Πάπυρος δείχνει ότι ο Χριστός ήταν παντρεμένος με την Μαρία Μαγδαληνή

[Demlogic]

1ο Επιχειρημα των αθεων: Ο Χριστος Δεν υπηρξε ποτε
2ο Επιχειρημα των αθεων: Ο Χριστος Εκτος απο οτι ειπωθηκε παραπανω, εχει παντρευτει και την μαγδαληνη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lowbaper92]

1ο Επιχειρημα των αθεων: Ο Χριστος Δεν υπηρξε ποτε
2ο Επιχειρημα των αθεων: Ο Χριστος Εκτος απο οτι ειπωθηκε παραπανω, εχει παντρευτει και την μαγδαληνη

Κλικ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Μαργαριτα Α.]

Βεβαιωθείτε πρώτα ότι ο Χριστός ήταν ιστορικά υπαρκτό πρόσωπο* και ύστερα μπορείτε να διαφωνήσετε αν ήταν ή όχι παντρεμένος.

* ΔΕΝ υπάρχουν (εκτός από τις χριστιανικές) άλλες ουδέτερες αξιόπιστες πηγές.

​

Υπαρχει και σε αλλες θρησκειες...Πχ οι μουσουλμανοι,τον πιστευουν ως προφητη..
Υπαρκτο προσωπο ηταν σιγουρα...Το θεμα ειναι,αν οντως ειχε και τη θεϊκη υποσταση,εκτος απο την ανθρωπινη...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[pikapa]

Ολόκληρη ανάλυση με ιστορικά δεδομένα απο την ομώνυμη σειρά Zeitgeist.
Ότι κι αν πιστεύετε -άθεοι, χριστιανοί, βουδιστές- το συγκεκριμένο βίντεο αξίζει να το δείτε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[dgr]

Ολόκληρη ανάλυση με ιστορικά δεδομένα απο την ομώνυμη σειρά Zeitgeist.
Ότι κι αν πιστεύετε -άθεοι, χριστιανοί, βουδιστές- το συγκεκριμένο βίντεο αξίζει να το δείτε.

To κομμάτι του zeitgeist για τη θρησκεία είναι γεμάτο λάθη και ανακρίβειες,δεν άξιζε να το ανεβάσεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Ν.]

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ...

Spoiler

Ο Ιησούς στην ιστορία...

Ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε, σύμφωνα και με τον μεγάλο ιστορικό και γιατρό της Πρώτης Εκκλησίας Λουκά, στα χρόνια του αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου (31 π.Χ. – 14 μ.Χ.). Σ’ αυτόν αναφέρονται οι τέσσερις ευαγγελιστές Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς και Ιωάννης, οι επιστολές της Καινής Διαθήκης και εκείνες του αποστόλου Παύλου. Αλλά και οι ιστορικοί: Ιώσηπος (Ιουδαίος), Τάκιτος και Σουετώνιος (Ρωμαίοι), Πλίνιος ο νεώτερος (110 μ.Χ.), διοικητής της Βιθυνίας, το εβραϊκό Ταλμούδ, ο ειδωλολάτρης Θαλλός (55 μ.Χ.), καθώς και οι αιρετικές πρωτοχριστιανικές ομάδες. Ο Ιώσηπος αναφέρει ότι ο Ιησούς υπήρξε ‘παραδόξων έργων ποιητής’, ότι δηλαδή έκανε μεγάλα θαύματα και σημεία ανάμεσα στο λαό, όπως τα περιγράφουν και οι ευαγγελιστές, ενώ ο Πλίνιος αναφέρει σε επιστολή του προς τον αυτοκράτορα Τραϊανό ότι οι χριστιανοί λάτρευαν τον Χριστό ως Θεό, μόλις 10 χρόνια μετά τη συγγραφή του 4ου ευαγγελίου. Το Ταλμούδ τέλος ερμηνεύει, από την πλευρά των Ιουδαίων, τη θαυματουργική δράση του Ιησού ως μαγεία, ενώ δέχεται χωρίς ενδοιασμούς την ιστορική του ύπαρξη. Ακόμη και ο Κέλσος, ο αρνητής πλατωνικός φιλόσοφος του β’ μισού του 2ου αιώνα, δεν αμφέβαλε για την ιστορικότητα του Χριστού, αν και επιτίθεται στο έργο του «Αληθής Λόγος» κατά της διδασκαλίας της Εκκλησίας και εναντίον των θαυμάτων του Κυρίου. Ο Λουκιανός, από τα Σαμόσατα της Συρίας (125-195 μ.Χ.), σοφιστής του 2ου μ.Χ. αιώνα, αναφέρει ότι ο «πρώτος νομοθέτης» των χριστιανών, «ο ανεσκολοπισμένος εκείνος σοφιστής», σταυρώθηκε στην Παλαιστίνη, επειδή δίδαξε μια νέα θρησκεία στον κόσμο (στο έργο του ‘Περί της Περεγρίνου τελευτής’). Τέλος, ολόκληρη σειρά αιρετικών των πρωτοχριστιανικών χρόνων δεν αμφισβήτησαν ποτέ την ιστορικότητα του Ιησού Χριστού, όπως οι Γνωστικοί (Βασιλείδης, Σατουρνείλος, Βαλεντίνος) ο Μαρκίωνας, ο Μάνης, ο Μοντανός κ.α. (βλ. και Λεωνίδου Κ. Διαμαντόπουλου: ‘Ιησούς ο Χριστός, ως ιστορική προσωπικότης’, εκδ. ‘Ο Σωτήρ’, Αθ. 1996).

Το ερώτημα ‘γιατί δεν ασχολήθηκαν περισσότεροι ιστορικοί στην εποχή Του με τον Χριστό;’, απαντάται ικανοποιητικά αν αναλογιστούμε ότι, στα χρόνια των αποστόλων Του, ο αριθμός των Ιουδαίων στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία έφτανε μέχρι και τα πέντε εκατομμύρια, ενώ οι χριστιανοί αριθμούνταν σε μερικές χιλιάδες μόνο. Όχι μόνο λοιπόν αρκετοί ιστορικοί της εποχής δεν έδωσαν σημασία, αρχικά, σε ένα κίνημα που δεν διέφερε στα μάτια τους από τα τόσα πνευματικά και επαναστατικά κινήματα των χρόνων τους, αλλά και πολλοί εξ αυτών αντιπαθούσαν το Ιουδαϊκό έθνος, ενώ απέφευγαν να αναφέρουν ακόμη και το όνομά του. Συν τω χρόνω αυξάνονται και οι ιστορικές μαρτυρίες για τη ζωή και διδασκαλία του Ιησού (βλ. και Ανδρέα Κεφαλληνιάδη: ‘Μια τάξη γεμάτη απορίες’, εκδ. ‘Φωτοδότες’).

Η ιστορική ύπαρξη του Ιησού και οι περί αυτής μαρτυρίες μη Χριστιανικών πηγών...



Η σπανιότητα των μαρτυριών αυτών.
Πριν αναφερθούν τις εξωχριστιανικές μαρτυρίες για την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού αξίζει να γίνει ένα σχόλιο για το πλήθος των μαρτυριών αυτών.
Είναι λοιπόν αυτές σπάνιες. Παρά το γεγονός ότι τα κεντρικά γεγονότα του βίου του Χριστού και των αρχών της Εκκλησίας Του, όπως αυτά μαρτυρούνται στις εξωχριστιανικές πηγές, είναι αρκετά ευκρινή, εν τούτοις η σπανιότητα των πηγών αυτών είναι αισθητή. Αρχικά λοιπόν μπορεί κάποιος να παραξενευτεί για την σιγή των μη χριστιανών συγγραφέων σχετικά με Χριστό. Αν όμως μελετήσει τα πράγματα προσεκτικότερα θα δει η σιγή αυτή είναι φυσική και πως τελικά το περίεργο δεν είναι η σπανιότητα των αναφορών στον Ιησού αλλά το ότι οι σύγχρονοι μη χριστιανοί συγγραφείς έκριναν το έργο του Χριστού άξιο κάποιας μνείας, έστω και περιορισμένης.
Ορίστε η εξήγηση.
Αρχικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι την εποχή κατά την οποία εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, οι θρησκευτικές εν γένει υποθέσεις, ελάχιστα προκαλούσαν το ενδιαφέρον των φιλοσόφων και της λόγιας τάξης γενικά. Οι διανοούμενοι τότε θεωρούσαν, σύμφωνα με τον Γίββωνα, όλες τις θρησκείες εξ ίσου ψευδείς. Και μπορεί εξωτερικά να συμμορφωνόντουσαν με τις αξιώσεις τους, εσωτερικά όμως δεν είχαν απλώς κλονιστεί αλλά απιστούσαν εντελώς σε αυτές. Κυρίως η προσοχή των συγγραφέων τότε στρεφόταν σε γεγονότα πολιτικά, ενώ τα φαινόμενα της ιστορίας του πολιτισμού βρίσκονταν σε δεύτερη θέση.
Αν όμως κάθε θρησκεία άφηνε τους συγγραφείς εκείνους αδιάφορους, η θρησκεία των Ιουδαίων προκαλούσε την αποστροφή και την περιφρόνησή τους, περισσότερο από κάθε τι άλλο. Και αυτό γιατί την εποχή εκείνη για τους περισσότερους ο μεν Θεός των Ιουδαίων ήταν όν παράδοξο ακατανόητο και εντελώς ξένο, οι δε Ιουδαίοι ήταν λαός μισητός και άξιος περιφρόνησης και έχθρας μεταξύ των εθνικών. Κατά φυσική συνέπεια λοιπόν και ο Χριστιανισμός που γεννήθηκε στους κόλπους του Ιουδαϊσμού δεν μπορούσε να προκαλέσει το ενδιαφέρων των εθνικών συγγραφέων. Άλλωστε αρχικά θεωρήθηκε ως μία απλώς αίρεση ανάμεσα σε όλες τις άλλες αιρέσεις του Ιουδαϊσμού που σε μεγάλο αριθμό είχαν αναπτυχθεί τότε, και οι οποίες λόγω των μεταξύ τους ερίδων, των αποκρουστικών συνηθειών τους και των τελετών τους ήταν αδύνατο να προκαλέσουν σοβαρό ενδιαφέρον κανενός ειδωλολάτρη παρατηρητή.
Επιπλέον για τους εθνικούς συγγραφείς τα πρώτα έτη του Χριστιανισμού, τότε που δεν είχε φανεί ακόμη ως θρησκευτική κίνηση που έμελλε να σείσει εκ θεμελίων τον κόσμο, ο Ιησούς ήταν απλώς ένας νεαρός Ιουδαίος που εκτελέστηκε από τους συμπατριώτες του όπως τόσοι άλλοι ευγενείς και ευπατρίδες, που κατά χιλιάδες σφάχτηκαν από τον Ηρώδη και τους Ρωμαίους διαδόχους του [1]. Οι συγγραφείς αυτοί δεν αναφέρουν απολύτως τίποτε για τον Θευδά, τον Ιούδα τον Γαυλωνίτη και τον Ματθία Μαργαλώθ, οι οποίοι ήταν σύγχρονοι του Ιησού, διεκδίκησαν το ρόλο του Μεσσία, στράφηκαν εναντίων της Ρωμαϊκής εξουσίας και συντρίφτηκαν από αυτήν. Η σιγή αυτή των εθνικών συγγραφέων σχετικά με τους ψευδομεσσίες εκείνους δεν μας εκπλήττει ούτε προξενεί την απορία μας. Αλλά τότε γιατί απορούμε αν οι ίδιοι συγγραφείς δεν έδειξαν ενδιαφέρον ούτε για τον Ιησού; Μήπως και ο Ιησούς στην αρχή δεν θα εκλαμβανόταν από τους μακριά από τον Ιουδαϊσμό εβρισκόμενους εθνικούς συγγραφείς, ως στασιαστής ή ως κάποιος θερμοκέφαλος και παραδοξολόγος, ο οποίος αφού περιέπεσε σε οξεία διάσταση με τους ομοεθνείς του, σταυρώθηκε από αυτούς και κατάσυντρίφτηκε κάτω από την Ρωμαϊκή εξουσία;
Βέβαια εμείς σήμερα, κρίνοντες εκ των υστέρων σε εποχή κατά την οποία σημειώθηκαν ήδη στον βίο της ανθρωπότητας οι κολοσσιαίες αλλαγές που επέφερε ο Χριστιανισμός, βρισκόμαστε κάτω από την ισχυρή εντύπωση που προκαλεί στο πνεύμα μας η μεγάλη αυτή μεταβολή. Και περίπου φανταζόμαστε ότι η τεράστια αυτή δύναμη του Χριστιανισμού φάνηκε από την αρχή, όπως την βλέπουμε εμείς σήμερα λες και έπεσε έτσι απότομα από τον ουρανό μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων. Ξεχνάμε ότι το μεγαλοπρεπές αυτό όρος που κατέλαβε όλη την οικουμένη, ρίφθηκε αρχικά στην γη σαν μικρό πετραδάκι, μικρό εξωτερικά αλλά περικλείον θαυμάσια αλλά αφανή δύναμη. Δεν εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός ως ώθηση κάποιας βίαιης δύναμης, ή ως σφοδρό πλήγμα κάποιας κεραυνοβόλου ανατροπής, ώστε να γίνει σε όλους αισθητή η εμφάνισή του. Μάλλον η εικόνα της, με αθόρυβο τρόπο αλλά σταθερά συντελούμενης ζύμωσης, που ξένη προς τις θορυβώδεις εκρήξεις σιωπηλά αφομοιώνει όλο το ζυμάρι με την μαγιά που τοποθετήθηκε μέσα σε αυτό, μάλλον λοιπόν αυτή η εικόνα είναι αυτή που ακριβέστερα σκιαγραφεί τον τρόπο με τον οποίον εμφανίστηκε και εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός. Ποιος λοιπόν θα υποπτευόταν από την αρχή την μελλοντική επέκταση της νέας θρησκείας και ποιος θα μπορούσε να υπολογίσει τις τεράστιες συνέπειες τις οποίες θα σημείωνε στην ιστορία του κόσμου η εμφάνισή της;
Σε αυτά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι τα τότε μέσα της επικοινωνίας και συγκοινωνίας δεν ήταν τα μέσα της εποχής της πληροφορικής, ούτε καν της εποχής του ατμού. Η μετάδοση κάποιας είδησης από την μία επαρχία στην άλλη απαιτούσε την πάροδο μηνών πόσο μάλλον η ιστορική εξακρίβωσή της από κάποιον μακρινό παρατηρητή.
Και αυτά σε ότι αφορούν σε εκείνους τους εθνικούς συγγραφείς οι οποίοι βρισκόμενοι κάτω από την άμεση επίδραση του ειδωλολατρικού πνεύματος και οι οποίοι αφού δεν κατόρθωσαν να χειραφετηθούν από αυτό περιφρόνησαν τελικά το ευαγγελικό κήρυγμα. Αλλά αναμφισβήτητα υπήρξαν και πολλοί από τους διανοουμένους της εποχής εκείνης οι οποίοι εξέτασαν τον Χριστιανισμό και τις περί του ιδρυτή του διηγήσεις με την απαιτούμενη προσοχή. Οι συγγραφείς αυτοί είτε από τον Ιουδαϊσμό είτε από τον εθνισμό προερχόμενοι, αιχμαλωτίστηκαν από το υπερφυές κάλος του Ιησού Χριστού και έγιναν Χριστιανοί. Τέτοιοι υπήρξαν ο Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς, ο Κορδάτος, ο Αριστείδης, ο Μιλτιάδης, ο Μελίτων, ο Αθηναγόρας και άλλοι, των οποίων οι περί Χριστού μαρτυρίες μπορούν να συναριθμηθούν μαζί με τις μαρτυρίες που προέρχονται από τον εθνικό κόσμο.
Και οι μαρτυρίες αυτές είναι ακόμη περισσότερο αξιολογότερες αφού περιέχονται και σε Απολογίες, τις οποίες απεύθυναν αυτοί προς τους αυτοκράτορες και οι οποίες πήραν κατά κάποιο τρόπο την μορφή προκλήσεως προς τον εθνικό κόσμο. Όπως ορθά παρατηρεί ο de la Boullaye [2], ποιο θα πρέπει να ήταν το θάρρος των συγγραφέων αυτών, οι οποίοι σαρκάζοντας χωρίς έλεος τους ασταθείς μύθους του εθνισμού, πρόβαλλαν τα χριστιανικά γεγονότα, ως γεγονότα που έλαβαν χώρα όχι στην αφάνεια αλλά δημοσίως, χωρίς αν φοβούνται για τον έλεγχό τους κάτω από το πλήρες φως.
Μετά τις χρήσιμες αυτές εξηγήσεις για να γίνει κατανοητή η σιγή των μη χριστιανών συγγραφέων, ερχόμαστε να εξετάσουμε κάθε μία από τις περισωθείσες σε εμάς μαρτυρίες των συγγραφέων αυτών.









Ιουδαϊκές μαρτυρίες.

1) Ιώσηπος.
Πρώτη μνημονεύουμε την μαρτυρία του Ιώσηπου [3] η οποία αποτελεί και την αρχαιότερη περί του Ιησού μαρτυρία των μη Χριστιανών συγγραφέων [4]. Την μαρτυρία αυτή αποτελεί ένα χωρίο του Ιώσηπου, στο οποίο εκφράζεται πλήρως η περί του Ιησού πίστη της πρώτης Εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Νομίζει κανείς ότι αυτός που μας παρέχει την μαρτυρία αυτή δεν είναι κάποιος Ιουδαίος από τους μη πιστέυσαντες, αλλά μάλλον κάποιος Χριστιανός που αναγνωρίζει τον Εσταυρωμένο ως Χριστό και Σωτήρα. Ακριβώς γι' αυτό και κατά τους τελευταίους αιώνες παρουσιάστηκαν αμφισβητήσεις και αμφιβολίες περί της γνησιότητας του χωρίου αυτού. Μολονότι το χωρίο εμπεριέχεται σε όλα τα χειρόγραφα της Ιουδαϊκής αρχαιολογίας του Ιώσηπου, που μας έχουν περισωθεί, εν τούτοις υπήρξαν πολλοί, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι αυτό αποτελεί παρεμβολή νόθο, που παρεισήχθηκε από χριστιανικό χέρι.
Αλλά το ότι μεν το χωρίο παρανεβλήθηκε ολόκληρο στο κείμενο του Ιώσηπου από ξένο χέρι αποτελεί υπόθεση αστήρικτη. Γιατί δεν εξηγείται, πως κατορθώθηκε να νοθευτούνε όλα τα χειρόγραφα και δεν περισώθηκε έστω και ένα, που να μαρτυρά για την νοθεία που συντελέστηκε [5]. Έπειτα ο Ιώσηπος μνημονεύει σε άλλα σημεία της Αρχαιολογίας του (XVIII 5, 2, XX 9, 1) τον θάνατο του Ιωάννη του βαπτιστού και την καταδίκη του Ιακώβου, του αδελφού "Ιησού του λεγομένου Χριστού". Την αυθεντικότητα των χωρίων αυτών μόνο αυθαιρεσία υπερβαίνουσα κάθε μέτρο και όριο θα μπορούσε να αμφισβητίσει. Δεν εξηγείται λοιπόν, πως αυτός που μιλάει για τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, και που μνημονεύει και τον Ιησού τον λεγόμενο Χριστό, θα σιωπούσε ολότελα και δεν θα έκανε ειδικό λόγο για τον Ιησού.
Αφετέρου όμως προβάλλεται κατά της αυθεντικότητας της μαρτυρίας αυτής πρώτον μεν, ότι η φράση που υπάρχει σε αυτή "ο Χριστός ούτος ήν" υποδηλώνει ότι ο Ιώσηπος πίστευε στην μεσσιανική ιδιότητα του Ιησού, γεγονός όμως που αντιλέγεται από τον Ωριγένη [6] ο οποίος βεβαιώνει ρητά ότι ο Ιώσηπος δεν πίστευε, έπειτα δε, ότι κανείς από τους Χριστιανούς συγγραφείς δεν μνημονεύει την μαρτυρία αυτή, ούτε ο Ιουστίνος, ούτε ο Τερτυλλιανός, ούτε ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ούτε ο Ωριγένης, ενώ η σημασία της ως απολογητικό τεκμήριο θα ήταν ανυπολόγιστη. Ο πρώτος που την μνημονεύει είναι ο Ευσέβιος [7]. Όσον δε αφορά στην παρατήρηση ότι η μαρτυρία αυτή αναφέρεται σε όλα τα περισοθέντα σε μας χειρόγραφα του Ιώσηπου, θα μπορούσε να αντιταχθεί ότι κανένα από αυτά δεν ανάγεται σε χρόνους τόσο παλαιούς και ότι το συγκεκριμένο χωρίο δεν βρίσκεται στην ίδια θέση σε όλα τα χειρόγραφα. Από την άλλη, η πολιτική στάση την οποία έλαβε ο Ιώσηπος ο οποίος προσδέθηκε στο άρμα της Ρώμης και ο οποίος για τον λόγο αυτό αποφεύγει επιμελώς κάθε υπαινιγμό αναφερόμενο στις μεσσιανικές ελπίδες του Ισραήλ οι οποίες δημιουργούσαν εθνικά ιδεώδη αντιτιθέμενα στην κοσμοκρατορία της Ρώμης, εξηγεί πλήρως την επί του προσώπου του Χριστού σιγή του Ιώσηπου [8]. Την μεσάζουσα εν τούτοις γνώμη [9], σύμφωνα με την οποία στο χωρίο αυτό παρεισήχθησαν αργότερα από χριστιανικό χέρι κάποιες μικρές φράσεις, για λόγους εσωτερικούς δεν μπορούμε να την θεωρήσουμε απίθανη.
Παραθέτουμε το χωρίο, εγκλείοντας εντός αγκυλών τις φράσεις εκείνες που πιθανώς παρεισήχθησαν μεταγενεστέρως.

"Γίγνεται δέ κατά τούτον τόν χρόνον Ιησούς, σοφός ανήρ [εί γε άνδρα αυτόν λέγειν χρή. ήν γαρ παραδόξων έργων ποιητής, διδάσκαλος ανθρώπων τών ηδονή ταληθή δεχομένων]. καί πολλούς μέν Ιουδαίους, πολλούς δέ καί από τού Ελληνικού επήγαγετο. [Ο Χριστός ούτος ήν.] Και αυτόν, ενδείξει τών πρώτων ανδρών παρ' ημίν σταυρώ επιτετμηκότος Πιλάτου, ουκ επαύσατο οι τό πρώτον αυτόν αγαπήσαντες. [εφάνη γάρ αυτοίς τρίτην έχων ημέραν πάλιν ζών, τών θείων προφητών ταυτά τε καί άλλα μύρια θαυμάσια περί αυτού ειρηκότων.] εισέτι τε νύν τών Χριστιανών από τούδε ωνομασμένων ουκ επέλιπε το φύλον" [10].

Έτσι λοιπόν ο Ιώσηπος σε συνδυασμό και με άλλα δύο χωρία της Αρχαιολογίας του, δεν επιβεβαιώνει απλώς την ιστορική ύπαρξη του Ιησού Χριστού, αλλά και επιβεβαιώνει και άλλα κεντρικά σημεία της ευαγγελικής ιστορίας, την ιστορική δηλαδή ύπαρξη του Ιωάννη "του επικαλουμένου Βαπτιστού" και τον από τον Ηρώδη μαρτυρικό θάνατό του, καθώς και την ιστορική ύπαρξη του Ιακώβου του αδελφοθέου, τον οποίον η ιστορία της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας τον παρουσιάζει ως έναν από τους βασικούς στύλους της. Αλλά και αν ακόμη δεν θέλαμε να λάβουμε καθόλου υπ' όψιν μας το περί Ιησού Χριστού ειδικό χωρίο του Ιώσηπου, θα αρκούσαν τα περί Ιωάννου και Ιακώβου χωρία για να χρησιμεύσουν ως μαρτυρία και περί του Χριστού και των Μεσσιανικών του αξιώσεων.


2) Ραβινική φιλολογία.
Μαρτυρίες περί του Χριστού έχουμε και στην ραβινική φιλολογία [11] και πιο συγκεκριμένα στο Ταλμούδ [12]. Στο Ταλμούδ γίνεται λόγος για θαυμαστές ιάσεις που έκανε, στο όνομα του Χριστού, κάποιος Ιάκωβος ο οποίος ήταν χριστιανός, και τον οποίον συνάντησε στην Σεπφώριδα της Γαλιλαίας ο ραβίνος Ελιέζερ. Ομοίως μαθαίνουμε για τον ανιψιό ενός ραβίνου ο οποίος είχε δαγκωθεί από ένα φίδι και στον οποίο ένας χριστιανός πρότεινε να θεραπευθεί επικαλούμενος το όνομα του Χριστού. Επίσης διαβάζουμε για δικαστή, χριστιανό προφανώς, διορισμένο από τους Ρωμαίους, ο οποίος επέδειξε στον ραβίνο Γαμαλιήλ Β', που ενδιαφερόταν για την πατρική κληρονομιά της αδελφής του, το χωρίο του Ματθαίου στο οποίο λέγεται ότι ο Χριστός "ουκ ήλθε καταλύσαι τόν νόμον, αλλά πληρώσαι" [13].
Οι αφηγήσεις αυτές του Ταλμούδ, έχουν αρκετά σοβαρή σημασία, διότι όλες ανάγονται στο τέλος του πρώτου και στις αρχές του δευτέρου αιώνος. Ο ραβίνος Ελιέζερ με τον οποίον σχετίζεται η πρώτη αφήγηση, είναι γυναικάδελφος, άρα δε και σύγχρονος του ραβίνου Γαμαλιήλ του Β', στον οποίο αφορά η τρίτη αφήγηση. Ο δε Γαμαλιήλ ο Β' είναι εγγονός του Γαμαλιήλ του Α', ο οποίος τιμωρήθηκε το 70 μ .Χ., ως συμμέτοχος της επαναστάσεως. Δηλαδή οι αφηγήσεις αυτές αναφέρονται σε χρόνους μεταξύ του 90 και του 110 μ. Χ. Η δε είδηση της δεύτερης αφήγησης συμπίπτει περίπου προς το έτος 130 μ. Χ. Έτσι οι ραβίνοι που άκμασαν κατά τα τέλη του α' αιώνος γνωρίζουν το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, και μάλιστα κάποιοι από αυτούς είναι ευνοϊκά διακείμενοι απέναντι του.
Υπάρχει όμως και η περί Ιησού Χριστού εχθρική Ιουδαϊκή παράδοση [14], η οποία ανάγεται σε μεταγενέστερους χρόνους και στην οποία μέσω συκοφαντικών υπαινιγμών και χαρακτηρισμών καταβάλλεται φροντίδα, να διασυρθεί και εξευτελιστεί ο Ιησούς Χριστός. Κατά την παράδοση αυτή ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε όχι μέσω νομίμου γάμου αλλά, εκ πορνείας, καθώς λέγουν οι πρεσβύτεροι του λαού των Ιουδαίων στα Acta Pilati [15]. Η Γεμάρα μνημονεύει την συνδιάλεξη του δωδεκαετή Ιησού στο ιερό, διαστρέφει όμως αυτήν παρουσιάζοντάς την ως πράξη ασεβή προς τους πρεσβυτέρους [16]. Έτσι κατά το Ταλμούδ ο Ιησούς έμαθε την μαγεία στην Αίγυπτο πλησίον του διδασκάλου του ραβίνου Josua και έγινε έτσι μάγος, διαφθορέας και γόης των Ισραηλιτών [17]. Με την μαγεία του αυτή και τις γοητείες του ο Ιησούς διέφθειρε τον λαό και έκανε σημεία τα οποία απέδιδε στον εαυτό του σαν να προέρχονταν από την δική του δύναμη [18]. Το αποτέλεσμα ήταν, την παραμονή του Πάσχα να τιμωρηθεί, διότι διήγειρε τον Ισραηλιτικό λαό να εγκολπωθεί ξένη θρησκεία. Επειδή δε η διαγωγή του ήταν αδικαιολόγητη, τον σταύρωσαν την παραμονή του Πάσχα [19], κατόπιν αποφάσεως του Ποντίου Πιλάτου, όταν ο Ιησούς ήταν 33 ετών [20].
Έτσι η Ιουδαϊκή παράδοση, που περισώθηκε το Ταλμούδ, μαρτυρεί μεν από την μία την ιστορική ύπαρξη του Ιησού Χριστού, υπαινίσσεται δε από την άλλη την εκτός γάμου γέννησή του από γυναίκα μη συζευγμένη άνδρα, καθώς και ολόκληρη την θαυματουργό δράση του. Δεν αρνείται η Ιουδαϊκή παράδοση ότι ο Χριστός διενεργούσε θεραπείες αλλά αποδίδει αυτές στην παρέμβαση πονηρών δυνάμεων και επαναλαμβάνει περί των θαυμάτων ότι είπαν και οι επί των ημερών του Ιησού πρεσβύτεροι του λαού Φαρισαίοι, οι οποίοι διατείνονταν ότι ο Ιησούς "εν τώ άρχοντι τών δαιμονίων εκβάλλει τά δαιμόνια" [21].

Αυτά σχετικά με τις εξ Ιουδαϊσμού μαρτυρίες περί του Ιησού.



Εθνικοί συγγραφείς.

1) Τάκιτος.
Η μαρτυρία του Τάκιτου είναι μικρή και επιγραμματική. Μιλά για την πυρκαγιά της Ρώμης και για τον διωγμό, που εξ αφορμής της κήρυξε ο Νέρωνας κατά των Χριστιανών. Μιλάει δηλαδή για γεγονός που συνέβη μόλις 30 χρόνια μετά τον θάνατο του Ιησού. Σε ελεύθερη αλλά πιστή μετάφραση το χωρίο του Τάκιτου λέει:
"Η κοινή γνώμη κατηγορεί τον Νέρωνα ως αυτουργό της πυρκαγιάς. Για να κατασιγάσει δε τους θρύλους αυτούς ο Νέρωνας υπέδειξε άλλους ως ενόχους και επέβαλε πρωτοφανείς και μετά πολλής σκέψεως επινοημένες ποινές σε εκείνους τους οποίους για τα βδελυρά και κρυφά έργα μισούσαν και ονόμαζαν κοινώς Χριστιανούς. Δημιουργός του ονόματος τούτου υπήρξε ο Χριστός, ο οποίος επί της αυτοκρατορίας του Τιβερίου υπό του πραίτορα Ποντίου Πιλάτου παραδόθηκε σε τιμωρία. Καταπνειγήσα κατ αρχάς η βδελυρή αυτή δεισιδαιμονία καταπλημμύρισε πάλι όχι μόνον την Ιουδαία αλλά και την πόλη (την Ρώμη). Άρχισαν λοιπόν αρχικά να συλλαμβάνουν εκείνους, οι οποίοι ομολογούνταν ως Χριστιανοί. Έπειτα δε με την υπόδειξη αυτών πλήθος υπερμεγέθες προσώπων συνελήφθη" [22].
Έτσι ο Τάκιτος μας πληροφορεί αφενός για το έτος που πέθανε ο Ιησούς επιβεβαιώνοντας την ευαγγελική ιστορία, αφετέρου μαρτυρεί για την ραγδαία εξάπλωση και επικράτηση της νέας θρησκείας.

2) Σουετώνιος.
Ο Σουετώνιος, σύγχρονος του Τάκιτου, συνέγραψε μεταξύ του 110 και 120 το έργο του περί των 12 αυτοκρατόρων (από τον Αύγουστο μέχρι τον Δομητιανό). Αναφέρει λοιπόν αυτός ότι μεταξύ των Ιουδαίων σημειώθηκε μεγάλη ταραχή εξ αιτίας του Χριστού και ότι γι' αυτό ο αυτοκράτορας Κλαύδιος τους εξόρισε από την Ρώμη. Το γεγονός αυτό συνέβη το 54, είκοσι μόλις χρόνια μετά από το δράμα του Γολγοθά [23]. Αλλού πάλι ο Σουετώνιος αναφέρει ότι οι Χριστιανοί εκδιώχθηκαν από τον Νέρωνα λόγω των κακών τους δεισιδαιμονιών [24].

3) Πλίνιος.
Αναντίρρητα σπουδαιότατη είναι μία επιστολή, που συνέγραψε προς τον Τραϊανό, ο Πλίνιος ο νεότερος, διοικητής της Βηθανίας και σύγχρονος του Τάκιτου και του Σουετώνιου [25]. Από αυτήν πληροφορούμαστε για την πρόοδο και τις κατακτήσεις τις οποίες είχε σημειώσει η νέα πίστη στην Βηθανία, 70 περίπου χρόνια από τον θάνατο του Ιησού. Στην προσπάθειά του να περισυλλέξει ακριβείς πληροφορίες για τους Χριστιανούς, ο Πλίνιος προέβη σε επίμονες έρευνες και ανακρίσεις , τα αποτελέσματα των οποίων υπέβαλε εγγράφως στον αυτοκράτορα Τραϊανό μέσω επιστολής. Με την επιστολή αυτή ο αυτοκράτορας πληροφορείται ότι τίποτε το αξιόποινο δεν βρέθηκε στους οπαδούς της νεοφανείσας θρησκείας. Απλά μαζεύονταν κατά ορισμένη ημέρα, πριν από την ανατολή του ήλιου, και ανέπεμπαν ύμνους προς τον Χριστό σαν Θεό. Κανείς όμως δεν θα μπορούσε να τους κατηγορήσει για έγκλημα, ή για κάποια άλλη αισχρή πράξη ή απάτη ή αθέτηση υποσχέσεως και παραβίαση κάποιας ανειλημμένης υποχρεώσεως. Αυτό που κυρίως παρακίνησε τον Ρωμαίο έπαρχο να εξετάσει το πράγμα, ήταν ο πολύ μεγάλος αριθμός των οπαδών της δεισιδαιμονίας αυτής. "Δεν απέμεινε, λέει, πόλη ή κόμη ή και αγρός ακόμη, στον οποίο να μη εισέδυσε το μόλυσμα αυτής. Οι ναοί των θεών μας ερημώθηκαν και από μακρό ήδη χρόνο δεν προσφέρονται θυσίες σε αυτούς".

4) Πόντιος Πιλάτος.
Ο Ιουστίνος [26] και ο Τερτυλλιανός [27] βεβαιώνουν, ότι υπήρχαν στα αρχεία της Ρώμης δύο επίσημες εκθέσεις του Ποντίου Πιλάτου στις οποίες αναφερόταν στα της καταδίκης και σταυρώσεως του Ιησού Χριστού. Δεν φαίνεται πιθανό οι δύο αυτοί απολογητές να είδαν ιδίοις όμμασι τα έγγραφα αυτά, αλλά ίσως άκουσαν να γίνεται λόγος περί αυτών ή και υπέθεσαν απλά ότι έπρεπε να υπάρχουν τέτοιες επίσημες αναφορές. Πάντως τα έγγραφα αυτά αν πράγματι υπήρχαν, πρέπει να διακριθούν από τα απόκρυφα με τίτλο "Acta Pilati" και "Επιστολή Πιλάτου προς αυτοκράτορα Κλαύδιο" τα οποία κυκλοφόρησαν αργότερα και αποτελούν ψευδεπίγραφες συγγραφές στις οποίες εκδηλώνεται απλά απόπειρα να ανασυντεθούν τα αρχικά έγγραφα [28].

5) Εθνικοί συγγραφείς του β' αιώνος.
Δεν θα έπρεπε τέλος να αντιπαρέλθουμε και την μαρτυρία των εθνικών εκείνων συγγραφέων του β' αιώνα, οι οποίοι επέκριναν τον Ιησού. Αυτοί είναι ο νεοπυθαγόρειος Νουμήνιος (πρώτο μισό του β' αιώνος), ο Φλέγων, δούλος απελεύθερος του Αδριανού και σύγχρονος του Νουμήνιου, ο εκλεκτικός Γαληνός (δεύτερο μισό του β' αιώνος), και επιπλέον ο Λουκιανός και ο Κέλσος. Αυτοί, λοιπόν, σκώπτονται τον Ιησού και μερικοί εκφράζουν για αυτόν ειρωνείες πικρές και σαρκασμούς. Κανείς όμως δεν διανοείται να αμφισβητήσει την ύπαρξή του.
Ο Λουκιανός, για παράδειγμα, στο έργο του περί Περεγρίνου τελευτής, υπαινίσσεται τον Ιησού και μιλάει για αυτόν σαν να πρόκειται για πολύ γνωστό πρόσωπο, αν και πεθαμένο πριν από πολύ καιρό, και τον αποκαλεί "εσταυρωμένο σοφιστή", "άνθρωπο εν Παλαιστίνη σταυροθέντα", "μέγαν νομοθέτη των Χριστιανών".
Επίσης, ο εκλεκτικός Πλατωνικός φιλόσοφος Κέλσος, στο σύγγραμμά του "Λόγος αληθής" (το οποίο, παρότι έχει χαθεί, είναι δυνατόν να το ανασυντάξουμε κατά τις κύριες γραμμές του μέσω της αναίρεσής του από τον Ωριγένη), παρουσιάζεται μεν να πιστεύει στις κατά του Ιησού χονδροειδείς ιουδαϊκές μυθοπλασίες [29], και επιζητεί, εκφυλίζοντας τα θαύματά του Ιησού να τα κοροϊδέψει και να τα περιγελάσει, εντούτοις δεν εκδηλώνει καμία διάθεση να αρνηθεί την ιστορική ύπαρξη του προσώπου του Ιησού.



Μαρτυρίες αιρετικών

Παράλληλα με τις μαρτυρίες του εθνικού κόσμου για τον Ιησού, ο De la Boullaye [30] τάσσει και τις μαρτυρίες των αιρετικών των πρώτων αιώνων. Πράγματι η μαρτυρία τους ορθά θα χαρακτηριζόταν ως εξωεκκλησιαστική και για τον λόγο αυτό δεν πρέπει να την προσπεράσουμε. Οι άνθρωποι αυτοί, αρκετά ανεξάρτητοι μέχρι του σημείου να αποσυρθούν από την Εκκλησία, πρωτότυποι, αφού δημιούργησαν νέα θεολογία και συμπαρέσυραν αρκετούς μαθητές, αρκετά κοντά στις αρχές του Χριστιανισμού ώστε να μπορούν να ελέγξουν τις κεντρικές τουλάχιστον γραμμές του βίου του Ιησού Χριστού, δεν μπορούν να παραμεριστούν ως μάρτυρες της ιστορικής υπάρξεώς του. Μερικοί από αυτούς αρνήθηκαν το πραγματικό της σαρκώσεως του Χριστού. Ο Βασιλείδης κήρυττε το 120- 140 μ. Χ. στην Αλεξάνδρεια ότι, το σώμα του Χριστού ήταν απλά φαινομενικό και ότι ο Χριστός ήταν άνθρωπος μόνο κατά δόκηση (το ίδιο κήρυτταν ο Ουαλεντίνος και ο Μαρκίων). Και ο θάνατος λοιπόν του Ιησού Χριστού , καθώς και η ανάστασή του ήταν έτσι φαινομενικά και κατά δόκηση. Εν τούτοις, κατά την μαρτυρία του Ιππολύτου, οι αιρετικοί αυτοί δεν αρνούνταν ότι, σε ότι αφορά τον Σωτήρα, όλα έγιναν όπως τα γράφουν τα ευαγγέλια. Δεν αρνούνται ότι ο Ιησούς φάνηκε ανάμεσα στους ανθρώπους μια ορισμένη χρονική περίοδο και ότι σημείωσε την σταδιοδρομία που εξιστορούν τα ευαγγέλια, αλλά λένε ότι όλα αυτά έγιναν φαινομενικά. Και ο μεν Ουαλεντίνος γύρω στο 135-160 μ. Χ. αναγνωρίζει την ιστορική αξία των ευαγγελίων, ο δε Μαρκίων, ο οποίος γεννήθηκε το 85 μ. Χ. και αποσχίστηκε από την εκκλησία της Ρώμης το 140, παραποίησε και ακρωτηρίασε τις Γραφές, παραδεχόταν όμως το πάθος και την ανάσταση του Ιησού, καθώς και το κήρυγμα της σωτηρίας και της μέσω του σταυρού απολυτρώσεως. Οι μαρτυρίες λοιπόν των ανθρώπων αυτών, σε ότι αφορούν στην ύπαρξη του Χριστού δεν είναι δυνατόν να απορριφθούν ως μη έγκυρες. Διότι άνθρωποι, οι οποίοι αποτίναξαν το κύρος της εκκλησίας και δημιούργησαν δική τους κοσμοθεωρία, από τι θα εμποδίζονταν να απορρίψουν ολότελα την παράδοση περί υπάρξεως του Ιησού, αν δεν έβρισκαν αυτή στηριγμένη σε απόλυτα αδιάσειστη βάση;

Αυτά περί της ιστορικής υπάρξεως του Ιησού και των περί αυτής εξωχριστιανικών μαρτυριών.


ΠΗΓΕΣ..._________________________________________________

[1] Γρηγ. Παπαμιχαήλ, Ο Ιησούς ως ιστορικόν πρόσωπον, εκδ. β' Αθήναι 1923, σελ. 104. Πρβλ. και Πράξεων κδ' 19 όπου ο Ρωμαίος ηγεμόνας της Παλαιστήνης Πόρκιος Φηστος καθώς εισηγείται στον Βασιλέα Αγρίππα την κατηγορία ενάντια στον Παύλο, μιλάει για τον Χριστιανισμό σαν να πρόκειται για δεισιδαιμονία που αφορά τους Ιουδαίους, για τον ιδρυτή δε του Χριστιανισμού μιλά σαν " περί τινός Ιησού τεθνηκότος, όν έφασκεν ο Παύλος ζήν".
[2] Jesus et l' histoire, Conference II Paris 1929, σελ 7. Αυτές τις απολογίες τις εξαίρει πολύ ορθά ο de la Boullaye και για τον λόγο ότι εφόσον οι μαρτυρίες αυτές προέρχονται από διάφορα σημεία της σε όλη την οικουμένη εξαπλοθείσα εκκλησία, δηλ. από την Συρία, την Ελλάδα, την Αλεξάνδρεια, την Ρώμη, δεν αποτελούν μόνο την ατομική μαρτυρία των συγγραφέων αλλά εκπροσωπούν και την συλλογική μαρτυρία των εκκλησιών. Γιατί, εφόσον οι εκκλησίες αυτές τις αποδέχτηκαν και τις επιδοκίμασαν, είναι η πιστή απήχηση των δικών τους πεποιθήσεων.
[3] Ο Φίλων, ο οποίος γεννήθηκε το 15-21 προ Χριστού και πέθανε το 40 μ. Χ. είναι επόμενο να μη μνημονεύσει πουθενά περί του Ιησού, όχι μόνο γιατί δεν ήταν ιστορικός συγγραφέας αλλά και γιατί δεν πρόφθασε να γνωρίσει καλά την περί τον Ιησού κίνηση, αφού άλλωστε πέθανε σε χρόνους κατά τους οποίος το μίσος των ομοφύλων του κατά του Ιησού ήταν ακόμη άσβεστο και κατά τους οποίος ζούσαν και αυτοί ακόμη οι άρχοντες του έθνους του, που θανάτωσαν τον Ιησού.
[4] Ο Ιώσηπος γεννήθηκε το 37 μ. Χ. και πέθανε μεταξύ του 94 και 100.
[5] Πρβλ. L. de Grandmaison Jesus-Christ, άρθρο στο A. d' Ales, Dictionnaire Apologetique εκδ. δ' 1924, τομ. ΙΙ στ.1296 υπσημείωση.
[6] Κατά Κέλσου Ι, 47 και εις τον Ματθαίον Χ, 17.
[7] Εκκλ. Ιστορ. Ι, 11.
[8] Περί της σιγής αυτής ίδε Pierre Batiffol, Les silence de Josephe στο Orpheus et l' Evangile, Paris 1910, σελ. 4-24. Τους υπέρ και κατά της γνησιότητας του χωρίου λόγους ίδε στο Γρηγ. Παπαμιχαήλ, Ο Ιησούς ως ιστορικόν πρόσωπον, εκδ. β' Αθήναι 1923, σελ. 137-143. Τέλος την ποικίλη βιβλιογραφία, η οποία αποτελείται από την περί αυτού του χωρίου έρευνα και αμφισβήτηση καθώς και τους σχετικούς συγγραφείς, ίδε στο Hittinger, Apologetique σελ. 410-411.
[9] Περί ταύτης πρβλ. G. M. Muller, Christus in Flavius Josephus β' εκδ. 1895, σελ. 31-43.
[10] Ιουδ. Αρχ. XVIII 3, 3. Την γνησιότητα του χωρίου του Ιώσηπου υποστήριξε ο F. C. Burkitt σε μελέτη με τίτλο Josephus and Christ η οποία δημοσιεύτηκε στα Actes du IVe Congres international d' Histoire des religions tenu a Leide du 9 au 13 Septembre 1912, Leide 1913. Την γνώμη του Burkitt υιοθέτησε και υποστήριξε ευφυώς ο A. Harnack (Der judische Geschichtsschreiber Josephus und Jesus Christus στην Internationale Monatschrift VII, 1913 σελ. 1037 και εξής), καθώς και ο W. Emery Barnes στην Contemporary Review του Ιανουαρίου του 1914. Μεταξύ των απεκδεχομένων την γνησιότητα ολοκλήρου του χωρίου συγκαταλέγονται ο Hettinger και ο Godet (Conferences Apologetiques III Les miracles σελ. 5). Ακόμη και ο Ρενάν δεν αμφισβήτησε την αυθεντικότητα του χωρίου (Vie de Jesus σελ. X στην Εισαγωγή)
[11] Τα χωρία της Παλαιάς Ραβινικής φιλολογίας που αφορούν στο Χριστό συλλέχτηκαν καταρχάς από τον Heinrich Laible (Jesus Chrestus im Talmud, Berlin 1891) και στην συνέχεια αναδημοσιεύτηκαν στην άριστη έκδοση του Travers Herford (Christianity in Talmud and Midrash, London 1903).) Ύστερα από αυτόν ο Arnold Meyer στο Handbuch zu den N. T. Apocryphen του E. Hennecke (Tubingen 1904 σελ.51), στη μελέτη του Jesus im Talmud περισυνέλεξε τα σχετικά με τον Ιησού Χριστό σημειούμενα επεισόδια στο Ταλμούδ.
[12]Το Ταλμούδ αποτελεί ογκώδη συλλογή, της οποίας τα διάφορα τμήματα συγγράφτηκαν στην Αραμαϊκή διαδοχικά μεταξύ της εποχή που έζησε ο Κύριος και του τέλους του ε' αιώνα. Αποτελούνται από δύο τμήματα: την Μίσχνα= επανάληψη (του Μωσ. Νόμου ) που τελείωσε το 220, και την Γεμάρας, η οποία είναι ένα είδος υπομνήματος στην Μίσχνα.
[13] Γ. Παπαμιχαήλ, Ο Ιησούς ως ιστορικόν πρόσωπον, εκδ. β' Αθήναι 1923, σελ. 153-154.
[14] Δες Hettinger, Apologetique σελ. 413- 415.
[15] Πρβλ. Ιουστίνου Απολογ. Α', XXXV και Thilo, Codex apocryph. Nov. Testam., Τομ. Ι, σελ. 526. Κατονομάζεται μάλιστα στην Γεμάρα (Gemara Sanhedrin) και στα Sohabbath της Βαβυλώνας και το όνομα του πατρός του Ιησού, ο οποίος ήταν κάποιος στρατιώτης ονόματι Πανθήρας. Ίσως το όνομα αυτό προέρχεται από παραφθορά της ελληνικής λέξεως Παρθένος. Στο Ταλμούδ δηλώνεται και το όνομα της μητέρα του Ιησού. Και αλλού μεν η μητέρα του Ιησού ονομάζεται Stada, αλλού δε Miriam και της αποδίδεται το επάγγελμα της κομμώτριας. Αυτό γίνεται πιθανότατα λόγω συγχύσεως της Μαρίας της μητρός του Ιησού με την Μαρία την Μαγδαληνή και λόγω παρερμηνείας της λέξεως Μαγδαλαάχ (= Μαγδαληνή, η εκ Μαγδάλων καταγόμενη) πως σημαίνει ό,τι και η λέξη μεγαδδελάχ (=κομμώτρια). Πρβλ. Herford στο P. L. Couchoud, Le mystere de Jesus, Paris 1924.
[16] Massecheth galla Schoettgen, Horae Hebraicae, II, 696.
[17] Gemara Sanhedrin fol. 107
[18] Tract. Schabbat. Fol. 104.
[19] Sanhedrin fol. 43
[20] Πληρέστερες λεπτομέρειες δες στο R. T. Herford, Christianity in Talmud and Midrash, 1904 και στο άρθρο του ίδιου Christ in Jewish literature στο Hastings Dictionary of Christ and the Gospels II 876-878; W. Bauer, Das Leben Jesu im Zeitalter der neutestamentlichen Apokryphen σελ. 452-486.
[21] Η κατά του Κυρίου ιουδαϊκή μυθοπλασία, που άρχισε να δημιουργείται από τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους ενώ ζούσε ακόμη ο Χριστός, αυξήθηκε με νέες προσθήκες μετά τον σταυρικό του θάνατο. Γι' αυτό και ο Ιουστίνος στα μέσα του δευτέρου αιώνος κατηγορεί τους άρχοντες των Ιουδαίων, διότι προσπαθούσαν να κυκλοφορήσουν σε όλο τον κόσμο βλασφημίες κατά του Ιησού (Διάλογος προς Τρύφωνα η' 117). Τα πρώτα στοιχεία της μυθιστορίας αυτής, αφού καταγράφηκαν όπως είπαμε στο Ταλμούδ, παρουσιάστηκαν τελικά συμπληρωμένα στο έργο Toledoth Jeschu (=γενεαλογία του Ιησού), το οποίο κατά τον ένατο αιώνα ήταν ήδη γνωστό κατά τις κύριες γραμμές του στον Αγοβάρδο της Λυών (830 μ. Χ.), και το οποίο προκάλεσε θόρυβο κατά την διάρκεια του μεσαίωνα και λίγο αργότερα. Στις αρχές του εικοστού αιώνα ο Γερμανοεβραίος Σαμουήλ Krauss επανεξέδωσε το έργο αυτό, υπό τον τίτλο: Das Leden Jesu nach judischen Quellen, 1902. Οι συκοφαντικές και εν πολλοίς γελοίες μυθοπλασίες που αναγράφτηκαν στην ευτελή αυτή λίβελο, χαρακτηρίστηκαν από τον Meyer ως "έκρηξη ταπεινού φανατισμού, εμπαθούς σαρκασμού και χονδροειδούς φαντασίας". Αναίρεση των μυθευμάτων του Ταλμούδ περί τον Ιησού, τα οποία ενσωματώθηκαν και στο παραπάνω έργο, δημοσίευσε ο καθηγητής H. Laible στο έργο του Jesus Christus im Talmud 1891 (β' εκδ. 1900).
[22] Tacit. Annal. XV, 38,44. Το έργο του Τάκιτου δημοσιεύτηκε μεταξύ του 115 και 117 μ.Χ. και περιλαμβάνει τα γεγονότα της βασιλείας των αυτοκρατόρων Τιβέριου, Καλιγούλα, Κλαυδίου και Νέρωνος.
[23] Vita Claud. C. XXV, "Judaeos impulsore Chresto assidue tumultuantes Romae expulsit". Το ότι εδώ ο Σουετώνιος με το όνομα Chrestus , εννοεί τον Ιησού Χριστό είναι αναμφισβήτητο. Εάν επρόκειτο για κάποιο πρόσωπο άγνωστο στον συγγραφέα ασφαλώς μετά από το όνομα, θα έπρεπε να μπει η αόριστη αντωνυμία (Chresto quodam, Χριστού τινός). Η παράλειψη λοιπόν της αορίστου αντωνυμίας αποδεικνύει ότι ο Χριστός ήταν πρόσωπο πολύ γνωστό και στον Σουετώνιο και στους συγχρόνους του. Επειδή όμως το όνομα Χριστός ήταν ακατάληπτο τότε στους Εθνικούς, ο Σουετώνιος μεταχειρίσθηκε το οικειότερο και ευληπτότερο όνομα Chtestus ή Χρηστός.
[24] "Christiani genus hominum superstitionis novae et maleficae" (Vita Neron. XVI).
[25] Plin. Epist. X, XCVI. Συγγράφτηκε γύρω στο 112.
[26] Α'. Απολογία 35 και 48.
[27] Apolog. V 21.
[28] Πρβλ. Brunet, Les evangiles apocryphes traduits et annotes εκδ. β' σελ. 215-273. Tishendorf, Evangelia apocrypha, 1853 σελ. 413-426? Thilo, Codex apocryphus Novi Testamenti , τομ. Α' σελ. 801-803.
[29] Ωριγένους, Κατά Κέλσου ΙΙ 10.
[30] Jesus et l' histoire, Conference II Paris 1929, σελ 8.​

ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ... Ο Χριστός υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα. Σας έμαθαν να μην πιστεύετε γιατί αυτό τους βολεύει. Χωρίς πίστη όλα είναι μάταια και κενά. Ψάξτε λίγο μέσα σας και θα το καταλάβετε... Και αφήστε τις κατευθυνόμενες προσπάθειες ματαιόδοξων αθέων να καταρρίψουν κάτι τόσο βαθύ μέσα στον ελληνισμό. Ο χριστός είναι πίστη. Δεν καταρρίπτεται ούτε με επιστημονικό ούτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο...
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[JKaradakov]

ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ... Ο Χριστός υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα. Σας έμαθαν να μην πιστεύετε γιατί αυτό τους βολεύει. Χωρίς πίστη όλα είναι μάταια και κενά. Ψάξτε λίγο μέσα σας και θα το καταλάβετε... Και αφήστε τις κατευθυνόμενες προσπάθειες ματαιόδοξων αθέων να καταρρίψουν κάτι τόσο βαθύ μέσα στον ελληνισμό. Ο χριστός είναι πίστη. Δεν καταρρίπτεται ούτε με επιστημονικό ούτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο...

Τα άτομα που απάρτιζαν το σώμα του υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν για πάντα όπως και τα δικά σου και τα δικά μου. Μην σου πω ότι μερικά μπορεί και να τα μοιραζόμαστε. Τώρα σχετικά με το υπήρχε - υπάρχει - θα υπάρχει ως θεεϊκή υπόσταση κατά την γνώμη μου είναι λάθος. Θα υπάρχει όσο υπάρχουν πιστοί.

Βεβαιωθείτε πρώτα ότι ο Χριστός ήταν ιστορικά υπαρκτό πρόσωπο* και ύστερα μπορείτε να διαφωνήσετε αν ήταν ή όχι παντρεμένος.

* ΔΕΝ υπάρχουν (εκτός από τις χριστιανικές) άλλες ουδέτερες αξιόπιστες πηγές.

​

Click

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

Βαζω + στο ποστ του Μανόλο γιατί α) είναι μια απόπειρα προς συζήτηση με τεκμήρια
β) κυκλοφορεί στα ιντερνετς εδώ και έναν αιώνα
γ) είναι γεμάτο ανακρίβειες και βολικές ερμηνείες των γεγονότων.

όταν βρω τον χρόνο και τη διάθεση (τη μερα ειναι, παρασκευή;
κατα το 2020)
θα δουμε λιγο μαζι
τι κριτήρια ικανοποιούνται για να αποτελεί μια διήγηση
ιστορικό γεγονός
και αντίστροφα, με ποιούς τρόπους
υποψιαζόμαστε τη χάλκευση
σε ένα 'αδιαμφισβήτητο' ιστορικό γεγονός.

αυτό βεβαια απαιτεί ντετεκτιβ-ιλιδικο στυλ εργασίας
κάτι για το οποίο, ο Μανόλο και
ο Οργανισμός που του πληρώνει ένα βασικό μισθό κάθε μήνα
...δε δρέπουν και δάφνες διακρίσεων

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[floydiantree]

-1 γιατί κρίνεις χωρίς να έχεις καμία γνώση επι του θέματος.
Θα ήθελα να ακούσω μερικά απο τα λάθη και τις ανακρίβειες που λες.

Το κομμάτι για τη θρησκεία είναι καθαρά επιστημονική προσέγγιση, και ο Joseph συνάγει συμπεράσματα με βάση τη λογική.
Ορίστε και το σύνολο πηγών που συνοδεύουν το βίντεο.
https://conspiracies.skepticproject.com/articles/zeitgeist/sources/

Ε... βασικά το site που παρέθεσες αν δεις αναφέρεται το rebuttal του zetgeist, δηλαδή σε μια έρευνα που έκανε κάποιος για να απορρίψει τις ιδέες του zetgeist. Αυτά που παρέθεσες είναι οι πηγές της συγκεκριμένης έρευνας και όχι του ίδιου του zetgeist.
https://conspiracies.skepticproject.com/articles/zeitgeist/
https://conspiracies.skepticproject.com/articles/zeitgeist/part-one/
https://conspiracies.skepticproject.com/articles/zeitgeist/conclusion/

Peter Joseph (creator of Zeitgeist) believes that I'm mentally ill because I disagree with him. You can read all about it on his forums (linked from this forum post), with a blog-based rebuttal here. You better not disagree with him, or you'll be labeled insane next. Perhaps I'm crazy for pointing out his forum post?

Part I is perhaps the most believed of all sections. I have come to the conclusion that you should automatically not trust anyone using the words "astro-theology", because it will no doubt follow with outrageous claims with little, to no, evidence to back them up. As I stated, I am not a Christian Apologist, but nearly everything said in Part I is completely wrong or completely made up.

What is worse is the Companion Guide written by the shrew of an author Acharya S, who I discussed at length on the movie sources page. Her book goes on and on, making essentially the same claims as the movie, but they are even more outrageous and unfounded. She claims certain things are in the book of the dead, but even a minor look at it, shows it's a complete lie. She makes ridiculous and impossible comparisons to the lives of Horus and Jesus, most of which defy all history, logic, and sometimes language. Christians shouldn't be the only ones offended by Part I, as a human, I'm offended they think I am so stupid as to believe any of the claims made there in.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[dgr]

-1 γιατί κρίνεις χωρίς να έχεις καμία γνώση επι του θέματος.
Θα ήθελα να ακούσω μερικά απο τα λάθη και τις ανακρίβειες που λες.

Το κομμάτι για τη θρησκεία είναι καθαρά επιστημονική προσέγγιση, και ο Joseph συνάγει συμπεράσματα με βάση τη λογική.
Ορίστε και το σύνολο πηγών που συνοδεύουν το βίντεο.
https://conspiracies.skepticproject.com/articles/zeitgeist/sources/

Κι εσύ πού ξέρεις ότι δεν έχω καμία γνώση επί του θέματος;
Όσο για τα λάθη,πιστεύω ότι η σελίδα στα link της floydian tree ανατρέπει το βίντεο πολύ καλά,είναι όλα συγκεντρωμένα εκεί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Mr. Crowley]

Ολόκληρη ανάλυση με ιστορικά δεδομένα απο την ομώνυμη σειρά Zeitgeist.
Ότι κι αν πιστεύετε -άθεοι, χριστιανοί, βουδιστές- το συγκεκριμένο βίντεο αξίζει να το δείτε.

Ξεκόλλα,όλο μαλακίες λέει το Zeitgeist.
Και οι πηγές που παρέθεσες δεν είναι του Zeitgeist,του τυπά που σου δίνω εγώ είναι,που το κάνουν debunk,δεν το επιβεβαιώνουν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[pikapa]

Ε... βασικά το site που παρέθεσες αν δεις αναφέρεται το rebuttal του zetgeist, δηλαδή σε μια έρευνα που έκανε κάποιος για να απορρίψει τις ιδέες του zetgeist. Αυτά που παρέθεσες είναι οι πηγές της συγκεκριμένης έρευνας και όχι του ίδιου του zetgeist.
https://conspiracies.skepticproject.com/articles/zeitgeist/
https://conspiracies.skepticproject.com/articles/zeitgeist/part-one/
https://conspiracies.skepticproject.com/articles/zeitgeist/conclusion/

Κι εσύ πού ξέρεις ότι δεν έχω καμία γνώση επί του θέματος;
Όσο για τα λάθη,πιστεύω ότι η σελίδα στα link της floydian project ανατρέπει το βίντεο πολύ καλά,είναι όλα συγκεντρωμένα εκεί.

Ξεκόλλα,όλο μαλακίες λέει το Zeitgeist.
Και οι πηγές που παρέθεσες δεν είναι του Zeitgeist,του τυπά που σου δίνω εγώ είναι,που το κάνουν debunk,δεν το επιβεβαιώνουν.

τσ τσ τσ, με πήρε στο λαιμό του ο τυπάς εδώ

Πήγα να κάνω λογομαχία και παρέθεσα ως υποστηρικτικό των θέσεων μου τις θέσεις του αντιπάλου μου. Αν το έβλεπε αυτό ο Schopenhauer θα σηκωνόταν απο τον τάφο του.

Λοιπόν, ορίστε 110 σελίδες με πηγές, εικόνες κλπ
https://www.stellarhousepublishing.com/zeitgeistsourcebook.pdf
Και το official companion book του Zeitgeist, 220 σελίδων εδω
https://zeitgeistmovie.com/Zeitgeist, The Movie- Companion Guide PDF.pdf

Οχι παλικάρι μου Crowley, μερικά πράγματα είναι λιγο τραβηγμένα (όπως πχ ο έλεγχος των ανθρώπων με τσιπάκια) αλλά οι περισσότερες θέσεις του είναι ολόσωστες. Βλέπε 911, deptocracy, life circle & lifespan of electronics με την ατέρμονη κερδοφορία κλπ. κλπ. κλπ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Mr. Crowley]

τσ τσ τσ, με πήρε στο λαιμό του ο τυπάς εδώ

Πήγα να κάνω λογομαχία και παρέθεσα ως υποστηρικτικό των θέσεων μου τις θέσεις του αντιπάλου μου. Αν το έβλεπε αυτό ο Schopenhauer θα σηκωνόταν απο τον τάφο του.

Λοιπόν, ορίστε 110 σελίδες με πηγές, εικόνες κλπ
https://www.stellarhousepublishing.com/zeitgeistsourcebook.pdf
Και το official companion book του Zeitgeist, 220 σελίδων εδω
https://zeitgeistmovie.com/Zeitgeist, The Movie- Companion Guide PDF.pdf

Οχι παλικάρι μου Crowley, μερικά πράγματα είναι λιγο τραβηγμένα (όπως πχ ο έλεγχος των ανθρώπων με τσιπάκια) αλλά οι περισσότερες θέσεις του είναι ολόσωστες. Βλέπε 911, deptocracy, life circle & lifespan of electronics με την ατέρμονη κερδοφορία κλπ. κλπ. κλπ.

Dude,τις έχω διαβάσει τις sources του Zeitgeist,ένα μάτσο αστήρικτες μπούρδες είναι.Διάβασε λίγο το debunking που σου έδωσα,ο τυπάς literally τον ξεσκίζει τον τρελάρα τον Peter Joseph.Πήξαμε στους ημιμαθείς φανατικούς που βλέπουν παντού συνομωσίες επειδή δεν έχουν ιδέα σχετικά με το τι γίνεται γύρω τους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Μαργαριτα Α.]

Παντως αυτο το:πιστευε και μην ερευνα,συνεφερε πολλους..Το μονο σιγουρο, ειναι οτι ο Ιησους για την εποχη του, ηταν πολυ μπροστα,για αυτο και τους ενοχλουσε και τον σταυρωσαν..Παντα σε ολους τους αιωνες ακομη και σημερα,το διαφορετικο δεν ειναι αποδεκτο...Εγω δε μπορω να καταλαβω,γιατι να μην ειχε παντρευτει; Δηλαδη,πού το κακο σε αυτο;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[pikapa]

Dude,τις έχω διαβάσει τις sources του Zeitgeist,ένα μάτσο αστήρικτες μπούρδες είναι.Διάβασε λίγο το debunking που σου έδωσα,ο τυπάς literally τον ξεσκίζει τον τρελάρα τον Peter Joseph.Πήξαμε στους ημιμαθείς φανατικούς που βλέπουν παντού συνομωσίες επειδή δεν έχουν ιδέα σχετικά με το τι γίνεται γύρω τους.

Όχι. Δεν τις έχεις διαβάσει.
Κάτσε να παραθέσω εδώ τις πηγές μόνο για την θρησκεία γιατί απο ότι φαίνεται ουτε τον κόπο να δεις τα λινκ που έβαλα έκανες.

The greatest story ever told - Zeitgeist the movie - Bibliography

Spoiler

―Age of Aquarius.‖ en.wikipedia.org/wiki/Age_of_Aquarius
―Axial precession.‖ en.wikipedia.org/wiki/Axial_precession_(astronomy)
―Jesus as a Reincarnation of Joseph,‖ www.near-death.com/experiences/origen043.html
―Ice Age star map discovered.‖ news.bbc.co.uk/2/hi/871930.stm
―Oldest Solar Observatory in Americas Found in Peru.‖ www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=7658847
―Tablet Discovered by Hebrew U Matches Code of Hammurabi,‖ www.israelnationalnews.com/News/news.aspx/138788
―U.S. Military Weapons Inscribed With Secret 'Jesus' Bible Codes,‖ abcnews.go.com/Blotter/us-military-weapons-inscribed-secret-jesus-bible-codes/story?id=9575794
Acharya S/Murdock, D.M. The Christ Conspiracy: The Greatest Story Ever Sold. Illinois: Adventures Unlimited Press, 1999. —Suns of God: Krishna, Buddha and Christ Unveiled. Illinois: AUP, 2004.
Allegro, John M. The Dead Sea Scrolls and the Christian Myth. Buffalo: Prometheus, 1992.
Allen, James P. The Ancient Egyptian Pyramid Texts. Atlanta: Society of Biblical Literature, 2005.
Assman, Jan. Egyptian Solar Religion in the New Kingdom. London/New York: Kegan Paul International, 1995. —The Search for God in Ancient Egypt. New York: Cornell University Press, 2001.
Athanassiadi-Fowden, Polymnia, and Michael Frede, eds. Pagan Monotheism in Late Antiquity. Oxford: Clarendon Press, 2001.
Balfour, Edward, ed. Cyclopedia of India and of Eastern and Southern Asia, V. Madras: Scottish and Lawrence Presses, 1873.
ben Yehoshua, Hayyim. ―The Myth of the Historical Jesus.‖ mama.indstate.edu/users/nizrael/jesusrefutation.html
Berger, A.L. ―Obliquity and precession for the last 5 million years,‖ Astronomy and Astrophysics, 51. 1976.
Berry, Gerald. Religions of the World. New York: Barnes & Noble, 1968.
Bertholet, Alfred. ―The Pre-Christian Belief in the Resurrection of the Body,‖ The American Journal of Theology, XX, 1. Chicago: University of Chicago Press, 1916.
Blank, Wayne. ―Sunday is Not the Sabbath.‖ www.keyway.ca/htm2002/20020524.htm
Bonwick, James. Egyptian Belief and Modern Thought. Colorado: The Falcon‘s Wing Press, 1956.
Botterweck, G. Johannes, and Helmer Ringgren, eds. Theological Dictionary of the Old Testament, II. Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans, 1975. —III. Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans, 1978.
Brier, Bob, and Hoyt Hobbs. Daily Life of the Ancient Egyptians. Greenword Press, Westport/London, 1999.
Bryant, Edwin F., ed. Krishna: A Sourcebook. New York: Oxford University Press, 2007.
Budge, E.A. Wallis. Babylonian Story of the Deluge and the Epic of Gilgamish. Montana: Kessinger Publications, 2005. —The Egyptian Book of the Dead. New York: Dover Publications, 1967. —The Egyptian Book of the Dead. New York: Gramercy Books, 1995. —An Egyptian Hieroglyphic Dictionary. New York: Dover, 1978. —An Egyptian Hieroglyphic Dictionary, I. Montana: Kessinger, 2003. —Egyptian Ideas of the Future Life, I. London: Kegan Paul, Trench, Trübner & Co., 1900. —A Guide to the First and Second Egyptian Rooms. London: British Museum, 1898. —Legends of the Egyptian Gods. Wildside Press, 2009. —Legends of the Gods. London: Kegan, Paul, 1912.
The ZEITGEIST Sourcebook: Part 1—The Greatest Story Ever Told 102
www.StellarHousePublishing.com/zeitgeistsourcebook.pdf
—On the Future Life: Egyptian Religion. Montana: Kessinger, 2005. —Osiris or the Egyptian Religion of Resurrection, I. Montana: Kessinger, 2003.
Burchett, Bessie Rebecca. Janus in Roman Life and Cult: A Study in Roman Religions. Wisconsin: George Banta Pub. Co., 1918.
Busenbark, Ernest. Symbols, Sex, and the Stars. Escondido: The Book Tree, 1997.
Campbell, Joseph. Masks of God: Creative Mythology. New York: Arkana, 1991. —The Mythic Image. New Jersey: Princeton University Press, 1974.
Campion, Nicholas. The Great Year: Astrology, Millenarianism, and History in the Western Tradition. London: Penguin, 1994.
Carpenter, Edward. Pagan and Christian Creeds: Their Origin and Meaning. Harcourt, Brace & Co., 1921.
Carus, Paul, ed. The Open Court, IV. Chicago: The Open Court Publishing Company, 1900.
Catholic Encyclopedia, IV. ed. Charles Herbermann. New York: Universal Knowledge Foundation, 1913. —VI. New York: Universal Knowledge Foundation, 1909. —X. New York: Encyclopedia Press, 1913.
Cellarius, Andreas. Atlas Harmonia Macrocosmica. www.phys.uu.nl/~vgent/cellarius/cellarius_plates.htm
Chaitanya, Satya. ―Kunti and the Birth of the Sun God‘s Child.‖ www.boloji.com/hinduism/117.htm
Chardonnens, László Sándor. Anglo-Saxon Prognostics, 900-1100. Leiden: E.J. Brill, 2007.
The Classical Journal, XXIX. London: A.J. Valpy, 1824.
Cooper, William R. The Horus Myth in Its Relation to Christianity. London: Harwicke & Bogue, 1876.
de Jong, Albert. Traditions of the Magi: Zoroastrianism in Greek and Latin Literature. Leiden: E.J. Brill, 1997.
Didron, Adolphe Napoleon. Christian Iconography: The History of Christian Art in the Middle Ages, I. London: Henry G. Bohn, 1851.
Diodorus Siculus. The Antiquities of Egypt. tr. Edwin Murphy. New Brunswick: Transaction, 1990.
Doane, Thomas W. Bible Myths, and Their Parallels in Other Religions. New York: J.W. Bouton, 1884.
Doherty, Earl. ―JOSEPHUS UNBOUND: Reopening the Josephus Question.‖ jesuspuzzle.humanists.net/supp10.htm — Jesus Neither God Nor Man: The Case for a Mythical Jesus. Ottawa: Age of Reason Publications, 2009. —The Jesus Puzzle. Ottawa: Canadian Humanist Publications, 2009.
Dolan, Chris. "Crux." www.astro.wisc.edu/~dolan/constellations/constellations/Crux.html
Dupuis, Charles F. Origine de tous les cultes ou Religion Universelle, V. Paris: La Libraire Historique, 1822.
Edmunds, Albert J. Buddhist and Christian Gospels, I. Philadelphia: Innes & Sons, 1914.
Ellerbe, Helen. The Dark Side of Christian History. San Rafael: Morningstar Books, 1995.
Ellyard, David, and Wil Tirion. The Southern Sky Guide. Cambridge: Cambridge University Press, 2005.
Encyclopedia Britannica. ed. Hugh Chisom. New York: The Encyclopedia Britannica Company, 1910.
Eusebius. ―Commentary on Luke.‖ www.documentacatholicaomnia.eu/02g/0265-0339,_Eusebius_Caesariensis,_Fragmenta_in_Lucam,_MGR.pdf —Eusebii Pamphili Evangelicae Praeparationis, Libri XV, Tomus III. ed. E.H. Gifford. Oxford: E Typographeo Academico, 1903.
Evans, Arthur J. ―The Palace of Minos,‖ Annual Report of the Board of Regents of the Smithsonian Institution. Washington: Government Printing Office, 1902.
Ezquerra, Jaime Alvar, and R.L. Gordon. Romanising Oriental Gods: Myth, Salvation and Ethics in the Cults of Cybele, Isis and Mithras. Leiden: E.J. Brill, 2008.
The ZEITGEIST Sourcebook: Part 1—The Greatest Story Ever Told 103
www.StellarHousePublishing.com/zeitgeistsourcebook.pdf
Fairchild, Mary. ―Resurrection of Jesus Christ—Bible Story Summary.‖ christianity.about.com/od/biblestorysummaries/p/theresurrection.htm
Faulkner, Raymond O. The Egyptian Book of the Dead. San Francisco: Chronicle Books, 1998.
Frankfort, Henri. Kingship and the Gods. Chicago: University of Chicago Press, 1978.
Frazer, James George. The Golden Bough: A Study in Magic and Religion. New York: Collier Books, 1950. —The Golden Bough, IV: Attis Adonis Osiris, II. London, MacMillan and Co., 1919.
Gonda, Jan. The Vedic God Mitra. Leiden: E.J. Brill, 1972.
Goodman, George R. ―Easter (3),‖ The Freethinker, vol. 85. London, 1965.
Goyon, Jean-Claude, and Christine Cardin, eds. Proceedings of the Ninth International Congress of Egyptologists, I. Leuven: Peeters, 2007.
Graves, Robert. The White Goddess. New York: Farrar, Straus & Giroux, 1948, 1966.
Griffiths, John Gwyn. The Divine Verdict: A Study of Divine Judgment in the Ancient Religions. Leiden: E.J. Brill, 1991. —The Origins of Osiris and His Cult. Leiden: E.J. Brill, 1980.
Hall, Manly. The Secret Teaching of All Ages. New York: Jeremy P. Tarcher/Penguin, 2003.
Halsberghe, Gaston H. The Cult of Sol Invictus. Leiden: E.J. Brill, 1972.
Harari, Josue V. Textual Strategies: Perspectives in Post-Structural Criticism. Ithaca, NY: Cornell University Press, 1979.
Haught, James. Holy Horrors: An Illustrated History of Religious Murder and Madness. Buffalo: Prometheus, 1990.
Hazelrigg, John. The Sun Book. Washington: Health Research, 1971.
Heath, Dunbar Isidore. Phoenician Inscriptions, I. London: Bernard Quaritch, 1873.
Heilbron, John L. The Sun in the Church: Cathedrals as Solar Observatories. Cambridge: Harvard University Press, 2001.
Herodotus. The Histories. tr. Aubrey de Selincourt. New York: Penguin Books, 1972.
Higgins, Godfrey. Anacalypsis, an Attempt to Draw Aside the Veil, I. London: Longman, Rees, Orme, Brown, 1836.
Hinnells, John R., ed. Proceedings of the First International Congress of Mithraic Studies, II. Manchester University Press, 1975.
Hoffman, R. Joseph. Celsus on the True Doctrine. New York/Oxford: Oxford University Press, 1987.
Hornung, Erik. Conceptions of God in Ancient Egypt. tr. John Baine. New York: Cornell University Press, 1982. —The Valley of the Kings: Horizon of Eternity. tr. David Warburton, New York: Timken Publishers, 1990.
Hugh-Jones, Stephen, and James Alexander Laidlaw, eds. The Essential Edmund Leach, v. 1-2. Yale University Press, 2001.
Hunt, Patrick. "Titian's BACCHUS AND ARIADNE (1520-23) from Classical Art and Literature." metamedia.stanford.edu/philolog/2006/10/titians_bacchus_and_ariadne_15.html
Jackson, John. Christianity Before Christ. Austin: American Atheist Press, 1985.
Jackson, Samuel M., and George W. Gilmore, eds. The New Schaff-Herzog Encyclopedia, VII. Funk & Wagnalls, 1910.
Jensen, Robin M. ―Witnessing the Divine: The Magi in Art and Literature.‖ www.bib-arch.org/e-features/witnessing-divine.asp
Kalmin, Richard, and Seth Schwartz, eds. Jewish Culture and Society under the Christian Roman Empire. Leuven: Peeters, 2003.
Kellner, Karl Adam Heinrich. Heortology: a History of the Christian Festivals from their Origin to the Present Day. London: Kegan Paul, 1908.
Kerenyi, Carl. Dionysos: Archetypal Image of Indestructible Life. New Jersey: Princeton University Press, 1976.
King, Charles W. Plutarch’s Morals. Montana: Kessinger, 2006.
Krupp, Edwin C. Echoes of the Ancient Skies: The Astronomy of Lost Civilizations. New York: Dover, 2003. —In Search of Ancient Astronomies. New York: Doubleday, 1978.
The ZEITGEIST Sourcebook: Part 1—The Greatest Story Ever Told 104
www.StellarHousePublishing.com/zeitgeistsourcebook.pdf
LaBriolle, Pierre de. Tertullien: De Praescriptione Haereticorum. Paris: Librairie Alphonse Picard, 1907.
Lactantius. Divine Institutes. tr. Anthony G. Bowen. Liverpool: Liverpool University Press, 2003.
Lane, Eugene N. Cybele, Attis and Related Cults. Leiden: E.J. Brill, 1996.
Larson, Marisa. ―Bethlehem of Judaea—or of Galilee?‖ ngm.nationalgeographic.com/geopedia/Bethlehem
Larson, Martin A. The Story of Christian Origins. Washington: Village, 1977.
Leedom, Tim, ed. The Book Your Church Doesn’t Want You to Read. Kendall/Hunt, 1993.
Leeming, David Adams. Mythology: The Voyage of the Hero. New York/Oxford University Press, 1998. —The Oxford Companion to World Mythology. New York; Oxford: Oxford University Press, 2005.
Legge, Francis. Forerunners and Rivals of Christianity: From 330 B.C. to 330 A.D. New York: University Books, 1964.
Lockyer, Norman. ―Early Asterims.‖ Nature, XLVIII. London/New York: MacMillan and Co., 1893.
Lundy, John P. Monumental Christianity: Or, the Art and Symbolism of the Primitive Church. New York: J.W. Boulton, 1876.
Macrobius. The Saturnalia. tr. PV Davies. New York: Columbia University Press, 1969.
Mangasarian, M.M. The Truth About Jesus: Is He a Myth? Chicago: Independent Religious Society, 1909.
Mansfield, Jaap, and David T. Runia. Aëtiana: The Method and Intellectual Context of a Doxographer. Leiden: E.J. Brill, 2009.
Maspero, Gaston. History of Egypt, Chaldea, Syria, Babylonia and Assyria, I. ed. A.H,. Sayce. London: The Grolier Society, 1906.
Massey, Gerald. Ancient Egypt: Light of the World, I. London: T. Fisher Unwin, 1907. —Ancient Egypt: Light of the World, II. London: T. Fisher Unwin, 1907. —Gerald Massey’s Lectures. New York: A&B Publishers Group, orig. pub. 1900. —The Historical Jesus and the Mythical Christ. Escondido: Book Tree, 2000. —The Natural Genesis, II. London: Williams and Norgate, 1883.
Maxwell, Jordan, Paul Tice, and Alan Snow. That Old-Time Religion: The Story of Religious Foundations. Escondido: The Book Tree, 2000.
Mettinger, Tryggve N D. The Riddle of Resurrection: “Dying and Rising Gods” in the Ancient Near East. Stockholm: Almqvist & Wiksell Internat., 2001.
Meyer, Marvin W. The Ancient Mysteries: A Sourcebook of Sacred Texts. Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1987.
Mitchell, Logan. The Christian Mythology Unveiled. Private printing, 1842?
Mojsov, Bojana. Osiris: Death and Afterlife of a God. London: Blackwell, 2006.
Moor, Edward. The Hindu Pantheon. New Delhi/Madras: Asian Educational Services, 1999.
Mukerjee, Madhusree. ―Circles for Space.‖ www.scientificamerican.com/article.cfm?id=circles-for-space
Murdock, D.M./Acharya S. ―The Jesus Forgery: Josephus Untangled.‖ www.truthbeknown.com/josephus.htm —―The History of Mythicism.‖ www.stellarhousepublishing.com/mythicism.html —―Mithra: The Pagan Christ,‖ www.truthbeknown.com/mithra_4.htm —―The Mythicist Position Video.‖ www.youtube.com/watch?v=YKW9sbJ3v2w —―The Nativity Scene of Amenhotep III at Luxor.‖ www.stellarhousepublishing.com/luxor.html —―The Origins of Christianity and the Quest for the Historical Jesus Christ.‖ www.stellarhousepublishing.com/originsofchristianity.pdf —―The Real ZEITGEIST Challenge.‖ www.stellarhousepublishing.com/zeitgeist-challenge.pdf —―Was Horus Crucified?‖, www.stellarhousepublishing.com/washoruscrucified.html —―Was Krishna‘s Mother a Virgin?‖ www.freethoughtnation.com/forums/viewtopic.php?t=1597
The ZEITGEIST Sourcebook: Part 1—The Greatest Story Ever Told 105
www.StellarHousePublishing.com/zeitgeistsourcebook.pdf
—―What is a Mythicist?‖ www.stellarhousepublishing.com/mythicist.html —Christ in Egypt: The Horus-Jesus Connection. Seattle: Stellar House Publishing, 2009. —The Gospel According to Acharya S. Seattle: Stellar House Publishing, 2009. —Jesus as the Sun throughout History. www.stellarhousepublishing.com/jesusasthesun.html —Who Was Jesus? Fingerprints of The Christ. Seattle: Stellar House Publishing, 2007.
Murdock, D.M., and N.W. Barker. The 2010 Astrotheology Calendar. Seattle: Stellar House Publishing, 2009.
Nabarz, Payam. The Mysteries of Mithras: The Pagan Belief that Shaped the Christian World. Rochester, VT: Inner Traditions, 2005.
New Larousse Encyclopedia of Mythology. ed. Felix Guirand. New York: Putnam, 1968.
Olcott, William Tyler. Sun Lore of All Ages. Escondido: Book Tree, 1999.
Oort, H., and L. Hooykaas. The Old Testament for Learners. Boston: Little, Brown, and Company, 1900.
Origen. Homilies on Genesis and Exodus. tr. Ronald E. Heine. Catholic University of America Press, 2002.
Oxford Classical Greek Dictionary. Oxford: Oxford University Press, 2002.
Paine, Thomas. The Theological Works of Thomas Paine. Boston: J.P. Mendum, 1858.
Pandey, Lalata Prasad. Sun-worship in Ancient India. Delhi: Motilal Banarasidass, 1971.
Pathar, S. Viraswami. Gayatri Mantra. Chennai: Sura Books, 2001.
Pausanias. Guide to Greece, Vol. 2: Southern Greece. tr. Peter Levi. Harmondsworth: Penguin Books, 1979.
Pico della Mirandola, Giovanni, et al. On the Dignity of Man. Indianapolis: Hackett Publishing, 1999.
Plato. The Republic. ed. G.R.F. Ferrari, tr. Tom Griffith. New York: Cambridge University Press, 2000.
Plutarch. “Isis and Osiris.‖ tr. Frank Cole Babbitt. penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Plutarch/Moralia/Isis_and_Osiris*/A.html
Prasad, Ganga. The Fountainhead of Religion: A Comparative Study of the Principle Religions of the World. Escondido: The Book Tree, 2000.
Prasad, Ramanand. The Bhagavad Gita. eawc.evansville.edu/anthology/gita.htm
Price, Robert M. Deconstructing Jesus. Buffalo: Prometheus Books, 2000.
Price, Theodora Hadzisteliou. Kourotrophos: Cults and Representations of the Greek Nursing Deities. Leiden: E.J. Brill, 1978.
Proceedings of the Society for Biblical Archaeology, XI. London, 1889.
Rāya, Pratāpa Chandra. The Mahabharata of Krishna-Dwaipayana Vyasa. Calcutta: Bharata Press, 1894.
Redford, Donald B., ed. The Ancient Gods Speak: A Guide to Egyptian Religion. Oxford/New York: University Press, 2002.
Remsburg (Remsberg), John E. The Christ Myth: A Critical Review and Analysis of the Evidence of His Existence. BiblioBazaar, LLC, 2009.
Rigoglioso, Marguerite. The Cult of Divine Birth in Ancient Greece. New York: Palgrave Macmillan, 2009.
Roberts, Alexander, and James Donaldson, eds. The Ante-Nicene Fathers: Translations of the Writings of the Fathers down to A.D. 325, I. New York: Cosimo, Inc., 2007.—The Ante-Nicene Fathers, IV. New York: Charles Scribner‘s Sons, 1926. —The Ante-Nicene Fathers, VI. Buffalo: The Christian Literature Company, 1886. —The Ante-Nicene Fathers, VIII. New York: Charles Scribner‘s Sons, 1903.
Robertson, John M. Christianity and Mythology. London: Watts & Co., 1900.
Robinson, B.A. ―In what town was Jesus born?‖ www.religioustolerance.org/xmaswwjb.htm
Roy, S.B. Prehistoric Lunar Astronomy. New Delhi: Institute of Chronology, 1976.
Schmidt, Orlando P. A Self-Veriyfing Chronological History of Ancient Egypt from the Foundation of the Kingdom to the Beginning of the Persian Dynasty. Cincinnati: George C. Shaw, 1900.
Schoch, Robert M. Voyages of the Pyramid Builders. New York: Jeremy P. Tarcher, 2004.
Sela, Solomon, tr. Abraham Ibn Eza: The Book of Reason. Leiden: E.J. Brill, 2007.
The ZEITGEIST Sourcebook: Part 1—The Greatest Story Ever Told 106
www.StellarHousePublishing.com/zeitgeistsourcebook.pdf
Sharpe, Samuel. Egyptian Mythology and Egyptian Christianity: With their Influence on the Opinions of Modern Christendom. London: Carter, 1896.
Showerman, Grant. The Great Mother of the Gods. Madison: University of Wisconsin, 1900.
Singh, Madanjeet. The Sun: Symbol of Power and Life. New York: Harry N. Abrams, 1993.
Smith, George. Assyrian Discoveries: An Account of Explorations and Discoveries on the Site of Nineveh. New York: Scribner, Armstrong & Co., 1876.
Smith, Morton. Studies in the Cult of Yahweh, 1. ed. Shaye J.D. Cohen. New York: E.J. Brill, 1996.
Smith, William. A Latin-English Dictionary. London: John Murray, 1855.
Stein, Gordon. ―The Jesus of History: A Reply to Josh McDowell.‖ www.infidels.org/library/modern/gordon_stein/jesus.shtml
Stoler Miller, Barbara, tr. The Bhagavad-Gita: Krishna’s Counsel in Time of War. New York: Bantam Classic, 2004.
Stone, Merlin. When God was a Woman. New York: Dorset Press, 1990.
Tacey, David John. Patrick White: Fiction, and the Unconscious. Melbourne/New York: Oxford University Press, 1988.
Taylor, J. Glen. Yahweh and the Sun: Biblical and Archaeological Evidence for Sun Worship in Ancient Israel. Sheffield Academic Press, 1993.
Teeple, Howard M. The Noah’s Ark Nonsense. Evanston, Ill: Religion and Ethics Institute, 1978.
te Velde, Herman. Seth, God of Confusion: A Study of His Role in Egyptian Mythology and Religion. Leiden: E.J. Brill, 1977.
Thompson, R. Campbell. The Epic of Gilgamish. BiblioBazaar, 2008.
Thorburn, Thomas James. The Mythical Interpretation of the Gospels. New York: Charles Scribner‘s Sons, 1916.
Tirard, H.M. The Book of the Dead. Montana: Kessinger, 2004.
Toulson, Shirley. The Winter Solstice. London: Jill Norman & Hobhouse, 1981.
Turner, Patricia, and Charles Russell Coulter. Dictionary of Ancient Deities. Oxford: Oxford University Press, 2001.
Ulansey, David. The Origins of the Mithraic Mysteries. New York/Oxford: Oxford University Press, 1989.
The Universal Jewish Encyclopedia, VI. New York: UJE, Co., Inc., 1948.
van den Berg, R.M. Proclus’ Hymns: Essays, Translations, Commentary. Leiden: E.J. Brill, 2001.
Van Ness Myers, Philip. Ancient History. Boston: Ginn and Company, 1916.
Vermaseren, Maarten Jozef. Corpus Cultus Cybelae Attidisque. Leiden: E.J. Brill, 1977. —Cybele, Attis, and Related Cults: Essays in Memory of M. J. Vermaseren. Leiden/New York: E.J. Brill, 1996.
Voss, Angela. Marsilio Ficino. Berkeley: North Atlantic Books, 2006.
Walker, Barbara G. Man Made God. Seattle: Stellar House Publishing, 2010. —The Woman’s Dictionary of Symbols and Sacred Objects. HarperSanFrancisco, 1988. —The Woman’s Encyclopedia of Myths and Secrets. HarperSanFrancisco, 1983.
Walker, Jim. ―Did a historical Jesus exist?‖ www.nobeliefs.com/exist.htm
Weigall, Arthur. The Paganism in Our Christianity. London: Hutchinson & Co., 1928.
Weider, Jay, and Vincent Bridges. The Mysteries of the Great Cross of Hendaye. Rochester: Destiny Books, 2003.
Wells, George A. Who Was Jesus? Illinois: Open Court Publishing, 1991.
White, Donald. The Extramural Sanctuary of Demeter and Persephone at Cyrene, Libya. Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1984.
Whitehouse, David. ―‗Oldest Star Chart‘ Found.‖ news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/2679675.stm
Wilkinson, John Gardner. The Manners and Customs of the Ancient Egyptians, III. ed. Samuel Birch. London: John Murray, 1878.
Willoughby, Harold R. Pagan Regeneration: A Study of Mystery Initiations in the Graeco-Roman World. Forgotten Books, 1929.
The ZEITGEIST Sourcebook: Part 1—The Greatest Story Ever Told 107
www.StellarHousePublishing.com/zeitgeistsourcebook.pdf
Wilson, H.H., tr. The Vishnu Purana: A System of Hindu Mythology and Tradition, IV. London: Trubner & Co., 1868.
Witt, Reginald E. Isis in the Ancient World. Baltimore: Johns Hopkins Press, 1997.
Wright, G.R.H. As on the First Day: Essays in Religious Constants. Leiden: E.J. Brill, 1987.

Εν ολίγοις, οι εξής εκδόσεις

E.J. Brill
Peeters
Kegan Paul
Oxford University/Clarendon Press
Princeton University Press
Cambridge University Press
Cornell University Press
Yale University Press
University of Chicago Press
University of Pennsylvania Press
University of Wisconsin Press
Johns Hopkins Press Harcourt,
Brace & Co. MacMillan & Co.,
etc.

αστήρικτες μπούρδες είναι

Τώρα, θές να μου πείς οτι οι ανωτέρω πηγές είναι αστήρικτες μπούρδες? Fuck logic.

Τα ίδια τα συγγράματα απο τα οποία μαθαίνεις Ιατρική, Crowe, βασίζονται σε βιβλία των ανωτέρω εκδόσεων.

-1

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[g1wrg0s]

Το thread ξεκλειδώνεται.
Παρακαλώ από εδώ και πέρα να μείνετε on topic και να δημιουργηθεί μια ήρεμη συζήτηση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Χαρουλιτα]

Παντως αυτο το:πιστευε και μην ερευνα,συνεφερε πολλους..Το μονο σιγουρο, ειναι οτι ο Ιησους για την εποχη του, ηταν πολυ μπροστα,για αυτο και τους ενοχλουσε και τον σταυρωσαν..Παντα σε ολους τους αιωνες ακομη και σημερα,το διαφορετικο δεν ειναι αποδεκτο...Εγω δε μπορω να καταλαβω,γιατι να μην ειχε παντρευτει; Δηλαδη,πού το κακο σε αυτο;

Aυτο το λενε οι προτεσταντες οχι η δικη μας εκκλησια!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alejandro Papas]

Aυτο το λενε οι προτεσταντες οχι η δικη μας εκκλησια!

ιδιος θεος... διαφορετικα σκατα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Χαρουλιτα]

ιδιος θεος... διαφορετικα σκατα

Δεν ειναι καθολου ο ιδιος Θεος. Αλλα πιστευουν αυτοι και αλλα εμεις... Μην τα κανουμε ολα ενα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrHouse]

Δεν ειναι καθολου ο ιδιος Θεος. Αλλα πιστευουν αυτοι και αλλα εμεις... Μην τα κανουμε ολα ενα...

Και ομως,ενα ειναι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.