Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
15-09-19
12:43
αμα συγκρινουμε με το ποσοστο των αριστουχων των αγγλικων πανεπιστημιων (που πολλοι τα θεωρουν απο τα καλυτερα του κοσμου) θα δουμε οτι μια χαρα ειναι το ποσοστο https://www.bbc.com/news/education-42649381 . Εδω βλεπουμε οτι οι αριστουχοι των αγγλικων πανεπιστημιων ειναι 1 στους 4. δε βλεπω καποιο προβλημα λοιπον.
Άκαιρη η σύγκριση, νομίζω. Σκέψου ότι συγκρίνεις μαθητές γυμνασίων και λυκείων με φοιτητές πανεπιστημίων. Για την ακρίβεια:
- Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν έχει προηγηθεί διαδικασία «διαλογής» (π.χ. πανελλήνιες/εισαγωγή σε πανεπιστήμια), όπως στα πανεπιστήμια.
- Ακριβώς επειδή τα βρετανικά πανεπιστήμια θεωρούνται από τα καλύτερα του κόσμου, είναι αναμενόμενο και οι φοιτητές τους να έχουν, εν γένει, επιδόσεις πάνω από τον παγκόσμιο μέσο όρο - άλλωστε, αυτός είναι ένας από τους λόγους που σε πολλές κατατάξεις έχουν υψηλές θέσεις.\
Επίσης, 181.000 αριστεία σε σύνολο ~610.000 μαθητών δευτεροβάθμιας είναι ~29,67%, δηλαδή πάνω από 1 στους 4 (25%).
Τέλος, σε εμάς τα αριστεία αναφέρονται σε ιδιαίτερα ψηλούς βαθμούς, ενώ το "first" των Βρετανών είναι το 70%+, δηλαδή κάτι πάνω από 14. Αν θες, μπορείς να ψάξεις σε σχέση με το φαινόμενο του "grade inflation", ή/και να δεις π.χ. το ακόλουθο άρθρο που είναι αρκετά κατατοπιστικό ως προς το γιατί και πώς στη Μ. Βρετανία από το 1994 μέχρι το 2019 τα "first" έχουν ανέβει από το 7% στο 29% των πτυχιούχων.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
14-09-19
20:12
H περιγραφική αξιολόγηση μου φαίνεται ουτοπική και πως θα έχει αρνητικά αποτελέσματα....πιστεύω όσοι καθηγητές είναι σωστοί και κρίνουν αντικειμενικά είναι σε θέση να αξιολογήσουν πραγματικά τους μαθητές με το ισχύον σύστημα βαθμολόγησης...το βλέπουν μέσα από τα τεστ,τα διαγωνίσματα αλλά και τη γενική επίδοση και τις ικανότητες του μαθητή σε ζητήματα και ασκησεις μέσα στην τάξη... τώρα σε όλη μας τη ζωή αξιολογουμαστε έτσι...οι μαθητές θα πρέπει να αξιολογούνται όπως και τώρα γιατί με αριθμητική κλίμακα θα αξιολογηθούν και στις πανελλήνιες και στο πανεπιστήμιο...οι καθηγητές που βάζουν πλασματικούς βαθμούς είναι η μειοψηφία και η μεγάλη έκταση του φαινομένου δεν παρατηρείται σε ψεύτικες ψηλες βαθμολογιες...που ίσα ίσα εκεί είναι αντικειμενικοι γατί υπάρχει και θεμιτός ανταγωνισμός αλλά σε βαθμολογίες λίγο πάνω από τη βάση ώστε να μη "μεινουν" πολλοί μαθητές...προσωπική μου άποψη βεβαια
Κοίτα, για την ένταξη στα πανεπιστήμια υπάρχουν και άλλα μοντέλα, επομένως δε χρειάζεται να παίρνουμε τις πανελλήνιες σαν να είναι ο «μονόδρομος». Απλά χρειάζεται συντεταγμένη και ώριμη αντιμετώπιση από την πολιτεία, κάτι που οι τελευταίες κυβερνήσεις δεν έχουν διάθεση να κάνουν (μιας και απλώς το να αλλάζεις τα μαθήματα και τη μορφή της εξέτασης «ανακατεύοντας την τράπουλα» δεν έχει ιδιαίτερη παιδαγωγική αξία).
Επίσης, μην ξεχνάμε ότι οι μαθητές δεν είναι μηχανήματα που απλά πρέπει να μπουν στο σχολείο για να μάθουν «πέντε πράγματα» (αλίμονο κι αν είναι μόνο πέντε) και να βγουν έτοιμοι για να γίνουν «καλοί εργαζόμενοι». Τα παιδιά (οι μαθητές, εντός του σχολικού πλαισίου) έχουν και συναισθήματα, έχουν και κλίσεις, έχουν και χίλιες δυο άλλες πλευρές της προσωπικότητάς τους που το σχολείο οφείλει να τα βοηθήσει να αναπτύξουν. Όμως, με ένα ανταγωνιστικό σύστημα αξιολόγησης των ακαδημαϊκών του επιδόσεων, το βάρος πέφτει, μοιραία σε αυτές. Δηλαδή, το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει την ευαισθησία να διακρίνει ότι η γυμναστική δεν πρέπει να μετρά στον μέσο όρο γιατί θα «έριχνε» παιδιά που δεν έχουν κάποια έφεση στα αθλήματα, αλλά δεν φροντίζει να βοηθήσει παιδιά που δεν έχουν έφεση στα μαθηματικά/αρχαία/έκθεση/φυσική; Δηλαδή, είμαστε τόσο αφελείς, σε επίπεδο διοίκησης, που πιστεύουμε ότι ένα παιδί δε στενοχωριέται που διαρκώς «αποτυγχάνει» σε εξετάσεις και βαθμούς κ.λπ.; Πέρα από το «καλό το 12 αλλά θέλεις δουλειά», τι άλλο ακούει ένας μαθητής που δεν είναι το δυνατό του σημείο (για διάφορους λόγους) τα ακαδημαϊκά;
Σε τελική ανάλυση, το σχολείο πρέπει να βοηθά τους μαθητές να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, τον δικό τους εαυτό, και όχι να τα οδηγεί σε έναν συγκεκριμένο «εαυτό», όποιος και αν είναι αυτός. Γι' αυτό θεωρώ και ότι η αξιολόγηση κλίμακας είναι «καμένο χαρτί»· δε βοηθά τον μαθητή να δει τι πρέπει να βελτιώσει, απλά του «ανακοινώνει» σε τι κατάσταση βρίσκεται. Άλλωστε, δεν μπορούμε να περιμένουμε ένας μαθητής και μία οικογένεια να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα από έναν αριθμό. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή αλληλεπίδραση με την οικογένεια, να ενημερώνει και να μη μένει στον «βαθμό» και την πεντάλεπτη κουβέντα την ημέρα απόδοσης των βαθμών. Και αυτόν τον σκοπό εξυπηρετεί η πλήρης περιγραφική αξιολόγηση (έκθεση αξιολόγησης για τον μαθητή κ.λπ.). Οπότε, θεωρώ ότι πρέπει να της δώσουμε μια ευκαιρία.
Τέλος, για το πόσοι βαθμοί μπαίνουν χαριστικά, μιας και έδωσες πρόσφατα, σκέψου πόσοι συμμαθητές σου έγραψαν πάνω από 1-2 μονάδες χειρότερα στις πανελλήνιες από ότι στους βαθμούς τους και θα δεις ότι είναι αρκετοί, τελικά, αυτοί που «κερνάνε» μονάδες.
Υ.Γ.: Για τους «σωστούς και αντικειμενικούς» εκπαιδευτικούς, σκέψου πόσο δύσκολο είναι να είναι κανείς «αντικειμενικός» όταν καλείται μέσω μόνο ενός αριθμού να αξιολογήσει έναν άνθρωπο (τον μαθητή) και μία διαδικασία (τη διδασκαλία) ως προς τόσους πολλούς παράγοντες. Θα λάβει υπ' όψιν του και τη δική του επίδραση; Πόσο καλός ήταν στη δουλειά του; Μήπως κάποια λάθη του έκαναν πιο δύσκολη τη διδασκαλία; Κι αν ναι, πώς το προσμετρά αυτό στον βαθμό; Και χίλια δυο άλλα πράγματα; Γενικά, η «αντικειμενικότητα» και ο ρεαλισμός είναι μάλλον οι πιο «ουτοπικές» ιδέες που έχουμε φανταστεί. (Σκέψου ότι όλα όσα λέω αυτήν τη στιγμή, όλα όσα θα πω, όλα όσα θα ακούσω, όσο κι αν δεν το θέλω, είναι υποκειμενικές απόψεις).
Καμιά σχέση. Στην δουλειά σου κρίνεσαι καθημερινά επειδή δουλεύεις καθημερινά και αυτό που κρίνεται είναι αυτό που παραγεις το αποτέλεσμα δηλαδη. Δεν νομίζω κάποιος εργοδότης να κρίνει την προσπάθεια και όχι το εργο. Αν εσύ μπορείς να φέρεις κάτι εις πέρας αλλά ένας άλλος εργαζόμενος όχι τότε το αφεντικό δεν θα εκτιμήσει την καλή του διάθεση να το κάνει αλλά το αποτέλεσμα. Γενικά πιστεύω άκυρη η σύγκριση σχολειο-δουλεια.
Η διάθεση να βελτιωθεί είναι κάτι διαφορετικό από το θα βελτιωθεί και από το θα γίνει πολύ καλος. Γενικά ο βαθμός τι πιστεύεις πρέπει ακριβώς να δείχνει; Το ποσό καλός είναι κανείς σε ένα μάθημα ή ρναν συμψηφισμό του πόσο καλός είναι, αν ασχολείται στο σπίτι και αν "συμμετέχει" στο μάθημα;
Ο βαθμός, κατ' εμέ, είναι παρωχημένος και πολύ περιορισμένο μέσο αξιολόγησης. Γενικά, δε θα έπρεπε να προχωράμε σε μία «εργασιοποίηση» της σχολικής τάξης. Δεν είναι δουλειά το σχολείο και δεν πρέπει, πλέον, να υπάρχει μόνο για να βγάζει εργαζόμενους. Συνεπώς, δε θα έπρεπε να αναμένουμε αξιολόγηση με όρους αγοράς εργασίας. Σε αυτό, νομίζω, συμφωνούμε.
Ωστόσο, μιας και έχουμε μία τρέχουσα κατάσταση και ένα δεδομένο σύστημα («βαθμοί»), ο τελικός βαθμός μπορεί πράγματι να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τελικό γραπτό (προαγωγή/απόλυση/επανεξέταση). Ωστόσο, οι ενδιάμεσοι βαθμοί (τεστ, διαγωνίσματα, συμμετοχή κ.λπ.), μπορούν να παραμένουν σε ένα περιγραφικό επίπεδο. Ακόμα και με το ισχύον σύστημα, ένας εκπαιδευτικός μπορεί να κρατά την αξιολόγηση εντός του τετραμήνου σε ένα επίπεδο σχετικής αξιολόγησης (για κάθε μαθητή ξεχωριστά) και να προβαίνει σε συγκριτική αξιολόγηση μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο (π.χ. απολυτήριες/προαγωγικές εξετάσεις).
Σε αυτό παίζει, όμως, μεγάλο ρόλο και το τι εξετάζεις στο τέλος. Έχει διδαχθεί η ύλη που εξετάζεται; Καλύπτουν τα θέματα όλη την ύλη; Έχουν δει οι μαθητές παρόμοιο υλικό μέσα στη χρονιά; Δεν είναι οι τελικές εξετάσεις ώρα για «καινοτομίες» κ.λπ., ειδικά σε ένα δύσκαμπτο σύστημα όπως το ελληνικό. Αν θέλουμε να απαιτούμε από τους μαθητές να έχουν κριτική σκέψη και να την επιδεικνύουν σε συνθήκες εξέτασης, ας τους έχουμε προπονήσει μέσα στη χρονιά.
Συνοψίζοντας, κάθε άλλη αξιολόγηση θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται περιγραφικά και πάντα συναρτήσει του προηγούμενου επιπέδου του μαθητή. Εντούτοις, δεδομένου ότι ζούμε σε έναν κόσμο όχι αγγελικά πλασμένο, ο τελικός βαθμός μπορεί να είναι συνάρτηση του τελικού γραπτού (ίσως με στάθμιση του προφορικού, όπως παλαιότερα), αρκεί το τελικό γραπτό να πληροί τις προηγούμενες προϋποθέσεις. Έτσι, ο βαθμός δείχνει μεν μόνο την «ακαδημαϊκή» πορεία του μαθητή - αφού δεν μπορεί να κάνει αλλιώς - αλλά η συνολική αξιολόγηση μέσα στην χρονιά γίνεται πιο πολυπαραγοντική και ουσιώδης για τον ίδιο τον μαθητή.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι σκέτοι «βαθμοί» είναι ελλιπείς ως μέσο αξιολόγησης.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
14-09-19
18:14
Το υπόλοιπο είναι η προφορική συμμετοχή και οι ασκήσεις για το σπιτι; Για μένα η προφορική συμμετοχή δεν λέει κατι. Ότι τι δηλαδή επειδή δείχνει κάποιος ενδιαφέρον για ένα μάθημα αυτό σημαίνει ότι είναι και καλός; Απλώς ο βαθμός θα ανέβει γιατί ο καθηγητής θα πει κρίμα το παιδακι. Όσον αφορά την εργασία στο σπίτι επίσης θεωρώ ότι έτσι όπως είναι τώρα δεν μπορεί να παίζει ρόλο στον βαθμο. Το να βάλει ο καθηγητής τις ασκήσεις 1,2,3 για το σπίτι και επειδή τις έκανε ο Κώστας και όχι ο Γιάννης ο Κώστας να έχει μπόνους στο βαθμό το θεωρώ επίσης λαθος. Μόνο αν η δουλειά για το σπίτι ήταν κάποιο μεγάλο πρότζεκτ για όλη την διάρκεια της χρονιάς θεωρώ ότι έχει το "δικαίωμα" να παίζει ρόλο στον βαθμο
Εχμ... Ναι, ένας μαθητής που δείχνει ενδιαφέρον με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δείχνει ότι έχει, αν μη τι άλλο, διάθεση να βελτιωθεί. Και, για να διατηρηθεί αυτή η διάθεση πρέπει να έχει την κατάλληλη ανατροφοδότηση, έτσι ώστε, από διάθεση να μετουσιωθεί σε αποτέλεσμα (π.χ. μαθησιακό). Οπότε, με το στρεβλό σύστημα που έχουμε στα χέρια μας, ναι, θα ανέβει ο βαθμός. Αντίστοιχα, σε ένα σύστημα περιγραφικής αξιολόγησης θα αναγραφόταν στην αξιολόγηση, σίγουρα.
Μην ξεχνάμε ότι, σε ό,τι αφορά το σχολείο και την αξιολόγηση των μαθητών, έχουμε να κάνουμε με παιδιά. Επομένως, η επιείκεια είναι, εν μέρει, θεμιτή (όχι το «χάιδεμα», όμως).
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
14-09-19
10:53
Εγώ θα συμφωνήσω με τον @Indiana Jones (τον δικό μας, όχι του George Lucas) σε ό,τι έχει να κάνει με την περιγραφική αξιολόγηση. Σε τελική ανάλυση, τι πάει να πει το «19» στα μαθηματικά; Δηλαδή, ο μαθητής είναι 95% καλός στην πρόσθεση, 95% στην αφαίρεση, 95% καλός στο να υπολογίζει ολοκληρώματα κ.ο.κ.; Ή μήπως είναι ένας μέσος όρος των δεξιοτήτων του μαθητή; Δηλαδή ο μαθητής είναι 90% καλός στα όρια, 100% ακριβής στην τριγωνομετρία κ.λπ.; Και η μαθηματική διαίσθηση; Πώς τη μετράμε αυτή; Ή, ακόμα καλύτερα, γιατί η Μαρία που είναι μαστόρισσα στα όρια και, γενικά στους αλγεβρικούς χειρισμούς να θεωρείται καλύτερη (19) από τον Κωστάκη που δεν είναι τόσο καλός στα τεχνάσματα κ.λπ., αλλά έχει εξαιρετικά πλούσιες αναπαραστάσεις για τις έννοιες που χειρίζεται; (π.χ. απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις γραφικά) Σε τελική ανάλυση, και οι δύο μαθητές έχουν ισχυρά σημεία, απλά βρίσκονται σε διαφορετικούς άξονες.
Κι όταν λέμε περιγραφική αξιολόγηση δεν εννοούμε «Καλός είναι, μωρέ, λίγη δουλειά θέλει», αλλά κανονική έκθεση αξιολόγησης που, πέρα από τα τεχνικά ζητήματα του μαθήματος, να περιλαμβάνει και τη συναισθηματική υπόσταση του μαθητή, τις αντιλήψεις, τις πεποιθήσεις και τη δράση του στην τάξη. Αλλά μάλλον αυτό δε μας βοηθάει να λέμε ότι «το παιδί μου είναι καλύτερο από του γείτονα».
Οπότε, και τα αριστεία, έτσι γενικά και αόριστα, τι νόημα έχουν; Να πούμε ότι ένας μαθητής διακρίθηκε για τις επιδόσεις του σε έναν διαγωνισμό, σε μία ολυμπιάδα (αθλητική ή ακαδημαϊκή), να πούμε ότι διακρίθηκε για μία ενέργειά του, να το καταλάβω, αυτό είναι δείγμα αριστείας. Τώρα, το να διακρίνουμε τα παιδιά σε «καλούς» μαθητές και «κακούς» μαθητές με 10-15 βαθμούς να το καθορίζουν, δε νομίζω να είναι η θεμιτή αριστεία.
Κι όταν λέμε περιγραφική αξιολόγηση δεν εννοούμε «Καλός είναι, μωρέ, λίγη δουλειά θέλει», αλλά κανονική έκθεση αξιολόγησης που, πέρα από τα τεχνικά ζητήματα του μαθήματος, να περιλαμβάνει και τη συναισθηματική υπόσταση του μαθητή, τις αντιλήψεις, τις πεποιθήσεις και τη δράση του στην τάξη. Αλλά μάλλον αυτό δε μας βοηθάει να λέμε ότι «το παιδί μου είναι καλύτερο από του γείτονα».
Οπότε, και τα αριστεία, έτσι γενικά και αόριστα, τι νόημα έχουν; Να πούμε ότι ένας μαθητής διακρίθηκε για τις επιδόσεις του σε έναν διαγωνισμό, σε μία ολυμπιάδα (αθλητική ή ακαδημαϊκή), να πούμε ότι διακρίθηκε για μία ενέργειά του, να το καταλάβω, αυτό είναι δείγμα αριστείας. Τώρα, το να διακρίνουμε τα παιδιά σε «καλούς» μαθητές και «κακούς» μαθητές με 10-15 βαθμούς να το καθορίζουν, δε νομίζω να είναι η θεμιτή αριστεία.