Η αλληλεπίδραση με τους συμμαθητές

Γιώργος

Τιμώμενο Μέλος

Ο Γιώργος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Διδακτορικός και μας γράφει απο Ελβετία (Ευρώπη). Έχει γράψει 30,791 μηνύματα.
Εν μέσω εξεταστικής θα μάθετε και την ιστορία του μικρού Χορχίτο.

Ο Χορχίτο λοιπόν ήταν ένα ήσυχο παιδάκι σαν όλα τα άλλα. Αρκετά ζωηρό ήτανε μικρό, πείραζε τα άλλα παιδάκια στον παιδικό σταθμό, έτρωγε τιμωρίες, έλεγε και καμιά βρισιά (!). Έβγαλε όλη του την ενέργεια στον παιδικό σταθμό και το νηπιαγωγείο, έφερε στο αμήν τις νηπιαγωγούς και γι' αυτό δεν του έμεινε ενέργεια για μετά.

Στο δημοτικό ο Χορχίτο ήταν το ήρεμο παιδάκι που διάβαζε, ασχολιόταν με τον υπολογιστή του και φορούσε πάντα γυαλάκια (από Β' δημοτικού μάλιστα). Καθότι ήσυχο παιδί αποτελούσε γενικά έναν εύκολο στόχο.

Το δημοτικό κύλησε γενικά ήρεμα, ωστόσο ο χορχίτο δεν ηρέμισε σε καμία τάξη του δημοτικού. Α' και Β' δημοτικού τον "κυνηγούσε" ένα παιδί από ένα άλλο δημοτικό, το οποίο στη Β' δημοτικού του έριξε άμμο στα μάτια. :Χ Γ' και Δ' δημοτικού τον κυνηγούσανε δύο συμμαθητές, για να σπάσουν πλάκα, οπότε μια απ' τα ίδια προβλήματα. Ε' και ΣΤ' δημοτικού δεν ασχολιόταν κανείς μαζί του, αλλά άρχισαν να του αρέσουν οι κοπελίτσες οπότε είχε τον νταλκά του που δεν του έδιναν σημασία η Λήδα, η Αγγελίνα, η Τόνια και τα λοιπά χαζοκόριτσα.

Γενικώς ήταν στον κόσμο του στο δημοτικό. Μίλαγε με τα άλλα παιδάκια, πήγαινε στα πάρτυ που τον καλούσαν (μαζί με την υπόλοιπη τάξη) χωρίς ωστόσο να τον κάνουν παρέα εκεί πέρα. Η απαξιωτική συμπεριφορά των άλλων τον έκαναν γενικά ντροπαλό και συνεσταλμένο. Ούτε χόρευε ούτε έπαιζε μπουκάλα με τα άλλα παιδάκια. Και τα άλλα παιδάκια απ' την άλλη πέρα από την τυπική πρόσκληση δεν τον πολυπήγαιναν.

Τα δύσκολα χρόνια για τον Χορχίτο ήταν στο Γυμνάσιο, Α' και Β' Γυμνασίου όπου γνώρισε και τον γνώρισαν άλλα παιδιά. Ήταν μονίμως στις 2 πρώτες τάξεις στόχος bullies. Δεν τον έδειραν ποτέ, αλλά μονίμως τον πείραζαν κι αυτό έκανε τον μικρό Χόρχε να φοβάται γενικά. Οι σχέσεις του με τα άλλα παιδάκια ένα κεφάλαιο ανύπαρκτο καθώς ήταν καλός μαθητής και δεν έδινε αφορμές, ντυνόταν όπως να 'ναι και γενικά δεν ακολουθούσε την μάζα. Αν και ο Χορχίτο ήταν θλιμμένος, δεν άλλαξε ποτέ και για κανέναν. Έτσι η ζωή του ήταν σπίτι-σχολείο-σπίτι όλη τη μέρα και περπατούσε μόνος του στο δρόμο.

Τα χρόνια του Λυκείου ήταν τα πιο ήρεμα του Χορχίτο. Σταμάτησαν / Βαρέθηκαν να τον ενοχλούν, απλά δεν ασχολείτο κανείς μαζί του. Ο Χορχίτο δυστυχώς ασχολούταν, αντί να προτιμήσει την ησυχία του. Μίλαγε με πολλούς, αν όχι όλους. Στα διαλείμματα μπορούσες να τον δεις να πηγαίνει και να μιλάει με 32 διαφορετικές παρέες, από όλες τις βαθμίδες. Στη δε Γ' Λυκείου ήξερε πολύ κόσμο απ' όλο το Λύκειο και τον ήξεραν πολύ, κυρίως γιατί έκανε (τυπική) παρέα με πολλούς. Αλλά εκτός σχολείου δεν έβγαινε ποτέ βόλτα με κανέναν, ούτε και πήγαινε στους χορούς σε διάφορα clubs που γινόντουσαν, εκτός από συνολικά τέσσερις (4) χοροεσπερίδες σε νυχτερινά κέντρα με γνωστούς και εξαίρετους αοιδούς.

Μετά την Γ' Λυκείου ο Χορχίτο βρήκε το θάρρος και άρχισε να βγαίνει κάποιες φορές μες το καλοκαίρι με παιδιά απ' το σχολείο. Αλλά ήταν ήδη πολύ αργά, καθώς ήταν απλά μια γλάστρα.

Ωστόσο ήταν αυτό ένα βήμα στο να αναθεωρήσει κάποια στιγμή μέσα στο 1ο έτος του Πανεπιστημίου ο Χόρχε και να διαγράψει απ' τη μνήμη του ό,τι έχει σχέση με το σχολείο. Για τον Χόρχε τα 12 χρόνια του σχολείου είναι χαμένα χρόνια, χρόνια που δεν αξιοποιήθηκαν για τίποτα, χρόνια που μόνο τον έθλιβαν ψυχολογικά.

Ο Χορχίτο μόλις μπήκε στο πανεπιστήμιο δοκίμασε να κάνει μια νέα αρχή. Αλλά καθώς ήταν αρκετά αυθόρμητος, χωρίς να πολυσκέφτεται, συνέχισε τα λάθη του σχολείου και απομονώθηκε από την πλειοψηφία των συμφοιτητών του, καθώς ήταν το παιδί που παρακολουθούσε. Ούτε πάλι ακολούθησε τη μάζα, ήταν αυθόρμητος, έλεγε τα δικά του, δεν μπήκε σε κλίκες κι έτσι έμεινε απ' έξω. Σπαταλώντας και την ευκαιρία να κάνει μια νέα αρχή, ο Χορχίτο ήταν αρκετά θλιμμένος.


Για τον χορχίτο 12 ολόκληρα χρόνια σχολείου, το καλοκαίρι μετά τις πανελλήνιες και οι πρώτοι μήνες του πανεπιστημίου δεν υπήρχαν απλά. Γι' άλλους η ζωή αρχίζει στα 10 (Δ' δημοτικού), γι' άλλους 12 (ΣΤ' δημοτιοκού), γι' άλλους στα 15 (Γ' γυμνασίου). Η ζωή για τον Χορχίτο άρχισε στα 18,5. Το πρώτο θεμέλιο μπήκε το μουντό βράδυ ενός Σαββάτου, την 25η Νοέμβρη 2006.

Έκτοτε, ο Χορχίτο άρχισε σιγά-σιγά με μεγάλη δυσκολία λόγω των ψυχολογικών του τραυμάτων να αναθαρρύνει, καθώς βρήκε άτομα που τον στήριζαν. Η ζωή στη σχολή δεν γινόταν καλύτερη, καθώς ο Χορχίτο άδειαζε μεν το ένα μάθημα μετά το άλλο, αλλά οι σχέσεις του με τις κλίκες του πανεπιστημίου δεν ήταν κι η καλύτερη.

Εν τέλει ο Χορχίτο συνειδητοποίησε κι αποδέχτηκε ότι δεν υστερεί σε τίποτα κι ό,τι κανείς δεν είναι καλύτερος από αυτόν. Ότι καλώς έπραξε που έμεινε μακριά απ' τη μάζα, που διατήρησε την προσωπικότητά του και που δεν άλλαξε για κανέναν. Στέλνει ενίοτε μούτζες στον καθρέφτη που έλαβε στα σοβαρά τις τόσες βλαμμένες που πέρασαν απ' τη ζωή του. Μαθαίνει να μην τον εκμεταλλεύονται και να λέει όχι όταν τον θυμούνται μόνο για σημειώσεις και θελήματα, χωρίς ένα έμπρακτο ευχαριστώ.

Ο Χορχιτο ακόμα μαθαίνει, δεν τελειοποιήθηκε. Χρειάστηκαν σχεδόν 2.5 - 3 χρόνια για να ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό τα τραύματα που του άφησαν οι παρέες στο σχολείο. Αλλά απ' τη στιγμή που σε μεγάλο βαθμό το 'χει ξεπεράσει και έχει ρίξει μια μεγάλη μούτζα πίσω του, τα άλλα είναι piece of cake. Έτσι ο Χορχίτο σήμερα φτιάχνει τη ζωή του, αναδιαττάσσει τις λίστες φίλων - γνωστών και προχωρά.


Αυτή τη στιγμή κάνει διάλειμμα απ' τον αγώνα του και πηγαίνει για ύπνο.... :yawn: :sleep:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

moonlight

Διάσημο μέλος

Η moonlight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,767 μηνύματα.
Πήγαινα δημοτικό σε ένα ιδιωτικό
:'( τωρα εξηγουνται ολα... απο μικρος στα βασανα γιαυτο εγινε αυστηρος..:P

σ' ένα λυόμενο δημόσιο,
:console:

Η εκδίκηση του Χάους ήταν γεγονός
:'( ακομα μια αποδειξη...


πς. ζητω οπως η καθηγητρια μου με προστατευσει απο τυχον απωλειες εμπροσθειων δοντιων απο την οργη του χαους οταν διαβασει το ποστ..:worry::P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
πς. ζητω οπως η καθηγητρια μου με προστατευσει απο τυχον απωλειες εμπροσθειων δοντιων απο την οργη του χαους οταν διαβασει το ποστ..:worry::P
Μμμμ, ανθρώπινο κρέας μου μυρίζειιιιιι...και μάλιστα φεγγαρόλουστο!! Μπουουου κακό κορίτσι!! :lol:

Παραδόξως, το συμπέρασμά σου περί της προέλευσης της αυστηρότητας από το ιδιωτικό δημοτικό σχολείο που πήγα, είναι λανθασμένο. Εκείνο το σχολείο λειτουργούσε με την πειθώ κι όχι με την αυστηρότητα, άλλωστε οι γόνοι των οικογενειών που το πλήρωναν δεν σήκωναν και πολλά πολλά. Πραγματικά οι μέθοδοί τους ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένες, στο σχολείο υπήρχε εξαιρετικό κλίμα. Ανάμεσα στα πλουσιόπαιδα δεν θεωρείτο για παράδειγμα καθόλου καλό το να κάνει κάποιος επίδειξη πλούτου. Τα παιδιά ντύνονταν απλά και έδειχναν να μην έχουν συναίσθηση της καταγωγής τους. Χαρακτηριστικά, ένας μικρός που φορούσε πάντοτε μπλούζα Lacoste (εξαιρετικά ακριβές για τα '70s) ήταν ο περίγελως του σχολείου και τον φωνάζανε "Η πουπάνα με τη μπλούζα τη Lacoste". Είκοσι χρόνια αργότερα που συνάντησα έναν από τους αγαπημένους μου συμμαθητές του δημοτικού, θυμήθηκε να μου πει για τον συγκεκριμένο πόσο φλώρος του κερατά έγινε μεγαλώνοντας, συμπληρώνοντας ένα "τι άλλο να περιμένεις από αυτόν;".

Όσο για το Λύκειο, τα πράγματα ήταν απλά. Όποιος νόμιζε ότι μπορούσε να με περιθωριοποιήσει, απλά ήταν φρικτά γελασμένος. Δεν ήμουν ακριβώς του χεριού τους και το Χάος έχει πολλά πλοκάμια. Όσο για τσαμπουκάδες, μάλλον εκείνοι οι φλώροι εύχονταν να μην τους ξεκινήσω εγώ με την παρέα μου, γιατί τους είχα πείσει πως δεν τους έπαιρνε, έτσι ποτέ δεν άνοιξε μύτη. Άλλωστε εμείς είμασταν οι αλήτες του σχολείου, όχι εκείνοι. Ο φόβος φυλάει τα έρημα καλή μου Moonlight...:clapup:

Χαρακτηριστικό ήταν ότι όταν βγήκαν τ' αποτελέσματα των πανελλαδικών και ήμουν μεταξύ των μόνων τριών του σχολείου που πέρασαν σε ΑΕΙ από την πρώτη δέσμη, κάποια που δεν θυμάμαι αναφώνησε: "Μα καλά, πέρασε κι ο Χάουλας; Μα αυτός ήταν ρεμάλι και κάκιστος μαθητής!!". Βλέπεις οι αυτοματισμοί που τους είχαν διδάξει ήθελαν μόνο όποιον δεν τα κατάφερνε καλά στα μαθήματα ν' αμφισβητεί το γελοίο σχολικό κατεστημένο...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Apro

Διάσημο μέλος

Ο Apro αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 41 ετών και μας γράφει απο Άγιος Ιωάννης Ρέντης (Αττική). Έχει γράψει 2,031 μηνύματα.
η συναναστροφή των παιδιών είναι μια μικρογραφία της καθημερινότητας.... πόσο συχνά βλέπουμε κόντρες μεγάλων, που μας θυμίζουν αυτές των μικρών μας φίλων.... πόσο συχνά βλέπουμε παιδιά να συμπεριφέρονται σα να είναι ενήλικες.... άρα δεν πρέπει να μας κάνει τίποτα εντύπωση για τις συμπεριφορές των παιδιών.... προσωπικά δε βλέπω καμμιά διαφορά στον τρόπο συμπεριφοράς των μικρών και των μεγάλων.... υπάρχουν συμπεριφορές παιδιών που συμβαδίζουν με αυτές των μεγάλων και συμπεριφορές μεγάλων που συμβαδίζουν με αυτές των παιδιών....
προσωπική μου άποψη....
(γνώμη βασισμένη σε μια καινούρια λέξη στο λεξιλόγιο μου....μικρογραφία)


--


όταν πήγαινα δημοτικό ήμουν απλά υπερδραστήριος και καλός μαθητής.... όταν πήγαινα γυμνάσιο ήμουν υπερδραστήριος, αλλά μέτριος μαθητής.... ήμουν στοιχείο αναρχίας και πραγματικής καταστροφής.... έπαιρνα τα λεφτά από τους συμμαθητές μου, επειδή ήθελα να με φοβούνται και έλιωνα στο φαγητό.... ήμουν ο φόβος και ο τρόμος για το σχολείο και δε σήκωνα μύγα στο σπαθί μου.... έκανα τη ζωή των καθηγητών δύσκολη και των συμμαθητών μου επίσης.... στο λύκειο ήμουν υπερδραστήριος, αλλά ηρέμησα κάπως.... έβλεπα τα πράγματα λίγο πιο διαφορετικά.... ήμουν κάκιστος μαθητής και δημιουργούσα πολλά προβλήματα στους καθηγητές μου.... βέβαια έχω μετανιώσει για την εικόνα μου στο παρελθόν και αν μπορούσα να γύριζα τον χρόνο πίσω, θα έκανα τα πάντα για να γίνω ένας πετυχημένος άνθρωπος.... βασικά νομίζω οτί φταίει η κοινωνία για την ανατροφή μου.... οι γονείς μου είναι πραγματικοί βιοπαλεστές και ηθικά στοιχεία, αλλά εγώ ξέφυγα γρήγορα από την πορεία και δε γύριζα πίσω με τίποτα.... γαμώτο, πραγματική ειρωνία....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 3 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top