Δίλλημα μετά τις πανελλήνιες αφού δεν πέρασα στην πρώτη μου επιλογή

[Nemesiis]

Η φετινή χρόνια ήταν μια μεγάλη πανωλεθρία για μένα. Συγκέντρωσα 17.200 (χωρίς συντελεστές) μόρια με αποτέλεσμα να μην περνάω σε καμία ιατρική, που ήταν η πρώτη μου επιλογή. (ξερω ξερω κλαίνε οι χήρες κλαίνε και οι παντρεμένες αλλά με τοσο διάβασμα που έριξα, όχι μόνο φετος αλλά και στη δευτερα λυκείου, θα έπρεπε να ειχα γράψει αρκετά παραπάνω… )
Το πιεστικό προγραμμα διαβάσματος από τις 4 το πρωί έως τις 11 το βράδυ καθόλη τη διαρκεια της χρονιάς σε συνδυασμό με την ανασφάλεια για τις γνώσεις μου και τα κατά συρροή λάθη στα πολλαπλής (ενώ το υπόλοιπο γραπτό ήταν κυριολεκτικά αλάνθαστο) απέβησαν μοιραία.
Ξερω πλέον, αν και αργά, πως θα έπρεπε να ειχα διαχειριστεί διαφορετικά αυτή τη χρόνια… Έτσι ειναι η ζωη!
Ύστερα λοιπόν από εξονυχιστική έρευνα και επικοινωνία με ακαδημαϊκούς και άλλους του χώρου αποφάσισα να βάλω μετά τις ιατρικές και την φαρμακευτική ως «τριτη» επιλογή στο μηχανογραφικό μου το τμήμα βιοχημείας στη Λαρισα το οποίο έχει αρκετό καλο ερευνητικό υπόβαθρο.
Είμαι μέσα στην 10αδα των πρώτων στη σειρά των επιτυχόντων αλλά δεν αισθάνομαι τιποτα, κανένα συναίσθημα, παρά μόνο την αποτυχία να με καταπνίγει.
Με όσους γιατρούς έχω μιλήσει, και ειδικά γυναίκες, μου λένε πως δεν θα μπορούσε να μου τύχει καλύτερο και πως η ιατρική ειναι ένας εφιάλτης, τις ίδιες αποψεις δηλαδη που ασπάζεται και η οικογένεια μου η οποία προσπαθεί τόσα χρόνια,μάταια βέβαια, να με αποστρέψει απο την ιατρική.
Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως στην ιατρική με ενδιέφερε το τρίπτυχο των νευροεπιστημων (νευρολόγος που εκτελεί έρευνα πάνω σε νευροεκφυλιστικές ασθένειες, βίοψυχολογία κλπ),γενετική και εξωσωματικές, νευροχειρουργική ( ή χειρουργική γυναικολογία)
Αν αφαιρέσουμε τις χειρουργικές ειδικότητες, ελπίζω πως ύστερα από κάποιο διδακτορικό ή μεταδιδακτορικό θα μπορούσα να ασχοληθώ στον βαθμό που θα ήθελα με τους τομείς αυτούς. Κατανοώ πως η έρευνα στο εξωτερικο ειναι αρκετά ανταγωνιστική και αβέβαιη, και για αυτό σκέφτομαι μήπως η ιατρική είναι καλύτερη επιλογή. Τα χρόνια σπουδών και η ασταμάτητη μελέτη δεν είναι κάτι που με τρομάζει αλλά με εξιτάρει, το θέμα μου είναι αυτή η αβεβαιότητα που υπάρχει γύρω από την έρευνα. Αφήστε που δεν ξέρω σε ποιο από τα δυο θα ήμουν καλύτερη, γεγονός που περιπλέκει ακομη περισσότερο τα πράγματα.

Θέλω να πω νταξει μαρεσει πολυ να λύνω προβλήματα, έχω αναλυτική σκεψη, τείνω να αμφισβητώ και να είμαι περίεργη για πολλά θεματα αλλά δεν αισθάνομαι πως θα μπορέσω να κανω κάτι αρκετά καινοτόμο στην έρευνα.

Από την άλλη όλοι οι γιατροί λένε πως στα μάτια μου βλέπουν τον εαυτό τους πολλά χρόνια πριν και το έχουν σίγουρο πως θα ξαναδωσω. Δε λέω είμαι πολυ μεθοδική και οργανωμένη μέχρι αηδίας αλλά δεν τρελαίνομαι και τόσο για την επαφή με τους ασθενείς…

Α επίσης από όσο έχω δει στο εξωτερικό συντονιστές μια ερευνητικής ομάδας πχ πάνω σε νευροεπιστήμες ειναι τις περισσότερες φορές βιολόγοι με ένα σωρό χαρτιά και εμπειρία. Ένας γιατρός ποια πλεονεκτήματα έχει στην έρευνα ακριβώς ;

Να ξαναδωσω πανελλήνιες ή να δώσω μια ευκαιρία στη σχολή μου;

Μήπως ήταν μοιραίο να περάσω στη συγκεκριμένη σχολή και όχι στην ιατρική; Εξάλλου κάθε εμπόδιο για καλό δε λένε ; Ή μήπως ηταν το πρώτο «χαστούκι» της ζωής για να δει ποσό πολυ θελω να γίνω γιατρός οέο ;

Σορρυ για το σεντόνι
( επίσης δεν είμαι συνήθως τοσοοοοο δραματικη)

 

[Magigi]

Η φετινή χρόνια ήταν μια μεγάλη πανωλεθρία για μένα. Συγκέντρωσα 17.200 (χωρίς συντελεστές) μόρια με αποτέλεσμα να μην περνάω σε καμία ιατρική, που ήταν η πρώτη μου επιλογή. (ξερω ξερω κλαίνε οι χήρες κλαίνε και οι παντρεμένες αλλά με τοσο διάβασμα που έριξα, όχι μόνο φετος αλλά και στη δευτερα λυκείου, θα έπρεπε να ειχα γράψει αρκετά παραπάνω… )
Το πιεστικό προγραμμα διαβάσματος από τις 4 το πρωί έως τις 11 το βράδυ καθόλη τη διαρκεια της χρονιάς σε συνδυασμό με την ανασφάλεια για τις γνώσεις μου και τα κατά συρροή λάθη στα πολλαπλής (ενώ το υπόλοιπο γραπτό ήταν κυριολεκτικά αλάνθαστο) απέβησαν μοιραία.
Ξερω πλέον, αν και αργά, πως θα έπρεπε να ειχα διαχειριστεί διαφορετικά αυτή τη χρόνια… Έτσι ειναι η ζωη!
Ύστερα λοιπόν από εξονυχιστική έρευνα και επικοινωνία με ακαδημαϊκούς και άλλους του χώρου αποφάσισα να βάλω μετά τις ιατρικές και την φαρμακευτική ως «τριτη» επιλογή στο μηχανογραφικό μου το τμήμα βιοχημείας στη Λαρισα το οποίο έχει αρκετό καλο ερευνητικό υπόβαθρο.
Είμαι μέσα στην 10αδα των πρώτων στη σειρά των επιτυχόντων αλλά δεν αισθάνομαι τιποτα, κανένα συναίσθημα, παρά μόνο την αποτυχία να με καταπνίγει.
Με όσους γιατρούς έχω μιλήσει, και ειδικά γυναίκες, μου λένε πως δεν θα μπορούσε να μου τύχει καλύτερο και πως η ιατρική ειναι ένας εφιάλτης, τις ίδιες αποψεις δηλαδη που ασπάζεται και η οικογένεια μου η οποία προσπαθεί τόσα χρόνια,μάταια βέβαια, να με αποστρέψει απο την ιατρική.
Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως στην ιατρική με ενδιέφερε το τρίπτυχο των νευροεπιστημων (νευρολόγος που εκτελεί έρευνα πάνω σε νευροεκφυλιστικές ασθένειες, βίοψυχολογία κλπ),γενετική και εξωσωματικές, νευροχειρουργική ( ή χειρουργική γυναικολογία)
Αν αφαιρέσουμε τις χειρουργικές ειδικότητες, ελπίζω πως ύστερα από κάποιο διδακτορικό ή μεταδιδακτορικό θα μπορούσα να ασχοληθώ στον βαθμό που θα ήθελα με τους τομείς αυτούς. Κατανοώ πως η έρευνα στο εξωτερικο ειναι αρκετά ανταγωνιστική και αβέβαιη, και για αυτό σκέφτομαι μήπως η ιατρική είναι καλύτερη επιλογή. Τα χρόνια σπουδών και η ασταμάτητη μελέτη δεν είναι κάτι που με τρομάζει αλλά με εξιτάρει, το θέμα μου είναι αυτή η αβεβαιότητα που υπάρχει γύρω από την έρευνα. Αφήστε που δεν ξέρω σε ποιο από τα δυο θα ήμουν καλύτερη, γεγονός που περιπλέκει ακομη περισσότερο τα πράγματα.

Θέλω να πω νταξει μαρεσει πολυ να λύνω προβλήματα, έχω αναλυτική σκεψη, τείνω να αμφισβητώ και να είμαι περίεργη για πολλά θεματα αλλά δεν αισθάνομαι πως θα μπορέσω να κανω κάτι αρκετά καινοτόμο στην έρευνα.

Από την άλλη όλοι οι γιατροί λένε πως στα μάτια μου βλέπουν τον εαυτό τους πολλά χρόνια πριν και το έχουν σίγουρο πως θα ξαναδωσω. Δε λέω είμαι πολυ μεθοδική και οργανωμένη μέχρι αηδίας αλλά δεν τρελαίνομαι και τόσο για την επαφή με τους ασθενείς…

Α επίσης από όσο έχω δει στο εξωτερικό συντονιστές μια ερευνητικής ομάδας πχ πάνω σε νευροεπιστήμες ειναι τις περισσότερες φορές βιολόγοι με ένα σωρό χαρτιά και εμπειρία. Ένας γιατρός ποια πλεονεκτήματα έχει στην έρευνα ακριβώς ;

Να ξαναδωσω πανελλήνιες ή να δώσω μια ευκαιρία στη σχολή μου;

Μήπως ήταν μοιραίο να περάσω στη συγκεκριμένη σχολή και όχι στην ιατρική; Εξάλλου κάθε εμπόδιο για καλό δε λένε ; Ή μήπως ηταν το πρώτο «χαστούκι» της ζωής για να δει ποσό πολυ θελω να γίνω γιατρός οέο ;

Σορρυ για το σεντόνι
( επίσης δεν είμαι συνήθως τοσοοοοο δραματικη)

Κοίτα εγώ τώρα έδωσα, επομένως δεν έχω κάποια εμπειρία πάνω στο θέμα.
Παρόλα αυτα πιστευω πως αξίζει να δώσεις μια ευκαιρία στη σχολή σου, δοκιμαστικά για λίγο καιρό να δεις αν σου αρέσει και τι επαγγελματικά δικαιώματα σου δίνει
Εκτός αν νιώθεις μέσα σου πως η ιατρική είναι αυτό που πραγματικά θέλεις που τότε απλά το ξαναπροσπαθεις
Το θέμα είναι να κάνεις κάτι που θα σε κάνει ευτυχισμένη και η ιατρική φαίνεται να σου αρέσει πολυ
Εσυ στο μέλλον που φανταζεσαι τον εαυτό σου να δουλευει;

 

[Samael]

Η φετινή χρόνια ήταν μια μεγάλη πανωλεθρία για μένα. Συγκέντρωσα 17.200 (χωρίς συντελεστές) μόρια με αποτέλεσμα να μην περνάω σε καμία ιατρική, που ήταν η πρώτη μου επιλογή. (ξερω ξερω κλαίνε οι χήρες κλαίνε και οι παντρεμένες αλλά με τοσο διάβασμα που έριξα, όχι μόνο φετος αλλά και στη δευτερα λυκείου, θα έπρεπε να ειχα γράψει αρκετά παραπάνω… )

Δυστυχώς όπως έχουμε ξαναπεί το gain δεν είναι ανάλογο της προσπάθειας . Είναι ένα ρίσκο που αναγκαστικά παίρνεις .

Το πιεστικό προγραμμα διαβάσματος από τις 4 το πρωί έως τις 11 το βράδυ καθόλη τη διαρκεια της χρονιάς σε συνδυασμό με την ανασφάλεια για τις γνώσεις μου και τα κατά συρροή λάθη στα πολλαπλής (ενώ το υπόλοιπο γραπτό ήταν κυριολεκτικά αλάνθαστο) απέβησαν μοιραία.

Δεν βλέπω πως θα μπορούσε να αποδώσει τέτοιο βάρβαρο πρόγραμμα . Όσο σημαντική είναι η σκληρή προσπάθεια άλλο τόσο και το να σέβεσαι τον εαυτό σου και να του προσφέρεις ένα δίκαιο χρονικό διάστημα ξεκούρασης.

Με όσους γιατρούς έχω μιλήσει, και ειδικά γυναίκες, μου λένε πως δεν θα μπορούσε να μου τύχει καλύτερο και πως η ιατρική ειναι ένας εφιάλτης, τις ίδιες αποψεις δηλαδη που ασπάζεται και η οικογένεια μου η οποία προσπαθεί τόσα χρόνια,μάταια βέβαια, να με αποστρέψει απο την ιατρική.

Όλοι είστε τυχεροί για τα τμήματα που περάσατε είτε έχουν 10.000 μόρια είτε 18.000 γιατί είναι μια ευκαιρία να κάνετε κάτι στην ζωή σας . Το εάν θα την αξιοποιήσετε ή όχι είναι δικό σας ζήτημα . Πάρα αυτά δεν μπορώ να πω το ότι δεν πέρασες ιατρική είναι το καλύτερο που σου συνέβη , πόσο μάλλον εφόσον ήθελες αυτό . Και ειλικρινά απορώ με όσους σου το είπαν καθώς εάν τα πράγματα ήταν διαφορετικά και είχες περάσει , νομίζω θα σου έλεγαν συγχαρητήρια και όχι αυτά τα πράγματα...είναι λίγο υποκριτική αυτή η στάση . Φυσικά όπως είπαμε είσαι και άτυχη αλλά και τυχερή . Μπορεί να έχασες μια ευκαιρία αλλά σου προσφέρεται μια άλλη.

Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως στην ιατρική με ενδιέφερε το τρίπτυχο των νευροεπιστημων (νευρολόγος που εκτελεί έρευνα πάνω σε νευροεκφυλιστικές ασθένειες, βίοψυχολογία κλπ),γενετική και εξωσωματικές, νευροχειρουργική ( ή χειρουργική γυναικολογία)

Η βάση για όλες αυτές τις επιστήμες είναι η βιοχημεία . Οπότε ναι , στανταρακι αποκτάς εξαιρετικό υπόβαθρο . Φυσικά ενδέχεται πάλι να βγουν κάποιοι και να πουν ότι και οι γιατροί βγαίνουν με ίδιο background αλλά come on now...δύο βιοχημείες στο πρόγραμμα σπουδών τους vs 4 χρόνια σπουδών πάνω σε αυτή ; Είναι ξεκάθαρο πως εάν αξιοποιήσεις στο έπακρο το πτυχίο σου , θα έχεις συγκριτικό πλεονέκτημα σε αυτό τον τομέα . Το μόνο πραγματικό πλεονέκτημα της ιατρικής είναι ότι προσφέρει μια διέξοδο να εργαστείς και εδώ καθώς η έρευνα στην Ελλάδα είναι άστα να πάνε... Βέβαια ενδεχομένως να μπορούσες να δουλέψεις και εσύ εδώ ως εργαστηριακός σε νοσοκομεία κτλπ. Πιθανό να παίρνεις μικρότερο μισθό αλλά meh...εάν σου αρέσει και δεν κοιτάζεις τους γιατρούς με παράπονο , τι σημασία έχει ;

Αν αφαιρέσουμε τις χειρουργικές ειδικότητες, ελπίζω πως ύστερα από κάποιο διδακτορικό ή μεταδιδακτορικό θα μπορούσα να ασχοληθώ στον βαθμό που θα ήθελα με τους τομείς αυτούς. Κατανοώ πως η έρευνα στο εξωτερικο ειναι αρκετά ανταγωνιστική και αβέβαιη, και για αυτό σκέφτομαι μήπως η ιατρική είναι καλύτερη επιλογή. Τα χρόνια σπουδών και η ασταμάτητη μελέτη δεν είναι κάτι που με τρομάζει αλλά με εξιτάρει, το θέμα μου είναι αυτή η αβεβαιότητα που υπάρχει γύρω από την έρευνα. Αφήστε που δεν ξέρω σε ποιο από τα δυο θα ήμουν καλύτερη, γεγονός που περιπλέκει ακομη περισσότερο τα πράγματα.

Λάθος mindset...δεν υπάρχει κανένας που καταπιάστηκε με κάτι στην έρευνα και είπε εξαρχής θα γίνω μεγάλος και τρανός . Πας με το flow επειδή γουστάρεις και εάν είναι της μοίρας σου θα γίνεις σπουδαίος .

Θέλω να πω νταξει μαρεσει πολυ να λύνω προβλήματα, έχω αναλυτική σκεψη, τείνω να αμφισβητώ και να είμαι περίεργη για πολλά θεματα αλλά δεν αισθάνομαι πως θα μπορέσω να κανω κάτι αρκετά καινοτόμο στην έρευνα.

Από την άλλη όλοι οι γιατροί λένε πως στα μάτια μου βλέπουν τον εαυτό τους πολλά χρόνια πριν και το έχουν σίγουρο πως θα ξαναδωσω. Δε λέω είμαι πολυ μεθοδική και οργανωμένη μέχρι αηδίας αλλά δεν τρελαίνομαι και τόσο για την επαφή με τους ασθενείς…

Α επίσης από όσο έχω δει στο εξωτερικό συντονιστές μια ερευνητικής ομάδας πχ πάνω σε νευροεπιστήμες ειναι τις περισσότερες φορές βιολόγοι με ένα σωρό χαρτιά και εμπειρία. Ένας γιατρός ποια πλεονεκτήματα έχει στην έρευνα ακριβώς ;

Να ξαναδωσω πανελλήνιες ή να δώσω μια ευκαιρία στη σχολή μου;

Μήπως ήταν μοιραίο να περάσω στη συγκεκριμένη σχολή και όχι στην ιατρική; Εξάλλου κάθε εμπόδιο για καλό δε λένε ; Ή μήπως ηταν το πρώτο «χαστούκι» της ζωής για να δει ποσό πολυ θελω να γίνω γιατρός οέο ;

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος . Την απάντηση μπορείς να την δώσεις μόνο εσύ . Εάν το σκέφτεσαι και υπάρχει μια φωνουλα μέσα σου που σου λέει ότι για ιατρική κάνεις , τότε να ξαναδώσεις . Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συνεχίσεις έχοντας απωθημένα γιατί θα σου καταστρέψουν τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σου .

Σορρυ για το σεντόνι
( επίσης δεν είμαι συνήθως τοσοοοοο δραματικη)

Δεν παρεξηγουμε , drama is usual here ( και δικαιολογημένα )

 

[γιαννης_00]

Η φετινή χρόνια ήταν μια μεγάλη πανωλεθρία για μένα. Συγκέντρωσα 17.200 (χωρίς συντελεστές) μόρια με αποτέλεσμα να μην περνάω σε καμία ιατρική, που ήταν η πρώτη μου επιλογή. (ξερω ξερω κλαίνε οι χήρες κλαίνε και οι παντρεμένες αλλά με τοσο διάβασμα που έριξα, όχι μόνο φετος αλλά και στη δευτερα λυκείου, θα έπρεπε να ειχα γράψει αρκετά παραπάνω… )
Το πιεστικό προγραμμα διαβάσματος από τις 4 το πρωί έως τις 11 το βράδυ καθόλη τη διαρκεια της χρονιάς σε συνδυασμό με την ανασφάλεια για τις γνώσεις μου και τα κατά συρροή λάθη στα πολλαπλής (ενώ το υπόλοιπο γραπτό ήταν κυριολεκτικά αλάνθαστο) απέβησαν μοιραία.
Ξερω πλέον, αν και αργά, πως θα έπρεπε να ειχα διαχειριστεί διαφορετικά αυτή τη χρόνια… Έτσι ειναι η ζωη!
Ύστερα λοιπόν από εξονυχιστική έρευνα και επικοινωνία με ακαδημαϊκούς και άλλους του χώρου αποφάσισα να βάλω μετά τις ιατρικές και την φαρμακευτική ως «τριτη» επιλογή στο μηχανογραφικό μου το τμήμα βιοχημείας στη Λαρισα το οποίο έχει αρκετό καλο ερευνητικό υπόβαθρο.
Είμαι μέσα στην 10αδα των πρώτων στη σειρά των επιτυχόντων αλλά δεν αισθάνομαι τιποτα, κανένα συναίσθημα, παρά μόνο την αποτυχία να με καταπνίγει.
Με όσους γιατρούς έχω μιλήσει, και ειδικά γυναίκες, μου λένε πως δεν θα μπορούσε να μου τύχει καλύτερο και πως η ιατρική ειναι ένας εφιάλτης, τις ίδιες αποψεις δηλαδη που ασπάζεται και η οικογένεια μου η οποία προσπαθεί τόσα χρόνια,μάταια βέβαια, να με αποστρέψει απο την ιατρική.
Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως στην ιατρική με ενδιέφερε το τρίπτυχο των νευροεπιστημων (νευρολόγος που εκτελεί έρευνα πάνω σε νευροεκφυλιστικές ασθένειες, βίοψυχολογία κλπ),γενετική και εξωσωματικές, νευροχειρουργική ( ή χειρουργική γυναικολογία)
Αν αφαιρέσουμε τις χειρουργικές ειδικότητες, ελπίζω πως ύστερα από κάποιο διδακτορικό ή μεταδιδακτορικό θα μπορούσα να ασχοληθώ στον βαθμό που θα ήθελα με τους τομείς αυτούς. Κατανοώ πως η έρευνα στο εξωτερικο ειναι αρκετά ανταγωνιστική και αβέβαιη, και για αυτό σκέφτομαι μήπως η ιατρική είναι καλύτερη επιλογή. Τα χρόνια σπουδών και η ασταμάτητη μελέτη δεν είναι κάτι που με τρομάζει αλλά με εξιτάρει, το θέμα μου είναι αυτή η αβεβαιότητα που υπάρχει γύρω από την έρευνα. Αφήστε που δεν ξέρω σε ποιο από τα δυο θα ήμουν καλύτερη, γεγονός που περιπλέκει ακομη περισσότερο τα πράγματα.

Θέλω να πω νταξει μαρεσει πολυ να λύνω προβλήματα, έχω αναλυτική σκεψη, τείνω να αμφισβητώ και να είμαι περίεργη για πολλά θεματα αλλά δεν αισθάνομαι πως θα μπορέσω να κανω κάτι αρκετά καινοτόμο στην έρευνα.

Από την άλλη όλοι οι γιατροί λένε πως στα μάτια μου βλέπουν τον εαυτό τους πολλά χρόνια πριν και το έχουν σίγουρο πως θα ξαναδωσω. Δε λέω είμαι πολυ μεθοδική και οργανωμένη μέχρι αηδίας αλλά δεν τρελαίνομαι και τόσο για την επαφή με τους ασθενείς…

Α επίσης από όσο έχω δει στο εξωτερικό συντονιστές μια ερευνητικής ομάδας πχ πάνω σε νευροεπιστήμες ειναι τις περισσότερες φορές βιολόγοι με ένα σωρό χαρτιά και εμπειρία. Ένας γιατρός ποια πλεονεκτήματα έχει στην έρευνα ακριβώς ;

Να ξαναδωσω πανελλήνιες ή να δώσω μια ευκαιρία στη σχολή μου;

Μήπως ήταν μοιραίο να περάσω στη συγκεκριμένη σχολή και όχι στην ιατρική; Εξάλλου κάθε εμπόδιο για καλό δε λένε ; Ή μήπως ηταν το πρώτο «χαστούκι» της ζωής για να δει ποσό πολυ θελω να γίνω γιατρός οέο ;

Σορρυ για το σεντόνι
( επίσης δεν είμαι συνήθως τοσοοοοο δραματικη)

Ε κοιτα οι ιατρικες ειναι και θεμα τυχης..εσυ ταβανι επιασες..οχι τερμα τερμα αλλα ταβανι.
Αν εχεις γνωστους γιατρους οπως φαινεται πες καποιον να σε παρει μια βδομαδα στο νοσοκομειο ατην κλινικη..κατα πρωτιμηση παθολογο ..και εκει θα δεις αν πραγματι εχασε κατι ή δεν εχασες.
Αν εχασες ....να ξαναδωσεις ...εκει ψηλα που εισαι εχεις καλες πιθανοτητες και εμπειρια πλεον ..οποτε εισαι πολυ κοντα..τα θεματα ολο και θα ειναι πιο ευκολα τωρα
Αν δεν σ αρεσει μενεις εκει που εισαι ή σε κατι αναλογο με 10%.

 

[allall1]

Πολύ αμφιβάλλω ότι το ήθελαν πραγματικα να σπουδάσουν ιατρική αυτοί που τη χαρακτηρίζουν αρνητικά.Ακομα κ αν είναι εφιάλτης,έχει να προσφέρει άπειρες γνώσεις κ εμπειρίες. Βέβαια,ανέφερες τις νευροεπιστήμες κ πιο συγκεκριμένα τις νευροεκφυλιστικες διαταραχές,οι οποίες για εμένα προσωπικά είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο κομμάτι κ δε θα πήγαινα ποτέ προς τα εκεί μιας κ επί της ουσίας γίνεται κυρίως συντήρηση του ασθενή ο οποίος χειροτερεύει με την πάροδο του χρόνου(όχι όλοι προφανώς).Όπως κ να έχει πάντως,το ischool είναι φόρουμ wanna be γιατρών κ έχουμε πολλά παιδιά που έδωσαν ακόμα κ πάνω από δύο φορές για να μπουν.

 

[constansn]

Η φετινή χρόνια ήταν μια μεγάλη πανωλεθρία για μένα. Συγκέντρωσα 17.200 (χωρίς συντελεστές) μόρια με αποτέλεσμα να μην περνάω σε καμία ιατρική, που ήταν η πρώτη μου επιλογή. (ξερω ξερω κλαίνε οι χήρες κλαίνε και οι παντρεμένες αλλά με τοσο διάβασμα που έριξα, όχι μόνο φετος αλλά και στη δευτερα λυκείου, θα έπρεπε να ειχα γράψει αρκετά παραπάνω… )
Το πιεστικό προγραμμα διαβάσματος από τις 4 το πρωί έως τις 11 το βράδυ καθόλη τη διαρκεια της χρονιάς σε συνδυασμό με την ανασφάλεια για τις γνώσεις μου και τα κατά συρροή λάθη στα πολλαπλής (ενώ το υπόλοιπο γραπτό ήταν κυριολεκτικά αλάνθαστο) απέβησαν μοιραία.
Ξερω πλέον, αν και αργά, πως θα έπρεπε να ειχα διαχειριστεί διαφορετικά αυτή τη χρόνια… Έτσι ειναι η ζωη!
Ύστερα λοιπόν από εξονυχιστική έρευνα και επικοινωνία με ακαδημαϊκούς και άλλους του χώρου αποφάσισα να βάλω μετά τις ιατρικές και την φαρμακευτική ως «τριτη» επιλογή στο μηχανογραφικό μου το τμήμα βιοχημείας στη Λαρισα το οποίο έχει αρκετό καλο ερευνητικό υπόβαθρο.
Είμαι μέσα στην 10αδα των πρώτων στη σειρά των επιτυχόντων αλλά δεν αισθάνομαι τιποτα, κανένα συναίσθημα, παρά μόνο την αποτυχία να με καταπνίγει.
Με όσους γιατρούς έχω μιλήσει, και ειδικά γυναίκες, μου λένε πως δεν θα μπορούσε να μου τύχει καλύτερο και πως η ιατρική ειναι ένας εφιάλτης, τις ίδιες αποψεις δηλαδη που ασπάζεται και η οικογένεια μου η οποία προσπαθεί τόσα χρόνια,μάταια βέβαια, να με αποστρέψει απο την ιατρική.
Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως στην ιατρική με ενδιέφερε το τρίπτυχο των νευροεπιστημων (νευρολόγος που εκτελεί έρευνα πάνω σε νευροεκφυλιστικές ασθένειες, βίοψυχολογία κλπ),γενετική και εξωσωματικές, νευροχειρουργική ( ή χειρουργική γυναικολογία)
Αν αφαιρέσουμε τις χειρουργικές ειδικότητες, ελπίζω πως ύστερα από κάποιο διδακτορικό ή μεταδιδακτορικό θα μπορούσα να ασχοληθώ στον βαθμό που θα ήθελα με τους τομείς αυτούς. Κατανοώ πως η έρευνα στο εξωτερικο ειναι αρκετά ανταγωνιστική και αβέβαιη, και για αυτό σκέφτομαι μήπως η ιατρική είναι καλύτερη επιλογή. Τα χρόνια σπουδών και η ασταμάτητη μελέτη δεν είναι κάτι που με τρομάζει αλλά με εξιτάρει, το θέμα μου είναι αυτή η αβεβαιότητα που υπάρχει γύρω από την έρευνα. Αφήστε που δεν ξέρω σε ποιο από τα δυο θα ήμουν καλύτερη, γεγονός που περιπλέκει ακομη περισσότερο τα πράγματα.

Θέλω να πω νταξει μαρεσει πολυ να λύνω προβλήματα, έχω αναλυτική σκεψη, τείνω να αμφισβητώ και να είμαι περίεργη για πολλά θεματα αλλά δεν αισθάνομαι πως θα μπορέσω να κανω κάτι αρκετά καινοτόμο στην έρευνα.

Από την άλλη όλοι οι γιατροί λένε πως στα μάτια μου βλέπουν τον εαυτό τους πολλά χρόνια πριν και το έχουν σίγουρο πως θα ξαναδωσω. Δε λέω είμαι πολυ μεθοδική και οργανωμένη μέχρι αηδίας αλλά δεν τρελαίνομαι και τόσο για την επαφή με τους ασθενείς…

Α επίσης από όσο έχω δει στο εξωτερικό συντονιστές μια ερευνητικής ομάδας πχ πάνω σε νευροεπιστήμες ειναι τις περισσότερες φορές βιολόγοι με ένα σωρό χαρτιά και εμπειρία. Ένας γιατρός ποια πλεονεκτήματα έχει στην έρευνα ακριβώς ;

Να ξαναδωσω πανελλήνιες ή να δώσω μια ευκαιρία στη σχολή μου;

Μήπως ήταν μοιραίο να περάσω στη συγκεκριμένη σχολή και όχι στην ιατρική; Εξάλλου κάθε εμπόδιο για καλό δε λένε ; Ή μήπως ηταν το πρώτο «χαστούκι» της ζωής για να δει ποσό πολυ θελω να γίνω γιατρός οέο ;

Σορρυ για το σεντόνι
( επίσης δεν είμαι συνήθως τοσοοοοο δραματικη)

Είμαι θεωρητικής κατεύθυνσης και δεν ξέρω να σου πω για τις προοπτικές των σχολών που σε ενδιαφέρουν. Ξέρω σίγουρα ότι ένα πρόγραμμα σαν αυτό που περιέγραψες είναι λάθος. Αν θες το διάβασμα σου, είτε για τις πανελλαδικές είτε για τη σχολή σου, να είναι αποτελεσματικό χωρίς να καταρρεύσεις χρειάζεσαι 6-8 ώρες ύπνο το 24ωρο και επιπλέον χρόνο για ενδιάμεσα διαλείμματα, για να φας , να κάνεις μια βόλτα κλπ.

 

[Nala]

Η σχολή σου στην Λάρισα στεγάζεται στον ίδιο χώρο με την ιατρική
Το crush test των συναισθημάτων σου, όταν βρεθείς εκεί, θα σε οδηγήσει να πάρεις τις αποφάσεις σου
Είναι καθαρά προσωπική απόφαση τι θα κάνεις
Οι πιθανότητες επιτυχίας σου είναι πολύ αυξημένες γιατί είσαι πολύ κοντά στο στόχο
Η μητέρα μου είναι γιατρός, την πρώτη χρονιά πέρασε οδοντιατρική, στο πρώτο πρώτο μάθημα, στατιστική πού ήταν κοινή η παράδοση για τους φοιτητές των δύο σχολών, ΑΠΘ, μπαίνει ο καθηγητής και λέει,οι γιατροί να μείνουν,οι οδοντίατροι να φύγουν,θα οριστεί άλλη μέρα γι αυτούς
Αισθάνθηκε τόσο άσχημα και ήταν η στιγμή που αποφάσισε ότι θα ξαναδώσει, πέρασε και δεν το μετάνιωσε ποτέ
Το κλικ θά γίνει μέσα σου και θα αποφασίσεις, όχι τώρα

 

[Pharmacist01]

Πάντως η σχολή σου είναι εξαιρετική για έρευνα ειδικά σε μοριακό επίπεδο. Για εμένα πάντα είναι ο καλύτερος τομέας για έρευνα.

 

[nucomer]

Στη τελική, αυτό που έχει σημασία είναι εσύ τι θέλεις. Πόσο δυνατό εγωισμό έχεις ώστε να ακολουθήσεις το δρόμο που επιλέγεις τελικά ανεξάρτητα από το τι λένε οι γύρω; Θέλεις έρευνα και να λες είσαι γιατρός ή οτιδήποτε άλλο;
Πάρε το χρόνο σου και ξεκουράσου. Ακόμα και αν δώσεις ξανά, έχεις χρόνο μπροστά σου ακόμα και να δεις τη νέα σχολή και να δώσεις μετά ( κανείς δε σε αναγκάζει να δώσεις το 24).
Στο τέλος μετράει μόνο να ξέρεις ότι προσπάθησες για αυτό που θέλεις, ακόμα και αν απετυχες. Οποτε τι θέλεις ;