Παιδιά είμαι καινούρια στην παρέα και ένας λόγος που έγινα μέλος είναι το θέμα που συζητάτε! Είχα και εγώ την δική εμπειρία με καθηγητή, όμως δεν ήταν τίποτα το πρόστυχο και το χυδαίο. Πριν περίπου 4 χρόνια έτυχε να αλλάξω σχολείο και εκεί γνώρισα τον φιλόλογο μου. Δεν θα τον περιέγραφε κανείς όσο έναν αντικειμενικά ωραίο άντρα αλλά για μένα ήταν υπέροχος, όχι για τα ¨κάλη¨ του αλλά για τον χαρακτήρα του. Από την πρώτη λέξη που είπε με έκανε να ενδιαφερθώ για εκείνον. Κάθε μέρα που τον έβλεπα αυτό δυνάμωνε όλο και περισσότερο μέχρι που κατάλαβα ότι τον ερωτευόμουν και έμπαινα σε ένα μονοπάτι χωρίς γυρισμό. Εν γνώση μου βέβαια, αλλά αδύναμη να αντισταθώ. Λέω λεπτομέρειες και σας κουράζω. Το θέμα είναι ότι δεν ήμουν μόνη σε όλο αυτό. Ένιωθα ότι υπήρχε ανταπόκριση από μέρος του, τουλάχιστον όσον αφορά την εκτίμηση και το ενδιαφέρον που έδειχνε για την σωματική αλλά και την ψυχική μου υγεία. Πάντα καταλάβαινε τι ένιωθα πριν ακόμα του μιλήσω. Ήταν δίπλα μου σε όλα, με στήριζε και με συμβούλευε. Ήταν σαν ένας αόρατος φύλακας-άγγελος. Υπήρχαν στιγμές που καταλάβαινα ότι πάλευε με τον εαυτό του να μην εξωτερικεύσει το τι ακριβώς αισθάνεται. Σε κάθε διάλλειμα ερχόταν και καθόταν δίπλα μου. Ακούγαμε μαζί μουσική, διαβάζαμε κάτι μαζί και αν καμιά φορά έκανε κάποια κίνηση ή μια χειρονομία ή έλεγε κάτι που πρόδιδε το ενδιαφέρον του για μένα, φρόντιζε να απομακρύνεται από δίπλα μου προκειμένου να μην πάρει προεκτάσεις η στιγμή, αφήνοντας με πίσω του να πονάω που δεν μπορούσα να του πω ότι τον θέλω δίπλα μου με ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό. Πότε δεν είπαμε ο ένας στον άλλο τι αισθανόμαστε. Εγώ φρόντιζα να είμαι πάντα προσεκτική γιατί πάνω από όλα με ένοιαζε να είναι καλά και όχι να ικανοποιήσω το κόλλημα μου. Έτσι πέρασαν 2 χρόνια μέχρι τη στιγμή που έδινα πανελλήνιες όπου μετά το μάθημα του μου έδωσε το τηλέφωνό του για τυχόν ανακοινώσεις σχετικά με το μάθημα του. Θα ήθελα εδώ να τονίσω ότι δεν είμαι ούτε εμφανίσιμη ούτε έχω κάτι ¨τραβηχτικό¨ αλλά για εκείνον ήμουν ένα διαμάντι όπως είχε πει εκείνος. Είχε λατρέψει το περιεχόμενο και όχι το περιτύλιγμα. Δεν ήταν άνθρωπος επιφανειακός, κοίταζε πέρα από τον ορίζοντα και έβλεπε τι είναι στ αλήθεια ο άλλος. Με έκανε να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος και έγινα χάρις σε αυτόν. Αφού βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών και εγώ δεν είχα περάσει στο ΑΕΙ της επιλογής μου, αποφάσισα να ξαναδώσω και ταυτόχρονα να ¨απεξαρτηθώ¨ από τον πόνο που μου προκαλούσε η σκέψη του και η έλλειψη του. Είπε στον αδερφό μου να τον παίρνω συχνά τηλέφωνο για να μαθαίνει αν είμαι καλά, όμως εγώ είχα την ψευδαίσθηση ότι αν τον απέφευγα θα τον ξεπερνούσα. Λάθος! Το μόνο που κατάφερα είναι να μην έχουμε πια καμία επαφή, και μετά από 1 που έχω περίπου να τον δω, να πονάω ακόμα από την έλλειψη του. Το μόνο καλό τελικά είναι ότι έγινα αυτό που ήθελα, φοιτήτρια στο μαθηματικό αλλά με απόσταση από εκείνον, άνω των 230 χλμ.. Από φίλους μου μαθαίνω τι κάνει και αν είναι καλά, που είναι και το μόνο που με νοιάζει. Δεν ξέρω αν είμαι ακόμα ερωτευμένη, το σίγουρο όμως είναι ότι τον αγαπάω πάρα πολύ. Την τελευταία φορά που τον είδα, αφού είχα αποχωριστεί πια την ιδιότητα της μαθήτριας και εκείνος του καθηγητή, ένιωσα ότι άρχισε να λύνεται όμως του έκοψα εγώ την φόρα με την υποκριτική παγωμάρα μου και την αδικαιολόγιτη ψυχρότητα μου, ενώ μέσα μου πάλευα να μην του φανερώσω πόσο τον αγαπούσα. Εκείνος κατάλαβε και από τότε δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ. Μ ε όλες αυτές τις φλυαρίες θέλω να πω ότι δεν είναι όλοι οι καθηγητές καθίκια αν τύχει και νιώσουν κάτι ερωτικό για μια μαθητρια τους. Είναι και αυτοί άνθρωποι σαν και μας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αρχική Forum
Ρωτήστε κάτι
Προσωπικές Συζητήσεις
Πανελλαδικές
Αγγελίες
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
e-steki
)
