Δία, πρέπει να καταλάβεις ότι όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα μόνο προσωπικού μόχθου και εργασίας, αλλά ένας συνδυασμός παραγόντων που βασίζεται κυρίως στα
προνόμια που έχει ο καθένας. Είχα μιλήσει για αυτά και σε αντίστοιχο θέμα του e-steki.
Ναι, εσύ δεν άκουσες κανέναν και επέλεξες το φυσικό που τόσο σου άρεσε, όμως είχες από πίσω γονείς που στήριξαν την επιλογή σου εν τέλει, τόσο ηθικά, όσο και χρηματικά. Είχες το σπίτι σου στην Αθήνα και δεν χρειάστηκε να εργαστείς για να βιοποριστείς κατά τη διάρκεια των σπουδών (ενδεχομένως), γιατί αυτή την ασφάλεια την παρείχαν οι γονείς. Έτσι εσύ μπόρεσες να κυνηγήσεις ευκαιρίες σε ακαδημαϊκό επίπεδο και να αφοσιωθείς εξ ολοκλήρου στο αντικείμενό σου. Τώρα, βρίσκεσαι εδώ και μας λες ότι πέτυχες, έχοντας εξασφαλίσει συνεργασίες με πανεπιστήμια, αλλά και έχοντας λύσει το στεγαστικό σου πρόβλημα, αξιοποιώντας την πατρική περιουσία και μην ξοδεύοντας χρήματα ούτε στο ενοίκιο, αλλά ούτε σε δάνειο για απόκτηση στέγης.
Αυτές τις πολυτέλειες δεν τις έχει, ας πούμε, ένα παιδί από την επαρχία, που οι εργάτες γονείς του το στέλνουν στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη να σπουδάσει για ένα καλύτερο αύριο. Αυτό το παιδί, όση θέληση και να 'χει, αν πρέπει να δουλεύει για να χρηματοδοτεί τις σπουδές του, δεν θα μπορεί ποτέ να φτάσει στο δικό σου επίπεδο επιμελούς φοιτητή, γιατί δεν θα έχει τον χρόνο να ασχοληθεί ΜΟΝΟ με το πανεπιστήμιο. Αντίστοιχα, οι λογαριασμοί τρέχουν, καθώς τα ενοίκια έρχονται αυξημένα κάθε μήνα (πλέον δεν βρίσκεις κάτι αξιοπρεπές κάτω των 500€ στις 2 μεγάλες πόλεις της χώρας).
Ωραία και ρομαντικά είναι τα όνειρα, όμως η πραγματικότητα πολλές φορές είναι αμείλικτη, ειδικά για παιδιά που πρέπει να στηριχθούν μόνο στα δικά τους πόδια. Για αυτό κάποιες φορές ο ρεαλισμός σε οδηγεί να επιλέξεις να κάνεις κάτι άλλο, όπως για παράδειγμα εγώ και ο
@cha0s. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα παρατησες, απλώς ότι οι συνθήκες δεν σε άφησαν να κάνεις μεταπτυχιακά, διδακτορικά και να μπεις σε πανεπιστήμια, επειδή ακριβώς κάπως έπρεπε να επιβιώσεις.