Στο φροντιστήριο που δούλευα μέχρι πέρσι είχαμε μερικά τέτοια κρούσματα σε διάφορους καθηγητές. Μου είχε τύχει και μένα να... μου κάνουν παρατηρήσεις μαθητές. Είναι νομίζω θέμα χειρισμού. Εξηγούμαι.
Υπάρχουν "παρατηρήσεις" που μπορείς εύκολα να τις αντικρούσεις με ένα επιχείρημα. Για παράδειγμα, μαθητής με... επέπληξε επειδή έβγαλα για 5 λεπτά από την τάξη συμμαθητή του που χαλούσε τον κόσμο, αφού φυσικά του είχα πει 1-2 φορές να σταματήσει, με το επιχείρημα "γιατί κύριε, ο -ας τον πούμε- Κώστας δεν πληρώνει για να έρχεται εδώ; Δεν μπορείτε να τον βγάλετε έξω!". Εκεί, λύνεις την όποια ένταση υπάρχει με το επιχείρημα ότι και οι άλλοι που παρενοχλούνται έχουν πληρώσει για το μάθημα, και πως υποχρέωση μου εν πάσει περιπτώσει είναι να τηρώ την ηρεμία της εκπαιδευτικής διαδικασίας και να κάνω το μάθημα μου.
Υπάρχουν όμως παρατηρήσεις που είναι πιο σοβαρές. Σε τμήμα μαθηματικών Γ' Γυμνασίου, είχα μαθήτρια που στο σχολείο είχε έναν καθηγητή ο οποίος έκανε ταυτότητες και παραγοντοποίηση σε 2 μαθήματα. Εγώ, πιστεύοντας ότι πρέπει να επιμείνω πολύ περισσότερο, έκατσα αρκετά μαθήματα σε αυτές τις ενότητες, με αποτέλεσμα το σχολείο της μαθήτριας να μας ξεπεράσει αρκετά στην ύλη. Η μαθήτρια μου έλεγε "Εγώ κύριε έρχομαι στο φροντιστήριο για να πηγαίνω γραμμένη στο σχολείο, να προχωρήσετε στην ύλη να φτάσουμε το σχολείο, δεν είναι πράγματα αυτά". Τα βήματα που έκανα και ακύρωσαν την ισχύ της άποψης της μαθήτριας ήταν τα εξής:
Μόλις ο καθηγητής του σχολείου μας πέρασε στην ύλη ενημέρωσα τον ιδιοκτήτη του φροντιστηρίου, που τυγχάνει να είναι μαθηματικός. Του είπα ότι θεωρώ καλό να επιμείνω σε αυτά τα μαθήματα και ζήτησα την συγκατάθεση του, την οποία φυσικά και πήρα.
Μόλις η μαθήτρια έκανε το πρώτο της παράπονο ότι πηγαίνει άγραφη στο σχολείο, αφενός της εξήγησα γιατί θεωρώ ότι πρέπει να μείνουμε σε αυτό το κομμάτι της ύλης, αφετέρου ενημέρωσα τον ιδιοκτήτη του φροντιστηρίου για να ξαναπάρω την άποψή του. Μαζί καταλήξαμε ότι, αν η μαθήτρια επαναλάμβανε τα παράπονα της, θα καλούσαμε εμείς την μητέρα της, λόγια της οποίας προφανώς και μετέφερε το παιδί.
Έτσι και έγινε. Στο επόμενο κιόλας μάθημα, η μαθήτρια παραπονέθηκε, εγώ ζήτησα να δω την μητέρα της, πράγμα που έγινε εντός λίγων ημερών, καθίσαμε στο γραφείο μαζί με τον ιδιοκτήτη, και το θέμα λύθηκε.
Βέβαια, δεν είχα τίποτα να φοβηθώ, όντας σίγουρος για τον εαυτό μου και συνεννοήθηκα με τον ιδιοκτήτη εν τη γεννέσει του προβλήματος. Αυτό νομίζω με έβγαλε από την δύσκολη θέση.
Ακόμη πιο περίεργο σκηνικό ήταν όταν ήρθε ο πατέρας ενός παιδιού (φούρναρης στο επάγγελμα) να μου κάνει παρατηρήσεις για το μάθημά μου. Να σηκώνω λέει τον γιο του παραπάνω από τα άλλα παιδιά, να μην βάζω πολλές ασκήσεις, κτλ. Και πάλι, όντας σίγουρος για την εμπιστοσύνη του ιδιοκτήτη προς το πρόσωπο μου, τον ρώτησα, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πως θα του φαινόταν αν πήγαινα εγώ στον φούρνο του και του έλεγα πως να κάνει τα ψωμιά και τα κουλούρια. Ο πατήρ αποχώρησε με την ουρά στα σκέλια.
Σε κάθε περίπτωση, το πιο σημαντικό θεμέλιο για να αποφεύγονται τέτοιες καταστάσεις είναι όχι απλώς να κάνεις καλά την δουλειά σου αλλά να το δείχνεις κιόλας, και φυσικά, να χτίζεις σχέση εμπιστοσύνης με τον ιδιοκτήτη. Και προς Θεού δεν μιλάω για γλειψίματα και άλλες γελοιότητες. Αν γίνει αυτό, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.