GoddamnRight
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο GoddamnRight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 339 μηνύματα.
08-12-19
12:32
Αλήθεια πρώτη φορά ακούς όμορο τα διδακτορικά όπως και οι διπλωματικές δίνονται; Σε πολύ γνωστό φροντιστήριο της Θεσσαλονίκης 4-5 χιλιάρικα. Μόνο σε πολύ σοβαρές σχολές ένα μεγάλο ποσοστό δεν το δίνει
Για διπλωματικές το έχω ακούσει, γιατί δεν είναι δύσκολο, ειδικά αν έχεις βιβλιογραφική. Αλλά για διδακτορικό που πρέπει να κάνεις κάτι καινούργιο και πρέπει να είναι σοβαρή δουλειά, ή αν όχι σοβαρή, σίγουρα όχι σαν μια απλή πτυχιακή, πώς γίνεται? Ίσως σε θεωρητικές σχολές, μόνο? Και για αυτό, πόσα άτομα με τόσες εξειδικευμένες γνώσεις, διαθέτει ένα φροντιστήριο? Γιατί για διδακτορικά λέμε.
Επειδή είσαι μικρότερός μου άσε με να έχω μια καλύτερη άποψη. Δεν μιλάω με κόμπλεξ και στο λέω γιατί πιθανόν ο λόγος μου να μοιάζει επιθετικός αλλά είναι όπως μιλάω. Γραπτώς πολλές φορές δεν φαίνεται ο συναισθηματισμός του άλλου. Μην κρίνεις τόσο εύκολα λοιπόν.
Μιλάω γι' αυτό που βλέπω. Μιλάω για μια νέα τάση . Καλώς ή κακώς όταν βλέπεις ότι οι περισσότεροι δεν μπορούν να σταθούν σε μια μεταπτυχιακή εργασία, πώς γίνεται να βγάζουν εις πέρας ένα διδακτορικό; Κάποιο λάκκο έχει η υπόθεση. Έτυχε να βρεθώ και στο εξωτερικό, μίλησα με κόσμο και είδα πόσοι αξίζουν και μπορούν να υποστηρίξουν ένα διδακτορικό. Τουλάχιστον εκεί βλέπεις νέους και λένε ότι δεν θέλουν να κάνουν. Το δέχονται ότι δεν μπορούν και δεν τους ενδιαφέρει μια τέτοια προοπτική. Μόνο από χώρες σαν την Ελλάδα βλέπεις μια μανία περισσότερο ως κοινωνικό γόητρο παρά ουσίας, για την εν λόγω σπουδή. Αναφέρομαι στον Gauss και γενικά σε ανθρώπους χαρισματικούς που εννοείται ότι θαυμάζω για το έργο που παράγουν.
Για μένα το διδακτορικό είναι μια ειδική αξία στην επιστήμη. Το θεωρώ σαν μια διαδικασία ερευνητικής εξέλιξης και όχι σπουδών, όπου κάποιος χαρισματικός θα βρει κάτι και θα ωφελήσει την επιστήμη και όχι να ωφελήσει την ματαιοδοξία του (όπως έχει καταντήσει)... τακτική που συμβαίνει στην κάθε κουτσή μαρία. Δεν θα έκανα προσωπικά, ενώ έχω άριστους βαθμούς (είχα προτάσεις από καθηγητές) επειδή δεν με εκφράζει σαν τρόπος ζωής. Δεν μου αρέσει να ερευνήσω κάτι με την δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι μου και να τρενάρω την ζωή μου, να εμφανιστούν προβλήματα με την ψυχολογική υγεία μου, την κακή μου διατροφή αλλά και την μισθολογική μου εξέλιξη με ασάφειες και συμβόλαια περιορισμένου χρόνου. Ήδη μόνος μου σκέφτομαι να ασχοληθώ ερευνητικά με κάποια θέματα πάνω στην επιστήμη στο μέλλον. Αλλά θα το έκανα μόνο για την επιστήμη, με την έννοια του Διαφωτισμού και όχι του Νεοφιλελευθερισμού του κιτς. Όσους ξέρω, πιο πάνω είπα ότι δεν είναι 100% ευχαριστημένοι και συνειδητοποιημένοι γιατί κάνουν διδακτορικό.
Η ψεύτικη πειθαρχία εντός Πανεπιστημίου με το γνωστό γλείψιμο, να δείχνεις πάντα κατώτερος του μεγαλοκαρχαρία καθηγητή, τις δήθεν επιστημονικές συζητήσεις μεταξύ της ομάδας των διδακτ.φοιτητών, το άφθονο κουτσομπολιό για τον καθένα υποψ.διδάκτορα, τη συμμετοχή σε συνέδρια σε όλο τον κόσμο που λειτουργούν διασπαστικά για έναν διδακτ.φοιτητή αν έχει και δραστηριότητες μέσα στο Τμήμα (βλ. μαθήματα, μελέτη), το "χώσιμο" που γίνεται σε ανθρώπους που δουλεύουν περισσότερο για να λουφάρουν οι υπόλοιποι (παγκόσμια μόδα) και εν καιρώ σε μετατρέπει σε χλιαρό yes man. Δεν θα μου άρεσε να γυρίζω με τις παντόφλες γηροκομείου μέσα στο Τμήμα με το άγχος να με σουτάρουν αν δεν βγει η δημοσίευση (αυτό συμβαίνει στην Ευρώπη). Είδες; Δεν ακούγεται και τόσο δελεαστική πρόταση και απέχει τρελά από το πάθος για την έρευνα. Σε μετρήσεις που έχουν γίνει, το ποσοστό των καθηγητών και λοιπών βοηθών που αφιερώνουν χρόνο για έρευνα με όλη τη σημασία της λέξης, τείνει στο μηδέν. Η διδασκαλία και ο συναγωνισμός για τις βαθμίδες, έχουν μετασχηματίσει την ακαδημαϊκή έρευνα σε στίβο παραγωγής δημοσιεύσεων που ελάχιστες εξ' αυτών έχουν κάποια επιστημονική ουσία.
Σύμφωνα με την έγκυρη γνώμη πολλών καθηγητών Πανεπιστημίου στο εξωτερικού ένα διδακτορικό δεν γίνεται αν υπάρχει η λογική της αντιγραφής, του ψάξιμου στην Google αναζήτηση και απλά να λέμε ότι κάνουμε έρευνα με έτοιμη δουλειά από άλλους φορείς (π.χ. ειδικά φροντιστήρια). Επίσης αν δεν έχουν λυθεί προσωπικά ζητήματα σχετικά με την δημιουργία οικογένειας, σταθερής οικονομικής εξασφάλισης και με το θέμα του ένσημου, το διδακτορικό συνήθως δεν γίνεται όπως πρέπει. Ή θα είσαι 100% αφοσιωμένος ή με ημίμετρα δεν προχωράει η διαδικασία για να αποφέρει κάποιο αποτέλεσμα. Οι περισσότεροι νέοι απλά είναι ενθουσιώδεις λόγω της ηλικίας, που το νιάτο συνήθως λειτουργεί ως διαθλαστικό κάτοπτρο της πραγματικότητας και των προσωπικών δυνατοτήτων. Οι νέοι συνήθως νομίζουν ότι μπορούν να κατακτήσουν τα πάντα αλλά με την οδό της τεμπελίτιδας, απλά ο χρόνος να φεύγει.
Τώρα αναφέρεσαι για διδακτορικά σε εξωτερικό ή μόνο στην Ελλάδα? Γιατί δεν ξέρω κατά πόσο στέκουν τα επιχειρήματα "κάνοντας διδακτορικό τρενάρω τη ζωή μου", "δουλεύουν για να λουφάρουν οι άλλοι" κ.λ.π.
Έξω, τουλάχιστον στις χώρες που ξέρω, Βέλγιο, Γαλλία, Ελβετία, Βόρειες κ.λ.π. πληρώνεσαι κανονικά και όχι σαν την Ελλάδα. Παίρνεις καθαρά περίπου 2000 ευρώ το μήνα (κατά μέσο όρο, Ελβετία ή και αλλού παίρνεις και περισσότερα λόγω αυξημένων εξόδων), οπότε σίγουρα μπορείς να συντηρήσεις τον εαυτό σου και να βάλεις και λίγα στην άκρη. Δεν περιμένεις να κάνεις χρήματα σοβαρά στο διδακτορικό, αλλά σίγουρα έχεις να ζήσεις αξιοπρεπώς.
Επίσης κακώς το βλέπεις το διδακτορικό ως "να συνεισφέρεις πραγματικά στην επιστήμη", αν και εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε το "πραγματικά". Πρέπει να πας την επιστήμη και τη ζωή πολύ μπροστά για να θεωρηθεί ότι συνεισφέρεις ή εννοείς μήπως, απλά να μην κάνεις κάτι που δεν έχει νόημα, απλά και μόνο για το χαρτί? Λογικά το δεύτερο.
Όπως και να έχει, τα διδακτορικά συνήθως, από ότι ξέρω, σου δίνουν πολλά πράγματα, ειδικά στις πολυτεχνικές σχολές, για αυτές θα μιλήσω κυρίως.
1) Γνώσεις πολλές και γνωριμίες
2) skills όπως να "διοικείς" μεταπτυχιακούς, να κάνεις παρουσιάσεις κ.λ.π.
3) να αναλαμβάνεις εσύ το project, εσύ σκέφτεσαι και το προχωράς, εσύ παίρνεις το ρίσκο αν πάει κάτι στραβά και εσύ κερδίζεις στο τέλος αν όλα πάνε καλά. Αναλαμβάνεις ένα μεγάλο project και ανταγωνίζεσαι και άλλους από άλλα πανεπιστήμια που κάνουν το ίδιο. Μεγάλο προσόν.
4) Μπορείς να επεκτείνεις το γνωστικό σου πεδίο, να συνδιάσεις το πτυχίο σου ή και μεταπτυχιακό σου με κάτι άλλο, οπότε σου ανοίγονται και έξτρα δρόμοι.
Γενικά και από λίγο ψάξιμο για δουλειές, απλά για να δω τι ζητάνε, πολλοί ζητάνε διδακτορικούς. Και το θέμα είναι το εξής, όπως το βλέπω. Πες έχεις 2 άτομα ίσα, ο ένας πάει για διδακτορικό (ο α) και ο άλλος για βιομηχανία (ο β).
Ξεκινάνε το ίδιο έτος. Ο α θα είναι για άλλα 3-4 χρόνια στο Πανεπιστήμιο, ενώ ο β στη πραγματικά αγορά εργασίας, η οποία γνωρίζω προφανώς, διαφέρει πολύ από το Πανεπιστήμιο.
Μετά τα 3-4 χρόνια, ο β θα βγάζει περισσότερα, θα έχει και περισσότερη εμπειρία, αλλά θα κάνει στάνταρ δουλειά. Ο α τότε θα ξεκινήσει να δουλεύει σε μια εταιρεία (δεν θα συνεχίσει για καθηγητής). Πολύ πιθανόν, σε λίγα χρόνια, αν όχι πολύ πιο σύντομα, ο α ενδέχεται να ξεπεράσει τον β, τόσο σε ευθύνες όσο και σε απολαβές.
Και στο Βέλγιο, στην Αυστρία και στη Γαλλία, από όσο ξέρω, σίγουρα τα πράγματα δεν είναι όπως στην Ελλάδα, τουλάχιστον για τις περιπτώσεις που ξέρω. Μπορεί να χρειαστεί να κάνεις κανένα μάθημα σε μεταπτυχιακούς, αλλά το χώσιμο που τρως στην Ελλάδα είναι πολύ περισσότερο.
-ένα διδακτορικό δεν γίνεται αν υπάρχει η λογική της αντιγραφής, του ψάξιμου στην Google αναζήτηση και απλά να λέμε ότι κάνουμε έρευνα με έτοιμη δουλειά από άλλους φορείς (π.χ. ειδικά φροντιστήρια)
Δεν ξέρω ακόμα πώς το λέτε αυτό. Τώρα για Ελλάδα μιλάς? Δηλαδή ένα φροντιστήριο, μπορεί να αναλάβει το διδακτορικό ενός εντός Πολυτεχνείου ή προγραμματιστή ή χημικού, φυσικού κ.λ.π.? Πώς γίνεται αυτό? Τέλος πάντων, ακόμα και να γίνεται, ποντάρω στο ότι ελάχιστοι θα είναι αυτοί. Τώρα για διδακτορικά πάνω στην "ιστορία της τέχνης από Βυζάντιο μέχρι τώρα" (τυχαίο παράδειγμα λολ), ε, εντάξει, πιο εύκολο. Αλλά εδώ για πιο σοβαρά πράγματα μιλάμε. No offence για τους διδάκτορες τέχνης χε
-να δείχνεις πάντα κατώτερος του μεγαλοκαρχαρία καθηγητή, τις δήθεν επιστημονικές συζητήσεις μεταξύ της ομάδας των διδακτ.φοιτητών, το άφθονο κουτσομπολιό για τον καθένα υποψ.διδάκτορα
Αυτά και σε δουλειές εκτός Πανεπιστημίου θα τις βρεις.
Γενικά, υπάρχει διαφορά του κάνω διδακτορικό για να γίνω καθηγητής, με τις περιορισμένες έδρες, τις γνωριμίες, την πίεση των δημοσιεύσεων κ.λ.π. με το κάνω διδακτορικό για να πουλήσω τον εαυτό μου πιο ακριβά στην αγορά εργασίας. Μήπως τόση ώρα αναφερόσουν απλά σε αυτούς που θέλουν να γίνουν καθηγητές?
GoddamnRight
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο GoddamnRight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 339 μηνύματα.
08-12-19
01:51
Τελευταία βλέπω τη νέα μόδα των διδακτορικών. Και η κουτσή μαρία δηλώνει υποψήφια διδάκτορας άσχετα αν δεν ξέρει τι είναι η δημοσίευση. Περισσότερο για τον τίτλο στο προφίλ της στο Linkedin. Στις φυσικομαθητικές επιστήμες αρκετοί που δεν μπορούν να ερευνήσουν / αποδείξουν κάτι στην επιστήμη, κάνουν. Oι βιολόγοι ειδικά το έχουν πάρει γραμμή και είναι να γελάς καθώς η πλειονότητα των εργασιών είναι για τα σκουπίδια. Νομίζω ότι περισσότερο μετράει πλέον το promotion του καθηγητή Πανεπιστημίου, η φάση "γαμάτη" φοιτητική ζωή άλλα 5-10 χρόνια ως "ερευνητές δεν ξέρω τι ακριβώς", παρά η ικανότητα αν κάποιος αξίζει να κάνει διδακτορικό. Δεν δίνει κανείς δεκάρα για το αξιακό κομμάτι καθώς τα Πανεπιστήμια λαμβάνουν τρελή χρηματοδότηση λόγω των διδακτορικών σπουδών και φυσικά έχουν βοηθητικό προσωπικό χωρίς μισθό και ένσημα. Ακόμη δεν έχω καταλάβει η τόση μανία του εν λόγω τίτλου τι ακριβώς προσφέρει στην Ελληνική οικονομία και κοινωνία. Για να πάμε και παραέξω, η διεθνής επιστημονική κοινότητα έχει ανάγκη τους πάτους υποψήφιους διδάκτορες των Ελληνικών Πανεπιστημίων;
Κατάντια, καημένε Gauss.
Το διδακτορικό σε πολλές επιστήμες είναι "must" αν θέλεις να ανεβείς σε υψηλότερες θέσεις στη βιομηχανία ή αν θες να γίνεις καθηγητής. Αποκτάς και πολλές ικανότητες από αυτό. Και μια δημοσίευση καλή να βγάλεις από ένα διδακτορικό και η μόνη σου να είναι, είναι αρκετό.
Επίσης, το "ερευνητές δεν ξέρω τι ακριβώς" ή το "αν κάποιος αξίζει να κάνει διδακτορικό" είναι τέρμα κομπλεξικά και αναληθή. Δεν χρειάζεται να είναι genius κανείς για να κάνει καλό διδακτορικό. Προφανώς βοηθάει, αλλά το κυριότερο είναι να είσαι οργανωμένος, να έχεις αναπτύξει κάποια skills και να δουλεύεις πολλές ώρες.
Αυτά περί του hate που έβγαλες. Το άλλο point όμως έχει βάση. Πάρα πολλοί κάνουν διδακτορικό, αφιερώνουν 4+ χρόνια και παίρνουν πίσω πολύ λίγα πράγματα, είτε λόγω έλλειψης εξοπλισμού σε πιο εφαρμοσμένες σχολές, είτε λόγω της ίδιας της επιστήμης. Διδακτορικό ας πούμε στην ιστορία της τέχνης (λέω εγώ τώρα, δεν ξέρω αν υφίσταται), δύσκολα να θεωρηθεί καλή επένδυση των τεσσάρων χρόνων. Επίσης υπάρχει και το φαινόμενο πολλοί φοιτητές, επειδή φοβούνται την αγορά εργασίας ή επειδή δεν έχουν κάτι καλύτερο στον ορίζοντα ή επειδή δεν μπορούν/δεν θέλουν να φύγουν έξω κ.λ.π. αποφασίζουν να κάνουν διδακτορικό, απλά για να έχουν κάτι να κάνουν. Και ουσιαστικά, επειδή δεν το ξεκινάνε συνειδητοποιημένοι όπως θα έπρεπε, δεν αποδίδουν, όσο θα μπορούσαν. Βάλε και στην εξίσωση τα προβλήματα από έλλειψη πόρων κ.λ.π. και ναι, το πράγμα χαλάει.
Όπως και να έχει, ξεκαβάλα εσύ λίγο, που ας πούμε αναφέρεσαι στον Gauss, λες και εσύ είσαι από τους ελάχιστους άξιους λολ
Και για την αρχική ερώτηση του θέματος:
Έχεις δίκιο. Πρέπει να γίνουν αλλαγές. Δεν γίνεται να παράγουμε κάθε χρόνο και να χρηματοδοτούμε κιόλας 100 σχολές ιστορίας, φιλοσοφίας, νομικής κ.λ.π. όταν ξεκάθαρα η αγορά εργασίας δεν προσανατολίζεται εκεί και όταν έχουμε υπερκορεσμό. Να μην καταργηθούν τελειώς προφανώς, όλα χρειάζονται, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό. Γιατί το κράτος χάνει, όταν κάθε χρόνο βγαίνουν πχ 500 δικηγόροι ή ιστορικοί. Τι θα κάνουν αυτοί? Πώς θα δώσουν πίσω στο κράτος, όταν δεν θα μπορούν να βρουν δουλειά, επειδή δεν υπάρχει ζήτηση? Περισσότερο πρέπει να προωθούμε σχολές που έχουν μεγάλη ζήτηση, όπως προγραμματιστές, μηχανικοί κ.λ.π. Και εννοείται, πως πρέπει να σταματήσει η απαξίωση και να δοθεί βαρύτητα και στις άλλες δουλειές, εκτός πανεπιστημίου. Αλλά δύσκολα η κοινωνία να μην χαρακτηρίσει κάποιον βλάκα ή όχι τόσο έξυπνο, τέλος πάντων, όταν αυτός ασχολείται με την κτηνοτροφία φερειπείν. Αλλά αυτό κάλλιστα μπορεί να αλλάξει, αν αρχίσει και δίνεται εκεί focus.
Και σε όποιον είναι της απόψεως ότι πρέπει να έχει την ελευθερία να σπουδάζει ό,τι θέλει, ε η ζωή είναι σκληρή τι να κάνουμε. Το γενικότερο σύνολο έχει προτεραιότητα. Αν θέλει να σπουδάσει κάτι, ας πάει σε ιδιωτικό, αλλιώς ας κάνει κάτι στο οποίο υπάρχει ζήτηση ή να ανταγωνιστεί περισσότερους για να μπει εκεί που θέλει.
Όχι βέβαια, ότι στην Ελλάδα με την έλλειψη βιομηχανιών και εταιρειών δεν υπάρχει κορεσμός σε μηχανικούς, προγραμματιστές, μαθηματικούς... Αλλά τουλάχιστον παγκοσμίως, περισσότεροι θα ζητήσουν έναν ξέρωγω προγραμματιστή, παρά έναν απόφοιτο από το ιστορικό. Σαν πρόταση πάντως, καλό θα είναι, για αρχή, να γίνεται ένας διαχωρισμός, μέχρι και το γυμνάσιο, ώστε κάποιοι, ανάλογα με τις επιδόσεις τους, να πάνε Πανεπιστήμιο και οι υπόλοιποι στις άλλες δουλειές που υπάρχουν. Αυτό βέβαια, θα προυποθέτει καλή αξιολόγηση, βελτίωσω κάποιων υποδομών και πολλά άλλα.