roumana
Διάσημο μέλος
Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
13-01-09
15:10
Δυστυχώς ναι, έχω θυμώσει παράλογα. Ευτυχώς, ελάχιστες φορές (για σοβαρούς λόγους) και… ευτυχώς, καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να επαναληφθεί. Έχω θυμώσει όμως, με μια έφηβη. Όχι με ένα παιδί.ρουμανα:
Τωρα σοβαρα δηλαδη, εσυ ως μητερα δεν εχεις θυμωσει ΠΟΤΕ παραλογα? Δεν σε εχει φερει στα ορια σου στο παιχνιδαδικο να την τραβολογισεις σπιτι, η να την πας σε μια γωνια και να της πεις να το βουλωσει ποτε?
Σκεψου εκεινη τη στιγμη να ερθει καποιος να σου "μαθει" πως να αντιμετωπιζεις το παιδι σου.
....
...
Αλλα ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ εισαι ανθρωπος, δεν ειναι ΔΥΝΑΤΩΝ να εισαι συνεχεια ΤΕΛΕΙΟΣ, απλα δεν γινεται, και θα του φωναξεις, και κανα χαστουκι θα του χωσεις και να το πνιξεις θα θελεις. Καλο θα ηταν να μην τα κανεις, αλλα συμβαινουν, και δεν νομιζω οτι καταστρεφουν την διαδιακσια ανατροφης, παντα υπαρχει χωρος για λαθη, αρκει τα λαθη να μην ειναι η νορμα.
Δεν θύμωσα ποτέ όταν ήταν μικρά.
…είναι δυνατών να είσαι θυμωμένος με ένα παιδί?
… και τι μπορεί να κάνει για να δικαιολογείς το θυμό? Δώστε μου παραδείγματα… γιατί εγώ πιστεύω ότι δεν υπάρχουν κακά παιδιά αλλά κακούς (κουρασμενους) γονείς.
Τώρα, στο θέμα μας… πιστεύω ότι δεν βοηθά να επέμβει τριτος στο έργο του γονιού. Και πάλι, μου πείρε χρόνια να καταλάβω (να'ναι καλά μια ψυχή) ότι η σχέση γονιός - παιδί αφορά τους ίδιους, και πρέπει να μάθουν μόνοι τους να την ρυθμίζουν. Ο τρίτος που επεμβαίνει εκείνη τη στιγμή, ακομα και με καλή πρόθεση, κάνει ζημιά άθελα του, γιατί υποτιμά τον γονιό στα μάτια του παιδιού του.
πς: οταν βλεπω να δερνουν τα παιδια μου ερχεται να τους πιασω απο το λαιμο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
13-01-09
10:46
Είναι.οσοι εχουν παιδια νομιζω μπορουν να καταλαβουν ΠΟΣΟ πολυ μπορει να σου σπασει τα νευρα ενα πιτσιρικι και αν δεν εισαι και εσυ σε καλη διαθεση μπορει να το τρομαξεις λιγο, δεν ειναι ΤΕΛΕΙΩΣ παραλογο.
...διαβάζοντας το άλλο θέμα με την υποταγή στην εξουσία ανατρίχιασα όταν συνειδητοποίησα πόσο, μα πόσο πολύ μπορούμε να σφάλουμε σαν άνθρωποι, ενώ δεν είναι η πρόθεση μας…
Εμ, πώς δεν θα έχουμε δεδομένο ότι «η εξουσία έχει την ευθύνη» και όχι εμείς, όταν από μικρά μαθαίνουμε ότι πρέπει να ακολουθήσουμε τυφλά, σαν μηχανές καλά κουρδισμένες, αυτά που μας λέει ο γονιός, διαφορετικά είμαστε άτακτα παιδιά? Διαφορετικά «θα θυμώσει» ο γονιός?
Αν αφερουμε από τα μικρά την δύναμη τους να αντισταθούν σε κάτι που δεν τους αρέσει, αν τους μαθαινουμε οτι δεν ειναι απαραίτητο να έχουν γνώμη, γιατί ο γονιός-εξουσία τα ξέρει όλα, μην περιμένουμε να «αλλάξουν» τον κόσμο όταν μεγαλώσουν…
Τα παιδιά καταλαβαίνουν πριν απ όλα την αγάπη που τους δίνεις. Και τραβάνε την προσοχή με διάφορους τρόπους. Ένας τρόπος είναι να κάνουν ζαβολιές. Ουσιαστικά τιμωρούμε τα παιδιά μας επειδή λένε με τον τρόπο τους ότι δεν τους δίνουμε αρκετή αγάπη- προσοχή . Το κατάλαβα πρόσφατα, όταν με την έφηβη κόρη μου είχαμε μια συζήτηση όπου μου εξηγούσε πως δεν νιώθει ότι την αγαπώ όταν είμαι πολύ αυστηρή.
Και εννοείται ότι πρέπει να υπάρχει ισορροπία. Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να επιβληθούμε σαν γονείς (πάντα για την ασφάλεια τους) και στιγμές που πρέπει να «περάσει το δικό τους».
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.