Ξέρουμε ποτέ τι πραγματικά θέλουμε να σπουδάσουμε;

[Κέλλυ]

Έρχομαι λοιπόν και εγώ με την περίπλοκη κατάστασή στην οποία βρίσκομαι..

Επέλεξα να πάω σε επαλ γιατί ποτέ δεν μου άρεσε ο τρόπος διδασκαλίας του σχολείου. Είχα αρκετά καλούς βαθμούς 17-18 στα περισσότερα μαθήματα όμως το φροντιστήριο είχε γίνει πια μαρτύριο και ήθελα να ξεφύγω.

Πολύ απλά δυο ώρες διαβάσματος αρχαίων ή φυσικής ισοδυναμουσαν με 300 ώρες βασανιστηριου για εμένα.

Έτσι πήγα επαλ στον τομέα υγείας πρόνοιας ως βρεφονηπιοκομος.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ηρέμησα που σταμάτησα όλα τα φροντιστήρια και γυρνώντας σπίτι είχα όλη την ημέρα δική μου.
Επίσης εμαθα πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ..για τον εαυτό μου, για την ψυχολογία των παιδιών και των ανθρώπων και για το εκπαιδευτικό σύστημα ( να ψάξετε για το σύστημα βαλντορφ και μοντεσσορι) και κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν ήμουν εγώ που πίστευα τόσα χρόνια, αλλά το άθλιο τεχνοκρατικο εκπαιδευτικό σύστημα.
Για να μην φλυαρώ, οι γνώσεις που απέκτησα στο λύκειο με αναδιαμόρφωσαν ως άτομο και με έκαναν να γνωρίσω και να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου και τα θέλω μου.

Ενδιαφέρον και βοηθητικά όλα αυτά, όμως συμμετεχοντας σε εκπαιδευτικες επισκέψεις σε παιδικούς σταθμούς και ιδρύματα ήξερα ότι θέλω κάτι διαφορετικό, ίσως κάτι παραπάνω.

Άρχισα να ψάχνομαι λοιπόν για τις ειδικότητες ψυχολογίας, κοινωνιολογιας, κοινωνικής λειτουργου και εργοθεραπευτριας χωρίς όμως να βρίσκω αυτό το κάτι που έψαχνα.

Μετά το γυρισα σε σχολές στρατού αστυνομίας και πυροσβεστικής όμως αφού συζητησα με στρατιωτικούς άλλαξα γνώμη και όσων αφορά τις άλλες δύο σχολές έφαγα πόρτα λόγω ύψους-_-

Δίνω πανελλήνιες λοιπόν επειδή με πίεζε η οικογένεια και το σχολείο όμως μέσα μου δεν υπήρχε κανένα κίνητρο.
Γιαυτό κιόλας δεν αγχώθηκα, δεν ενδιαφερθηκα και δεν άνοιξα βιβλίο.

Ποιος ο λόγος να δώσω πανελλήνιες όταν:

η 1η μου επιλογή που τελικά ήταν η ψυχολογία δεν μπορεί να επιλεχθεί;;

Η 2η επιλογή μου που ήταν αστυνομία μου βάζει χ επειδή αν είσαι κάτω από 1.70 θεωρείσαι άχρηστος;;!

Η 3η μου επιλογή ήταν νοσηλευτική, όμως μετά από ένα θέμα υγείας και την αντιμετώπιση των νοσηλευτών ούτε βελόνα δεν θέλω να βλέπω.

Έδωσα και πατωσα όπως ήταν αναμενόμενο και δεν με πείραξε καθόλου.

Βγαίνω λοιπόν κατευθείαν στην αγορά εργασίας.
Ποια αγορά εργασίας;;; Χαχαχα

Πουλάω κάρτες καρτοκινητης έξω από μετρό, μοιραζω φυλλαδια στους περαστικούς της Ερμού, καθαρίζω πολυκατοικιες με συνεργεία καθαρισμου, μαθαίνω να φτιάχνω ποτά, να σηκώνω δίσκο, γίνομαι βοηθός κουζίνας, καμαριερα, σε όλα αυτά με λεφτά ψίχουλα φυσικά και καταλαβαίνω ότι αν θέλω ένα καλύτερο αύριο πρέπει να κάνω ΤΩΡΑ κάτι για αυτό!

Φτάνω στα 21 λοιπόν, και εντελώς τυχαία ακούω μια συζήτηση σχετικά με τα μαθήματα νομικής και το 1ο πράγμα που σκέφτομαι είναι πόσο ενδιαφέρον ακούγονται όλα αυτά και πόσο θα ήθελα να συμμετείχα και εγώ σε αυτή τη συζήτηση μαζί τους για να μάθω παραπάνω πληροφορίες!
Μετά γέλασα με τον εαυτό μου που σκέφτηκε πως θα μπορούσα εγώ να σπουδάσω νομική όμως στη συνέχεια ψάχνοντας στο διαδίκτυο τι μπορεί να κάνει κανείς με ένα τέτοιο πτυχίο, άρχισε να μου αρέσει ακόμα περισσότερο αυτή η ιδέα.

Ωραία λέω, βρήκα τι θέλω να σπουδάσω τώρα πρέπει να βρω ΠΩΣ θα το σπουδασω.

-Πανελλήνιες δεν μπορώ να δώσω γιατί δεν είμαι απόφοιτος γελ

-Στο πανεπιστήμιο της Κύπρου τα δίδακτρα είναι 10 χιλιαρικα το έτος

-Το ανοικτό πανεπιστήμιο στην Πάτρα δεν έχει αυτή την ειδικότητα

-Στο εξωτερικό δεν μπορώ να φύγω λόγω οικογενειακων λόγων

Ανακάλυψα ότι η ειδικότητα υπάρχει στο μητροπολητικο κολλέγιο και αυτό μου εδωσε πολλή χαρά.

Απ'την άλλη όμως δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει γιατί υπάρχει μπέρδεμα στις ιδιωτικες με την αναγνώριση των πτυχίων, γιαυτόν τον λόγο άλλωστε δεν σπούδασα εξ αρχής ψυχολογία σε κάποια ιδιωτική σχολή (και επειδή ήθελα να το κάνω πιο πολύ για προσωπικές γνώσεις)

Επιπλέον, το κόστος σίγουρα δεν είναι όσο στο Κυπριακό όμως δεν παύει να είναι υψηλό. Πέντε ή και τέσσερα χιλιαρικα το έτος δεν είναι λίγα λεφτά στις εποχές που ζούμε.

Επιπρόσθετα, ακούγεται ότι η νομική είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική ειδικότητα και έχει πολύ διάβασμα. Εάν λοιπόν υπάρχει κάτι χειρότερο απ'το να μπεις σε μια σχολή και τελικά να μην σου αρέσει, είναι να έχεις χρυσοπληρωσει κιόλας για αυτό.

Από την άλλη σκέφτομαι εάν μπορώ να στέκομαι ώρες όρθια μες το κρύο ή τον ήλιο προσπαθώντας να πουλήσω κάρτες, αν μπορώ να σηκώνω δίσκο με βαριά πιάτα και ποτά και να εξυπηρετω με ευγένεια τον κάθε ιδιοτροπο που μου την λέει για το οτιδηποτε, αν μπορώ να καθαρίζω 20 δωμάτια ξενοδοχείου μέσα σε 6 ωρες, μία πολυκατοικία σε μία ώρα,αν μπορώ να μαζεύω χόρτα με το ξιναρι, να βάφω τοίχους και γενικά αν μπορώ να κάνω την κάθε δύσκολη δουλειά, γιατί να μην μπορώ να κάτσω σε μια καρέκλα και να διαβάσω;;;

Δεν είμαι 100% σίγουρη εάν σε πέντε χρόνια από τώρα η νομική θα εξακολουθεί να είναι το όνειρό μου.
Όμως αν δεν προσπαθήσω δεν θα αλλάξει τίποτα στη ζωή μου, θα δουλεύω από δω και από εκεί και θα αναρωτιέμαι τι κι αν..

Δεν θέλω να σπουδάσω νομική με σκοπό να βγάλω πολλά λεφτά, να παραστησω τη σπουδαία ή την ανώτερη.

Θέλω να το κάνω γιατί με πνίγει το άδικο, για να βοηθήσω τους αδικημενους και τους πιο αδύναμους οικονομικά, γιατί πιστεύω ότι ακόμα κι αν δεν ακολουθήσω το επάγγελμα της δικηγόρου οι σπουδές από μόνες τους θα αναβαθμισουν το πνευματικό μου επίπεδο, θα ξέρω καλύτερα τα δικαιώματά μου και θα αναγνωρίζω πότε πάει κάποιος να με κοροϊδέψει,κι αν τελικά δεν με κερδίσουν οι αίθουσες των δικαστηρίων θα με κερδίσουν σίγουρα οι αίθουσες των σχολείων.

Το ερώτημά μου όμως είναι:

Σε έναν μεταβαλλομενο κόσμο που όλα αλλάζουν, δεν αλλάζουμε κι εμείς μαζί με αυτόν;
Συμπερασματικά,
Δεν αλλάζουν και τα θέλω μας μαζί με εμάς;

Με όσους το έχω συζητήσει, συνομηλίκους και μεγαλύτερους, είτε σπούδασαν είτε όχι, οι περισσότεροι μετανιωμενοι είναι.
Όμως αν δεν δοκιμάσεις δεν θα μάθεις!
Η ζωή είναι ένα ρίσκο, έτσι;

Πιστευω είναι ενδιαφέρον θέμα για ανταλλαγή απόψεων.

Τέλος, αν μπορεί να με "φωτίσει" κάποιος με κάποια άλλη σχολή εντός ή εκτός Ελλάδας που να γίνεται η φοίτηση εξ αποστάσεως, πραγματικά θα με βοηθούσε πολύ

Ευχαριστώ για το χρόνο σας και ό,τι κάνετε να το κάνετε για εσάς!!

 

[eukleidhs1821]

Έρχομαι λοιπόν και εγώ με την περίπλοκη κατάστασή στην οποία βρίσκομαι..

Επέλεξα να πάω σε επαλ γιατί ποτέ δεν μου άρεσε ο τρόπος διδασκαλίας του σχολείου. Είχα αρκετά καλούς βαθμούς 17-18 στα περισσότερα μαθήματα όμως το φροντιστήριο είχε γίνει πια μαρτύριο και ήθελα να ξεφύγω.

Πολύ απλά δυο ώρες διαβάσματος αρχαίων ή φυσικής ισοδυναμουσαν με 300 ώρες βασανιστηριου για εμένα.

Έτσι πήγα επαλ στον τομέα υγείας πρόνοιας ως βρεφονηπιοκομος.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ηρέμησα που σταμάτησα όλα τα φροντιστήρια και γυρνώντας σπίτι είχα όλη την ημέρα δική μου.
Επίσης εμαθα πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ..για τον εαυτό μου, για την ψυχολογία των παιδιών και των ανθρώπων και για το εκπαιδευτικό σύστημα ( να ψάξετε για το σύστημα βαλντορφ και μοντεσσορι) και κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν ήμουν εγώ που πίστευα τόσα χρόνια, αλλά το άθλιο τεχνοκρατικο εκπαιδευτικό σύστημα.
Για να μην φλυαρώ, οι γνώσεις που απέκτησα στο λύκειο με αναδιαμόρφωσαν ως άτομο και με έκαναν να γνωρίσω και να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου και τα θέλω μου.

Ενδιαφέρον και βοηθητικά όλα αυτά, όμως συμμετεχοντας σε εκπαιδευτικες επισκέψεις σε παιδικούς σταθμούς και ιδρύματα ήξερα ότι θέλω κάτι διαφορετικό, ίσως κάτι παραπάνω.

Άρχισα να ψάχνομαι λοιπόν για τις ειδικότητες ψυχολογίας, κοινωνιολογιας, κοινωνικής λειτουργου και εργοθεραπευτριας χωρίς όμως να βρίσκω αυτό το κάτι που έψαχνα.

Μετά το γυρισα σε σχολές στρατού αστυνομίας και πυροσβεστικής όμως αφού συζητησα με στρατιωτικούς άλλαξα γνώμη και όσων αφορά τις άλλες δύο σχολές έφαγα πόρτα λόγω ύψους-_-

Δίνω πανελλήνιες λοιπόν επειδή με πίεζε η οικογένεια και το σχολείο όμως μέσα μου δεν υπήρχε κανένα κίνητρο.
Γιαυτό κιόλας δεν αγχώθηκα, δεν ενδιαφερθηκα και δεν άνοιξα βιβλίο.

Ποιος ο λόγος να δώσω πανελλήνιες όταν:

η 1η μου επιλογή που τελικά ήταν η ψυχολογία δεν μπορεί να επιλεχθεί;;

Η 2η επιλογή μου που ήταν αστυνομία μου βάζει χ επειδή αν είσαι κάτω από 1.70 θεωρείσαι άχρηστος;;!

Η 3η μου επιλογή ήταν νοσηλευτική, όμως μετά από ένα θέμα υγείας και την αντιμετώπιση των νοσηλευτών ούτε βελόνα δεν θέλω να βλέπω.

Έδωσα και πατωσα όπως ήταν αναμενόμενο και δεν με πείραξε καθόλου.

Βγαίνω λοιπόν κατευθείαν στην αγορά εργασίας.
Ποια αγορά εργασίας;;; Χαχαχα

Πουλάω κάρτες καρτοκινητης έξω από μετρό, μοιραζω φυλλαδια στους περαστικούς της Ερμού, καθαρίζω πολυκατοικιες με συνεργεία καθαρισμου, μαθαίνω να φτιάχνω ποτά, να σηκώνω δίσκο, γίνομαι βοηθός κουζίνας, καμαριερα, σε όλα αυτά με λεφτά ψίχουλα φυσικά και καταλαβαίνω ότι αν θέλω ένα καλύτερο αύριο πρέπει να κάνω ΤΩΡΑ κάτι για αυτό!

Φτάνω στα 21 λοιπόν, και εντελώς τυχαία ακούω μια συζήτηση σχετικά με τα μαθήματα νομικής και το 1ο πράγμα που σκέφτομαι είναι πόσο ενδιαφέρον ακούγονται όλα αυτά και πόσο θα ήθελα να συμμετείχα και εγώ σε αυτή τη συζήτηση μαζί τους για να μάθω παραπάνω πληροφορίες!
Μετά γέλασα με τον εαυτό μου που σκέφτηκε πως θα μπορούσα εγώ να σπουδάσω νομική όμως στη συνέχεια ψάχνοντας στο διαδίκτυο τι μπορεί να κάνει κανείς με ένα τέτοιο πτυχίο, άρχισε να μου αρέσει ακόμα περισσότερο αυτή η ιδέα.

Ωραία λέω, βρήκα τι θέλω να σπουδάσω τώρα πρέπει να βρω ΠΩΣ θα το σπουδασω.

-Πανελλήνιες δεν μπορώ να δώσω γιατί δεν είμαι απόφοιτος γελ

-Στο πανεπιστήμιο της Κύπρου τα δίδακτρα είναι 10 χιλιαρικα το έτος

-Το ανοικτό πανεπιστήμιο στην Πάτρα δεν έχει αυτή την ειδικότητα

-Στο εξωτερικό δεν μπορώ να φύγω λόγω οικογενειακων λόγων

Ανακάλυψα ότι η ειδικότητα υπάρχει στο μητροπολητικο κολλέγιο και αυτό μου εδωσε πολλή χαρά.

Απ'την άλλη όμως δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει γιατί υπάρχει μπέρδεμα στις ιδιωτικες με την αναγνώριση των πτυχίων, γιαυτόν τον λόγο άλλωστε δεν σπούδασα εξ αρχής ψυχολογία σε κάποια ιδιωτική σχολή (και επειδή ήθελα να το κάνω πιο πολύ για προσωπικές γνώσεις)

Επιπλέον, το κόστος σίγουρα δεν είναι όσο στο Κυπριακό όμως δεν παύει να είναι υψηλό. Πέντε ή και τέσσερα χιλιαρικα το έτος δεν είναι λίγα λεφτά στις εποχές που ζούμε.

Επιπρόσθετα, ακούγεται ότι η νομική είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική ειδικότητα και έχει πολύ διάβασμα. Εάν λοιπόν υπάρχει κάτι χειρότερο απ'το να μπεις σε μια σχολή και τελικά να μην σου αρέσει, είναι να έχεις χρυσοπληρωσει κιόλας για αυτό.

Από την άλλη σκέφτομαι εάν μπορώ να στέκομαι ώρες όρθια μες το κρύο ή τον ήλιο προσπαθώντας να πουλήσω κάρτες, αν μπορώ να σηκώνω δίσκο με βαριά πιάτα και ποτά και να εξυπηρετω με ευγένεια τον κάθε ιδιοτροπο που μου την λέει για το οτιδηποτε, αν μπορώ να καθαρίζω 20 δωμάτια ξενοδοχείου μέσα σε 6 ωρες, μία πολυκατοικία σε μία ώρα,αν μπορώ να μαζεύω χόρτα με το ξιναρι, να βάφω τοίχους και γενικά αν μπορώ να κάνω την κάθε δύσκολη δουλειά, γιατί να μην μπορώ να κάτσω σε μια καρέκλα και να διαβάσω;;;

Δεν είμαι 100% σίγουρη εάν σε πέντε χρόνια από τώρα η νομική θα εξακολουθεί να είναι το όνειρό μου.
Όμως αν δεν προσπαθήσω δεν θα αλλάξει τίποτα στη ζωή μου, θα δουλεύω από δω και από εκεί και θα αναρωτιέμαι τι κι αν..

Δεν θέλω να σπουδάσω νομική με σκοπό να βγάλω πολλά λεφτά, να παραστησω τη σπουδαία ή την ανώτερη.

Θέλω να το κάνω γιατί με πνίγει το άδικο, για να βοηθήσω τους αδικημενους και τους πιο αδύναμους οικονομικά, γιατί πιστεύω ότι ακόμα κι αν δεν ακολουθήσω το επάγγελμα της δικηγόρου οι σπουδές από μόνες τους θα αναβαθμισουν το πνευματικό μου επίπεδο, θα ξέρω καλύτερα τα δικαιώματά μου και θα αναγνωρίζω πότε πάει κάποιος να με κοροϊδέψει,κι αν τελικά δεν με κερδίσουν οι αίθουσες των δικαστηρίων θα με κερδίσουν σίγουρα οι αίθουσες των σχολείων.

Το ερώτημά μου όμως είναι:

Σε έναν μεταβαλλομενο κόσμο που όλα αλλάζουν, δεν αλλάζουμε κι εμείς μαζί με αυτόν;
Συμπερασματικά,
Δεν αλλάζουν και τα θέλω μας μαζί με εμάς;

Με όσους το έχω συζητήσει, συνομηλίκους και μεγαλύτερους, είτε σπούδασαν είτε όχι, οι περισσότεροι μετανιωμενοι είναι.
Όμως αν δεν δοκιμάσεις δεν θα μάθεις!
Η ζωή είναι ένα ρίσκο, έτσι;

Πιστευω είναι ενδιαφέρον θέμα για ανταλλαγή απόψεων.

Τέλος, αν μπορεί να με "φωτίσει" κάποιος με κάποια άλλη σχολή εντός ή εκτός Ελλάδας που να γίνεται η φοίτηση εξ αποστάσεως, πραγματικά θα με βοηθούσε πολύ☺☺

Ευχαριστώ για το χρόνο σας και ό,τι κάνετε να το κάνετε για εσάς!!

Mπραβο σου για το πεισμα σου!Πραγματικα με συγκινησεις!!Θα σε χαλαγε να πας σε ενα ιεκ δημοσιογραφιας??Εγω βλεπω οτι εχεις πολυ ωραιο λογο!!Για σκεψου το.

 

[bubblebee]

Έρχομαι λοιπόν και εγώ με την περίπλοκη κατάστασή στην οποία βρίσκομαι..

Επέλεξα να πάω σε επαλ γιατί ποτέ δεν μου άρεσε ο τρόπος διδασκαλίας του σχολείου. Είχα αρκετά καλούς βαθμούς 17-18 στα περισσότερα μαθήματα όμως το φροντιστήριο είχε γίνει πια μαρτύριο και ήθελα να ξεφύγω.

Πολύ απλά δυο ώρες διαβάσματος αρχαίων ή φυσικής ισοδυναμουσαν με 300 ώρες βασανιστηριου για εμένα.

Έτσι πήγα επαλ στον τομέα υγείας πρόνοιας ως βρεφονηπιοκομος.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ηρέμησα που σταμάτησα όλα τα φροντιστήρια και γυρνώντας σπίτι είχα όλη την ημέρα δική μου.
Επίσης εμαθα πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ..για τον εαυτό μου, για την ψυχολογία των παιδιών και των ανθρώπων και για το εκπαιδευτικό σύστημα ( να ψάξετε για το σύστημα βαλντορφ και μοντεσσορι) και κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν ήμουν εγώ που πίστευα τόσα χρόνια, αλλά το άθλιο τεχνοκρατικο εκπαιδευτικό σύστημα.
Για να μην φλυαρώ, οι γνώσεις που απέκτησα στο λύκειο με αναδιαμόρφωσαν ως άτομο και με έκαναν να γνωρίσω και να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου και τα θέλω μου.

Ενδιαφέρον και βοηθητικά όλα αυτά, όμως συμμετεχοντας σε εκπαιδευτικες επισκέψεις σε παιδικούς σταθμούς και ιδρύματα ήξερα ότι θέλω κάτι διαφορετικό, ίσως κάτι παραπάνω.

Άρχισα να ψάχνομαι λοιπόν για τις ειδικότητες ψυχολογίας, κοινωνιολογιας, κοινωνικής λειτουργου και εργοθεραπευτριας χωρίς όμως να βρίσκω αυτό το κάτι που έψαχνα.

Μετά το γυρισα σε σχολές στρατού αστυνομίας και πυροσβεστικής όμως αφού συζητησα με στρατιωτικούς άλλαξα γνώμη και όσων αφορά τις άλλες δύο σχολές έφαγα πόρτα λόγω ύψους-_-

Δίνω πανελλήνιες λοιπόν επειδή με πίεζε η οικογένεια και το σχολείο όμως μέσα μου δεν υπήρχε κανένα κίνητρο.
Γιαυτό κιόλας δεν αγχώθηκα, δεν ενδιαφερθηκα και δεν άνοιξα βιβλίο.

Ποιος ο λόγος να δώσω πανελλήνιες όταν:

η 1η μου επιλογή που τελικά ήταν η ψυχολογία δεν μπορεί να επιλεχθεί;;

Η 2η επιλογή μου που ήταν αστυνομία μου βάζει χ επειδή αν είσαι κάτω από 1.70 θεωρείσαι άχρηστος;;!

Η 3η μου επιλογή ήταν νοσηλευτική, όμως μετά από ένα θέμα υγείας και την αντιμετώπιση των νοσηλευτών ούτε βελόνα δεν θέλω να βλέπω.

Έδωσα και πατωσα όπως ήταν αναμενόμενο και δεν με πείραξε καθόλου.

Βγαίνω λοιπόν κατευθείαν στην αγορά εργασίας.
Ποια αγορά εργασίας;;; Χαχαχα

Πουλάω κάρτες καρτοκινητης έξω από μετρό, μοιραζω φυλλαδια στους περαστικούς της Ερμού, καθαρίζω πολυκατοικιες με συνεργεία καθαρισμου, μαθαίνω να φτιάχνω ποτά, να σηκώνω δίσκο, γίνομαι βοηθός κουζίνας, καμαριερα, σε όλα αυτά με λεφτά ψίχουλα φυσικά και καταλαβαίνω ότι αν θέλω ένα καλύτερο αύριο πρέπει να κάνω ΤΩΡΑ κάτι για αυτό!

Φτάνω στα 21 λοιπόν, και εντελώς τυχαία ακούω μια συζήτηση σχετικά με τα μαθήματα νομικής και το 1ο πράγμα που σκέφτομαι είναι πόσο ενδιαφέρον ακούγονται όλα αυτά και πόσο θα ήθελα να συμμετείχα και εγώ σε αυτή τη συζήτηση μαζί τους για να μάθω παραπάνω πληροφορίες!
Μετά γέλασα με τον εαυτό μου που σκέφτηκε πως θα μπορούσα εγώ να σπουδάσω νομική όμως στη συνέχεια ψάχνοντας στο διαδίκτυο τι μπορεί να κάνει κανείς με ένα τέτοιο πτυχίο, άρχισε να μου αρέσει ακόμα περισσότερο αυτή η ιδέα.

Ωραία λέω, βρήκα τι θέλω να σπουδάσω τώρα πρέπει να βρω ΠΩΣ θα το σπουδασω.

-Πανελλήνιες δεν μπορώ να δώσω γιατί δεν είμαι απόφοιτος γελ

-Στο πανεπιστήμιο της Κύπρου τα δίδακτρα είναι 10 χιλιαρικα το έτος

-Το ανοικτό πανεπιστήμιο στην Πάτρα δεν έχει αυτή την ειδικότητα

-Στο εξωτερικό δεν μπορώ να φύγω λόγω οικογενειακων λόγων

Ανακάλυψα ότι η ειδικότητα υπάρχει στο μητροπολητικο κολλέγιο και αυτό μου εδωσε πολλή χαρά.

Απ'την άλλη όμως δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει γιατί υπάρχει μπέρδεμα στις ιδιωτικες με την αναγνώριση των πτυχίων, γιαυτόν τον λόγο άλλωστε δεν σπούδασα εξ αρχής ψυχολογία σε κάποια ιδιωτική σχολή (και επειδή ήθελα να το κάνω πιο πολύ για προσωπικές γνώσεις)

Επιπλέον, το κόστος σίγουρα δεν είναι όσο στο Κυπριακό όμως δεν παύει να είναι υψηλό. Πέντε ή και τέσσερα χιλιαρικα το έτος δεν είναι λίγα λεφτά στις εποχές που ζούμε.

Επιπρόσθετα, ακούγεται ότι η νομική είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική ειδικότητα και έχει πολύ διάβασμα. Εάν λοιπόν υπάρχει κάτι χειρότερο απ'το να μπεις σε μια σχολή και τελικά να μην σου αρέσει, είναι να έχεις χρυσοπληρωσει κιόλας για αυτό.

Από την άλλη σκέφτομαι εάν μπορώ να στέκομαι ώρες όρθια μες το κρύο ή τον ήλιο προσπαθώντας να πουλήσω κάρτες, αν μπορώ να σηκώνω δίσκο με βαριά πιάτα και ποτά και να εξυπηρετω με ευγένεια τον κάθε ιδιοτροπο που μου την λέει για το οτιδηποτε, αν μπορώ να καθαρίζω 20 δωμάτια ξενοδοχείου μέσα σε 6 ωρες, μία πολυκατοικία σε μία ώρα,αν μπορώ να μαζεύω χόρτα με το ξιναρι, να βάφω τοίχους και γενικά αν μπορώ να κάνω την κάθε δύσκολη δουλειά, γιατί να μην μπορώ να κάτσω σε μια καρέκλα και να διαβάσω;;;

Δεν είμαι 100% σίγουρη εάν σε πέντε χρόνια από τώρα η νομική θα εξακολουθεί να είναι το όνειρό μου.
Όμως αν δεν προσπαθήσω δεν θα αλλάξει τίποτα στη ζωή μου, θα δουλεύω από δω και από εκεί και θα αναρωτιέμαι τι κι αν..

Δεν θέλω να σπουδάσω νομική με σκοπό να βγάλω πολλά λεφτά, να παραστησω τη σπουδαία ή την ανώτερη.

Θέλω να το κάνω γιατί με πνίγει το άδικο, για να βοηθήσω τους αδικημενους και τους πιο αδύναμους οικονομικά, γιατί πιστεύω ότι ακόμα κι αν δεν ακολουθήσω το επάγγελμα της δικηγόρου οι σπουδές από μόνες τους θα αναβαθμισουν το πνευματικό μου επίπεδο, θα ξέρω καλύτερα τα δικαιώματά μου και θα αναγνωρίζω πότε πάει κάποιος να με κοροϊδέψει,κι αν τελικά δεν με κερδίσουν οι αίθουσες των δικαστηρίων θα με κερδίσουν σίγουρα οι αίθουσες των σχολείων.

Το ερώτημά μου όμως είναι:

Σε έναν μεταβαλλομενο κόσμο που όλα αλλάζουν, δεν αλλάζουμε κι εμείς μαζί με αυτόν;
Συμπερασματικά,
Δεν αλλάζουν και τα θέλω μας μαζί με εμάς;

Με όσους το έχω συζητήσει, συνομηλίκους και μεγαλύτερους, είτε σπούδασαν είτε όχι, οι περισσότεροι μετανιωμενοι είναι.
Όμως αν δεν δοκιμάσεις δεν θα μάθεις!
Η ζωή είναι ένα ρίσκο, έτσι;

Πιστευω είναι ενδιαφέρον θέμα για ανταλλαγή απόψεων.

Τέλος, αν μπορεί να με "φωτίσει" κάποιος με κάποια άλλη σχολή εντός ή εκτός Ελλάδας που να γίνεται η φοίτηση εξ αποστάσεως, πραγματικά θα με βοηθούσε πολύ☺☺

Ευχαριστώ για το χρόνο σας και ό,τι κάνετε να το κάνετε για εσάς!!

Mπραβο σου για το πεισμα σου!Πραγματικα με συγκινησεις!!Θα σε χαλαγε να πας σε ενα ιεκ δημοσιογραφιας??Εγω βλεπω οτι εχεις πολυ ωραιο λογο!!Για σκεψου το.

Φανταζομαι η εργασιακη αποκατασταση θα ειναι δύσκολη αν παει προς την δημοσιογραφια (αν και συμφωνώ μαζί σου οτι έχει ευφραδεια λογου).

Ωστοσο, Κελλυ, ανέφερες ότι θα σ ενδιέφεραν οι σπουδες πχ στην νομική όχι μονο για τον επαγγελματικο τιτλο/κυρος και τα λεφτά αλλά και για την καλλιεργεια του πνευματος και της προσωπικοτητας σου, οποτε υποθέτω αυτό κατευθειαν σου ανοιγει παρα μα παρα πολλες πορτες

Επειδή και μένα μου εμφανιστηκε πολυ ακυρα μπροστα μου το αντικειμενο που θελω τελικα να σπουδασω, σε καταλαβαινω Ριξε μια ματια στους οδηγους σπουδων κι αλλων τμηματων και ισως σ κεντρησει και κατι αλλο το ενδιαφερον ^^

Επισης, εχεις αποκλεισει τελειως την πιθανοτητα να ξαναδωσεις πανελληνιες; Θα μπορουσες να δωσεις και για κοινωνικη εργασια απ τον τομεα σου

 

[Μάρκος Βασίλης]

Πληροίς κριτήρια για υποτροφίες; Έχεις ψάξει καθόλου αυτόν τον τομέα σε συνδυασμό με σπουδές π.χ. στην Κύπρο, όπως είπες;

Επίσης, πόσο εφικτό θεωρείς ότι είναι να σπουδάσεις και να δουλεύεις παράλληλα για να καλύπτεις τα δίδακτρά σου - έστω και μέρος τους;

 

[Κέλλυ]

Παιδιά σας ευχαριστώ όλους, δεν περίμενα τόσες ανταποκρίσεις (θετικές κιόλας! ) μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια ότι γράφω ωραία, πρόσφατα έγινα αρθρογραφος στη σελίδα pillowfights.
Παρ'όλα αυτά θεωρώ ότι έχω πολύ δρόμο ακόμα καθώς έχω χάσει κάθε επαφή με τη λογοτεχνία και το διάβασμα,πριν τελειώσω το σχολείο έγραφα πολύ καλύτερα από ότι τώρα.

Σχετικά με τις σπουδές δημοσιογραφίας που αναφέρετε θα με ενδιέφερε μεν, όμως πιστεύω ότι είναι ένας κλάδος που υπάρχουν και άλλοι τρόποι αν θες να το κυνηγήσεις.

Εάν ήταν δωρεάν θα δεν θα έχανα τίποτα, ό,τι μαθαίνουμε καλό μας κάνει όμως να πληρώνω δύο χρόνια για ποιο αποτέλεσμα;

Περί των σπουδών κοινωνικής εργασίας, δεν θα το έκανα γιατί δεν είναι αυτό που θέλω και μου ταιριάζει.

Είχα σκεφτεί όταν έδινα πανελλήνιες να μπω σε κάποια σχολή έστω μόνο για την απόκτηση κάποιων γνώσεων, όμως επέλεξα να δουλέψω γιατί θεώρησα ότι με αυτόν τον τρόπο θα μάθω πολλά περισσότερα και δεν έπεσα έξω, γιατί πλέον αν σπουδάσω θα το εκτιμήσω πολύ παραπάνω και θα στρωθώ στο διαβασμα πολύ πιο οργανωμένα από ότι αν το έκανα στα 18.

Τώρα σχετικά με υποτροφίες για σπουδές στην Κύπρο δεν το έψαξα περαιτέρω, γιατί εφόσον δεν υποστηρίζει την ειδικότητα της νομικής εξ αποστάσεως, δεν με ενδιαφέρει.

Η περίπτωσή μου είναι λίγο δύσκολη, επειδή πλέον έχω αποκτήσει οικογένεια, γι'αυτό κιόλας ενδιαφέρομαι μόνο για εξ αποστάσεως.

Οι γονείς μου μπορούν να με βοηθήσουν με τα δίδακτρα όμως ντρέπομαι ολόκληρη γαϊδούρα να τους ζητήσω κάτι τέτοιο.

Γιαυτό προτιμώ να ρωτήσω πχ στο μητροπολιτικο γιατί μία τιμή διδάκτρων ας πούμε τεσαρων χιλιάδων μαζεύεται σχετικά γρήγορα αν δουλέψω σεζον ή αν κάνω οικονομία.

Δεν θα το βάλω κάτω, και δύο χρόνια να μου πάρει θα τα μαζέψω τα χρήματα.

Το θέμα είναι όμως τι αναγνωρισιμοτητα έχει το πτυχίο, δηλαδή μην τα κανω τσάμπα όλα αυτά.

Έχω ακούσει ότι σε κάποιες χώρες πχ Ολλανδία υπάρχουν προγράμματα στα Αγγλικά αλλά δυστυχώς δεν γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες.

Προτιμώ να παιδευτω παραπάνω με την ορολογία και τη μετάφραση όμως είμαι 100% εξασφαλισμενη.

 

[Katerinaev]

Πάντως πανελλήνιες μπορείς να δώσεις για πρώτο πεδίο ακόμα και ως απόφοιτος επαλ. Δεν ξέρω όμως ποσό καιρο θα σου πάρει για να προετοιμαστεις επαρκώς για νε πετύχεις την εισαγωγή σου. Κι εφόσον δεν ξέρεις κι εσυ αν θα το θες σε 5 χρόνια άραγε θα αξίζει αυτός ο κόπος;
Πάντως άκυρο αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα, αν δεν είσαι 100% σίγουρος για το τι θες να κανείς στη ζωή σου 1000 φορές να πας γελ παρα επαλ

 

[bubblebee]

Περί των σπουδών κοινωνικής εργασίας, δεν θα το έκανα γιατί δεν είναι αυτό που θέλω και μου ταιριάζει.

Το ανεφερα γτ ειναι καπως (καααααπως) σχετικο με την ψυχολογια.. Δεκτο αν δεν ειναι πλεον του στυλ σου παντως ^^

Έχω ακούσει ότι σε κάποιες χώρες πχ Ολλανδία υπάρχουν προγράμματα στα Αγγλικά αλλά δυστυχώς δεν γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες.

Ενα διαστημα κοιτουσα κι εγω κατι προγραμματα στο Πανεπιστημιο του Αμστερνταμ και ριχνοντας μια ματια στην σελιδα τους βρηκα αυτο: https://www.uva.nl/en/programmes/ba...-economics.html?origin=0UW/NlzHRVCfgfmL3cdmVg

Καλώς ή κακώς το major το διαλεγεις την δευτερη χρονια οπου και μπορεις αν θελεις να ακολουθησεις την 'καθαρη' νομικη. Η συνολική διάρκεια ειναι 3 χρονια και κοστιζει γυρω στα δυο χιλιαρικα και κατι. Επισης ειναι full-time course και δεν ειναι εξ αποστασεως (βεβαια για την εξ αποστασεως διδασκαλια δεν παιρνω κι ορκο γιατι εψαξα πολυ επιφανειακα).

Εκτος αυτων αν θυμαμαι καλα πρεπει να χεις καλο βαθμο απολυτηριου και αρκετα καλή γνωση αγγλικων (με πτυχια).

Προσωπικα θεωρω την αιτηση για εγγραφη σε ξενα πανεπιστημια καπως πολυπλοκο ζητημα αλλα ελπιζω να βγαλεις ακρη μεσω της ιστοστελιδας τους για να αποφασισεις αν τουλαχιστον κανει για σενα το προγραμμα που προσφερουν ή όχι

 

[blanc]

Έρχομαι λοιπόν και εγώ με την περίπλοκη κατάστασή στην οποία βρίσκομαι..

Επέλεξα να πάω σε επαλ γιατί ποτέ δεν μου άρεσε ο τρόπος διδασκαλίας του σχολείου. Είχα αρκετά καλούς βαθμούς 17-18 στα περισσότερα μαθήματα όμως το φροντιστήριο είχε γίνει πια μαρτύριο και ήθελα να ξεφύγω.

Πολύ απλά δυο ώρες διαβάσματος αρχαίων ή φυσικής ισοδυναμουσαν με 300 ώρες βασανιστηριου για εμένα.

Έτσι πήγα επαλ στον τομέα υγείας πρόνοιας ως βρεφονηπιοκομος.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ηρέμησα που σταμάτησα όλα τα φροντιστήρια και γυρνώντας σπίτι είχα όλη την ημέρα δική μου.
Επίσης εμαθα πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ..για τον εαυτό μου, για την ψυχολογία των παιδιών και των ανθρώπων και για το εκπαιδευτικό σύστημα ( να ψάξετε για το σύστημα βαλντορφ και μοντεσσορι) και κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν ήμουν εγώ που πίστευα τόσα χρόνια, αλλά το άθλιο τεχνοκρατικο εκπαιδευτικό σύστημα.
Για να μην φλυαρώ, οι γνώσεις που απέκτησα στο λύκειο με αναδιαμόρφωσαν ως άτομο και με έκαναν να γνωρίσω και να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου και τα θέλω μου.

Ενδιαφέρον και βοηθητικά όλα αυτά, όμως συμμετεχοντας σε εκπαιδευτικες επισκέψεις σε παιδικούς σταθμούς και ιδρύματα ήξερα ότι θέλω κάτι διαφορετικό, ίσως κάτι παραπάνω.

Άρχισα να ψάχνομαι λοιπόν για τις ειδικότητες ψυχολογίας, κοινωνιολογιας, κοινωνικής λειτουργου και εργοθεραπευτριας χωρίς όμως να βρίσκω αυτό το κάτι που έψαχνα.

Μετά το γυρισα σε σχολές στρατού αστυνομίας και πυροσβεστικής όμως αφού συζητησα με στρατιωτικούς άλλαξα γνώμη και όσων αφορά τις άλλες δύο σχολές έφαγα πόρτα λόγω ύψους-_-

Δίνω πανελλήνιες λοιπόν επειδή με πίεζε η οικογένεια και το σχολείο όμως μέσα μου δεν υπήρχε κανένα κίνητρο.
Γιαυτό κιόλας δεν αγχώθηκα, δεν ενδιαφερθηκα και δεν άνοιξα βιβλίο.

Ποιος ο λόγος να δώσω πανελλήνιες όταν:

η 1η μου επιλογή που τελικά ήταν η ψυχολογία δεν μπορεί να επιλεχθεί;;

Η 2η επιλογή μου που ήταν αστυνομία μου βάζει χ επειδή αν είσαι κάτω από 1.70 θεωρείσαι άχρηστος;;!

Η 3η μου επιλογή ήταν νοσηλευτική, όμως μετά από ένα θέμα υγείας και την αντιμετώπιση των νοσηλευτών ούτε βελόνα δεν θέλω να βλέπω.

Έδωσα και πατωσα όπως ήταν αναμενόμενο και δεν με πείραξε καθόλου.

Βγαίνω λοιπόν κατευθείαν στην αγορά εργασίας.
Ποια αγορά εργασίας;;; Χαχαχα

Πουλάω κάρτες καρτοκινητης έξω από μετρό, μοιραζω φυλλαδια στους περαστικούς της Ερμού, καθαρίζω πολυκατοικιες με συνεργεία καθαρισμου, μαθαίνω να φτιάχνω ποτά, να σηκώνω δίσκο, γίνομαι βοηθός κουζίνας, καμαριερα, σε όλα αυτά με λεφτά ψίχουλα φυσικά και καταλαβαίνω ότι αν θέλω ένα καλύτερο αύριο πρέπει να κάνω ΤΩΡΑ κάτι για αυτό!

Φτάνω στα 21 λοιπόν, και εντελώς τυχαία ακούω μια συζήτηση σχετικά με τα μαθήματα νομικής και το 1ο πράγμα που σκέφτομαι είναι πόσο ενδιαφέρον ακούγονται όλα αυτά και πόσο θα ήθελα να συμμετείχα και εγώ σε αυτή τη συζήτηση μαζί τους για να μάθω παραπάνω πληροφορίες!
Μετά γέλασα με τον εαυτό μου που σκέφτηκε πως θα μπορούσα εγώ να σπουδάσω νομική όμως στη συνέχεια ψάχνοντας στο διαδίκτυο τι μπορεί να κάνει κανείς με ένα τέτοιο πτυχίο, άρχισε να μου αρέσει ακόμα περισσότερο αυτή η ιδέα.

Ωραία λέω, βρήκα τι θέλω να σπουδάσω τώρα πρέπει να βρω ΠΩΣ θα το σπουδασω.

-Πανελλήνιες δεν μπορώ να δώσω γιατί δεν είμαι απόφοιτος γελ

-Στο πανεπιστήμιο της Κύπρου τα δίδακτρα είναι 10 χιλιαρικα το έτος

-Το ανοικτό πανεπιστήμιο στην Πάτρα δεν έχει αυτή την ειδικότητα

-Στο εξωτερικό δεν μπορώ να φύγω λόγω οικογενειακων λόγων

Ανακάλυψα ότι η ειδικότητα υπάρχει στο μητροπολητικο κολλέγιο και αυτό μου εδωσε πολλή χαρά.

Απ'την άλλη όμως δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει γιατί υπάρχει μπέρδεμα στις ιδιωτικες με την αναγνώριση των πτυχίων, γιαυτόν τον λόγο άλλωστε δεν σπούδασα εξ αρχής ψυχολογία σε κάποια ιδιωτική σχολή (και επειδή ήθελα να το κάνω πιο πολύ για προσωπικές γνώσεις)

Επιπλέον, το κόστος σίγουρα δεν είναι όσο στο Κυπριακό όμως δεν παύει να είναι υψηλό. Πέντε ή και τέσσερα χιλιαρικα το έτος δεν είναι λίγα λεφτά στις εποχές που ζούμε.

Επιπρόσθετα, ακούγεται ότι η νομική είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική ειδικότητα και έχει πολύ διάβασμα. Εάν λοιπόν υπάρχει κάτι χειρότερο απ'το να μπεις σε μια σχολή και τελικά να μην σου αρέσει, είναι να έχεις χρυσοπληρωσει κιόλας για αυτό.

Από την άλλη σκέφτομαι εάν μπορώ να στέκομαι ώρες όρθια μες το κρύο ή τον ήλιο προσπαθώντας να πουλήσω κάρτες, αν μπορώ να σηκώνω δίσκο με βαριά πιάτα και ποτά και να εξυπηρετω με ευγένεια τον κάθε ιδιοτροπο που μου την λέει για το οτιδηποτε, αν μπορώ να καθαρίζω 20 δωμάτια ξενοδοχείου μέσα σε 6 ωρες, μία πολυκατοικία σε μία ώρα,αν μπορώ να μαζεύω χόρτα με το ξιναρι, να βάφω τοίχους και γενικά αν μπορώ να κάνω την κάθε δύσκολη δουλειά, γιατί να μην μπορώ να κάτσω σε μια καρέκλα και να διαβάσω;;;

Δεν είμαι 100% σίγουρη εάν σε πέντε χρόνια από τώρα η νομική θα εξακολουθεί να είναι το όνειρό μου.
Όμως αν δεν προσπαθήσω δεν θα αλλάξει τίποτα στη ζωή μου, θα δουλεύω από δω και από εκεί και θα αναρωτιέμαι τι κι αν..

Δεν θέλω να σπουδάσω νομική με σκοπό να βγάλω πολλά λεφτά, να παραστησω τη σπουδαία ή την ανώτερη.

Θέλω να το κάνω γιατί με πνίγει το άδικο, για να βοηθήσω τους αδικημενους και τους πιο αδύναμους οικονομικά, γιατί πιστεύω ότι ακόμα κι αν δεν ακολουθήσω το επάγγελμα της δικηγόρου οι σπουδές από μόνες τους θα αναβαθμισουν το πνευματικό μου επίπεδο, θα ξέρω καλύτερα τα δικαιώματά μου και θα αναγνωρίζω πότε πάει κάποιος να με κοροϊδέψει,κι αν τελικά δεν με κερδίσουν οι αίθουσες των δικαστηρίων θα με κερδίσουν σίγουρα οι αίθουσες των σχολείων.

Το ερώτημά μου όμως είναι:

Σε έναν μεταβαλλομενο κόσμο που όλα αλλάζουν, δεν αλλάζουμε κι εμείς μαζί με αυτόν;
Συμπερασματικά,
Δεν αλλάζουν και τα θέλω μας μαζί με εμάς;

Με όσους το έχω συζητήσει, συνομηλίκους και μεγαλύτερους, είτε σπούδασαν είτε όχι, οι περισσότεροι μετανιωμενοι είναι.
Όμως αν δεν δοκιμάσεις δεν θα μάθεις!
Η ζωή είναι ένα ρίσκο, έτσι;

Πιστευω είναι ενδιαφέρον θέμα για ανταλλαγή απόψεων.

Τέλος, αν μπορεί να με "φωτίσει" κάποιος με κάποια άλλη σχολή εντός ή εκτός Ελλάδας που να γίνεται η φοίτηση εξ αποστάσεως, πραγματικά θα με βοηθούσε πολύ☺☺

Ευχαριστώ για το χρόνο σας και ό,τι κάνετε να το κάνετε για εσάς!!

Πρώτον μπορείς να πας σε εσπερινό λύκειο και να δώσεις πανελληνίες. Επιπλέον, προφανώς και αλλάζουν τα θέλω μας, ομως είναι αδύνατο να μαντέψουμε ποια θα είναι αυτά στο μέλλον. Σημασία έχει να κάνεις τωρα αυτό που θες τώρα! Γιατί αλλιώς δεν θα κάνεις ποτέ αυτό που θες.

 

[Έμμα]

Αγαπητή Κέλλυ,
παίρνω το θάρρος να σου απαντήσω, καθώς από την προσωπική μου εμπειρία επί του αντικειμένου που σε ενδιαφέρει ενδεχομένως να κατορθώσω να συνδράμω.
Κατ' αρχάς είναι απολύτως φυσιολογική αυτή η αβεβαιότητα και ο προβληματισμός του κάθε ανθρώπου σχετικά με το μελλοντικό του επάγγελμα, αφού πρόκειται να αποτελέσει σημαντική παράμετρο της ζωής του στην ολότητά της. Αυτό βεβαίως το έχεις διαπιστώσει και η ίδια και δεν υπάρχει λόγος να επεκταθώ περαιτέρω. Ωστόσο, επίτρεψέ μου να επισημάνω ότι όσο δεν λαμβάνεις κάποια απόφαση δεν πρόκειται να συνειδητοποιήσεις ποτέ αν είναι σωστή ή λανθασμένη εν τέλει. Επίσης, αν και το μελλοντικό μας επάγγελμα είναι ευχής έργον να ενσαρκώνει το "όνειρό" μας, στις περιπτώσεις που υπεισέρχεται η αβεβαιότητα και η επιλογή δεν είναι πηγαία και αβίαστη θα πρέπει να θυμάσαι ότι δεν αποτελεί εχέγγυο της ευτυχίας. Ακόμη και να διαπιστώσεις μετά από χρόνια ότι έκανες λάθος, παρερμήνευσες τις επιθυμίες σου και η Νομική ήταν απλώς μια παρόρμηση, αυτό δεν πρέπει να σε συντρίψει γιατί οπωσδήποτε θα έχεις αποκομίσει οφέλη όχι μόνον επαγγελματικά, αλλά ιδίως γνωστικά και ηθικά. Η ζωή διέπεται από το πνεύμα της ανασφάλειας, όμως πρέπει να τολμούμε, ειδάλλως δεν θα τη ζήσουμε!
Θα ήθελα να πω δυο λόγια αναφορικά με τη Νομική Σχολή με πάσα επιφύλαξη, ούσα πρωτοετής. Η αίσθησή σου σχετικά με αυτή, ότι δηλαδή θα αναβαθμίσει το πνευματικό σου επίπεδο, όπως γράφεις, είναι από τα πρώτα και σημαντικότερα πράγματα που κατάλαβα κατά τη φοίτησή μου. Πρόκειται πράγματι για μια σχολή με ευρύτατο γνωστικό πεδίο, η οποία δίδει τα ερεθίσματα εκείνα για να αντιληφθεί κανείς με ευκρίνεια ζητήματα πρακτικά, της καθημερινότητας, της εγχώριας και διεθνούς επικαιρότητας, της φιλοσοφίας και πολλών άλλων επιστημών. Οπωσδήποτε λοιπόν η Νομική είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τη διεύρυνση των πνευματικών μας οριζόντων, αλλά συνάμα πρόκειται για μια απαιτητική Σχολή, γεγονός που δεν θα αποκρύψω. Μολοντούτο, κάθε τι στη ζωή χρειάζεται προσπάθεια και κόπο, και μάλιστα το σπουδαιότερο όλων, η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι η απόλαυση των αγαθών που κατακτήθηκαν δια αυτής της κακοτράχαλης οδού, η οποία όμως οδηγεί στη μεγίστη ευτυχία, την αυτοπραγμάτωση.
Επομένως, αγαπητή μου φίλη σε παρακινώ ολόθερμα να μη μείνεις με την αμφιβολία, αλλά να τολμήσεις να κυνηγήσεις το όνειρό σου, όσο άπιαστο και αν φαντάζει! Όσον αφορά στους προβληματισμούς σου, θα πρέπει να σταθμίσεις τις επιλογές σου κατά το δοκούν, αφού μόνο εσύ έχεις πλήρη γνώση των συνθηκών ζωής σου. Μιας που είπες ότι έχεις οικογενειακές υποχρεώσεις θα αρκεστώ να σου πω μονάχα ότι έχουμε ως συμφοιτήτρια μία μητέρα που μάλιστα έχει έλθει στο μάθημα ακόμα και με το παιδάκι της ή μία κυρία σε ηλικία που οι περισσότεροι θα αποκαλούσαμε "γιαγιά", και αυτές είναι ελάχιστες μόνο από τις περιπτώσεις ανθρώπων που δεν άφησαν τα όνειρά τους! Αν πραγματικά το θέλεις, θα καταφέρεις να υπερβείς κάθε εμπόδιο!
Σχετικά με τους επί του πρακτέου προβληματισμούς σου, θα σου πρότεινα να επανεξετάσεις το ενδεχόμενο να δώσεις Πανελλήνιες για να επιτύχεις την εισαγωγή σου σε κάποια Νομική Σχολή. Πρώτον το κόστος της προετοιμασίας σου θα είναι σαφώς μικρότερο από το να πληρώνεις υπέρογκα ετήσια δίδακτρα και δεύτερον θα είσαι πλέον βεβαία για την αναγνώριση του τίτλου σπουδών σου πέραν πάσης αμφιβολίας. Δεν γνωρίζω για το καθεστώς αναγνώρισης των πτυχίων, αλλά αφού πρόκειται ούτως ή άλλως να αφιερώσεις χρόνο για τις σπουδές σου, θα ήταν ασφαλέστερο να έχεις διασφαλίσει την αναγνώριση του πτυχίου σου έναντι όλων, ώστε να μη βρεθείς μετέπειτα προ δυσάρεστης εκπλήξεως. Ίσως βέβαια να μπορεί κάποιος πιο ενήμερος για τις συγκαιρινές μας εξελίξεις να με διαψεύσει επ' αυτού.
Κλείνοντας θα σου ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου καλή τύχη σε ό,τι επιλέξεις να κάνεις και θα χαρώ να απαντήσω σε οποιαδήποτε απορία σου σχετικά με τη Νομική. Μη φοβηθείς να ακολουθήσεις το όνειρό σου!

 

[Viedo]

Γεια σου Κέλλυ,
Καταρχάς σε συγχαίρω που αναζητάς διεξόδους για σπουδές και από όσα διαβάζω, φαίνεται ότι σου αρέσει να μαθαίνεις και να εμπλουτίζεις το γνωστικό-πνευματικό σου επίπεδο.

Στην απορία σου για το τι θέλουμε να κάνουμε στην μετέπειτα ζωή μας, δύσκολα πετυχαίνεις κάποιον άνθρωπο, να σου πει ότι είναι σίγουρος για το τι θέλει να κάνει επαγγελματικά, όταν είναι 12, 15, 18 χρονών. Είναι στην πραγματικότητα εφικτό να γνωρίζεις τι θέλεις να κάνεις στα 25, 35, 55 κλπ; Θεωρώ πως όχι, γιατί για να γνωρίζεις τι σου αρέσει και τι όχι πρέπει να δοκιμαστείς επί αυτού. Μας αρέσει η ιδέα ενός επαγγέλματος, το πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται και με βάση αυτό πορευόμαστε και επιλέγουμε ορισμένες φορές τι θέλουμε να σπουδάσουμε. Ένα ποσοστό, το πετυχαίνει... κάποιοι άλλοι όχι. Στις μέρες μας είναι πιο εύκολο να περάσεις από το ένα επάγγελμα σε κάποιο άλλο. Τα πτυχία, δεν έχουν την ίδια αξία με παλιότερα. Ουσιαστικά σου παρέχουν μία γενική βάση λίγο από πολλά, ώστε να έχεις μετά τη δυνατότητα να αποφασίσεις ποιο μονοπάτι είτε στην ίδια τη σπουδή σου αρέσει να ακολουθήσεις είτε θέλεις να το συνδυάσεις (το πτυχίο που πήρες) με κάτι φαινομενικά εντελώς άσχετο.

Επί του θέματος όμως.
Το Πανεπιστήμιο Κύπρου είναι δημόσιο πανεπιστήμιο (δεν έχεις δίδακτρα, δηλαδή, να πληρώσεις ). Τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια όμως έχουν υψηλά δίδακτρα σε ετήσια κλίμακα, η οποία είναι συχνά αποτρεπτική για τους ενδιαφερόμενους/εν δυνάμει φοιτητές. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ότι απαιτούν δια ζώσης παρακολούθηση των μαθημάτων είναι απαγορευτικά στην περίπτωσή σου, καθώς το κόστος διαβίωσης στην Κύπρο είναι υψηλότερο σε συνδυασμό με τα δίδακτρα, απαιτούν γερό πορτοφόλι.
Πανελλήνιες μπορείς να δώσεις πάλι; Κάποιο παιδί ανέφερε το να πας σε εσπερινό λύκειο για να δώσεις πανελλήνιες αν σκοπεύεις να διαβάσεις, κάνεις αυτόν τον σημαντικό κόπο γιατί θεωρείς ότι αξίζει κάνε το. Υπάρχουν κολλέγια στην Ελλάδα που προσφέρουν πτυχίο στην Νομική 4τούς φοίτησης, σίγουρα δεν είναι ΑΕΙ, αλλά πτυχίο στη νομική και επαφή με το αντικείμενο, γνώσεις θα αποκομίσεις. Επίσης, θα είναι πιο οικονομικό από το να πας να σπουδάσεις Νομική στο εξωτερικό.

Ευτυχώς πλέον υπάρχουν πολλές διέξοδοι και σου δίνουν τη δυνατότητα να ακολουθήσεις το όνειρό σου [αν είναι η Νομική]. Τουλάχιστον αυτό που επιλέγεις να κάνεις να σε ευχαριστεί εκείνη την χρονική περίοδο. Σε 5, 10,...50 χρόνια το επανεξετάζεις το θέμα .

 

[Guest 451212]

@Κέλλυ Αν έχεις απορίες περί νομικής των κολεγίων στείλε μου μήνυμα.

 

[Slytherin]

Ξέρουμε ποτέ τι πραγματικά θέλουμε να σπουδάσουμε;

Δεν θα το έλεγα.Εγώ προσωπικά ποτέ δεν ήξερα.Ακόμα απορώ γιατί σπούδασα Λογιστική.