Εργασιακή απορρόφηση υψηλόβαθμων σχολών

[GeorgePap2003]

Έχω παρατηρήσει ότι, παρά τις παθογένειες του ΕΣΥ, όπως οι συνθήκες εργασίας, οι υποδομές και τα ωράρια, η αποζημίωση που λαμβάνουν οι ειδικευόμενοι γιατροί, οι οποίοι ταυτόχρονα εκπαιδεύονται, είναι ικανοποιητική σύμφωνα με κάποιους .Ωστόσο, μέσα από συζητήσεις με φίλους άλλων κλάδων υψηλόβαθμων σχολών, φαίνεται πως η εικόνα διαφέρει σημαντικά. Αναζητώντας περισσότερες μαρτυρίες, παραθέτω μερικά παραδείγματα από επαγγέλματα παρόμοιου επιπέδου σπουδών:

1. Φαρμακευτική: Απαιτητική 5ετής σχολή με υψηλά μόρια εισαγωγής. Αν δεν υπάρχει οικογενειακό φαρμακείο, οι επιλογές περιορίζονται στη θέση υπαλλήλου με μισθό έως 1.200€. Συχνά, οι αρμοδιότητες φαρμακοποιών καλύπτονται από βοηθούς φαρμακείων, ενώ πολλοί απόφοιτοι στρέφονται σε φαρμακευτικές εταιρείες ή στον επιχειρηματικό τομέα.
2. Οδοντιατρική: Παρά την 5ετή φοίτηση, δεν υπάρχει αμειβόμενη εκπαίδευση ειδικότητας. Το κόστος ανοίγματος και συντήρησης οδοντιατρείου είναι υψηλό, και χωρίς οικογενειακή βάση, πολλοί ξεκινούν ως βοηθοί με χαμηλές απολαβές.
3. Κτηνιατρική: Επίσης 5ετής σχολή, χωρίς αμειβόμενη ειδικότητα. Το άνοιγμα κτηνιατρείου απαιτεί σημαντικά έξοδα και ρίσκα, ενώ τα περισσότερα χρήματα βρίσκονται στον τομέα ζώων παραγωγής και τροφίμων, που συνήθως συνεπάγεται εργασία εκτός Αττικής.
4. Ψυχολογία: Τετραετής σχολή με συνέχεια σε μεταπτυχιακές σπουδές και εκπαίδευση στην ψυχοθεραπεία, που συνολικά κοστίζουν 6.000–10.000€. Οι σπουδές και η κατάρτιση διαρκούν 6-7 χρόνια, συχνά με πρακτική ή εθελοντική εργασία χωρίς αμοιβή. Το επάγγελμα αντιμετωπίζει κορεσμό, με ελάχιστες θέσεις εργασίας, μεγάλο ανταγωνισμό και αρκετούς να στρέφονται σε ελεύθερη επαγγελματική δραστηριότητα με σχετικούς κινδύνους.
5. Νομική: Μετά από 4ετή φοίτηση, απαιτείται υποχρεωτική άσκηση με βασικό μισθό. Χωρίς οικογενειακό γραφείο, η επαγγελματική αποκατάσταση είναι δύσκολη, ενώ οι νέοι δικηγόροι και οι ασκούμενοι συχνά λαμβάνουν χαμηλές αποδοχές.

Οι παραπάνω πληροφορίες βασίζονται σε μαρτυρίες γνωστών μου, και θα με ενδιέφερε να μάθω αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

 

[γιαννης_00]

Έχω παρατηρήσει ότι, παρά τις παθογένειες του ΕΣΥ, όπως οι συνθήκες εργασίας, οι υποδομές και τα ωράρια, η αποζημίωση που λαμβάνουν οι ειδικευόμενοι γιατροί, οι οποίοι ταυτόχρονα εκπαιδεύονται, είναι ικανοποιητική σύμφωνα με κάποιους .Ωστόσο, μέσα από συζητήσεις με φίλους άλλων κλάδων υψηλόβαθμων σχολών, φαίνεται πως η εικόνα διαφέρει σημαντικά. Αναζητώντας περισσότερες μαρτυρίες, παραθέτω μερικά παραδείγματα από επαγγέλματα παρόμοιου επιπέδου σπουδών:

1. Φαρμακευτική: Απαιτητική 5ετής σχολή με υψηλά μόρια εισαγωγής. Αν δεν υπάρχει οικογενειακό φαρμακείο, οι επιλογές περιορίζονται στη θέση υπαλλήλου με μισθό έως 1.200€. Συχνά, οι αρμοδιότητες φαρμακοποιών καλύπτονται από βοηθούς φαρμακείων, ενώ πολλοί απόφοιτοι στρέφονται σε φαρμακευτικές εταιρείες ή στον επιχειρηματικό τομέα.
2. Οδοντιατρική: Παρά την 5ετή φοίτηση, δεν υπάρχει αμειβόμενη εκπαίδευση ειδικότητας. Το κόστος ανοίγματος και συντήρησης οδοντιατρείου είναι υψηλό, και χωρίς οικογενειακή βάση, πολλοί ξεκινούν ως βοηθοί με χαμηλές απολαβές.
3. Κτηνιατρική: Επίσης 5ετής σχολή, χωρίς αμειβόμενη ειδικότητα. Το άνοιγμα κτηνιατρείου απαιτεί σημαντικά έξοδα και ρίσκα, ενώ τα περισσότερα χρήματα βρίσκονται στον τομέα ζώων παραγωγής και τροφίμων, που συνήθως συνεπάγεται εργασία εκτός Αττικής.
4. Ψυχολογία: Τετραετής σχολή με συνέχεια σε μεταπτυχιακές σπουδές και εκπαίδευση στην ψυχοθεραπεία, που συνολικά κοστίζουν 6.000–10.000€. Οι σπουδές και η κατάρτιση διαρκούν 6-7 χρόνια, συχνά με πρακτική ή εθελοντική εργασία χωρίς αμοιβή. Το επάγγελμα αντιμετωπίζει κορεσμό, με ελάχιστες θέσεις εργασίας, μεγάλο ανταγωνισμό και αρκετούς να στρέφονται σε ελεύθερη επαγγελματική δραστηριότητα με σχετικούς κινδύνους.
5. Νομική: Μετά από 4ετή φοίτηση, απαιτείται υποχρεωτική άσκηση με βασικό μισθό. Χωρίς οικογενειακό γραφείο, η επαγγελματική αποκατάσταση είναι δύσκολη, ενώ οι νέοι δικηγόροι και οι ασκούμενοι συχνά λαμβάνουν χαμηλές αποδοχές.

Οι παραπάνω πληροφορίες βασίζονται σε μαρτυρίες γνωστών μου, και θα με ενδιέφερε να μάθω αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Πολυ σωστα τα λενε οι γνωστοι σου
Μονο οι ειδικευομενοι γιατροι εχουν αξιοπρεπη μισθο αλλα και βασανιστική δουλεια.
Οτι κρατικοδιαιτο καλα κρατει ακομα.
Για τα φαρμακεια δεν ξερω να πω για τους της φαρμακευτικης ,καθοτι βλεπω τα παιδια των ΙΕΚ οτι μια χαρα τα τρεχουν.

 

[GeorgePap2003]

Για τα φαρμακεια δεν ξερω να πω για τους της φαρμακευτικης

@Grand Duchess

 

[Grand Duchess]

@Grand Duchess

Τρέχουν μια χαρά με τα παιδιά από ΙΕΚ αλλά πάλι δεν φτάνουν ως προσωπικό, καθότι νομικά χρειάζεται ένας φαρμακοποιός να είναι παρόν στο φαρμακείο.

Εξάλλου, το να είσαι απόφοιτος φαρμακευτικής και να δουλεύεις μια ζωή σε φαρμακεία άλλων ως υπάλληλος είναι τζάμπα το πτυχίο.
Εκτός βέβαια αν σου δωθεί θέση υπεύθυνου φαρμακοποιού όπου εκεί ο μισθός είναι όντως πολύ καλος.
Χρειάζεται όμως να έχεις κάποια χρόνια εμπειρίας πρώτα.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: Κυριακή στις 07:41

Μονο οι ειδικευομενοι γιατροι εχουν αξιοπρεπη μισθο αλλα και βασανιστική δουλεια.

Δεν έχουν τον μισθό που τους αναλογεί. Και τους χώνουν όλη την δουλειά των καθηγητών+ τα επείγοντα.
Και μιλάμε για παιδιά με 6 χρόνια σπουδές+ αναμονή για την ειδικότητα.
Όσους ειδικευόμενους έχω γνωρίσει απλά τρίβουν τα δόντια τους να τελειώσουν επιτέλους την ειδικότητα.

Κανένα παραδοσιακό επάγγελμα στην Ελλάδα πλέον δεν πληρώνεται καλά για τους νέους.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: Κυριακή στις 07:42

ενώ πολλοί απόφοιτοι στρέφονται σε φαρμακευτικές εταιρείες ή στον επιχειρηματικό τομέα.

Αυτό πάντως δεν είναι καθόλου κακό.
Είναι μάλιστα και πολυπόθητος στόχος πολλών αποφοίτων.
Οι μισθοί απ' όσο ξέρω είναι αρκετά καλοί.
Το αρνητικό είναι ότι στην Ελλάδα δεν βρίσκεις τόσο εύκολα θέσεις στις εταιρείες.

 

[Ryuzaki]

η αποζημίωση που λαμβάνουν οι ειδικευόμενοι γιατροί, οι οποίοι ταυτόχρονα εκπαιδεύονται, είναι ικανοποιητική σύμφωνα με κάποιους

Το παρακάτω παίζει ανάλογα τους υπολογισμούς που κάνει κάποιος, αλλά σε γενικές γραμμές ισχύουν τα ακόλουθα:

-40ωρες κανονικό ωράριο την εβδομάδα,
-17ωρες εφημερία (15:00 που σχολάς το κανονικο ωράριο μέχρι 8:00 το πρωί της επόμενης) x 5 φορές το μήνα,
-24ωρη εφημερία x 2 αργίες το μήνα,

σύνολο 293 ώρες το μήνα σε «νορμαλ» συνθηκες.

Εάν διαιρέσουμε τα «καθαρά» (δλδ μετά φορολογίας εισοδήματος, 12 μισθοι), βγαίνουν περίπου 5,93 ευρώ την ώρα.

Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους για σύγκριση, 5,93x40x4=949€ το μήνα, δηλαδη 913 μετά φόρων περίπου, για τον αντίστοιχο εργαζόμενο που εργάζεται αυστηρό πενθήμερο οκταωρο.
{και εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι ο τελευταίος λαμβάνει 14 μισθούς των 813€/μηνα, ώστε να κερδίζει επιμερισμένα σε 12μηνη βάση το παραπάνω εννιακοσαρικο, δηλαδή αρκούν τα 5,7€/ώρα για να φθάσει κανεις την ανά ώρα αμοιβή του ειδικευόμενου}.

Μπορεί να πάει και πιο χαμηλά εάν κάποιος κάνει παραπάνω εφημερίες (τις οποίες μπορεί να μην τις πληρωθεί, αλλά προσμετρώνται για τον υπολογισμό της φορολογίας εισοδήματος) ή υπολογίσουμε ότι το 8αωρο κάποιες φορές ξεχειλώνει εάν δεν έχουν τελειώσει οι δουλειές της ημέρας.

Ρεπό συνήθως μετά από εφημερία δεν δίνονται εάν και προβλέπονται, γιατί η διοίκηση πατάει σε γνωμοδοτήσεις ότι η θέση του ειδικευόμενου είναι εκπαιδευόμενου κι όχι εργαζομένου.

——-

Στους υπόλοιπους κλάδους ισχύουν αυτά που παραθέτεις.
Εξαίρεση αποτελεί η υποχρεωτική άσκηση των δικηγόρων, όπου οι αμοιβές είναι μικρότερες του βασικου.

 

[AstrayCat]

Αν δεν υπάρχει οικογενειακό φαρμακείο, οι επιλογές περιορίζονται στη θέση υπαλλήλου με μισθό έως 1.200€.

Με ενοίκιο μόνος σου στην Αθήνα ίσα που βγαίνεις με μισθό στα 1200€! Το επαρχιακό ή μικρό φαρμακείο ΔΕΝ δίνει 1200€ σε απλό υπάλληλο φαρμακοποιό ακόμη και με προϋπηρεσία. Σε θέση υπεύθυνου γίνεται.

Συχνά, οι αρμοδιότητες φαρμακοποιών καλύπτονται από βοηθούς φαρμακείων

Ισχύει. Βασικά ο ιδιοκτήτης φαρμακοποιός έχει την άδεια, την επωνυμία, τη σφραγίδα και την επιστημονική ευθύνη. Είτε ο υπάλληλος είναι βοηθός είτε φαρμακοποιός δεν έχει τόση σημασία. Μάλιστα ως εργοδότες προτιμούν τους βοηθούς φαρμακείου. (Σου λέει ο φαρμακοποιός θα έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις στο μισθό, μπορεί να φύγει να ανοίξει το δικό του και να του πάρει την πελατεία και άλλα)

ενώ πολλοί απόφοιτοι στρέφονται σε φαρμακευτικές εταιρείες ή στον επιχειρηματικό τομέα.

Οι φαρμακευτικές εταιρείες/βιομηχανία περισσότερο δουλεύουν με χημικούς μηχανικούς και χημικούς. Για να διεκδικήσει θέσεις εκεί ο φαρμακοποιός πρέπει να έχει προσόντα πχ μεταπτυχιακό ή και διδακτορικό στο εργαστηριακό κομμάτι, δεν φτάνει το πτυχίο (πλέον δίπλωμα).

Ωστόσο όσοι δουλεύουν ως υπάλληλοι στα φαρμακεία το κάνουν με χρονοδιάγραμμα να ανοίξουν το δικό τους κάποια στιγμή. Το άνοιγμα φαρμακείου χρειάζεται μεγάλο κεφάλαιο, όπως άλλωστε κάθε επιχείρηση. Μεγάλη συζήτηση σηκώνει το θέμα της "άδειας φαρμακείου" και πόσο μεγαλώνει το κόστος αυτό. Το φαρμακείο δεν είναι μια "ευνοημένη" επιχείρηση όπως παλιά, καθότι το φάρμακο έχει πολύ χαμηλή τιμή σήμερα ως προϊόν και γι'αυτό τα φαρμακεία έχουν στραφεί στο παραφαρμακο/καλλυντικό/υπηρεσίες για να κρατήσουν το κέρδος τους. Όπως σε οποιαδήποτε επιχείρηση μπορεί να πέσει έξω η επένδυση και να χρεοκοπήσεις.

 

[Panzerkampfwagen]

Έχω παρατηρήσει ότι, παρά τις παθογένειες του ΕΣΥ, όπως οι συνθήκες εργασίας, οι υποδομές και τα ωράρια, η αποζημίωση που λαμβάνουν οι ειδικευόμενοι γιατροί, οι οποίοι ταυτόχρονα εκπαιδεύονται, είναι ικανοποιητική σύμφωνα με κάποιους .Ωστόσο, μέσα από συζητήσεις με φίλους άλλων κλάδων υψηλόβαθμων σχολών, φαίνεται πως η εικόνα διαφέρει σημαντικά. Αναζητώντας περισσότερες μαρτυρίες, παραθέτω μερικά παραδείγματα από επαγγέλματα παρόμοιου επιπέδου σπουδών:

1. Φαρμακευτική: Απαιτητική 5ετής σχολή με υψηλά μόρια εισαγωγής. Αν δεν υπάρχει οικογενειακό φαρμακείο, οι επιλογές περιορίζονται στη θέση υπαλλήλου με μισθό έως 1.200€. Συχνά, οι αρμοδιότητες φαρμακοποιών καλύπτονται από βοηθούς φαρμακείων, ενώ πολλοί απόφοιτοι στρέφονται σε φαρμακευτικές εταιρείες ή στον επιχειρηματικό τομέα.
2. Οδοντιατρική: Παρά την 5ετή φοίτηση, δεν υπάρχει αμειβόμενη εκπαίδευση ειδικότητας. Το κόστος ανοίγματος και συντήρησης οδοντιατρείου είναι υψηλό, και χωρίς οικογενειακή βάση, πολλοί ξεκινούν ως βοηθοί με χαμηλές απολαβές.
3. Κτηνιατρική: Επίσης 5ετής σχολή, χωρίς αμειβόμενη ειδικότητα. Το άνοιγμα κτηνιατρείου απαιτεί σημαντικά έξοδα και ρίσκα, ενώ τα περισσότερα χρήματα βρίσκονται στον τομέα ζώων παραγωγής και τροφίμων, που συνήθως συνεπάγεται εργασία εκτός Αττικής.
4. Ψυχολογία: Τετραετής σχολή με συνέχεια σε μεταπτυχιακές σπουδές και εκπαίδευση στην ψυχοθεραπεία, που συνολικά κοστίζουν 6.000–10.000€. Οι σπουδές και η κατάρτιση διαρκούν 6-7 χρόνια, συχνά με πρακτική ή εθελοντική εργασία χωρίς αμοιβή. Το επάγγελμα αντιμετωπίζει κορεσμό, με ελάχιστες θέσεις εργασίας, μεγάλο ανταγωνισμό και αρκετούς να στρέφονται σε ελεύθερη επαγγελματική δραστηριότητα με σχετικούς κινδύνους.
5. Νομική: Μετά από 4ετή φοίτηση, απαιτείται υποχρεωτική άσκηση με βασικό μισθό. Χωρίς οικογενειακό γραφείο, η επαγγελματική αποκατάσταση είναι δύσκολη, ενώ οι νέοι δικηγόροι και οι ασκούμενοι συχνά λαμβάνουν χαμηλές αποδοχές.

Οι παραπάνω πληροφορίες βασίζονται σε μαρτυρίες γνωστών μου, και θα με ενδιέφερε να μάθω αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Για τη νομική σίγουρα.

Αλλά δε μπορείς να κάνεις και αλλιώς, η άσκηση είναι βασική αν θες να ακολουθήσεις οποιοδήποτε κλάδο του δικαίου.

Τα λεφτά είναι για γέλια. Τουλάχιστον υπάρχουν (!). Ξάδερφός μου δικηγόρος που έκανε άσκηση το μακρινό 2014 (μέσα στη κρίση βέβαια) δε πληρώθηκε για τους 18 μήνες που δούλευε!

Τέλος πάντων, έχοντας δουλέψει σε γραφεία ως χαμηλόμισθος προτιμώ να φάω 4-5 χρόνια σκατά στη μάπα και μετά να μπορώ να κοιτάζω ψηλά παρά να είμαι 40 χρόνια καθηλωμένος στο 1000€+/- μήνα.

Αλλά συμφωνώ με εσένα πως αυτά τα επαγγέλματα δεν είναι για όλους γιατί στην αρχή απαιτούν υπέρμετρες θυσίες σε σχέση με το απλό πρότυπο του "τελειώνω λύκειο, πιάνω δουλειά με βασικό μισθό".

Όσο πιο πολύ μεγαλώνω και εντριφώ, συνειδητοποιώ ότι για να τα πας καλά σε αυτούς τους κλάδους πρέπει να είσαι μια πολύ διαφορετική πάστα ανθρώπου.

 

[GeorgePap2003]

σε αυτούς τους κλάδους πρέπει να είσαι μια πολύ διαφορετική πάστα ανθρώπου.

Εννοείς να έχεις στον χαρακτήρα σου κομμάτια όπως Υπομονή κλπ;

 

[Panzerkampfwagen]

Εννοείς να έχεις στον χαρακτήρα σου κομμάτια όπως Υπομονή κλπ;

Να είσαι προσηλωμένος σε μια ιδέα που φαίνεται μονίμως άφταστη και άπιαστη και να μη τα παρατάς.

Ακούγεται πολύ τετριμμένο αλλά είναι εντελώς άγνωστο στους περισσότερους ανθρώπους.

Οι περισσότεροι ξεκινάνε να ασχολούνται με κάτι και περιμένουν κατευθείαν να ανέβουν στη κορυφή. Στη πραγματικότητα απαιτούνται υπέρμετρες θυσίες για να φτάσεις σε οποιαδήποτε βαθμίδα της επαγγελματικής ιεραρχίας.

Ποιός μπορεί να ασχολείται με ένα αντικείμενο (π.χ. με Δίκαιο Εμπορικών Εταιρειών) για δέκα (!) χρόνια;

Ποιός ξέρεις εσύ να είναι αναισθησιολόγος, δικηγόρος, συμβολαιογράφος, φαρμακοποιός για δέκα χρόνια και ΝΑ ΜΗΝ είναι επιτυχημένος;

Κάθε μέρα, σα μέλισσα και σα ρομποτάκι, δουλειά.

Αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας, και λίγοι την ακολουθούν.

 

[Drglitterstar]

Για τη νομική σίγουρα.

Αλλά δε μπορείς να κάνεις και αλλιώς, η άσκηση είναι βασική αν θες να ακολουθήσεις οποιοδήποτε κλάδο του δικαίου.

Τα λεφτά είναι για γέλια. Τουλάχιστον υπάρχουν (!). Ξάδερφός μου δικηγόρος που έκανε άσκηση το μακρινό 2014 (μέσα στη κρίση βέβαια) δε πληρώθηκε για τους 18 μήνες που δούλευε!

Τέλος πάντων, έχοντας δουλέψει σε γραφεία ως χαμηλόμισθος προτιμώ να φάω 4-5 χρόνια σκατά στη μάπα και μετά να μπορώ να κοιτάζω ψηλά παρά να είμαι 40 χρόνια καθηλωμένος στο 1000€+/- μήνα.

Αλλά συμφωνώ με εσένα πως αυτά τα επαγγέλματα δεν είναι για όλους γιατί στην αρχή απαιτούν υπέρμετρες θυσίες σε σχέση με το απλό πρότυπο του "τελειώνω λύκειο, πιάνω δουλειά με βασικό μισθό".

Όσο πιο πολύ μεγαλώνω και εντριφώ, συνειδητοποιώ ότι για να τα πας καλά σε αυτούς τους κλάδους πρέπει να είσαι μια πολύ διαφορετική πάστα ανθρώπου.

Ερώτηση από περιέργεια: Όσοι καταφέρουν και μπουν σε δικαστική σχολή είτε για να γίνουν δικαστές είτε για εισαγγελείς, πόσο εύκολη είναι η αποκατάσταση τους; Και τι χρήματα παίρνουν;

 

[cha0s]

Να είσαι προσηλωμένος σε μια ιδέα που φαίνεται μονίμως άφταστη και άπιαστη και να μη τα παρατάς.

Ακούγεται πολύ τετριμμένο αλλά είναι εντελώς άγνωστο στους περισσότερους ανθρώπους.

Οι περισσότεροι ξεκινάνε να ασχολούνται με κάτι και περιμένουν κατευθείαν να ανέβουν στη κορυφή. Στη πραγματικότητα απαιτούνται υπέρμετρες θυσίες για να φτάσεις σε οποιαδήποτε βαθμίδα της επαγγελματικής ιεραρχίας.

Ποιός μπορεί να ασχολείται με ένα αντικείμενο (π.χ. με Δίκαιο Εμπορικών Εταιρειών) για δέκα (!) χρόνια;

Ποιός ξέρεις εσύ να είναι αναισθησιολόγος, δικηγόρος, συμβολαιογράφος, φαρμακοποιός για δέκα χρόνια και ΝΑ ΜΗΝ είναι επιτυχημένος;

Κάθε μέρα, σα μέλισσα και σα ρομποτάκι, δουλειά.

Αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας, και λίγοι την ακολουθούν.

Επίτρεψέ μου να διαφωνήσω. Συμφωνώ ότι δεν υπάρχουν shortcuts στην επιτυχία, αλλά δε θεωρώ ότι υπάρχει κάποια συνταγή της επιτυχίας, γιατί την επιτυχία την ορίζει κανείς με τα δικά του κριτήρια, και δεν είναι πάντα οικονομικά ή με κάποιο status. Παλιά είχα κάνει μια κουβέντα με μια ψυχολόγο και συζητούσαμε για το να κυνηγάς το άπιαστο και το τέλειο. Το τέλειο δεν υπάρχει, η τελειομανία είναι αρνητικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων. Πάντα θα νομίζεις ότι έφτασες ή πλησιάζεις σε αυτό που όρισες ως άφταστο ή τέλειο και όταν φτάσεις, μετά θα θες και άλλα. Πέφτεις στην παγίδα του ανικανοποίητου.
Για κάποιον νομικάριο, επιτυχία μπορεί είναι να έχει μια εργασιακή σταθερότητα, να παίρνει ένα Χ εισόδημα ως ιδιωτικός υπάλληλος (πχ Δίκαιο Εμπορικών Εταιρειών όπως ανέφερες) και να μην έχει το άγχος του ελεύθερου επαγγέλματος με όλα τα ρίσκα που αυτό έχει. Αν αυτός ο άνθρωπος καλύπτει τις προσωπικές και οικογενειακές ανάγκες του και είναι ευτυχισμένος, είναι και επιτυχημένος.
Μιας και είπες για φαρμακοποιός, έχω ένα παράδειγμα κατά νου. Στην περιοχή που ζω στη δυτική Θεσσαλονίκη έχει αρκετά φαρμακεία και δουλεύουν πάνω από 10 χρόνια όλα, με τεράστιο ανταγωνισμό. Αντίστοιχα, στο χωριό μου έχει φαρμακείο, που άνοιξε πριν λίγα χρόνια μια κοπέλα 26 χρονών, λίγα χρόνια μετά που πήρε το πτυχίο της. Έχει ένα κεντρικό φαρμακείο και εξυπηρετεί άτομα από 8 χωριά που βρίσκονται γύρω γύρω, είναι μονοπώλιο και βγάζει πολλά περισσότερα από αρκετούς στη Θεσσαλονίκη που δουλεύουν. Επομένως, η επιτυχία εξαρτάται και από άλλους παράγοντες, στη συγκεκριμένη περίπτωση γεωγραφικούς.

 

[Panzerkampfwagen]

Ερώτηση από περιέργεια: Όσοι καταφέρουν και μπουν σε δικαστική σχολή είτε για να γίνουν δικαστές είτε για εισαγγελείς, πόσο εύκολη είναι η αποκατάσταση τους; Και τι χρήματα παίρνουν;

Δεν τίθεται ζήτημα αποκατάστασης, εργάζονται και πληρώνονται από τη σχολή κατευθείαν.

Αλλά είναι δύσκολη δουλειά, καμία σχέση με δημοσιοϋπαλληλίκι που ίσως φαντάζεσαι.

 

[GeorgePap2003]

Οι περισσότεροι ξεκινάνε να ασχολούνται με κάτι και περιμένουν κατευθείαν να ανέβουν στη κορυφή. Στη πραγματικότητα απαιτούνται υπέρμετρες θυσίες για να φτάσεις σε οποιαδήποτε βαθμίδα της επαγγελματικής ιεραρχίας.

Νομίζω πως αυτό το "περιμένουν κατευθείαν τη κορυφή" ισχυει για πολλούς σε πολλά επαγγέλματα. Και το υπόλοιπο που λες ισχυεί για τα περισσότερα επαγγέλματα,πόσο μάλλον για τα παραδοσιακά όπως πχ Δικηγόρος,Γιατρός κλπ

Κάθε μέρα, σα μέλισσα και σα ρομποτάκι, δουλειά.

Αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας, και λίγοι την ακολουθούν.

Ναι κοίτα σίγουρα χρειάζεται να είσαι εργατικός σε οποιαδήποτε δουλειά (ΓΕΝΙΚΑ) . Όμως η Ελλάδα και το ελληνικό σύστημα μας έχει αποδείξει πάρα πολλες φορές ότι δεν αρκεί να είσαι αυτό που λες απλά. Χρειάζεται παράλληλα να χτίσεις πολλές γνωριμίες. Αυτό είναι άλλωτε πιο εύκολο άλλωτε (πολύ) πιο δύσκολο. Στη νομική νομίζω πως το Α και το Ω είναι οι γνωριμίες και θεωρώ πως αυτές (απο αυτά που έχω ακούσει πάντα) δεν χτίζονται εύκολα. Όσο σκληρά και να δουλέψεις κάποιος που έχει μαμα,μπαμπα δικηγόρο με στάνταρ πελατεία ΠΑΝΤΑ θα βρίσκεται μπροστά απο σένα εστω και μισο βήμα μπροστά! (αυτο ισχυεί για όλα τα επαγγέλματα βέβαια)

Έχω δει άτομα (στον δικό μου κλάδο) να γίνονται διεθυντές και οι γνώσεις και η εργατικότητα τους να είναι ελάχιστες και ελάχιστη αντίστοιχα. Έχτισαν ή κληρονόμησαν πολύ δυνατές γνωριμίες με ανθρώπους της αγοράς

 

[Panzerkampfwagen]

Επίτρεψέ μου να διαφωνήσω. Συμφωνώ ότι δεν υπάρχουν shortcuts στην επιτυχία, αλλά δε θεωρώ ότι υπάρχει κάποια συνταγή της επιτυχίας, γιατί την επιτυχία την ορίζει κανείς με τα δικά του κριτήρια, και δεν είναι πάντα οικονομικά ή με κάποιο status. Παλιά είχα κάνει μια κουβέντα με μια ψυχολόγο και συζητούσαμε για το να κυνηγάς το άπιαστο και το τέλειο. Το τέλειο δεν υπάρχει, η τελειομανία είναι αρνητικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων. Πάντα θα νομίζεις ότι έφτασες ή πλησιάζεις σε αυτό που όρισες ως άφταστο ή τέλειο και όταν φτάσεις, μετά θα θες και άλλα. Πέφτεις στην παγίδα του ανικανοποίητου.
Για κάποιον νομικάριο, επιτυχία μπορεί είναι να έχει μια εργασιακή σταθερότητα, να παίρνει ένα Χ εισόδημα ως ιδιωτικός υπάλληλος (πχ Δίκαιο Εμπορικών Εταιρειών όπως ανέφερες) και να μην έχει το άγχος του ελεύθερου επαγγέλματος με όλα τα ρίσκα που αυτό έχει. Αν αυτός ο άνθρωπος καλύπτει τις προσωπικές και οικογενειακές ανάγκες του και είναι ευτυχισμένος, είναι και επιτυχημένος.
Μιας και είπες για φαρμακοποιός, έχω ένα παράδειγμα κατά νου. Στην περιοχή που ζω στη δυτική Θεσσαλονίκη έχει αρκετά φαρμακεία και δουλεύουν πάνω από 10 χρόνια όλα, με τεράστιο ανταγωνισμό. Αντίστοιχα, στο χωριό μου έχει φαρμακείο, που άνοιξε πριν λίγα χρόνια μια κοπέλα 26 χρονών, λίγα χρόνια μετά που πήρε το πτυχίο της. Έχει ένα κεντρικό φαρμακείο και εξυπηρετεί άτομα από 8 χωριά που βρίσκονται γύρω γύρω, είναι μονοπώλιο και βγάζει πολλά περισσότερα από αρκετούς στη Θεσσαλονίκη που δουλεύουν. Επομένως, η επιτυχία εξαρτάται και από άλλους παράγοντες, στη συγκεκριμένη περίπτωση γεωγραφικούς.

Δε διαφωνείς με αυτά που γράφω, γιατί ουσιαστικά συμφωνούμε.

Εκεί που ήθελα εντέλει να καταλήξω είναι πως σε αυτού του είδους τα επαγγέλματα, τουλάχιστον στην αρχή, δεν είναι εξασφαλισμένη η οικονομική και εργασιακή σου επιτυχία εκεί γιατί δεν στηρίζονται σε υπαλληλική σχέση εξαρτημένης εργασίας.

Δεν είναι όπως "πιάνει" κάποιος δουλειά σε μια εταιρεία ως υπάλληλος γραφείου των 800€/μήνα και ξέρει ότι για τα επόμενα 10 χρόνια (ή κάποιο χ διάστημα έστω) θα είναι εξασφαλισμένος εντός κάποιων προκαθορισμένων standards της δουλειάς.

Για το άλλο περί ανικανοποίητου και λοιπά ίσως να έχεις δίκιο, αλλά καλώς ή κακώς για να επιβιώσεις σε τέτοιες καταστάσεις τέτοιο mindset χρειάζεσαι. Για το λόγο αυτό είπα πως για να φτάσεις ψηλά πρέπει να έχεις μια συγκεκριμένη πάστα μέσα σου.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: Κυριακή στις 23:46

Νομίζω πως αυτό το "περιμένουν κατευθείαν τη κορυφή" ισχυει για πολλούς σε πολλά επαγγέλματα. Και το υπόλοιπο που λες ισχυεί για τα περισσότερα επαγγέλματα,πόσο μάλλον για τα παραδοσιακά όπως πχ Δικηγόρος,Γιατρός κλπ

Ναι κοίτα σίγουρα χρειάζεται να είσαι εργατικός σε οποιαδήποτε δουλειά (ΓΕΝΙΚΑ) . Όμως η Ελλάδα και το ελληνικό σύστημα μας έχει αποδείξει πάρα πολλες φορές ότι δεν αρκεί να είσαι αυτό που λες απλά. Χρειάζεται παράλληλα να χτίσεις πολλές γνωριμίες. Αυτό είναι άλλωτε πιο εύκολο άλλωτε (πολύ) πιο δύσκολο. Στη νομική νομίζω πως το Α και το Ω είναι οι γνωριμίες και θεωρώ πως αυτές (απο αυτά που έχω ακούσει πάντα) δεν χτίζονται εύκολα. Όσο σκληρά και να δουλέψεις κάποιος που έχει μαμα,μπαμπα δικηγόρο με στάνταρ πελατεία ΠΑΝΤΑ θα βρίσκεται μπροστά απο σένα εστω και μισο βήμα μπροστά! (αυτο ισχυεί για όλα τα επαγγέλματα βέβαια)

Έχω δει άτομα (στον δικό μου κλάδο) να γίνονται διεθυντές και οι γνώσεις και η εργατικότητα τους να είναι ελάχιστες και ελάχιστη αντίστοιχα. Έχτισαν ή κληρονόμησαν πολύ δυνατές γνωριμίες με ανθρώπους της αγοράς

Στα περισσότερα που λες δεν πέφτεις έξω.

Ωστόσο ίσως υπερεκτιμάς την αξία των διασυνδέσεων σε όλους τους τομείς και κλάδους.

Έχω παράδειγμα γνωστό γιο μεγάλου δικηγόρου Θεσσαλονίκης, που ο ίδιος σαν δικηγόρος είναι μπετόστοκος. Όλη τη πελατεία του πατέρα του την έχασε, και το γραφείο έγινε μπουρδέλο.

 

[GeorgePap2003]

Έχω παράδειγμα γνωστό γιο μεγάλου δικηγόρου Θεσσαλονίκης, που ο ίδιος σαν δικηγόρος είναι μπετόστοκος. Όλη τη πελατεία του πατέρα του την έχασε, και το γραφείο έγινε μπουρδέλο.

Νταξει αυτές ειναι εξαιρέσεις αλλά λίγο καλός να είσαι οι διασυνδέσεις σε βοηθάνε ΠΑΡΑ πολυ

 

[redpointer]

Οι αμοιβες για καθε επαγγελμα καθοριζονται απο μοναχα εναν παραγοντα την προσφορα και την ζητηση. Αμα υπαρχουν πολλοι δικηγοροι και λιγες θεσεις για αυτους τοτε οι μισθοι θα ειναι χαμηλοι. Σε τομεις οπως οδοντοιατρικη, φαρμακευτικη και νομικη υπαρχει τρομερος κορεσμος για αυτο και οι μισθοι ειναι χαμηλοι. Γενικα τα τεχνικα επαγγελματα πχ ψυκτικος, ηλεκτρολογος, υδραυλικος η ας πουμε κρεοπωλης πληρωνουν πολυ παραπανω απο τους πανω τομεις και βρισκεις πιο ευκολα δουλεια γτ στην ελλαδα υπαρχει η νοοτροπια να εχω πτυχιο. Εξαιρεση αποτελει η πληροφορικη ο μονος τομεας που ειναι επιστημη και δεν ειναι κορεσμενος.

 

[Panzerkampfwagen]

Οι αμοιβες για καθε επαγγελμα καθοριζονται απο μοναχα εναν παραγοντα την προσφορα και την ζητηση. Αμα υπαρχουν πολλοι δικηγοροι και λιγες θεσεις για αυτους τοτε οι μισθοι θα ειναι χαμηλοι. Σε τομεις οπως οδοντοιατρικη, φαρμακευτικη και νομικη υπαρχει τρομερος κορεσμος για αυτο και οι μισθοι ειναι χαμηλοι. Γενικα τα τεχνικα επαγγελματα πχ ψυκτικος, ηλεκτρολογος, υδραυλικος η ας πουμε κρεοπωλης πληρωνουν πολυ παραπανω απο τους πανω τομεις και βρισκεις πιο ευκολα δουλεια γτ στην ελλαδα υπαρχει η νοοτροπια να εχω πτυχιο. Εξαιρεση αποτελει η πληροφορικη ο μονος τομεας που ειναι επιστημη και δεν ειναι κορεσμενος.

Αυτό είναι μια εντελώς εκτός πραγματικότητας τοποθέτηση που μαρτυρά βαθύ κενό επί των πρακτέων.

Με αυτά που λες ουσιαστικά εξισώνεις το skillset ΟΛΩΝ των δικηγόρων και ΟΛΩΝ των μεταβλητών που αυτό συνεπάγεται σε ένα μέγεθος: "τη προσφορά".

Ωστόσο οποιοσδήποτε έχει έστω και νηπιακή αντίληψη της ελεύθερης οικονομίας αντιλαμβάνεται πως δεν είναι έτσι.

Π.χ. υπάρχουν δικηγόροι με εξειδίκευση στις διοικητικές διαφορές ουσίας που χρεώνουν 70€/ώρα + δικάσιμους, υπάρχουν συμβολαιογράφοι που χρεώνουν 500€ μια συμβολαιογραφική πράξη (δηλ. μια υπογραφή ουσιαστικά) μεταβίβασης ακινήτου, υπάρχουν δικηγόροι με εξείδικευση στις αγωγές περί κλήρου που χρεώνουν ποσοστό επί της συνολικής περιουσίας που θα επιδικαστεί (και εισπράττουν μέχρι και 100.000€ από μια δίκη).

Προφανώς είναι καθυστερημένο όλα αυτά να τα βάζεις σε μια κατηγορία λέγοντας πως ίδια ζήτηση θα έχει ο πρωτόπειρος δικηγόρος και ο εξειδικευμένος επειδή "έτσι είναι στην Ελλάδα" ή να αναμασάς το πάλαι ποτέ επιχείρημα ότι οι τεχνικοί επαγγελματίες βγάζουν καλύτερα λεφτά.

Δια ταύτα: καλό θα είναι αν για κάτι δεν ξέρουμε, να μην τοποθετούμαστε.

 

[redpointer]

Αυτό είναι μια εντελώς εκτός πραγματικότητας τοποθέτηση που μαρτυρά βαθύ κενό επί των πρακτέων.

Με αυτά που λες ουσιαστικά εξισώνεις το skillset ΟΛΩΝ των δικηγόρων και ΟΛΩΝ των μεταβλητών που αυτό συνεπάγεται σε ένα μέγεθος: "τη προσφορά".

Ωστόσο οποιοσδήποτε έχει έστω και νηπιακή αντίληψη της ελεύθερης οικονομίας αντιλαμβάνεται πως δεν είναι έτσι.

Π.χ. υπάρχουν δικηγόροι με εξειδίκευση στις διοικητικές διαφορές ουσίας που χρεώνουν 70€/ώρα + δικάσιμους, υπάρχουν συμβολαιογράφοι που χρεώνουν 500€ μια συμβολαιογραφική πράξη (δηλ. μια υπογραφή ουσιαστικά) μεταβίβασης ακινήτου, υπάρχουν δικηγόροι με εξείδικευση στις αγωγές περί κλήρου που χρεώνουν ποσοστό επί της συνολικής περιουσίας που θα επιδικαστεί (και εισπράττουν μέχρι και 100.000€ από μια δίκη).

Προφανώς είναι καθυστερημένο όλα αυτά να τα βάζεις σε μια κατηγορία λέγοντας πως ίδια ζήτηση θα έχει ο πρωτόπειρος δικηγόρος και ο εξειδικευμένος επειδή "έτσι είναι στην Ελλάδα" ή να αναμασάς το πάλαι ποτέ επιχείρημα ότι οι τεχνικοί επαγγελματίες βγάζουν καλύτερα λεφτά.

Δια ταύτα: καλό θα είναι αν για κάτι δεν ξέρουμε, να μην τοποθετούμαστε.

Ειναι πιο δυσκολο να γινεις δικηγορος απλα λεω οτι υπαρχουν πολλοι ανα κατοικο. Η θεσσαλονικη εχει πιο πολλους δικηγορους απο ολη την σουηδια. Το οτι ειναι δυσκολο επαγγελμα ειναι αλλα δεν γινεται να ειναι ολοι αυτο εννοω.

 

[Panzerkampfwagen]

Ειναι πιο δυσκολο να γινεις δικηγορος απλα λεω οτι υπαρχουν πολλοι ανα κατοικο. Η θεσσαλονικη εχει πιο πολλους δικηγορους απο ολη την σουηδια. Το οτι ειναι δυσκολο επαγγελμα ειναι αλλα δεν γινεται να ειναι ολοι αυτο εννοω.

Ρε φίλε σου εξηγώ δεν είναι έτσι όπως τα φαντάζεσαι.

Και δε νομίζω ότι ισχύει το στατιστικό αυτό, γιατί σε άλλες χώρες της Ευρώπης υπάρχουν δικολάβοι που δε θεωρούνται με την ελληνική έννοια της λέξης δικηγόροι.

 

[Drglitterstar]

Δεν τίθεται ζήτημα αποκατάστασης, εργάζονται και πληρώνονται από τη σχολή κατευθείαν.

Αλλά είναι δύσκολη δουλειά, καμία σχέση με δημοσιοϋπαλληλίκι που ίσως φαντάζεσαι.

Πέρα από τη δυσκολία της δουλειάς σαν δουλειά σε στέλνουν και από εδώ και από εκεί σαν τον στρατό;

Επίσης για τους συμβολαιογράφους τι ισχύει; Και αυτοί από όσο ξέρω είναι με εξετάσεις, αλλά σαν αποκατάσταση πως είναι;