1. Όταν γράφουμε χωρίς έμφαση, η συνηθισμένη διάταξη των λέξεων έχει πρώτο το υποκείμενο και τελευταίο το κατηγόρημα. Ανάμεσα στο υποκείμενο και στο κατηγόρημα τοποθετούμε τους υπόλοιπους όρους της πρότασης με την εξής σειρά: μετά το υποκείμενο τοποθετούμε τους όρους που το προσδιορίζουν (επίθετα, ουσιαστικά κτλ.)· πριν από το κατηγόρημα τοποθετούμε όσους όρους εξαρτιώνται από αυτό ή συνδέονται μαζί του (αντικείμενα, εμπρόθετους και επιρρηματικούς προσδιορισμούς κτλ.). Τέλος, πριν από το υποκείμενο τοποθετούμε τις λέξεις εκείνες που συνδέουν τη συγκεκριμένη πρόταση με την προηγούμενη· π.χ. Postero die (αφαιρετική του χρόνου) Labiēnus (υποκ.) vir magnā belli peritiā (παράθεση) Aeduis (έμμ. αντ.) equitātum (άμ. αντ.) auxilio (δοτ. του σκοπού) quam celerrime (επιρρ. προσδ.) mittit (ρήμα) (την επομένη ημέρα ο Λαβιηνός, που ήταν άνδρας πολύ εμπειροπόλεμος, στέλνει όσο γίνεται πιο γρήγορα το ιππικό για να βοηθήσει τους Αιδούους).
2. Η αρχή και το τέλος είναι οι πιο σημαντικές θέσεις της πρότασης από συντακτική άποψη. Για να τονίσουμε ιδιαίτερα μια λέξη, αρκεί να την τοποθετήσουμε σε μιαν από τις δύο αυτές θέσεις. Με την ίδια λογική, μπορούμε να προσδώσουμε έμφαση στο υποκείμενο και στο κατηγόρημα, αν εναλλάξουμε τις θέσεις τους. Στις παρακάτω προτάσεις η έμφαση που δέχεται το αντικείμενο te κλιμακώνεται από τη μια πρόταση στην άλλη: omnes te amant: συνηθισμένη διάταξη te omnes amant: μεγαλύτερη έμφαση te amant omnes: ακόμα μεγαλύτερη έμφαση.
Αυτά αναφέρονται στο επίμετρο του α΄τεύχους των Λατινικών.
Δε θεωρώ πώς έχει ιδιαίτερη σημασία η σειρά των λέξεων χωρίς, βέβαια, να υπάρχουν ακραίες παρεκκλίσεις.