Πύρος
Τιμώμενο Μέλος
Ο Γιώργος Μάριος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Φοιτητής του τμήματος Πολιτισμού & Δημιουργικών Μέσων & Βιομηχανιών Θεσσαλίας. Έχει γράψει 1,736 μηνύματα.
02-08-19
14:23
Συμφωνώ απόλυτα με την @Gate4, δεν μπορούμε να συνδέουμε αυτό το θέμα με την θρησκεία και τον χριστιανισμό γενικότερα. Εγώ προσωπικά μεγάλωσα με μητέρα έντονα θρησκευόμενη, πάω εκκλησία και κατηχητικό από μικρό παιδάκι και έμαθα να μην βρίζω τα Θεία. Πιστεύω πολύ στο Θεό από επιλογή και προσωπική μου φιλοσοφία ζωής, απλώς δεν πιστεύω με τον παραδοσιακό τρόπο (δεν πιστεύω στις νηστείες, στις διάφορες προσταγές, στην εξομολόγηση κ.λπ.) και ούτε δέχομαι τον κλήρο και τις εκκλησιαστικές παραδόσεις τόσο εύκολα.
Παρόλα αυτά, νομίζω ότι μέχρι ενός σημείου μπορώ να δω τα πράγματα κάπως αποστασιοποιημένα, έτσι καταλήγω στο δικό μου συμπέρασμα, ότι η τόσο ''ισχυρή'' (φαινομενικά) σύνδεση του σχολείου και της εκκλησίας, είναι απλώς λάθος. Μπορώ να κατανοήσω πολλά πράγματα. Βλέπω τις απόψεις αυτών που υποστηρίζουν ότι:
1. επίσημη θρησκεία βάσει Συντάγματος είναι η Ορθοδοξία --> άρα εφαρμογή της στους ελληνικούς θεσμούς π.χ. σχολείο
2. Σταυρός στη σημαία, εικόνες, ιστορία --> φιλοπατρία + θρησκεία πάντα μαζί (το οποίο είναι αμφιλεγόμενο βέβαια)
3. όποιος θέλει δεν κάνει, είναι προσωπική υπόθεση
Όμως...
Θεωρώ ότι η θρησκεία, είτε είναι επίσημη στο Σύνταγμα είτε όχι, ακριβώς επειδή είναι ζήτημα προσωπικό και εσωτερικής φιλοσοφίας, δεν θα έπρεπε να έχει και ουσιαστικά δεν έχει, καμία σχέση με το σχολείο και όλους αυτούς τους κανονικά ουδέτερους θεσμούς. Σε όσους λέτε ότι δεν υπάρχει στιγματισμός αν δεν κάνεις προσευχή, να ξέρετε ότι εσείς βιώσατε το περίεργο. Το σύνηθες είναι τα παιδιά που αποφασίζουν να μην συμμετέχουν, να είναι δακτυλοδεικτούμενα και να έρχονται σε ρήξη με τους καθηγητές. Έχω άπειρα παραδείγματα τέτοιων παιδιών στην περιοχή μου και για να είμαι ειλικρινής (χωρίς να θέλω να γενικολογώ) όσα παιδιά γνωρίζω από όλη την Ελλάδα που δεν κάνουν προσευχή συνειδητά, πάντα έχουν να κάνουν με κάποιον καθηγητή ή με τον διευθυντή του σχολείου.
Το σχολείο δεν θα έπρεπε να σχετίζεται με την εκκλησία. Σαφώς και η θρησκεία χρειάζεται ως γνώση. Θρησκευτικά μαθήματα για όλες τις θρησκείες, ίσως ανάλυση του χριστιανισμού (περισσότερο λόγω των διαδαγμάτων περί αγάπης, ενότητας κ.λπ.), αναφορές στο ιστορικό πλαίσιο κάθε θρησκείας κ.α. ναι, τα θεωρώ σημαντικά για την καθολική καλλιέργεια του παιδιού, και η θρησκειολογία θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα.
Ως προς τις εικόνες, παρότι προσωπικά θα ήθελα να υπάρχουν στις τάξεις (ακριβώς επειδή έχω πολύ έντονη προσωπική σύνδεση μαζί τους), πιστεύω ότι ιδανικά θα έπρεπε να λείπουν, εφόσον όπως ανέφερα, το σχολείο δεν θα έπρεπε να έχει θρησκεία (στο μυαλό μου τουλάχιστον). Θα έπρεπε να ενημερώνει για αυτή, όχι όμως και να ταυτίζεται μαζί της.
Τώρα αν αυτό προκαλούσε εκρήξεις θυμού και ξυπνούσε τις ανασφάλειες και τον αρτηριοσκληρωτισμό του δογματικού ελληνάρα που τις περισσότερες φορές δεν έχει μπει καν στην διαδικασία της επίπονης σκέψης και της διεύρυνσης μέσω της κατανόησης του διαφορετικού (όχι της αποδοχής, απλώς της κατανόησης), εμένα τι με νοιάζει;
(δεν έχω σκοπό με αυτό το φιλικό και αττάκ φρη μήνυμα να προκαλέσω θυμό, έριδα ή διαμάχη)
Παρόλα αυτά, νομίζω ότι μέχρι ενός σημείου μπορώ να δω τα πράγματα κάπως αποστασιοποιημένα, έτσι καταλήγω στο δικό μου συμπέρασμα, ότι η τόσο ''ισχυρή'' (φαινομενικά) σύνδεση του σχολείου και της εκκλησίας, είναι απλώς λάθος. Μπορώ να κατανοήσω πολλά πράγματα. Βλέπω τις απόψεις αυτών που υποστηρίζουν ότι:
1. επίσημη θρησκεία βάσει Συντάγματος είναι η Ορθοδοξία --> άρα εφαρμογή της στους ελληνικούς θεσμούς π.χ. σχολείο
2. Σταυρός στη σημαία, εικόνες, ιστορία --> φιλοπατρία + θρησκεία πάντα μαζί (το οποίο είναι αμφιλεγόμενο βέβαια)
3. όποιος θέλει δεν κάνει, είναι προσωπική υπόθεση
Όμως...
Θεωρώ ότι η θρησκεία, είτε είναι επίσημη στο Σύνταγμα είτε όχι, ακριβώς επειδή είναι ζήτημα προσωπικό και εσωτερικής φιλοσοφίας, δεν θα έπρεπε να έχει και ουσιαστικά δεν έχει, καμία σχέση με το σχολείο και όλους αυτούς τους κανονικά ουδέτερους θεσμούς. Σε όσους λέτε ότι δεν υπάρχει στιγματισμός αν δεν κάνεις προσευχή, να ξέρετε ότι εσείς βιώσατε το περίεργο. Το σύνηθες είναι τα παιδιά που αποφασίζουν να μην συμμετέχουν, να είναι δακτυλοδεικτούμενα και να έρχονται σε ρήξη με τους καθηγητές. Έχω άπειρα παραδείγματα τέτοιων παιδιών στην περιοχή μου και για να είμαι ειλικρινής (χωρίς να θέλω να γενικολογώ) όσα παιδιά γνωρίζω από όλη την Ελλάδα που δεν κάνουν προσευχή συνειδητά, πάντα έχουν να κάνουν με κάποιον καθηγητή ή με τον διευθυντή του σχολείου.
Το σχολείο δεν θα έπρεπε να σχετίζεται με την εκκλησία. Σαφώς και η θρησκεία χρειάζεται ως γνώση. Θρησκευτικά μαθήματα για όλες τις θρησκείες, ίσως ανάλυση του χριστιανισμού (περισσότερο λόγω των διαδαγμάτων περί αγάπης, ενότητας κ.λπ.), αναφορές στο ιστορικό πλαίσιο κάθε θρησκείας κ.α. ναι, τα θεωρώ σημαντικά για την καθολική καλλιέργεια του παιδιού, και η θρησκειολογία θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα.
Ως προς τις εικόνες, παρότι προσωπικά θα ήθελα να υπάρχουν στις τάξεις (ακριβώς επειδή έχω πολύ έντονη προσωπική σύνδεση μαζί τους), πιστεύω ότι ιδανικά θα έπρεπε να λείπουν, εφόσον όπως ανέφερα, το σχολείο δεν θα έπρεπε να έχει θρησκεία (στο μυαλό μου τουλάχιστον). Θα έπρεπε να ενημερώνει για αυτή, όχι όμως και να ταυτίζεται μαζί της.
Τώρα αν αυτό προκαλούσε εκρήξεις θυμού και ξυπνούσε τις ανασφάλειες και τον αρτηριοσκληρωτισμό του δογματικού ελληνάρα που τις περισσότερες φορές δεν έχει μπει καν στην διαδικασία της επίπονης σκέψης και της διεύρυνσης μέσω της κατανόησης του διαφορετικού (όχι της αποδοχής, απλώς της κατανόησης), εμένα τι με νοιάζει;
(δεν έχω σκοπό με αυτό το φιλικό και αττάκ φρη μήνυμα να προκαλέσω θυμό, έριδα ή διαμάχη)