Σπουδάζω, σπουδάζει, σπουδάζουμε...

[DreamsRevenge]

Οταν οι γονείς αποφασίζουν για τις σπουδές...
Tου Αποστολου Λακασα

Αμέσως μετά την ολοκλήρωση των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων για τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, μία μητέρα υποψηφίου από τα Ιωάννινα καλεί -ανά τακτά, μικρά διαστήματα- στην εφημερίδα και ζητάει πληροφορίες για το νέο καθεστώς εισαγωγής των παιδιών τρίτεκνων και πολύτεκνων οικογενειών, για την εικόνα των βαθμολογιών, για την πιθανή πορεία των βάσεων εισαγωγής.

«Καταθέσαμε τα χαρτιά μας και τα δικαιολογητικά για την ειδική κατηγορία των πολυτέκνων». «Σαν πρώτο στόχο, θέλουμε την Στρατιωτική Ιατρική της Θεσσαλονίκης» ήταν δύο από τις παρατηρήσεις - ερωτήσεις που διατύπωνε η ευγενέστατη μητέρα, πάντα σε πρώτο πληθυντικό.

Μην απορείτε... Η συμπεριφορά της εν λόγω μητέρας είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση. Η ταύτιση της πορείας γονιού - παιδιού ξεκινά από πολύ νωρίς. Ποιος δεν θυμάται νέους γονιούς να διατρανώνουν το πρώτο... κατόρθωμα του παιδιού σε πρώτο πληθυντικό: «Χθες είπαμε την πρώτη μας λέξη», «θα πάμε σε πάρτι το Σάββατο», «κρυώσαμε λίγο» κ. ά. κ. ά.!

Ασφαλώς και συμμερίζομαι το όνειρο του 18χρονου να σπουδάσει Ιατρική. Με τη σειρά μου, σκέφτομαι έναν ιδεαλιστή νέο, που θέλει να προσφέρει στο κοινό καλό, να σώζει ανθρώπους από δύσκολες ασθένειες, να προσφέρει ανακούφιση στους πάσχοντες. Αλλά το όνειρο μιας σχολής που δίνει σίγουρη επαγγελματική εξασφάλιση (όπως είναι μια στρατιωτική σχολή) αποδυναμώνει το ιδεολογικό σκέλος της επιλογής και προσγειώνει στον ρεαλισμό. Ομως, η επιλογή της θέσης σε σχολή με εξασφαλισμένες προοπτικές είναι αυτό που χρειάζεται η χώρα από τους νέους της; Θέλει νέους που θα στοχεύουν σε μία σχολή με προνόμιο την πρόσληψη στο Δημόσιο;

Η κρίση έχει αλλάξει τα δεδομένα και είναι καλό οι γονείς και οι υποψήφιοι να αφουγκραστούν τα μηνύματα των καιρών. Η ανακοίνωση των βαθμών των πανελλαδικών εξετάσεων αναμένεται από το υπουργείο Παιδείας από ώρα σε ώρα. Συνολικά, 66.400 θέσεις δίνονται στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Τόσοι είναι και οι υποψήφιοι, από τους 92.259 αποφοίτους λυκείων, οι οποίοι θα πάρουν το εισιτήριο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση φέτος. Εάν αυτό είναι πολυπόθητο ή απλώς... τρίτης θέσης δεν είναι ακόμη γνωστό.

Το ζητούμενο είναι οι υποψήφιοι να κάνουν επιλογές που θα υπηρετούν τα όνειρά τους. Δεν είναι δυνατόν σήμερα, όταν η μόνη σίγουρη αξία είναι οι εσωτερικές δυνάμεις που έχει κάθε νέος, κάποιοι να επιμένουν να υποθηκεύουν τη ζωή τους με την προοπτική ότι θα προσληφθούν στο Δημόσιο. Ο άκρατος ωφελιμισμός, η ήσσων προσπάθεια, ο ωχαδελφισμός, τα όνειρα που αγοράστηκαν με δανεικά ή με τις πλάτες του μπάρμπα από την Κορώνη, οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση. Γι’ αυτό, λοιπόν, οι γονείς ας επιτρέψουν στα παιδιά τους ελεύθερα να επιλέξουν να σπουδάσουν αυτό που αγαπούν. Εάν οι γονείς, οι σημερινοί 50άρηδες δηλαδή, δεν μπορούν να χρησιμοποιούν το «εμείς» σε επιλογές «ριψοκίνδυνες», ας αφήσουν ήσυχα τα παιδιά να διαμορφώσουν το μέλλον τους. Πρόκειται για την καλύτερη, σίγουρα την πιο ωφέλιμη επιλογή. Για όλους.

https://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_...06/2011_445867

Το πρώτο επεισόδιο το ξέρουμε οι μεγαλύτεροι, όταν τις σπουδές και το επάγγελμα τις αποφάσιζε η οικογενειακή παράδοση, το επάγγελμα των γονιών που έπρεπε να συνεχιστεί, οι αντικειμενικές και κάποιες φορές ανυπέρβλητες εξωτερικές συνθήκες.

Το δεύτερο ήταν η επανάσταση, η επαγγελματική αυτοδιάθεση ή έστω η αυτοδιάθεση των σπουδών, που κάποιες φορές είχε όντως αίσιον επαγγελματικόν τέλος...

Τώρα ζούμε την εποχή της αναγκαιότητας, την επιλογή βάσει των δυνατοτήτων απασχόλησης, των κυνήγι των ονείρων παράλληλα, ή αργότερα, ή καθόλου.

Άραγε, πόσο ετοιμοι είναι οι γονείς να στηρίξουν (ηθικά τουλάχιστον γιατί από το άλλο, άστο καλύτερα) τις επιλογές των παιδιών τους στο θέμα των σπουδών και της επιλογής επαγγέλματος?

Και πόσο έτοιμα είναι τα παιδιά να δουν κατάματα την αλήθεια μιας ρεαλιστικής επιλογής επαγγέλματος και συνεπώς και αντικειμένου σπουδών?

Μπορούν να συνεργαστούν αυτοί οι δύο? (ποιός αποφασίζει τελικά είπαμε?)

Μπορούν οι γονείς να κάνουν ένα βήμα πίσω, να αναγνωρίσουν τη σημασία των ονείρων και να προσφέρουν ψύχραιμες εκτιμήσεις βασισμένες στην εμπειρία και όχι τον πανικό?

Μπορούν τα παιδιά να μην αντιμετωπίζουν κάθε πραγματιστική άποψη ως τροχοπέδη στα όνειρα τους αλλά να την ζυγίσουν κι αυτή στις επιλογές τους?

...(οικογενειακή ψυχανάλυση πριν το μηχανογραφικό κάνατε?

)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Δεν μου κάνει εντύπωση που δεν έχει απαντήσει κανείς ακόμη, γιατί δεν είναι ερωτήματα αυτά που έθεσες φιλενάδα... ψυχοβγάλτες είναι.

Εμείς (...να το πάλι ) απέχουμε πολύ ακόμη από τις πανελλαδικές και τις καίριες αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον της κόρης μου.
Πώς όμως θα μπορέσω να την στηρίξω ηθικά αν δεν μπορώ να την στηρίξω και ουσιαστικά;
Μακάρι ν' ακολουθήσει τα όνειρά της γιατί μόνο τότε γίνεσαι, αν όχι ευτυχισμένος, τουλάχιστον ισορροπημένος.
Μπορείς όμως ν' ακολουθήσεις οποιοδήποτε όνειρο αν η κοιλιά σου γουργουρίζει;

Τέλος, για να θυμηθώ και τα δικά μου, λύσσαξα ν' ασχοληθώ με τη φωτογραφία. Ο πατέρας μου με συμβούλευε ν' ασχοληθώ με τη διαφήμιση επειδή περιελάμβανε περισσότερους δημιουργικούς τομείς, συν την φωτογραφία. Όχι εγώ. Τι κατάλαβα;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Revekka]

Πώς ακριβώς παρέχεται η ηθική στήριξη στις σπουδές από τους γονείς;
Αν δεν εμπλέκεται το οικονομικό θέμα, τότε οι γονείς δεν πρέπει να ανακατεύονται καθόλου. Δεν υπάρχει ΚΑΝ λόγος συνεργασίας. Η ζωή είναι του παιδιού, το παιδί θα είναι ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο με τις επιλογές του.

Νομίζω ότι κατά 90% εξαρτάται από τον χαρακτήρα του παιδιού πάντως...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[yozerehs]

Ποτέ δεν έδινα ιδιαίτερη βάση σε αυτά που μου έλεγαν οι άλλοι (είτε γονείς, είτε καθηγητές, κλπ) στο θέμα των σπουδών πέρα από αυτό που μου έλεγε η ''καρδιά'' μου. Επομένως, σπάνια ζητούσα συμβουλές ή άφηνα να μου δίνουν συμβουλές, καθώς κανείς άλλος δεν ξέρει καλύτερα τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά μου τόσο καλά, όσο εγώ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fockos]

Εγώ αντιθέτως πιστεύω ότι καλά έκανα ακουσα την μαμά μου και μπήκα νοσηλευτική (πρώτη μου σχολή) και δε το μετάνιωσα.....

γενικά πιστεύω ότι πρέπει να ακούμε τους γονείς μας. Να μη δεσμευόμαστε αλλά να σκεφτόμαστε καλά αυτά πού λένε γιατί για μερικά πράγμτα έχουν μεγαλύτερη εμπειρία από μαν και μπορεί να δώσουν πολυτιμες συμβουλές


Όι έφηβοι συνηθως επαναστατούνε και κάνουνε το αντίθετο από οτι θελουν οι γονεις τους και αυτό μερικές φορές δεν είναι καλο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Revekka]

άλλο δίνω συμβουλές άλλο καθοδηγώ!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Οι γονείς μου προσπάθησαν να με συμβουλέψουν να ακολουθήσω τα δικά τους επαγγέλματα (ιατρική και οικονομικά) για ευνόητους λόγους. Ήταν έξω από αυτά που ήθελα και ούτε πήγα θετική, ούτε πήρα ΑΟΘ. Σεβάστηκαν την απόφαση μου και τότε και τώρα για το μηχανογραφικό. Η αρχή τους είναι: "εμείς σε συμβουλεύουμε, εσύ αποφασίζεις, εμείς σε στηρίζουμε". Τους ευχαριστώ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fockos]

Αν ένας γονιός είναι φαρμακοποιός και έχει φαρμακείο δικό του και έχει ένα μοναχοπαιδι που δε θέλει να πάει φαρμακευτική (από αντιδραση) δεν είναι κρίμα να μην πάει το παιδί φαρμακευτική και να χαθεί μια κερδοφόρως επιχείρηση;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Αν ένας γονιός είναι φαρμακοποιός και έχει φαρμακείο δικό του και έχει ένα μοναχοπαιδι που δε θέλει να πάει φαρμακευτική (από αντιδραση) δεν είναι κρίμα να μην πάει το παιδί φαρμακευτική και να χαθεί μια κερδοφόρoς επιχείρηση;

Και δεν είναι κρίμα το παιδάκι που το όνειρό του είναι να γίνει π.χ. δικηγόρος, να θάψει όλη τη ζωή του πίσω από έναν πάγκο, πουλώντας χάπια για την πίεση και αντηλιακά?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fockos]

Και δεν είναι κρίμα το παιδάκι που το όνειρό του είναι να γίνει π.χ. δικηγόρος, να θάψει όλη τη ζωή του πίσω από έναν πάγκο, πουλώντας χάπια για την πίεση και αντηλιακά?

Και αυτό είναι κρίμα. Για αυτό το καλύτερο είναι οι γονείς να κάνουν πολλά παιδιά ώστε ένα από αυτά να θέλει να ακολουθήσει τα βήματα των γονιών του.

ή όταν είναι μικρό ακόμα να του παίρνουν παιχνίιδια και πράγματα ώστε να αναγκαστεί να του αρέσει ένα επάγγελμα.

Π.χ. αν κάποιος γονιός είναι ιατρός να παίρνει στο παιδί του για δώρο γεννεθλίων έναν σκελετό ή ιατρικά παιχνίδια (π.χ. κορκοδυλοδοντάκια, ή ο μικρός χειρούργος).



σε αυτη την περίπωση μπορεί να θέλει να γινει και κτηνίατρος




Εγώ αν είχα μια επιχείρηση, (φαρμακείο, ιατρείο , δικηγορικό γραφείο) θα ήθελα να την συνεχίσει το παίδι μου ... με τίποτα δε θα άντεχα να του βάλω λουκέτο και να πάνε στα σκουπίδια οι προσπάθειες μια ζωής.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[catherine1994]

Εγώ αν είχα μια επιχείρηση, (φαρμακείο, ιατρείο , δικηγορικό γραφείο) θα ήθελα να την συνεχίσει το παίδι μου ... με τίποτα δε θα άντεχα να του βάλω λουκέτο και να πάνε στα σκουπίδια οι προσπάθειες μια ζωής.

Εγώ πάντως αν είχα μια επιχείρηση δε θα ήθελε το παιδί μου να τη συνεχίσει. Δεν είναι ωραίο πράγμα να τα έχεις όλα έτοιμα και εύκολα στη ζωή σου Θα προτιμούσα να κοπιάσει και να δημιουργήσει κάτι μόνο του με τη δική μου ηθική και υλική υποστήριξη, αν ήθελε. Αν βέβαια ήθελε να συνεχίσει το επάγγελμά μου δε θα του έλεγα όχι...


Εμένα προσωπικά, η μαμά μου θέλει στρατιωτικές σχολές για οικονομικούς λόγους.Ελπίζω αν δεν επιλέξω ή δεν καταφέρω να περάσω σε κάποια στρατιωτική σχολή να στηρίξει οικονομικά και ηθικά τις επιλογές μου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[bitchdoll]

Τέλειο θέμα, τέλεια ποστ well done !

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ερινύς]

Εγώ αντιθέτως πιστεύω ότι καλά έκανα ακουσα την μαμά μου και μπήκα νοσηλευτική (πρώτη μου σχολή) και δε το μετάνιωσα.....

γενικά πιστεύω ότι πρέπει να ακούμε τους γονείς μας. Να μη δεσμευόμαστε αλλά να σκεφτόμαστε καλά αυτά πού λένε γιατί για μερικά πράγμτα έχουν μεγαλύτερη εμπειρία από μαν και μπορεί να δώσουν πολυτιμες συμβουλές


Όι έφηβοι συνηθως επαναστατούνε και κάνουνε το αντίθετο από οτι θελουν οι γονεις τους και αυτό μερικές φορές δεν είναι καλο.

Αν είναι απλά συμβουλές, εντάξει δεν υπάρχει πρόβλημα. Αλλά πολλοι γονεις εχουν θεμα με τις "μουρατες" σχολες και στελνουν τα παιδια εκει. Η θελουν να τα στειλουν εκει που υπάρχει αμεση επαγγελματικη αποκατασταση (π.χ. Παιδαγωγικα). Και ποιο ειναι το αποτελεσμα? Ατομα που δεν αγαπανε τη δουλεια τους, και τη βλεπουν σαν αγγαρεια. Τετοιους επαγγελματιες θελουμε? Δε λεω, πολλες φορες και οι εφηβοι παρασερνονται, αλλα ειναι 18 χρονων. Οποτε, ευπροσδεκτες οι παρατηρησεις για το μελλον, αλλα οχι σε καταπιεστικο βαθμο.

Αν ένας γονιός είναι φαρμακοποιός και έχει φαρμακείο δικό του και έχει ένα μοναχοπαιδι που δε θέλει να πάει φαρμακευτική (από αντιδραση) δεν είναι κρίμα να μην πάει το παιδί φαρμακευτική και να χαθεί μια κερδοφόρως επιχείρηση;

Αυτη την αντιδραση τη βρισκω δικαιολογημενη, και εγω ΔΕΝ ηθελα να ακολουθησω τη νομικη, και ας μου ειχε η μαμα μου ετοιμο γραφειο. Μπροστα στην ευτυχια του παιδιου σου, κανεις θυσιες, αλλιως δυστυχουν ολοι. Και αν δε θες να χασεις το μαγαζι, τροποποιησε το, και απο φαρμακειο μετατρεψε το σε ιατρειο ή δικηγορικο γραφειο!!

Και αυτό είναι κρίμα. Για αυτό το καλύτερο είναι οι γονείς να κάνουν πολλά παιδιά ώστε ένα από αυτά να θέλει να ακολουθήσει τα βήματα των γονιών του.

Εγώ αν είχα μια επιχείρηση, (φαρμακείο, ιατρείο , δικηγορικό γραφείο) θα ήθελα να την συνεχίσει το παίδι μου ... με τίποτα δε θα άντεχα να του βάλω λουκέτο και να πάνε στα σκουπίδια οι προσπάθειες μια ζωής.

Πολλοι γονεις δε μπορουν να μεγαλωσουν πολλα παιδια. Αμα ειναι η καθε οικογενεια να εκανε απο 10 παιδια, ε, δε μπορει, ενα απο αυτα ή δυο θα συνεχιζαν τα επαγγελματα των γονιων τους, αυτο λες δηλαδη τωρα?. Βλακειες ειναι αυτα.
Και οσο γι' αυτο με την επιχειρηση, δεν καταλαβαινω πως πετας τις προσπαθειες στα σκουπιδια...καταφερε με αυτο το μαγαζι ναι ή οχι να συντηρησει την οικογενειά του για αρκετά χρόνια καποιος? Οποτε συνεισεφερε στο οικογενειακο εισοδημα? Αρα εργαζεται λιγα χρονια ακομα, και μετα, οκ, βαζει λουκετο, την πουλα, τη νοικιαζει, βρισκει νεοτερο συνεταιρο. Λυσεις για να εχει κερδος υπαρχουν, και το παιδι θα βρει το δρομο του, δε χρειαζεται να εξαρταται απο τους γονεις του. Αυτη την οικογενειοκρατια στους φαρμακοποιους ή τους γιατρους ή τους δικηγορους τη βρισκω απλα ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ. Με το ζορι να συνεχισει το επαγγελμα ο απογονος. Ε, και αν δε θελει? Αλλα φροντιζουν να του κανουν πλυση εγκεφαλου απο μικρο, απο φοβο μη χαθει το κελεπουρι. Μηδεν αποφασιστικοτητα και προσωπικη βουληση. ΕΛΕΟΣ.

Εγώ πάντως αν είχα μια επιχείρηση δε θα ήθελε το παιδί μου να τη συνεχίσει. Δεν είναι ωραίο πράγμα να τα έχεις όλα έτοιμα και εύκολα στη ζωή σου Θα προτιμούσα να κοπιάσει και να δημιουργήσει κάτι μόνο του με τη δική μου ηθική και υλική υποστήριξη, αν ήθελε. Αν βέβαια ήθελε να συνεχίσει το επάγγελμά μου δε θα του έλεγα όχι..

Συμφωνω 100%. Δηλαδη οι γονεις πώς δημιουργησαν μονοι τους την επιχειρηση? Το παιδι βασιλοπουλο θα το εχουν "οριστε η επιχειρηση, οριστε και η πελατεια, παιξε τωρα"?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tzwrtzia]

οι γονείς μου όταν τους είχα πρωτοανακοινώσει την απόφασή μου να γίνω φιλόλογος μου είπαν ότι είναι δύσκολη η αποκατάσταση σε αυτό τον κλάδο και με συμβούλευαν να σκεφτώ κι άλλες εναλλακτικές λύσεις.. βέβαια, εγώ ήμουν και είμαι κάθετη στην απόφασή μου κι εκείνοι μου έχουν δηλώσει ότι θα με στηρίξουν και φυσικά με παροτρύνουν να ακολουθήσω αυτό που αγαπώ!

το πιο μεγάλο ευχαριστώ, όμως, τους το οφείλω για τον εξής λόγο: από πέρσι κιόλας μου είχαν καταστήσει σαφές ότι επαρχία δε θα με έστελναν, για τον προφανή λόγο που είναι τα οικονομικά.. αν και αυτό ήταν κάτι που με άγχωνε πολύ, καθώς μοναδική επιλογή μου ήταν η αθήνα τους καταλάβαινα απολύτως και συναίνεσα στην απόφασή τους.. όταν, όμως, μετά την ιστορία γύρισα κυριολεκτικά συντετριμμένη (έχω μιλήσει για την εμπειρία αυτή σε άλλο ποστ), εξαιτίας της οποίας, ως ένα μεγάλο βαθμό, χάνω την αθήνα, κατάλαβαν το πόσο πολύ με γεμίζει και το πόσο πολύ αγαπάω αυτό το επάγγελμα, ώστε τελικά μου ανακοίνωσαν την ίδια κιόλας μέρα ότι θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να με στηρίξουν όπου κι αν περάσω...

ειλικρινά, το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους πω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DreamsRevenge]

Δεν μου κάνει εντύπωση που δεν έχει απαντήσει κανείς ακόμη, γιατί δεν είναι ερωτήματα αυτά που έθεσες φιλενάδα... ψυχοβγάλτες είναι.

Πλάκα πλάκα έτοιμη ήμουν να το διαγράψω με τα δυο μου τα χεράκια (αφού δεν φτιάχνω κουλουράκια)

Εμείς (...να το πάλι ) απέχουμε πολύ ακόμη από τις πανελλαδικές και τις καίριες αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον της κόρης μου.
Πώς όμως θα μπορέσω να την στηρίξω ηθικά αν δεν μπορώ να την στηρίξω και ουσιαστικά;
Μακάρι ν' ακολουθήσει τα όνειρά της γιατί μόνο τότε γίνεσαι, αν όχι ευτυχισμένος, τουλάχιστον ισορροπημένος.
Μπορείς όμως ν' ακολουθήσεις οποιοδήποτε όνειρο αν η κοιλιά σου γουργουρίζει;

Εμείς πάλι όχι και τόοοοσο πολύ και με τα δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας και των σημερινών δυνατοτήτων ως οικογένεια από τη μια και τις επιθυμίες από την άλλη, ... (ό,τι κατάλαβες)

Τέλος, για να θυμηθώ και τα δικά μου, λύσσαξα ν' ασχοληθώ με τη φωτογραφία. Ο πατέρας μου με συμβούλευε ν' ασχοληθώ με τη διαφήμιση επειδή περιελάμβανε περισσότερους δημιουργικούς τομείς, συν την φωτογραφία. Όχι εγώ. Τι κατάλαβα;

Εγώ πάλι, άλλο ονειρευόμουν να σπουδάσω, αλλού μπήκα, δεν πήγα, (κάπου εδώ έπαιξαν και οικονομικοί - οικογενειακοί λόγοι) άλλο σπούδασα, 3 άλλες δουλειές βρέθηκα να κάνω μέχρι σήμερα (έχω και βαρέα έχω και βαρέα) τρομάρα μου.
Το παρήγορο είναι ότι από τις 3 ψιλοάσχετες δουλειές, όλο και κάτι έμαθα, όλο και κάτι αποκόμισα, οπότε κοιτάζοντας πίσω, τουλάχιστον δε ρίχνω φάσκελα. Τώρα όμως για τα δικά μας παιδιά τα πράγματα είναι μάλλον πιο δύσκολα.

Πώς ακριβώς παρέχεται η ηθική στήριξη στις σπουδές από τους γονείς;
Αν δεν εμπλέκεται το οικονομικό θέμα, τότε οι γονείς δεν πρέπει να ανακατεύονται καθόλου. Δεν υπάρχει ΚΑΝ λόγος συνεργασίας. Η ζωή είναι του παιδιού, το παιδί θα είναι ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο με τις επιλογές του.

Νομίζω ότι κατά 90% εξαρτάται από τον χαρακτήρα του παιδιού πάντως...

Ώπα, δηλαδή, εάν δεν εμπλέκεται το οικονομικό θέμα, δεν χρειάζεται ούτε μια καλή κουβέντα, μια ενθάρρυνση, μια αναφορά σε εμπειρίες, μια παραπάνω πληροφορία αν υπάρχει? Έστω ως απλή επικοινωνία. Φυσικά οι επιλογές είναι του παιδιού, αλλά όπως το θέτεις είναι σαν το παιδί να κλείνει τους γονείς του έξω από τη ζωή του και να αποδέχεται εμπλοκή τους μόνο εάν υπάρχει οικονομικό ζήτημα... ειλικρινά θα με στενοχωρούσε αν έχω καταλάβει σωστά, (όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία βέβαια...υποκειμενικό είναι)

Εγώ αντιθέτως πιστεύω ότι καλά έκανα ακουσα την μαμά μου και μπήκα νοσηλευτική (πρώτη μου σχολή) και δε το μετάνιωσα.....

γενικά πιστεύω ότι πρέπει να ακούμε τους γονείς μας. Να μη δεσμευόμαστε αλλά να σκεφτόμαστε καλά αυτά πού λένε γιατί για μερικά πράγμτα έχουν μεγαλύτερη εμπειρία από μαν και μπορεί να δώσουν πολυτιμες συμβουλές


Όι έφηβοι συνηθως επαναστατούνε και κάνουνε το αντίθετο από οτι θελουν οι γονεις τους και αυτό μερικές φορές δεν είναι καλο.

@fockos παρακαλείσθε να αφήσετε τα στοιχεία επικοινωνίας σας ώστε να σας έχουμε υπόψη ως καβάτζα για υιοθεσία όταν τα φυσικά μας τέκνα μας στείλουν αδιάβαστους

Αν ένας γονιός είναι φαρμακοποιός και έχει φαρμακείο δικό του και έχει ένα μοναχοπαιδι που δε θέλει να πάει φαρμακευτική (από αντιδραση) δεν είναι κρίμα να μην πάει το παιδί φαρμακευτική και να χαθεί μια κερδοφόρως επιχείρηση;

Πλάκα πλάκα έχω δει μοιρασμένες καταστάσεις... σαφώς και υπάρχουν παιδιά που χαράζουν το δρόμο τους ό,τι και να υπάρχει πίσω στην οικογένεια, και βρίσκουν και κατανόηση πολλές φορές, και έχω δει και παιδιά που από μόνα τους να αποφασίζουν να συνεχίσουν την οικογενειακή δραστηριότητα. Ίσως υποσυνείδητα επειδή βιώνουν μια επαγγελματική πραγματικότητα από πολύ μικρά, ίσως και από συνειδητή ρεαλιστική επιλογή βλέποντας κάτι έτοιμο που θα μπορέσουν να απασχοληθούν και θα έχουν και τη βοήθεια των γονιών ους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tzwrtzia]

Αν ένας γονιός είναι φαρμακοποιός και έχει φαρμακείο δικό του και έχει ένα μοναχοπαιδι που δε θέλει να πάει φαρμακευτική (από αντιδραση) δεν είναι κρίμα να μην πάει το παιδί φαρμακευτική και να χαθεί μια κερδοφόρως επιχείρηση;

αν και είμαι εντελώς αντίθετη σε αυτή τη λογική, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι όντως είναι κρίμα, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η απάρνηση του συγκεκριμένου επαγγέλματος είναι από αντίδραση και όχι επειδή πράγματι έχει διαφορετικά ενδιαφέροντα;;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fockos]

αν και είμαι εντελώς αντίθετη σε αυτή τη λογική, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι όντως είναι κρίμα, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η απάρνηση του συγκεκριμένου επαγγέλματος είναι από αντίδραση και όχι επειδή πράγματι έχει διαφορετικά ενδιαφέροντα;;

Ένας ψυχολόγος μπορεί να απαντήσει καλύτερα από μένα.

Αλά συνήθως τα παιδιά των ιατρών, δικηγόρων, ημμυ ή ότι αλλο να ναι όταν είναι μικρά θέλουν να κάνουν ότι είναι οι γονεις τους π.χ. να γίνουν ιατροί , δικηγόροι, ημμυ ή οτι άλλο να ναι (αυτό γίνεται γιατί τα αρχικά ερεθίσματα τα παίρνουμε με μίμιση και έχουμε όλοι πρότυπα τους γονείς μας).

Καθώς μεγαλώνουμε και το περιβάλλον μας αλλάζει αποκτάμε και άλλα πρότυπα (δάσκαλο, ήρωας την τηλεόραση, φίλοι). Στην εφηβία το παιδί έχει αποκτήσει μια σχεδόν ανεξάρτητη προσωπικότητα και συχνά κάνει την επανάσταση (αντιτίθεται στους γονείς) και υποσυνείνηδητα κάνει πράξεις αντίθετες από τα πιστεύω των γονιών τους.

Αυτή η συμπεριφορά. μπορεί να διατηρηθεί εφ όρου ζωής αλλά συνήθως στην ενηλικίωση - ανεξαρτοποίηση (25-26) ερχομαστε πιο κοντά στα πιστεύω των γονιών μας.

Αυτή την συμπεριφορά των αντιθέτων το βλέπουμε και στην ζωή μας π.χ. Ο Χριστόοδουλος Ξηρός και ο Σάββας Ξηρός είχανε πατέρα Ιερέα. Παιδιά πλούσιων οικογενειών καπιταλιστές έχουν αριστερές απόψεις (έχω παράδειγμα αλλα δε θα το πω) και μετά στην ενήλικο ζωή ξαναλλάζουν. Παιδιά αριστερών γίνονται δεξιοί.

Δυστυχώς καλούμαστε να διαλέξουμε σχολές στην φάση αυτή...της μικρής επανάστης

. Πάρα πολλοί υποψήφιοι είναι ανώριμοι ακόμα και πολλές φορές διαλέγουν μια σχολή που δε τους αρέσει και το καταλαβαινουν πολυ πολυ μετα. Επίσης (και το έχουμε παρατηρήσει και σε αυτό το φόρουμ) πολλοί νέοι ενήλικες μετανιώνοντας για επιλογές που κάνανε στην σχολική τους ζωή αποφσίζουν να δώσουν ξανά πανελλαδικές ή να βγάλουν το σχολείο και να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν (τότε δε το θέλανε).

Γενικά είμαι της άποψης ότι τα περισσότερα παιδιά βαθειά μεσα τους θα ήθελαν να συνεχίσον την δουλειά των γονιών τους.

Δε μπορούμε να είμαστε σιγουροι ... τίποτα στην ψυχολόγια δεν είναι σίγουρο . παίζουμε με την στατιστική και τις πιθανότητες. Σαφώς υπάρχουν παιδιά αρκετά ώριμα ακόμα και στο γυμνάσιο αλλά αυτά είναι σε πολύ μικρό ποσοστό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tzwrtzia]

χωρίς να είμαι κι εγώ ειδική σε θέματα ψυχολογίας, νομίζω πως όταν ένα παιδί ή ένας έφηβος δρα αντιδραστικά απέναντι στους γονείς του, η αντίδραση αυτή δεν έγκειται μόνο στο θέμα της επαγγελματικής του πορείας, αλλά στο γενικότερο τρόπο συμπεριφοράς του.. σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε κάθε άλλη, οι γονείς πρέπει να 'ναι σε θέση να υποδείξουν στα παιδιά τους αυτό που πιστεύουν ότι είναι καλό για εκείνα, όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τα εξαναγκάσουν να ακολουθήσουν κάτι που δε θέλουν μόνο και μόνο επειδή πχ υπάρχει έτοιμη η επιχείρηση... η επιλογή του επαγγέλματος πρέπει να είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, γιατί είναι κάτι που θα σε ακολουθεί μια ζωή! αν επιλέξεις κάτι μόνο και μόνο για να κάνεις το χατίρι των γονιών σου, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο πριν καλά-καλά αρχίσει!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

.... όταν είναι μικρό ακόμα να του παίρνουν παιχνίιδια και πράγματα ώστε να αναγκαστεί να του αρέσει ένα επάγγελμα...

Από μικρός έπαιζα με αληθινά στηθοσκόπια, σύρηγγες, βρεφοζυγούς, θερμόμετρα, πιεσόμετρα, ωτοσκόπια κλπ, αλλά δεν με έκαναν να αγαπήσω την ιατρική. Ίσως όμως είναι πιθανό να μου κίνησαν το ενδιαφέρον για το πώς λειτουργούν από την άποψη της φυσικής.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Revekka]

Ώπα, δηλαδή, εάν δεν εμπλέκεται το οικονομικό θέμα, δεν χρειάζεται ούτε μια καλή κουβέντα, μια ενθάρρυνση, μια αναφορά σε εμπειρίες, μια παραπάνω πληροφορία αν υπάρχει? Έστω ως απλή επικοινωνία. Φυσικά οι επιλογές είναι του παιδιού, αλλά όπως το θέτεις είναι σαν το παιδί να κλείνει τους γονείς του έξω από τη ζωή του και να αποδέχεται εμπλοκή τους μόνο εάν υπάρχει οικονομικό ζήτημα... ειλικρινά θα με στενοχωρούσε αν έχω καταλάβει σωστά, (όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία βέβαια...υποκειμενικό είναι)

Άλλο η απλή κουβέντα, συμβουλή και άλλο η συνεργασία. Στη συνεργασία, η απόφαση λαμβάνεται μαζί με τον συνεργάτη, και είμαι σκληρά υπέρ της άποψης ότι οι γονείς δεν πρέπει να έχουν καμία επιρροή στο παιδί πάνω σε αυτό. Δεν μιλάω για μη επικοινωνία, φυσικά και όχι!!!!Προς θεού. Μιλάω για μη ανάμειξη, καμία ανάμειξη, στην απόφαση!

Γενικά, έχουμε την τάση (βάζω πληθυντικό γιατί μπορεί να το κάνω και εγώ στα παιδιά μου, και ζω στην ελληνική κοινωνία) να υπερ-προστατεύουμε τα παιδιά. Ακόμα και αυτή η ώθηση προς επαγγέλματα, είναι τάση για προστασία. Το αποτέλεσμα είναι να μην έχουν γνώμη τα παιδιά, να μην μπορούν να κάνουν τίποτα μόνα τους. Στην Γ' Λυκείου, είναι 17 χρονών, είναι αρκετά μεγάλα για να αποφασίσουν τι στο καλό θέλουν να κάνουν, δεν χρειάζονται κανέναν «μπαμπούλα» ή «καλοθελητή συμβουλάτορα».

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.