Αυτό ακριβώς… Έχω την ίδια απορία με ‘σενα. Θέλω να ακολουθήσω Φιλολογία κι όλοι την κοροϊδεύουν. Τι πάει να πει υπάρχει ανεργία; Επάγγελμα δεν είναι κι αυτό; Δηλαδή, αν είναΙ δυνατόν. Έχουν τις ανθρωπιστικές σπουδές σαν κάτι πανεύκολο κι υποβιβασμένο, χωρίς, όμως, να αναφέρουν τον λόγο. Τι να πω, πραγματικά…
Υπάρχει ανεργία παναπεί ότι ο μέσος απόφοιτος θα δυσκολευτεί να βρει δουλειά, και αν το καταφέρει μάλλον δε θα αξίζει τον κόπο. Οι διορισμοί τελείωσαν, η θεωρητική συρρικνώνεται και άρα ακόμα και τα ιδιαίτερα μαθήματα, που είναι μια μικρή πηγή εσόδων(ενώ ταυτόχρονα δουλεύεις πάρα πολλές ώρες), σπανίζουν. Τα φροντιστήρια επίσης θα κάνουν περικοπές σε φιλολόγους, καθώς η ζήτηση για μαθήματα θα μειώνεται. Η θεωρητική έχασε το 1/3 των υποψηφίων της μέσα σε 3 χρόνια.
Σ αυτό το πλαίσιο, ο μέσος απόφοιτος, με το μέσο iq και τη μέση εργατικότητα και επιμονή, θα καταλήξει να δουλεύει κάπου αλλού. Το ίδιο ισχύει για τις φυσικομαθηματικές σχολές, γι αυτό δεν τις επιλέγουν οι υποψήφιοι.
Αυτά όμως ισχύουν γενικά, για την πλειονότητα των αποφοίτων, που ανήκουν στον μέσο όρο. Προφανώς αν έχεις 130 iq ή/και είσαι πολύ εργατικός, μπορείς να βρεις καλές διεξόδους. Φωτεινές εξαιρέσεις είναι ο αρχαίος(αν και βρίσκεται στο, κατά τη γνώμη μου, πιο υποσχόμενο επαγγελματικά τμήμα της ιστορίας και αρχαιολογίας) ή ένας άλλος γνωστός μου που τελείωσε με 9,4 τη φιλολογία και συνεχίζει για διδακτορικό στο Σικάγο. Αυτή την επιμονή, πειθαρχία και αγάπη για την επιστήμη τους ούτε έχουν ούτε μπορούν να την καλλιεργήσουν όλοι. Γι αυτό και ως επιλογή αντιπροτείνεται γενικά.
Αυτά ως προς την επαγγελματική αποκατάσταση. Τώρα για την κοροϊδία που λες, ίσως συμβαίνει στο γυμνάσιο ή στο λύκειο, από ανώριμα 16χρονα. Κατά τα άλλα, είναι μια πολύ όμορφη σχολή που μπορεί να σου μάθει πολλά και να σε κάνει πιο ανοιχτόμυαλο. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που, στο πλαίσιο του άκρατου υλισμού και του αυθαίρετου δόγματος «ό,τι δεν βοηθάει την τεχνολογική/οικονομική ανάπτυξη είναι άχρηστο» έχουν πρόβλημα με τη φιλολογία. Αυτή η θλιβερη φαντασιακή αξία της προόδου για την πρόοδο, που αγκυλώνεται στο δέντρο και χάνει το δάσος και γύρω από την οποία (νομίζει πως) αυτονοηματοδοτείται και αυτοκαταξιώνεται όλο το πλέγμα της τεχνοκρατικής-μετακαπιταλιστικής κοινωνίας, την έχει αναλύσει εκτενώς και ανασκευάσει έντεχνα ο Καστοριάδης, που κατεξοχήν ήταν θετικός επιστήμονας.