Εγώ πάντως θα σας πω ένα παράδειγμα που με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο βαθιά νυχτωμένοι μουσικά είναι οι συνομίληκοι συμμαθητές μου:
Θα πηγαίναμε εκδρομή και είχα φτιάξει ένα ωραίο σιντάκι με ροκ μουσική από την δεκαετία του 70 και μετά, αλλά και με πιο σύγχρονα κομμάτια, κυρίως ξένης μουσικής. Περνάνε τα δύο πρώτα τραγούδια και αρχίζουν όλοι να γκαρίζουν και να οδύρονται να αλλάξουμε σιντί...Κι εγώ πέρασα την υπόλοιπη διαδρομή με ακουστικά στα αυτιά προσπαθώντας να επικαλύψω τις κραυγές από Rihanna και Lady Gaga.
Δεν κρίνω τον άλλο από τα γούστα του. Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέγει και να ακούει Ό,ΤΙ γουστάρει. Ποιος είμαι εγώ που θα του πω τι να ακούσει; Ωστόσο, βλέπεις κάποια πράγματα και απορείς...Συνήθως η μουσική είναι δείκτης και του επιπέδου σου. Γιατί η νεολαία έχει σαν είδωλα αηδούς της μιας νύχτας και δεν ενδιαφέρεται για προσωπικότητες που άλλαξαν τον κόσμο μέσα από τα τραγούδια τους; Και το κυριότερο: που έχουν μείνει διαχρονικοί. Ας πούμε αν βάλω σε άτομα της ηλικίας μου, 2-3 παραδείγματα που μου περνάνε από το μυαλό, να ακούσουν Bob Dylan, Tom Waits ή Jacques Brel θα με κοιτάξουν σαν εξωγήινη. Αν όμως χειροκροτήσω στα ακούσματα της Gaga θα με θεωρήσουν κουλ. E, όχι.
Η μουσική παιδεία είναι θέμα εντελώς προσωπικό. Αν δεν ψάξεις μόνος σου, αν δεν ενδιαφερθείς μόνος σου δεν 'αποκτιέται'. Ώρες-ώρες ζηλεύω όταν οι γονείς μου μου λένε για τα φοιτητικά τους χρόνια, τις ταβέρνες που πηγαίνανε και άκουγαν αληθινή μουσική. Όσο για τις προσωπικές μου επιλογές η αλήθεια είναι ότι έχω αφήσει λίγο την ελληνική μουσική γιατί έχω απογοητευτεί με τα έκτροπα που βγαίνουν κάθε μέρα...Ωστόσο, μένω πιστή όσο γίνεται σε Θεοδωράκη, Β/Θ Παπακωνσταντίνου, Θηβαίο, Μαχαιρίτσα, Ιωαννίδη, Πρωτοψάλτη, Πυξ Λαξ, Μητροπάνο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.