Τι ψάχνετε σε μία σχέση;

[Χαρά.]

Spoiler

Εδώ θα διαφωνήσω με την κατά τα άλλα αγαπητή μου Χαρουλίνα.
Είναι ένα μεγάλο θέμα, όπου αρκετά έχουμε συζητήσει σε ένα πιο εξειδικευμένο thread, σχετικά με το αν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να μην έχει ανάγκη τον έρωτα.

To set things straight, προφανώς και κανένας δεν μπορεί να μην ομολογήσει ότι πράγματι, είναι πάρα πολύ ωραίο όταν μπορείς να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να προσφέρεις πράγματα επειδή θες, χωρίς να περιμένεις κάτι, αλλά και να παίρνεις πίσω πράγματα - να υπάρχει ένας perfectly orchestrated συγχρονισμός και μία αμοιβαιότητα. A true miracle of the gods.

Ωστόσο, ένας υγιής άνθρωπος, με την δική του δυνατή προσωπικότητα και την δική του μοναδική καθημερινότητα, δεν τον έχει ανάγκη για να ζήσει. Φυσικά και είναι ωραίο συναίσθημα, αλλά ένας κατασταλαγμένος Άνθρωπος μπορεί να ζήσει, και να ζήσει ΚΑΛΑ, και εν τη απουσία του.

Το "έχω ανάγκη να αγαπήσω και να αγαπηθώ" παραπέμπει σε εξάρτηση. Σε άτομα αδύναμα, χωρίς δική τους ισχυρή προσωπικότητα, μη ικανά να επιβιώσουν από μόνα τους, που είτε χτίζουν όλη τους την ζωή και την καθημερινότητα γύρω από ένα άτομο, είτε - εάν είναι μόνοι τους - γύρω από την "σχέση" που περιμένουν, για να ολοκληρωθούν. Είναι πολύ άσχημο να βλέπεις άτομα που δεν μπορούν να χαρούν την ζωή τους απλά επειδή τους λείπει μία "σχέση". Μία **οποιαδήποτε** σχέση, στην λογική του "οτιδήποτε απ' το τίποτε".

Όχι, δεν συμφωνώ ότι είναι υγιές να χτίζουμε την καθημερινότητά μας γύρω από ένα οποιοδήποτε άτομο, σαν να το έχουμε ανάγκη, αλλά να φτιάχνουμε την δική μας και να την μοιραζόμαστε. Αυτό ναι, είναι υγιές. Για να μπορέσεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα πρέπει να ΜΗΝ το έχεις ανάγκη. Να είσαι ανεξάρτητος, συνειδητοποιήμενος, να ξέρεις τι θες, τι δεν θες, τι απαιτείς και τι απορρίπτεις, να έχεις την δική σου μοναδική καθημερινότητα. Εάν προκύψει κάποιο άτομο, πολύ ωραία και να μοιραστείτε τις καθημερινότητές σας.

Εάν πάλι δεν προκύψει κάτι, γιατί είναι και θέμα τύχης, δεν σε ενδιαφέρει καν. Μπορείς μια χαρά να ζήσεις και να περάσεις καλά και έτσι. Δεν υπάρχει απολύτως κανένα μεμπτό στοιχείο στο να μην ζεις κάτι τέτοιο. Αντίθετα, υπάρχει όταν είσαι με το λάθος άτομο, από θέμα συμβιβασμού. Αυτό είναι και που θα πρέπει να αποφεύγει κανείς.


Είναι πολύ όμορφα όλα αυτά που περιγράφεις, θα ήταν ακόμα πιο όμορφα εάν εκινούντο στο επίπεδο των πραγματικών αριθμών.

Η αληθεια ειναι οτι για μενα δεν υπαρχει ουτε πληρης ανεξαρτησια, ουτε πληρης ελευθερια σε κανεναν τομεα, ειτε καλως ειτε κακως. Επισης, το να εχεις αναγκη απο συντροφικοτητα δεν αποτελει αδυναμια και συνηθως οποιος εχει απογοητευτει απο την αγαπη θα την αποκαλεσει και αδυναμια ισως σκεφτομενος με τον εξης τροπο: Αφησα τον ευατο μου ελευθερο, διχως καμια αμυνα και οριστε τα αποτελεσματα. Αφησα καθε αδυναμια μου εκτεθειμμενη σε εναν ανθρωπο που εμπιστευτηκα οτι δεν θα την χρησιμοποιησει εναντιον μου. Κι ομως το εκανε'' Πραγμα πολυ πολυ λογικο. Βεβαια αυτο δεν σημαινει οτι ετσι ειναι και η δικη σου περιπτωση, απλα αναφερω ενα παραδειγμα απο την καθημερινοτητα. Σιγουρα και δεν ειναι καλο να στηριζεσαι μονο στον αλλο και οχι και στις δικες σου δυναμεις. Αλλα αλλο να στηριζεσαι μοναχα στον αλλο και αυτος να προσπαθει να σε συνεφερε και τετοια και αλλο να αποτελειται ο ενας την δυναμη του αλλου. Με τον ιδιο τροπο δηλαδη που λες οτι ειναι ομορφο πραγμα και επιδιωκουμε κιολας να μοιραζομαστε την ζωη μας και την καθημερινοτητα μας, μοιραζομαστε και τον εαυτο μας οποτε και τις δυναμεις μας. Και αν αυτο σημαινει οτι ειμαστε αδυναμοι, τολμω να πω οτι απο την στιγμη που υπαρχει η ορος μοναξια, και που αμφιβαλλω αν υπαρχει καποιος που δεν την εχει βιωσει εστω και λιγο, τοτε here's your answer. Ο ανθρωπος απο την φυση του ειναι αδυναμος. Ισως γι'αυτο εχει και την αναγκη για συντροφικοτητα. Αλλιως δεν θα σε ενδιαφερενα εχεις σχεσεις ή καποιον ανθρωπο να σε καταλαβαινει, να σου μιλαει και να σε αγκαλιαζει. Χοχοχο

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.