 13 ετών και ο γραφικός χαρακτήρας τους να μοιάζει με 6 ετών ή να μην μπορούν να γράψουν μια πρόταση με 1 αντικείμενο. Ακόμη και τα μαθηματικά θέλουν καλή εκφορά του λόγου. Η λογική της ισοπέδωσης, του δε βαριέσαι, μη ζορίσουμε τα παιδιά, δυστυχώς έχει υποβαθμίσει αρκετά την παιδεία ως γενικό τρόπο σκέψης με έμφαση μόνο σε ότι απαιτείται για κάποιες εξετάσεις. Αυτό δεν είναι εκπαίδευση.
Θα δώσω ένα παράδειγμα. Όταν βλέπεις στην ύλη Μαθηματικών Α' Γυμνασίου σε ένα χ σχολείο ο καθηγητής να έχει μοιράσει ύλη για την εξέταση του ιουνίου και η εισαγωγή στη Γεωμετρία (μέρος Β) να είναι εκτός ύλης και να ξεκινάει από τη μέτρηση γωνίας, τότε πως ο μαθητής θα θυμάται αργότερα βασικές έννοιες όπως ευθεία, ημιευθεία, γωνίες κτλ; Αυτό που θα μείνει θα είναι μια σκιά ότι ναι, κάτι κάναμε για ευθείες αλλά δεν θυμάμαι. Δίνεται έμφαση περισσότερο στο να "αφαιρείται" ύλη με τελείως υποκειμενική κρίση άσχετα τι λέει το αναλυτικό πρόγραμμα και μετά οι μαθητές μαθαίνουν σε μια τέτοια λογική λιγότερης ύλης και άρα λιγότερου διαβάσματος και άρα λιγότερου κόπου.
Πουθενά στο εξωτερικό δεν "κόβουν" μαθητές με λογική τιμωρίας. Η αποτυχία είναι 100% ευθύνη του μαθητή ή φοιτητή καθώς τουλάχιστον στην Ευρώπη, τα Πανεπιστήμια απεχθάνονται λίμνες από άσχετους φοιτητές. Έχουν ειδικές δικλείδες εξετάσεων ώστε να μην υπάρχει περίπτωση της άδικης αποτυχίας γι' αυτό και η αποτυχία είναι συζητήσιμη. Υπάρχουν ειδικές εργασίες, επαναληπτικές εξετάσεις (όχι καθιερωμένες κάθε Σεπτέμβριο), γενικά οι καθηγητές είναι αρκετά φιλικοί, υπάρχει βοηθητικό προσωπικό που μπορεί ο φοιτητής να βρει μια βοήθεια μέχρι να εξαντληθούν τα περιθώρια. Εννοείται ότι αν κάποιος κόβεται σε ένα μάθημα πάνω από 2 φορές ενώ έχει παρακολουθήσει και τα εργαστήρια / φροντιστήρια ασκήσεων, εκεί κάτι άλλο παίζει. Δεν γίνεται αυτό να έχει λογική.
Το Πανεπιστήμιο επίσης δεν αφήνει αυτό να συμβεί. Για να διαγραφεί ένας φοιτητής την 5η φορά αποτυχίας σε Αυστριακό δημόσιο Πανεπιστήμιο, θα πρέπει να έχει παρατήσει τις σπουδές του πολύ πριν. Ξέρω περίπτωση Γερμανού που διαγράφηκε αλλά ήταν περίπτωση φοιτητή-τουρίστα ο τύπος. Για ένα χρόνο έκανε τουρισμό στη Ν.Αμερική, συνέχιζε να μένει στην εστία αλλά κάποια στιγμή που αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του, δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στο απαιτητικό πρόγραμμα σπουδών 8.00-17.00 καθημερινά, γιατί οι συνθήκες κάποιων μαθημάτων είχαν αλλάξει από το έτος εγγραφής του και πήρε πόδι. Είχε ήδη αποτυχίες επειδή γενικά δεν διάβαζε. Ήταν τύπος που δεν του πήγαιναν οι σπουδές. Του άρεσε η ορειβασία, έκανε σκι, εκδρομές και οργάνωνε κάποιες συναντήσεις φοιτητών εστίας με μπάρμπεκιου και μπύρες.
Οπουδήποτε στην Δ.Ευρώπη υπάρχει η σεβαστή άποψη ότι όταν κάτι δεν σου πάει, δεν επιμένεις αλλιώς είναι δική σου η ευθύνη. Στην Ελλάδα, υπάρχει ο χαζός εγωϊσμός "επειδή ο γείτονας μπήκε ιατρική, θα μπω και εγώ για να δείξω ότι είμαι ανώτερος". Τα προβλήματα ξεκινάνε από αυτό..