H θεωρία της αιώνιας επιστροφής του Νίτσε

[Death Habit]

Διάβασα πρόσφατα το αριστούργημα του Μίλαν Κούντερα "Η αβάστακτη ελαφρότητα του είναι" το οποίο φαίνεται να ασχολείται ιδιαίτερα με τη θεωρία της αιώνιας επιστροφής, έτσι όπως την διατύπωσε ο Νίτσε. Συγκεκριμένα, η θεωρία αυτή υποστηρίζει "ότι μια μέρα όλα πρόκειται να επαναληφθούν όπως ήδη τα έχουμε ζήσει και ότι ακόμα και η επανάληψη αυτή θα επαναλαμβάνεται ασταμάτητα.
Ο μύθος της αιώνιας επιστροφής μας λέει, αρνητικά, ότι η ζωή που μια για πάντα θα εξαφανιστεί και δε θα ξανάρθει, μοιάζει με μια σκιά, δεν έχει βάρος. Δεν πρέπει να την υπολογίζει κανείς περισσότερο απ'όσο έναν πόλεμο ανάμεσα σε δύο αφρικανικά βασίλεια του 14ου αιώνα, που τίποτα δεν άλλαξε στην όψη του κόσμου, παρ'όλο που 300.000 μαύροι είχαν βρει εκεί το θάνατο μέσα σε απερίγραπτα βασανιστήρια.
Αλλά μήπως πρόκειται να αλλάξει τίποτα και σ'αυτό τον πόλεμο αν επαναληφθεί ατέλειωτες φορές μέσα στην αιώνια επιστροφή;
Ναι, οπωσδήποτε : θα εξελιχθεί σ'έναν όγκο που ορθώνεται και διαρκεί, και η ανοησία του θα είναι ασυγχώρητη.
Στον κόσμο της αιώνιας επιστροφής, κάθε κίνηση φέρνει το βάρος μιας αβάσταχτης ευθύνης. Αυτό είναι που έκανε τον Νίτσε να λέει ότι η ιδέα της αιώνιας επιστροφής είναι το πιό βαρύ φορτίο.
Αν η αιώνια επιστροφή είναι το πιο βαρύ φορτίο, οι ζωές μας μπορούν, σ'αυτό το πλαίσιο, να φανερωθούν σ'όλη τους την λαμπρή ελαφρύτητα. Στ'αλήθεια όμως, είναι φρικτή η βαρύτητα και ωραία η ελαφρύτητα;
Κατά τον Παρμενίδη, το σύμπαν είναι χωρισμένο σε ζεύγη αντιθέτων : φως - σκοτάδι, παχύ - λεπτό, ζεστό - κρύο, είναι - μη είναι. Θεωρούσε ότι ένας από τους πόλους της αντίφασης είναι θετικός (το φωτεινό, το ζεστό, το λεπτό, το είναι), ο άλλος αρνητικός.
Στην περίπτωση μας όμως τι είναι θετικό, το βάρος ή η ελαφρότητα;"

Τα παραπάνω, είναι αποσπάσματα από τα δύο πρώτα κεφάλαια του βιβλίου. Θα ήθελα πολύ να μοιραστείτε τις απόψεις σας για τη θεωρία της αιώνιας επιστροφής μαζί μου, γιατί οφείλω να ομολογήσω ότι μου κέντρισε το ενδιαφέρον.

Σας ευχαριστώ!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[_daemon_]

Στην ουτοπική διάσταση της σκέψης του Νίτσε, συνοψίζονται όλες οι θεμελιώδεις αρχές που γίνονται υποχρεωτικά δεκτές, χωρίς να υπόκειται σε ....έλεγχο ή κριτική!
Έτσι, μαζί με τις "ταυτότητες", η αιώνια επιστροφή καταργεί και τις ....σημασίες των πράξεων (!!!)

Νίτσε είναι αυτός, η ενσάρκωση της ιστορίας της σκέψης του 20αιώνα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

η αιώνια επιστροφή καταργεί και τις ....σημασίες των πράξεων (!!!)

Οι σημασίες των πράξεων δεν καταργούνται, δαιμονάκο.
Πολλαπλασιάζονται.

Αν είναι να κάνεις μια πατάτα (και το ξέρεις από πριν),
με την σημασία της αιώνιας επιστροφής θα το σκεφτείς καλύτερα...

Φαντάσου έναν Χριστό που σταυρώνεται αιωνίως,
έναν μαθητή που αποβάλλεται απ´τη τάξη αιωνίως
έναν Σωκράτη που αυτοδηλητηριάζεται αιωνίως κλπ.

Ευτυχώς που η αιώνια επιστροφή είναι αναπόδειχτη

Αυτό δεν κάνει το Νίτσε φιλοσοφάρα.
Απλώς κατατάσσει τους προβληματισμούς του στη σφαίρα της επιστημονικής φιλοσοφίας (παραβίαση χωροχρονικότητας κλπ.)

Όσο ζούμε οι παρελθοντικοί μας εαυτοί και πράξεις, ζούν παραλλήλως και επαναλμβάνονται αδιαλείπτως και ανεξάρτητα από το πέρασμα του χρόνου.

Η λογική του τίποτα δε πεθαίνει δε διαφέρει και πολύ από το έχουμε κιόλας πεθάνει και ζούμε έναν απόηχο με ένταση...

Φαντάσου να βολτάρεις σε ένα πάρκο και κάποια στιγμή να νομίσεις πως άκουσες μια βροντόφωνη φωνή σε άπταιστα αρχαία και με το που την έπιασες να χάθηκε αυτοστιγμεί.

Ίσως και το θέμα να άπτεται σε ήχους μακρινούς.

Ίσως οι θόρυβοι της εποχής να μας απομακρύνουν από την αιώνια επιστροφή στους ίδιους τόπους άλλων εποχών.

Ρομαντικό;


π.σ. πάντως άγγελε, το υπονοούμενο για το άλγος των τύψεων του νίτσε για όσα έκανε (και όσα δεν έκανε) στην ιδιωτική του ζωή που απαλύνεται με μια θεωρία ήταν ευφυές και στο καταλογίζω

π.σ.2 αυτή η αντίθεση "άγγελε/ντέμον" με ερεθίζει. Αλλά καλό θα ήταν να μη με ερέθιζε γιατί αν ισχύει η αιώνια επιστροφή, ο πριαπισμός είναι προ των πυλών! (τονιανιαν)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ηρώ]

Kαλώς ήρθες Death Habit
Mε το "καλημέρα" άνοιξες πολύ ωραίο θέμα.

Πρόκειται για εξαιρετικό βιβλίο και αυτό όπως κάθε φιλοσοφικό είναι από κείνα που κάποια στιγμή στη ζωή σου αξίζει να ξαναδιαβάσεις. Οι ερμηνείες τους με έναν μαγικό τρόπο εξελίσσονται μαζί σου.

Το είχα διαβάσει στα 17 μου και είχα καταλήξει τότε στο ότι μόνο ένας άνθρωπος που έχει δεχτεί τον εαυτό του με τα ελαττώματα και τις ιδιοτροπίες του, εκείνος που έχει αποδεχτεί την φύση του, ο "Υπεράνθρωπος" που περιγράφει ο Ζαρατούστρα και που θα δεχόταν να ζήσει την ίδια του τη ζωή απ΄την αρχή σε αυτόν τον αέναο κύκλο της, είναι αυτός που δε σηκώνει το βαρύ αυτό φορτίο.

Όταν το τελείωσα είπα πως θα το ξαναδιαβάσω στα 30 μου, που υποτίθεται πως θα είχα καταλάβει το νόημα της ζωής σε αυτή την ηλικία. Μεγαλεπήβολα σχέδια

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[_daemon_]

@Δεσμώτη (των παθών σου)
Σαφώς και δεν καταργούνται (οι σημασίες των πράξεων) σε πείσμα της θεωρίας των "φιλοσόφων" του...θεωρείου (υπερ-ώου)
Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η αιώνια επιστροφή είναι κάτι σαν τα....windows (που τόσο περιφρονείς)

Αυτό ακριβώς προσπάθησα να επισημάνω άλλωστε, πως ο Φρειδερίκος με τη θεωρία (του) της κυκλικής επανάληψης ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει ότι ...ζούμε ένα όνειρο, αυτό που ζήσανε οι...πρόγονοι μας!

Δεν είναι όμως έτσι, παρά μόνο στη σκέψη των υπερβολικά προβληματισμένων φιλοσόφων!

Και μη λησμονείς τα λόγια του Παρμενίδη, ότι τα ζεύγη αντιθέτων (Άγγελος-Δαίμων, πχ) κυριαρχούν και ερεθίζουν! Επομένως και βάσει της θεωρίας της ατέρμονης επανόδου, σε βλέπω κήλωνα Πρίαπο με χειράμαξα!!!!!!!!!!!!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Kαλώς ήρθες Death Habit
Mε το "καλημέρα" άνοιξες πολύ ωραίο θέμα.

Στο καληνύχτα θα 'χει κάνει το χούι επάγγελμα (μπρρρ)

Επιστροφή στο μέλλον που'ναι καταφύγιο καθότι το παρόν είναι σχεδόν νεκρό...

είχα καταλήξει τότε στο ότι μόνο ένας άνθρωπος που έχει δεχτεί τον εαυτό του με τα ελαττώματα και τις ιδιοτροπίες του......είναι αυτός που δε σηκώνει το βαρύ αυτό φορτίο.[/B]

Κουντερολογώντας (), το πιο βαρύ φορτίο μας συνθλίβει, μας κάνει να λυγίζουμε. Αλλά στην ερωτική ποίηση όλων των αιώνων, η γυναίκα επιθυμεί να δεχτεί το φορτίο του αντρικού κορμιού. Το πιο βαρύ φορτίο είναι λοιπόν ταυτόχρονα και η εικόνα της πιο έντονης ζωικής ολοκλήρωσης.

Σ'αντιστάθισμα, η ολική απουσία του φορτίου κάνει το ον να γίνεται πιο ελαφρύ από τον άνεμο, να πετάει, ν'απομακρύνεται από τη γη.

Άραγε τι θα'χε να πει ο Κουλόμπ για όλα αυτά τα φιλοσοφικώς κουλά(μπ);

Ηρώ, ας μη ξεχνάμε το βάρος της αυτογνωσίας, το βάρος του να γνωρίζεις χωράει και την ευθύνη και τον χειρισμό της επίγνωσης, άρα αμέσως σε ανεβάζει 3 νούμερα παντελονιού

Στην πραγματικότητα τίποτα δε σε ξαλαφρώνει.
Ούτε η επίγνωση, ούτε η ανάληψη ευθύνης.

Η ίδια βαρύτητα σε τραβάει κάτω, το ίδιο απερίγραπτα ονειροπόλος παραμένεις χαζεύοντας τα σύννεφα με κουνελομορφές.

..όμως η αιώνια επιστροφή είναι μια διαρκής σκοτοδίνη,
μια καταδικαστική απόφαση με τον ήχο του σφυριού εκατό φορές δυναμωμένο.

Ό,τι κάνουμε, είπε ο Κούντερα δια στόματος Νίτσε έχει πάντα ένα φευγαλέο χαρακτήρα στη σκέψη ότι το κάναμε και τετέλεστε κι αν θέλουμε να γυρίσουμε σε αυτό αρκούν μερικές ιχνηλασίες με flash back memory.

Αυτό συνειδησιακά και μόνο λειτουργεί για πολλούς σαν ελαφρυντικό, συγχωροχάρτι, κανάκευμα, το "δε πειράζει, λάθη γίνονται" και παίζει ρόλο παρεμποδιστού στο να φανούμε αντάξιοι των ευθυνών μας μπρος στα λάθη μας και να βάλουμε το υπερεγώ να πάρει τον υπνάκο του...

Θεριεύει ο εγωισμός μας από την επίγνωση του διαρκούς εφήμερου των πράξεών (ή μη πράξεών) μας...

και ορθώς ξεσπαθώνει ο Κουντεροκούντερας απορώντας "μα μπορεί κανείς να καταδικάσει ό,τι είναι εφήμερο?" Τα πορτοκαλιά σύννεφα του δειλινού φωτίζουν όλα τα πράγματα με τη γοητεία της νοσταλγίας, ακόμα και την καρμανιόλα.

Ουσιαστικά είναι όλα επιτρεπτά υπο τη βάση της προσωρινότητας (ακόμη και του πόνου του ανθρώπου και των πραγμάτων, καρρυωτακικά σπίκινγκ)..

Όλα συγχωρούνται, όλα προχωρούν. Ξεχνώντας βαδίζουμε μπροστά, που είπε ένας συμπατριώτης του Νίτσε, ο Μπρεχτ...

Ίσως η ιδέα αυτή του νίτσε έρχεται είτε για να ακυρώσει τη μετα θάνατον ζωή (αφού τα πάντα επιστρέφουν τι νόημα έχει κάθε μελλοντική πράξη ή νεκρανάσταση, αφού πάντα σε μία παλιά επαναλαμβανόμενη θα καταλήγουν) είτε να επιβεβαιώσει βροντερά το "ο θάνατός σου η ζωή σου κι η ζωή σου ο θάνατός σου" εις όποια δύναμη υψωμένο, γουστάρετε.

Σίγουρα πάντως κάνει τον βαρύ υπέρβαρο και τον ελαφρύ μπουχέσα

Ο λόγος μας έχει καταστεί αδιέξοδος όπως κι η ζωή μας και καμία αιώνια επιστροφή ούτε το αντίθετό της μας σώνει.


Η γνώμη μου πάντα βέβαια!

@Δεσμώτη (των παθών σου)

Δίχως πάθη,
πλήθος λάθη.

Απαθέστατε (κι άρα σφαλερέ)

Σαφώς και δεν καταργούνται (οι σημασίες των πράξεων) σε πείσμα της θεωρίας των "φιλοσόφων" του...θεωρείου (υπερ-ώου)
Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η αιώνια επιστροφή είναι κάτι σαν τα....windows (που τόσο περιφρονείς)

Tα windows είναι διαρρηγμένα παντζούρια με σπασμένες ασφάλειες και ανύπαρκτη τζαμαρία. Κάσες ορφανές!

Αν η ιδέα της επιστροφής θα ήταν ένα κόνσεπτ σε στυλ windows ξανά και ξανά, τότε θα επέστρεφα αιωνίως στον σπέκτρουμ από άλλο δρόμο!

Και μη λησμονείς τα λόγια του Παρμενίδη, ότι τα ζεύγη αντιθέτων (Άγγελος-Δαίμων, πχ) κυριαρχούν και ερεθίζουν! Επομένως και βάσει της θεωρίας της ατέρμονης επανόδου, σε βλέπω κήλωνα Πρίαπο με χειράμαξα!!!!!!!!!!!!!!

Συμπαθής είναι πάντα ο λόγος που αρθρώνεται - έστω και ασυνείδητα- στα πλαίσια ενός “αναγεννησιακού” ρεύματος που (ελπίζω να) υποβόσκει, αλλά όπως είπε και ο Bod Dylan:

“You can always go back but you canʼt go back all the way”.

Πάντως τον οργασμό δε τον έχω σίγουρο γιατί η χειράμαξα θα βγάλει άκανθους κι έχω τη τάση να πιστεύω στο δόγμα της μη βλάβης (θαρρώ λέγεται ahimsa, η μη βία…αν και ίσως ακόμα κι αυτό -παρότι δεν είναι ακραίο- είναι δύσκολο, πώς να κοπάσεις τόσο πολύ το αυνανιζόμενο ζώο μέσα σου; Πώς να το κατευνάσεις; )

Ίσως είναι προτιμότερο κάτι τέτοιο, λιγότερο ουτοπιστικό από αυτήν την Αγάπη που διαρκώς παρανοείται. Αυτήν την αγάπη που πότε γίνεται ανθρωπιστική, πότε ερωτική και αυτό το “πότε” καταλήγει να γίνεται ποτέ και στο ένα και στο άλλο. λολ or what?


Υπάρχει μια τεράστια (ψυχολογική) διαφορά ανάμεσα σε έναν ήρωα πολέμου που σφάζει ανθρώπους για να δικαιολογήσει μετάλλια τιμής κι ανδρείας και στον ίδιο πάλι που σφάζει, ξανασφάζει, ξαναματασφάζει και από το αίμα γεννιέται ένας παραπόταμος στον οποίο φυτρώνουν τα εντόσθια των σφαγμένων που κολυμπάνε...
...για πάντα


Είναι πιο ελαφρύ από ο,τι νομίζουμε τελικά να είμαστε βαρύτεροι κι από μπετόν.


Τελικά τι γίνεται στο τέλος με τον Τόμας;
Έχει κάποια σημειολογία η νυχτοπεταλούδα και το αμπαζούρ κι ο (μακρινός) ήχος του πιάνου και του βιολιού?


Ρε μπας και το μπερδεύω με τον (γ)καμύ;


υγ. ρίχνω και μια ιδέα στο πάνελ:

Ένας από τους δρόμους στη φωνή μας (επιστρέφοντας ή όχι στον γνώριμό μας (προγενέστερο?) εαυτό είναι και η συνομιλία με φωνές αγαπημένες…

Υπάρχει δρόμος. Καλό ταξίδι μας, λοιπόν…

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Κάθε "θεωρία αιώνιας επιστροφής", αποδείχθηκε στο μέλλον της...φορομπηχτική, νομίζω!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Είχα διαβάσει την Αβάσταχτη Ελαφρότητα, είχα δει και την ταινία, ωστόσο έχουν περάσει πια πολλά χρόνια και δεν θυμάμαι καθόλου τις Νιτσεϊκές αναφορές του συγγραφέα. Όπως βλέπεις Ηρώ μου, εάν στα 30 έχεις βρει το νόημα της ζωής, στα 40 το έχεις ήδη ευτυχώς ξεχάσει .

Εάν έχω καταλάβει σωστά, πράγμα για το οποίο σαφώς και δεν είμαι βέβαιος, εάν ισχύει η αιώνια επιστροφή, τότε καμμία πράξη δεν έχει νόημα, αφού το πιθανότερο είναι πως όλα όσα ζούμε σήμερα έχουν ήδη ξανασυμβεί, μάλιστα άπειρες φορές και θα ξανασυμβούν άλλες τόσες (αλήθεια πόσο κάνει άπειρο + άπειρο;), σε βαθμό που δεν υπάρχει καμμία ευθύνη στον καθένα από εμάς για τις πράξεις του, αφού δεν υπάρχει και καμμία ελευθερία επιλογής. Όλα είναι προκαθορισμένα και δεν μπορεί τίποτε να τα αλλάξει προς το χειρότερο ή προς το καλύτερο. Ίσως την πρώτη φορά που ζήσαμε, να είχαμε την ελευθερία επιλογής, για όλες τις άπειρες επόμενες όμως δεν διαθέτουμε τούτη την πολυτέλεια.

Προσωπικά υποθέτω ένα σύμπαν πολλαπλών διαστάσεων, όπου όλες οι πιθανές εκβάσεις όλων των πιθανών πράξεων, βρίσκονται παρατεταγμένες σε μια απειρία παράλληλων τριδιάστατων υποσυμπάντων, τα οποία συμπλέκονται για να δημιουργήσουν ένα ακίνητο και προαιώνιο κοσμικό υφαντό. Ο χρόνος, όπως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς, δεν έχει καμμία σημασία σ' αυτό το σκεπτικό. Κάθε άνθρωπος, έχει ζήσει, ζει ταυτόχρονα ή θα ζήσει σ' "επόμενες" ζωές του, όλες τις πιθανές καταστάσεις. Σε κάθε "επιστροφή", η συνείδηση επικεντρώνεται σε ένα από αυτά τα παράλληλα υποσύμπαντα και μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι ζούμε διαφορετικές ζωές. Ο Νίτσε είχε μάλλον αντιληφθεί αυτήν την εκδοχή του σύμπαντος, ωστόσο μάλλον αδυνατούσε να το φανταστεί ως περισσοτέρων από τρεις διαστάσεις, ίσως γι' αυτό κατέληξε σ' αυτήν την άχαρη σκέψη, της αιώνιας επανάληψης.

Εάν το δούμε ευρύτερα όμως, δεχόμενοι ότι δεν υπάρχει στ' αλήθεια άπειρος αριθμός δυνατοτήτων, αλλά πρόκειται για ένα πεπερασμένο, έστω και αστρονομικής τάξης αριθμό αυτών κι εφόσον ο χρόνος δεν παίζει ρόλο, κάποια στιγμή θεωρητικά θα τελειώσουν ακόμη και οι "άπειρες" επιλογές και θ' αρχίσουν οι ψυχές να ξαναζούν απ' την αρχή τα ίδια και τα ίδια. Υπ' αυτήν την έννοια, αυτό που λέω τώρα, καταλήγει στο ίδιο που λέει και ο Νίτσε, άρα η θεωρία μου θα μπορούσε να ονομαστεί "Διευρυμένη Αιώνια Επανάληψη".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΓιάννηςΧ]

Ίσως βρείτε ενδιαφέρον το παρακάτω link σχετικά με τη θεωρία της αιώνιας επανάληψης.
Ένας ερασιτέχνης φυσικός δημοσίευσε μια εργασία όπου λέει πως αυτή η θεωρία είναι η μόνη συνεπής θεωρία που εξηγεί τη "δημιουργία" του σύμπαντος.
Προσωπικά, συμφωνώ μαζί του απόλυτα και είχα τις ίδιες ιδέες πριν τη δημοσίευση. Και όταν το ρώτησα πόσο σίγουρος είναι για το μοντέλο σύμπαντός του μου απάντησε πως θα στοιχημάτιζε και τη ζωή του ότι είναι έτσι.
Δείτε εδώ την εργασία
https://www.peterlynds.net.nz/
καθώς και άλλες οι οποίες έχουν να κάνουν με τη φύση του χρόνου και του χώρου , συνδυάζοντας ακόμη και ψυχολογία για να εξηγήσει τα παράδοξα που αντιμετωπίζουνε οι επιστήμονες με την περίπλοκη και παράξενη έννοια του χρόνου.
Καλή επανάληψη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Anestie]

Γεια σε ολους.
Πρωτο μου ποστ και παρατηρησα πως ολοι γραφετε με ελληνικους χαρακτηρες και καποιο terminology στα αγγλικα. συγχωρεστε με για τα greeklish αλλα γραφω γρηγοροτερα ετσι, και σπουδαζω αμερικη, οποτε σχεδον ολη μου η γνωση μεταφραζεται αναγκαστικα στα αγγλικα.

θελω να κανω μια επισημανση σχετικα με το Eternal Recurrence.

Απο πολλα ποστς σχετικα με το doctrine του Eternal Recurrence, καταλαβα πως αρκετοι νομιζουν πως η ιδεα της επαναληψης εχει να κανει με μια ιστορια επαναλαμβανομενη η οποια ειναι και πανομοιοτυπη.

Νομιζω πως στα αγγλικα τα κειμενα του Nietzsche ειναι λιγο πιο ξεκαθαρα- αλλο same και αλλο identical. Αυτο στα ελληνικα μεταφραζεται εως το ιδιο και το αυτο. (ίδιο Ξ πανομοιότυπο).

O Nietzsche, στις πρωτες του δουλειες γυρως στα 17 και 18 του σε πολλα εκδομενα essays οπως το "Fate and History" και "The Freedom of the Will and Fate" φαινεται να θετει τα θεμελια για να εκβιασει την απαντηση του Eternal Recurrence (beg the question).

Η θεωρεια λοιπον του Eternal Recurrence οπως φαινεται στο Zarathustra ειναι εργο που ηταν στα σκαρια τουλαχιστον 20 χρονια πριν την εκδοση του Zarathustra. O Nietzsche πιστευει πως το Eternal Reccurence ισχυει. Ισχυει γιατι παντα υπαρχει suffering, παντα θα υπαρχει πονος στη ζωη των ανθρωπων, παλι θα γινουν ιδια λαθη, παλι παλι παλι. H ζωη δεν επαναλαμβανεται ως εχει τωρα, αλλα επαναλαμβανεται ως μεθοδος.

O Karl Lowith εγραψε για τον Nietzsche ενα πολυ σημαντικο essay σχετικα με το eternal recurrence που τον θεωρει σαν Neo-Paganist και εξηγει διαφορους λογους γιατι ο Nietzsche πιστευε σε αυτη την ιδεα. Επισης ο Heidegger στο "A Question Concerning Technology" κατηγορει τον Nietzsche οτι πεφτει σε μεταφυσικα προβληματα με το Eternal Recurrence, κατι που ο Nietzsche απερριπτε κατηγορηματικα (metaphysics)

Επισης, πρεπει να εχουμε εις νου το γεγονος οτι ο Nietzsche δεν πιστευε στην γνωση και γενικως οτι υπαρχει αληθεια σαν constant, πλατωνικη αληθεια δηλαδη. Πολυς κοσμος πιστευει οτι φασκει και αντιφασκει με τη θεωρεια του eternal recurrence, διοτι αν κατι ειναι eternal σημαινει και unchangeable , κατι που κατηγορουσε σχεδον παντα. Εφταιγε τον Πλατωνα για τον δογματισμο της Δυσης και παρολα αυτα Nietzsche ειχε ελληνικη ιδεα για την ιστορια. Λιγο περιεργο οντως. Ο Foucault οταν εγραψε το "Nietzsche: Geneaology, History" απανταει στην ιδεα του Nietzsce περι ιστοριας και την διαφορα ιστοριας και genealogy, μια απαντηση δηλαδη στο Use & Abuse of History tou Nietzsche.

Αυτα που αναφερα ισως δωσουν καποιο insight στη συζητηση που εχει κλεισει απο οτι βλεπω.

Συγνωμη για τα greek-english terms!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Anestie]

@Δεσμώτης

Ευτυχώς που η αιώνια επιστροφή είναι αναπόδειχτη

Αυτό δεν κάνει το Νίτσε φιλοσοφάρα.
Απλώς κατατάσσει τους προβληματισμούς του στη σφαίρα της επιστημονικής φιλοσοφίας (παραβίαση χωροχρονικότητας κλπ.)

O Nietzsche κανει ξεκαθαρο πως μιλαει απο ιστορικης και ψυχολογικης πλευρας. Ψυχολογικης πλευρας εννοω την δικη του ψυχολογια και ιδιοσυγκρασια. Καθογορει τους Αγγλους ψυχολογους οπως τους αναφερει (Locke, Mill etc.), και οπως και ο Καζαντζακης ανεφερε, o Nietzsche πρεπει να μεταφραζεται σχετικα με την ιδιοσυγκρασια του και την εποχη που ζουσε.
Επισης o Nietzsche αναιρει την αληθεια σαν ιδεα και πιστευει οτι οπως οι χριστιανοι πιστευουν οτι υπαρχει θεος ετσι και οι επιστημονες πιστευουν πως υπαρχει αληθεια.
Δεν υπαρχει τιποτα περισσοτερο παρα πιστη σε πραγματα. Αληθεια, οχι.

O Nietzsche πέφτει σε πρόβλήματα όταν μιλάει για τη θεωρεία της γλώσσας (linguistics, semantics) και όχι σε analytic philosophy απαραίτητα (θεωρεία επιστήμης).
Απλά η αναλυτική φιλοσοφία ασχολείται αρκετά με Μεταφυσικά προβλήματα όπως ηθική και γλώσσα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΓιάννηςΧ]

Φίλε Ανέστη,
το απόσπασμα από το έργο του Νίτσε έχει ως εξής:
The greatest weight.-- What, if some day or night a demon were to steal after you into your loneliest loneliness and say to you: "This life as you now live it and have lived it, you will have to live once more and innumerable times more; and there will be nothing new in it, but every pain and every joy and every thought and sigh and everything unutterably small or great in your life will have to return to you, all in the same succession and sequence - even this spider and this moonlight between the trees, and even this moment and I myself. The eternal hourglass of existence is turned upside down again and again, and you with it, speck of dust!"
Would you not throw yourself down and gnash your teeth and curse the demon who spoke thus?... Or how well disposed would you have to become to yourself and to life to crave nothing more fervently than this ultimate eternal confirmation and seal?

from Nietzsche's The Gay Science, s.341

Νομίζω πως ξεκάθαρα λέει για πανομοιότυπη επανάληψη της ζωής (και του σύμπαντος) και όχι επανάληψη με μικρές ή μεγάλες διαφορές. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και στο έργο του Γιάλομ που πραγματεύεται τη φιλοσοφία του Νίτσε: "When Nietzsche Wept".

Χαίρομαι που η συζήτηση κρατιέται ζωντανή και περιμένω απάντηση!

Φιλικά
Γιάννης

PS: Το ίδιο ισχυρίζεται και ο φυσικός που παραπέμπω σε προηγούμενο post. Η κάθε επανάληψη είναι η ίδια ακριβώς και ο κύκλος του χρόνου είναι ό ίδιος και δεν μπορείς να πεις ότι κάποιος κύκλος βρίσκεται στο μέλλον του ενός κύκλου ή στο παρελθόν του άλλου κύκλου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

Διάβασα πρόσφατα το αριστούργημα του Μίλαν Κούντερα "Η αβάστακτη ελαφρότητα του είναι" το οποίο φαίνεται να ασχολείται ιδιαίτερα με τη θεωρία της αιώνιας επιστροφής, έτσι όπως την διατύπωσε ο Νίτσε. Συγκεκριμένα, η θεωρία αυτή υποστηρίζει "ότι μια μέρα όλα πρόκειται να επαναληφθούν όπως ήδη τα έχουμε ζήσει και ότι ακόμα και η επανάληψη αυτή θα επαναλαμβάνεται ασταμάτητα.

Δεν ειμαι σίγουρος ότι αυτό εννοεί ο Νίτσε, μα σίγουρα γνωστοί μακροσκελογράφοι του φόρουμ
προσέγγισαν το ζήτημα
με μια αβάσταχτη ελαφρότητα.

Λεπόν... Μην, το εννοώ μην ψάξετε στο νετ για να βρείτε αυτό το
(διάσημο κ περιεκτικότατο)
βιβλίο - απαγορεύεται το κατέβασμα.


Μην το ψάξετε γιατί θα το βρειτε σε pdf,
και αυτό απαγορεύεται.


Υγ. Eίναι και πατριώτης της ρουμάνας και ποιός την ακούει μετά :ρ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Azimuthios]

<<Θαυμαζω τουs Ελληνεs για οσα ειπαν και,τουs μισω γιατι δεν αφησαν τιποτα να πουμε εμειs>> ταδε εφη Νιτσε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.