Είναι απαράδεκτο να συμβαίνουν
τέτοια πράγματα.
Η κοινωνία πρέπει επιτέλους να διορθώσει αυτό το πρόβλημα της ατελείωτης πίεσης πάνω στα παιδιά.
Κρίμα το παιδί. Δεν υπάρχουν λόγια για σχόλια. Φτάσαμε ως κοινωνία, να θεωρούμε την επιτυχία στις πανελλαδικές εξετάσεις ως το μέγιστο επίτευγμα στη ζωή ενός ανθρώπου. Κατάντια. Πόσο πια πάτο;

Τόσοι άνθρωποι που είτε σπούδασαν στο εξωτερικό (σαν μια δεύτερη ευκαιρία), ή ξαναέδωσαν την επόμενη χρονιά ή δεν σπούδασαν, αλλά ασχολήθηκαν με κάτι άλλο, απέτυχαν; Υπάρχει ορισμός για την επιτυχία ενός ανθρώπου στη ζωή του; Πείτε μου, σας παρακαλώ. Εσείς που όλοι τη χρονιά, εσείς η Ελληνική κοινωνία, έχετε εξισώσει την Ιατρική και τη Νομική με την εισροή πολλών χρημάτων και την εξασφαλισμένη κοινωνική επιτυχία. Αρκετά με τα καραγκιοζιλίκια. Ζούμε την κρίση μας, αλλά ας μην ζούμε και την παράνοια αυτής. Όπως βλέπετε, είναι οδυνηρά τα αποτελέσματα των επιλογών που κάνουμε, ως κοινωνία. Πώς γίνεται στο εξωτερικό όταν σπουδάζει το 25% των παιδιών το υπόλοιπο ποσοστό, να μην θεωρείται κοινωνικά απορριπτέο; Γιατί στην Ελλάδα, κάνουμε ακριβώς το αντίθετο; Με ποια λογική; Δεν θεωρώ τόσο την ενδεχόμενη πίεση από το σπίτι του άτυχου παιδιού όσο και άλλων παιδιών που μπορεί να βιώσουν άσχημες σκηνές λόγω χαμηλών βαθμών, ως βασικό μοχλό για θλιβερές πράξεις. Νομίζω ότι περισσότερη πίεση δέχεται ένας μαθητής από το περιβάλλον του έξω από το σπίτι π.χ. συγγενείς και μαθητικό περιβάλλον. Οι συμμαθητές βουτηγμένοι στον ωμό ανταγωνισμό για την «Νομική του ΕΜΠ», για τα 19.999 μόρια, για το κοινωνικό πρεστίζ, ηθελημένα ή και μη (σημασία δεν έχει), πράττουν και συμπεριφέρονται λιγάκι ρατσιστικά. Συχνά, βλέπουμε παραδείγματα προς αποφυγήν, όπου οι καλοί / κακοί βαθμοί λειτουργούν ως κριτήρια σύναψης κοινωνικών σχέσεων. Λυπηρό και συγχρόνως εξοργιστικό. Συλλυπητήρια στην οικογένεια του παιδιού που θα σηκώσει το δικό της σταυρό πλέον.

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.