Revekka
Τιμώμενο Μέλος
Η Revekka αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών, Καθηγητής Πανεπιστημίου και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 22,453 μηνύματα.
12-06-19
07:41
Καλημέρα σε όλους,
Μερικές σκόρπιες σκέψεις, πραγματικά σκόρπιες όμως γιατί προσπάθησα να κρατήσω παραθέσεις από τα κατεβατά σας και δεν τα κατάφερα. Αν όμως μου ξέφυγαν κάποια και τα είπατε ή κάποια τα έπιασα λάθος feel free να με κράξετε.
Η έκθεση είναι απαραίτητη σε όλα τα επαγγέλματα γιατί πρέπει να μάθουν όλοι να γράφουν μια παράγραφο που έχει συνοχή. Και το λέω, έχοντας στο μεταπτυχιακό παιδιά που τελείωσαν πληροφορική για παράδειγμα (γιατί κάποια μεταπτυχιακά είναι διεπιστημονικά) και υπάρχει μεγάλο θέμα, όσο καλή πρόθεση και αν υπάρχει. Ακόμα και ο υδραυλικός θα έπρεπε να ξέρει να γράφει μια παράγραφο για το τιμολόγιο που θα κόψει. ΚΑΙ ΟΧΙ, δεν είναι αυτονόητο. Επίσης, ακόμα και οι θετικές επιστήμες, θα χρειαστεί να γράψουν εργασίες, πτυχιακές, διπλωματικές, διδακτορικά, προτάσεις για ερευνητικά προγράμματα. Ή, αν δεν το πάμε ακαδημαϊκά, θα γράψουν βιογραφικά, cover letters για δουλειές, report για τη δουλειά τους, μέιλ στον διευθυντή τους. . Τί θέλω να πω...; Η έκθεση έχει τη λογική της δομημένης και λογικής σκέψης. Αυτό πρέπει να κατανοήσουν και όσοι δίνουν τα λεφτά τους στα φροντιστήρια.
Δεύτερο σημείο: Το άγχος είναι στοιχείο της μετέπειτα πορείας της ζωής μας, όποια δουλειά και αν κάνεις. Trust me στα 35. Είτε είσαι στα ακαδημαϊκά, είτε είσαι στον επαγγελματικό στίβο (για να βάλω και ένα κλισέ δημοσιογραφικό). Και καμία δουλειά δεν είναι λιγότερο σημαντική από άλλη, μην πέφτετε σε αυτήν την παγίδα. Κατά τη γνώμη μου ας πούμε, μία από τις πιο δύσκολες δουλειές είναι αυτή του δασκάλου/της δασκάλας δημοτικού. Γιατί αν πετύχεις κάποιον/κάποια και είναι καφενείο, αυτό το παιδάκι θα έχει "κουσούρια" για όλη του τη ζωή. Άρα ναι, θα πρέπει να μπορεί κάποιος να το διαχειριστεί το άγχος. Αυτό μαθαίνεται. Επίσης αυτό σε μεγάλο βαθμό το καταπολεμάς αν πας προετοιμασμένος 100% για ό,τι κάνεις. Αν με πιάνετε.
Τρίτο σημείο: Μην πέφτετε στην παγίδα άλλων εκπαιδευτικών συστημάτων. Έχω δει το αγγλικό και έχω πάει σε συνέδρια σε πανεπιστήμια πολύ μεγάλα στο εξωτερικό και έχω δει ένα δείγμα. Δεν μπορείς να κολλήσεις τίποτα αυτούσιο πάνω σου. Θέλει από το μηδέν αυτή η διαδικασία. Συστήματα που θαυμάζουμε, έχουν μεγάλα κουσούρια.
Τέταρτο: Για τα μεταπτυχιακά, μπαίνουμε σε άλλα μονοπάτια λόγω χρηματοδότησης και οργάνωσης. Κανένα μεταπτυχιακό-εκτός αν μου έχει ξεφύγει κάποιο- δεν έχει δημόσιο διαγωνισμό γιατί το κάθε ένα έχει διαφορετικό κανονισμό και κριτήρια εισαγωγής. Τα προπτυχιακά έχουν όλα τον ίδιο τρόπο εισαγωγής και τα ίδια προαπαιτούμενα (το σχολείο). Τα μεταπτυχιακά όχι. Πολύ χρονοβόρο και κοστοβόρο να είναι πανελλήνιοι οι διαγωνισμοί με την έννοια των πανελληνίων. Γιατί δημόσιοι είναι. Δεν γίνονται ιδιωτικά, όποιος θέλει δωρεάν συμμετέχει.
Σόρρυ για το κατεβατό!
Μερικές σκόρπιες σκέψεις, πραγματικά σκόρπιες όμως γιατί προσπάθησα να κρατήσω παραθέσεις από τα κατεβατά σας και δεν τα κατάφερα. Αν όμως μου ξέφυγαν κάποια και τα είπατε ή κάποια τα έπιασα λάθος feel free να με κράξετε.
Η έκθεση είναι απαραίτητη σε όλα τα επαγγέλματα γιατί πρέπει να μάθουν όλοι να γράφουν μια παράγραφο που έχει συνοχή. Και το λέω, έχοντας στο μεταπτυχιακό παιδιά που τελείωσαν πληροφορική για παράδειγμα (γιατί κάποια μεταπτυχιακά είναι διεπιστημονικά) και υπάρχει μεγάλο θέμα, όσο καλή πρόθεση και αν υπάρχει. Ακόμα και ο υδραυλικός θα έπρεπε να ξέρει να γράφει μια παράγραφο για το τιμολόγιο που θα κόψει. ΚΑΙ ΟΧΙ, δεν είναι αυτονόητο. Επίσης, ακόμα και οι θετικές επιστήμες, θα χρειαστεί να γράψουν εργασίες, πτυχιακές, διπλωματικές, διδακτορικά, προτάσεις για ερευνητικά προγράμματα. Ή, αν δεν το πάμε ακαδημαϊκά, θα γράψουν βιογραφικά, cover letters για δουλειές, report για τη δουλειά τους, μέιλ στον διευθυντή τους. . Τί θέλω να πω...; Η έκθεση έχει τη λογική της δομημένης και λογικής σκέψης. Αυτό πρέπει να κατανοήσουν και όσοι δίνουν τα λεφτά τους στα φροντιστήρια.
Δεύτερο σημείο: Το άγχος είναι στοιχείο της μετέπειτα πορείας της ζωής μας, όποια δουλειά και αν κάνεις. Trust me στα 35. Είτε είσαι στα ακαδημαϊκά, είτε είσαι στον επαγγελματικό στίβο (για να βάλω και ένα κλισέ δημοσιογραφικό). Και καμία δουλειά δεν είναι λιγότερο σημαντική από άλλη, μην πέφτετε σε αυτήν την παγίδα. Κατά τη γνώμη μου ας πούμε, μία από τις πιο δύσκολες δουλειές είναι αυτή του δασκάλου/της δασκάλας δημοτικού. Γιατί αν πετύχεις κάποιον/κάποια και είναι καφενείο, αυτό το παιδάκι θα έχει "κουσούρια" για όλη του τη ζωή. Άρα ναι, θα πρέπει να μπορεί κάποιος να το διαχειριστεί το άγχος. Αυτό μαθαίνεται. Επίσης αυτό σε μεγάλο βαθμό το καταπολεμάς αν πας προετοιμασμένος 100% για ό,τι κάνεις. Αν με πιάνετε.
Τρίτο σημείο: Μην πέφτετε στην παγίδα άλλων εκπαιδευτικών συστημάτων. Έχω δει το αγγλικό και έχω πάει σε συνέδρια σε πανεπιστήμια πολύ μεγάλα στο εξωτερικό και έχω δει ένα δείγμα. Δεν μπορείς να κολλήσεις τίποτα αυτούσιο πάνω σου. Θέλει από το μηδέν αυτή η διαδικασία. Συστήματα που θαυμάζουμε, έχουν μεγάλα κουσούρια.
Τέταρτο: Για τα μεταπτυχιακά, μπαίνουμε σε άλλα μονοπάτια λόγω χρηματοδότησης και οργάνωσης. Κανένα μεταπτυχιακό-εκτός αν μου έχει ξεφύγει κάποιο- δεν έχει δημόσιο διαγωνισμό γιατί το κάθε ένα έχει διαφορετικό κανονισμό και κριτήρια εισαγωγής. Τα προπτυχιακά έχουν όλα τον ίδιο τρόπο εισαγωγής και τα ίδια προαπαιτούμενα (το σχολείο). Τα μεταπτυχιακά όχι. Πολύ χρονοβόρο και κοστοβόρο να είναι πανελλήνιοι οι διαγωνισμοί με την έννοια των πανελληνίων. Γιατί δημόσιοι είναι. Δεν γίνονται ιδιωτικά, όποιος θέλει δωρεάν συμμετέχει.
Σόρρυ για το κατεβατό!