Γιατί δεν είναι δημοφιλής η κλασική μουσική στους νέους;

[Μάρκος Βασίλης]

Υποψιάζομαι ότι η σύνθεση πλέον δεν αφορά συγκεκριμένα είδη, αλλά μία ποικιλία εξ' αυτών.

Η μουσική, δε θα κουραστώ να το λέω, δεν είναι χωρισμένη σε είδη από την «φύση» της. Εμείς βάζουμε στεγανά. Για παράδειγμα, ο Βιβάλντι έχει γράψει και αυτό και αυτό, με το δεύτερο να ακούγεται τελείως τσιγγάνικο/τούρκικο, με μία αμανετζίδικη διάθεση. Ο Μπαχ έχει γράψει πρελούδιο στο οποίο περνάνε και οι δώδεκα φθόγγοι της δωδεκαφθογγικής κλίμακας σε ενάμισι μέτρο - πράγμα που ο Schoenberg θα ζήλευε, δύο αιώνες μετά (άκου εδώ, μετά το 1:54:17). Ο Biber έχει χρησιμοποιήσει clusters στη μουσική του - σποραδικά - σχεδόν τρεις αιώνες πριν τον Cowell και τον Bartok. Η μουσική είναι πειραματισμός, είναι συναίσθημα, δεν είναι για να την βάλουμε σε καλούπια.

Ίσως το τρανότερο παράδειγμα ότι η μουσική είναι μία να είναι το Tattoo'd Lady του Garragher που έγινε Δρόμοι του πουθενά, από τους 667 και τον Μαργαρίτη.


Γενικά, άλλο το προσωπικό ύφος του κάθε καλλιτέχνη και άλλο το «είδος» της μουσικής του. Ο Μπαχ είχε προσωπικό ύφος που μεταβαλλόταν μέσα στη διάρκεια της ζωής του - ήταν ένας μουσικός «μαθηματικός» - αλλά δε σημαίνει ότι μπαίνει, σώνει και ντε, σε μία άλλη, γενικότερη, νόρμα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[panagiotis23]

Η μουσική, δε θα κουραστώ να το λέω, δεν είναι χωρισμένη σε είδη από την «φύση» της. Εμείς βάζουμε στεγανά. Για παράδειγμα, ο Βιβάλντι έχει γράψει και αυτό και αυτό, με το δεύτερο να ακούγεται τελείως τσιγγάνικο/τούρκικο, με μία αμανετζίδικη διάθεση. Ο Μπαχ έχει γράψει πρελούδιο στο οποίο περνάνε και οι δώδεκα φθόγγοι της δωδεκαφθογγικής κλίμακας σε ενάμισι μέτρο - πράγμα που ο Schoenberg θα ζήλευε, δύο αιώνες μετά (άκου εδώ, μετά το 1:54:17). Ο Biber έχει χρησιμοποιήσει clusters στη μουσική του - σποραδικά - σχεδόν τρεις αιώνες πριν τον Cowell και τον Bartok. Η μουσική είναι πειραματισμός, είναι συναίσθημα, δεν είναι για να την βάλουμε σε καλούπια.

Ίσως το τρανότερο παράδειγμα ότι η μουσική είναι μία να είναι το Tattoo'd Lady του Garragher που έγινε Δρόμοι του πουθενά, από τους 667 και τον Μαργαρίτη.


Γενικά, άλλο το προσωπικό ύφος του κάθε καλλιτέχνη και άλλο το «είδος» της μουσικής του. Ο Μπαχ είχε προσωπικό ύφος που μεταβαλλόταν μέσα στη διάρκεια της ζωής του - ήταν ένας μουσικός «μαθηματικός» - αλλά δε σημαίνει ότι μπαίνει, σώνει και ντε, σε μία άλλη, γενικότερη, νόρμα.

Παρατηρώ οτι συνεχώς ανακυκλώνεις την μουσική που αφορά τον Μπαχ και την εποχή Μπαρόκ. Θα πρέπει να πουμε σε αυτο το σημείο οτι το Μπαρόκ σαν εποχή είχε πολλα χαρακτηριστικά με κυριότερο την υπερβολική διακόσμηση και στολισμο της μουσικής καταλήγοντας να παίρνει ένα βαρύ και εντόνως σοβαρό χαρακτήρα χωρίς να αποκλείονται και ανάλαφρα έργα. Και μάλιστα συμφωνώ οτι ο Μπαχ χρησιμοποίησε στοιχεία που δεν χρησιμοποιήθηκαν ή θεωρήθηκαν ίσως και λανθασμένα στην εποχή του κλασικισμού και Εν συνέχεια βλέπουμε σε μεγαλύτερη χρήση αυτών σε νεότερα ρεύματα επιβεβαιώνοντας την διαχρονικότητα τους και την ομορφιά τους. Ωστόσο κάθε εποχή και κάθε κοινωνία εχει μια αισθητική η οποία όπως προείπα διαχέεται σε πολλα πράγματα στα κτίρια στις εκκλησίες στα ρούχα κτλ και η μουσική ακολουθεί ή και υποδεικνύει πολλές φορές την αισθητική αυτη. Εγώ προσωπικά ασχολούμαι περισσότερο με κλασικισμό και πρώιμο ρομαντισμό όπου προφανώς ειναι πιο ξένα χρονικά και χωρικά από τον σύγχρονο Έλληνα αλλα εμένα με εκφράζουν συναισθηματικά πολυ περισσότερο από οτι τα εγχώρια! Ίσως παίζει και ρολο οτι είχα παθολογική αγάπη να ακούω συνέχεια κλασική μουσική μέσω συλλογων δίσκων και πηγαίνοντας σε πολλές παραστάσεις στην Αθήνα που μου άρεσε παρα πολυ αυτο. Εν παςει περιπτώσει εμμένω στο γεγονός οτι μπορεί οι άνθρωποι να έγραφαν μουσική για να βιοποριστουν αλλα αυτο ήταν δικό τους δημιούργημα και το διαχειρίζονταν όπως ήθελαν αυτο δεν δίνει όμως το ελεύθερο να χρησιμοποιείται όπου να ναι οι μουσική τους! Αυτοί μπορεί να μην αναγνώριζαν την ποιότητα της μουσικής τους αλλα παρολαυτα δεν σημαίνει οτι οι ειδικοί και οι μελετητές θα άφηναν να διασύρονται έργα αυτής της εμβέλειας σε διαφημίσεις για πιάτα! Ειναι disrespect και disgrace απέναντι τους προπαντώς και λίγο με ενδιαφέρει αν ακούγεται αυτο σνομπ. Η τέχνη πρέπει να φυλάσσεται και να προστατεύεται όπως τα έργα τέχνης των μουσείων! Αυτη η άποψη ειναι δίκη μου!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Μάρκος Βασίλης]

Παρατηρώ οτι συνεχώς ανακυκλώνεις την μουσική που αφορά τον Μπαχ και την εποχή Μπαρόκ. Θα πρέπει να πουμε σε αυτο το σημείο οτι το Μπαρόκ σαν εποχή είχε πολλα χαρακτηριστικά με κυριότερο την υπερβολική διακόσμηση και στολισμο της μουσικής καταλήγοντας να παίρνει ένα βαρύ και εντόνως σοβαρό χαρακτήρα χωρίς να αποκλείονται και ανάλαφρα έργα. Και μάλιστα συμφωνώ οτι ο Μπαχ χρησιμοποίησε στοιχεία που δεν χρησιμοποιήθηκαν ή θεωρήθηκαν ίσως και λανθασμένα στην εποχή του κλασικισμού και Εν συνέχεια βλέπουμε σε μεγαλύτερη χρήση αυτών σε νεότερα ρεύματα επιβεβαιώνοντας την διαχρονικότητα τους και την ομορφιά τους. Ωστόσο κάθε εποχή και κάθε κοινωνία εχει μια αισθητική η οποία όπως προείπα διαχέεται σε πολλα πράγματα στα κτίρια στις εκκλησίες στα ρούχα κτλ και η μουσική ακολουθεί ή και υποδεικνύει πολλές φορές την αισθητική αυτη. Εγώ προσωπικά ασχολούμαι περισσότερο με κλασικισμό και πρώιμο ρομαντισμό όπου προφανώς ειναι πιο ξένα χρονικά και χωρικά από τον σύγχρονο Έλληνα αλλα εμένα με εκφράζουν συναισθηματικά πολυ περισσότερο από οτι τα εγχώρια! Ίσως παίζει και ρολο οτι είχα παθολογική αγάπη να ακούω συνέχεια κλασική μουσική μέσω συλλογων δίσκων και πηγαίνοντας σε πολλές παραστάσεις στην Αθήνα που μου άρεσε παρα πολυ αυτο. Εν παςει περιπτώσει εμμένω στο γεγονός οτι μπορεί οι άνθρωποι να έγραφαν μουσική για να βιοποριστουν αλλα αυτο ήταν δικό τους δημιούργημα και το διαχειρίζονταν όπως ήθελαν αυτο δεν δίνει όμως το ελεύθερο να χρησιμοποιείται όπου να ναι οι μουσική τους! Αυτοί μπορεί να μην αναγνώριζαν την ποιότητα της μουσικής τους αλλα παρολαυτα δεν σημαίνει οτι οι ειδικοί και οι μελετητές θα άφηναν να διασύρονται έργα αυτής της εμβέλειας σε διαφημίσεις για πιάτα! Ειναι disrespect και disgrace απέναντι τους προπαντώς και λίγο με ενδιαφέρει αν ακούγεται αυτο σνομπ. Η τέχνη πρέπει να φυλάσσεται και να προστατεύεται όπως τα έργα τέχνης των μουσείων! Αυτη η άποψη ειναι δίκη μου!

Στον Μπαχ αναφέρομαι συχνά γιατί θεωρώ - και ένα μεγάλο μέρος της μουσικής κοινότητας - ότι είναι ο θεμέλιος λίθος της σύγχρονης δυτικής μουσικής (από το Μπαρόκ και δώθε). Το Μπαρόκ είναι πράγματι ένα ύφος που έχει αρκετά έντονο στυλ, αφήνει όμως και αρκετές ελευθερίες στον ερμηνευτή - αν δεις πρωτότυπη παρτιτούρα μπαρόκ έργου θα το παρατηρήσεις. Σοβαρό δε θα το έλεγα, ειδικά αν δεν ασχολείται κανείς μόνο με τους mainstream του ύστερου Μπαρόκ - Μπαχ, Χέντελ κ.λπ.. Αντιθέτως, τα ακούσματα είναι πολύ πιο κοντά στην λαϊκή μουσική παράδοση της Ευρώπης - ξεκινώντας από το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι συνθέσεις έχουν ονόματα παραδοσιακών ευρωπαϊκών χορών/τραγουδιών (σαραμπάντα, πασσακάλια κ.λπ.) και φτάνοντας στο γεγονός ότι η μουσική αυτή ακουγόταν στις εκκλησίες - άρα, όποιος πήγαινε, την άκουγε. Όπως και να έχει, μπορούμε να μιλήσουμε και για τον Αμαντέο τον Μότσαρτ και για τον Σούμπερτ και για τον Μπετόβεν, και για τα παιδιά του Μπαχ και για όλους τους «κλασσικο-ρομαντικούς».

Τώρα, για το αν η μουσική πρέπει να φυλάσσεται σε μουσεία και να μη χρησιμοποιείται σε διαφημίσεις για πιάτα, δε νομίζω ότι είναι διασυρμός το να χρησιμοποιείς την Campanella του Παγκανίνι για να διαφημίσεις γυαλιστικό για το παρκέ - υπαρκτή διαφήμιση - ούτε ότι θα τρίζουν τα κόκαλα του Μότσαρτ επειδή η 25η συμφωνία του έγινε φόντο για διαφήμιση ζυμαρικών - επίσης υπαρκτή διαφήμιση. Σε τελική ανάλυση, τον βαθύτατα θρησκευόμενο Μπαχ, πού το ξέρουμε ότι δεν τον διασύρουμε με το να παίζουμε τη μουσική του σε λαμπερές, χλιδάτες αίθουσες και όχι αποκλειστικά σε εκκλησίες την ώρα της λειτουργίας; Πού ξέρουμε αν θα του άρεσε του Μότσαρτ ή όχι να παίξει η μουσική του σε διαφήμιση για ζυμαρικά; Να σου πω, μιας και είσαι του πιο κλασσικού ρεπερτορίου, ότι και τότε είχαν αρκετό χιούμορ οι άνθρωποι. Δεν είναι όλα «σοβαρά». Άκου, για παράδειγμα, μία πολύ ωραία συμφωνία του Haydn, στην οποία στο φινάλε της - μετά το 28:30 στο βίντεο - αποφάσισε να τρολλάρει λίγο το κοινό της εποχής - ό,τι ακούς είναι γραμμένο στην παρτιτούρα του έργου.

Η μουσική είναι ζωντανή, η μουσική εκφράζει ζωντανό συναίσθημα και το συναίσθημα ρέει, δεν είναι στατικό. Οπότε, γιατί να βάλουμε τη μουσική σε προθήκες; Έχουμε αρκετή τέχνη στα μουσεία. Ας έχουμε και λίγη ελεύθερη και ευπρόσιτη για τον πολύ κόσμο!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.