Διαρκείς ενοχές

[Backpacker97]

Ειμαι φοιτητής νομικής του ΕΚΠΑ και είμαι 22 χρονών. Το ιστορικό έχει ως εξής:

Όταν μπήκα στη σχολή στα 17 μου ακόμα, είχα τεράστιες ανασφάλειες καθώς το εργασιακό κλίμα είναι οπως είναι στην Αθήνα. Δεν ήθελα καθόλου να ασχοληθώ με τη σχολή, ήθελα να βρω μια δουλειά, να κάνω κάτι άλλο πέρα από το διάβασμα και να αποκτήσω χρήματα και εργασιακή εμπειρία. Για να μη μακρηγορώ, 4 χρονια μετα έχω αλλάξει κάμποσες δουλειές και κατέληξα να μην αφοσιωθώ καθόλου στη σχολή και να φύγω σε μια χώρα της Βόρειας Ευρώπης για να δουλέψω και να σπουδάσω εκεί στα 21. Από τότε έχει περάσει ακριβώς ένας χρόνος ζώντας εδώ. Ηταν έτσι η συγκυρία που γνώρισα εδώ άτομα από την Ελλάδα που μου έδωσαν νέο ηθικό και θέληση να επιστρέψω και να ολοκληρώσω τη σχολή μου.

Επίσης εδώ δε πέρασα στη σχολή που είχα σκεφτεί σαν εναλλακτική και νιώθω τώρα ότι θέλω πραγματικά να γυρίσω στο σπίτι μου στην Ελλάδα και να αφοσιωθώ πλήρως στις σπουδές μου. Φυσικά έχω περάσει ελάχιστα μαθήματα και η σκέψη πριν φύγω για το εξωτερικό με τρόμαζε, αλλά τώρα είδα πλέον ότι ούτε στη Βόρεια Ευρώπη τα πράγματα είναι τόσο τέλεια όσο νόμιζα και νομίζουμε γενικά στην Ελλάδα. Υπάρχει πολλή μοναξιά και το εργασιακό κλίμα για ανειδικευτα άτομα είναι άσχημο. Η ζωή είναι ακριβή και η αποξένωση ενα βαρύ φορτίο ψυχολογικά. Για αυτό και θέλω να κάνω τις σπουδές μου και να μην νιώθω διαρκείς ενοχες που τις παράτησα.

Στη χώρα που βρίσκομαι μιλάω άπταιστα τη γλώσσα λόγω του ότι έχω ζήσει εδώ μικρός και έχω εργασία full time η οποία έχει μια οκ αμοιβή, αλλά παρόλα αυτά θεωρείται δουλειά για "αμόρφωτους". Ως φοιτητής νομικής νιώθω ότι μου αξίζει να πετύχω κατι καλύτερο από αυτό.

Έχω σχεδιάσει λοιπόν να φύγω τέλη Μαρτίου και να γυρίσω να ασχοληθώ με τη σχολή μου στην Αθήνα στο σπίτι μου. Τι με συμβουλεύετε να κάνω; Πιστεύετε μπορώ να επιστρεψω εδώ για κάποιο μεταπτυχιακό αργότερα και να βρω μια καλυτερη δουλειά; Φυσικά το θέμα της μοναξιάς είναι πολύ σκληρό και με έχει βάλει σε σκέψεις για το εάν θέλω πραγματικά να επιστρέψω εδώ. Μου λείπει η σχέση μου, οι φίλοι μου και το φιλότιμο της Ελλάδας που πραγματικά εδώ δεν υπάρχει σαν έννοια.

Συγγνώμη αν σας ζάλισα!

 

[Guest 468119]

Αρχικά στην Ελλάδα δεν υπάρχει φιλότιμο, αλλά, ψεκασμός, λαμόγια, ψεύτο πατριωτισμός κτλ. Είσαι σε μια ξένη χώρα άρα είσαι μετανάστης οποτε θα είσαι μόνος σου ή με συμπατριώτες σου ΟΠΩΣ γίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου εκτός αν είσαι πλούσιος ή κοινωνικά καταξιωμένος. Όσο αφορά την σκέψη σου βεβαίως πρέπει να έρθεις να πάρεις το πτυχίο σου και ξανά φεύγεις εκεί που είσαι αργότερα, εφόσον ξέρεις πολύ καλά την γλώσσα κάπου θα βρεις μια καλη δουλειά εκεί. Στην Ελλάδα αν δεν έχεις μέσον σου προτείνω να μην σκεφτείς να μείνεις δεν έχει νόημα πάλι σε δουλειά για ανειδίκευτους θα είσαι.

 

[American Economist]

Ειμαι φοιτητής νομικής του ΕΚΠΑ και είμαι 22 χρονών. Το ιστορικό έχει ως εξής:

Όταν μπήκα στη σχολή στα 17 μου ακόμα, είχα τεράστιες ανασφάλειες καθώς το εργασιακό κλίμα είναι οπως είναι στην Αθήνα. Δεν ήθελα καθόλου να ασχοληθώ με τη σχολή, ήθελα να βρω μια δουλειά, να κάνω κάτι άλλο πέρα από το διάβασμα και να αποκτήσω χρήματα και εργασιακή εμπειρία. Για να μη μακρηγορώ, 4 χρονια μετα έχω αλλάξει κάμποσες δουλειές και κατέληξα να μην αφοσιωθώ καθόλου στη σχολή και να φύγω σε μια χώρα της Βόρειας Ευρώπης για να δουλέψω και να σπουδάσω εκεί στα 21. Από τότε έχει περάσει ακριβώς ένας χρόνος ζώντας εδώ. Ηταν έτσι η συγκυρία που γνώρισα εδώ άτομα από την Ελλάδα που μου έδωσαν νέο ηθικό και θέληση να επιστρέψω και να ολοκληρώσω τη σχολή μου.

Επίσης εδώ δε πέρασα στη σχολή που είχα σκεφτεί σαν εναλλακτική και νιώθω τώρα ότι θέλω πραγματικά να γυρίσω στο σπίτι μου στην Ελλάδα και να αφοσιωθώ πλήρως στις σπουδές μου. Φυσικά έχω περάσει ελάχιστα μαθήματα και η σκέψη πριν φύγω για το εξωτερικό με τρόμαζε, αλλά τώρα είδα πλέον ότι ούτε στη Βόρεια Ευρώπη τα πράγματα είναι τόσο τέλεια όσο νόμιζα και νομίζουμε γενικά στην Ελλάδα. Υπάρχει πολλή μοναξιά και το εργασιακό κλίμα για ανειδικευτα άτομα είναι άσχημο. Η ζωή είναι ακριβή και η αποξένωση ενα βαρύ φορτίο ψυχολογικά. Για αυτό και θέλω να κάνω τις σπουδές μου και να μην νιώθω διαρκείς ενοχες που τις παράτησα.

Στη χώρα που βρίσκομαι μιλάω άπταιστα τη γλώσσα λόγω του ότι έχω ζήσει εδώ μικρός και έχω εργασία full time η οποία έχει μια οκ αμοιβή, αλλά παρόλα αυτά θεωρείται δουλειά για "αμόρφωτους". Ως φοιτητής νομικής νιώθω ότι μου αξίζει να πετύχω κατι καλύτερο από αυτό.

Έχω σχεδιάσει λοιπόν να φύγω τέλη Μαρτίου και να γυρίσω να ασχοληθώ με τη σχολή μου στην Αθήνα στο σπίτι μου. Τι με συμβουλεύετε να κάνω; Πιστεύετε μπορώ να επιστρεψω εδώ για κάποιο μεταπτυχιακό αργότερα και να βρω μια καλυτερη δουλειά; Φυσικά το θέμα της μοναξιάς είναι πολύ σκληρό και με έχει βάλει σε σκέψεις για το εάν θέλω πραγματικά να επιστρέψω εδώ. Μου λείπει η σχέση μου, οι φίλοι μου και το φιλότιμο της Ελλάδας που πραγματικά εδώ δεν υπάρχει σαν έννοια.

Συγγνώμη αν σας ζάλισα!

Λοιπόν τα πράγματα είναι απλά.Επιστρεφεις Ελλάδα παίρνεις πτυχίο και μετά φεύγεις με το ίδιο εισιτήριο.Φύγε μακριά από αυτήν την χώρα φίλε δυστυχώς είναι ένα Shithole το οποίο κατέστρεψαν οι πολιτικοί και οι πολίτες μαζί με τις επιλογές τους.Και η ανάπτυξη που παρουσιάζει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι τέλειος ψεύτικη χωρίς καμία ισχυρή βάση.Αν όμως βρεις κάτι καλό στην Ελλάδα φυσικά και θα κάτσεις στην Ελλάδα.

Η απόφαση βέβαια είναι στο χέρι σου,εμείς απλές συμβουλές σου δίνουμε.

 

[Guest 699855]

Ειμαι φοιτητής νομικής του ΕΚΠΑ και είμαι 22 χρονών. Το ιστορικό έχει ως εξής:

Όταν μπήκα στη σχολή στα 17 μου ακόμα, είχα τεράστιες ανασφάλειες καθώς το εργασιακό κλίμα είναι οπως είναι στην Αθήνα. Δεν ήθελα καθόλου να ασχοληθώ με τη σχολή, ήθελα να βρω μια δουλειά, να κάνω κάτι άλλο πέρα από το διάβασμα και να αποκτήσω χρήματα και εργασιακή εμπειρία. Για να μη μακρηγορώ, 4 χρονια μετα έχω αλλάξει κάμποσες δουλειές και κατέληξα να μην αφοσιωθώ καθόλου στη σχολή και να φύγω σε μια χώρα της Βόρειας Ευρώπης για να δουλέψω και να σπουδάσω εκεί στα 21. Από τότε έχει περάσει ακριβώς ένας χρόνος ζώντας εδώ. Ηταν έτσι η συγκυρία που γνώρισα εδώ άτομα από την Ελλάδα που μου έδωσαν νέο ηθικό και θέληση να επιστρέψω και να ολοκληρώσω τη σχολή μου.

Επίσης εδώ δε πέρασα στη σχολή που είχα σκεφτεί σαν εναλλακτική και νιώθω τώρα ότι θέλω πραγματικά να γυρίσω στο σπίτι μου στην Ελλάδα και να αφοσιωθώ πλήρως στις σπουδές μου. Φυσικά έχω περάσει ελάχιστα μαθήματα και η σκέψη πριν φύγω για το εξωτερικό με τρόμαζε, αλλά τώρα είδα πλέον ότι ούτε στη Βόρεια Ευρώπη τα πράγματα είναι τόσο τέλεια όσο νόμιζα και νομίζουμε γενικά στην Ελλάδα. Υπάρχει πολλή μοναξιά και το εργασιακό κλίμα για ανειδικευτα άτομα είναι άσχημο. Η ζωή είναι ακριβή και η αποξένωση ενα βαρύ φορτίο ψυχολογικά. Για αυτό και θέλω να κάνω τις σπουδές μου και να μην νιώθω διαρκείς ενοχες που τις παράτησα.

Στη χώρα που βρίσκομαι μιλάω άπταιστα τη γλώσσα λόγω του ότι έχω ζήσει εδώ μικρός και έχω εργασία full time η οποία έχει μια οκ αμοιβή, αλλά παρόλα αυτά θεωρείται δουλειά για "αμόρφωτους". Ως φοιτητής νομικής νιώθω ότι μου αξίζει να πετύχω κατι καλύτερο από αυτό.

Δεν θα μακρηγορήσω!
Αρχικά σε διαβεβαιώνω ότι άσχετα με το πώς αισθάνεσαι εσύ τώρα, στα 22 σου χρόνια έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου και μπορείς να κάνεις ο,τι θέλεις (φαντάσου ότι πολλοί άνθρωποι που κατάλαβαν ότι τελικά δεν έκαναν αυτό που ήταν σωστό γι΄αυτούς, ξεκίνησαν σε πολύ μεγαλυτερη ηλικία από σένα για να το πετύχουν)!
΄Ενα πολύ λογικό πλάνο λαμβανομένης υπόψη και της ψυχολογίας σου είναι να επιστρέψεις τον Σεπτέμβριο στη Σχολή σου και να αφοσιωθείς πολύ σοβαρά στις σπουδές σου (θα το κάνεις σκοπό της ζωής σου αλλιώς δεν έχει νόημα να το συζητάμε).΄Οταν με το καλό πάρεις το πτυχίο σου θα σου πρότεινα να φύγεις για την χώρα που βρίσκεσαι τώρα για ένα μεταπτυχιακό (θα σε βοηθήσει εξαιρετικά το γεγονός ότι μιλάς άπταιστα τη γλώσσα). Να ξέρεις ότι η πλειοψηφία των πτυχιούχων επιδιώκουν ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό.΄Οταν θα έχεις ολοκληρώσει τις σπουδές σου, τότε θα βολιδοσκοπήσεις και θα αξιολογήσεις τις επιλογές εργασίας που σου προσφέρει η κάθε χώρα και θα αποφασίσεις τι θα κάνεις!
Τουλάχιστον τότε θα έχεις να παραθέσεις τους τίτλους σπουδών σου και θα ψάξεις μια δουλειά αντάξια αυτών και όχι να δουλεύεις ως ανειδίκευτος!
΄Εχουμε υποχρέωση στον εαυτό μας να εξαντλούμε τις δυνατότητές μας και να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε! Είναι κρίμα να συμβιβάζεσαι με κάτι που δεν σε αντιπροσωπεύει και να ζεις μια ζωή με ενοχές επειδή δεν έκανες αυτό που μπορούσες!
Σου εύχομαι Καλή Επιτυχία από καρδιάς!

 

[wannabelawyer]

Γεια σου συμφοιτητή!

Δεν κατάλαβα ακριβώς ποιός ήταν ο λόγος, που σε ώθησε στο να παρατήσεις τη σχολή και να φύγεις στο εξωτερικό, εννοώντας ότι κι εγώ ξέρω πως είναι το εργασιακό κλίμα στην πρωτεύουσα αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα παρατούσα τη σχολή γι'αυτό, αλλά καταλαβαίνω πως ο καθένας σκέφτεται διαφορετικά.

Υπάρχει μια λαική ρήση που λέει "κάλλιο αργά, παρά ποτέ". Η σχολή μας, αν και δύσκολη, είναι κάτι παραπάνω απο αξιοπρεπέστατη, επομένως εάν πάρεις το πτυχίο σου σίγουρα θα βρεις κάτι, που αφενός θα σου αρέσει και αφετέρου θα σου παρέχει υψηλές οικονομικές απολαβές. Νομική σπουδάζεις στην τελική, τόσους κλάδους έχει!

Όσο για την ηλικία, μην σε αγχώνει. 22 είσαι, όχι 52. Εάν στρωθείς και διαβάσεις, θα μπορέσεις μέχρι τα 26,27 να έχεις τελειώσει τη σχολή, και να αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις μετέπειτα.

Η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική όσο νομίζεις. Με θέληση, αρκετό διάβασμα και ψάξιμο, αναφορικά με τις προοπτικές της σχολής, όλα θα πάνε καλά. Καλή τύχη!