Το βιβλίο που διαβάζω αυτό τον καιρό

[Eileen]

1Q84 - Murakami
​

Τελείωσα πριν λίγες μέρες τον τρίτο τόμο και ακόμη σκέφτομαι κάποια στοιχεία της συγκεκριμένης ιστορίας. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι στην εξέλιξη των βιβλίων δεν έχω συγκρατήσει ούτε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Κάθε ένας από τους βασικούς χαρακτήρες (με εξαίρεση ίσως τον Ταμάρου) είναι ουσιαστικά μόνοι. Η μόνη υποψία ευτυχίας εμφανίζεται με το ενδεχόμενο συνάντησης των Τένγκο και Αομάμε.

Ένα σημαντικό σημείο στο οποίο θέλω να σταθώ είναι η αδυναμία του τελευταίου βιβλίου να δώσει ένα πλαίσιο που να παρέχει την απαραίτητη συνοχή, συνδέοντας όλες αυτές τις συγκεχιμένες ιδέες που είχε ο Μουρακάμι σε σχέση με τα Ανθρωπάκια, τις ικανότητές τους, αλλά και πιο συγκεκριμένα στοιχεία για τους "συνεργούς" που χρειάζονται. Προς το τέλος του δεύτερου βιβλίου δόθηκαν κάποιες απαντήσεις από τον Αρχηγό στην Αομάμε, αλλά αυτές περισσότερο "άφηναν χώρο", παρά εξηγούσαν κάποια πράγματα. Μάλιστα σε κάποιο podcast του BBC που άκουσα o Murakami έλεγε χαρακτηριστικά ότι απλά του ήρθε η ιδέα για τα Ανθρωπάκια και την έγραψε χωρίς να την επεξεργαστεί ή να "δουλέψει" πάνω της.

Από τα στοιχεία που μου άρεσαν πάρα πολύ είναι η ένταση που μου δημιουργούσε αυτό το βιβλίο, η αγωνία να δω τι θα γίνει παρακάτω. Οι χαρακτήρες στα βασικά τους σημεία θεωρώ ότι είναι αρκετά relatable και συμπαθείς (αν κάνεις λίγο τα στραβά μάτια σε κάποια πράγματα ) και οι έντονα ρεαλιστικές περιγραφές του Murakami (πχ, τα γεύματα της Αομάμε, οι πιτζάμες του Τengo) βοηθούν σε αυτό.

Ακόμη κάτι που μου άρεσε είναι η βαθιά μουσική νότα (forgive the pun) που έχει το βιβλίο. Ήταν πραγματικά απόλαυση, να ακούω τα τραγούδια που αναφέρονταν άμεσα ή έμμεσα κατά τη διάρκεια της αφήγησης.

Σε αυτά που με εντυπωσίασαν είναι και οι μεταφορές και οι παραλληλισμοί που κάνει ο Murakami, όπως για παράδειγμα

Spoiler

Spoiler

τα ανθρωπάκια που χρειάζονται τους receivers και perceivers προκειμένου να διατηρείται η ισορροπία / μου φάνηκε σαν παραλληλισμός θεοτήτων και ιερέων,
ή για παράδειγμα η μάζα και η ντότα, που είναι παρηχήσεις στα αγγλικά για το μητέρα και κόρη, και η σύνδεση στο βιβλίο των δύο, με την ντότα να είναι μία "σκιά" της μάζα.

Συμφωνώ με την εκτίμηση ότι το τρίτο βιβλίο ήταν συγκριτικά πιο αδύναμο από τα άλλα δύο, αλλά αυτό δεν μετρίασε την δική μου αναγνωστική εμπειρία. Θα έπρεπε να προτιμήσω την αγγλική έκδοση, βέβαια, για αυτό είμαι σίγουρη. Είναι ένα βιβλίο διασκεδαστικό, έξυπνο, με καυστικό χιούμορ.
I'd read it again ^^

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 892943]

Hanya Yanagihara – A Little Life

Αμφιλεγόμενο βιβλίο κατά τη γνώμη μου, κι απ’ ό,τι διάβασα, και κατά τη γνώμη άλλων. Το αγόρασα κατά τη διάρκεια του Erasmus μου, την πρώτη εβδομάδα, ώστε να έχω να διαβάζω κάτι αυτό το δίμηνο πρακτικής άσκησης. Μου φάνηκε καλή επιλογή επειδή άκουγα πολλά να ακούγονται γι’ αυτό, βρήκα κάποια κομμάτια του αρκετά ενδιαφέροντα και το βιβλίο ήταν «χοντρό», κάτι που σήμαινει ότι θα μου κρατούσε συντροφιά μέχρι να τελειώσει το Erasmus μου.

Από το οπισθόφυλλο: «Τέσσερις φίλοι και συμφοιτητές μετακομίζουν, μετά την αποφοίτησή τους, στη Νέα Υόρκη για να φτιάξουν τη ζωή τους - άφραγκοι, χαμένοι, με μόνο τους στήριγμα τη φιλία τους και τις φιλοδοξίες τους: Ο ευγενής, ωραίος Γουίλεμ, επίδοξος ηθοποιός• ο Τζέι Μπι, ζωγράφος από το Μπρούκλιν, που προσπαθεί να κατακτήσει τον καλλιτεχνικό κόσμο• ο Μάλκομ, αρχιτέκτονας σε μια σημαντική εταιρεία• και ο Τζουντ- ο ιδιοφυής, αινιγματικός Τζουντ. Όπως περνούν οι δεκαετίες, οι σχέσεις τους βαθαίνουν, αλλά και σκοτεινιάζουν, καθώς τις χρωματίζουν ο εθισμός, η επιτυχία, η περηφάνια. Ωστόσο η σπουδαιότερη πρόκληση, συνειδητοποιούν όλοι, είναι ο ίδιος ο Τζουντ, πλέον ένας απίστευτα χαρισματικός δικηγόρος μα και ένας άνθρωπος ολοένα και πιο διαλυμένος, με το σώμα του και τον νου του σημαδεμένα από τους ανείπωτους τρόμους της παιδικής του ηλικίας - κυνηγημένος από τραύματα που φοβάται ότι όχι μόνο δεν θα ξεπεράσει ποτέ, αλλά και θα τον ορίζουν για πάντα.»

• Το βιβλίο είναι κοινωνικό. Επίσης, δίνει και καλά τη αίσθηση ότι είναι αρκετά gay friendly βιβλίο. Ωστόσο, είναι αρκετά επιφανειακό ως προς αυτήν του την προσέγγιση κατά τη γνώμη μου γιατί από τους τόσους χαρακτήρες, μόνο 2 είναι πραγματικά gay. Παράλληλα υπερβολικά πολλοί background χαρακτήρες που τους συναντάμε μία, δύο ή το πολύ τρις φορές, μέσα στις άπειρες σελίδες του βιβλίου, είναι gay. Θεωρώ πως από τη μία αυτό το στοιχείο μπορεί να μην ενθουσιάσει το straight αναγνωστικό κοινό, ενώ από την άλλη μια μερίδα των gay αναγνωστών θα το κρίνει ως επιφανειακό, που δεν έχει να προσδώσει τίποτα.

• Μιλώντας για σελίδες, ίσως αυτό είναι το κυριότερο μειωνέκτημα του βιβλίου. Η αγγλική έκδοση που διάβασα έχει πάνω από 700 σελίδες, «γεμάτες» σελίδες με μικρά γράμματα. Η αφήγηση παράλληλα δεν είναι η επιτομή του pageturner. To Times θεωρεί ότι το βιβλίο θα έπρεπε να ήταν μεγαλύτερο, εγώ χαίρομαι που δεν είναι. Το βιβλίο κουράζει σε πολλά σημεία, αλλά ανταμείβει σε άλλα τόσα. Αισθάνομαι πως ο εκδότης θα έπρεπε να κόψει τουλάχιστον το το 1/5-2/5 του βιβλίου. Δεν ήταν ότι ήταν φλύαρο όχι με χαζό τρόπο: απλά δε χρειαζόταν κιόλας τόση λεπτομέρεια στην αφήγηση. Πολλά από τα γεγονότα μπορούν να παραλειφθούν χωρίς να επηρεαστεί η αναγνωστική εμπερία. Η μεγάλη έκταση αφαιρούσε από την αφήγηση. Ήταν το πρώτο βιβλίο που μου πήρε 3 μήνες για να τελειώσω.

• Το βιβλίο είναι αρκετά σπαρακτικό από την άλλη. Ο πρωταγωνιστής έχει περάσει πολλά στη ζωή του. Αυτό από τη μία θα θύμιζει βιβλίο τύπου Λένα Μαντά, αλλά η συγγραφέας κατά τη γνώμη μου ξέρει να παρουσιάσει τις τραγωδίες στη ζωή του χωρίς να γίνει φορτική ή cult. Δεν είναι μη προβλέψιμο ωστόσο, οπότε αυτό μπορεί να απογοητεύσει κάποιους.
Το βιβλίο σε κατασπαράζει με τους χαρακτήρες του. Ενδιάμεσα ωστόσο, φροντίζει να σου δίνει πολλές χαρούμενες στιγμές, φιλίες, πάρτι, οικογένειες, επιτυχίες, χαρές. Εκεί φαίνεται η έντονη αντίθεση. Αισθάνεσαι ότι συγκατηκείς με τους χαρακτήρες, ότι μεγαλώνεις όσο μεγαλώνουν κι αυτοί.

• Υπάρχουν κάποιες επαναλήψεις όπως η περιγραφή της μέρας των ευχαριστιών για πολλά συνεχόμενα χρόνια, που από κάποιους αξιολογούνται ως κουραστικές. Είναι πραγματικά αρκετές. Κατά τη γνώμη μου, καλώς υπάρχουν γιατί δείχνουν το πώς αλλάζει η ζωή του πρωταγωνιστή, κάποιες φορές προς το καλύτερο, κάποιες προς το χειρότερο. Τις απόλαυσα αρκετά.

• Το Λίγη Ζωή είχε ένα από το ωραιότερα love story που έχω διαβάσει σε βιβλίο.

• Το βιβλίο δεν είναι 100% πιστό στην περιγραφή του στο οπισθόφυλλο. Δυστυχώς, η αφήγηση των 4 φίλων δε δίνει ίση αξία σε όλους. Δίνεται υπερβολικά μεγάλη έμφαση στους δύο, ενώ παράλληλα χάνονται οι υπόλοιποι δύο.

• Το Λίγη Ζωή παρουσιάζει έναν κοσμοπολίτικο τρόπο ζωής από κάποια στιγμή και μετά που όχι μόνο δεν είναι απαραίτητος, αλλά προσωπικά δεν μου άρεσε κιόλας. Δίνονται υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες για πόλεις, ταξίδια, ταινίες, όλες οι φοβερές διαστηριότητες των πρωταγωνιστών, χωρίς ιδιαίτερο νόημο.

• Δε θα πρότινα το βιβλίο σε κάποιον φίλο μου. Ή θα το έκανα ξαναεκδοθεί μισό απ’ ό,τι είναι τώρα. Όπως και να ‘χει, θίγει κάποια θέματα, που δε θα αναφέρω για να μη σποιλάρω, με πολύ καλό τρόπο, μιας και κάποια από αυτά είναι όντως ταμπού. Όσο για μένα, δε μετάνιωσα που το διάβασα, ωστόσο ήταν στιγμές που ήθελα να ξεκίνησω το επόμενο βιβλίο. Αισθάνομαι ότι μπορεί και να το ξαναδιαβάσω, μετά από πολλά χρόνια. Ελπίζω σύντομα να πέσει στα χέρια μου το άλλο της βιβλία «Άνθρωποι στα δέντρα».

• Γενικά, πολύ αμφιλεγόμενα βιβλία. Βροχή τα πέντε αστέρια. Άλλα τόσα και τα μονά. Μου κάνει εντύπωση πάντως πως από μεγάλους κριτικούς χαρακτηρίστηκε ως αριστούργημα, μιας και δεν είναι. Overrated κριτικές.

• Έχει αρκετά ωραία quote. Βαριέμαι να φέρω το βιβλίο, όποτε παραφράζω στο περίπου ένα από τα αρχικά. «Jude, δέξου το δώρο μου, το αξίζεις. Να θυμάσαι πως όσο σκληρά κι αν σου έχει φερθεί η ζωή, μερικές φορές, καλά πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους».

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wrong]

Θέλω πολύ να διαβάσω εδώ και καιρό το Infinite Jest. Καμία γνώμη για αυτό; =)

Το διάβασα πέρυσι το χειμώνα και, επειδή παράλληλα είχα πολλή δουλειά και είναι ένα βιβλίο που απαιτεί συγκέντρωση, μου πήρε τρεις μήνες και δεν το χάρηκα όπως ήθελα. Γέλασα, προβληματίστηκα, οργίστηκα, μου προκάλεσε πολλά συναισθήματα σαν βιβλίο. Εκπληκτική η γραφή του Foster Wallace, η φαντασία του, η κριτική του στον σύγχρονο κόσμο και στα συστήματα σκέψης. Το συστήνω ανεπιφύλακτα, αρκεί να έχεις το χρόνο να του δώσεις το χρόνο του, τον χρειάζεται πιστεύω σαν βιβλίο. Εγώ σκοπεύω, αν έχω το χρόνο, να το (ξανα)διαβάσω με τη μία το καλοκαίρι, όπως του αξίζει. :-)



Αυτές τις μέρες διαβάζω το Νησί του Αρτούρο της Elsa Morante. Είναι η ιστορία ενός αγοριού που μεγαλώνει σε ένα μικρό νησάκι στον κόλπο της Νάπολης. Πολύ διεισδυτική η γραφή της Morante, πολύ καλή ψυχογραφία χαρακτήρων, περιγραφές που σε παρασύρουν. Ως στιγμής, μου αρέσει πολύ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Eileen]

Human Acts
Han Kang

Gwangju, 1980. Το φοιτητικό κίνημα έχει δυναμιτίσει μία γενικευμένη δημοκρατική εξέγερση έναντι του νέου δικτάτορα, Chun Doo-hwan. O τελευταίος ήρθε στην εξουσία μόλις λίγους μήνες πριν, μετά τη δολοφονία του προηγούμενου δικτάτορα της Ν. Κορέας και μέντορά του, Park Chung-hee, ανατρέποντας την επόμενη κυβέρνηση της χώρας. Ο Chun Doo-hwan θέτει την χώρα υπό καθεστώς στρατιωτικού νόμου.
Οι πολίτες διαμαρτύρονται κατά της βιαιότητας του στρατού στο φοιτητικό κίνημα, στο οποίο φοιτητές και καθηγητές διαδήλωναν υπέρ της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των εργασιακών συνθηκών και του ελεύθερου τύπου. Όταν αυτοί οι άνθρωποι δολοφονήθηκαν, ξυλοκοπήθηκαν, βιάστηκαν και βασανίστηκαν στα χέρια του στρατού, οι πολίτες της Gwangju βγήκαν οπλισμένοι στους δρόμους, αψηφώντας τον κίνδυνο απέναντι στους ίδιους. Οι 9 μέρες που ακολούθησαν μετρούν πάνω από 600 νεκρούς άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
Χαρακτηριστικό αυτών των ημερών η απάνθρωπη βιαιότητα, που υπέδειξε ο στρατός, αρνούμενος ακόμη και την επιστροφή των νεκρών στις οικογένειές τους, θάβοντας τους νεκρούς σε μαζικούς τάφους σε λόφους γύρω από την πόλη.

Αυτές οι δύσκολες μέρες είναι το θέμα του βιβλίου Human Acts της Han Kang. Ένα αυστηρά προσωπικό βιβλίο, που καλεί τον αναγνώστη να αναρωτηθεί „What is humanity? What do we have to do to keep humanity as one thing and not another?” Μέσα από 7 πρόσωπα βλέπουμε ένα διαφορετικό κομμάτι της συγκεκριμένης ιστορίας, καθώς αυτή εξελίσσεται στο χρόνο. Ενώ καθώς προχωράμε από πρόσωπο σε πρόσωπο ο χρόνος ακολουθεί μία γραμμική πορεία, το περιεχόμενο των επί μέρους αφηγήσεων έχει αναδρομικό χαρακτήρα.
Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίου είναι ότι εναλλάσσει τις εστιάσεις της αφήγησης. Με αυτό τον τρόπο, γεγονότα που επαναλαμβάνονται, παρουσιάζονται κάθε φορά σαν κάτι ξεχωριστό. Αυτή η επιλογή από ό,τι διαβάζω προβλημάτισε αρκετούς αναγνώστες, αλλά διαφωνώ. Το β’ πρόσωπο μείωσε την “απόσταση” μεταξύ αναγνώστη και χαρακτήρα ιδανικά, ενώ η επιλογή του γ’ προσώπου έδωσε ένα πιο γενικευμένο τόνο στην ζωή μίας κοπέλας, δημιουργώντας την εντύπωση ότι αυτή η ιστορία ήταν μία από πολλές παρόμοιες.

Θεματικά, κάθε ένα από τα 7 κεφάλαια εστιάζει όχι μόνο σε ένα διαφορετικό πρόσωπο, αλλά μέσω αυτού και σε ένα διαφορετικό έγκλημα. Αρχικά, έχουμε την δολοφονία πολιτών (οπλισμένων και μη), ακολουθεί η ασέβεια στους νεκρούς, η λογοκρισία, τα βασανιστήρια, ο βιασμός, η ασέβεια απέναντι στην οικογένεια και εν τέλει η προσπάθεια συγκάλυψης των παραπάνω.

Is it true that human beings are fundamentally cruel? Is the experience of cruelty the only thing we share as a species? Is the dignity that we cling to nothing but self-delusion, masking from ourselves this single truth: that each one of us is capable of being reduced to an insect, a ravening beast, a lump of meat?

Οι περιγραφές του βιβλίου είναι τόσο ψυχρά ρεαλιστικές, μία επιλογή που δικαιώνει την συγγραφέα, αφού διατηρεί τις ισορροπίες χωρίς να φεύγει προς μελόδραμα. Αυτή ωστόσο η επιλογή ύφους και γλώσσας κάνει την ανάγνωση πιο … δύσκολη. Για παράδειγμα,

It was then when I heard it: an almighty thunderclap, like thousands of fireworks going off at once. A distance scream. Living breaths snapped like a neck. Souls shocked from their bodies.

Ένα σημαντικό θέμα που σκεφτόμουν συχνά τις μέρες που διάβαζα το βιβλίο είναι η ανάγκη του ανθρώπου να θρηνήσει, αλλά και το πώς αυτή η ανάγκη μετουσιώθηκε σε θρησκευτικές τελετές πολύ διαφορετικών θρησκειών ανά τον κόσμο. Είναι κάτι που ως άθεη δε με απασχολούσε, γιατί ακόμη πιστεύω ότι το πένθος είναι μία προσωπική διαδικασία. Ωστόσο, μέσα από αυτό το βιβλίο άρχισα να σκέφτομαι το πώς αυτές οι τελετές (που αρνήθηκαν στους συγγενείς των νεκρών) είναι μία αργή αλλά σταθερή διαδικασία συμφιλίωσης του ανθρώπου με τον θάνατο ενός οικείου προσώπου. Χαρακτηριστικά αναφέρεται σε ένα λογοκριμένο έργο που δανείζεται το βιβλίο:

After you died, I couldn’t hold a funeral, so my life became a funeral.

Σε αυτό το σημείο συγκεκριμένα, στάθηκαν κάποιοι κριτικοί και δημοσιογράφοι για να προσομοιάσουν το βιβλίο με την Αντιγόνη.

Μία παγίδα ίσως του βιβλίου είναι οι αναπόφευκτες συγκρίσεις. Δε ξέρω κατά πόσο έχει νόημα να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα, αλλά η γενική ανελευθερία και η καταπίεση σε αντιδιαστολή με την ζωή σήμερα είναι από τις αμήχανες σκέψεις που θα κάνει ο αναγνώστης.

Καταλήγοντας, πρόκειται για ένα μικρό κυριολεκτικά, μεγάλο μεταφορικά βιβλίο. Είναι από τα βιβλία που ξέρεις με σιγουριά πως θα το ξαναδιαβάσεις στο μέλλον. Ίσως ήμουν τυχερή, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι το διάβασα την κατάλληλη στιγμή. Αξίζει κάποιος να του αφιερώσει λίγο χρόνο. =)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wrong]

Διάβασα το Chanson douce της Leïla Slimani (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τον Ψυχογιό). Είναι μικρό, ευκολοδιάβαστο, καλογραμμένο. Ψυχολογικό θρίλερ, χτίζει εξαιρετικά τους χαρακτήρες, αφήνοντας το αναγνωστικό κοινό να συνθέσει κομμάτια του παρελθόντος τους προκειμένου να καταλάβει/προβλέψει τις κινήσεις τους στο αφηγηματικό παρόν. Θίγει πολλά ζητήματα της σύγχρονης γαλλικής κοινωνίας (ρατσισμός, δυσκολία εύρεσης στέγης, άθλιες συνθήκες διαβίωσης για τα εργατικά στρώματα, τρελές απαιτήσεις από την αγορά εργασίας, σεξισμός) και παρουσιάζει με ρεαλισμό και ενδιαφέρον το πώς η υπέρμετρη προσπάθεια αυτοσυγκράτησης και ελέγχου μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά σε παράνοια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Eileen]

Το σχέδιο ήταν να μην διαβάσω τόσο γρήγορα Murakami. Μετά πήρα αυτό στα χέρια μου, διάβασα την πρώτη σελίδα και ...κάπως έτσι καταστρέφονται τα σχέδια!

Μέχρι στιγμής (5ο κεφάλαιο) μου αρέσει πολύ - ίσως λόγω οικειότητας. Ο τρόπος που παρουσιάζει τους χαρακτήρες, με τις ρεαλιστικές περιγραφές και τον τρόπο που ζουν στην καθημερινότητά τους, η έμφαση στα ονόματα, σαν να αποτελούν και αυτά αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας είναι γνωστά στοιχεία.

Υ.Γ: Υπάρχει playlist με τα τραγούδια που αναφέρονται στο βιβλίο! =)
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[meetmeinmontauk]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Agnwsth]

Η καρδερίνα , από Donna Tartt .

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wrong]

Διαβάζω το La Septième fonction du langage του Laurent Binet:
https://www.goodreads.com/book/show/26130014-la-septi-me-fonction-du-langage
Απ' ό,τι βλέπω έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά:
https://www.politeianet.gr/books/97...-opera-i-ebdomi-leitourgia-tis-glossas-285463

Είμαι ακόμα στην αρχή σχετικά και γελάω με την καρδιά μου. Απαιτεί μία γνώση της γαλλικής ιστορίας, της πολιτικής, της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας και της φιλοσοφικής/κριτικής σχολής του '60-'70, Barthes, Foucault και σία. Αν υπάρχει μία γενική γνώση για αυτά, νομίζω το απολαμβάνεις και γελάς, έχει μία εξαιρετική ειρωνική/κριτική ματιά και πολλές (γλωσσικές, στυλιστικές κλπ.) αναφορές στη γαλλική λογοτεχνία, απ' τον 16ο αιώνα ως και το σήμερα. Θα επανέλθω με ολοκληρωμένη άποψη όταν το τελειώσω. Προς το παρόν, το συστήνω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Scandal]

Εγώ ανυπομονώ να τελειώσω με τις πανελλήνιες και να επισκεφθώ κάναν Ιανό στη Σταδίου να κάνω τα ψώνια μου!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Turin Turambar]

Τελείωσα Το Βιβλίο της Άμμου του Μπόρχες και θα ξεκινήσω Το Παιχνίδι του Έντερ του Όρσον Σκοτ Καρντ. Ας είναι καλά η δανειστική βιβλιοθήκη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lenaki001]

Διαβάζω το La Septième fonction du langage του Laurent Binet:
https://www.goodreads.com/book/show/26130014-la-septi-me-fonction-du-langage
Απ' ό,τι βλέπω έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά:
https://www.politeianet.gr/books/9789608397965-binet-laurent-opera-i-ebdomi-leitourgia-tis-glossas-285463

Είμαι ακόμα στην αρχή σχετικά και γελάω με την καρδιά μου. Απαιτεί μία γνώση της γαλλικής ιστορίας, της πολιτικής, της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας και της φιλοσοφικής/κριτικής σχολής του '60-'70, Barthes, Foucault και σία. Αν υπάρχει μία γενική γνώση για αυτά, νομίζω το απολαμβάνεις και γελάς, έχει μία εξαιρετική ειρωνική/κριτική ματιά και πολλές (γλωσσικές, στυλιστικές κλπ.) αναφορές στη γαλλική λογοτεχνία, απ' τον 16ο αιώνα ως και το σήμερα. Θα επανέλθω με ολοκληρωμένη άποψη όταν το τελειώσω. Προς το παρόν, το συστήνω.

Μόλις το τελείωσα μετά από δική σου πρόταση. Μιλάμε για οργιωδη φαντασία ο binet. Απορώ πως κυκλοφορεί χωρίς μηνύσεις για συκοφαντικη δυσφημιση

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wrong]

Μόλις το τελείωσα μετά από δική σου πρόταση. Μιλάμε για οργιωδη φαντασία ο binet. Απορώ πως κυκλοφορεί χωρίς μηνύσεις για συκοφαντικη δυσφημιση

Ήταν λιιιίγο, εχμ, "υπερβολικός" σε κάποια ζητήματα, γκούχου γκούχου Κρίστεβα.

Το τελείωσα, btw, μου άρεσε πάρα πολύ, γέλασα πάρα πολύ, θύμωσα για λογαριασμό του Ντεριντά (δεν θα κάνω, όμως, spoil), γενικά πολύ ωραίο βιβλίο, διασκεδαστικό. Τώρα θα μείνω λίγο ακόμα στην σύγχρονη γαλλική λογοτεχνία διαβάζοντας, επιτέλους, τον Édouard Louis, En finir avec Eddy Bellegeuele. Θα επανέλθω με εντυπώσεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Turin Turambar]

Αν σου αρέσει η γαλλική λογοτεχνία γενικώς, σου προτείνω το Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας του Σελίν. Φασίστας μεν αλλά εξαιρετική πένα δε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wrong]

Αν σου αρέσει η γαλλική λογοτεχνία γενικώς, σου προτείνω το Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας του Σελίν. Φασίστας μεν αλλά εξαιρετική πένα δε.

Ο Σελίν και ο Προυστ είναι χρόνια στην reading list μου. Δεν έχω διαβάσει κανέναν απ' τους δύο ακόμα, αλλά είναι στα άμεσα σχέδια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Turin Turambar]

Ο Σελίν και ο Προυστ είναι χρόνια στην reading list μου. Δεν έχω διαβάσει κανέναν απ' τους δύο ακόμα, αλλά είναι στα άμεσα σχέδια.

Τέλεια . Βέβαια είναι η μέρα με τη νύχτα. Αν σκεφτείς ότι ο Σελίν αποτέλεσε επιρροή για τη μεγάλη αλκοόλα τον Μπουκόφσκι!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wrong]

Τέλεια . Βέβαια είναι η μέρα με τη νύχτα. Αν σκεφτείς ότι ο Σελίν αποτέλεσε επιρροή για τη μεγάλη αλκοόλα τον Μπουκόφσκι!!!

Ανυπομονώ, πάντως, να βρω το χρόνο, βασικά, να το κάνω, με όλους τους τόμους του ενός και με τις 700 (?) σελίδες του άλλου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Eileen]

Ανυπομονώ, πάντως, να βρω το χρόνο, βασικά, να το κάνω, με όλους τους τόμους του ενός και με τις 700 (?) σελίδες του άλλου.

Πραγματικά είναι απόφαση ζωής να ξεκινήσει κανείς Προυστ

Νομίζω είμαι έτοιμη για τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wrong]

Πραγματικά είναι απόφαση ζωής να ξεκινήσει κανείς Προυστ

Νομίζω είμαι έτοιμη για τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι

Αχ, κι αυτόν πρέπει να τον ξαναδιαβάσω, έχω χρόνια να τον διαβάσω και θα ήθελα να δω πώς θα μου φανεί τώρα, τι σκέψεις θα κάνω κλπ.
Ο Προυστ πραγματικά είναι κατάλληλος για γιγάντιες-μη ρεαλιστικές διακοπές, για προχωρημένη εγκυμοσύνη, για ακαδημαϊκή άδεια, για εισοδηματίες, για κάτι τέτοιο, δεν ξέρω. Ή για διδακτορικούς/ές που πραγματικά θέλουν ένα γιγάντιο κόρπους στη δουλειά τους και νιώθουν έτοιμοι/ες να παλέψουν μαζί με τους ατέλειωτους τόμους τρώγοντας madeleines.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lenaki001]

Ήταν λιιιίγο, εχμ, "υπερβολικός" σε κάποια ζητήματα, γκούχου γκούχου Κρίστεβα.

Το τελείωσα, btw, μου άρεσε πάρα πολύ, γέλασα πάρα πολύ, θύμωσα για λογαριασμό του Ντεριντά (δεν θα κάνω, όμως, spoil), γενικά πολύ ωραίο βιβλίο, διασκεδαστικό. Τώρα θα μείνω λίγο ακόμα στην σύγχρονη γαλλική λογοτεχνία διαβάζοντας, επιτέλους, τον Édouard Louis, En finir avec Eddy Bellegeuele. Θα επανέλθω με εντυπώσεις.

Μάλλον η Κριστεβα έχει άλλες φήμες να διαψεύδει (https://www.google.gr/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://www.newyorker.com/news/dispatch/was-the-philosopher-julia-kristeva-a-cold-war-collaborator&ved=0ahUKEwjEouvP84zjAhUR0qYKHY5qBdAQqQIILigBMAY&usg=AOvVaw0Xauu86L9Id45GhnQbvTfR), αλλά και πάλι τραβηγμένο...
Κρίμα ο Ντεριντά δεν λες τίποτα, του έχω κι αδυναμία!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.