Ανταγωνισμός εντός τάξης

Guest 209912

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Αν προσπαθείς να σαμποτάρεις τους άλλους τότε απλά κάνεις κακό στον εαυτό σου, γιατί η μόνη σταθερή μεταβλητή στην ζωή σου είναι ο εαυτός και είναι πολύ πιο χρήσιμο να προσπαθείς να τον κάνει καλύτερο παρά να κάνεις τους άλλους χειρότερους, διότι αν κάνεις το δεύτερο με το που αλλάξεις συναναστροφές είσαι πάλι στο μηδέν.

Το ότι μερικοί άνθρωποι δεν το κατανοούν αυτό δεν είναι πρόβλημα του ίδιου του ανταγωνισμού αλλά δικό τους.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 190013

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Από το "δεν σαμποτάρεις" μέχρι το "μερικοί άνθρωποι δεν κατανοούν" υπάρχει μια διαφορά. Και πώς τόσο εύκολα ξεμπερδεύεις με τις ευθύνες; Γιατί είναι δικό τους πρόβλημα μόνο; Πώς προήλθε; Και γιατί έχει επικρατήσει;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

vassilis498

Διακεκριμένο μέλος

Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
Αν θες να είσαι μέλος μιας κοινωνίας θέλοντας και μη κάποιες αντιλήψεις σου θα επηρεάζονται και θα διαμορφώνεται από αυτήν. Κάθε άνθρωπος ασχέτως του τι λέει, θέλει να θεωρείται επιτυχημένος από το ευρύτερο κοινωνικό του σύνολο. Το τι είναι προσωπική επιτυχία το κρίνει ο καθένας, αλλά όλοι ξέρουμε πάνω κάτω τι εστί επιτυχία με βάση τα κοινωνικά στάνταρ και πολλές φορές προσωπικοί στόχοι μπορεί να έχουν ως προϋπόθεση την επιτυχία σύμφωνα με το κοινωνικό σύνολο. Anyway το σχολείο διαμορφώνει πολύ χειρότερες αντιλήψεις από τον ανταγωνισμό.
Κοινωνικά standard και ανταγωνισμός δεν είναι το ίδιο πράγμα. Μπορείς να θεωρήσεις όποια γενική κατεύθυνση θέλεις, πως κατά γενική ομολογία όλοι θέλουν να γίνουν διάσημοι με δόξα και λεφτά, όταν όμως προσγειωθείς σε ένα καθημερινό ζήτημα όπως οι επιδόσεις μιας παρέας στα video games ανεπαίσθητα θα μπουν άλλοι 1 εκατομμύριο υποκειμενικοί παράγοντες. Κι εκεί που έχεις το Κωστάκη που λιώνει στο LoL γιατί θέλει να πάει challenger και να γίνει pro streamer ο Γιωργάκης θα προτιμήσει να παίξει τα 2-3 free απογεύματα τη βδομάδα και τα υπόλοιπα να τα αφιερώσει στο διάβασμα του σχολείου κι ας μείνει για πάντα silver.

Όχι βασίζεσαι στις δικές σου προσπάθειες. Δεν σαμποτάρεις τον άλλο, κάνεις τον εαυτό σου καλύτερο.
Το ότι βασίζεσαι στην αποτυχία του άλλου για τη δική σου επιτυχία δε σημαίνει πως το σαμποτάρεις. Σημαίνει πως η δική σου προσπάθεια δε συνάδει με τους δικούς σου ρυθμούς αλλά με του άλλου. Αν ο άλλος για κάποιος λόγο σταματήσει να προσπαθεί, κι εσύ θα κάνεις το ίδιο. Αν λόγω κάποιου εξωτερικού παράγοντα αλλάξει η ιεραρχία, αυτόματα χάνεις και το όποιο κίνητρο βελτίωσης. Είναι υγιές αυτό;

Please, για ποιο λόγο ακριβώς με ενδιαφέρει η συλλογική επίδοση? Ο καθένας κοιτά να κάνει το καλύτερο για τον εαυτό του και να γίνει αυτός ο καλύτερος. Τα παιδιά απ' το σχολείο όπως και τους περισσότερους ανθρώπους δεν θα τους ξαναδείς ποτέ στην ζωή σου, για ποιο λόγο σε νοιάζει η επίδοσή τους? Επίσης μέσω του ατομικού ανταγωνισμού αυξάνεται και η συλλογική επίδοση καθώς τα άτομα γίνονται καλύτερα σαν μονάδες.
Σε ενδιαφέρει σε περιπτώσεις όπου το να μην μένει κάποιος πίσω είναι πιο σημαντικό από το να έχεις φύγει εσύ μπροστά. Ε κάπου εκεί είναι πιο συνετό να μην κοιτάς τη παρτάρα σου αλλά το τι γίνεται γύρω.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 209912

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Κοινωνικά standard και ανταγωνισμός δεν είναι το ίδιο πράγμα. Μπορείς να θεωρήσεις όποια γενική κατεύθυνση θέλεις, πως κατά γενική ομολογία όλοι θέλουν να γίνουν διάσημοι με δόξα και λεφτά, όταν όμως προσγειωθείς σε ένα καθημερινό ζήτημα όπως οι επιδόσεις μιας παρέας στα video games ανεπαίσθητα θα μπουν άλλοι 1 εκατομμύριο υποκειμενικοί παράγοντες. Κι εκεί που έχεις το Κωστάκη που λιώνει στο LoL γιατί θέλει να πάει challenger και να γίνει pro streamer ο Γιωργάκης θα προτιμήσει να παίξει τα 2-3 free απογεύματα τη βδομάδα και τα υπόλοιπα να τα αφιερώσει στο διάβασμα του σχολείου κι ας μείνει για πάντα silver.

Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει αυτό με την έννοια του ανταγωνισμού. Ο Γιωργάκης και ο Κωστάκης έχουν εξαρχής διαφορετικούς στόχους άρα δεν ανταγωνίζονται. Αν ο Γιωργάκης ήθελε κι αυτός να γίνει challenger τότε ο ανταγωνισμός με τον Κωστάκη θα ήταν προς όφελος και των δύο, αφού στην προσπάθεια τους να φτάσουν πρώτοι εκεί θα γίνονταν πιο γρήγορα καλύτεροι. Αυτό είναι κοινότατο φαινόμενο Βασίλη και ιστορικά και στην ίδια τη φύση. Οι Ευρωπαϊκοί λαοί που είχαν συνεχούς πολέμους, δηλαδή ανταγωνισμό, αναπτύχθηκαν πολύ περισσότερο από άλλους λαούς που ζούσαν απομονωμένοι και σχετικά ειρηνικά, όπως και οι οργανισμοί που ζουν σε περιβάλλον με μεγάλο ανταγωνισμό τροφής ή και αρπακτικών γίνονται κατά πολύ πολυπλοκότεροι από τους άλλους.

Το ότι βασίζεσαι στην αποτυχία του άλλου για τη δική σου επιτυχία δε σημαίνει πως το σαμποτάρεις. Σημαίνει πως η δική σου προσπάθεια δε συνάδει με τους δικούς σου ρυθμούς αλλά με του άλλου. Αν ο άλλος για κάποιος λόγο σταματήσει να προσπαθεί, κι εσύ θα κάνεις το ίδιο. Αν λόγω κάποιου εξωτερικού παράγοντα αλλάξει η ιεραρχία, αυτόματα χάνεις και το όποιο κίνητρο βελτίωσης. Είναι υγιές αυτό;

Απλά ανεβαίνεις κατηγορία. Όταν φτάσεις να είσαι ο καλύτερος στο χωριό μετά πας στην πόλη όπου υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός.

Σε ενδιαφέρει σε περιπτώσεις όπου το να μην μένει κάποιος πίσω είναι πιο σημαντικό από το να έχεις φύγει εσύ μπροστά. Ε κάπου εκεί είναι πιο συνετό να μην κοιτάς τη παρτάρα σου αλλά το τι γίνεται γύρω.

Και πάλι αυτό το πράγμα δεν βγάζει νόημα γιατί απλά αναφέρεσαι στον ομαδικό ανταγωνισμό. Αν έχεις μια ομάδα ποδοσφαίρου σε ενδιαφέρει και οι 11 να έχουν ένα minimum επίπεδο διότι ανταγωνίζεσαι με άλλους 11, αλλά ακόμη και μέσα στην ίδια την ομάδα ο ανταγωνισμός δρα θετικά καθώς δίνει κίνητρο για βελτίωση. Και προφανώς μέσα στην ομάδα ο ατομικός ανταγωνισμός πρέπει να είναι τέτοιος που να μην δρα αρνητικά στην ομαδική απόδοση.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 875331

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Το σημαντικότερο θέμα που δεν πρόσεξα κάποιον να θίγει είναι η τεράστια διαφορά στη σημασία του ανταγωνισμού για τα 2 φύλα. Ο ανταγωνισμός και ο πόλεμος(με την αφηρημένη έννοια) είναι τόσο φυσικά όσο για τον άντρα όσο ο ύπνος. Μπορεί να μη σκοτώνουνε ο ένας τον άλλον, αλλά δημιουργούνε επιχειρήσεις, γίνονται αθλητές, εργαζόμενοι, θα κάνουν κόντρες σε videogames, θα αρχίσουν να τσακώνονται στα social media και ένας θεός ξέρει τι άλλο.

Αντίθετα, οι γυναίκες συνήθως δεν καλλιεργούν αυτά τα ένστικτα. Γι' αυτό ας πούμε οι γυναίκες πυγμάχοι αντιμετωπίζονται τόσο περίεργα.

Αυτή τη βιολογική αλήθεια ανακάλυψαν όταν κοιτούσαν γιατί τα κορίτσια δεν ασχολούνται τόσο με το σκάκι στην αμερική. Τα αγοράκια τρόμαζαν τα κοριτσάκια ακόμα και όταν έπαιζαν στον υπολογιστή.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

vassilis498

Διακεκριμένο μέλος

Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει αυτό με την έννοια του ανταγωνισμού. Ο Γιωργάκης και ο Κωστάκης έχουν εξαρχής διαφορετικούς στόχους άρα δεν ανταγωνίζονται. Αν ο Γιωργάκης ήθελε κι αυτός να γίνει challenger τότε ο ανταγωνισμός με τον Κωστάκη θα ήταν προς όφελος και των δύο, αφού στην προσπάθεια τους να φτάσουν πρώτοι εκεί θα γίνονταν πιο γρήγορα καλύτεροι.
χαχ ναι ε; κι αυτό πώς το γνωρίζεις; εκ των υστέρων; δε δουλεύει έτσι. Αυτοί οι στόχοι ακριβώς είναι κάτι που διαμορφώνεται εσωτερικευμένα βάσει των κριτηρίων του κάθε ανθρωπου. Αυτός που έχει μάθει να ιεραρχεί τους στόχους του βάσει του τι θέλει εκείνος κι όχι οι άλλοι μαθαίνει να ορίζει πού θα δώσει το περισσότερο βάρος, τι θα πάρει στα σοβαρά και τι όχι, μαθαίνει να καλλιεργεί τα ενδιαφέροντα του και να διαμορφώνει τις δικές του αντιλήψεις και πάνω σε αυτές να πορεύεται. Σε αντίθεση με κάποιον άλλον ο οποίος μαθαίνει από μικρός πως πρέπει να είναι ο καλύτερος σε ό,τι κάνει αδιακρίτως γιατί "η κοινωνία είναι μια ζούγκλα, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό" και ποιος ξέρει τι άλλη μπούρδα ολκής είναι έτοιμος να πει ο κάθε γονιός προκειμένου να μεταφέρει τα δικά του κόμπλεξ στο παιδί του επειδή εκείνος με τη σειρά του σιχάθηκε τη δική του ζωή.

Απλά ανεβαίνεις κατηγορία. Όταν φτάσεις να είσαι ο καλύτερος στο χωριό μετά πας στην πόλη όπου υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός.
Βλέπεις λοιπόν τι το κακό έχει μια τέτοια προσέγγιση στην οποία ο ορισμός της δικής σου επιτυχία κρέμεται από το περιβάλλον γύρω σου το οποίο μπορεί να επηρεάζει ταυτόχρονα κι άλλους 500 παράγοντες που καμία σχέση μπορεί να μην έχουν με το θέμα της επίδοσης. Γιατί καλό και το "τράβα στη πόλη" αλλά στη πράξη ποτέ δεν είναι τόσο απλό.

Και πάλι αυτό το πράγμα δεν βγάζει νόημα γιατί απλά αναφέρεσαι στον ομαδικό ανταγωνισμό. Αν έχεις μια ομάδα ποδοσφαίρου σε ενδιαφέρει και οι 11 να έχουν ένα minimum επίπεδο διότι ανταγωνίζεσαι με άλλους 11, αλλά ακόμη και μέσα στην ίδια την ομάδα ο ανταγωνισμός δρα θετικά καθώς δίνει κίνητρο για βελτίωση. Και προφανώς μέσα στην ομάδα ο ατομικός ανταγωνισμός πρέπει να είναι τέτοιος που να μην δρα αρνητικά στην ομαδική απόδοση.
Όχι δεν αναφέρομαι σε ομαδικό ανταγωνισμό. Μη βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα. Αναφέρομαι σε μια ομάδα που προσπαθεί να πετύχει κάτι και προκειμένου να το κάνει και να γίνει σωστά, θα πρέπει όλοι να βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος, κι αυτό παίζει είτε η ομάδα ως ομάδα δουλεύει ανταγωνιστικά έναντι μιας άλλης είτε όχι. Όπως για παράδειγμα μια παρέα που προσπαθεί για να φέρει εις πέρας ένα έργο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 209912

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
χαχ ναι ε; κι αυτό πώς το γνωρίζεις; εκ των υστέρων; δε δουλεύει έτσι. Αυτοί οι στόχοι ακριβώς είναι κάτι που διαμορφώνεται εσωτερικευμένα βάσει των κριτηρίων του κάθε ανθρωπου. Αυτός που έχει μάθει να ιεραρχεί τους στόχους του βάσει του τι θέλει εκείνος κι όχι οι άλλοι μαθαίνει να ορίζει πού θα δώσει το περισσότερο βάρος, τι θα πάρει στα σοβαρά και τι όχι, μαθαίνει να καλλιεργεί τα ενδιαφέροντα του και να διαμορφώνει τις δικές του αντιλήψεις και πάνω σε αυτές να πορεύεται. Σε αντίθεση με κάποιον άλλον ο οποίος μαθαίνει από μικρός πως πρέπει να είναι ο καλύτερος σε ό,τι κάνει αδιακρίτως γιατί "η κοινωνία είναι μια ζούγκλα, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό" και ποιος ξέρει τι άλλη μπούρδα ολκής είναι έτοιμος να πει ο κάθε γονιός προκειμένου να μεταφέρει τα δικά του κόμπλεξ στο παιδί του επειδή εκείνος με τη σειρά του σιχάθηκε τη δική του ζωή.

Τι σχέση έχει ο ανταγωνισμός με την ιεράρχηση των στόχων? Το όλο νόημα του ανταγωνισμού είναι πως έχει ήδη κάποιους στόχους και ανταγωνίζεσαι άτομα με τους ίδιους στόχους για να γίνεις καλύτερος. Αν δεν σε ενδιαφέρει κάτι προφανώς και δεν θα είσαι ανταγωνιστικός. Υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός στο starcraft. Αλλά εγώ δεν παίζω, άρα και δεν ανταγωνίζομαι κάποιον. Ο καλύτερος όμως τρόπος για να γίνω καλύτερος αν το ήθελα θα ήταν να ανταγωνιστώ κάποιον, όχι να παίζω μόνος μου. Το ίδιο ισχύει και στο σχολείο και παντού. Αν κάποιον μαθητής δεν ενδιαφέρεται καν για το μάθημα είναι εκτός ανταγωνισμού έτσι κι αλλιώς. Ο μαθητής του 8 δεν παθαίνει κόμπλεξ επειδή έχει ανταγωνιστεί τον μαθητή του 18, ο μαθητής του 8 δεν ενδιαφέρεται καν να ξεκινήσει να ανταγωνίζεται κάποιον γιατί δεν τον ενδιαφέρει το μάθημα και το σχολείο γενικότερα. Ο ανταγωνισμός σε κάτι προϋποθέτει ότι σε ενδιαφέρει αυτό το κάτι και θες να γίνεις καλύτερος.

Βλέπεις λοιπόν τι το κακό έχει μια τέτοια προσέγγιση στην οποία ο ορισμός της δικής σου επιτυχία κρέμεται από το περιβάλλον γύρω σου το οποίο μπορεί να επηρεάζει ταυτόχρονα κι άλλους 500 παράγοντες που καμία σχέση μπορεί να μην έχουν με το θέμα της επίδοσης. Γιατί καλό και το "τράβα στη πόλη" αλλά στη πράξη ποτέ δεν είναι τόσο απλό.

Όχι δεν βλέπω τι κακό τι κάνει. Το ξαναγράφω, η επιτυχία σου δεν εξαρτάται από τους άλλους. Εξαρτάται από τους στόχους που έθεσες. Οι άλλοι είναι απλά σημεία αναφοράς. Αν ο στόχος σου είναι να χάσεις 50 κιλά λίπος το να βρεις άλλον έναν χοντρό με τον ίδιο στόχο και να ανταγωνίζεστε για το ποιος θα τα χάσει γρηγορότερα δίνει έξτρα κίνητρο στο να συνεχίσεις να προσπαθείς. Και να χάσεις την μάχη δεν έγινε κάτι, πληγώθηκε λίγο το εγώ σου. Αν θες να γίνεις CEO, ο ανταγωνισμός είναι επιβεβλημένος διότι υπάρχει μόνο μία θέση. Θες δεν θες στην ζωή σου θα αναγκαστείς να ανταγωνιστείς άλλους αν θες να κάνεις οτιδήποτε πέραν του να έχεις μια dead end δουλειά για 40 χρόνια. Είτε αυτό το κάτι είναι μια καλή δουλειά, είτε μια επιχείρηση, είτε μια γκόμενα πάντα θα υπάρχουν κι άλλοι που το θέλουν και τις περισσότερες φορές μόνο ένας θα το πετύχει. Έτσι είναι η ζωή. Όσο πιο γρήγορα μάθεις να είσαι ανταγωνιστικός τόσο το καλύτερο για σένα.

Ο φόβος του ανταγωνισμού πηγάζει από την ηττοπάθεια και την αδυναμία να διαχειριστείς την ήττα και πραγματικά όταν δεν μαθαίνεις σε ένα παιδί από μικρό να δέχεται τον ανταγωνισμό το παραλύεις για μια ζωή. Τα κόμπλεξ των γονιών δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που λέμε, όπως μπορεί κάποιος γονιός να έχει κόμπλεξ και να επιβάλει στο παιδί του να είναι ανταγωνιστικό μέχρι και στο δέσιμο των κορδονιών έτσι μπορεί και κάποιος γονιός που έχει κόμπλεξ ηττοπάθειας να δημιουργήσει παιδιά που φοβούνται μέχρι και να μιλήσουν. Δε μιλάμε για τα άκρα μιλάμε για νορμάλ καταστάσεις.

Όχι δεν αναφέρομαι σε ομαδικό ανταγωνισμό. Μη βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα. Αναφέρομαι σε μια ομάδα που προσπαθεί να πετύχει κάτι και προκειμένου να το κάνει και να γίνει σωστά, θα πρέπει όλοι να βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος, κι αυτό παίζει είτε η ομάδα ως ομάδα δουλεύει ανταγωνιστικά έναντι μιας άλλης είτε όχι. Όπως για παράδειγμα μια παρέα που προσπαθεί για να φέρει εις πέρας ένα έργο.

Αν όλοι στην ομάδα θέλουν να τελειώσουν το έργο το να ανταγωνίζονται για το ποιος θα κάνει την καλύτερη δουλειά έχει σαν αποτέλεσμα να γίνεται καλύτερο συνολικά το έργο. Αυτό δεν σημαίνει ότι χαλάει η ομάδα ή ότι κάποιος μένει πίσω. Ο ανταγωνισμός αυτός πολλές φορές είναι προσωπικός, δεν πας στον άλλον και λες έλα να δούμε ποιος γράφει γρηγορότερα κώδικα, απλά κοιτάς την δουλειά του άλλου, λες "πω ο τύπος είναι μπροστά" και αυτομάτως αισθάνεσαι κατώτερος και προσπαθείς να τον φτάσεις.

Από την άλλη αν είσαι ηττοπαθείς κοιτάς τον κώδικά του και είτε λες "δεν πρόκειται ποτέ να το κάνω εγώ αυτό" και τα παρατάς, ή ακόμα χειρότερα δεν κοιτάς καθόλου και μένεις μια ζωή στον πάτο γιατί νομίζεις ότι πας καλά αλλά δεν έχει σημεία αναφοράς και είσαι έτσι εκτός πραγματικότητας.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

vassilis498

Διακεκριμένο μέλος

Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
Τι σχέση έχει ο ανταγωνισμός με την ιεράρχηση των στόχων? Το όλο νόημα του ανταγωνισμού είναι πως έχει ήδη κάποιους στόχους και ανταγωνίζεσαι άτομα με τους ίδιους στόχους για να γίνεις καλύτερος. Αν δεν σε ενδιαφέρει κάτι προφανώς και δεν θα είσαι ανταγωνιστικός. Υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός στο starcraft. Αλλά εγώ δεν παίζω, άρα και δεν ανταγωνίζομαι κάποιον. Ο καλύτερος όμως τρόπος για να γίνω καλύτερος αν το ήθελα θα ήταν να ανταγωνιστώ κάποιον, όχι να παίζω μόνος μου. Το ίδιο ισχύει και στο σχολείο και παντού. Αν κάποιον μαθητής δεν ενδιαφέρεται καν για το μάθημα είναι εκτός ανταγωνισμού έτσι κι αλλιώς. Ο μαθητής του 8 δεν παθαίνει κόμπλεξ επειδή έχει ανταγωνιστεί τον μαθητή του 18, ο μαθητής του 8 δεν ενδιαφέρεται καν να ξεκινήσει να ανταγωνίζεται κάποιον γιατί δεν τον ενδιαφέρει το μάθημα και το σχολείο γενικότερα. Ο ανταγωνισμός σε κάτι προϋποθέτει ότι σε ενδιαφέρει αυτό το κάτι και θες να γίνεις καλύτερος.
Για νοοτροπίες και mindsets μιλάμε, τα ενδιαφέροντα και οι στόχοι έπονται αυτών. Στο παράδειγμα που σου έδωσα πριν μια χαρά έπαιζαν και τα 2 παιδάκια. Απλά το ένα το οποίο μεγάλωσε με διαφορετικές αρχές , είχε ιεραρχίσει κάποια πράγματα και επέλεξε να μη δώσει το 100% γιατί κατανοούσε πως η αφοσίωση σταματά να έχει νόημα από ένα σημείο κι έπειτα. Ένα άλλο παιδάκι όμως επηρεασμένο από τις ανταγωνιστικές λογικές που του καλλιεργήθηκαν θα αποκτήσει μαι διαστρεβλωμένη αντίληψη του θέλω και του πρέπει. Το εξηγείς απόλυτα 1 σελίδα πίσω:
Η νίκη είναι απλά το καρώτο. Το πραγματικό νόημα δεν είναι να κερδίσεις στην μπάλα ή να γράψεις 20. Το πραγματικό νόημα είναι να το κάνεις σύμφωνα με τους κανόνες και έντιμα διότι μόνο έτσι καλλιεργείς τις ικανότητες και την πειθαρχία που χρειάζεται πράγματα τα οποία θα σου φανούν 1000 φορές χρησιμότερα αργότερα στην ζωή σου. Το καρώτο όμως είναι αναγκαίο καθώς το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει την διαδικασία. Δεν μπορείς να πεις να στο παιδί προπονήσου κάθε μέρα γιατί έτσι στα 70 σου θα έχεις σώμα 50άρη. Μπορείς όμως να του πεις προπονήσου σκληρά για να είσαι ο καλύτερος στο γήπεδο. Και μέσω αυτού του καρότου αναπτύσσει την αθλητικότητα που θα του δώσει υγεία στα 70.
Οπου άλλα μέσα αποτυγχάνουν έρχονται οι λογικές περί ανταγωνισμού να δώσουν το κίνητρο στα παιδιά. Κι αυτό γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό στο περιβάλλον μιας τάξης. Σε περιπτώσεις όπου ο καθηγητής αδυνατεί να καλλιεργήσει το ενδιαφέρον στα παιδιά χρησιμοποιεί το βαθμό για να τα κάνει τα προσέξουν ( να διευκολύνουν δηλαδή το δικό του έργο). Έτσι για το κάθε παιδί το μάθημα πλέον δεν είναι τίποτε άλλο από ένας αγώνας δρόμου στον οποίο ο μαθητής καλείται να βάλει το "πρέπει" πάνω απ' το "θέλω", μαθαίνει να θρέφει τον εγωισμό του αντι να τον ελέγχει και αντιμετωπίζει τους συμμαθητές του ως αντιπάλους αντί συνεργάτες ( όλοι είχαμε στη τάξη το γνωστό σπαστικό που αρνούνταν να μοιραστεί κάποια λύση μη και του κλέψουν τη δόξα ).

Ξεχνάμε πως μιλάμε αυτή τη στιγμή για λογικές που πρόκειται να καλλιεργηθούν σε μικρά παιδιά. Εκεί ο ανταγωνισμός δεν είναι το μέσο, είναι το θεμέλιο για το χαρακτήρα του. Και όταν μάλιστα γίνεται άκομψα δεν τίθεται μόνο θέμα μισαλλοδοξίας. Το παιδί αποκτά πολλές φορές προβλήματα κοινωνικοποίησης εφόσον ωθείται σε μια ατσούμπαλη συμπεριφορά και μαθαίνει να κυνηγά το φαίνεσθαι. Αυτό με τη σειρά του επιστρέφει boomerang σε περιπτώσεις όπου ανεπαίσθητα λόγω του ανταγωνισμού το παιδί δίνει σε κάτι μεγαλύτερο βάρος απ' όσο θα άξιζε κι όταν ως αποτέλεσμα η προσπάθειά του υποτιμηθεί, μπορεί να φτάσει ακόμη και να αμφισβητεί τις ίδιες του ικανότητες ή το κατά πόσο άξιζε η αφοσίωση. Και φυσικά αυτό παίζει κι απ' την άλλη μεριά, ένα παιδί το οποίο μένει συνεχώς πίσω λόγω παραγόντων τους οποίους δε γνωρίζει και δεν μπορεί να επηρεάσει (χρήματα, οικογένεια, φυσικά χαρακτηριστικά) εφόσον πατά παω σε standards άλλων, αναπόφευκτα θα τα βάλει με τον εαυτό του, θα αρχίσει να νιώθει άχρηστος και μπορεί ακόμη και να δημιουργηθεί πρόβλημα στην αυτοπεποίθησή του.

Όχι δεν βλέπω τι κακό τι κάνει. Το ξαναγράφω, η επιτυχία σου δεν εξαρτάται από τους άλλους. Εξαρτάται από τους στόχους που έθεσες. Οι άλλοι είναι απλά σημεία αναφοράς. Αν ο στόχος σου είναι να χάσεις 50 κιλά λίπος το να βρεις άλλον έναν χοντρό με τον ίδιο στόχο και να ανταγωνίζεστε για το ποιος θα τα χάσει γρηγορότερα δίνει έξτρα κίνητρο στο να συνεχίσεις να προσπαθείς. Και να χάσεις την μάχη δεν έγινε κάτι, πληγώθηκε λίγο το εγώ σου. Αν θες να γίνεις CEO, ο ανταγωνισμός είναι επιβεβλημένος διότι υπάρχει μόνο μία θέση. Θες δεν θες στην ζωή σου θα αναγκαστείς να ανταγωνιστείς άλλους αν θες να κάνεις οτιδήποτε πέραν του να έχεις μια dead end δουλειά για 40 χρόνια. Είτε αυτό το κάτι είναι μια καλή δουλειά, είτε μια επιχείρηση, είτε μια γκόμενα πάντα θα υπάρχουν κι άλλοι που το θέλουν και τις περισσότερες φορές μόνο ένας θα το πετύχει. Έτσι είναι η ζωή. Όσο πιο γρήγορα μάθεις να είσαι ανταγωνιστικός τόσο το καλύτερο για σένα.

Ο φόβος του ανταγωνισμού πηγάζει από την ηττοπάθεια και την αδυναμία να διαχειριστείς την ήττα και πραγματικά όταν δεν μαθαίνεις σε ένα παιδί από μικρό να δέχεται τον ανταγωνισμό το παραλύεις για μια ζωή. Τα κόμπλεξ των γονιών δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που λέμε, όπως μπορεί κάποιος γονιός να έχει κόμπλεξ και να επιβάλει στο παιδί του να είναι ανταγωνιστικό μέχρι και στο δέσιμο των κορδονιών έτσι μπορεί και κάποιος γονιός που έχει κόμπλεξ ηττοπάθειας να δημιουργήσει παιδιά που φοβούνται μέχρι και να μιλήσουν. Δε μιλάμε για τα άκρα μιλάμε για νορμάλ καταστάσεις.
Αυτό δεν είναι το ίδιο. Μιλάμε για mindset. Το να βάλεις ένα συγκεκριμένο στόχο και να εφεύρεις τεχνάσματα για να κάνεις τον εαυτό σου να ξεκουνηθεί είναι κάτι διαφορετικό. Αν και αυτό που λες με το ποιος θα χάσει πιο γρήγορα βάρος είναι το ίδιο έξυπνο με το να διαγωνιστείς στο ποιος μπορεί να καταβάσει τα περισσότερα σφηνάκια χωρίς να ταβλιαστεί. Ακόμη και σε τέτοιες περιπτωσεις κάνει apply η λογική που λέει να μην συγκρίνεις άκριτα τη δική σου περίπτωση με του άλλου μόνο και μόνο επειδή ο σκοπός είναι ίδιος. Αλλά όπως είπα αυτή η περίπτωση είναι διαφορετική.

Όσον αφορά το κόμπλεξ των γονιών αυτό που λες σπάνια παρατηρείται, το αντίθετο γίνεται συνήθως. καθώς έχεις ανθρώπους που μεγαλώνοντας δεν είναι ευχαριστημένοι με τη ζωή τους και προτιμούν να δουν τους εαυτούς τους να ξανά γεννιύνται μεσα από τα παιδιά τους στα οποία και θα εμφυσήσουν την αντίληψη της τελειότητας μήπως κι έτσι πετύχουν ό,τι δεν πέτυχαν εκείνοι.

Αν όλοι στην ομάδα θέλουν να τελειώσουν το έργο το να ανταγωνίζονται για το ποιος θα κάνει την καλύτερη δουλειά έχει σαν αποτέλεσμα να γίνεται καλύτερο συνολικά το έργο. Αυτό δεν σημαίνει ότι χαλάει η ομάδα ή ότι κάποιος μένει πίσω. Ο ανταγωνισμός αυτός πολλές φορές είναι προσωπικός, δεν πας στον άλλον και λες έλα να δούμε ποιος γράφει γρηγορότερα κώδικα, απλά κοιτάς την δουλειά του άλλου, λες "πω ο τύπος είναι μπροστά" και αυτομάτως αισθάνεσαι κατώτερος και προσπαθείς να τον φτάσεις.

Σε περιπτώσειςόπου η ψαλίδα ανοίγει κατά πολύ εκίνος που θα έχει το πλεονέκτημα και θα το δει ανταγωνιστικά αυτόματα θα στραφεί κατά των υπολοίπων και αν γίνει αυτό, ναι χαλάει η ομάδα. Μη μου λες πως δε γίνεται έτσι κι εγώ το έχω κάνει σε ομαδικά projects και σε όλους λίγο πολύ έχει τύχει. Είναι κάποια κομμάτια εγωισμού που καμιά φορά προσπερνούν τη λογική και ανεβαίνουν στην επιφάνεια.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 209912

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Για νοοτροπίες και mindsets μιλάμε, τα ενδιαφέροντα και οι στόχοι έπονται αυτών. Στο παράδειγμα που σου έδωσα πριν μια χαρά έπαιζαν και τα 2 παιδάκια. Απλά το ένα το οποίο μεγάλωσε με διαφορετικές αρχές , είχε ιεραρχίσει κάποια πράγματα και επέλεξε να μη δώσει το 100% γιατί κατανοούσε πως η αφοσίωση σταματά να έχει νόημα από ένα σημείο κι έπειτα. Ένα άλλο παιδάκι όμως επηρεασμένο από τις ανταγωνιστικές λογικές που του καλλιεργήθηκαν θα αποκτήσει μαι διαστρεβλωμένη αντίληψη του θέλω και του πρέπει.

Όχι συγνώμη αλλά αυτό δεν το δέχομαι. Το να είσαι ανταγωνιστικός χαρακτήρας δεν σημαίνει πως είσαι όπου λάχει παν οι βλάχοι και ότι αρχίζεις να ανταγωνίζεσαι τον καθένα σε οτιδήποτε. Μπορεί να συμβαίνει κι αυτό αλλά δεν φταίει η ανταγωνιστικότητά σου σε αυτό αλλά η αδυναμία σου να θέτεις στόχους και να αφοσιώνεσαι σε αυτούς. Για διαστρεβλωμένες αντιλήψεις του θέλω δεν μπορείς να μιλάς γιατί δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στο θέλω. Το αν κάποιος θέλει να γίνει pro στο lol και όχι να κάνει μάστερ δεν αφορά εμάς και ούτε είναι θετικό ή αρνητικό. Το σωστό ή λάθος κρίνεται με βάση του τι θες να κάνεις εσύ στην ζωή σου.


Οπου άλλα μέσα αποτυγχάνουν έρχονται οι λογικές περί ανταγωνισμού να δώσουν το κίνητρο στα παιδιά. Κι αυτό γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό στο περιβάλλον μιας τάξης. Σε περιπτώσεις όπου ο καθηγητής αδυνατεί να καλλιεργήσει το ενδιαφέρον στα παιδιά χρησιμοποιεί το βαθμό για να τα κάνει τα προσέξουν ( να διευκολύνουν δηλαδή το δικό του έργο). Έτσι για το κάθε παιδί το μάθημα πλέον δεν είναι τίποτε άλλο από ένας αγώνας δρόμου στον οποίο ο μαθητής καλείται να βάλει το "πρέπει" πάνω απ' το "θέλω", μαθαίνει να θρέφει τον εγωισμό του αντι να τον ελέγχει και αντιμετωπίζει τους συμμαθητές του ως αντιπάλους αντί συνεργάτες ( όλοι είχαμε στη τάξη το γνωστό σπαστικό που αρνούνταν να μοιραστεί κάποια λύση μη και του κλέψουν τη δόξα ).

Ξεχνάμε πως μιλάμε αυτή τη στιγμή για λογικές που πρόκειται να καλλιεργηθούν σε μικρά παιδιά. Εκεί ο ανταγωνισμός δεν είναι το μέσο, είναι το θεμέλιο για το χαρακτήρα του. Και όταν μάλιστα γίνεται άκομψα δεν τίθεται μόνο θέμα μισαλλοδοξίας. Το παιδί αποκτά πολλές φορές προβλήματα κοινωνικοποίησης εφόσον ωθείται σε μια ατσούμπαλη συμπεριφορά και μαθαίνει να κυνηγά το φαίνεσθαι. Αυτό με τη σειρά του επιστρέφει boomerang σε περιπτώσεις όπου ανεπαίσθητα λόγω του ανταγωνισμού το παιδί δίνει σε κάτι μεγαλύτερο βάρος απ' όσο θα άξιζε κι όταν ως αποτέλεσμα η προσπάθειά του υποτιμηθεί, μπορεί να φτάσει ακόμη και να αμφισβητεί τις ίδιες του ικανότητες ή το κατά πόσο άξιζε η αφοσίωση. Και φυσικά αυτό παίζει κι απ' την άλλη μεριά, ένα παιδί το οποίο μένει συνεχώς πίσω λόγω παραγόντων τους οποίους δε γνωρίζει και δεν μπορεί να επηρεάσει (χρήματα, οικογένεια, φυσικά χαρακτηριστικά) εφόσον πατά παω σε standards άλλων, αναπόφευκτα θα τα βάλει με τον εαυτό του, θα αρχίσει να νιώθει άχρηστος και μπορεί ακόμη και να δημιουργηθεί πρόβλημα στην αυτοπεποίθησή του.

Ο ανταγωνισμός είναι απλά ένα εργαλείο. Όπως με ένα μαχαίρι μπορείς να κόψεις ψωμί ή να κόψεις το χέρι σου, έτσι και με τον ανταγωνισμό μπορείς δημιουργήσεις θετικά χαρακτηριστικά στα παιδιά αλλά και αρνητικά. Το να φοβόμαστε να διδάξουμε στα παιδιά την σωστή χρήση αυτού του εργαλείου είναι λάθος και είναι και ανόητο καθώς αργά ή γρήγορα τα παιδιά θα βρεθούν σε συνθήκες ανταγωνισμού.

Αυτό δεν είναι το ίδιο. Μιλάμε για mindset. Το να βάλεις ένα συγκεκριμένο στόχο και να εφεύρεις τεχνάσματα για να κάνεις τον εαυτό σου να ξεκουνηθεί είναι κάτι διαφορετικό. Αν και αυτό που λες με το ποιος θα χάσει πιο γρήγορα βάρος είναι το ίδιο έξυπνο με το να διαγωνιστείς στο ποιος μπορεί να καταβάσει τα περισσότερα σφηνάκια χωρίς να ταβλιαστεί. Ακόμη και σε τέτοιες περιπτωσεις κάνει apply η λογική που λέει να μην συγκρίνεις άκριτα τη δική σου περίπτωση με του άλλου μόνο και μόνο επειδή ο σκοπός είναι ίδιος. Αλλά όπως είπα αυτή η περίπτωση είναι διαφορετική.

Απλά δες το μακροσκοπικά. Σε οικονομίες όπου δεν υπάρχει ανταγωνισμός παρατηρείται ύφεση, έλλειψη καινοτομίας και γενικότερα στασιμότητα. Το ίδιο συμβαίνει και σε μικροσκοπικό επίπεδο. Οι άνθρωποι όταν δεν έχουν ανταγωνιστές απλά παραμένουν στάσιμοι και δεν γίνονται καλύτεροι γιατί δεν υπάρχει κανένα κίνητρο ή αντικίνητρο. Οι άνθρωποι που εργάζονται και γίνονται καλύτεροι για να γίνουν καλύτεροι είναι βελόνες στα άχυρα και σίγουρα δεν αντιπροσωπεύουν τον μέσο άνθρωπο. Αν συνέβαινε αυτό το δημόσιο θα ήταν πιο παραγωγικό σύστημα που έχει υπάρξει ποτέ.

Σε περιπτώσειςόπου η ψαλίδα ανοίγει κατά πολύ εκίνος που θα έχει το πλεονέκτημα και θα το δει ανταγωνιστικά αυτόματα θα στραφεί κατά των υπολοίπων και αν γίνει αυτό, ναι χαλάει η ομάδα. Μη μου λες πως δε γίνεται έτσι κι εγώ το έχω κάνει σε ομαδικά projects και σε όλους λίγο πολύ έχει τύχει. Είναι κάποια κομμάτια εγωισμού που καμιά φορά προσπερνούν τη λογική και ανεβαίνουν στην επιφάνεια.

Δεν ξέρω τι εννοείς και γενικά η κουβέντα έχει αρχίσει να κινείται σε πολύ αόριστο επίπεδο, με αποτέλεσμα να μην καταλήγουμε πουθενά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

vassilis498

Διακεκριμένο μέλος

Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
Όχι συγνώμη αλλά αυτό δεν το δέχομαι. Το να είσαι ανταγωνιστικός χαρακτήρας δεν σημαίνει πως είσαι όπου λάχει παν οι βλάχοι και ότι αρχίζεις να ανταγωνίζεσαι τον καθένα σε οτιδήποτε. Μπορεί να συμβαίνει κι αυτό αλλά δεν φταίει η ανταγωνιστικότητά σου σε αυτό αλλά η αδυναμία σου να θέτεις στόχους και να αφοσιώνεσαι σε αυτούς. Για διαστρεβλωμένες αντιλήψεις του θέλω δεν μπορείς να μιλάς γιατί δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στο θέλω. Το αν κάποιος θέλει να γίνει pro στο lol και όχι να κάνει μάστερ δεν αφορά εμάς και ούτε είναι θετικό ή αρνητικό. Το σωστό ή λάθος κρίνεται με βάση του τι θες να κάνεις εσύ στην ζωή σου.
Ο ανταγωνισμός είναι απλά ένα εργαλείο. Όπως με ένα μαχαίρι μπορείς να κόψεις ψωμί ή να κόψεις το χέρι σου, έτσι και με τον ανταγωνισμό μπορείς δημιουργήσεις θετικά χαρακτηριστικά στα παιδιά αλλά και αρνητικά. Το να φοβόμαστε να διδάξουμε στα παιδιά την σωστή χρήση αυτού του εργαλείου είναι λάθος και είναι και ανόητο καθώς αργά ή γρήγορα τα παιδιά θα βρεθούν σε συνθήκες ανταγωνισμού.
Και το αμάξι είναι απλά ένα εργαλείο. Με το οποίο μπορείς να πας εύκολα στον προορισμό σου, μπορείς όμως επίσης και να πέσεις σε κάνα χαντάκι. Μπορείς να δημιουργήσεις θετικά και αρνητικά. Τι λες, να αρχίσουμε να μαθαίνουμε σε 10χρονα οδήγηση να πιάσουν κάνα τιμόνι;

Προσωπικά δεν παρομοιάζω καν τον ανταγωνισμό με κάτι από τα παραπάνω, καθότι δεν θεωρώ πως ικανοποιεί κάποια αναγκαία συνθήκη για την οποιαδήποτε πρόοδο. Οπότε με το να μη μάθεις ένα παιδί να λειτουργεί ανταγωνιστικά βοηθάς ώστε να αποκτήσεις και μια επίσης μη ανταγωνιστική κοινωνία ενηλίκων. Φυσικά αυτό δε σημαίνει πως πρόκειται να αποφύγεις το παιδί σου αύριο να έρθει αντιμέτωπο με τέτοια φαινόμενα. Αλλά σε αυτή τη περίπτωση θεωρώ πιο ορθό να έχει μεγαλώσει με κάποιες διαφορετικες αξιες ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως μια ανταγωνιστική λογική πρόκειται να ναι κάτι πρωτόγνωρο για εκείνον. Και με τον ίδιο τρόπο θα προσέγγιζα και το θέμα της θρησκείας αλλά και της πολιτικής.Οι άνθρωποι και πόσο μάλλον οι νέοι δεν είναι καθόλυο χαζοί. Έχουν πατα την ικανότητα να προσαρμόζονται. Αν εσύ ή ο οποιοσδήποτε παρέμβει στην κριτική τους ικανότητα όσο ακόμη βρίσκονται σε κάποια πρώιμη ηλικία το μόνο που πρόκειται να καλλιεργήσει είναι bias.

// Σωστό και λάθος μια χαρά υπάρχιε στο θέλω από τη στιγμή που μιλάμε με βάση κάποιο στόχο. Απλά ένα μικρό παιδί δεν έχει την εμπειρία να γνωρίζει πως το να λιώνει όλη μέρα στο lol δε πρόκειται να τον βοηθήσει στο να επιτύχει σε κάποια άλλα πράγματα όπως το σχολείο, η υγεία του ή οτιδήποτε άλλο.

Απλά δες το μακροσκοπικά. Σε οικονομίες όπου δεν υπάρχει ανταγωνισμός παρατηρείται ύφεση, έλλειψη καινοτομίας και γενικότερα στασιμότητα. Το ίδιο συμβαίνει και σε μικροσκοπικό επίπεδο. Οι άνθρωποι όταν δεν έχουν ανταγωνιστές απλά παραμένουν στάσιμοι και δεν γίνονται καλύτεροι γιατί δεν υπάρχει κανένα κίνητρο ή αντικίνητρο. Οι άνθρωποι που εργάζονται και γίνονται καλύτεροι για να γίνουν καλύτεροι είναι βελόνες στα άχυρα και σίγουρα δεν αντιπροσωπεύουν τον μέσο άνθρωπο. Αν συνέβαινε αυτό το δημόσιο θα ήταν πιο παραγωγικό σύστημα που έχει υπάρξει ποτέ.
μάλλον συγχέεις την έλλειψη ανταγωνισμού με την έλλειψη πλάνου και καθορισμένων στόχων
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Guest 209912

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Αν εσύ ή ο οποιοσδήποτε παρέμβει στην κριτική τους ικανότητα όσο ακόμη βρίσκονται σε κάποια πρώιμη ηλικία το μόνο που πρόκειται να καλλιεργήσει είναι bias.

Μιλάς λες και υπάρχει κάποιος μαγικός τρόπος να μεγαλώσεις τα παιδιά τελείως unbiased. Τέλος πάντων δεν καταλήγει κάπου η κουβέντα και ψιλοβαρέθηκα οπότε το σταματάω εδώ.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 991793

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Να υπήρχε ανταγωνισμός μόνο στην τάξη καλά θα 'τανε...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δημοσιοκαφρος-γραφος

Διακεκριμένο μέλος

Ο Σωτήρης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 26 ετών, Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 6,852 μηνύματα.
Να υπήρχε ανταγωνισμός μόνο στην τάξη καλά θα 'τανε...

ανταγωνισμός θα υπάρχει παντού εσύ είτε σε τάξη είτε σε πανεπιστήμιο είτε οπουδήποτε θα δώσεις το 100% του εαυτου σου για να κάνεις ότι καλύτερο
αν κάποιος για να σε φάει χρησιμοποιήσει αθέμιτα μέσα προτείνω να τον αφήσεις γιατί όταν τον καταλάβει (πιστεύω) η κοινωνία μπορεί να πέσει απότομα
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 4 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top