Πανελλήνιες ξανά

[blackmamba]

Το θέμα δεν πρέπει να τίθεται σε... δημοσκόπηση, ανταλλαγή απόψεων και εκτιμήσεων. Προσπαθήστε για το καλύτερο, κάντε ό,τι καλύτερο μπορείτε σε όλα τα μαθήματα, ώστε στο τέλος να μην έχετε «λογιστικό» πρόβλημα με το σύνολο των μορίων που θα επιτύχετε.

Προσπαθώ όλη τη χρονια με τόσο κόπο και γράψιμο ...Τα όρια στένεψαν και ξεμενουμε από αντοχές 1 μήνας έμεινε ..Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και σας εύχομαι ότι καλύτερο για την συνέχεια !

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δημ.Μοσχόπουλος]

Προσπαθώ όλη τη χρονια με τόσο κόπο και γράψιμο ...Τα όρια στένεψαν και ξεμενουμε από αντοχές 1 μήνας έμεινε ..Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και σας εύχομαι ότι καλύτερο για την συνέχεια !

Τα έχω περάσει και ξέρω πολύ καλά τι εννοείτε και πώς νιώθετε. Το εσωτερικό σας ρεζερβουάρ πάει στο κόκκινο. Πολλοί θα πάτε «με τις αναθυμιάσεις» στις εξετάσεις. Άλλοι θα πάτε σπρώχνοντας.

Δεν έχει σημασία πώς θα φτάσετε στο τέλος και πώς θα τερματίσετε (με τι απόθεμα εννοώ). Σημασία έχει να τελειώσετε τον αγώνα με το κεφάλι ψηλά, περήφανα και λεβέντικα (ισχύει εξίσου για αγόρια και κορίτσια).

Όταν έδινα Πανελλήνιες την τρίτη φορά, είχα εξαντληθεί πλήρως. Έλεγα στον εαυτό μου «Δεν με νοιάζει πώς θα τερματίσεις, δεν με νοιάζει αν θα πας σέρνοντας, αν θα χώνεις τα νύχια σου στο χώμα για να φτάσεις στο τέρμα. Δεν με νοιάζει! Θα τερματίσεις! Και θα νικήσεις!»

Όταν έφτασα στο 4ο έτος των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο, είχα κάψει εντελώς την μηχανή. Έλεγα τα ίδια λόγια. «Μου είναι αδιάφορο πώς θα περάσεις την γραμμή του τερματισμού. Αν τολμήσεις και εγκαταλείψεις τώρα, θα σε πάρει και θα σε σηκώσει, θα σε βρίζω νυχθημερόν μέχρι να βγει η ψυχή σου. Σκάσε και τερμάτισε τον αγώνα σου!».

Ψηλά το κεφάλι!

Θάρρος και προχώρα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[vasilikiant]

Γεια σας! θα ήθελα την άποψή σας σε ένα θέμα αν γίνεται. Έδωσα πέρσι πανελλήνιες στο τρίτο πεδίο και συγκέντρωσα σχεδόν 15.000 μόρια μπαίνοντας έτσι στο τμήμα Αγροτικής Οικονομίας και Ανάπτυξης στο γεωπονικό πανεπιστήμιο Αθηνών. Στόχος μου ήταν το χημικό σε οποιαδήποτε πόλη. Αλλά από την στιγμή που δεν μπήκα έπρεπε να επιλέξω μεταξύ σπουδών στην Αγγλία ή στις πανελλήνιες για δεύτερη φορά και επειδή ήμουν πολύ εξαντλημένη από τις πανελλήνιες επέλεξα να έρθω να σπουδάσω Biomedical Science στο πανεπιστήμιο του Leeds της Αγγλίας ελπίζοντας για ένα καλύτερο μέλλον. Σε λίγες μέρες λοιπόν τελειώνω το πρώτο έτος και έχω αποφασίσει πως δεν μου αρέσει εδώ που είμαι διότι δεν περνάω καθόλου καλά και δεν έχω και παρέα εδώ . Σκέφτομαι λοιπόν να γυρίσω πίσω μου και να δοκιμάσω πάλι την τύχη μου δίνοντας πανελλήνιες με στόχο να περάσω στο χημικό του εκπα και να περνάω καλύτερα και να είμαι χαρούμενη. Θα ήθελα λοιπόν την γνώμη σας... εσείς θα καθόσασταν κάπου που δεν περνάτε καλά αλλά υπάρχουν καλύτερες προοπτικές για το μέλλον ή θα δίνατε πανελλήνιες με τον κίνδυνο να μην περνάγατε πάλι εκεί που θέλατε?

Γεια σας! θα ήθελα την άποψή σας σε ένα θέμα αν γίνεται. Έδωσα πέρσι πανελλήνιες στο τρίτο πεδίο και συγκέντρωσα σχεδόν 15.000 μόρια μπαίνοντας έτσι στο τμήμα Αγροτικής Οικονομίας και Ανάπτυξης στο γεωπονικό πανεπιστήμιο Αθηνών. Στόχος μου ήταν το χημικό σε οποιαδήποτε πόλη. Αλλά από την στιγμή που δεν μπήκα έπρεπε να επιλέξω μεταξύ σπουδών στην Αγγλία ή στις πανελλήνιες για δεύτερη φορά και επειδή ήμουν πολύ εξαντλημένη από τις πανελλήνιες επέλεξα να έρθω να σπουδάσω Biomedical Science στο πανεπιστήμιο του Leeds της Αγγλίας ελπίζοντας για ένα καλύτερο μέλλον. Σε λίγες μέρες λοιπόν τελειώνω το πρώτο έτος και έχω αποφασίσει πως δεν μου αρέσει εδώ που είμαι διότι δεν περνάω καθόλου καλά και δεν έχω και παρέα εδώ . Σκέφτομαι λοιπόν να γυρίσω πίσω μου και να δοκιμάσω πάλι την τύχη μου δίνοντας πανελλήνιες με στόχο να περάσω στο χημικό του εκπα και να περνάω καλύτερα και να είμαι χαρούμενη. Θα ήθελα λοιπόν την γνώμη σας... εσείς θα καθόσασταν κάπου που δεν περνάτε καλά αλλά υπάρχουν καλύτερες προοπτικές για το μέλλον ή θα δίνατε πανελλήνιες με τον κίνδυνο να μην περνάγατε πάλι εκεί που θέλατε?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nPb]

Είσαι στην Ευρώπη και θες να γυρίσεις στην Ελλάδα; Δεν πάει καλά ο κόσμος..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 039548]

Αν σου αρεσει αυτο που σπουδαζεις εκει,και εχεις και την δυνατοτητα να σπουδασεις εκει,εγω θα ελεγα να μην ξαναδωσεις πανελληνιες.
Θα πρεπει να κανεις περισσοτερη προσπαθεια να αποκτησεις φιλους και παρεες,αφου και αν ξαναδωσεις,παλι δεν θα εχεις παρεες στην καινουρια σχολη,οποτε για ποιο λογο να χασεις αυτα που εκανες ως τωρα;
Ισως δεν ειναι ευκολο να εισαι σε αλλη χωρα και να μην ξερεις κανεναν,αλλα υπαρχουν πολλοι που ειναι στην ιδια κατασταση,οι οποιοι ψαχνουν κι αυτοι παρεες κλπ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 699855]

Αλλά από την στιγμή που δεν μπήκα έπρεπε να επιλέξω μεταξύ σπουδών στην Αγγλία ή στις πανελλήνιες για δεύτερη φορά και επειδή ήμουν πολύ εξαντλημένη από τις πανελλήνιες επέλεξα να έρθω να σπουδάσω Biomedical Science στο πανεπιστήμιο του Leeds της Αγγλίας ελπίζοντας για ένα καλύτερο μέλλον. Σε λίγες μέρες λοιπόν τελειώνω το πρώτο έτος και έχω αποφασίσει πως δεν μου αρέσει εδώ που είμαι διότι δεν περνάω καθόλου καλά και δεν έχω και παρέα εδώ . Σκέφτομαι λοιπόν να γυρίσω πίσω μου και να δοκιμάσω πάλι την τύχη μου δίνοντας πανελλήνιες με στόχο να περάσω στο χημικό του εκπα και να περνάω καλύτερα και να είμαι χαρούμενη. Θα ήθελα λοιπόν την γνώμη σας... εσείς θα καθόσασταν κάπου που δεν περνάτε καλά αλλά υπάρχουν καλύτερες προοπτικές για το μέλλον ή θα δίνατε πανελλήνιες με τον κίνδυνο να μην περνάγατε πάλι εκεί που θέλατε?

Ξέρεις ότι μ΄αυτά που λες έχουν ανατριχιάσει πολλοί εδώ μέσα; Μα τώρα σοβαρά βρίσκεσαι εκεί που άλλοι το έχουν όνειρο ζωής και δεν μπορούν να το πραγματοποιήσουν και σκέφτεσαι να γυρίσεις πίσω;΄Ασε τις κουταμάρες και μην κάνεις καμιά βλακεία και αργότερα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο!΄Εχουμε πει ότι προτεραιότητα είναι να σπουδάζουμε το αντικείμενο που μας αρέσει και όχι να μπαίνουμε στα πανεπιστήμια με κριτήρια την πόλη, το κλίμα, το clubbing και τις παρέες! Ασφαλώς και όλα αυτά μπορεί να κάνουν τη ζωή μας πιο ευχάριστη αλλά δεν είναι αυτός λόγος να παρατήσουμε την ουσία δηλ. τις σπουδές μας. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να εγκλιματιστείς σ΄ένα ξένο περιβάλλον. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου, φτιάξε την ψυχολογία σου και να δεις που όλα θα κυλήσουν ομαλά. ΄Ολοι προσπαθούν μετά το προπτυχιακό τους να πάνε στο εξωτερικό να κάνουν ένα μεταπτυχιακό και να διερευνήσουν τις πιθανότητες επαγγελματικής αποκατάστασης εκεί. Και εσύ που βρίσκεσαι ήδη εκεί θέλεις να γυρίσεις πίσω; Σκέφτεσαι ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο από ότι η πλειοψηφία των συνομηλίκων σου και ίσως επειδή είχες την επιλογή να σπουδάσεις στο εξωτερικό (γιατί πολλοί το θέλουν αλλά δυστυχώς λίγοι έχουν τη δυνατότητα), δεν συνειδητοποιείς το πόσο τυχερή είσαι! Σύνελθε σε παρακαλώ!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[anathimatikos]

Καλησπέρα σε όλους. Ήρθα να σας πω τον πόνο μου...
Πανελλήνιες έδωσα για πρώτη φορά το 2016. Απέτυχα παταγωδώς, κι εισάχθηκα σε μια σχολή που ήταν η 4η επιλογή μου στο μηχανογραφικό. Πέρασα το καλοκαίρι κλαίγοντας, δεν μπορούσα όμως να διανοηθώ ότι θα ξανάδινα. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν επρόκειτο να περνούσα όλη αυτή τη διαδικασία πάνω από μία φορά.
Με τα πολλά, άρχισαν τα μαθήματα στη σχολή μου, και ξεχάστηκα. Είχα κάνει παρέες, παρακολουθούσα ανελλιπώς τα εργαστήριά μου, μπλέχτηκα με πολιτικά. Με είχε συναρπάσει η φοιτητική ζωή, κι ας έμενα ακόμη με τους γονείς μου. Τέτοια ήταν η κατάσταση τα δύο πρώτα χρόνια. Μέχρι που χτύπησα τα 20. Τότε, με έπιασε μια τεράστια κρίση ταυτότητας και κατάθλιψη. Αναρωτιόμουν τι έκανα με τη ζωή μου, γιατί δεν ασχολιόμουν με κάποιο αντικείμενο που με γέμιζε, πώς θα άντεχα άλλα 2-3 χρόνια στη σχολή μου που είχε αρχίσει να μου φαίνεται παντελώς αδιάφορη και πώς θα 'βρισκα τη διάθεση μετά το πτυχίο να άρχιζα απ' το μηδέν σε κάποια άλλη σχολή. Ουσιαστικά, εξερράγησαν τ' απωθημένα που έκρυβα απ' τον ίδιο μου τον εαυτό. Το 5ο εξάμηνο σταμάτησα να παρακολουθώ τη σχολή μου και το 'ριξα στις βόλτες για να ξεσπάσω. Μέχρι τα μέσα του εξαμήνου. Έπειτα, χωρίς ψυχολογική ετοιμότητα, ακολουθώντας μια παρόρμηση της στιγμής, πήγα και γράφτηκα σε φροντιστήριο για να ξαναδώσω...
Πέρασα μήνεε χωρίς να βγω απ' το σπίτι, με φουλ πίεση. Είχα όμως ξεσυνηθίσει. Οι βαθμοί μου στα διαγωνίσματα του φροντιστηρίου δεν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες μου. Όλοι με συνέχαιραν για την προσπάθειά μου, εγώ όμως την έκρινα άκαρπη. Δεν θα έγραφα -δεν θα γράψω- 18.000+ μόρια ώστε να εισαχθώ στη Νομική Αθήνας. Κουράστηκα. Σωματικά και ψυχολογικά. Την Παρασκευή ξεκινάμε. Κοντεύει να μου στρίψει απ' το άγχος. Κι όσο σκέφτομαι πως θα φάω άλλη μια χρονιά πάνω απ' τα βιβλία, κλεισμένος στο σπίτι, για να βρεθώ πρωτοετής στα 22 μου, με πιάνει τρέμουλο. Αποκόπηκα απ' τις παρέες μου, δεν έχω ερωτική ζωή και νιώθω ανασφαλής σ' όλους τους τομείς. Συν τοις άλλοις, δεν έχω ιδέα τι θα γίνει με το νέο μάθημα της Κοινωνιολογίας και με τη Λογοτεχνία, με τα οποία δεν έχω καμία τριβή από φέτος. Έχει βρεθεί κανείς σ' ανάλογη θέση;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mariannaprl]

Καλησπέρα σας. Έδωσα πανελλήνιες για πρώτη φορά την χρονιά 2017-2018 δηλαδή πέρισυ , δεν διάβαζα αρκετά απο ενα σημείο και μετά , κούραση ίσως δεν ξέρω. Έγραψα 12.000 μόρια περίπου και πέρασα σε μια σχόλη που για " καλή " μου τύχη ήταν πανεπιστήμιο. Γράφτηκα και παρά την πίεση των γονιών μου και των κοντινών μου ανθρώπων παίρνω την απόφαση να δώσω 2ή φορά πανελλαδικές. Σε 1 μήνα και λίγο παραπάνω ξεκινάνε οι πανελλαδικές ξανά. Είμαι θετική κατεύθυνση. Στα Μαθηματικά και στην Χημεία εχω δεί απίστευτη βελτίωση που να πώ την αλήθεια δεν την περίμενα. Στην Φυσική όμως παραμένω το ίδιο αδύναμος με πέρισυ , δεν ξέρω ίσως απλά δεν το εχω και όσο και να προσπαθήσω να μην μπορέσω να βελτιωθώ ποτέ. Στην Έκθεση είμαι χειρότερα απο ποτέ. Ενω ξεκίνησα με πάθος και με όρεξη εδω και 2 μήνες δεν διαβάζω όσο πρέπει. Δεν ξέρω τι θα γίνει φέτος πάντως είμαι πολύ μακριά απο τον στόχο μου με τέτοιες δυνατότητες. Σκέφτομαι για 3ή φορά πανελλαδικές αλλα με ιδιαίτερα στην Έκθεση και στην Φυσική. Θα ήθελα την γνώμη σας. Αξίζει;

Λοιπον ακου.
Οσο τρελο κι αν ακουγεται ημουν ακριβως στην ιδια φαση με σενα περσι
Εδωσα πρωτη φορα το 2017 πανελληνιες εγραψα 11000 μορια αποτι θυμαμαι (εγω ειμαι στο 3ο πεδιο) και αποφασισα να ξαναδωσω 2η φορα. Και το μαθημα στο οποιο ειχα δυσκολια ηταν (σοκ) η Φυσικη... αρα με λιγα λογια σε νιωθω.
Τη δευτερη χρονια (2018) εγραψα πανελληνιες εχοντας παλι ανασφαλεια και προβλημα με τη φυσικη, εχοντας βελτιωθει σε χημεια και βιολογια και με καποιες αδυναμιες στην εκθεση και ετσι εγραψα(μετρια προς καλα αλλα οχι αρκετα για το στοχο που ειχα) περασα σε μια σχολη, πηγα γραφτηκα αλλα τωρα δινω 3η χρονια.

Εχω να πω πως ειναι πολυ δυσκολη η τριτη φορα αλλα για μενα αξιζει. Δεν θελω να σου δωσω ψευτικες ελπιδες της μορφης "ολα θα πανε τελεια, το χεις σιγουρο, δεν θα αντιμετωπισεις καμια δυσκολια" κλπ
Ακομη και τωρα δεν ειμαι και η καλυτερη στη φυσικη, οσο και να προσπαθησα αλλα βελτιωθηκα σε ικανοποιητικο επιπεδο την τριτη χρονια και πιστευω εγινα αριστη σε χημεια και βιολογια καλυπτοντας κενα απο τις προηγουμενες χρονιες.
Ταυτοχρονα ως αποφοιτος ειδικα 3ης χρονιας αποκτας πολυ μεγαλυτερη εμπειρια και αυτοπεποιθηση απο τα παιδια που δινουν 1η και 2η φορα.
Εκθεση ειναι θεμα εξασκησης και πιστευω αν δωσεις βαση και γραφεις μια εκθεση και μια περιληψη τη βδομαδα θα βελτιωθεις ΣΙΓΟΥΡΑ.

Η μονη συμβουλη που εχω να σου δωσω αμα τελικα αποφασισεις να δωσεις ξανα ειναι να μην εχεις ως δεδομενο οτι θα γραψεις καλα στα μαθηματα που εισαι ηδη καλος. Δωσε περισσοτερη βαση στη φυσικη προφανως που αναγνωριζεις οτι εχεις το προβλημα αλλα σε καμια περιπτωση μην παραμελησεις τη χημεια και τα μαθηματικα. Ειδικα αυτα τα μαθηματα θελουν ΣΥΝΕΧΩΣ εξασκηση και θα σου προτεινα τουλαχιστον να ζητησεις απο καποιον παλιο σου καθηγητη να σου βαζει διαγωνισματα κλπ ή να κανεις ξερωγω ενα μαθημα το μηνα απλως για να μη χασεις τη σειρα σου.



Επισης μην το αφησεις το καλοκαιρι γιατι μεσα σε τρεις μηνες χωρις εξασκηση πιστεψε με ξεχνιουνται πολλα. Καλα μην κατσεις μεσα στο σπιτι κλειδωμενος λυνοντας ολες τις ασκησεις των βοηθηματων. Αλλα αμα μπορουσα να γυρισω πισω στο περσινο καλοκαιρι θα εριχνα μια ματια μια στο τοσο ωστε να μην μου φανουν βουνο οταν ξαναρχισα τα μαθηματα το σεπτεμβρη.
Το καλοκαιρι να ξεκουραστεις να κανεις τα μπανια σου να κοιμηθεις καλα να εχεις ενεργεια για την χρονια που θα ακολουθησει γιατι πιστεψε με θα τη χρειαστεις.

Κατι ΠΟΛΥ σημαντικο επισης που πρεπει να τονισω
Μην εγκαταλειψεις τελειως φετος. Σε μια βδομαδα (ΘΕΕ ΜΟΥ) δινουμε και οσο κι αν πιστευεις οτι δεν θα τα πας οσο καλα οσο θες και σκεφτεσαι να ξαναδωσεις η γνωμη μου ειναι να παλεψεις οσο γινεται και να γραψεις οσο το δυνατον περισσοτερα μορια μπορεις. Ποτε δεν ξερεις τι θεματα πεφτουνε και ποσο κωλοφαρδος μπορει να σαι Ασε που μπορει να σου αρεσει η σχολη που θα μπεις. Πραγματικα δεν μπορεις να ξερεις αμα δεν πας να τη δοκιμασεις(Εστω την πρωτη μερα βρε ανθρωπε).

Ασε τις σκεψεις για 3η χρονια αυτη τη στιγμη στην ακρη και αντιμετωπισε αυτες τις πανελληνιες σαν τις τελευταιες που θα δωσεις και βαλε τα δυνατα σου! Δεν θα χασεις απολυτως τιποτα και μονο καλο μπορει να βγει απαυτο. Ασε που αμα γραψεις καλα φετος θα εχεις περισσοτερη αυτοπεποιθηση του χρονου και πιο ανεβασμενο το ηθικο που θα ειναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ πλεονεκτημα σε σχεση με ολους τους αλλους. Και θα χεις και την αλλη σχολη για μπακ απ ηδη κατοχυρωμενη και δεν θα χεις το αγχος οτι θα μεινεις απεξω.
Επισης ακομα και τελευταια στιγμη ολο και κατι μπορεις να σωσεις(μιλαω απο προσωπικη εμπειρια, ναι φιλε μου γινονται και θαυματα) γιαυτο κατσε στρωσου και γραψε οτι μπορεις.

Περιληπτικα:
Γενικα μεγαλη ταλαιπωρια
Απεριγραπτη κουραση
Αρκετα μενταλ μπρεικνταουνς κατα τη διαρκεια(δεν αποκλειεται και η πιθανοτητα να τα παρατησεις, πηγα να το παθω καπου στον ιανουαριο αλλα παλι καλα συνηλθα)

ΑΛΛΑ
εχεις πολυ μεγαλυτερες πιθανοτητες να περασεις εκει που πραγματικα σου αρεσει και ως αποτελεσμα να κανεις στο μελλον ενα επαγγελμα που θα σε κανει ευτυχισμενο
πολυ μεγαλυτερη αυτοπεποιθηση
απεριοριστο χρονο για διαβασμα(προτεινω να βγαινεις και λιγακι εξω γιατι θα τα παιξεις αμα εισαι κλεισμενος συνεχεια)
εισαι πολυ πιο εμπειρος σε σχεση με τους αλλους υποψηφιους
πραγματα που στους αλλους φαινονται "παγιδες" εσυ κατα 95% πιθανοτητα τα χεις ξαναδει αρα δεν νομιζω να την πατησεις σε πολλαπλης/Σ-Λ και μικρολεπτομερειες στις εκφωνησεις που οι περισσοτεροι δεν πιανουν γιατι δεν εχουν εξασκηθει αρκετα


Ο,τι κι αν αποφασισεις να κανεις καλη επιτυχια!

Ειναι εφικτό να γραψει καποιος 6-7 χιλιαδες μορια πανω? (Ας πουμε με την μεγιστη προσπαθεια)

Εφικτο προφανως και ειναι! Προσωπικα πρωτη χρονια εγαψα 11000 και δευτερη σχεδον 17000. Με την μεγιστη προσπαθεια πιστευω σιγουρα θα τα καταφερεις καλη επιτυχια σου ευχομαι και μην κολλας στα μορια αυτη τη στιγμη. Δωσε τον καλυτερο σου εαυτο

Καλησπέρα σε όλους. Ήρθα να σας πω τον πόνο μου...
Πανελλήνιες έδωσα για πρώτη φορά το 2016. Απέτυχα παταγωδώς, κι εισάχθηκα σε μια σχολή που ήταν η 4η επιλογή μου στο μηχανογραφικό. Πέρασα το καλοκαίρι κλαίγοντας, δεν μπορούσα όμως να διανοηθώ ότι θα ξανάδινα. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν επρόκειτο να περνούσα όλη αυτή τη διαδικασία πάνω από μία φορά.
Με τα πολλά, άρχισαν τα μαθήματα στη σχολή μου, και ξεχάστηκα. Είχα κάνει παρέες, παρακολουθούσα ανελλιπώς τα εργαστήριά μου, μπλέχτηκα με πολιτικά. Με είχε συναρπάσει η φοιτητική ζωή, κι ας έμενα ακόμη με τους γονείς μου. Τέτοια ήταν η κατάσταση τα δύο πρώτα χρόνια. Μέχρι που χτύπησα τα 20. Τότε, με έπιασε μια τεράστια κρίση ταυτότητας και κατάθλιψη. Αναρωτιόμουν τι έκανα με τη ζωή μου, γιατί δεν ασχολιόμουν με κάποιο αντικείμενο που με γέμιζε, πώς θα άντεχα άλλα 2-3 χρόνια στη σχολή μου που είχε αρχίσει να μου φαίνεται παντελώς αδιάφορη και πώς θα 'βρισκα τη διάθεση μετά το πτυχίο να άρχιζα απ' το μηδέν σε κάποια άλλη σχολή. Ουσιαστικά, εξερράγησαν τ' απωθημένα που έκρυβα απ' τον ίδιο μου τον εαυτό. Το 5ο εξάμηνο σταμάτησα να παρακολουθώ τη σχολή μου και το 'ριξα στις βόλτες για να ξεσπάσω. Μέχρι τα μέσα του εξαμήνου. Έπειτα, χωρίς ψυχολογική ετοιμότητα, ακολουθώντας μια παρόρμηση της στιγμής, πήγα και γράφτηκα σε φροντιστήριο για να ξαναδώσω...
Πέρασα μήνεε χωρίς να βγω απ' το σπίτι, με φουλ πίεση. Είχα όμως ξεσυνηθίσει. Οι βαθμοί μου στα διαγωνίσματα του φροντιστηρίου δεν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες μου. Όλοι με συνέχαιραν για την προσπάθειά μου, εγώ όμως την έκρινα άκαρπη. Δεν θα έγραφα -δεν θα γράψω- 18.000+ μόρια ώστε να εισαχθώ στη Νομική Αθήνας. Κουράστηκα. Σωματικά και ψυχολογικά. Την Παρασκευή ξεκινάμε. Κοντεύει να μου στρίψει απ' το άγχος. Κι όσο σκέφτομαι πως θα φάω άλλη μια χρονιά πάνω απ' τα βιβλία, κλεισμένος στο σπίτι, για να βρεθώ πρωτοετής στα 22 μου, με πιάνει τρέμουλο. Αποκόπηκα απ' τις παρέες μου, δεν έχω ερωτική ζωή και νιώθω ανασφαλής σ' όλους τους τομείς. Συν τοις άλλοις, δεν έχω ιδέα τι θα γίνει με το νέο μάθημα της Κοινωνιολογίας και με τη Λογοτεχνία, με τα οποία δεν έχω καμία τριβή από φέτος. Έχει βρεθεί κανείς σ' ανάλογη θέση;

Λυπαμαι πραγματικα για οσα εχεις περασει. Δεν εχω βρεθει σε αναλογη θεση γιαυτο δεν θα σου πω τα κλασικα λογια παρηγοριας σε φαση "σε καταλαβαινω, νιωθω τον πονο σου" κλπ. Το μονο που μπορω να κανω ειναι να φανταστω ποσο δυσκολο ειναι αυτο για σενα.
Περα απο αυτα εχω να σου πω πως η ηλικια στην οποια θα μπεις στο πανεπιστημιο δεν θα επρεπε να σε απασχολει.
Σκεψου το ετσι: προτιμας να σαι 2-3 χρονια μεγαλυτερος απο τους συμφοιτητες σου(δεν θα το καταλαβει κανενας εντωμεταξυ εκτος αμα τους το πεις εσυ ο ιδιος ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ 40 ΧΡΟΝΩΝ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΙΟΛΑΣ) σε μια σχολη που αγαπας με σκοπο να ακολουθησεις στο μελλον ενα επαγγελμα για το οποιο θα εισαι παθιασμενος ή να συνεχισεις να εισαι σε μια σχολη η οποια δεν σε γεμιζει και σε κανει να νιωθεις κουρελι; Το να τα παρατησεις τελειως και να κατσεις να μιζεριασεις δεν το αναφερω καν σαν επιλογη για ευνοητους λογους.

Ασε που σε μια σχολη οπως η νομικη (αθηνας κιολας) πολλοι συμφοιτητες σου θα ειναι ατομα που εχουν δωσει 2η και 3η φορα για να περασουν.
Αλλοι θα χουν μπει απο κατατκτηριες(ΑΠΟ ΚΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ 25ΑΡΙΔΕΣ ΚΑΙ 30ΑΡΙΔΕΣ ΘΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΑΚΙ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ)
Μην απογοητευεσαι που δεν απεδωσες οσο ηθελες μεσα σε ενα εξαμηνο. Ειναι απολυτως φυσιολογικο, ειδικα δεδομενου της ψυχολογικης σου καταστασης και του μεγαλου διαστηματος απο τοτε που ειχες διαβασει τελευταια φορα για πανελληνιες(εδω τα ξεχναω εγω μεσα σε μιση βδομαδα αμα δεν κανω επαναληψη φαντασου εσυ δηλαδη).

Οι παρεες σου αμα αξιζαν θα ειναι διπλα σου και θα σε υποστηριζαν. Κριμα γιαυτους βασικα που αποκοπηκαν απο εσενα. Επειδη δεν ξερω ομως το φουλ στορυ δεν θελω να επεκταθω σε αυτο, αμα πιστευεις οτι τους θες στη ζωη σου και ισως ησουν κι εσυ λαθος κατα καποιον τροπο απεναντι τους μιλα τους, εξηγησε τους την κατασταση σου και αμα νοιαζονται θα σε καταλαβουν και θα σε βοηθησουν.

Τωρα ρε μαν στα ερωτικα δεν εχω καποια συμβουλη ειμαι ασχετη με αυτα υπομονη να μπεις στη σχολη και θα βρεις γκομενακι(μην την πεσεις σε κανα 17χρονο ομως και εχουμε αλλα).

Και το πιο σημαντικο
Μια χρονια ειναι θα περασει. Οσο βασανιστικο κι αν ακουγεται θα σου φανει τοσο λιγο και θα δεις οτι αξιζει ΤΟΣΟ πολυ οταν θα μπεις εκει που θες. Φαινεται οτι το θες πολυ.
Δωσε τον καλυτερο σου εαυτο τωρα. Πραγματικα κανε οτι καλυτερο μπορεις. Κι ας μην μπεις φετος ρε φιλε τουλαχιστον να μην παει χαμενος ο κοπος σου γιατι τοτε θα νιωσεις ακομα χειροτερα.

Για τη Λογοτεχνια και την κοινωνιολογια σκεψου οτι κανενας δεν θα ξερει ακριβως τι θα παιχτει. Δεν θα εισαι ο μονος ολοι στα τυφλα θα πανε να δωσουν. Εσυ θα το χεις ξαναπερασει εντωμεταξυ 2 φορες το μαρτυριο, εισαι και πιο ωριμος απο τους υπολοιπους υποψηφιους εισαι σε πλεονεκτικη θεση απεναντι τους.

Ωστοσο ενα πραγμα που θα προτεινα ειναι να πας να ζητησεις βοηθεια απο καποιο ψυχολογο. Ισως να μην σου φαινεται απαραιτητο αλλα η σωστη ψυχολογια θα σε βοηθησει απιστευτα πολυ.
Οσο θα περνανε οι μηνες και θα παρατηρεις βελτιωση στα μαθηματα θα σου ανεβαινει η αυτοπεποιθηση. Αμα πας και φροντηστηριο με αλλα παιδια θα βρεις και κοσμο να ανταλασσεις εστω μια κουβεντα βρε παιδι μου δεν σου λεω να τους πιασεις κολλητους.


Τα πα πολυ ανακατεμενα ελπιζω εστω και ενα πραγμα απαυτα που ειπα να βοηθησαν εστω και λιγο
ΚΑΙ ΞΑΝΑΛΕΩ ΜΗΝ ΚΟΛΛΑΣ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ

Αμα παρεις αποφαση να ξαναδωσεις φροντισε να ξεκουραστεις οσο γινεται αυτο το καλοκαιρι. Και μαθηματα αν κανεις καλοκαιρινα να δωσεις βαση αλλα μην εξαντληθεις απο την αρχη γιατι θα σου χρειαστει δυναμη και ενεργεια για τη συνεχεια.

Κουραγιο και καλη επιτυχια! Ελπιζω να περασεις και φετος κι ας σου φαινεται απιστευτο τωρα. Οπως ειπα και παραπανω σε ενα αλλο παιδι: Ποτε δεν ξερεις τι πεφτει, ποτε δεν ξερεις ποσο κωλοφαρδος μπορει να σαι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[anathimatikos]

Εκτιμώ τον κόπο και τη φαιά ουσία που απέδωσες για την απάντηση, Μαριάννα. Η φάση είναι αρκετά περίεργη, παρ' όλα αυτά μια ενθαρρυντική κουβέντα πάντοτε βοηθάει να μπει η σκέψη σε μια σωστή σειρά - γι' αυτό πόσταρα εξάλλου. Να περάσω φέτος μου φαίνεται πράγματι απίθανο. Σε κάθε περίπτωση, ευχαριστώ και πάλι.
Εσύ πού θέλεις να περάσεις, αν επιτρέπεται;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[jims]

Να ξαναδώσεις αλλά με οργάνωση, συστηματικότητα και μέθοδο!!! Η προετοιμασία σου να γίνει σε ενα καλό φροντιστήριο. Δεν θα αφήνεις κενά , θα κάνεις ό,τι σου λένε οι καθηγητές σου, θα διαβάζεις τα πάντα στη λεπτομέρεια τους και δεν θα απογοητευεσαι αν δεν γράψεις καλά σε κάποιο διαγώνισμα. Θα εχεις αυστηρα μια μέρα ,π.χ. ενα Σάββατο ή μια Παρασκευη, που θα ξεδινεις και τίποτα περισσότερο. Κατά τη γνώμη μου καλά κάνεις και στοχεύεις για νομική Αθήνας, ώστε στη χείριστη να βρεθείς στη νομική της Κομοτηνης, αλλά το θεωρώ λάθος σου, αν πιάσεις τα μορια για Θεσσαλονίκη ή Κομοτηνή, να μην τις δηλώσεις, εκτός κι αν οι λόγοι είναι οικονομικής φύσεως. Επίσης ξεκίνα προετοιμασία μετα τις 7 Ιουλίου ώστε να ξεκαθαρίσει τι θα γίνει τελικά με το εξεταστικό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 699855]

Με τα πολλά, άρχισαν τα μαθήματα στη σχολή μου, και ξεχάστηκα. Είχα κάνει παρέες, παρακολουθούσα ανελλιπώς τα εργαστήριά μου, μπλέχτηκα με πολιτικά. Με είχε συναρπάσει η φοιτητική ζωή, κι ας έμενα ακόμη με τους γονείς μου. Τέτοια ήταν η κατάσταση τα δύο πρώτα χρόνια. Μέχρι που χτύπησα τα 20. Τότε, με έπιασε μια τεράστια κρίση ταυτότητας και κατάθλιψη. Αναρωτιόμουν τι έκανα με τη ζωή μου, γιατί δεν ασχολιόμουν με κάποιο αντικείμενο που με γέμιζε, πώς θα άντεχα άλλα 2-3 χρόνια στη σχολή μου που είχε αρχίσει να μου φαίνεται παντελώς αδιάφορη και πώς θα 'βρισκα τη διάθεση μετά το πτυχίο να άρχιζα απ' το μηδέν σε κάποια άλλη σχολή. Ουσιαστικά, εξερράγησαν τ' απωθημένα που έκρυβα απ' τον ίδιο μου τον εαυτό. Το 5ο εξάμηνο σταμάτησα να παρακολουθώ τη σχολή μου και το 'ριξα στις βόλτες για να ξεσπάσω. Μέχρι τα μέσα του εξαμήνου. Έπειτα, χωρίς ψυχολογική ετοιμότητα, ακολουθώντας μια παρόρμηση της στιγμής, πήγα και γράφτηκα σε φροντιστήριο για να ξαναδώσω...

Μήπως μπορείς, αν θέλεις φυσικά, να μας πεις σε ποια σχολή είχες περάσει; Το ρωτάω αυτό επειδή αφού μπήκες το 2016 (και όπως λες τα πρώτα χρόνια παρακολουθούσες ανελλιπώς και προχωρούσες μια χαρά), τον επόμενο χρόνο 2020 θα έπαιρνες πτυχίο. Θα μπορούσες με την κατάλληλη υποστήριξη από ένα φροντιστήριο και την προσωπική σου μελέτη, να έδινες κατατακτήριες (ή ακόμα και πανελλαδικές) και να περνούσες στη σχολή της επιθυμίας σου έχοντας συγχρόνως στο χέρι ένα πτυχίο. Ξέρεις σ΄αυτές τις περιπτώσεις καλό είναι να παίρνουμε λίγο τον χρόνο μας για να ξεκαθαρίσουμε το μυαλό μας και μετά να κρίνουμε ψύχραιμα ποιον δρόμο μας συμφέρει να ακολουθήσουμε.΄Οπως και νάχει θεωρώ ότι η αντίδρασή σου και το αδιέξοδο στο οποίο έχεις οδηγήσει τον εαυτό σου είναι υπερβολικά! Νέος άνθρωπος είσαι με όλη τη ζωή μπροστά σου! Ακόμα κι αν χάσεις 2-3 χρόνια, σίγουρα δεν χάλασε ο κόσμος! Κοίταξε να επιβληθείς στον εαυτό σου, να χαρείς τη ζωή σου και να το πάρεις από την αρχή!΄Οταν προσπαθούμε να πετύχουμε κάτι που θέλουμε πολύ, ο δρόμος είναι πάντα ευχάριστος παρόλο που κάποιες φορές κουραζόμαστε, απογοητευόμαστε ή δυσκολευόμαστε! Αυτό ισχύει για όλους μας και όχι μόνο για σένα! Καλή επιτυχία σου εύχομαι!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[anathimatikos]

Μήπως μπορείς, αν θέλεις φυσικά, να μας πεις σε ποια σχολή είχες περάσει; Το ρωτάω αυτό επειδή αφού μπήκες το 2016 (και όπως λες τα πρώτα χρόνια παρακολουθούσες ανελλιπώς και προχωρούσες μια χαρά), τον επόμενο χρόνο 2020 θα έπαιρνες πτυχίο. Θα μπορούσες με την κατάλληλη υποστήριξη από ένα φροντιστήριο και την προσωπική σου μελέτη, να έδινες κατατακτήριες (ή ακόμα και πανελλαδικές) και να περνούσες στη σχολή της επιθυμίας σου έχοντας συγχρόνως στο χέρι ένα πτυχίο. Ξέρεις σ΄αυτές τις περιπτώσεις καλό είναι να παίρνουμε λίγο τον χρόνο μας για να ξεκαθαρίσουμε το μυαλό μας και μετά να κρίνουμε ψύχραιμα ποιον δρόμο μας συμφέρει να ακολουθήσουμε.΄Οπως και νάχει θεωρώ ότι η αντίδρασή σου και το αδιέξοδο στο οποίο έχεις οδηγήσει τον εαυτό σου είναι υπερβολικά! Νέος άνθρωπος είσαι με όλη τη ζωή μπροστά σου! Ακόμα κι αν χάσεις 2-3 χρόνια, σίγουρα δεν χάλασε ο κόσμος! Κοίταξε να επιβληθείς στον εαυτό σου, να χαρείς τη ζωή σου και να το πάρεις από την αρχή!΄Οταν προσπαθούμε να πετύχουμε κάτι που θέλουμε πολύ, ο δρόμος είναι πάντα ευχάριστος παρόλο που κάποιες φορές κουραζόμαστε, απογοητευόμαστε ή δυσκολευόμαστε! Αυτό ισχύει για όλους μας και όχι μόνο για σένα! Καλή επιτυχία σου εύχομαι!

Στο ΤΕΙ Αθήνας, τμήμα Φωτογραφίας. Χάσαμε ένα εξάμηνο λόγω καταλήψεων και με την πανεπιστημιοποίηση προστέθηκε άλλος ένας χρόνος σπουδών.
Επίσης, χρωστούσα ορισμένα μαθήματα απ' το 4ο εξάμηνο (+ λόγω της φυσιογνωμιας της σχολής ελάχιστοι την βγάζουν στον προβλεπόμενο χρόνο, καθώς είναι καλλιτεχνικής φύσεως - είναι λιγάκι θέμα "έμπνευσης", δηλαδή, κι ας μην μου αρέσει αυτή η λέξη).
Κατά τ' άλλα, δεν είναι καθόλου δύσκολη σχολή αν είναι κανείς συνεπής. Αλλά δεν είχα τόση υπομονή, εξαρχής ήθελα Νομική ή Αγγλική Φιλολογία, που στην πορεία έγινε Νομική σκέτο. Μάλιστα, είχαμε ορισμένα εργαστήρια νομικού περιεχομένου στα οποία πήρα 10αρια, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των συμφοιτητών μου, που είτε κόπηκε είτε πέρασε οριακά. Να προσθέσω ότι, στην οικογένεια μου υπάρχει ιστορικό στο συγκεκριμένο επάγγελμα (δικηγορία) κι είχα ανέκαθεν μια κάποια τριβή με νομικά βιβλία, υποθέσεις κτλ.
Σε κάθε περίπτωση, η ανωριμότητά που με χαρακτήριζε στα 18-19 μου χρόνια με εκπλήσσει. Αμ ήθελα υψηλές σχολές, αμ διάβασα -σχετικά- εντατικά μόνο τους τελευταίους δυό μήνες της Γ' Λυκείου. Κι έπειτα, αντί να επικεντρωθώ στο αν θα μου άρεσε/ταίριαζε η σχολή στην οποία είχα περάσει, παρασύρθηκα απ' τη "φοιτητική ζωή," ή μάλλον απ' την ιδέα που είχα αρχικά γι' αυτή. Το φταίξιμο είναι όλο δικό μου.
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, παρά ταύτα.

Edit: Μόλις διάβασα το μήνυμά σου φίλε jims. Θα δηλώσω και Θεσ/νίκη και Κομοτηνή, εννοείται. Η Αθήνα είναι προσωπική επιθυμία, αλλά αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του, δεν θα κάτσω να σκάσω. Όσο για τους καθηγητές μου στο φροντιστήριο, έχουμε - προς το παρόν - άψογη συνεννόηση. Δεν είχα ξαναπάει φροντιστήριο κι ακόμη "μαθαίνω" τη διαδικασία, βέβαια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νεφέλη2]

Γεια σας! Να κάνω μια ερώτηση... Επειδή σκέφτομαι να ξαναδώσω πανελλήνιες του χρόνου με ποιο σύστημα θα εξεταστώ? με την παλιά η με την καινούργια ύλη?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 699855]

Γεια σας! Να κάνω μια ερώτηση... Επειδή σκέφτομαι να ξαναδώσω πανελλήνιες του χρόνου με ποιο σύστημα θα εξεταστώ? με την παλιά η με την καινούργια ύλη?

Κανένας δεν ξέρει ακόμα όμως υπάρχει περίπτωση για όσους δώσουν φέτος και τους αποφοίτους προηγούμενων ετών που θέλουν να ξαναδώσουν του χρόνου, να ισχύσει κάτι παρόμοιο με αυτό που ίσχυσε στις πανελλαδικές του 2016. Τότε έγιναν οι πανελλαδικές για πρώτη χρονιά με το νέο σύστημα και είχαν δώσει στους αποφοίτους τη δυνατότητα να εξεταστούν, αν επιθυμούσαν, με το παλιό σύστημα διεκδικώντας κάποιο ποσοστό επί των προσφερόμενων θέσεων.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νεφέλη2]

Κανένας δεν ξέρει ακόμα όμως υπάρχει περίπτωση για όσους δώσουν φέτος και τους αποφοίτους προηγούμενων ετών που θέλουν να ξαναδώσουν του χρόνου, να ισχύσει κάτι παρόμοιο με αυτό που ίσχυσε στις πανελλαδικές του 2016. Τότε έγιναν οι πανελλαδικές για πρώτη χρονιά με το νέο σύστημα και είχαν δώσει στους αποφοίτους τη δυνατότητα να εξεταστούν, αν επιθυμούσαν, με το παλιό σύστημα διεκδικώντας κάποιο ποσοστό επί των προσφερόμενων θέσεων.

Εντάξει! Ευχαριστώ πολύ!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wrong]

Καλησπέρα σε όλους. Ήρθα να σας πω τον πόνο μου...
Πανελλήνιες έδωσα για πρώτη φορά το 2016. Απέτυχα παταγωδώς, κι εισάχθηκα σε μια σχολή που ήταν η 4η επιλογή μου στο μηχανογραφικό. Πέρασα το καλοκαίρι κλαίγοντας, δεν μπορούσα όμως να διανοηθώ ότι θα ξανάδινα. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν επρόκειτο να περνούσα όλη αυτή τη διαδικασία πάνω από μία φορά.
Με τα πολλά, άρχισαν τα μαθήματα στη σχολή μου, και ξεχάστηκα. Είχα κάνει παρέες, παρακολουθούσα ανελλιπώς τα εργαστήριά μου, μπλέχτηκα με πολιτικά. Με είχε συναρπάσει η φοιτητική ζωή, κι ας έμενα ακόμη με τους γονείς μου. Τέτοια ήταν η κατάσταση τα δύο πρώτα χρόνια. Μέχρι που χτύπησα τα 20. Τότε, με έπιασε μια τεράστια κρίση ταυτότητας και κατάθλιψη. Αναρωτιόμουν τι έκανα με τη ζωή μου, γιατί δεν ασχολιόμουν με κάποιο αντικείμενο που με γέμιζε, πώς θα άντεχα άλλα 2-3 χρόνια στη σχολή μου που είχε αρχίσει να μου φαίνεται παντελώς αδιάφορη και πώς θα 'βρισκα τη διάθεση μετά το πτυχίο να άρχιζα απ' το μηδέν σε κάποια άλλη σχολή. Ουσιαστικά, εξερράγησαν τ' απωθημένα που έκρυβα απ' τον ίδιο μου τον εαυτό. Το 5ο εξάμηνο σταμάτησα να παρακολουθώ τη σχολή μου και το 'ριξα στις βόλτες για να ξεσπάσω. Μέχρι τα μέσα του εξαμήνου. Έπειτα, χωρίς ψυχολογική ετοιμότητα, ακολουθώντας μια παρόρμηση της στιγμής, πήγα και γράφτηκα σε φροντιστήριο για να ξαναδώσω...
Πέρασα μήνεε χωρίς να βγω απ' το σπίτι, με φουλ πίεση. Είχα όμως ξεσυνηθίσει. Οι βαθμοί μου στα διαγωνίσματα του φροντιστηρίου δεν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες μου. Όλοι με συνέχαιραν για την προσπάθειά μου, εγώ όμως την έκρινα άκαρπη. Δεν θα έγραφα -δεν θα γράψω- 18.000+ μόρια ώστε να εισαχθώ στη Νομική Αθήνας. Κουράστηκα. Σωματικά και ψυχολογικά. Την Παρασκευή ξεκινάμε. Κοντεύει να μου στρίψει απ' το άγχος. Κι όσο σκέφτομαι πως θα φάω άλλη μια χρονιά πάνω απ' τα βιβλία, κλεισμένος στο σπίτι, για να βρεθώ πρωτοετής στα 22 μου, με πιάνει τρέμουλο. Αποκόπηκα απ' τις παρέες μου, δεν έχω ερωτική ζωή και νιώθω ανασφαλής σ' όλους τους τομείς. Συν τοις άλλοις, δεν έχω ιδέα τι θα γίνει με το νέο μάθημα της Κοινωνιολογίας και με τη Λογοτεχνία, με τα οποία δεν έχω καμία τριβή από φέτος. Έχει βρεθεί κανείς σ' ανάλογη θέση;

@anathimatikos, έχω βρεθεί εγώ σε παρόμοια θέση αλλά, τελικά, τέλη τρίτου, αρχές τέταρτου έτους, κάπου εκεί, αποφάσισα ότι η Νομική δεν είναι για εμένα, δεν μου ταιριάζει, δούλεψα μια περίοδο και γραμματέας σε δικηγορική εταιρεία και συνειδητοποίησα ότι προτιμούσα να ασχολούμαι με Λατινικά και λογοτεχνίες, ότι ταίριαζε περισσότερο στην δική μου ιδιοσυγκρασία, στα δικά μου ενδιαφέροντα.
Η δική μου ιστορία μοιάζει με τη δική σου στο ότι κάθισα δεύτερη χρονιά να ξαναδώσω Πανελλήνιες και, παρότι διάβαζα, σημείωνα, αντέγραφα, ξαναδιάβαζα, το μυαλό μου απλά δεν συνεργαζόταν, δε συγκρατούσα την παραμικρή πληροφορία, ψυχολογικά ήμουν ράκος, είχα κλειστεί στον εαυτό μου, όλα μαζί. Και το Σεπτέμβρη που αποφάσισα να μην γραφτώ στο Ιστορικό, όπου και πέρασα, και να συνεχίσω στη Φιλολογία, δεν κατάφερα να κάνω παρέες στη σχολή, αφενός όλοι είχαν ήδη κολλήσει με άτομα, αφετέρου εγώ δούλευα τέσσερις-πέντε ώρες τη μέρα, έκανα και μαθήματα γαλλικών πριν ή μετά τη δουλειά, οπότε δεν πατούσα σχολή συχνά, ένιωθα απαίσια, σκεφτόμουν να δώσω και τρίτη χρονιά, εν τέλει αποφάσισα να το προσπαθήσω για δεύτερο πτυχίο, με κατατακτήριες. Οπότε, χωρίς να ενδιαφέρομαι για μέσο όρο και για τίποτα, ρίχτηκα με τα μούτρα στο διάβασμα για να τελειώσω τη σχολή μου, έτρεχα και σε εθελοντικές δράσεις, μάθαινα κι άλλες ξένες γλώσσες, δούλευα παράλληλα, πήγαινα σε προγράμματα ανταλλαγής, εδώ κι εκεί και, κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, συνειδητοποίησα πως απολαμβάνω να διαβάζω τα μαθήματα της σχολής μου, πως διάβαζα βιβλία του ευρύτερου κλάδου χωρίς να κοπιάζω, χωρίς να πιέζομαι ψυχολογικά, μόνο και μόνο επειδή μου άρεσαν, με ενδιέφεραν, με εξίταραν. Οπότε, η δική μου ιστορία έχει διαφορετική συνέχεια απ'ό,τι θα έχει ίσως η δική σου, αλλά μπορώ να καταλάβω σε τι θέση είσαι και πώς αισθάνεσαι πολύ καλά.
Ρώτα τον εαυτό σου, τι είναι αυτό που σε εξιτάρει στη Νομική. Εμένα, για παράδειγμα, με εξίταραν το Ποινικό και το Διεθνές, οι διεθνείς οργανισμοί, όλα αυτά, ώσπου πήγα σε δυο-τρεις προσομοιώσεις θεσμικών οργάνων, δούλευα και σ' αυτή την εταιρεία και κατάλαβα πως δεν το έχω, καθόλου. Πως εκνευρίζομαι υπερβολικά για να διατηρώ τη διπλωματικότητά μου. Πως δεν έχω καθόλου καλό προφορικό λόγο, πως προτιμώ να γράφω. Πως πάντα, δίπλα απ' τον κώδικα στο γραφείο μου, θα υπάρχουν τα άπαντα του Καζαντζάκη ή του Ρίτσου και, στην καρδιά μου, θα προηγούνται γιατί αυτά θα θέλω να διαβάσω ξανά και ξανά.
Η δική σου περίπτωση προφανώς είναι διαφορετική από τη δική μου. Ο μοναδικός λόγος που σου τα γράφω όλα αυτά είναι επειδή, προσωπικά, πέρασα πολλά χρόνια θεωρώντας πως δεν θα μπορώ να ζήσω χωρίς τη Νομική ώσπου, εν τέλει, κατάλαβα πως δεν μπορούσα να επιτρέψω σε αυτό το θέλω μου να καταστρέφει κάθε άλλη πτυχή της ζωής μου, πως ήθελα να ζήσω, να κάνω κι άλλα πράγματα, πως η αξία μου δεν θα κρινόταν από το αν τελείωνα τη Νομική. Ίσως να έχεις γοητευτεί κι εσύ απ' τη Νομική στον βαθμό που είχα γοητευτεί εγώ; Και αυτό έχει αρνητικές επιδράσεις και στην προσωπική σου ζωή και στην ψυχολογία σου; Χρειάζεται σίγουρα μια πολύ πολύ βαθιά και μεγάλη ενδοσκόπηση για να απανατήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, εγώ απλώς τα θέτω επειδή εμένα προσωπικά με βοήθησαν.
Τώρα, αν απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα και δεις ότι τη θέλεις, τη θέλεις πολύ και σε ενδιαφέρει άπειρα, η δική μου συμβουλή είναι να φορτσάρεις να τελειώσεις τη σχολή σου και να προετοιμαστείς για κατακτήριες, να δώσεις και στις τρεις Νομικές. Αν προετοιμαστείς πολύ πολύ καλά, θα μπεις σε κάποια (δεν ξέρω, βέβαια, και τι ύλη έχουν, ας απαντήσει κάποιο άτομο που ξέρει). Ξέρεις πόσα άτομα είναι στη Νομική για δεύτερο πτυχίο, επίσης; Ουυυυ, δεκάδες! Οπότε μη σε αγχώνει αυτό καθόλου!
Αλλά σκέψου τα όσα σου γράφω παραπάνω, ως θύμα της (απίστευτης) γοητείας της Νομικής.
Σου εύχομαι από καρδιάς καλή επιτυχία!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[anathimatikos]

@anathimatikos, έχω βρεθεί εγώ σε παρόμοια θέση αλλά, τελικά, τέλη τρίτου, αρχές τέταρτου έτους, κάπου εκεί, αποφάσισα ότι η Νομική δεν είναι για εμένα, δεν μου ταιριάζει, δούλεψα μια περίοδο και γραμματέας σε δικηγορική εταιρεία και συνειδητοποίησα ότι προτιμούσα να ασχολούμαι με Λατινικά και λογοτεχνίες, ότι ταίριαζε περισσότερο στην δική μου ιδιοσυγκρασία, στα δικά μου ενδιαφέροντα.
Η δική μου ιστορία μοιάζει με τη δική σου στο ότι κάθισα δεύτερη χρονιά να ξαναδώσω Πανελλήνιες και, παρότι διάβαζα, σημείωνα, αντέγραφα, ξαναδιάβαζα, το μυαλό μου απλά δεν συνεργαζόταν, δε συγκρατούσα την παραμικρή πληροφορία, ψυχολογικά ήμουν ράκος, είχα κλειστεί στον εαυτό μου, όλα μαζί. Και το Σεπτέμβρη που αποφάσισα να μην γραφτώ στο Ιστορικό, όπου και πέρασα, και να συνεχίσω στη Φιλολογία, δεν κατάφερα να κάνω παρέες στη σχολή, αφενός όλοι είχαν ήδη κολλήσει με άτομα, αφετέρου εγώ δούλευα τέσσερις-πέντε ώρες τη μέρα, έκανα και μαθήματα γαλλικών πριν ή μετά τη δουλειά, οπότε δεν πατούσα σχολή συχνά, ένιωθα απαίσια, σκεφτόμουν να δώσω και τρίτη χρονιά, εν τέλει αποφάσισα να το προσπαθήσω για δεύτερο πτυχίο, με κατατακτήριες. Οπότε, χωρίς να ενδιαφέρομαι για μέσο όρο και για τίποτα, ρίχτηκα με τα μούτρα στο διάβασμα για να τελειώσω τη σχολή μου, έτρεχα και σε εθελοντικές δράσεις, μάθαινα κι άλλες ξένες γλώσσες, δούλευα παράλληλα, πήγαινα σε προγράμματα ανταλλαγής, εδώ κι εκεί και, κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, συνειδητοποίησα πως απολαμβάνω να διαβάζω τα μαθήματα της σχολής μου, πως διάβαζα βιβλία του ευρύτερου κλάδου χωρίς να κοπιάζω, χωρίς να πιέζομαι ψυχολογικά, μόνο και μόνο επειδή μου άρεσαν, με ενδιέφεραν, με εξίταραν. Οπότε, η δική μου ιστορία έχει διαφορετική συνέχεια απ'ό,τι θα έχει ίσως η δική σου, αλλά μπορώ να καταλάβω σε τι θέση είσαι και πώς αισθάνεσαι πολύ καλά.
Ρώτα τον εαυτό σου, τι είναι αυτό που σε εξιτάρει στη Νομική. Εμένα, για παράδειγμα, με εξίταραν το Ποινικό και το Διεθνές, οι διεθνείς οργανισμοί, όλα αυτά, ώσπου πήγα σε δυο-τρεις προσομοιώσεις θεσμικών οργάνων, δούλευα και σ' αυτή την εταιρεία και κατάλαβα πως δεν το έχω, καθόλου. Πως εκνευρίζομαι υπερβολικά για να διατηρώ τη διπλωματικότητά μου. Πως δεν έχω καθόλου καλό προφορικό λόγο, πως προτιμώ να γράφω. Πως πάντα, δίπλα απ' τον κώδικα στο γραφείο μου, θα υπάρχουν τα άπαντα του Καζαντζάκη ή του Ρίτσου και, στην καρδιά μου, θα προηγούνται γιατί αυτά θα θέλω να διαβάσω ξανά και ξανά.
Η δική σου περίπτωση προφανώς είναι διαφορετική από τη δική μου. Ο μοναδικός λόγος που σου τα γράφω όλα αυτά είναι επειδή, προσωπικά, πέρασα πολλά χρόνια θεωρώντας πως δεν θα μπορώ να ζήσω χωρίς τη Νομική ώσπου, εν τέλει, κατάλαβα πως δεν μπορούσα να επιτρέψω σε αυτό το θέλω μου να καταστρέφει κάθε άλλη πτυχή της ζωής μου, πως ήθελα να ζήσω, να κάνω κι άλλα πράγματα, πως η αξία μου δεν θα κρινόταν από το αν τελείωνα τη Νομική. Ίσως να έχεις γοητευτεί κι εσύ απ' τη Νομική στον βαθμό που είχα γοητευτεί εγώ; Και αυτό έχει αρνητικές επιδράσεις και στην προσωπική σου ζωή και στην ψυχολογία σου; Χρειάζεται σίγουρα μια πολύ πολύ βαθιά και μεγάλη ενδοσκόπηση για να απανατήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, εγώ απλώς τα θέτω επειδή εμένα προσωπικά με βοήθησαν.
Τώρα, αν απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα και δεις ότι τη θέλεις, τη θέλεις πολύ και σε ενδιαφέρει άπειρα, η δική μου συμβουλή είναι να φορτσάρεις να τελειώσεις τη σχολή σου και να προετοιμαστείς για κατακτήριες, να δώσεις και στις τρεις Νομικές. Αν προετοιμαστείς πολύ πολύ καλά, θα μπεις σε κάποια (δεν ξέρω, βέβαια, και τι ύλη έχουν, ας απαντήσει κάποιο άτομο που ξέρει). Ξέρεις πόσα άτομα είναι στη Νομική για δεύτερο πτυχίο, επίσης; Ουυυυ, δεκάδες! Οπότε μη σε αγχώνει αυτό καθόλου!
Αλλά σκέψου τα όσα σου γράφω παραπάνω, ως θύμα της (απίστευτης) γοητείας της Νομικής.
Σου εύχομαι από καρδιάς καλή επιτυχία!

Εμβριθής κι εν μέρει κατατοπιστική η τοποθέτησή σου Wrong.
Εν μέρει και όχι εξολοκλήρου, επειδή εξαρχής ήξερα - γι' αυτό κι έπραξα λανθασμένα παραμένοντας στη σχολή μου, για όσο καιρό παρέμεινα - ότι το αντικείμενο των σπουδών μου δεν επρόκειτο να με ικανοποιούσε πνευματικά, ότι δεν είχα καμιά πραγματική διάθεση να κάθομαι να λιώνω στο Photoshop ή να αναλώνομαι σε καλύψεις γάμων και βαπτίσεων. Ένιωθα κάτι μέσα μου να ραγίζει κάθε φορά που έκανα τη φευγαλέα σκέψη ότι οι σκόροι στα ντουλάπια μου ροκάνιζαν τους διθυράμβους των καθηγητών κάτω απ' τις εκθέσεις μου του Λυκείου. Έβλεπα ξανά και ξανά μπροστά μου τ' απογοητευμένα τους βλέμματα και την αμήχανη συγκατάβαση των γονιών μου τη μέρα των αποτελεσμάτων, στην τελευταία μου επίσκεψη στο σχολείο. Έβλεπα συμμαθητές και συμμαθήτριες ν' αγκαλιάζονται, να χοροπηδούν απ' τη χαρά τους και να προετοιμάζονται για το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής τους, ενώ παρακαλούσα μονάχα να άνοιγε η γη και να με κατάπινε. Η αποτυχία θα έπρεπε να μου ήταν αναμενόμενη. Ήξερα ότι δεν είχα προσπαθήσει όσο θα χρειαζόταν, δεν είχα πιεστεί ώστε να πετύχαινα τον μεγαλεπήβολο στόχο μου. Εκείνη τη μέρα, όμως, συνειδητοποίησα για τα καλά την πραγματικότητα. Έσκασε η φούσκα και προσγειώθηκα τόσο απότομα που δεν ήξερα πώς θα ξανασηκωνόμουν. Τι δουλειά είχα στη σχολή στην οποία είχα περάσει; Εγώ, που παράλληλα με το σχολείο έτρεχα στους ρητορικούς ομίλους, τα MUN και τις εικονικές δίκες; Που διάβαζα τις ανοιχτές δικογραφίες και προβληματιζόμουν ηθικά; Που καταβρόχθιζα "βαριά" λογοτεχνία και φιλοσοφία, έγραφα διηγήματα κι είχα διαπρέψει σε πανελλαδικό διαγωνισμό δημιουργικής γραφής; Δεν τα λέω όλα αυτά για να περιαυτολογήσω. Τα λέω για να γίνει σαφέστερο αφενός ποιές ήταν οι κλίσεις και τα ενδιαφέροντά μου, κι αφετέρου η ενασχόλησή μου με οτιδήποτε άλλο πέρα απ' το να κάτσω να παπαγαλίσω την Ιστορία ή την αιτιολόγηση εκφοράς του ιστορικού-επαναληπτικού cum. Δεν αισθανόμουν ότι η σχολή μου θα με βοηθούσε να προχωρούσα ή να καλλιεργούσα τα όποια "ταλέντα" μου με τον οιονδήποτε τρόπο.
Κι όταν τελικά πήραν μπρος τα μαθήματα, κατάφερα να καταπνίξω την βαθύτατη απογοήτευσή μου και να δεχτώ μοιρολατρικά το πεπρωμένο μου. Δεν υπολόγιζα την πιθανότητα να ξανάδινα πανελλαδικές ούτε ως απλή υπόθεση. Τόσο ανώριμος ήμουν.
Καταλαβαίνεις, λοιπόν, γιατί μόλις έπαθα το μεγάλο σοκ, δεν μπορούσε να με συνεφέρει κανείς και τίποτα; Και κυρίως, γιατί δεν επιθυμώ να γυρίσω στη σχολή μου; Από μεθαύριο αρχίζω θερινά. Ελπίζω κι εύχομαι αυτή τη φορά να στρώσω το κ*λαράκι μου και να τα καταφέρω. Ψυχολογικά είμαι ήδη διαλυμένος. Μια ενδεχόμενη επιτυχία μου, από την άλλη, ξέρω ότι θα αποκαταστήσει άμεσα την τάξη των πραγμάτων.
Φοβάμαι, βέβαια. Μήπως έχεις δίκιο και γίνομαι υπερβολικά παράτολμος.
Τέλος πάντων. Θα δείξει. Ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

@anathimatikos Αρχικά χαίρομαι πολύ που βλέπω ένα τόσο νέο άνθρωπο να έχει τέτοια ωριμότητα και οξυδερκεια, και κάνω πολύ σπάνια κομπλιμέντα.

Θα σου πω δυο πράγματα που ίσως σε βοηθήσουν:

Πρώτον κάτι σοφό που μου έχει πει καποιος: μην ετεροπροσδιοριζεσαι. Δηλαδή, μην κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι και θεωρείς ότι επειδή εκείνοι είναι ευτυχισμένοι, θα είσαι κι εσύ αν κάνεις το ίδιο. Ο καθένας μας βρίσκει την ευτυχία σε διαφορετικά μονοπάτια και συνταγές ευτυχίας δεν υπάρχουν. Συν του ότι μπορεί να μην ξέρουμε αν η ευτυχία που δείχνει κάποιος εξωτερικά είναι αληθής ή επιφανειακή. Οπότε, κοίτα τη δική σου ζωή και επιλεξε τι θα κάνεις σύμφωνα με τα δικά σου θέλω.

Δεύτερον, υπάρχει μια σοφή παροιμία που μου λέει η μαμά μου: σε όποιο σημείο του λάθους σταματήσεις (το λάθος), είναι κέρδος. Δηλαδή, μην κοιτάς το τι έκανες κι αν ήταν λάθος. Για να το έκανες είχες κάποιους λόγους, πήρες αυτές τις αποφάσεις γιατί κάτι σήμαιναν τότε για σένα. Μπορείς να σταματήσεις το λάθος και να αλλάξεις πορεία. Το πώς δε θα στο πω εγώ γιατί παραειμαι πια γριά για να ξέρω τι επιλογές έχεις με τις σχολές κλπ. Πάντως αν αγαπάς τη νομική, πρέπει να την κυνηγήσεις. Τα 2-3-5 χρόνια δε σημαίνουν τίποτα σε σύγκριση με την υπόλοιπη ζωή σου. Σίγουρα θα θες να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί. Αυτό να κάνεις. Στο ξαναλέω: αυτό να κάνεις. Θα πετύχεις γιατί έχεις μυαλό στο κεφάλι σου. Το πιστεύω. Καλή επιτυχία (και σόρρυ που στην "είπα" λίγο για τα βιβλία που ρωτουσες στο άλλο θέμα, είμαι λίγο bitch καμια φορά ).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tweetyslvstr]

Εμβριθής κι εν μέρει κατατοπιστική η τοποθέτησή σου Wrong.
Εν μέρει και όχι εξολοκλήρου, επειδή εξαρχής ήξερα - γι' αυτό κι έπραξα λανθασμένα παραμένοντας στη σχολή μου, για όσο καιρό παρέμεινα - ότι το αντικείμενο των σπουδών μου δεν επρόκειτο να με ικανοποιούσε πνευματικά, ότι δεν είχα καμιά πραγματική διάθεση να κάθομαι να λιώνω στο Photoshop ή να αναλώνομαι σε καλύψεις γάμων και βαπτίσεων. Ένιωθα κάτι μέσα μου να ραγίζει κάθε φορά που έκανα τη φευγαλέα σκέψη ότι οι σκόροι στα ντουλάπια μου ροκάνιζαν τους διθυράμβους των καθηγητών κάτω απ' τις εκθέσεις μου του Λυκείου. Έβλεπα ξανά και ξανά μπροστά μου τ' απογοητευμένα τους βλέμματα και την αμήχανη συγκατάβαση των γονιών μου τη μέρα των αποτελεσμάτων, στην τελευταία μου επίσκεψη στο σχολείο. Έβλεπα συμμαθητές και συμμαθήτριες ν' αγκαλιάζονται, να χοροπηδούν απ' τη χαρά τους και να προετοιμάζονται για το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής τους, ενώ παρακαλούσα μονάχα να άνοιγε η γη και να με κατάπινε. Η αποτυχία θα έπρεπε να μου ήταν αναμενόμενη. Ήξερα ότι δεν είχα προσπαθήσει όσο θα χρειαζόταν, δεν είχα πιεστεί ώστε να πετύχαινα τον μεγαλεπήβολο στόχο μου. Εκείνη τη μέρα, όμως, συνειδητοποίησα για τα καλά την πραγματικότητα. Έσκασε η φούσκα και προσγειώθηκα τόσο απότομα που δεν ήξερα πώς θα ξανασηκωνόμουν. Τι δουλειά είχα στη σχολή στην οποία είχα περάσει; Εγώ, που παράλληλα με το σχολείο έτρεχα στους ρητορικούς ομίλους, τα MUN και τις εικονικές δίκες; Που διάβαζα τις ανοιχτές δικογραφίες και προβληματιζόμουν ηθικά; Που καταβρόχθιζα "βαριά" λογοτεχνία και φιλοσοφία, έγραφα διηγήματα κι είχα διαπρέψει σε πανελλαδικό διαγωνισμό δημιουργικής γραφής; Δεν τα λέω όλα αυτά για να περιαυτολογήσω. Τα λέω για να γίνει σαφέστερο αφενός ποιές ήταν οι κλίσεις και τα ενδιαφέροντά μου, κι αφετέρου η ενασχόλησή μου με οτιδήποτε άλλο πέρα απ' το να κάτσω να παπαγαλίσω την Ιστορία ή την αιτιολόγηση εκφοράς του ιστορικού-επαναληπτικού cum. Δεν αισθανόμουν ότι η σχολή μου θα με βοηθούσε να προχωρούσα ή να καλλιεργούσα τα όποια "ταλέντα" μου με τον οιονδήποτε τρόπο.
Κι όταν τελικά πήραν μπρος τα μαθήματα, κατάφερα να καταπνίξω την βαθύτατη απογοήτευσή μου και να δεχτώ μοιρολατρικά το πεπρωμένο μου. Δεν υπολόγιζα την πιθανότητα να ξανάδινα πανελλαδικές ούτε ως απλή υπόθεση. Τόσο ανώριμος ήμουν.
Καταλαβαίνεις, λοιπόν, γιατί μόλις έπαθα το μεγάλο σοκ, δεν μπορούσε να με συνεφέρει κανείς και τίποτα; Και κυρίως, γιατί δεν επιθυμώ να γυρίσω στη σχολή μου; Από μεθαύριο αρχίζω θερινά. Ελπίζω κι εύχομαι αυτή τη φορά να στρώσω το κ*λαράκι μου και να τα καταφέρω. Ψυχολογικά είμαι ήδη διαλυμένος. Μια ενδεχόμενη επιτυχία μου, από την άλλη, ξέρω ότι θα αποκαταστήσει άμεσα την τάξη των πραγμάτων.
Φοβάμαι, βέβαια. Μήπως έχεις δίκιο και γίνομαι υπερβολικά παράτολμος.
Τέλος πάντων. Θα δείξει. Ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον.

@anathimatikos. Αρχικά είναι πολύ καλό ότι έγραψες όλα όσα σε απασχολούν ακόμα και σε αυτό το φορουμ, είναι πολύ θετικό που πλεον αναγνωρίζεις τι θέλεις, τους ''λάθος'' χειρισμούς σου σύμφωνα με τα λεγόμενα σου. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι οριμάζεις σιγα σιγα, πέρασες από κάποιες δύσκολες καταστάσεις αυτά τα χρόνια όμως τώρα είσαι παρών στη ζωή σου, δεν θέλεις να αποφύγεις δυσκολίες και κούραση και θέλεις να ξεκινήσεις και να διαμορφώσεις την καθημερινότητα σου όπως θέλεις εσύ. Από την στιγμή που γνωρίζεις τι θέλεις να κάνεις, πάλεψε να πραγματοποιήσεις το όνειρο σου. Όλοι έχουμε στιγμές δύσκολες και άλλες πιο χαλαρές, όμως να ξέρεις ότι τα δύσκολα μας κάνουν πιο δυνατούς, να πιστέουμε πιο πολύ στον εαυτό μας. Μπορεί τώρα να μην φαίνεται εύκολος ο δρόμος, και να μην φαίνεται κάποιο φως στον ορίζοντα, αλλά να ξέρεις ότι μόνος σου θα το δημιουργήσεις. Όλα είναι δυνατό να συμβούν, μην έχεις στο μυαλό σου μονο την αποτυχία, ξέρω ότι τώρα υπάρχει το άγχος, η μελαγχολία, οι σκέψεις εάν θα τα καταφέρεις, ότι δεν αντεχεις αλλη πιεση, κουραση και κατ επεκταση μπορεί και αναβάλλεις πράγματα. Όμως μέσα σε όλη αυτήν την παράνοια, να σκέφτεσαι το όνειρο σου, κάθε ημέρα, να ασχολείσαι με τον εαυτό σου, με τον αθλητισμό εάν σου αρέσει, βάλε στην καθημερινότητα έναν υγιεινό τρόπο ζωής ώστε να μπορείς να αποδώσεις. Αυτή η χρονιά είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για εσένα να ασχοληθείς με τον εαυτό σου, με όλα όσα σου αρέσουν. Από όλα αυτά τα χρόνια πήρες πολλά μαθήματα, είδες τον εαυτό σου σε διαφορετικά περιβάλλοντα, κατάλαβες τελικά τι σου αρέσει περισσότερο, μην εγκαταλείπεις, όσο προσπαθείς θα υπάρχουν στιγμες που θα αμφιβάλλλεις όμως μην σταματήσεις γιατί εάν σταματήσεις θα είσαι χαμένος, όσο συνεχίζεις θα βλέπεις φως και τότε η ικανοποίηση θα είναι μεγάλη για εσένα, γιατί θα καταλάβεις ότι όλα είναι στο μυαλό και ότι πραγματικά δεν υπάρχουν όρια, μόνοι μας κάνουμε την ζωη μας περίπλοκη, σαμποτάρουμε τους εαυτούς μας. Είναι καλό ότι έχεις ανθρώπους που ασχολούνται με την νομική επιστήμη, αξιοποίησε αυτήν την ευκαιρία, δεν έχουν όλοι ανθρώπους κοντά τους με τέτοιο υπόβαθρο, κάποιοι ξεκινούν από το μηδέν και είναι αρκετοί αυτοί. Εάν έχεις την οικονομική δυνατότητα ξεκίνα είτε ιδιαίτερο πιστεύω ειναι καλύτερη επιλογή απο φροντιστήριο γιατί θα είσαι εσυ και ο καθηγητής οπότε δεν θα χανεις χρονο, διαφορετικά βάλε προγραμμα και ξεκινα το διαβασμα, επίσης υπάρχουν και κοινωνικα φροντιστηρια.
Καλό θα ήταν να απευθυνθείς και σε έναν ψυχολόγο, ίσως σε βοηθήσει να κατανοησεις βαθύτερα τον εαυτό σου. Σε αυτό το ταξίδι που ξεκινάς χρειάζεσαι τον εαυτό σου σύμμαχο και όχι αντίπαλο, η ψυχολογία είναι εάν όχι ο σημαντικότερος παράγοντας από τους πιο σημαντικούς που θα σε επηρεάσουν. Επειδή το πρόγραμμα σου θα είναι απαιτητικό χρειάζεται να γνωριζεις τα κινητρα σου, να τροφοδοτεις τον εαυτο σου με θετικοτητα, ηρεμία, μακριά από τοξικους ανθρώπους.
Πάνω από όλα να έχεις πίστη στον εαυτό σου, όλα θα γίνουν όταν εσύ ξέρεις τι θέλεις να κάνεις, σιγα σιγα θα δεις ότι θα φευγει το σκοτάδι, χρειάζεται όμως καθημερινή προσπάθεια.
Τα προηγούμενα χρόνια εάν και δύσκολα μόνο κέρδος είναι για εσένα, σκεψου του. Ίσως το χρειαζόσουν για να ωριμάσεις και όταν με το καλό μπεις στη Νομική να είσαι έτοιμος για αυτό το βήμα, μπορεί στα 18 σου να μην κατάλαβαινες την σημασία του να είσαι νομικός, να θεωρούσες κάποια πράγματα δεδομένα και εν τελει να εφθανες στο σημειο να μην σου αρεσει η επιλογή σου. Γι αυτό να έχεις στο μυαλό σου πως τότε ίσως δεν ήσουν έτοιμος κυριως ψυχολογικά.
Όλα θα γίνουν, θα το δεις, υπομονή, επιμονή και καθημερινά να προσπαθεις για το όνειρο σου.
Συγγνώμη για το μακροσκελές κείμενο, απλώς έγραψα καποιεσ σκέψεις σε ερωτήματα που μας απασχόλησαν όλους λίγο πολύ τα χρόνια των φοιτητικών μας χρόνων. Να είσαι καλά!
Και να θυμάσαι.
Μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με κανέναν, ο καθένας έχει διαφορετική αφετηρία, είναι διαφορετικός άνθρωπος.
Μην κατηγορείς τον εαυτό σου, βρες τις δυνάμεις σου και ξεκίνα. Κανείς δεν μας είπε πως πρέπει να ζήσουμε την ζωή μας, κανείς δεν ξέρει, γι αυτό κάνε αυτό που αγαπάς και μην μένεις στα χρόνια. Πόσοι άνθρωποι αναθεωρούν την ζωή τους 40+ λόγω οικονομικής κρίσης που εξαιτίας συγκυριων εχασαν την δουλεια τους και ξεκινησαν αυτο που ήθελαν γιατί δεν είχαν να χάσουν τιποτα? Πολλές περιπτώσεις, επίσης άνθρωποι με προβλήματα υγείας έχουν απιστευτη δύναμη και προσπαθούν να αντιμετωπίζουν δυσκολα ζητηματα της καθημερινότητας τους. Οι ενοχές δεν σε βοηθούν, μόνο να σε ρίχνουν ψυχολογικά, να νοιώθεις αδύναμος και κατώτερος. Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου, αξίζεις καλύτερα όπως και καθε ανθρωπος. Σκέψου τους αθλητές που ασχολούνται με πρωταθλητισμό. Παρακίνησε τον εαυτό σου, με ταινίες, βιβλία, μουσική, ταξίδια, ανθρώπους οτιδήποτε σου δίνει έμπνευση, διάβασε βιογραφιες ανθρώπων να δεις οτι δεν είσαι ο μόνος.
Γι αυτό , Ποτέ μην τα παρατάς!
Και επειδή ανέφερες την λογοτεχνία, σου προτείνω να διαβάσεις εάν δεν έχεις διαβάσει το ποίημα του Καβάφη Ιθάκη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[konstantinab199]

Εμβριθής κι εν μέρει κατατοπιστική η τοποθέτησή σου Wrong.
Εν μέρει και όχι εξολοκλήρου, επειδή εξαρχής ήξερα - γι' αυτό κι έπραξα λανθασμένα παραμένοντας στη σχολή μου, για όσο καιρό παρέμεινα - ότι το αντικείμενο των σπουδών μου δεν επρόκειτο να με ικανοποιούσε πνευματικά, ότι δεν είχα καμιά πραγματική διάθεση να κάθομαι να λιώνω στο Photoshop ή να αναλώνομαι σε καλύψεις γάμων και βαπτίσεων. Ένιωθα κάτι μέσα μου να ραγίζει κάθε φορά που έκανα τη φευγαλέα σκέψη ότι οι σκόροι στα ντουλάπια μου ροκάνιζαν τους διθυράμβους των καθηγητών κάτω απ' τις εκθέσεις μου του Λυκείου. Έβλεπα ξανά και ξανά μπροστά μου τ' απογοητευμένα τους βλέμματα και την αμήχανη συγκατάβαση των γονιών μου τη μέρα των αποτελεσμάτων, στην τελευταία μου επίσκεψη στο σχολείο. Έβλεπα συμμαθητές και συμμαθήτριες ν' αγκαλιάζονται, να χοροπηδούν απ' τη χαρά τους και να προετοιμάζονται για το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής τους, ενώ παρακαλούσα μονάχα να άνοιγε η γη και να με κατάπινε. Η αποτυχία θα έπρεπε να μου ήταν αναμενόμενη. Ήξερα ότι δεν είχα προσπαθήσει όσο θα χρειαζόταν, δεν είχα πιεστεί ώστε να πετύχαινα τον μεγαλεπήβολο στόχο μου. Εκείνη τη μέρα, όμως, συνειδητοποίησα για τα καλά την πραγματικότητα. Έσκασε η φούσκα και προσγειώθηκα τόσο απότομα που δεν ήξερα πώς θα ξανασηκωνόμουν. Τι δουλειά είχα στη σχολή στην οποία είχα περάσει; Εγώ, που παράλληλα με το σχολείο έτρεχα στους ρητορικούς ομίλους, τα MUN και τις εικονικές δίκες; Που διάβαζα τις ανοιχτές δικογραφίες και προβληματιζόμουν ηθικά; Που καταβρόχθιζα "βαριά" λογοτεχνία και φιλοσοφία, έγραφα διηγήματα κι είχα διαπρέψει σε πανελλαδικό διαγωνισμό δημιουργικής γραφής; Δεν τα λέω όλα αυτά για να περιαυτολογήσω. Τα λέω για να γίνει σαφέστερο αφενός ποιές ήταν οι κλίσεις και τα ενδιαφέροντά μου, κι αφετέρου η ενασχόλησή μου με οτιδήποτε άλλο πέρα απ' το να κάτσω να παπαγαλίσω την Ιστορία ή την αιτιολόγηση εκφοράς του ιστορικού-επαναληπτικού cum. Δεν αισθανόμουν ότι η σχολή μου θα με βοηθούσε να προχωρούσα ή να καλλιεργούσα τα όποια "ταλέντα" μου με τον οιονδήποτε τρόπο.
Κι όταν τελικά πήραν μπρος τα μαθήματα, κατάφερα να καταπνίξω την βαθύτατη απογοήτευσή μου και να δεχτώ μοιρολατρικά το πεπρωμένο μου. Δεν υπολόγιζα την πιθανότητα να ξανάδινα πανελλαδικές ούτε ως απλή υπόθεση. Τόσο ανώριμος ήμουν.
Καταλαβαίνεις, λοιπόν, γιατί μόλις έπαθα το μεγάλο σοκ, δεν μπορούσε να με συνεφέρει κανείς και τίποτα; Και κυρίως, γιατί δεν επιθυμώ να γυρίσω στη σχολή μου; Από μεθαύριο αρχίζω θερινά. Ελπίζω κι εύχομαι αυτή τη φορά να στρώσω το κ*λαράκι μου και να τα καταφέρω. Ψυχολογικά είμαι ήδη διαλυμένος. Μια ενδεχόμενη επιτυχία μου, από την άλλη, ξέρω ότι θα αποκαταστήσει άμεσα την τάξη των πραγμάτων.
Φοβάμαι, βέβαια. Μήπως έχεις δίκιο και γίνομαι υπερβολικά παράτολμος.
Τέλος πάντων. Θα δείξει. Ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον.

Είσαι 21 χρονών.Μην βλέπεις τις πανελληνιες με τον πανικό που τις βλέπει ένα παιδι 17 -18 χρονών.
Και θα κάνεις κι θερίνα απο τώρα που αυτό είναι τεράστιο plus.
Εχω δει παιδια σε αυτες τις ηλικίες να γραφουν ψηλους βαθμους με πολυ λιγότερους μήνες διάβασμα (Βεβαια νταξει οι περιπτωσεις που ξερω ειχαν ηδη ενα πτύχιο που αυτό ειναι μεγάλο plus στο πώς αντιμετωπισαν την ολη διαδικασια).
Το point μου ειναι ότι όλοι πήγαν με πολύ λιγότερο άγχος κι πανικό κι εν τέλει πέτυχαν τους(ψηλούς) στόχους τους.
Εχεις απλετο χρόνο μπροστά σου για πραγματα που πιστεψε με τα εχεις σε ενα βαθμο ξαναδεί.Μη σκεφτεσαι σεναρια αποτυχιας ,εσυ οτι μπορείς να ρυθμίσεις θα το ρυθμίσεις.Δυο πραγματα ειναι αυτα: το διάβασμα σου κι την εως ενα βαθμο διαχειριση του αχγου σου .Απο εκει και περα τα υπολοιπα ειναι τύχη.
Κι δεν εννοω να πεσει κατι που δεν εχεις διαβασει ατυχια-δεν μπορεις να στοχευεις τοσο ψηλα και να πας με sos- αλλά οντως να συμβει κατι πχ να αρρωστήσεις.
Επισης μην αυτομαστιγωνεσαι. Δεν εκανες δα και τίποτα κακό ουτε και ασυνηθιστο.Ολοι είχαμε ενα συμμαθητη περιπου σαν εσενα.Παιδια με μυαλό ,που διαβαζαν αλλα εν τελει δεν ανταποκριθηκαν στις απαιτησεις της γ λυκειου.Τους μαθητες του 19 που γραψανε 15.
Και ουτε αυτα τα 3 χρονια δεν νομιζω να μην εζησες τιποτα worth remembering.Αρα δεν ειναι χαμένα.Είναι εμπερίες και αναμνήσεις.Κι μεσα σε ολα αυτες τις εμπειρίες εσυ αποφάσισες σιγουρα οτι αυτο που θες ειναι νομική.Γιατι στα 17 μαλλον δεν το ειχες συνειδητοποιήσει 100% αφου εν τελει δεν προσπαθησες(αρκετά ) γι αυτό.
Οι στοχοι μας δεν ειναι μια ευθεια γραμμη.Γενικα η ζωη δεν ειναι μιαευθεια γραμμη,.
Αλλος θα φτασει πιο γρηγορα αλλα μπορει να του συμβει καποιο ατυχες γεγονος μεσα στη σχολη και να αργησει το πτυχιο,αλλος θα μπει με τη τριτη ,αλλος θα τελειωσει τη μια σχολη και θα μπει μετα σε μια άλλη (το ξερω σιγουρα τι θελω -ειδικα στα 17-ειναι και εως ενα βαθμο πλασματικο ).
Σημασία έχει πάντως να φτάσεις εκεί που θές .Ο τρόπος και ο χρόνος λίγη σημασία έχουν.
Καλη σου επιτυχία λοιπόν



*ps: Παραθέτω το αγαπημενο μου quote για τετοίες περιπτώσεις.*



“...it's like this. Sometimes, when you've a very long street ahead of you, you think how terribly long it is and feel sure you'll never get it swept. And then you start to hurry. You work faster and faster and every time you look up there seems to be just as much left to sweep as before, and you try even harder, and you panic, and in the end you're out of breath and have to stop--and still the street stretches away in front of you. That's not the way to do it.

You must never think of the whole street at once, understand? You must only concentrate on the next step, the next breath, the next stroke of the broom, and the next, and the next. Nothing else.

That way you enjoy your work, which is important, because then you make a good job of it. And that's how it ought to be.

And all at once, before you know it, you find you've swept the whole street clean, bit by bit. what's more, you aren't out of breath. That's important, too...”
― Michael Ende, Momo

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.