Τι σημαίνουν οι πανελλήνιες εξετάσεις για τη μετέπειτα πορεία κάποιου;

[Himela]

Πω πω παιδιά, απίστευτη αίσθηση ότι δε θα ξανασχοληθώ μ' έκθεση.

Πλάκα έχετε. Δηλαδή οι εξετάσεις που δίνετε σε τί αποσκοπούν νομίζετε; Αν περάσετε με το καλό σε μια σχολή, τί νομίζετε οτι θα κάνετε εκεί; Δε θα διαβάζετε, δε θα γράφετε εξετάσεις, δε θα κάνετε εργασίες; Εκτός αν δίνετε πανελλήνιες μόνο για την εμπειρία. Οι πανελλήνιες είναι ορεκτικό σε σχέση με το διάβασμα, το άγχος και το τρέξιμο που θα περάσετε στη σχολή σας για να την τελειώσετε.

Θυμάμαι κι εγώ που όταν έδωσα αρχαία έλεγα "ουφ ξεμπέρδεψα" και πρώτο εξάμηνο στη σχολή: Ιλιάδα από πρωτότυπο. Ταρατατάν!!!


Σημείωση συντονιστή: Το θέμα προήλθε από σπλιτ του θέματος [07/06/2019] Νεοελληνική Γλώσσα (Έκθεση).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[akikos]

Πλάκα έχετε. Δηλαδή οι εξετάσεις που δίνετε σε τί αποσκοπούν νομίζετε; Αν περάσετε με το καλό σε μια σχολή, τί νομίζετε οτι θα κάνετε εκεί; Δε θα διαβάζετε, δε θα γράφετε εξετάσεις, δε θα κάνετε εργασίες; Εκτός αν δίνετε πανελλήνιες μόνο για την εμπειρία. Οι πανελλήνιες είναι ορεκτικό σε σχέση με το διάβασμα, το άγχος και το τρέξιμο που θα περάσετε στη σχολή σας για να την τελειώσετε.

Θα διαφωνήσω. Σε εμάς που δεν μας αρέσει να γράφουμε εκθέσεις η αίσθηση που υπάρχει μέσα μας όταν τελειώσαμε τις πανελλαδικές για το συγκεκριμένο μάθημα είναι κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.

Ναι ακολουθεί άγχος και εξετάσεις τα επόμενα χρόνια αλλά πλέον οι εξετάσεις για θετικοτεχνολογικούς τα θέματα θα έχουν κάποιο περιεχόμενο και λογική. Δεν θα έχουν 2 προτάσεις και με βάση αυτες τις 2 προτάσεις να πρέπει να αναπτύξεις σελίδες σκεφτόμενοι χαζά επιχειρήματα και εκπλουτισμό του κειμένου με πλούσιο λεξιλόγιο σε μικρό χρονικό διάστημα.

Για το συγκεκριμένο μάθημα συμβουλεύω τα παιδιά να μην σκέφτονται οικολογικά. Αμφισβητώντας τη ζέστη του καλοκαιριου να ανάψουν το τζάκι και να ρίχνουν ένα ένα για να τα παρατηρούν πόσο ωραία καίγονται τα φυλάδια του Παπανούτσου και τα βιβλία/βοηθήματα της έκθεσης.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Θα διαφωνήσω. Σε εμάς που δεν μας αρέσει να γράφουμε εκθέσεις η αίσθηση που υπάρχει μέσα μας όταν τελειώσαμε τις πανελλαδικές για το συγκεκριμένο μάθημα είναι κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.

Ναι ακολουθεί άγχος και εξετάσεις τα επόμενα χρόνια αλλά πλέον οι εξετάσεις για θετικοτεχνολογικούς τα θέματα θα έχουν κάποιο περιεχόμενο και λογική. Δεν θα έχουν 2 προτάσεις και με βάση αυτες τις 2 προτάσεις να πρέπει να αναπτύξεις σελίδες σκεφτόμενοι χαζά επιχειρήματα και εκπλουτισμό του κειμένου με πλούσιο λεξιλόγιο σε μικρό χρονικό διάστημα.

Για το συγκεκριμένο μάθημα συμβουλεύω τα παιδιά να μην σκέφτονται οικολογικά. Αμφισβητώντας τη ζέστη του καλοκαιριου να ανάψουν το τζάκι και να ρίχνουν ένα ένα για να τα παρατηρούν πόσο ωραία καίγονται τα φυλάδια του Παπανούτσου και τα βιβλία/βοηθήματα της έκθεσης.

Το μάθημα της έκθεσης δεν έχει σκοπό να παπαγαλισεις αιτια, τρόπους αντιμετώπισης και λύσεις διαφόρων θεμάτων αλλά να σε βάζει να σκεφτείς. Το ότι κάποιοι επιλέγουν να μαθαίνουν πράγματα απ' έξω απλά για να γράψουν έναν βαθμό χωρίς να βάζουν το μυαλό τους να σκέφτεται δεν είναι λάθος του συστήματος αλλά των ίδιων. Είδες, έγραψες τις απαντήσεις σε μια άσκηση με τα αντώνυμα χωρίς να σκεφτείς ότι η άσκηση έλεγε ότι θέλει να γράψεις ξανά τις φράσεις αλλά και με μια εξαιρετική γρηγοραδα "για να ξεμπερδεψεις" θα έλεγε κανείς και δε βρήκες καμία σωστή απάντηση. Η έκθεση είναι η αφορμή για το ταξίδι στην Ιθάκη κι όχι αυτοσκοπός. Η λάθος χρήση από κάποιους δεν κάνει την ίδια την κίνηση λάθος. Έκθεση, δηλαδή κριτική και αναλυτική σκέψη, θα κριθεις να έχεις όλη σου τη ζωή. Είτε είσαι μαθηματικός, γιατρός, θεολόγος ή φιλόλογος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[akikos]

Είδες, έγραψες τις απαντήσεις σε μια άσκηση με τα αντώνυμα χωρίς να σκεφτείς ότι η άσκηση έλεγε ότι θέλει να γράψεις ξανά τις φράσεις αλλά και με μια εξαιρετική γρηγοραδα "για να ξεμπερδεψεις" θα έλεγε κανείς και δε βρήκες καμία σωστή απάντηση.

Και να τα σκεφτόμουνα πάλι λάθος θα τα έκανα. Είναι δύσκολη η έκθεση

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Samael]

Το μάθημα της έκθεσης δεν έχει σκοπό να παπαγαλισεις αιτια, τρόπους αντιμετώπισης και λύσεις διαφόρων θεμάτων αλλά να σε βάζει να σκεφτείς. Το ότι κάποιοι επιλέγουν να μαθαίνουν πράγματα απ' έξω απλά για να γράψουν έναν βαθμό χωρίς να βάζουν το μυαλό τους να σκέφτεται δεν είναι λάθος του συστήματος αλλά των ίδιων. Είδες, έγραψες τις απαντήσεις σε μια άσκηση με τα αντώνυμα χωρίς να σκεφτείς ότι η άσκηση έλεγε ότι θέλει να γράψεις ξανά τις φράσεις αλλά και με μια εξαιρετική γρηγοραδα "για να ξεμπερδεψεις" θα έλεγε κανείς και δε βρήκες καμία σωστή απάντηση. Η έκθεση είναι η αφορμή για το ταξίδι στην Ιθάκη κι όχι αυτοσκοπός. Η λάθος χρήση από κάποιους δεν κάνει την ίδια την κίνηση λάθος. Έκθεση, δηλαδή κριτική και αναλυτική σκέψη, θα κριθεις να έχεις όλη σου τη ζωή. Είτε είσαι μαθηματικός, γιατρός, θεολόγος ή φιλόλογος.

Βασικά αυτο που θέλουν να ξαναγράψεις τις προτάσεις το παραβλέπουν πολλά παιδιά . Είναι κάτι που άκουγα απο προηγούμενους αλλα ακούω και απο επόμενους . Δεν καταλαβαίνω γιατι δεν κάνουν την ανάλογη τροποποίηση επομένως . Ας κόβουν μονάδες στα παιδιά απο πράγματα που πράγματι δεν απάντησαν σωστά και όχι απο μια τεχνική λεπτομέρεια της άσκησης που αρκετοί παραβλέπουν .

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nihilist]

Βασικά αυτο που θέλουν να ξαναγράψεις τις προτάσεις το παραβλέπουν πολλά παιδιά . Είναι κάτι που άκουγα απο προηγούμενους αλλα ακούω και απο επόμενους . Δεν καταλαβαίνω γιατι δεν κάνουν την ανάλογη τροποποίηση επομένως . Ας κόβουν μονάδες στα παιδιά απο πράγματα που πράγματι δεν απάντησαν σωστά και όχι απο μια τεχνική λεπτομέρεια της άσκησης που αρκετοί παραβλέπουν .

Με αφορμή την τελευταία πρόταση, πιστεύω πως οι πανελλήνιες δεν πρέπει να σε κρίνουν μόνο από άποψη γνώσεων, αλλά και από πλευράς ψυχολογίας και προσοχής. Έχω ακούσει πολλά παιδιά να λένε «δεν πρόλαβα να λύσω την άσκηση/δεν πρόσεξα ότι υπήρχε Δ θέμα/είχα άγχος και θόλωσε το μυαλό μου, τι αδικία». Γουέλ, όχι, δεν πρόκειται για αδικία. Οι πανελλήνιες δεν εξέταζουν μόνο πόσο καλό botάκι παπαγαλίας κειμένων και τρόπων επίλυσης ασκήσεων είσαι. Εξετάζουν και κατά πόσο μπορείς να χαλιναγωγήσεις το άγχος σου, να παραμείνεις ψύχραιμος υπό πίεση, να διαχειριστείς το χρόνο σου, να έχεις αυτοσυγκέντρωση, να είσαι προσεκτικός, να μην κάνεις επιπόλαιες ενέργειες. Χαρακτηριστικά απαραίτητα για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί και προωθήσει την επιστήμη σε πανεπιστημιακό ίδρυμα. Είναι, αν θες, μερικά από τα αφανή κριτήρια αξιολόγησης των υποψηφίων.

Αυτό το θίγω παρεμπιπτόντως και απλώς επ’ ευκαιρία, γιατί ως προς την άσκηση των συνωνύμων είναι δυσανάλογα σκληρό να σου παίρνουν λάθος όλη την απάντηση, απλώς και μόνο επειδή δεν έγραψες ολόκληρη την πρόταση. Ωστόσο, δεν είναι καν λάθος. Αν δεις τις απαντήσεις τής επιτροπής, ούτε εκείνοι γράφουν ολόκληρη την πρόταση. Αντίστοιχη ήταν η διατύπωση της ερώτησης πέρυσι, αλλά τα βαθμολογικά κέντρα δε θεώρησαν λανθασμένες τις μονολεκτικές απαντήσεις. Θα ρωτήσεις γιατί τότε ζητάνε να ξαναγραφεί η πρόταση. Η εξήγηση είναι απλή: δε ζητούμε συνώνυμα της λέξης καθαυτής, αποκομμένης, μόνης της. Ζητούμε το συνώνυμο που εναρμονίζεται με την πρόταση στην οποία εντάσσεται η αρχική λέξη, γιατί εκεί φαίνεται η αξία της άσκησης, που είναι να καταλαβαίνουμε το νόημα της λέξης ως προς το συγκεκριμένο κείμενο. Δες για παράδειγμα τη συμβίωση: «εισήγαγαν για πρώτη φορά στην Ιστορία τρόπους συμβίωσης(ενν. των λαών)».
Όποιος ξαναγράψει την πρόταση, δε θα σκεφτεί ως συνώνυμο τη συγκατοίκηση, γιατί η λέξη δεν αναφέρεται σε συγκατοίκηση/συμβίωση του Τάκη με τη Μαρία, αλλά σε συνύπαρξη/συμβίωση των λαών Έτσι, θα συνειδητοποιήσει πως η συνύπαρξη είναι η σωστή απάντηση, όπως βεβαιώνεται και από τις απαντήσεις της επιτροπής. Η συγκατοίκηση τυπικά, μόνη της, είναι συνώνυμο της συμβίωσης, αλλά εν προκειμένω εξόφθαλμα άτοπη. Επομένως, η επιτροπή προσπαθεί να καθοδηγήσει το μαθητή στη σωστή απάντηση. Και καλά το κάνει. Αν γράψεις ως απάντηση μόνο τη συνύπαρξη, χωρίς να γράψεις την υπόλοιπη πρόταση, θα πάρεις φυσικά όλες τις μονάδες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Samael]

Με αφορμή την τελευταία πρόταση, πιστεύω πως οι πανελλήνιες δεν πρέπει να σε κρίνουν μόνο από άποψη γνώσεων, αλλά και από πλευράς ψυχολογίας και προσοχής. Έχω ακούσει πολλά παιδιά να λένε «δεν πρόλαβα να λύσω την άσκηση/δεν πρόσεξα ότι υπήρχε Δ θέμα/είχα άγχος και θόλωσε το μυαλό μου, τι αδικία». Γουέλ, όχι, δεν πρόκειται για αδικία. Οι πανελλήνιες δεν εξέταζουν μόνο πόσο καλό botάκι παπαγαλίας κειμένων και τρόπων επίλυσης ασκήσεων είσαι. Εξετάζουν και κατά πόσο μπορείς να χαλιναγωγήσεις το άγχος σου, να παραμείνεις ψύχραιμος υπό πίεση, να διαχειριστείς το χρόνο σου, να έχεις αυτοσυγκέντρωση, να είσαι προσεκτικός, να μην κάνεις επιπόλαιες ενέργειες. Χαρακτηριστικά απαραίτητα για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί και προωθήσει την επιστήμη σε πανεπιστημιακό ίδρυμα. Είναι, αν θες, μερικά από τα αφανή κριτήρια αξιολόγησης των υποψηφίων.

Αυτό το θίγω παρεμπιπτόντως και απλώς επ’ ευκαιρία, γιατί ως προς την άσκηση των συνωνύμων είναι δυσανάλογα σκληρό να σου παίρνουν λάθος όλη την απάντηση, επείδη απλώς και μόνο δεν έγραψες ολόκληρη την πρόταση. Ωστόσο, δεν είναι καν λάθος. Αν δεις τις απαντήσεις τής επιτροπής, ούτε εκείνοι γράφουν ολόκληρη την πρόταση. Αντίστοιχη ήταν η διατύπωση της ερώτησης πέρυσι, αλλά τα βαθμολογικά κέντρα δε θεώρησαν λανθασμένες τις μονολεκτικές απαντήσεις. Θα ρωτήσεις γιατί τότε ζητάνε να ξαναγραφεί η πρόταση. Η εξήγηση είναι απλή: δε ζητούμε συνώνυμα της λέξης καθαυτής, αποκομμένης, μόνης της. Ζητούμε το συνώνυμο που εναρμονίζεται με την πρόταση στην οποία εντάσσεται η αρχική λέξη, γιατί εκεί φαίνεται η αξία της άσκησης, που είναι να καταλαβαίνουμε το νόημα της λέξης ως προς το συγκεκριμένο κείμενο. Δες για παράδειγμα τη συμβίωση: «εισήγαγαν για πρώτη φορά στην Ιστορία τρόπους συμβίωσης(ενν. των λαών)».
Όποιος ξαναγράψει την πρόταση, δε θα σκεφτεί ως συνώνυμο τη συγκατοίκηση, γιατί η λέξη δεν αναφέρεται σε συγκατοίκηση/συμβίωση του Τάκη με τη Μαρία, αλλά σε συνύπαρξη/συμβίωση των λαών Έτσι, θα συνειδητοποιήσει πως η συνύπαρξη είναι η σωστή απάντηση, όπως βεβαιώνεται και από τις απαντήσεις της επιτροπής. Η συγκατοίκηση τυπικά, μόνη της, είναι συνώνυμο της συμβίωσης, αλλά εν προκειμένω εξόφθαλμα άτοπη. Επομένως, η επιτροπή προσπαθεί να καθοδηγήσει το μαθητή στη σωστή απάντηση. Και καλά το κάνει. Αν γράψεις ως απάντηση μόνο τη συνύπαρξη, χωρίς να γράψεις την υπόλοιπη πρόταση, θα πάρεις φυσικά όλες τις μονάδες.

Μιχάλη νομίζω κρίνεις πολύ σκληρά και είσαι εκτός χορού ,δεν έχουν όλοι τις δυνατότητες σου,ούτε το απαιτούμε .
Για αυτούς λοιπόν που ίσως τους κατέβαλλε το άγχος για τον οποιοδήποτε λόγο οφείλουμε να είμαστε επιεικής και να λαμβάνουμε υπόψιν τους διαφορετικούς παράγοντες που μπορεί να παίζουν ρόλο στο αποτέλεσμα ενός μαθητής που κατα τα άλλα έχει διαβάσει πολύ . Το point μου πάντως είναι οτι οι εξετάσεις δεν πρέπει να τεστάρουν την ψυχολογία του μαθητή υπο καθεστώς πίεσης και άγχους . Αυτά αργότερα στον στρατό . Ο πικάσο δεν νομίζω οτι θα ήταν τόσο υπέροχος ζωγράφος εάν δεν ήταν ήρεμος ενώ εξασκούσε την τέχνη του . Εξάλλου αυτό που αναφέρεις στο τέλος είναι μεν σημαντικό αλλα εσύ εδώ αναφέρεις λανθασμένη απάντηση ουσιαστικά στο θέμα . Εγώ είπα οτι εφόσον ο μαθητής έχει διαβάσει και αντιληφθεί το νόημα της πρότασης,και έχει δώσει σωστή απάντηση,δεν πειράζει εαν δεν έγραψε ξανά όλη την πρόταση .

Οι αρετές που είπες δεν σε καθιστούν σε θέση να προωθήσεις την επιστήμη ,τουλάχιστον όχι στο Ελληνικό πανεπιστήμιο.Άλλα σε καθιστούν ικανό για κάτι τέτοιο . Οπότε το οτι εξετάζουν τις συγκεκριμένες ικανότητες για αυτό τον σκοπό είναι κάτι καλό που θα μπορούσε να το γράψει κάποιος σε έκθεση για να χαρούν οι φιλόλογοι,στην πράξη απέχει μακρά απο την πραγματικότητα και το ξέρεις . Δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι παίζουμε με το μέλλον πολλών υποψηφίων και το να ξέχασαν να γράψουν ξανά την πρόταση δεν λέει τίποτα για εκείνους,όχι σε σημείο να κρίνει κάποιος οτι δεν αξίζουν να προωθήσουν την επιστήμη τους .

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nihilist]

Μιχάλη νομίζω κρίνεις πολύ σκληρά και είσαι εκτός χορού ,δεν έχουν όλοι τις δυνατότητες σου,ούτε το απαιτούμε .
Για αυτούς λοιπόν που ίσως τους κατέβαλλε το άγχος για τον οποιοδήποτε λόγο οφείλουμε να είμαστε επιεικής και να λαμβάνουμε υπόψιν τους διαφορετικούς παράγοντες που μπορεί να παίζουν ρόλο στο αποτέλεσμα ενός μαθητής που κατα τα άλλα έχει διαβάσει πολύ . Το point μου πάντως είναι οτι οι εξετάσεις δεν πρέπει να τεστάρουν την ψυχολογία του μαθητή υπο καθεστώς πίεσης και άγχους . Αυτά αργότερα στον στρατό . Ο πικάσο δεν νομίζω οτι θα ήταν τόσο υπέροχος ζωγράφος εάν δεν ήταν ήρεμος ενώ εξασκούσε την τέχνη του . Εξάλλου αυτό που αναφέρεις στο τέλος είναι μεν σημαντικό αλλα εσύ εδώ αναφέρεις λανθασμένη απάντηση ουσιαστικά στο θέμα . Εγώ είπα οτι εφόσον ο μαθητής έχει διαβάσει και αντιληφθεί το νόημα της πρότασης,και έχει δώσει σωστή απάντηση,δεν πειράζει εαν δεν έγραψε ξανά όλη την πρόταση .

Οι αρετές που είπες δεν σε καθιστούν σε θέση να προωθήσεις την επιστήμη ,τουλάχιστον όχι στο Ελληνικό πανεπιστήμιο.Άλλα σε καθιστούν ικανό για κάτι τέτοιο . Οπότε το οτι εξετάζουν τις συγκεκριμένες ικανότητες για αυτό τον σκοπό είναι κάτι καλό που θα μπορούσε να το γράψει κάποιος σε έκθεση για να χαρούν οι φιλόλογοι,στην πράξη απέχει μακρά απο την πραγματικότητα και το ξέρεις . Δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι παίζουμε με το μέλλον πολλών υποψηφίων και το να ξέχασαν να γράψουν ξανά την πρόταση δεν λέει τίποτα για εκείνους,όχι σε σημείο να κρίνει κάποιος οτι δεν αξίζουν να προωθήσουν την επιστήμη τους .

Δεν είναι αναγκαστικό να γράψεις ολόκληρη την πρόταση. Η διατύπωση της άσκησης δεν έχει δεσμευτικό χαρακτήρα, έχει συμβουλευτικό/καθοδηγητικό, σου υποδεικνύει ότι δε ζητείται ένα ξερό συνώνυμο της λέξης, αλλά το συνώνυμο που ανταποκρίνεται στο νόημα του κειμένου. Ξαναλέω πως αν το συνωνυμό σου είναι εύστοχο και εναρμονίζεται με την ουσία της πρότασης, δε χρειάζεται να γράψεις ολόκληρη την πρόταση, είναι σωστή και η μονολεκτική απάντηση. Να βοηθήσουν τους μαθητές προσπάθησαν οι θεματοθέτες, να μη θέσουν ώς συνώνυμο της συμβίωσης τη συγκατοίκηση.

Πέρα από αυτό, η πρώτη παράγραφος στο προηγούμενο μήνυμά μου αναφερόταν σε ένα ευρύτερο προβληματισμό σχετικά με τα κριτήρια αξιολόγησης των υποψηφίων, και απλώς πήρα αφορμή από την άσκηση των συνωνύμων. Επιμένω στα «αφανή» κριτήρια της προσοχής, της σωστής διαχείρισης του διαθέσιμου χρόνου, της τιθάσευσης του άγχους. Τι να τον κάνω τον υποψήφιο που παπαγάλισε όλη την ιστορία και όταν ήρθε η ώρα να γράψει απεραντολογεί στις απαντήσεις του, αδυνατώντας να διακρίνει τι του ζητά η ερώτηση, και μετά να παραπονιέται ότι είναι αδικία, επειδή τάχα δε του έμεινε χρόνος; Ή τον υποψήφιο που, μολονότι διάβασε όλη τη χρονιά, δε μπορεί να ελέγξει το άγχος του, με αποτέλεσμα να ξεχνά να γράψει ολόκληρες ασκήσεις; Το μεν διάβασμα όλη τη χρονιά εξετάζει την πειθαρχία σου και τις σωματικές/ψυχικές αντοχές σου, η δε εξέταση καθαυτή την αυτοσυγκέντρωσή σου, τη δυνατότητα αποτελεσματικής διαχείρισης του χρόνου και του άγχους σου. Αυτός που σημειώνει υψηλότερη βαθμολογία τεκμαίρεται(όχι αποδεικνύεται) ότι τα διαθέτει σε μεγαλύτερο βαθμό, σε σχέση με κάποιον με χαμηλότερη. Και αυτός που τα διαθέτει σε μεγαλύτερο βαθμό θεωρείται ότι θα μπορέσει να αποδώσει καλύτερα ως επιστήμονας, γιατί εξειδικεύεσαι και η εξειδίκευση δημιουργεί υποχρεώσεις, και η εκπλήρωση των υποχρεώσεων προϋποθέτει τα παραπάνω. Το σύστημα δομείται πάνω σε τεκμήρια, σε ενδείκτες, όχι σε αποδείξεις. Οι παθογένειες των ελληνικών πανεπιστημίων, που αναφέρεις, είναι αδιάφορες και δεν πρέπει να επηρεάζουν αυτά τα κριτήρια.

Επιμένω ότι η ψυχολογία του υποψηφίου πρέπει να κρίνεται υπό καθεστώς πίεσης και άγχους, επειδή τότε ακριβώς φαίνεται η έκταση της επινοητικότητάς του. Στην καθημερινότητά μας, άλλωστε, πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με απρόβλεπτες καταστάσεις, τις οποίες θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε υπό πίεση. Απ’ τις διάφορες σχολές, επίσης, βγαίνουν άνθρωποι που θα ασκήσουν εξειδικευμένο πνευματικό επάγγελμα και τις περισσότερες φορές κατά την άσκησή του θα βρεθούν υπό πίεση. Η ψυχραιμία είναι γενική αρετή, σημαντική σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Ο Πικάσο ήταν ζωγράφος, όχι εξειδικευμένος επαγγελματίας με σοβαρές υποχρεώσεις, οπότε το παράδειγμά του είναι κάπως άστοχο και οιονεί non sequitur προς τον γενικότερο συλλογισμό σου imo.

Νομίζω πως θα ήταν ασυνεπές προς το ρεαλισμό να παραγνωρίζουμε τη σπουδαιότητα αυτών των αφανών κριτηρίων και να αναγάγουμε σε αποκλειστικό κριτήριο αξιολόγησης την προσπάθεια απλώς του καθενός μες στη χρονιά. Είναι κάπως ρομαντική και ιδεαλιστική σκέψη που ανταποκρίνεται ίσως περισσότερο στην έννοια της δικαιοσύνης και που ασφαλώς θα μάγευε τους φιλολόγους σε έκθεση, αλλά η γενική πρακτική και η ζωή δείχνουν ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, όχι η προσπάθεια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Samael]

Δεν είναι αναγκαστικό να γράψεις ολόκληρη την πρόταση. Η διατύπωση της άσκησης δεν έχει δεσμευτικό χαρακτήρα, έχει συμβουλευτικό/καθοδηγητικό, σου υποδεικνύει ότι δε ζητείται ένα ξερό συνώνυμο της λέξης, αλλά το συνώνυμο που ανταποκρίνεται στο νόημα του κειμένου. Ξαναλέω πως αν το συνωνυμό σου είναι εύστοχο και εναρμονίζεται με την ουσία της πρότασης, δε χρειάζεται να γράψεις ολόκληρη την πρόταση, είναι σωστή και η μονολεκτική απάντηση. Να βοηθήσουν τους μαθητές προσπάθησαν οι θεματοθέτες, να μη θέσουν ώς συνώνυμο της συμβίωσης τη συγκατοίκηση.

Πέρα από αυτό, η πρώτη παράγραφος στο προηγούμενο μήνυμά μου αναφερόταν σε ένα ευρύτερο προβληματισμό σχετικά με τα κριτήρια αξιολόγησης των υποψηφίων, και απλώς πήρα αφορμή από την άσκηση των συνωνύμων. Επιμένω στα «αφανή» κριτήρια της προσοχής, της σωστής διαχείρισης του διαθέσιμου χρόνου, της τιθάσευσης του άγχους. Τι να τον κάνω τον υποψήφιο που παπαγάλισε όλη την ιστορία και όταν ήρθε η ώρα να γράψει απεραντολογεί στις απαντήσεις του, αδυνατώντας να διακρίνει τι του ζητά η ερώτηση, και μετά να παραπονιέται ότι είναι αδικία, επειδή τάχα δε του έμεινε χρόνος; Ή τον υποψήφιο που, μολονότι διάβασε όλη τη χρονιά, δε μπορεί να ελέγξει το άγχος του, με αποτέλεσμα να ξεχνά να γράψει ολόκληρες ασκήσεις; Το μεν διάβασμα όλη τη χρονιά εξετάζει την πειθαρχία σου και τις σωματικές/ψυχικές αντοχές σου, η δε εξέταση καθαυτή την αυτοσυγκέντρωσή σου, τη δυνατότητα αποτελεσματικής διαχείρισης του χρόνου και του άγχους σου. Αυτός που σημειώνει υψηλότερη βαθμολογία τεκμαίρεται(όχι αποδεικνύεται) ότι τα διαθέτει σε μεγαλύτερο βαθμό, σε σχέση με κάποιον με χαμηλότερη. Και αυτός που τα διαθέτει σε μεγαλύτερο βαθμό θεωρείται ότι θα μπορέσει να αποδώσει καλύτερα ως επιστήμονας, γιατί εξειδικεύεσαι και η εξειδίκευση δημιουργεί υποχρεώσεις, και η εκπλήρωση των υποχρεώσεων προϋποθέτει τα παραπάνω. Το σύστημα δομείται πάνω σε τεκμήρια, σε ενδείκτες, όχι σε αποδείξεις. Οι παθογένειες των ελληνικών πανεπιστημίων, που αναφέρεις, είναι αδιάφορες και δεν πρέπει να επηρεάζουν αυτά τα κριτήρια.

Επιμένω ότι η ψυχολογία του υποψηφίου πρέπει να κρίνεται υπό καθεστώς πίεσης και άγχους, επειδή τότε ακριβώς φαίνεται η έκταση της επινοητικότητάς του. Στην καθημερινότητά μας, άλλωστε, πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με απρόβλεπτες καταστάσεις, τις οποίες θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε υπό πίεση. Απ’ τις διάφορες σχολές, επίσης, βγαίνουν άνθρωποι που θα ασκήσουν εξειδικευμένο πνευματικό επάγγελμα και τις περισσότερες φορές κατά την άσκησή του θα βρεθούν υπό πίεση. Η ψυχραιμία είναι γενική αρετή, σημαντική σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Ο Πικάσο ήταν ζωγράφος, όχι εξειδικευμένος επαγγελματίας με σοβαρές υποχρεώσεις, οπότε το παράδειγμά του είναι κάπως άστοχο και οιονεί non sequitur προς τον γενικότερο συλλογισμό σου imo.

Νομίζω πως θα ήταν ασυνεπές προς το ρεαλισμό να παραγνωρίζουμε τη σπουδαιότητα αυτών των αφανών κριτηρίων και να αναγάγουμε σε αποκλειστικό κριτήριο αξιολόγησης την προσπάθεια απλώς του καθενός μες στη χρονιά. Είναι κάπως ρομαντική και ιδεαλιστική σκέψη που ανταποκρίνεται ίσως περισσότερο στην έννοια της δικαιοσύνης και που ασφαλώς θα μάγευε τους φιλολόγους σε έκθεση, αλλά η γενική πρακτική και η ζωή δείχνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, όχι η προσπάθεια.

Η απάντηση σου σίγουρα ξεφεύγει απο το scope του point μου οπότε θα συμφωνήσω κυρίως με την μεσαία σου παράγραφο όσον αφορά τις θεωρητικές σπουδές και θα σου πω το εξής . Σε πολλά πανεπιστήμια και αρκετοί επιστήμονες έχουν μηδενική μεταδοτικότητα . Τους ρωτάς κάτι και απαντούν ότι να'ναί . Παρα αυτά αυτοί οι άνθρωποι μια χαρά είναι επιστήμονες . Η μόνη διαφορά είναι οτι έχουν θέμα επικοινωνίας . Απο εκεί και πέρα,προσωπικά εαν εξέταζα παιδιά δεν θα με ενδιέφερε να δω εαν ενα παιδί μπορεί να λυσει προβλήματα υπο καθεστώς άγχους,δεν ειναι hollywood ουτε στρατός εδώ . Θα με ενδίεφερε να δώ ήρεμος πως λειτουργεί η σκέψη του και η νοητική του ικανότητα . Οι συνθήκες άγχους και στρες είναι εξ'ορισμού απαγορευτικές στο να αποδώσει κάποιος σε οτιδήποτε . Η διαφορά μας είναι οτι εσύ θεωρείς οτι όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος αλλα αυτό δεν ισχύει και πρέπει να το καταλάβουν καλά όσα παιδιά δίνουν . Οι πανελλήνιες δεν είναι εκτός ζωής,είναι μέσα σε αυτήν . Έτσι λοιπόν υπάρχουν ενδείξεις όπως λες,και η στατιστική εκεί ποντάρει,αλλα δεν είναι πάντα σωστή . Δεν πρέπει να κάνουμε μαθηματικά με τις ζωές ανθρώπων,δεν είναι αριθμοί . Εαν δεν ίσχυε αυτό δεν θα μας ένοιαζε να τα διορθώνουν άνθρωποι αλλα μηχανές .

Το παράδειγμα με τον Πικάσο ισχύει,εκτος εαν νομίζεις οτι ο μέσος πανεπιστημιακός φοιτητής ξύνεται λιγότερο απο τον Πικάσο και έχει υποχρεώσεις . Μην νομίζεις οτι το έργο οποιουδήποτε που θα αλλάξει μια επιστήμη είναι σε σημείο να κρέμονται ζωές εδώ και τώρα απο αυτό . Οι καλές ιδέες παίρνουν καιρό να ωριμάσουν . Οπότε το δικό σου επιχείρημα σχετικά με την πίεση δεν ευσταθεί διότι κανείς δεν μπορεί να είναι δημιουργικός όταν τον πιέζουν ψυχολογικά . Με ενδιαφέρει να ξέρω και τις δυνατότητες πέρα απο το πόσο ψαρωμένος είναι κάποιος την ημέρα των εξετάσεων . Τέλος πάντων, όπως είπα το θέμα που έχουμε ανοίξει δεν έχει καμία σχέση με την αρχική μου θέση . Προφανώς διαφωνούμε ως προς τι θα έπρεπε να εξετάζει το σύστημα,it happens all the time .

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[anathimatikos]

Μπορεί να μην ευθυγραμμίζομαι απολύτα με τις απόψεις σου μίστερ μηδενιστή, χαίρομαι όμως να διαβάζω τα κατεβατά σου και να προσπαθώ να εντοπίσω τυχόν κενά στην επιχειρηματολογία σου. Μάταια.
Από την άλλη, στοιχηματίζω ότι σε κανά δυό χρονάκια θα 'χεις γίνει λιγάκι πιο διαλλακτικός. Η λογική σου είναι ορθά δομημένη κι εξαιρετικά δουλεμένη, δεν παύει όμως ν' αποτελείται -όπως κι η λογική κάθε ανθρώπου- από νοητικά σχήματα, που ενώ παρουσιάζουν θεωρητική ακολουθία, στην πράξη, στην καθημερινή ζωή, τα πράγματα δεν έχουν ακριβώς έτσι. Αν και είμαι βέβαιος ότι το ξέρεις ήδη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nihilist]

Το παράδειγμα με τον Πικάσο ισχύει,εκτος εαν νομίζεις οτι ο μέσος πανεπιστημιακός φοιτητής ξύνεται λιγότερο απο τον Πικάσο και έχει υποχρεώσεις . Μην νομίζεις οτι το έργο οποιουδήποτε που θα αλλάξει μια επιστήμη είναι σε σημείο να κρέμονται ζωές εδώ και τώρα απο αυτό . Οι καλές ιδέες παίρνουν καιρό να ωριμάσουν . Οπότε το δικό σου επιχείρημα σχετικά με την πίεση δεν ευσταθεί διότι κανείς δεν μπορεί να είναι δημιουργικός όταν τον πιέζουν ψυχολογικά . Με ενδιαφέρει να ξέρω και τις δυνατότητες πέρα απο το πόσο ψαρωμένος είναι κάποιος την ημέρα των εξετάσεων . Τέλος πάντων, όπως είπα το θέμα που έχουμε ανοίξει δεν έχει καμία σχέση με την αρχική μου θέση . Προφανώς διαφωνούμε ως προς τι θα έπρεπε να εξετάζει το σύστημα,it happens all the time .

Δεν αναφερόμουν τόσο στο φοιτητή, όσο στον εξειδικευμένο επαγγελματία, ο οποίος οφείλει να εκπληρώνει και εξειδικευμένες υποχρεώσεις. Η εξειδίκευσή του τον καθιστά υπεύθυνο να λύσει το πρόβλημα, η δε ευθύνη υπάρχει πάντοτε υπό καθεστώς πίεσης και άγχους. Ο δικηγόρος που επιχειρηματολογεί ενώπιον δικαστηρίου για να σώσει αθώο, ο γιατρός στο νοσοκομείο που προσπαθεί να σώσει ετοιμοθάνατο, ο χειρουργός σε επέμβαση, ο πολιτικός μηχανικός που προσπαθεί να εξασφαλίσει τη στατικότητα του κτηρίου κλπ κλπ. Όλες οι εξειδικευμένες εργασίες συνεπάγονται ευθύνη και πρέπει να γίνονται με τεράστια προσοχή και με απόλυτη ψυχραιμία. Η πολυπλοκότητα της σύγχρονης ζωής έχει δημιουργήσει τέτοια πίεση, ψυχική ιδιαίτερα, που αυτός που δεν μπορεί να τη διαχειριστεί μένει μέτριος. Όσες γνώσεις κι αν έχει, αυτές αχρηστεύονται όταν δεν μπορεί να τις αξιοποιήσει υπό καθεστώς άγχους.

Αντίθετα, ο Πικάσο, ο Βαν Γκογκ κλπ δε φέρουν καμία ευθύνη, είναι αναχωρητές, απομονώνονται και παρακολουθούν από εξωτερική οπτική γωνία τον κόσμο και προσπαθούν με πλήρη άνεση χρόνου να ζωγραφίσουν. Η δουλειά τους δε γίνεται κάτω από πίεση και συνεπώς δεν ενδιαφέρει πώς θα απέδιδαν υπό καθεστώς άγχους.

Συνεπώς, το κριτήριο της ικανότητας διαχείρισης του άγχους έχει τόπο. Βέβαια, οι πανελλήνιες παρέχουν μόνο ενδείκτες, όπως είπαμε, αλλά δεν μπορούμε να ελπίζουμε και σε κάτι παραπάνω. Εφόσον είναι αδύνατες οι αποδείξεις, θα αρκεστούμε στις ενδείξεις, κι ας ενέχουν μια κάποια αυθαιρεσία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Samael]

Δεν αναφερόμουν τόσο στο φοιτητή, όσο στον εξειδικευμένο επαγγελματία, ο οποίος οφείλει να εκπληρώνει και εξειδικευμένες υποχρεώσεις. Η εξειδίκευσή του τον καθιστά υπεύθυνο να λύσει το πρόβλημα, η δε ευθύνη υπάρχει πάντοτε υπό καθεστώς πίεσης και άγχους. Ο δικηγόρος που επιχειρηματολογεί ενώπιον δικαστηρίου για να σώσει αθώο, ο γιατρός στο νοσοκομείο που προσπαθεί να σώσει ετοιμοθάνατο, ο χειρουργός σε επέμβαση, ο πολιτικός μηχανικός που προσπαθεί να εξασφαλίσει τη στατικότητα του κτηρίου κλπ κλπ. Όλες οι εξειδικευμένες εργασίες συνεπάγονται ευθύνη και πρέπει να γίνονται με τεράστια προσοχή και με απόλυτη ψυχραιμία. Η πολυπλοκότητα της σύγχρονης ζωής έχει δημιουργήσει τέτοια πίεση, ψυχική ιδιαίτερα, που αυτός που δεν μπορεί να τη διαχειριστεί μένει μέτριος. Όσες γνώσεις κι αν έχει, αυτές αχρηστεύονται όταν δεν μπορεί να τις αξιοποιήσει υπό καθεστώς άγχους.

Αντίθετα, ο Πικάσο, ο Βαν Γκογκ κλπ δε φέρουν καμία ευθύνη, είναι αναχωρήτες, απομωνόνωνται και παρακολουθούν από εξωτερική οπτική γωνία του κόσμο και προσπαθούν με πλήρη άνεση χρόνου να ζωγραφίσουν. Η δουλειά τους δε γίνεται κάτω από πίεση και συνεπώς δεν ενδιαφέρει πώς θα απέδιδαν υπό καθεστώς άγχους.

Συνεπώς, το κριτήριο της ικανότητας διαχείρισης του άγχους έχει τόπο. Βέβαια, οι πανελλήνιες παρέχουν μόνο ενδείκτες, όπως είπαμε, αλλά δεν μπορούμε να ελπίζουμε και σε κάτι παραπάνω. Εφόσον είναι αδύνατες οι αποδείξεις, θα αρκεστούμε στις ενδείξεις, κι ας ενέχουν μια κάποια αυθαιρεσία.

Σε ολες τις προηγούμενες δουλειές που λες ο υπολογιστής εχει αναλάβει τα ηνία . Ο λόγος που δεν βλέπεις κτίρια να πέφτουν και ατυχήματα να γίνονται καθώς και οι επεμβάσεις πάνε καλύτερα δεν είναι επειδή οι άνθρωποι που είναι σε αυτές τις δουλειές ανέπτυξαν ικανότητες hitman απο την μια στιγμή στην αλλη,οι ίδιοι είναι . Ο υπολογιστής και τα ρομποτικα συστήματα ξεπερνούν τον άνθρωπο σε λεπτομέρεια και παρατηρητικότητα. Εαν δεν ήταν αυτόι ακόμα και με τους πιο ικανούς ανθρώπους θα είχαμε τρομερά ατυχήματα . Ένας μηχανικός στα αρχικά του σχέδια πάντα έχει αποτυχία . Όσο προσεκτικός και εαν είσαι πάντα θα κάνεις λάθη ή θα μπορείς να βελτιώσεις το αρχικό σχέδιο .

Οπότε οχι ο φιλόλογος δεν χρειάζεται καμία υπευθυνότητα ούτε εαν κάνει ενα λάθος θα καταστραφεί ο κόσμος . Ευτυχώς το ίδιο ισχύει και για εναν μηχανικό ως ενα βαθμό πλέον,χάρη στην εξέλιξη της τεχνολογίας . Απο την άλλη οι τεχνικοί εαν κάνουν λάθος τότε πράγματι θα θρηνήσουμε θύματα και δεν εκτελέσουν σωστά οδηγίες . Αλλα αυτοί δεν λαμβάνουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση ούτε η δημιουργικότητα είναι το νούμερο ένα που τους απασχολεί . Οπότε ναι αυτοί δουλεύουν υπο πίεση και το αποτέλεσμα της δουλειάς τους είναι κρίσιμο σε αντίθεση με τους προηγούμενους διότι είναι πρακτική δουλειά και όχι πανεπιστημιακή . Άλλο να δουλεύεις με τόρνο ή τροχό και άλλο να φτιάχνεις σχεδιάκια στο CAD ή να ξεχάσεις να ξαναγράψεις την πρόταση με το συνώνυμο . Όσον αφορά στον Πικάσο συμφωνώ πράγματι οτι έχει λιγότερες ευθύνες σε σχέση με άλλα επαγγέλματα,τον ανέφερα πιο πολύ διότι βλέπουμε καλύτερα τις δυνατότητες κάποιου όταν είναι χαλαρός και δεν θεωρώ οτι οι πανελλήνιες είναι εγγύηση οτι κάποιος θα έχει τα skills να αναλάβει δουλειές με υπευθυνότητα και πίεση . Επειδή μιλάμε και για θέματα ασφαλείας οι ενδείξεις εννοείται οτι δεν μας λένε κάτι . Πάντα παίρνουμε worst case scenario σε θέματα υγείας και ασφάλειας . Εξάλλου την ανάλογη ψυχραιμία την αποκτάει κανείς με την εμπειρία στην ίδια την δουλειά και όχι σε προσομοίωση της ή "test" αυτά δεν ενέχουν άμεσο κίνδυνο. Ξέρω ανθρώπους που τελείωσαν πτυχίο και όχι απλά πανελλήνιες με 9.5+ και είναι άχρηστοι σε εργαστήριο,οπότε δεν υπάρχουν ενδείξεις με αυτή την έννοια. Όλα πάνω στην δουλειά φαίνονται για το ποιος είναι ικανός ή όχι,όχι στο χαρτί . Είναι σαν να προσπαθεί να σου μετρήσει ένας καρδιολόγος τους παλμούς ενώ είσαι σε στρες ,εκείνος να μην το ξέρει και να πρέπει να βγάλει με μισή εικόνα αποτέλεσμα,προφανώς θα θεωρήσει οτι έχεις πρόβλημα . Νομίζω καταλαβαίνεις τι θέλω να πω,απλά στηρίζω οτι δεν πρέπει να μηδενίζουμε τα παιδιά που ίσως είχαν άγχος και δεν απέδωσαν, ούτε είναι οι τοπ αρετές που μπορεί να έχει ένας φοιτητής ώστε να τα απαιτούμε σαν τρελοί σε μια απλή εξέταση,ειδικά απο την στιγμή που κάποια είναι πιο ευαίσθητα απο κάποια άλλα και τους επηρεάζει και σε οργανικό επίπεδο(π.χ. ζαλίζονται,δεν νιώθουν καλά,πέφτει η ικανότητα αντίληψης τους εκείνη την στιγμή κτλπ.),δεν θα γίνουν όλα τεχνικοί ούτε απαραίτητα θα αναλάβουν δουλειές που απαιτούν απόλυτη υπευθυνότητα και ακόμα και τότε πάντα υπάρχει ομάδα ανθρώπων που κάνει τις δουλειές μαζί,ποτέ ένας μόνος του,βασικός κανόνας ασφαλείας,δουλεύουμε πάντα με άλλους .

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nihilist]

Σε ολες τις προηγούμενες δουλειές που λες ο υπολογιστής εχει αναλάβει τα ηνία . Ο λόγος που δεν βλέπεις κτίρια να πέφτουν και ατυχήματα να γίνονται καθώς και οι επεμβάσεις πάνε καλύτερα δεν είναι επειδή οι άνθρωποι που είναι σε αυτές τις δουλειές ανέπτυξαν ικανότητες hitman απο την μια στιγμή στην αλλη,οι ίδιοι είναι . Ο υπολογιστής και τα ρομποτικα συστήματα ξεπερνούν τον άνθρωπο σε λεπτομέρεια και παρατηρητικότητα. Εαν δεν ήταν αυτόι ακόμα και με τους πιο ικανούς ανθρώπους θα είχαμε τρομερά ατυχήματα . Ένας μηχανικός στα αρχικά του σχέδια πάντα έχει αποτυχία . Όσο προσεκτικός και εαν είσαι πάντα θα κάνεις λάθη ή θα μπορείς να βελτιώσεις το αρχικό σχέδιο .

Οπότε οχι ο φιλόλογος δεν χρειάζεται καμία υπευθυνότητα ούτε εαν κάνει ενα λάθος θα καταστραφεί ο κόσμος . Ευτυχώς το ίδιο ισχύει και για εναν μηχανικό ως ενα βαθμό πλέον,χάρη στην εξέλιξη της τεχνολογίας . Απο την άλλη οι τεχνικοί εαν κάνουν λάθος τότε πράγματι θα θρηνήσουμε θύματα και δεν εκτελέσουν σωστά οδηγίες . Αλλα αυτοί δεν λαμβάνουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση ούτε η δημιουργικότητα είναι το νούμερο ένα που τους απασχολεί . Οπότε ναι αυτοί δουλεύουν υπο πίεση και το αποτέλεσμα της δουλειάς τους είναι κρίσιμο σε αντίθεση με τους προηγούμενους διότι είναι πρακτική δουλειά και όχι πανεπιστημιακή . Άλλο να δουλεύεις με τόρνο ή τροχό και άλλο να φτιάχνεις σχεδιάκια στο CAD ή να ξεχάσεις να ξαναγράψεις την πρόταση με το συνώνυμο . Όσον αφορά στον Πικάσο συμφωνώ πράγματι οτι έχει λιγότερες ευθύνες σε σχέση με άλλα επαγγέλματα,τον ανέφερα πιο πολύ διότι βλέπουμε καλύτερα τις δυνατότητες κάποιου όταν είναι χαλαρός και δεν θεωρώ οτι οι πανελλήνιες είναι εγγύηση οτι κάποιος θα έχει τα skills να αναλάβει δουλειές με υπευθυνότητα και πίεση . Επειδή μιλάμε και για θέματα ασφαλείας οι ενδείξεις εννοείται οτι δεν μας λένε κάτι . Πάντα παίρνουμε worst case scenario σε θέματα υγείας και ασφάλειας . Εξάλλου την ανάλογη ψυχραιμία την αποκτάει κανείς με την εμπειρία στην ίδια την δουλειά και όχι σε προσομοίωση της ή "test" αυτά δεν ενέχουν άμεσο κίνδυνο. Ξέρω ανθρώπους που τελείωσαν πτυχίο και όχι απλά πανελλήνιες με 9.5+ και είναι άχρηστοι σε εργαστήριο,οπότε δεν υπάρχουν ενδείξεις με αυτή την έννοια. Όλα πάνω στην δουλειά φαίνονται για το ποιος είναι ικανός ή όχι,όχι στο χαρτί . Είναι σαν να προσπαθεί να σου μετρήσει ένας καρδιολόγος τους παλμούς ενώ είσαι σε στρες ,εκείνος να μην το ξέρει και να πρέπει να βγάλει με μισή εικόνα αποτέλεσμα,προφανώς θα θεωρήσει οτι έχεις πρόβλημα . Νομίζω καταλαβαίνεις τι θέλω να πω,απλά στηρίζω οτι δεν πρέπει να μηδενίζουμε τα παιδιά που ίσως είχαν άγχος και δεν απέδωσαν, ούτε είναι οι τοπ αρετές που μπορεί να έχει ένας φοιτητής,ειδικά απο την στιγμή που κάποια είναι πιο ευαίσθητα απο κάποια άλλα και τους επηρεάζει και σε οργανικό επίπεδο(π.χ. ζαλίζονται,δεν νιώθουν καλά,πέφτει η ικανότητα αντίληψης τους εκείνη την στιγμή κτλπ.) .

Ασφαλώς οι υπολογιστές μάς έχουν αντικαταστήσει σε πολλά πράγματα, δεν το αμφισβητώ. Αλλα θα σ’ το αντιστρέψω: οι υπολογιστές μας έχουν αντικαταστήσει πλήρως ως προς τις γνώσεις. Αυτό σημαίνει πως κριτήριο αξιολόγησης των υποψηφίων δεν πρέπει να είναι ούτε το γνωστικό; Τότε σε τι θα εξεταζόμαστε; Προφανώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύει, συνεπώς καταρρέει ολόκληρος ο συλλογισμός.

Όλες οι εξειδικευμένες δουλειές συνεπάγονται ευθύνη, δεν εξαιρώ τους τεχνικούς. Και εφόσον η εργασία κατά κύριο λόγο συνιστά και αλληλεπίδραση, παμπολλες φορές θα προκύψουν απρόβλεπτες καταστάσεις που θα επιτείνουν την πίεση και θα απαιτήσουν ψυχραιμία και στροφάδα εκείνη τη στιγμή. Και ο φιλόλογος χρειάζεται να είναι ψύχραιμος, όταν οι μαθητές τον κοροϊδεύουν/βρίζουν/δεν ξέρω κι εγώ τι. Το να τιθασεύεις το άγχος σου και να μην επηρεάζεται η κρίση σου είναι γενική αρετή, χρήσιμη παντού. Δεν είναι η τοπ αρετή, ούτε το τοπ κριτήριο, είναι όμως κριτήριο.

Οι πανελλήνιες προσφέρουν απλώς ενδείξεις, αλλά κανένα σύστημα εισαγωγής δε θα προσφέρει κάτι παραπάνω. Μια τόσο μεγάλη και πολύπλοκη διαδικασία έχει εξ ορισμού ατέλειες, ελλείψει δυνατοτήτων βελτίωσης. Αναγκαστικά θα στηριχτούμε στις ενδείξεις, αλλιώς δεν πάμε πουθενά.

Έχεις δίκιο ότι δεν πρέπει να μηδενίζουμε τα παιδιά με άγχος και είναι άσχημο που τα συζητάμε τέτοια περίοδο και σε αυτό το θρεντ. Οπότε ας συμφωνήσουμε καλύτερα πως διαφωνούμε και πως εξετάζουμε το ζήτημα υπο διαφορετικό πρίσμα. Όλα είναι σχετικά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wrong]

@Nihilist, τα λες όπως είναι τα πράγματα, ο λόγος σου είναι εξαιρετικός και ο πραγματισμός σου σίγουρα απαραίτητος. Παράλληλα, όμως, μου δημιουργεί και μία μικρή ενόχληση. Δεν φταίει κάτι απ' όσα λες, αλλά το ότι εγώ παραμένω πιστή σε αυτόν τον ιδεαλισμό που αναφέρεις σε μία από τις απαντήσεις σου, είτε λόγω προσωπικών εμπειριών, είτε λόγω άλλων επιρροών· στην ουσία, με ενοχλεί η σκέψη (η προοπτική; η γνώση; δεν ξέρω ποια λέξη μου ταιριάζει παραπάνω, αν βάλω "γνώση" θα είναι σα να στέλνω την αισιοδοξία μου περίπατο και η αισιοδοξία μου με βοηθά) ότι κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να καλύπτει τις ανάγκες κάθε παιδιού, ούτε μπορεί να είναι απόλυτα δίκαιο, όσο κι αν προσπαθούμε, όσο κι αν ερευνάμε, όσα μοντέλα κι αν προτείνουμε ή δοκιμάζουμε.
Το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα, συγκεκριμένα, παρότι εξετάζει όσα αναφέρεις, δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει το μέσο παιδί (αν μπορούμε να κάνουμε λόγο για "μέσο παιδί" δίχως έρευνα μεγάλης κλίμακας και στατιστική ανάλυση πολλών δεδομένων) να αναπτύξει ουσιαστικά τις δυνατότητές του, να βελτιώσει την κριτική του ικανότητα, να μάθει να προσεγγίζει ορισμένα ζητήματα out of the box. Επιπλέον, θα πω και το κλισέ του "δε λειτουργούν όλα τα άτομα με τον ίδιο τρόπο", όχι επειδή θέλω να στηρίζομαι σε κλισέ, αλλά επειδή το βλέπω παντού γύρω μου και η εμπειρία μου το επιβεβαιώνει καθημερινά: κάποια άτομα ανταποκρίνονται πολύ καλά σε γραπτές εξετάσεις, άλλα σε προφορικές, άλλα μαθαίνουν πιο βαθιά με το να αναλάβουν κάποια εργασία ή κάποιο project. Το ότι, για παράδειγμα, (και το ξέρω ότι πάω αλλού τη συζήτηση), τέσσερα χρόνια στο ελληνικό πανεπιστήμιο έπρεπε να μυρίσω τα δάχτυλά μου για να συνειδητοποιήσω οτι η χρήση λεξικών είναι απείρως σημαντικότερη από το να μαθαίνω απ' έξω τη μετάφραση του τάδε ή του δείνα για την εξεταστική (που εγώ δε μάθαινα ποτέ απ' έξω μετάφραση, ούτε τώρα μπορώ) ή ότι η βιβλιογραφική έρευνα δε στηρίζεται (και ούτε πρέπει να στηρίζεται) στους 3-4 τίτλους που θα σου προτείνουν στο αμφιθέατρο ή το ότι η επιχειρηματολογία βάσει τίτλων και θεωριών είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο ζήτημα απ' το "ας πετάξω και το τάδε όνομα εδώ, συνοδευόμενο από έναν ορισμό και τέλος, voilà το επιχείρημα", μου στοίχισε πολύ.
Δεν σου λέω ότι σε ιδρύματα του εξωτερικού είναι απαραίτητα καλύτερα τα πράγματα, εξαρτάται και από το ίδρυμα και από το τι θέλεις εσύ και από πολλούς παράγοντες το αν θα αποδώσεις καλύτερα ή χειρότερα. Αλλά υπάρχουν πράγματα που "ταιριάζουν" περισσότερο σε κάποια άτομα και λιγότερο σε άλλα και υπάρχουν και κάποια στάνταρ για τα οποία το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν μας προετοιμάζει, ποντάροντας στην (τυχαία και τυχερή) πιθανότητα του να έχεις καλό καθηγητή. Σαφώς αυτά προκύπτουν απ' τη δική μου εμπειρία, σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά είναι ζητήματα που με προβληματίζουν εδώ και χρόνια – και η στάση μου παραμένει περιέργως ίδια με αυτή που είχα όταν δεν έγραψα άριστα στις Πανελλήνιες. Τότε σκέφτηκα πως πληγώθηκε ο εγωισμός μου, αλλά τα χρόνια περνάνε, εγώ ως άτομο και ως βιογραφικό δεν θα κριθώ ποτέ και πουθενά βάσει των τότε βαθμών μου κι, όμως, βλέποντας πώς το βιώνουν πολλά παιδιά, εξακολουθώ να σκέφτομαι τα ίδια ακριβώς που σκεφτόμουν και τότε. Οπότε καταλήγω ότι τον προβληματισμό δεν τον πυροδοτεί κάτι που ξεκινά από μέσα μου, αλλά όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου.
(Βέβαια, ακόμα βλέπω εφιάλτες ότι πρέπει να πάω να δώσω Λυρική Ποίηση και δεν ξέρω απ' έξω τη μετάφραση και δεν θα πάρω πτυχίο ποτέ, αλλά αυτό δεν προσφέρει κάτι στη συζήτηση )

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nihilist]

@Nihilist, τα λες όπως είναι τα πράγματα, ο λόγος σου είναι εξαιρετικός και ο πραγματισμός σου σίγουρα απαραίτητος. Παράλληλα, όμως, μου δημιουργεί και μία μικρή ενόχληση. Δεν φταίει κάτι απ' όσα λες, αλλά το ότι εγώ παραμένω πιστή σε αυτόν τον ιδεαλισμό που αναφέρεις σε μία από τις απαντήσεις σου, είτε λόγω προσωπικών εμπειριών, είτε λόγω άλλων επιρροών· στην ουσία, με ενοχλεί η σκέψη (η προοπτική; η γνώση; δεν ξέρω ποια λέξη μου ταιριάζει παραπάνω, αν βάλω "γνώση" θα είναι σα να στέλνω την αισιοδοξία μου περίπατο και η αισιοδοξία μου με βοηθά) ότι κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να καλύπτει τις ανάγκες κάθε παιδιού, ούτε μπορεί να είναι απόλυτα δίκαιο, όσο κι αν προσπαθούμε, όσο κι αν ερευνάμε, όσα μοντέλα κι αν προτείνουμε ή δοκιμάζουμε.
Το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα, συγκεκριμένα, παρότι εξετάζει όσα αναφέρεις, δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει το μέσο παιδί (αν μπορούμε να κάνουμε λόγο για "μέσο παιδί" δίχως έρευνα μεγάλης κλίμακας και στατιστική ανάλυση πολλών δεδομένων) να αναπτύξει ουσιαστικά τις δυνατότητές του, να βελτιώσει την κριτική του ικανότητα, να μάθει να προσεγγίζει ορισμένα ζητήματα out of the box. Επιπλέον, θα πω και το κλισέ του "δε λειτουργούν όλα τα άτομα με τον ίδιο τρόπο", όχι επειδή θέλω να στηρίζομαι σε κλισέ, αλλά επειδή το βλέπω παντού γύρω μου και η εμπειρία μου το επιβεβαιώνει καθημερινά: κάποια άτομα ανταποκρίνονται πολύ καλά σε γραπτές εξετάσεις, άλλα σε προφορικές, άλλα μαθαίνουν πιο βαθιά με το να αναλάβουν κάποια εργασία ή κάποιο project. Το ότι, για παράδειγμα, (και το ξέρω ότι πάω αλλού τη συζήτηση), τέσσερα χρόνια στο ελληνικό πανεπιστήμιο έπρεπε να μυρίσω τα δάχτυλά μου για να συνειδητοποιήσω οτι η χρήση λεξικών είναι απείρως σημαντικότερη από το να μαθαίνω απ' έξω τη μετάφραση του τάδε ή του δείνα για την εξεταστική (που εγώ δε μάθαινα ποτέ απ' έξω μετάφραση, ούτε τώρα μπορώ) ή ότι η βιβλιογραφική έρευνα δε στηρίζεται (και ούτε πρέπει να στηρίζεται) στους 3-4 τίτλους που θα σου προτείνουν στο αμφιθέατρο ή το ότι η επιχειρηματολογία βάσει τίτλων και θεωριών είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο ζήτημα απ' το "ας πετάξω και το τάδε όνομα εδώ, συνοδευόμενο από έναν ορισμό και τέλος, voilà το επιχείρημα", μου στοίχισε πολύ.
Δεν σου λέω ότι σε ιδρύματα του εξωτερικού είναι απαραίτητα καλύτερα τα πράγματα, εξαρτάται και από το ίδρυμα και από το τι θέλεις εσύ και από πολλούς παράγοντες το αν θα αποδώσεις καλύτερα ή χειρότερα. Αλλά υπάρχουν πράγματα που "ταιριάζουν" περισσότερο σε κάποια άτομα και λιγότερο σε άλλα και υπάρχουν και κάποια στάνταρ για τα οποία το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν μας προετοιμάζει, ποντάροντας στην (τυχαία και τυχερή) πιθανότητα του να έχεις καλό καθηγητή. Σαφώς αυτά προκύπτουν απ' τη δική μου εμπειρία, σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά είναι ζητήματα που με προβληματίζουν εδώ και χρόνια – και η στάση μου παραμένει περιέργως ίδια με αυτή που είχα όταν δεν έγραψα άριστα στις Πανελλήνιες. Τότε σκέφτηκα πως πληγώθηκε ο εγωισμός μου, αλλά τα χρόνια περνάνε, εγώ ως άτομο και ως βιογραφικό δεν θα κριθώ ποτέ και πουθενά βάσει των τότε βαθμών μου κι, όμως, βλέποντας πώς το βιώνουν πολλά παιδιά, εξακολουθώ να σκέφτομαι τα ίδια ακριβώς που σκεφτόμουν και τότε. Οπότε καταλήγω ότι τον προβληματισμό δεν τον πυροδοτεί κάτι που ξεκινά από μέσα μου, αλλά όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου.
(Βέβαια, ακόμα βλέπω εφιάλτες ότι πρέπει να πάω να δώσω Λυρική Ποίηση και δεν ξέρω απ' έξω τη μετάφραση και δεν θα πάρω πτυχίο ποτέ, αλλά αυτό δεν προσφέρει κάτι στη συζήτηση )

Καταρχάς, πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ εκπαιδευτικού συστήματος και πανελληνίων.
Πολλοί κατηγορούν το πρώτο ότι δεν αναπτύσσει την κριτική ικανότητα των μαθητών, δεν τους μαθαίνει πώς να σκέφτονται out of the box κλπ. Επειδή οι αρετές αυτές είναι ρευστές/υποκειμενικές και εμπειρικά πολύ δύσκολα διαπιστώσιμες, δεν υπάρχει συγκεκριμένη συνταγή που να τις εξασφαλίζει. Το ζήτημα είναι σχετικό και οι απόψεις ποικίλουν. Είναι διαφορετικό θέμα συζήτησης από αυτό που συζητούσαμε εγώ και ο Νίκος.

Οι πανελλήνιες είναι δημόσιος διαγωνισμός, όχι εκπαιδευτική διαδικασία, για τον οποίο πρέπει να υπάρχουν εχέγγυα αντικειμενικότητας και κατά συνέπεια οι τρόποι εξέτασης να είναι γενικοί και καθολικοί. Σίγουρα, άλλοι αποδίδουν καλύτερα στις γραπτές εξετάσεις, άλλοι στις προφορικές, και ίσως θα ήταν πιο δίκαιη μια εξατομικευμένη εξέταση. Και αυτό συμβαίνει πολλές φορές, με τους δυσλεκτικούς, τους δυσγραφικούς κλπ. Η απαίτηση αμεροληψίας, ωστόσο, επιβάλλει τη γενική καθιέρωση γραπτών εξετάσεων και γι’ αυτό κάποιος που απλώς είναι καλύτερος στα προφορικά απ’ ό,τι στα γραπτά δεν μπορεί-αν δεν υπάρχει κάποιο ειδικό πρόβλημα- να εξεταστεί προφορικά απλώς λόγω βουλήσεως.

Συνέπεια της αναγκαιότητας της αμεροληψίας είναι και η τυχαιότητα των εξετάσεων. Πολλοί λένε πως είναι άδικο να κρίνεται το μέλλον τους από 4 τρίωρα διαγωνίσματα. Αλλά, όπως είπε και ο Νίκος παραπάνω, οι πανελλήνιες είναι μέσα στη ζωή, όχι έξω από αυτές. Όλη μας η ζωή κρίνεται από στιγμές και οριακές καταστάσεις. Σήμερα μπορεί να μην πηγες καλά πανελληνιες. Αύριο το ένα δευτερόλεπτο που θα πατήσεις το φρένο θα σου σώσει τη ζωή. Να χάσεις για λίγη ώρα το αεροπλάνο μπορεί να σε γλιτώσει από ένα τραγικό ατύχημα. Το να πας σούπερ μάρκετ σήμερα και όχι αύριο μπορεί να σε οδηγήσει να γνωρίσεις τη γυναίκα της ζωής σου. Οπότε το σύστημα εξετάσεων είναι όσο μπορεί να είναι δίκαιο, και δικαιότερο από τη ζωή, γιατί είναι κοινό για όλους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wrong]

Το ζήτημα είναι σχετικό και οι απόψεις ποικίλουν. Είναι διαφορετικό θέμα συζήτησης από αυτό που συζητούσαμε εγώ και ο Νίκος.

Το γνωρίζω, απλά για εμένα ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα, ειδικά στο Λύκειο, μοιάζει να αποσκοπεί στην επιτυχία στις Πανελλήνιες, γι' αυτό και τα συνέδεσα. Πολλά πανεπιστημιακά τμήματα δε στηρίζουν όλο το σύστημα αξιολόγησής τους πάνω στις Πανελλήνιες, γι' αυτό και ανέφερα και αυτά. Η μορφή των εξετάσεων σε μία φιλολογική σχολή, πχ, δε διαφέρει πολύ από εκείνη των Πανελληνίων.

Κατά τ' άλλα έχεις σε δίκιο σε όσα λες και τα λες πολύ καλά, είναι πολύ καλά δομημένη η επιχειρηματολογία σου. Εγώ θα σταθώ στην διεξαγωγή των εξετάσεων, γιατί δεν μπορώ να διαφωνήσω με κάτι απ' τα υπόλοιπα, ισχύουν στην κοινωνία που ζούμε. Γενικά, είναι δύσκολο να αποφύγουμε την ύπαρξη ενός συστήματος αξιολόγησης για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια. Αλλά αν άλλαζε μορφή; Αν τα παιδιά μπορούσαν να γραφτούν σε όποια σχολή ήθελαν και, ανάλογα με τις επιδόσεις τους στο πρώτο έτος, είτε συνέχιζαν εκεί είτε κάπου αλλού; Δε θα ήταν εξαιρετικά βοηθητικό να έρθουν και σε επαφή σε άλλο επίπεδο με το αντικείμενο που νομίζουν ότι θέλουν να ασχοληθούν σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους; Θα μου πεις, και σε αυτή την περίπτωση προκύπτουν ζητήματα, οι σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θα ήταν πιο δημοφιλείς, οπότε θα είχαν υπερπληθώρα πρωτοετών, οπότε θα απαιτούνταν πιθανότατα και μία άλλη διαδικασία επιλογής -- και είναι η κλήρωση, πχ, περισσότερο δίκαια από τις Πανελλήνιες; Το αντίθετο.

Οπότε, επιστρέφω στον αρχικό προβληματισμό μου, δεν βγάζει κάπου και η παραπάνω συλλογιστική πορεία και δεν ξέρω κι εγώ καλά τα Σκανδιναβικά μοντέλα (παρότι με ενδιαφέρουν αρκετά -- στο βαθμό πάντα που γνωρίζω κάποια βασικά πράγματα) για να σκεφτώ πώς θα μπορούσε κάτι τέτοιο να εφαρμοστεί εδώ. Σόρι που πετάχτηκα στη συζήτησή σας, καλή επιτυχία σε όσα παιδιά διαβάζουν αυτό το θέμα και πολύ καλά αποτελέσματα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nihilist]

Το γνωρίζω, απλά για εμένα ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα, ειδικά στο Λύκειο, μοιάζει να αποσκοπεί στην επιτυχία στις Πανελλήνιες, γι' αυτό και τα συνέδεσα.

Ως προς αυτό, δε νομίζω ότι φταίει τόσο το ίδιο το σύστημα, όσο η γενικότερη νεοελληνική νοοτροπία περί σπουδών και πτυχίου(κι ας ακούγεται γενικολογία), που συμπαρασύρει την εκπαιδευτική διαδικασία του Λυκείου, με αποτέλεσμα να καταλήγει ειδική προετοιμασία για τα εκάστοτε 4 εξεταζόμενα μαθήματα.

Κατά τ' άλλα έχεις σε δίκιο σε όσα λες και τα λες πολύ καλά, είναι πολύ καλά δομημένη η επιχειρηματολογία σου. Εγώ θα σταθώ στην διεξαγωγή των εξετάσεων, γιατί δεν μπορώ να διαφωνήσω με κάτι απ' τα υπόλοιπα, ισχύουν στην κοινωνία που ζούμε. Γενικά, είναι δύσκολο να αποφύγουμε την ύπαρξη ενός συστήματος αξιολόγησης για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια. Αλλά αν άλλαζε μορφή; Αν τα παιδιά μπορούσαν να γραφτούν σε όποια σχολή ήθελαν και, ανάλογα με τις επιδόσεις τους στο πρώτο έτος, είτε συνέχιζαν εκεί είτε κάπου αλλού; Δε θα ήταν εξαιρετικά βοηθητικό να έρθουν και σε επαφή σε άλλο επίπεδο με το αντικείμενο που νομίζουν ότι θέλουν να ασχοληθούν σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους; Θα μου πεις, και σε αυτή την περίπτωση προκύπτουν ζητήματα, οι σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θα ήταν πιο δημοφιλείς, οπότε θα είχαν υπερπληθώρα πρωτοετών, οπότε θα απαιτούνταν πιθανότατα και μία άλλη διαδικασία επιλογής -- και είναι η κλήρωση, πχ, περισσότερο δίκαια από τις Πανελλήνιες; Το αντίθετο.

Ακριβώς. Ο αριθμός των εισακτέων πρέπει να είναι μικρός, τόσο για την εύρυθμη και ουσιαστική λειτουργία της σχολής, όσο και για τη βιωσιμότητα του αντίστοιχου επαγγελματικού κλάδου. Απαιτείται, λοιπόν, φιλτράρισμα των υποψηφίων, που μόνο μέσω δημόσιου διαγωνισμού επιτυγχάνεται.

Οπότε, επιστρέφω στον αρχικό προβληματισμό μου, δεν βγάζει κάπου και η παραπάνω συλλογιστική πορεία και δεν ξέρω κι εγώ καλά τα Σκανδιναβικά μοντέλα (παρότι με ενδιαφέρουν αρκετά -- στο βαθμό πάντα που γνωρίζω κάποια βασικά πράγματα) για να σκεφτώ πώς θα μπορούσε κάτι τέτοιο να εφαρμοστεί εδώ. Σόρι που πετάχτηκα στη συζήτησή σας, καλή επιτυχία σε όσα παιδιά διαβάζουν αυτό το θέμα και πολύ καλά αποτελέσματα!

Ούτε εγώ γνωρίζω τη διάρθρωση των σκανδιναβικών συστημάτων. Ξέρουμε πάντως πως η επιτυχία του κάθε μοντέλου δεν υπάρχει αντικειμενικά ούτε η αποτελεσματικότητά του συνάγεται ex ante, αλλά φαίνεται στην πράξη και συναρτάται προς τις ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε χώρας.

Και, αλίμονο, δεν ενοχλεί που «πετάχτηκες»· ίσα ίσα γι’ αυτό υπάρχει το φόρουμ, για να ακούγονται διάφορες απόψεις και να εξετάζουμε το ζήτημα όσο πιο πολυπρισματικά μπορούμε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 336742]

Απαιτείται, λοιπόν, φιλτράρισμα των υποψηφίων, που μόνο μέσω δημόσιου διαγωνισμού επιτυγχάνεται.

Γιατί;

Και επίσης, για ποιο λόγο τα περισσότερα πανεπιστήμια για μεταπτυχιακές σπουδές δεν θέλουν "δημόσιο διαγωνισμό"; Εκεί ξαφνικά τι έγινε και όλα αλλάζουν;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Revekka]

Καλημέρα σε όλους,

Μερικές σκόρπιες σκέψεις, πραγματικά σκόρπιες όμως γιατί προσπάθησα να κρατήσω παραθέσεις από τα κατεβατά σας και δεν τα κατάφερα. Αν όμως μου ξέφυγαν κάποια και τα είπατε ή κάποια τα έπιασα λάθος feel free να με κράξετε.

Η έκθεση είναι απαραίτητη σε όλα τα επαγγέλματα γιατί πρέπει να μάθουν όλοι να γράφουν μια παράγραφο που έχει συνοχή. Και το λέω, έχοντας στο μεταπτυχιακό παιδιά που τελείωσαν πληροφορική για παράδειγμα (γιατί κάποια μεταπτυχιακά είναι διεπιστημονικά) και υπάρχει μεγάλο θέμα, όσο καλή πρόθεση και αν υπάρχει. Ακόμα και ο υδραυλικός θα έπρεπε να ξέρει να γράφει μια παράγραφο για το τιμολόγιο που θα κόψει. ΚΑΙ ΟΧΙ, δεν είναι αυτονόητο. Επίσης, ακόμα και οι θετικές επιστήμες, θα χρειαστεί να γράψουν εργασίες, πτυχιακές, διπλωματικές, διδακτορικά, προτάσεις για ερευνητικά προγράμματα. Ή, αν δεν το πάμε ακαδημαϊκά, θα γράψουν βιογραφικά, cover letters για δουλειές, report για τη δουλειά τους, μέιλ στον διευθυντή τους. . Τί θέλω να πω...; Η έκθεση έχει τη λογική της δομημένης και λογικής σκέψης. Αυτό πρέπει να κατανοήσουν και όσοι δίνουν τα λεφτά τους στα φροντιστήρια.

Δεύτερο σημείο: Το άγχος είναι στοιχείο της μετέπειτα πορείας της ζωής μας, όποια δουλειά και αν κάνεις. Trust me στα 35. Είτε είσαι στα ακαδημαϊκά, είτε είσαι στον επαγγελματικό στίβο (για να βάλω και ένα κλισέ δημοσιογραφικό). Και καμία δουλειά δεν είναι λιγότερο σημαντική από άλλη, μην πέφτετε σε αυτήν την παγίδα. Κατά τη γνώμη μου ας πούμε, μία από τις πιο δύσκολες δουλειές είναι αυτή του δασκάλου/της δασκάλας δημοτικού. Γιατί αν πετύχεις κάποιον/κάποια και είναι καφενείο, αυτό το παιδάκι θα έχει "κουσούρια" για όλη του τη ζωή. Άρα ναι, θα πρέπει να μπορεί κάποιος να το διαχειριστεί το άγχος. Αυτό μαθαίνεται. Επίσης αυτό σε μεγάλο βαθμό το καταπολεμάς αν πας προετοιμασμένος 100% για ό,τι κάνεις. Αν με πιάνετε.

Τρίτο σημείο: Μην πέφτετε στην παγίδα άλλων εκπαιδευτικών συστημάτων. Έχω δει το αγγλικό και έχω πάει σε συνέδρια σε πανεπιστήμια πολύ μεγάλα στο εξωτερικό και έχω δει ένα δείγμα. Δεν μπορείς να κολλήσεις τίποτα αυτούσιο πάνω σου. Θέλει από το μηδέν αυτή η διαδικασία. Συστήματα που θαυμάζουμε, έχουν μεγάλα κουσούρια.

Τέταρτο: Για τα μεταπτυχιακά, μπαίνουμε σε άλλα μονοπάτια λόγω χρηματοδότησης και οργάνωσης. Κανένα μεταπτυχιακό-εκτός αν μου έχει ξεφύγει κάποιο- δεν έχει δημόσιο διαγωνισμό γιατί το κάθε ένα έχει διαφορετικό κανονισμό και κριτήρια εισαγωγής. Τα προπτυχιακά έχουν όλα τον ίδιο τρόπο εισαγωγής και τα ίδια προαπαιτούμενα (το σχολείο). Τα μεταπτυχιακά όχι. Πολύ χρονοβόρο και κοστοβόρο να είναι πανελλήνιοι οι διαγωνισμοί με την έννοια των πανελληνίων. Γιατί δημόσιοι είναι. Δεν γίνονται ιδιωτικά, όποιος θέλει δωρεάν συμμετέχει.

Σόρρυ για το κατεβατό!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wrong]

Ούτε εγώ γνωρίζω τη διάρθρωση των σκανδιναβικών συστημάτων. Ξέρουμε πάντως πως η επιτυχία του κάθε μοντέλου δεν υπάρχει αντικειμενικά ούτε η αποτελεσματικότητά του συνάγεται ex ante, αλλά φαίνεται στην πράξη και συναρτάται προς τις ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε χώρας.

Αυτό ισχύει, όπως και αυτό που λέει η @Revekka, ότι συστήματα που θαυμάζουμε έχουν μεγάλα κουσούρια.
Εγώ το γαλλικό γνωρίζω, το οποίο αφενός προσφέρει τη δυνατότητα σε κάθε παιδί μετά το Λύκειο να γραφτεί σε όποιο πανεπιστημιακό τμήμα επιθυμεί, αφετέρου υπάρχουν κι εκεί διάφορα φιλτραρίσματα: για να μπεις στην Ιατρική, στην Οδοντιατρική, στη Φαρμακευτική, στη Νοσηλευτική, στη Φυσιοθεραπεία, για παράδειγμα, παρακολουθείς γενικά μαθήματα ένα χρόνο σε Σχολή Επιστημών Υγείας και τον Ιούνιο δίνεις εξειδικευμένες εξετάσεις πάνω σε θέματα υγείας. Ανάλογα με την κατάταξη στα γραπτά, γράφεσαι ή όχι στο τμήμα της επιλογής σου, Ιατρική, Οδοντιατρική κλπ. Οι θέσεις ανακοινώνονται κάθε χρόνο, από το κάθε πανεπιστήμιο. Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι πολλά παιδιά επιλέγουν να παρακολουθήσουν την πρώτη χρόνια σε πανεπιστήμια πολύ καλά μεν αλλά όχι διάσημα επειδή στο Πανεπιστήμιο του Μπορντώ, πχ, έχουν περισσότερες πιθανότητες να μπούνε στην Ιατρική απ' ό,τι στη Σορβόννη, στο Paris 5 ή στο Montpellier. Από τη μία, αυτή η κατάσταση είναι τρομερά πιεστική, από την άλλη όμως δίνεις εξετάσεις ακριβώς στο αντικείμενο που σε ενδιαφέρει και έρχεσαι και σε μία πρώτη επαφή μαζί του, οπότε μπορείς να διαπιστώσεις αν όντως σε ενδιαφέρει και αν μπορείς να ανταποκριθείς.
Για να μπεις σε grandes écoles (ιδιότυπα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που, όμως, δεν είναι πανεπιστήμια, έχουν διαφορετικό στάτους) κάνεις δύο χρόνια μετά το Λύκειο προπαρασκευαστικές τάξεις και δίνεις επίσης εξετάσεις. Κι εκεί υπάρχει φιλτράρισμα.
Και, σαφώς, είναι διαφορετικό το να θέλεις να κάνεις προπτυχιακό σε κάποιο πανεπιστήμιο με πολλή ζήτηση και σε κάποιο με μέτρια προς χαμηλή· στην πρώτη περίπτωση, είτε γίνεται κλήρωση, είτε ζητάνε βιογραφικά σημειώματα και motivation letters (παρότι αυτό ήταν, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, παράνομο – δεν έχω παρακολουθήσει τις τελευταίες εξελίξεις).
Τα γράφω αυτά γιατί, όσο ανοιχτό θεωρώ ορισμένες φορές το γαλλικό σύστημα, καθώς σου δίνει τη δυνατότητα να αλλάξεις σχολή στο πρώτο ή στο δεύτερο έτος, να κάνεις gap years για πρακτικές, να πάρεις διπλό πτυχίο, να διαμορφώσεις ως ένα βαθμό τις σπουδές σου, άλλο τόσο κλειστό μου φαίνεται άλλες γιατί στηρίζεται σε κάποιους συγκεκριμένους κώδικες, οριακά ελιτιστικούς, τους οποίους αν δεν ακολουθήσεις θα είσαι πάντα ένα βήμα πίσω απ' τα άτομα που τους ακολούθησαν.
Αναρωτιέμαι αν θα ήταν προτιμότερο στην Ελλάδα αυτό που έχει προταθεί στο παρελθόν, δηλαδή να δίνουν τα παιδιά απευθείας εξετάσεις στη σχολή που τους ενδιαφέρει. Κι εκεί όμως προκύπτουν άλλα ζητήματα. Ουφ, είναι τεράστιο και πολύπλοκο θέμα!

Τέλος πάντων, επειδή είδα ότι μας άλλαξαν θέμα, ας απαντήσω και προσωπικά ότι εμένα η "αποτυχία" στις Πανελλήνιες (το ότι έγραψα 16.5 και όχι πάνω από 18, όπως ήθελα και περίμενα) ήταν το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη ποτέ. Αναγκάστηκα να φύγω από το σπίτι μου, να ζήσω μόνη μου, να δουλέψω από τα 18, έμαθα πολλές ξένες γλώσσες, συμμετείχα σε πάρα πολλά προγράμματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, γνώρισα πολλά άτομα από τα οποία έμαθα πράγματα για τη ζωή, τις σχέσεις και τις φιλίες και, looking back, δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως. Βέβαια, κι εγώ δεν κάθισα με σταυρωμένα χέρια όταν "απέτυχα" στις Πανελλήνιες (ούτε όταν έδωσα και δεύτερη χρονιά και έγραψα ακόμα χαμηλότερα), έκανα όλα τα παραπάνω, έτρεχα όλη μέρα, δοκίμασα τις αντοχές μου και τα όριά μου και δεν το έβαλα κάτω, ακόμα και τις στιγμές που η μέχρι τότε πορεία μου με έκανε να νιώθω αποτυχημένη. Έμαθα να πατάω στα πόδια μου και είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Οπότε, παιδιά, αν διαβάζετε και αγχώνεστε για τις Πανελλήνιες, να ξέρετε πως τίποτα δεν είναι οριστικό, πως αν δουλέψετε και το παλέψετε μπορείτε να πάτε εκεί όπου επιθυμείτε. Σας εύχομαι τα καλύτερα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.