Σπουδές Ιατρικής στο εξωτερικό

[Ryuzaki]

@nPb Μπορεις να μου απευθυνεσαι στο δευτερο ενικο, δεν εχω θεμα

Αρχικα απο που συμπερανες την επαγγελματικη αστοχια; Ξερεις τι εχω κανει και τι οχι; Αν μη τι αλλο, σε διαφορες ερωτησεις παιδιων, εχω δοσει αρκετα ινσαιντ της εργασιακης πραγματικοτητας στην Ελλαδα, δυσκολα να τα απεκτησα χωρις τριβη στο χωρο.

Ακομη, γιατι καποιος που βγαζει δευτερη σχολη να μην γινει επιτυχημενος; Επισης επιτυχια σε τι, οικονομικη, ακαδημαικη, τι;
Αρκετοι καθηγητες μου και οδοντιατροι ακολουθησαν παρομοια διαδρομη, δεν ειδα κανεναν να πειναει.
Ισα ισα εισαι πιο συνειδητοποιημενος στο τι κανεις και πώς το κανεις, χωρις να επαναλαβεις λαθη του παρελθοντος.

Το να αφηνεις ανεκμεταλλευτο potential το θεωρω βλακωδες μαν. Δεν υπαρχει δευτερη ζωη για να ικανοποιησεις τις επιθυμιες σου.

Οπώς και το να επιμενεις σε κατι ενω τρως συνεχως κατραπακιες απο την πραγματικοτητα, αν μη τι αλλο, δειχνει τουλαχιστον να το πω ευγενικα, ελλειψη αυτογνωσιας.

 

[georgia1213]

Από συστάσεως του Ελληνικού κράτους η διαπλοκή είναι μια παράλληλη ιστορία. Δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Ο καθένας κοιτάζει τον τομάρι του.



Δυστυχώς είναι μια κακή νοοτροπία που επηρεάζει και το πως οργανώνεται το κράτος μας. Λειτουργούμε σε ευκαιριακές λύσεις χωρίς να υπάρχει σχεδιασμός ώστε να υπάρχει κοινωνική ευημερία. Ο καθένας ορίζει την επιλογή του και με ατομικά κριτήρια την θέτει ως εφικτή ή όχι, για την κοινωνία. Δεν ξέρω όμως ακριβώς τι ορίζεται ως προσφορά-ζήτηση σε μια κοινωνία που ορίζει την επιτυχία με βάση την βολεμένη εργασία χωρίς αξιολόγηση. Λόγω ασταθούς αγοράς εργασίας νομίζω ότι σχεδόν σε όλα τα επαγγέλματα ακόμη και στην ιατρική (με την αυτοματοποίηση) έρχονται αλλαγές που κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι θα συνταξιοδοτηθεί με την επιλογή του.

Επίσης δεν σημαίνει ότι αν ο κάθε φίλος @Ryuzaki επειδή κάνει στροφή για να σπουδάσει Ιατρική θα γίνει επιτυχημένος επαγγελματίας γιατρός. Με την ίδια λογική θα έπρεπε σε κάθε επαγγελματική αστοχία να ξανασπουδάζουμε (ωραία μέχρι εδώ) αλλά κανείς δεν εγγυάται πως το μεροκάματο θα μπαίνει στο σπίτι (ρίσκο επιλογών) μετά από κάποια χρόνια σπουδών και προσπάθειας επαγγελματικής αποκατάστασης με πολλά άλλα νέα δεδομένα (δημιουργία οικογένειας, χρέη, κόστη επιβίωσης, κτλ). Κανείς δεν μένει μόνιμα στα 30 ετών. Αυτό ισχύει δυστυχώς σε όλα τα επαγγέλματα και δεν έχει να κάνει αν κάποιος επιλέγει περισσότερο πανεπιστημιακό επάγγελμα ή περισσότερο προσανατολισμένο της ελεύθερης αγοράς. Το ρίσκο επιλογών πέρα από τις σπουδές παραμένει ρίσκο.

Η δουλειά είναι δουλειά και πόσο μάλλον τα χρόνια αυτά όπου η εξειδίκευση "ακυρώνει" τη βασική γνώση του πτυχίου και την ίδια στιγμή η αγορά βάλλεται από πανδημίες και κυβερνητικά μέτρα που αλλοιώνουν την δομή της εργασίας, ως κοινωνικό αγαθό.



Aκόμη δεν έχουμε λύσει τέτοια ζητήματα. Έχει καλλιεργηθεί μια νοοτροπία "ανωτερότητας" του Ελληνικού συστήματος τότε που όντως σπούδαζαν 5 άτομα που το άξιζαν και όχι 1005

που ξερεις οτι ο ryuzaki εκανε αστοχια; μπορει να ειδε οτι κατι δεν τον γεμιζει απο το επαγγελμα του πολιτικου η να ηταν η ιατρικη το ονειρο του και να μπορεσε τωρα να το πραγματοποιησει
αφου μπηκε με την αξια του δεν εβλαψε κανεναν ισα ισα δειχνει ποσο ικανος ειναι να καταφερει οτιδηποτε βαλει στο μυαλο του

 

[nPb]

Άλλο πράγμα είπα και άλλο καταλάβατε. Απίστευτο! Περιμένω να δω που θα φτάσετε την ανάλυση. Aνέφερα ακριβώς ότι:

Επίσης δεν σημαίνει ότι αν ο κάθε φίλος @Ryuzaki επειδή κάνει στροφή για να σπουδάσει Ιατρική θα γίνει επιτυχημένος επαγγελματίας γιατρός.

...που ισχύει για κάθε απόφοιτο. Μάθετε να διαβάζετε σωστά.

Καλά κοίτα οι μεταγραφές δεν έχουν τόση σημασία. Τι και εαν κάποιος μεταπήδησε στο ΕΜΠ ενώ δεν άξιζε να ήταν εκεί ;
Τα θέματα των εξεταστικών συνήθως είναι στο επίπεδο του ακροατηρίου. Εαν κάποιος λοιπόν χώνεται κάπου που αξιοκρατικά δεν θα έπρεπε να ήταν, η πιθανότητα να τελειώσει την σχολή τείνει στο μηδέν γιατί δεν θα ανταπεξέλθει. Το διάβασμα που ακολουθεί μετέπειτα στην σχολή είναι πολλαπλάσιο αυτού που χρειάζεται στις πανελλήνιες. Εαν και οκ,εδώ που τα λέμε,εαν έχει βύσμα ο άλλος και το πτυχίο θα πάρει και δουλειά θα βρει και απο όλα. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό εσύ. Still όμως αυτές οι περιπτώσεις είναι πραγματικά αναξιοκρατικές σε σχέση με το να σπουδάσει ο άλλος στο εξωτερικό. Το μόνο που μπορείς να κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να διαβάσεις και να προσπαθήσεις να κάνεις τις δικές σου επαφές. Αυτό το ελέγχεις.

Kαλώς ή κακώς για κάποιο λόγο, αυτές οι περιπτώσεις των βυσμάτων όσο και αν μας ικανοποιεί να λέμε ότι το σύστημα θα τις ξεβράσει λόγω ανεπάρκειάς τους, επικρατούν και βασιλεύουν. Όπως πολύ σωστά είπες, η κοινωνία δεν επιβραβεύει συχνά την "τιμή των όπλων" αλλά το φαίνεσθαι. Πάνω στο φαίνεσθαι και σε μια ματαιοδοξία στηρίζεται η νεοφιλελεύθερη οικονομική άποψη, προσφορά και ζήτηση. Αν κρίνω από τις βλακώδεις επιλογές της κάθε κοινής γνώμης όλων των λαών του κόσμου, η ζήτηση είναι μια αμφιλεγόμενη έννοια και αξία εργασίας ή σπουδών.

Πολλές φορές δεν εξετάζουμε την αξία κάποιων πραγμάτων γι' αυτό και θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ζωής μένουν άλυτα, οι διάφορες ανισότητες αμβλύνονται και ο χρόνος προχωράει. Για κάποιο λόγο που δεν θα μάθουμε ποτέ, ορισμένοι άνθρωποι είναι πιο ίσοι, πιο τυχεροί, πιο αγωνιστές του μπολυτεχνείου, πιο ΚΚΕ και από το ΚΚΕ, πιο ΝΔ και από τη ΝΔ, πιο αποκαταστημένοι με το λιγότερο κόπο ή μηδενικό κόπο άσχετα αν στα μάτια της κοινής γνώμης φαίνονται συμπαθητικοί, παιδιά του λαού, παιδιά του λαγού, παιδιά της κουκουβάγιας, παιδιά της διπλανής πόρτας. Έτσι είναι η ανθρώπινη κοινωνία. Δυο μέτρα και εκατοντάδες σταθμά ανάλογα τι βολεύει τον καθένα τυχοδιώκτη.

Να δούμε το παράδειγμα ενός Πολιτικού Μηχανικού που αφιέρωσε πολύ χρόνο από τη ζωή του να σπουδάσει και να παλέψει για την εργασία του, με τις εισφορές κτλ ενώ δεν έχει και μεγάλη πελατεία ή εργάζεται περιστασιακά και τίμια σε ένα τεχνικό γραφείο για το μεροκάματο και την ίδια στιγμή, συνάδελφός του με το ίδιο πτυχίο να εργάζεται ως κομματόσκυλο σε κάποια κλαδική ένωση ενώ ως φοιτητής ο δεύτερος ήταν φοιτητοπατέρας και μόνιμα έξω από το αμφιθέατρο; Γιατί τα δημοκρατικά αντανακλαστικά εδώ δεν λειτουργούν όπως πρέπει στο όνομα της αξιοκρατίας; Δεν έχουμε τελικά δημοκρατία στην ηθική συνείδηση;

 

[Samael]

Kαλώς ή κακώς για κάποιο λόγο, αυτές οι περιπτώσεις των βυσμάτων όσο και αν μας ικανοποιεί να λέμε ότι το σύστημα θα τις ξεβράσει λόγω ανεπάρκειάς τους, επικρατούν και βασιλεύουν. Όπως πολύ σωστά είπες, η κοινωνία δεν επιβραβεύει συχνά την "τιμή των όπλων" αλλά το φαίνεσθαι. Πάνω στο φαίνεσθαι και σε μια ματαιοδοξία στηρίζεται η νεοφιλελεύθερη οικονομική άποψη, προσφορά και ζήτηση. Αν κρίνω από τις βλακώδεις επιλογές της κάθε κοινής γνώμης όλων των λαών του κόσμου, η ζήτηση είναι μια αμφιλεγόμενη έννοια και αξία εργασίας ή σπουδών.

Πολλές φορές δεν εξετάζουμε την αξία κάποιων πραγμάτων γι' αυτό και θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ζωής μένουν άλυτα, οι διάφορες ανισότητες αμβλύνονται και ο χρόνος προχωράει. Για κάποιο λόγο που δεν θα μάθουμε ποτέ, ορισμένοι άνθρωποι είναι πιο ίσοι, πιο τυχεροί, πιο αγωνιστές του μπολυτεχνείου, πιο ΚΚΕ και από το ΚΚΕ, πιο ΝΔ και από τη ΝΔ, πιο αποκαταστημένοι με το λιγότερο κόπο ή μηδενικό κόπο άσχετα αν στα μάτια της κοινής γνώμης φαίνονται συμπαθητικοί, παιδιά του λαού, παιδιά του λαγού, παιδιά της κουκουβάγιας, παιδιά της διπλανής πόρτας. Έτσι είναι η ανθρώπινη κοινωνία. Δυο μέτρα και εκατοντάδες σταθμά ανάλογα τι βολεύει τον καθένα τυχοδιώκτη.

Να δούμε το παράδειγμα ενός Πολιτικού Μηχανικού που αφιέρωσε πολύ χρόνο από τη ζωή του να σπουδάσει και να παλέψει για την εργασία του, με τις εισφορές κτλ ενώ δεν έχει και μεγάλη πελατεία ή εργάζεται περιστασιακά και τίμια σε ένα τεχνικό γραφείο για το μεροκάματο και την ίδια στιγμή, συνάδελφός του με το ίδιο πτυχίο να εργάζεται ως κομματόσκυλο σε κάποια κλαδική ένωση ενώ ως φοιτητής ο δεύτερος ήταν φοιτητοπατέρας και μόνιμα έξω από το αμφιθέατρο; Γιατί τα δημοκρατικά αντανακλαστικά εδώ δεν λειτουργούν όπως πρέπει στο όνομα της αξιοκρατίας; Δεν έχουμε τελικά δημοκρατία στην ηθική συνείδηση;

Εε κοίτα όπως είπα εαν έχουν δυνατό βύσμα τα πάντα κάνουν. Σε πολύ τελική ανάλυση δηλαδή, σε όλα τα επαγγέλματα θα δούμε άτομα που δεν κατέβαλλαν την παραμικρή προσπάθεια και είναι τελείως ανέντιμοι, να είναι σε θέσεις που αξιοκρατικά δεν θα δικαιούνταν. Επειδή δε στην χώρα μας όντως το φαίνεσθαι είναι το παν και η ουσία έχει πάει περίπατο, η ζήτηση έχει πέσει σε επίπεδο, επομένως το ίδιο και η προσφορά. Εφόσον η χώρα μας δεν παράγει τίποτα όπως έχουμε πει, πέρα απο ελιές ξέρω'γω, η οικονομία είναι καταδικασμένη. Οπότε για να επιβιώσει κάποιος θα πρέπει να βασιστεί κυρίως σε εφήμερα επαγγέλματα.

Δυστυχώς όσο τα χρόνια περνάνε οι ανισότητες αυτές που λες θα αμβλύνονται όλο και περισσότερο. Ο κόσμος θα βγαίνει όλο και πιο αποχαυνωμένος, κάποιοι θα συνεχίσουν να είναι πιο τυχεροί και πιο αγωνιστές και γενικά πιο...και εν τέλει θα φτάσουμε σε κάποια φάση σε σημείο πλήρης ηθικής,ψυχολογικής και οικονομικής εξαθλίωσης. Αλλά τότε θα είναι αργά για να γίνει οποιαδήποτε αλλαγή. Ήδη, σε παγκόσμιο επίπεδο, πόσο μάλλον στην Ελλάδα, υπάρχει αισθητή πτώση του επιπέδου του μέσου ανθρώπου. Σε κοινωνικό/ανθρωπιστικό,ψυχολογικό,πολιτικό,ηθικό,οικονομικό επίπεδο. Ο λόγος είναι κατά την γνώμη μου, επειδή σε μεγάλο βαθμό γίναμε πιο μαλθακοί και πιο ανεκτικοί στην αποτυχία που πηγάζει απο έλλειψη προσπάθειας, εφόσον οι επιλογές αυξήθηκαν.

Όταν η σφαιρική γνώση και παιδεία είναι ανύπαρκτη στο σχολείο, και ταυτόχρονα προωθείται (απο κάποιους όχι όλους) μια ζωή του φαίνεσθαι με διάφορους τρόπους όπως show στην τηλεόραση τύπου gntm,survivor , αλλά και κοινωνικά μέσα όπως instagram...και ταυτόχρονα έχουμε αυτή την μαλθακότητα στην Ελληνική κοινωνία οτι μπορείς να αποτυγχάνεις συνέχεια και να μην προσπαθείς καθόλου γιατί, ποιος ξέρει, πάντα θα υπάρχει και μια πιο εύκολη λύση..εε έχεις το σήμερα.

Δεν υπάρχει αξιοκρατία σε αυτές τις περιπτώσεις ρε'συ. Το αστείο είναι οτι αυτοί οι πιο τεμπέληδες που ανέρχονται μετά απο χρόνια σε αυτές τις θέσεις, έχουν πατέρα ήδη μέσα στα πράγματα, πιθανώς κομματόσκυλο όπως λες οπότε έρχονται κυριολεκτικά για να κάνουν την "πλάκα" τους στην σχολή. Και εαν πας να τους πεις τίποτα, βγάζουν μια γλώσσα μέχρι κάτω και σου λένε "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ; Ξέρεις ποιος είναι ο πατέρας μου;". Ακόμα και εαν είχαν κάνει πράγματα οι περισσότεροι απο αυτούς, πάλι αυτή την υπεροψία δεν θα την χώνευα προσωπικά. Αυτό που ο κάθε ξιπασμένος έχει στο κεφάλι του οτι αυτός είναι και κανείς άλλος δεν είναι με ξεπερνάει ειλικρινά. Και δεν είναι καν έξυπνοι έτσι, τραγική ειρωνεία . Και στην τελική, και τι έχεις κάνει ρε φίλε ; Όλα αυτά τα χρόνια έχεις φάει με χρυσά κουτάλια για τον εαυτό σου. Σιγά το κατόρθωμα να πούμε. Νοιάστηκες για την πάρτη σου, πολύ δύσκολο αυτό τι να λέμε τώρα. Γιατί δεν μου δείχνεις πως έχεις βοηθήσει έναν συνάνθρωπο σου ; Πως έχεις βοηθήσει την οικονομία,το περιβάλλον ή πως έχεις κάνει κάτι για το κοινό καλό στην Ελλάδα αφού είσαι τόσο μέγας και τρανός επιχειρηματίας;

 

[Ryuzaki]

@nPb μαλλον αλλο ηθελες να πεις μαν, αλλο εγραψες, αλλο φανηκε. Καλυτερα θα επικοινωνουσες αυτο που ηθελες να πεις χωρις το ταγκαρισμα.

Σορρυ, αλλα οταν βλεπω ομως το ονομα μου σε μια παραγραφο που γραφει κακιες, προσωπικα θα το παρω και θα απαντησω.

Κατα τα αλλα ναι, ο οποιοσδηποτε μπορει να επιτυχει/αποτυχει.

 

[allall1]

Από συστάσεως του Ελληνικού κράτους η διαπλοκή είναι μια παράλληλη ιστορία. Δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Ο καθένας κοιτάζει τον τομάρι του.



Δυστυχώς είναι μια κακή νοοτροπία που επηρεάζει και το πως οργανώνεται το κράτος μας. Λειτουργούμε σε ευκαιριακές λύσεις χωρίς να υπάρχει σχεδιασμός ώστε να υπάρχει κοινωνική ευημερία. Ο καθένας ορίζει την επιλογή του και με ατομικά κριτήρια την θέτει ως εφικτή ή όχι, για την κοινωνία. Δεν ξέρω όμως ακριβώς τι ορίζεται ως προσφορά-ζήτηση σε μια κοινωνία που ορίζει την επιτυχία με βάση την βολεμένη εργασία χωρίς αξιολόγηση. Λόγω ασταθούς αγοράς εργασίας νομίζω ότι σχεδόν σε όλα τα επαγγέλματα ακόμη και στην ιατρική (με την αυτοματοποίηση) έρχονται αλλαγές που κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι θα συνταξιοδοτηθεί με την επιλογή του.

Επίσης δεν σημαίνει ότι αν ο κάθε φίλος @Ryuzaki επειδή κάνει στροφή για να σπουδάσει Ιατρική θα γίνει επιτυχημένος επαγγελματίας γιατρός. Με την ίδια λογική θα έπρεπε σε κάθε επαγγελματική αστοχία να ξανασπουδάζουμε (ωραία μέχρι εδώ) αλλά κανείς δεν εγγυάται πως το μεροκάματο θα μπαίνει στο σπίτι (ρίσκο επιλογών) μετά από κάποια χρόνια σπουδών και προσπάθειας επαγγελματικής αποκατάστασης με πολλά άλλα νέα δεδομένα (δημιουργία οικογένειας, χρέη, κόστη επιβίωσης, κτλ). Κανείς δεν μένει μόνιμα στα 30 ετών. Αυτό ισχύει δυστυχώς σε όλα τα επαγγέλματα και δεν έχει να κάνει αν κάποιος επιλέγει περισσότερο πανεπιστημιακό επάγγελμα ή περισσότερο προσανατολισμένο της ελεύθερης αγοράς. Το ρίσκο επιλογών πέρα από τις σπουδές παραμένει ρίσκο.

Η δουλειά είναι δουλειά και πόσο μάλλον τα χρόνια αυτά όπου η εξειδίκευση "ακυρώνει" τη βασική γνώση του πτυχίου και την ίδια στιγμή η αγορά βάλλεται από πανδημίες και κυβερνητικά μέτρα που αλλοιώνουν την δομή της εργασίας, ως κοινωνικό αγαθό.



Aκόμη δεν έχουμε λύσει τέτοια ζητήματα. Έχει καλλιεργηθεί μια νοοτροπία "ανωτερότητας" του Ελληνικού συστήματος τότε που όντως σπούδαζαν 5 άτομα που το άξιζαν και όχι 1005 άτομα.

Η έννοια της επιτυχίας, είτε επαγγελματικής είτε οποιασδήποτε άλλης δεν μπορεί να εξετάζεται εντος τόσο αυστηρού πλαισίου που θέτεις εσύ.Εσυ προφανώς φαντάζεσαι την επαγγελματική επιτυχία ως διευθυντής μιας μεγάλης εταιρείας, με πλούσιο μισθό, όπου όλα κ όλοι δουλεύουν ρολόι.Μονο που ξεχνάς ότι η επαγγελματική επιτυχία δεν είναι ανεξάρτητη από την ευτυχία.Δε πα να γίνεις ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, που έχει ανοίξει 10δες επιτυχημένες εταιρειες, ακόμα κ τότε μπορεί να είσαι δυστυχισμενος. Τι να την κάνεις λοιπόν την επαγγελματική σου επιτυχία? Ενώ κάποιος άλλος μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του επιτυχημένο κ ευτυχισμένο μαζί, με τα λίγα που έχει. Γνωρίζω ανθρώπους που άργησαν αρκετά να πάρουν το δρόμο που τους εκφράζει πραγματικά.

 

[nPb]

Η έννοια της επιτυχίας, είτε επαγγελματικής είτε οποιασδήποτε άλλης δεν μπορεί να εξετάζεται εντος τόσο αυστηρού πλαισίου που θέτεις εσύ.Εσυ προφανώς φαντάζεσαι την επαγγελματική επιτυχία ως διευθυντής μιας μεγάλης εταιρείας, με πλούσιο μισθό, όπου όλα κ όλοι δουλεύουν ρολόι.Μονο που ξεχνάς ότι η επαγγελματική επιτυχία δεν είναι ανεξάρτητη από την ευτυχία.Δε πα να γίνεις ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, που έχει ανοίξει 10δες επιτυχημένες εταιρειες, ακόμα κ τότε μπορεί να είσαι δυστυχισμενος. Τι να την κάνεις λοιπόν την επαγγελματική σου επιτυχία? Ενώ κάποιος άλλος μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του επιτυχημένο κ ευτυχισμένο μαζί, με τα λίγα που έχει. Γνωρίζω ανθρώπους που άργησαν αρκετά να πάρουν το δρόμο που τους εκφράζει πραγματικά.

H έλλειψη ευτυχίας συνήθως έχει να κάνει όταν οι ατομικές επιλογές δεν έγιναν με βάση την προσωπική επιθυμία αλλά με συστημικούς συμβιβασμούς για διάφορους λόγους. Οπότε η επαγγελματική επιτυχία σημαίνει και ατομική ευτυχία όταν κάποιος χαίρεται γι' αυτό που κάνει κάθε μέρα στη ζωή του, από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς να θέτει στόχο να φτιάξει 10δες εταιρίες. Γιατί παίρνεις αυτό το αμφιλεγόμενο παράδειγμα και δεν παίρνεις το φυσιολογικό παράδειγμα ενός επιτυχημένου άσημου ή διάσημου φυσικού; H διασημότητα ήρθε χωρίς την επιδίωξή του απλά επειδή το έργο του έτυχε να έχει μια απήχηση στην ερευνητική κοινότητα. Aκόμη και ιδιαίτερα μαθήματα φυσικής να κάνει κάποιος, θα έπρεπε να είναι ευτυχισμένος. Ποτέ δεν συνάντησα έναν καθηγητή μέσης εκπαίδευσης να χαίρεται γι' αυτό που κάνει ή να βρίσκει νέους τρόπους ευτυχίας από τη δουλειά του μέσω της διδασκαλίας. Μιζέρια και πάντα μια νοοτροπία ότι κάποια άλλη δουλειά π.χ. ιατρική θα είναι καλύτερη από αυτή που κάνουμε.