Νομίζω αυτό είναι θετικό κι όχι αρνητικό...
Έχουμε ένα σύστημα κατάταξης σχολών, αντι να μπορούμε να κάνουμε απευθείας αίτηση σε πανεπιστήμια της επιλογής μας. Βάζουμε όλες τις σχολές μέχρι και αυτές στην άλλη άκρη της Ελλάδας ακόμα κι αν δεν μας αρέσει αυτή η σχολή.
Απλά αν υπήρχε ελεύθερη πρόσβαση σε σχολές, σε χώρες με ανώριμη «επιστημονική» κοινωνική κουλτούρα θα δήλωναν όλοι κάτι μεταξύ Ιατρικής / Νομικής. Αυτό θα έφερνε πρωτοφανή παγκόσμια γελοιοποίηση της χώρας. Στην Ελλάδα το πρόβλημα ξεκινάει ότι δεν δίνονται σαφείς κατευθύνσεις στους νέους για το επαγγελματικό μέλλον. Επίσης οι πλασματικοί βαθμοί στο σχολείο μέχρι και στη Β' Λυκείου δημιουργούν προσδοκίες ενώ η μέση ελληνική οικογένεια συγκρίνει τα παιδιά της με το παιδί του γείτονα.
Το 1932 στην Ελλάδα υπήρχαν εγγεγραμμένοι 8.000 φοιτητές περίπου. Το 2025 στην Ελλάδα υπάρχουν εγγεγραμμένοι 704.000 φοιτητές. Κάτι δεν πάει καλά με τους αριθμούς.
Επειδη δουλευω σε πανεπιστημιακο φροντιστηριο και free lance.Βλεπω την κατακορυφη πτωση του επιπεδου των φοιτητων που μπαινουν πλεον στα πανεπιστημια και μαλιστα σε πολυ καλα ιδρυματα ΕΜΠ,ΑΠΘ πατρα κλπ.Ειναι λογικό η υλη των μαθηματικων εχει αποψιλωθει(μιγαδικοι,συναρτηση ολοκληρωμα εκτος,αφαιρεση υλης απο τα μαθηματικα της β λυκειου,απο την αλλη στην φυσικη εχει μπει πολυ ο ηλεκτρομαγνητισμος δηλαδη εξιδεικευση(αλλα φυσικη χωρις μαθηματικά δεν υπαρχει).Το προγραμμα σπουδων στα σχολεια ειναι τουλαχιστον προβληματικο.Απο την αλλη η ευκολια στα παντα εχιε κανει ζημια στο μυαλο των μαθητων.Δεν υπαρχει συγκριση του επιπεδου των φοιτητων που εμπαιναν απο το 2015 και πριν στο πανεπιστημιο με αυτο σημερα.Και οσο πιο παλια τοσο το καλυτερο.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα έχει να κάνει με την κοινωνία. Ζούμε σε μια χώρα όπου η οικονομία βασίζεται σε δουλειές χαμηλού ρίσκου, χαμηλών δεξιοτήτων και μεγαλή κατάποση επιδομάτων (απορίας, αναπηρίας) και προνομίων ειδικών διατάξεων (π.χ. παιδιά υπαλλήλων τράπεζας, παιδιά στρατιωτικών). Πολλά μαγαζάκια ρούχων και καφετέριες, όπως και πολλές δουλειές του ποδαριού. Έτσι δημιουργούνται γενιές ατόμων που δεν ξέρουν να εργάζονται με έμφαση στη δημιουργία. Η ζωή τους αντιθέτως είναι κάπως εξασφαλισμένη και ρυθμισμένη μέσω γνωστών, οικογενειακών σχέσεων σε συγκεκριμένες επιλογές σπουδών που απλά ενισχύουν το χαρτί ως πιστοποίηση (ακόμη υπάρχει κόσμος που παλεύει με το proficiency), ή κάποια μόρια. Φτάσαμε στο σημείο για 2.000 θέσεις ΔΕ στο δημόσιο τεχνικού αντικειμένου (με άδεια ασκήσεως επαγγέλματος) να κάνουν αίτηση 105.000 άτομα μέσω ΑΣΕΠ και μεγάλο ποσοστό αποδείχθηκε ότι ήταν κάτοχοι μεταπτυχιακού τίτλου και απλά το έκρυψαν, εμφανίζοντας μόνο απολυτήριο λυκείου. Τι να πω, έχουμε πολλά παραδείγματα που δείχνουν την ιδιαιτερότητα της ελληνικής αγοράς εργασίας.
Η Ελλάδα όσο δεν έχει καθετοποιημένη βιομηχανία με γραμμές (3 βάρδιες) παραγωγής μηχανημάτων, θα σέρνεται και η κάθε γενιά θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη σε επίπεδο επειδή δεν αλλάζει η κουλτούρα της ευκολίας, της έτοιμης λύσης για το παιδί, το πτυχίο ως μόρια διορισμού και η πελατειακή νοοτροπία πολλών πολιτών που ψάχνουν για πολιτικές "αντίδρασης" και βολέματος.