Μαρία, Γιάννη, Πέτρο, Ελένη, Ανίσα, Βλαντισλάβ…

[iJohnnyCash]

Οι αλλαγές στα σχολεία σημαντικές, ίσως είναι και η πρώτη φορά που ο αριθμός των καθηγητών μειώνεται τόσο. Μοιάζει για μια πολύ περίεργη νέα σχολική χρονιά. Η τουλάχιστον αυτό θέλουν να ισχυριστούν οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η ανοιχτή επιστολή τους προς τους μαθητές ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένη, πιθανών και καυστική. Δεν διστάζουν δε να μεταφράσουν τους στίχους «Another brick in the wall» των Pink Floyd.

Ακολουθεί η επιστολή της ΟΛΜΕ προς τους μαθητές:

Μαρία, Γιάννη, Πέτρο, Ελένη, Ανίσα, Βλαντισλάβ…
Αγαπητή μας μαθήτρια, αγαπητέ μας μαθητή

Πάει καιρός από τότε που οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη ήταν για όλους μας μια γλυκιά επιστροφή στο σχολείο, γεμάτη από τις ανταλλαγές των καλοκαιρινών εμπειριών, από το σχεδιασμό και τις αποφάσεις για την καινούργια σχολική χρονιά και την ανανέωση της υπόσχεσης πως θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να ζήσουμε καλύτερα. Έχει περάσει ήδη αρκετός καιρός, από τότε που οι κυβερνήσεις των μνημονίων και όλοι όσοι τις υπηρετούν, αποφάσισαν να διαλύσουν το Δημόσιο Σχολείο, να το μετατρέψουν σε μια άχρωμη και σκληρή επιχείρηση, που θα χωράει όλο και λιγότερα παιδιά. Κάποιοι προσπαθούν επίμονα να μας πείσουν πως αυτό είναι κάτι φυσικό και λογικό. Περιμένουν από μας να «συνηθίσουμε» την καταστροφή. Όμως ξέρουμε, ότι αυτό δεν θα συμβεί! Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι. Αλλά και γιατί ακόμη δεν θα παραιτηθούμε -ούτε εμείς ούτε εσύ- από το να είμαστε άνθρωποι, από το να θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο, από τη δύναμη της νεανικής ορμής και δημιουργικότητας, από την έντονη επιθυμία ν΄ αλλάζουν τα πράγματα γύρω μας κόντρα στις συνήθειες και τον εφησυχασμό.

Μετά από τούτο το Σεπτέμβρη λοιπόν, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Γι αυτό, εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε σε έναν απεργιακό αγώνα για την υπεράσπιση του Δημόσιου Σχολείου, της ζωής μας και της δικιάς σου ζωής. Απέναντί μας έχουμε τα στελέχη των υπουργείων, τους καλοπληρωμένους μάνατζερ, τα δελτία ειδήσεων, που δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνουν μονότονα ότι ο δικός μας αγώνας θα βλάψει το Σχολείο και όχι η δική τους βάρβαρη πολιτική. Αυτοί οι άνθρωποι, ζώντας χρόνια τώρα στα σαλόνια της εξουσίας, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τις ανάγκες σου, τις αγωνίες σου, τα όνειρά σου. Αυτοί οι άνθρωποι, γρανάζια του συστήματος ξέρουν μόνο να κάνουν λογιστικούς λογαριασμούς, και σ’ αυτούς τους λογαριασμούς βρήκαν ότι το Δημόσιο Σχολείο περισσεύει.

Μέσα στο καλοκαίρι, συνέχισαν το καταστροφικό έργο της συγχώνευσης/κατάργησης σχολείων. Έκλεισαν αιφνιδιαστικά και μέσα σε μια νύχτα σχολεία καταργώντας ειδικότητες της τεχνικής εκπαίδευσης σπρώχνοντας εσένα και χιλιάδες συμμαθητές σου στην «αγκαλιά» των σχολαρχών. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση προσπαθεί να ολοκληρώσει τη μετατροπή του σχολείου σε ένα εξεταστικό κάτεργο, ένα εξαντλητικό κέντρο εξετάσεων. Αντί να επεξεργαστεί ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που θα στοχεύει στην ουσιαστική και πολύπλευρη γνώση, που θα μειώνει την αφόρητη πίεση που ζεις, δημιουργεί έναν απάνθρωπο μηχανισμό, ένα Μινώταυρο, που βασίζεται στις συνεχείς εξετάσεις από το Γυμνάσιο μέχρι και την τελευταία μέρα σου στο Λύκειο. Θέλουν έτσι να τσακίσουν τη Νιότη σου, να συνηθίσεις τον έλεγχό τους, ώστε αύριο να είσαι ένας υπάκουος υπάλληλος. θέλουν να σε διώξουν πρόωρα από το Σχολείο, ώστε να γίνεις ένας «φθηνός» ανειδίκευτος εργαζόμενος, αν καταφέρεις να βρεις δουλειά. Σχεδιάζουν μια σχολική ζωή άχαρη και δυσάρεστη, με πιο πολλά παιδιά στα τμήματα και τα εργαστήρια και πολύ λιγότερους καθηγητές περιπλανώμενους –σε πολλά σχολεία ο καθένας-. Με την ίδια περιφρόνηση που φέρονται σε καθετί ζωντανό και όμορφο, μας επιβάλλουν να «αξιολογηθούμε», να μετατρέψουμε δηλαδή ό,τι αγαπάμε περισσότερο –τις σπουδές μας και την καλλιέργειά μας, τα προγράμματα και τις εργασίες που κάνουμε μαζί με σένα, τις εκδρομές, τα θεατρικά, τις συζητήσεις, τις πρόβες και τις συναυλίες- σε «χαρτιά» που θα γεμίσουν το φάκελό μας, μήπως και γλιτώσουμε για λίγο την απόλυση. Μαζί μ’ αυτό έχτισαν έναν ασφυκτικό πειθαρχικό κώδικα που μας θέλει άβουλα ανθρωπάκια που θα κάνουν απλά μάθημα και δεν θα νοιάζονται για τίποτε περισσότερο.

Ξεκινάμε αυτή τη χρονιά σημαντικά λιγότεροι: με κλεισμένα πολλά σχολεία στην τεχνική και τη γενική εκπαίδευση, με πάνω από δέκα χιλιάδες συναδέλφους μας που τους έκοψαν το δρόμο για το σχολείο. Είναι μια κατάσταση που τη γνωρίζεις και εσύ από πρώτο χέρι: Και οι δικοί σου γονείς υφίστανται την ίδια βίαιη επίθεση με τις περικοπές των μισθών τους, τις απολύσεις , τα λουκέτα των καταστημάτων και το απελπιστικό τέρας της ανεργίας να τους απειλεί. Γιατί κι εσύ κάθε μέρα μετράς τα λιγοστά ψιλά μπροστά στο κυλικείο, δηλητηριάζεις τη χαρά της επιτυχίας σου στις Πανελλαδικές με την αγωνία αν θα τα βγάλει η οικογένειά σου πέρα οικονομικά, ρωτάς αν έχει πια νόημα να σπουδάσεις αυτό που θέλησες ή αν υπάρχει κάποια άλλη σχολή που να σε οδηγεί σε «πιο σίγουρο μισθό» μήπως και ξεφύγεις έτσι απ’ τη μιζέρια και τη φτώχεια. Γιατί είναι οι χθεσινοί μας μαθητές, δηλαδή τ’ αδέρφια και οι φίλοι σου, που μας λένε ότι πια δεν αντέχουν εδώ και κυνηγούν την τύχη τους στο εξωτερικό, στο δρόμο της μετανάστευσης, που τον είχαν πάρει κάποτε οι παππούδες μας κι ελπίζαμε πως δεν θα τον ξαναπερπατήσουμε από την ανάγκη.

Είναι κοινά τα προβλήματά μας. Ζούμε, δημιουργούμε, αγωνιούμε και ονειρευόμαστε στον ίδιο χώρο αλλά για ολόκληρη την κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν έχει την πολυτέλεια να παρακολουθεί μουδιασμένη το ένα χτύπημα να ακολουθεί το άλλο. Γι’ αυτό εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε σ’ αυτόν τον αποφασιστικό αγώνα, που θα σπάσει την αδράνεια του «δε γίνεται τίποτα». Σ’ αυτόν τον αγώνα θέλουμε δίπλα μας όλους τους εργαζόμενους. Θέλουμε τους γονείς σου, μα χρειαζόμαστε κι εσένα. Όχι για να αναλάβεις καθήκοντά που είναι δικά μας. Το κόστος του αγώνα θα το σηκώσουμε εμείς στο ακέραιο. Σε θέλουμε δίπλα μας γιατί, όπως και μέσα στην τάξη, είναι η δικιά σου συμμετοχή που δίνει νόημα στη δουλειά μας και στον αγώνα μας. Μόνο μαζί μπορούμε να σπάσουμε την κυριαρχία της μοιρολατρίας και της μιζέριας, μόνο μαζί μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε απλώς «άλλο ένα τούβλο στον τοίχο» τους, άλλο ένα γρανάζι στη μηχανή τους.

Μετά από τούτο τον Σεπτέμβρη λοιπόν τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο. Αυτήν την κρίσιμη μάχη ή θα την κερδίσουν οι πολιτικές της Τρόικα και της κυβέρνησης που την υπηρετεί επιβάλλοντας την ερήμωση και τη δυστυχία ή θα την κερδίσουμε εμείς, ανοίγοντας το δρόμο για το σχολείο του μέλλοντος, για μια δημιουργική και ελεύθερη ζωή για όλους. Εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, σου ζητάμε να σταθείς στο πλάι μας, να προσθέσεις την αποφασιστικότητά σου στη δική μας και να γίνεις μέρος του τεράστιου λαϊκού ποταμιού που θα γεμίσει τους δρόμους της χώρας και θα νικήσει!

Με αγάπη,
Οι αγωνιζόμενοι καθηγητές και καθηγήτριες σου!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[iJohnnyCash]

Ακολουθεί η αντίστοιχη ανοιχτή επιστολή προς τους γονείς:

Αγαπητοί Γονείς,

Ο φετινός Σεπτέμβρης με το άνοιγμα των σχολείων μας βρίσκει όλους, εργαζόμενους και νεολαία με σοβαρά προβλήματα επιβίωσης από τη συνέχιση της πιο βάρβαρης πολιτικής Κυβέρνησης και Τρόικα.

Ο χώρος της δημόσιας εκπαίδευσης δέχεται ολομέτωπη επίθεση.

ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
Ας μας απαντήσουν :

1. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με 16.000 λιγότερους καθηγητές;
2. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με 27αρια και 30αρια τμήματα, με μετακινήσεις μαθητών και κατευθύνσεων;
3. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία χωρίς ένας μεγάλος αριθμός μαθητών των ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ (περίπου 15.000) να βρίσκει τον καθηγητή του και τον τομέα στον οποίο φοιτούσε και θα ήθελε να συνεχίσει να φοιτά;
4. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με καθηγητές που δεν ξέρουν σε ποια και πόσα σχολεία θα διδάξουν, σε ποια περιοχή της χώρας θα δουλέψουν κι αν θα έχουν δουλειά το επόμενο διάστημα;
5. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με λειτουργικές δαπάνες μειωμένες κατά 60%. χωρίς χρήματα για ρεύμα, νερό, θέρμανση;
6. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με προγράμματα που αναμορφώνονται κάθε ημέρα και περιμένουμε που θα σταματήσει η ρουλέτα; Χωρίς να υπάρχει μια μελέτη που να υποστηρίζει τη μια ή την άλλη αλλαγή;
7. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με προγράμματα αποσπασματικά – επιστημονικά αντικείμενα κατακερματισμένα- με πληροφορίες ατάκτως εριμμένες αντί της γνώσης σε βάθος και πλάτος των γνωστικών αντικειμένων;
8. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία και να ανταποκριθούν οι μαθητές που προέρχονται από φτωχές οικογένειες στον εξεταστικό μαραθώνιο που ετοιμάζουν, με εξετάσεις τύπου πανελληνίων στις τρεις τάξεις του Γενικού Λυκείου και στην Α τάξη των ΕΠΑΛ και μάλιστα χωρίς καμιά υποστηρικτική διαδικασία; Με αμφισβήτηση και αυτής της δυνατότητας να πάρουν απολυτήριο;
9. Μπορούν να λειτουργήσουν σχολεία που μετατρέπουν τα οράματα και τις προσδοκίες των μαθητών για επαγγελματική εκπαίδευση, σε απλήρωτη, ανασφάλιστη εργασία μέσω της μαθητείας, για να αυξάνουν τα κέρδη τους οι εργοδότες;
10. Θα αποδεχτούμε για τα παιδιά μας τη θέση ενός μισοκαταρτισμένου εργάτη σε μια ειδικότητα που θα υπάρχει όσο εξασφαλίζει κέρδη στους εργοδότες και θα καταργείται όταν ο εργοδότης αυτός βρει αλλού, σε άλλο τόπο και κλάδο δυνατότητες για να αυξάνει τα κέρδη του;
11. Μπορούν να λειτουργήσουν και να παράγουν ποιοτικό έργο οι εκπαιδευτικοί σε σχολεία που λειτουργούν με την απειλή του ελεγκτή της δημόσιας διοίκησης, την απειλή των κακόβουλων καταγγελιών που οδηγούν σε βαριές πειθαρχικές ποινές και αργία όσους δε συμμορφώνονται με τις επιλογές τους;

Για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους εμείς οι εκπαιδευτικοί, μαζί με τους μαθητές και τους γονείς και όλους τους εργαζόμενους.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ «ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ» ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ:

• στην ουσιαστική μόρφωση για όλους τους μαθητές, χωρίς εξεταστικούς και ταξικούς φραγμούς,
• στη σταθερή, μόνιμη αξιοπρεπή εργασία για εκπαιδευτικούς, για μαθητές – αυριανούς εργαζόμενους και για τους γονείς τους – τωρινούς εργαζόμενους κι ανέργους.

Αντιστεκόμαστε στη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Με μαζικούς ενωτικούς αγώνες ΜΠΟΡΟΥΜΕ και θα ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ αυτή την πολιτική.

ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΧΩΡΑΕΙ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ασυμβιβαστος119]

Οι ανθρωποι αυτοι εχουν τεραστιο χαλι για το καταντημα του μορφωματος που ονομαζεται ελληνικη παιδεια.Που ηταν τοσα χρονι οταν ο θεσμος των φροντιστηριων εξαπλωνοταν σε τοσο μεγαλο βαθμο που ουσισατικα κατηργησε τη διεφθαρμενη δημοσια παιδεια που υπερασπιζονται?Που ηταν οταν συναδελφοι τους εδω και δεκαετιες εκαναν πλακα το πρωι στα σχολεια για να κανουν το απογευμα ιδιαιτερα εξαπατωντας μαθητες/γονεις και κλεβοντας το κρατος?Που ηταν οταν εκαναν καθε προσπαθεια να εκδιωχθει η αξιολογηση και η αξιοκρατια απο τα σχολεια?Που ηταν οταν εγινε προσπαθεια αναθεωρησεως του αρθρου 16?Οι ανθρωποι αυτοι ηταν στους δρομους εμμενοντας στην υπερασπιση της οπισθοδρομικοτητας,ενω στην καλυτερη κοιτουσαν αδιαφορα τον εξευτελισμο της παιδειας.Δουλευουν σε ενα εργασιακο περιβαλλον που τους προσφερει προκλητικα προνομια διχως κανεναν απολυτως ελεγχο,ενω πολλες φορες χρησιμοποιυν το σχολειο για να ξεσπασουν τους δικους τους πολιτικους μικροκομπλεξισμους πανω στα παιδια.Απλως η κοινωνια δεν μπορει να ταχθει με το μερος του συνενοχου που υπερασπιζεται το δημοσιο σχολειο της ισοτητας του πατου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Ο κλαδος των εκπαιδευτικών έφαγε γερή στραπάτσα. Σίγουρα και υπάρχουν αιτήματα, ασφαλώς και σε πολλά έχουν δίκιο οι καθηγητές. Όμως, δεν μπορώ να μη σχολιάσω μερικά που αναφέρονται στην "επιστολή" που απευθύνει προς τους μαθητές η ΟΛΜΕ (για την οποία έχω αμφιβολίες για ποιο ποσοστό των συναδέλφων της εκπροσωπεί πραγματικά).

αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε σε έναν απεργιακό αγώνα για την υπεράσπιση του Δημόσιου Σχολείου, της ζωής μας και της δικιάς σου ζωής.

Συγνώμη, αλλά μήπως θυμηθήκατε την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου λίγο αργά;

Μέσα στο καλοκαίρι, συνέχισαν το καταστροφικό έργο της συγχώνευσης / κατάργησης σχολείων.

Γιατί είναι δεδομένο ότι οι συγχωνεύσεις σχολείων είνα απαραίτητα κάτι κακό; Αν ένα δημοτικό σχολείο υπο-λειτουργεί με 10 μαθητές γιατί να μην ενωθεί με ένα άλλο που απέχει 2-3 χιλιόμετρα; Αν δύο λύκεια στο ίδιο συγκρότημα έχουν από 2 τμήματα σε κάθε τάξη, γιατί είναι αρνητικό να συγχωνευτούν; Πιστεύω ότι υπάρχουν συνενώσεις που είναι θετικές και για τη λειτουργία των σχολείων και (το κυριότερο) για τους μαθητές.

η κυβέρνηση προσπαθεί να ολοκληρώσει τη μετατροπή του σχολείου σε ένα εξεταστικό κάτεργο, ένα εξαντλητικό κέντρο εξετάσεων. Αντί να επεξεργαστεί ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που θα στοχεύει στην ουσιαστική και πολύπλευρη γνώση, που θα μειώνει την αφόρητη πίεση που ζεις, δημιουργεί έναν απάνθρωπο μηχανισμό, ένα Μινώταυρο, που βασίζεται στις συνεχείς εξετάσεις από το Γυμνάσιο μέχρι και την τελευταία μέρα σου στο Λύκειο.

Από πού κι ως πού οι εξετάσεις είναι κακές; Δεν πρέπει να ελέγχεται η δουλειά των μαθητών; Δεν πρέπει να σταματήσει το σημερινό χάλι που στο λύκειο όλοι περνάνε την τάξη χωρίς καθόλου διάβασμα, έχοντας κάτω από τη βάση σε 8 μαθήματα αλλά βγάζοντας μέσο όρο 9,5 λόγω των θρησκευτικών και του project? Γιατί το λύκειο πρέπει να είναι παιδική χαρά; Είναι ουσιαστική γνώση ένα απολυτήριο λυκείου που δώθηκε χαριστικά; Σε άλλα κράτη που τα έχουμε σαν πρότυπα στην εκπαίδευση (π.χ. Φινλανδία), μόλις το 40% των μαθητών συνεχίζει στο γενικό λύκειο και το υπόλοιπο 60% κατευθύνεται στην τεχνική εκπαίδευση.

μας επιβάλλουν να «αξιολογηθούμε»

Δεν ντρέπεστε να το λέτε αυτό; Θεωρείτε ότι πρέπει να είστε πάνω από κάθε έλεγχο της δουλειάς σας; Σαν μαθητής γνώρισα και καθηγητές Άριστους, αλλά και ανίκανους. Δεν θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να βαθμολογηθούν; Κάποιοι υπουργοί είπαν στην ΟΛΜΕ να προτείνει αυτή ένα σύστημα αξιολόγησης, αλλά οι κύριοι συνδικαλιστές αρνήθηκαν ακόμα και να συζητήσουν την ύπαρξη αξιολόγησης.

Μπορούν να λειτουργήσουν και να παράγουν ποιοτικό έργο οι εκπαιδευτικοί σε σχολεία που λειτουργούν με την απειλή του ελεγκτή της δημόσιας διοίκησης, την απειλή των κακόβουλων καταγγελιών που οδηγούν σε βαριές πειθαρχικές ποινές και αργία όσους δε συμμορφώνονται με τις επιλογές τους;

Δηλαδή το κράτος δεν πρέπει να ελέγχει τους υπαλλήλους του για τυχόν παρανομίες;

σου ζητάμε να σταθείς στο πλάι μας, να προσθέσεις την αποφασιστικότητά σου στη δική μας

Αυτό πώς μεταφράζεται; Δηλαδή η ΟΛΜΕ παρακινεί τους μαθητές σε καταλήψεις; Οι μαθητές θα ...σταθούν στο πλάι των συνδικαλιστών κλείνοντας το σχολείο με (αποκλειστικό κίνητρο) να μην κάνουν μάθημα; Οι μαθητές που δεν μπορούν να πάνε φροντιστήριο, οι βανδαλισμοί και οι καταστροφές, θα ενισχύσουν τον αγώνα ενάντια στα μνημόνια;

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dalian]

Έπρεπε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για να ξεσηκωθούν...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ασυμβιβαστος119]

Έπρεπε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για να ξεσηκωθούν...

Ξεσηκώνονται οι βολεμενοι με τα σινιέ ....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[dimitris001]

Δυστυχώς η παιδεία έχει πάρει την κάτω βόλτα...καταργούνται ειδικότητες-κατευθυνσεις, μαθήματα, κλείνουν σχολεία, δάσκαλοι και καθηγητές απολύονται!
Νομίζω πως ο κόσμος τόσο των μαθητων όσο και των γονιών είναι με το μέρος των εκπαιδευτικών αλλά παρ'όλη την δύσκολη κατάσταση που βιώνουν στο χώρο της εκπαίδευσης αρκετοί είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που δεν απεργούν! Και αυτό είναι πολύ λυπηρό...μπορεί τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία να αγκίζουν και σε ορισμένες περιοχές να ξεπερνούνε το 90%, οι κινητοποιήσεις αυτην την περιοδο δεδομένου αυτης της καταστασης θα επρεπε να ειναι στο 99% το λιγότερο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 278211]

Αν ένα δημοτικό σχολείο υπο-λειτουργεί με 10 μαθητές γιατί να μην ενωθεί με ένα άλλο που απέχει 2-3 χιλιόμετρα;

Γιατί σύμφωνα με το νόμο που ισχύει, οι μαθητές δικαιούνται κάρτα λεωφορείου μόνο όταν το σχολείο τους απέχει >2 χιλιόμετρα από το σπίτι τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, στο χωριό μου, οι δάσκαλοι να φορτώνουν 7-8 παιδιά του δημοτικού με τα δικά τους αυτοκίνητα και να τα πηγαίνουν στο σχολείο. Ή πάλι, τα παιδιά του γυμνασίου - λυκείου που δεν έχουν αυτήν την "πολυτέλεια" να πρέπει να διανύσουν κάθε μέρα με τα πόδια ή σπάνια με ποδήλατα 2+2 χιλιόμετρα. Δεν είναι κάτι τρομερό αν έχει καλό καιρό, όταν όμως βρέχει ή έχει κρύο;

Γλιτώσει οριακά τη ρύθμιση αυτή, που ίσχυσε από όταν ήμουν Γ' λυκείου. Στη χρονιά αυτή, όποτε δεν είχα άλλη επιλογή, έπαιρνα λεωφορείο, λέγοντας ψέματα στους ελεγκτές πως είχα κάρτα. Εκείνοι, είμαι σίγουρη πως γνώριζαν ότι δεν είχα, αλλά τόσα χρόνια με είχαν μάθει πλέον μέσα στα λεωφορεία, ήξεραν ότι πηγαίνω στο σχολείο, και συνεπώς δεν έλεγαν κάτι. Μια και μοναδική φορά πήγε ένας οδηγός λεωφορείου να μου κάνει παρατήρηση, αλλά τελικά ο ίδιος μου είπε να μην πληρώσω τίποτα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Γιατί σύμφωνα με το νόμο που ισχύει.....

Εδώ είναι το θέμα: Ο νόμος που ισχύει. Αντί λοιπόν να λέμε ένα στείρο "όχι στις συγχωνεύσεις" θα έπρεπε να απαιτούμε να αλλάξει ο νόμος για τη μεταφορά των μαθητών. Πολύ απλά και με κόστος πολύ μικρότερο αυτό της λειτουργίας ενός σχολείου φαντάσματος, θα μπορούσε να υπάρχει σε κάθε περιοχή πουλμανάκι με οδηγό και αποκλειστικό ρόλο τη μεταφορά των μαθητών.
Για ένα δημοτικό σχολείο 10 παιδιών το κέρδος από μια συγχώνευση δεν θα ήταν μόνο οικονομικό. Θα ήταν κυρίως προς ώφελος των παιδιών, καθώς ένα "κανονικό" σχολείο θα λειτουργεί πολύ πιο σωστά (από την πλευρά προσωπικού και υποδομής), αλλά το πιο σημαντικό θα είναι η σωστή κοινωνικοποίηση των παιδιών. Δεν έχω ζήσει σε επαρχία, αλλά όταν μια φίλη, μου διηγήθηκε ότι από την Α δημοτικού ως και τη Γ λυκείου, έφαγε στη μάπα 3-4 μόνον συγκεκριμένους συμμαθητές, έφριξα. Και δεν ήταν σε νησί που δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Σε απόσταση 8km υπήρχε γυμνάσιο - λύκειο με 2 τμήματα σε κάθε τάξη. Αν λοιπόν υπήρχε από το κράτος ένα πουλμάνάκι μου να μεταφέρει χωρίς κάρτες και μαλακίες τους μαθητές για 8+8 km κάθε μέρα δεν θα ήταν καλύτερα για όλους? (Στην Αθήνα πολλές φορές οι μαθητές ιδιωτικών σχολείων διανύουν με λεωφορεία πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις).

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 278211]

Εδώ είναι το θέμα: Ο νόμος που ισχύει. Αντί λοιπόν να λέμε ένα στείρο "όχι στις συγχωνεύσεις" θα έπρεπε να απαιτούμε να αλλάξει ο νόμος για τη μεταφορά των μαθητών. Πολύ απλά και με κόστος πολύ μικρότερο αυτό της λειτουργίας ενός σχολείου φαντάσματος, θα μπορούσε να υπάρχει σε κάθε περιοχή πουλμανάκι με οδηγό και αποκλειστικό ρόλο τη μεταφορά των μαθητών.
Για ένα δημοτικό σχολείο 10 παιδιών το κέρδος από μια συγχώνευση δεν θα ήταν μόνο οικονομικό. Θα ήταν κυρίως προς ώφελος των παιδιών, καθώς ένα "κανονικό" σχολείο θα λειτουργεί πολύ πιο σωστά (από την πλευρά προσωπικού και υποδομής), αλλά το πιο σημαντικό θα είναι η σωστή κοινωνικοποίηση των παιδιών. Δεν έχω ζήσει σε επαρχία, αλλά όταν μια φίλη, μου διηγήθηκε ότι από την Α δημοτικού ως και τη Γ λυκείου, έφαγε στη μάπα 3-4 μόνον συγκεκριμένους συμμαθητές, έφριξα. Και δεν ήταν σε νησί που δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Σε απόσταση 8km υπήρχε γυμνάσιο - λύκειο με 2 τμήματα σε κάθε τάξη. Αν λοιπόν υπήρχε από το κράτος ένα πουλμάνάκι μου να μεταφέρει χωρίς κάρτες και μαλακίες τους μαθητές για 8+8 km κάθε μέρα δεν θα ήταν καλύτερα για όλους? (Στην Αθήνα πολλές φορές οι μαθητές ιδιωτικών σχολείων διανύουν με λεωφορεία πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις).

​

Τώρα που το λες, για 3-4 χρόνια είχαν στα παιδιά του δημοτικού λεωφορείο, στο οποίο έμπαιναν λαθραία και μαθητές γυμνασίου-λυκείου. Προσπαθούσαν να βάλουν ένα τέτοιο για 8 χρόνια αλλά τώρα με τις γενικές περικοπές, το σταμάτησαν. Βόλευε απίστευτα, αλλά πλέον τους "κοστίζει". Σαφώς είναι καλύτερα αλλά υπάρχουν ορισμένα προβλήματα. Πριν από καμιά 12αριά χρόνια, όταν ήμουν κι εγώ δημοτικό, ο δήμος είχε αποφασίσει να αγοράσει σχολικά λεωφορεία για την εξυπηρέτηση των μαθητών. Το ΚΤΕΛ από την πλευρά του, εκβίαζε πως αν γίνει αυτό, θα σταματήσει να εξυπηρετεί με τα δρομολόγιά του το δήμο. Τελικά, όταν πήγα γυμνάσιο, δηλαδή 5 χρόνια αργότερα, ως σχολικά λεωφορεία χρησιμοποιήθηκαν λεωφορεία από το ΚΤΕΛ. Τα γνωστά δηλαδή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.