Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Καθηγητής κι έχει σπουδάσει στο τμήμα Φυσικής ΕΚΠΑ (Αθήνα). Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
03-01-19
13:44
Έχω περάσει και από δημόσιο και από (μουράτο) ιδιωτικό σχολείο. Οπωσδήποτε για το καθένα υπάρχουν και πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Η γνώμη μου είναι ότι η ζυγαριά γέρνει σαφέστατα και με διαφορά υπέρ του δημόσιου σχολείου. Θα αναφέρω μερικούς λόγους.
1) Το σχολείο δεν είναι μόνον μάθηση, είναι και κοινωνία. Στο ιδιωτικό έχουμε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον και όχι αντιπροσωπευτικό του έξω κόσμου. Στο δημόσιο το παιδί θα έρθει σε επαφή με παιδιά όλων των ειδών, με αλλοδαπούς, ακόμα και με “αλήτες” και δεν θα είναι απροετοίμαστο με αυτά που θα συναντήσει στην πραγματική ζωή.
2) Στο δημόσιο οι συμμαθητές είναι παιδιά της γειτονιάς και έτσι δημιουργούνται εύκολα παρέες, φιλίες, ακόμα και σχέσεις. Τα
παιδιά του ιδιωτικού μένουν σε μεγάλες μεταξύ τους αποστάσεις, οπότε η εκτός σχολείου (ζωντανές) επαφές είναι από σπάνιες ως απαγορευμένες.
3) Το δημόσιο σχολείο (συνήθως) είναι κοντά στο σπίτι του παιδιού. Ο μαθητής του ιδιωτικού ξυπνά πολύ πρωί και ζει σημαντικό μέρος της ημέρας εγκλωβισμένος στο λεωφορείο, κάτι που συνεπάγεται και κόπωση και πιθανούς κινδύνους.
4) Είναι μύθος τα περί καλύτερων εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά. Κι εκεί υπάρχουν καλοί, μέτριοι και κακοί. Η επιλογή τους δεν γίνεται πάντα με αξιοκρατικά κριτήρια, αλλά με βάση προσωπικούς και επιχειρηματικούς λόγους. Γενικά οι εκπαιδευτικοί των ιδιωτικών βρίσκονται διαρκώς σε καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας. Δε νομίζω ότι ένας δάσκαλος θα λειτουργεί σωστά σε τέτοιες συνθήκες.
5) Τα ιδιωτικά για να δείξουν ότι “κάνουν δουλειά”, αναθέτουν στους μαθητές πολλές (συνήθως άχρηστες) επιπλέον εργασίες, με αποτέλεσμα να περιορίζουν τον ελεύθερο χρόνο τους.
6) Είναι μύθος ότι οι μαθητές των ιδιωτικών δεν χρειάζονται φροντιστήριο. Τις ίδιες ώρες με τους μαθητές των δημοσίων κάνουν είτε σε φροντιστήριο είτε σε ιδιαίτερα.
1) Το σχολείο δεν είναι μόνον μάθηση, είναι και κοινωνία. Στο ιδιωτικό έχουμε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον και όχι αντιπροσωπευτικό του έξω κόσμου. Στο δημόσιο το παιδί θα έρθει σε επαφή με παιδιά όλων των ειδών, με αλλοδαπούς, ακόμα και με “αλήτες” και δεν θα είναι απροετοίμαστο με αυτά που θα συναντήσει στην πραγματική ζωή.
2) Στο δημόσιο οι συμμαθητές είναι παιδιά της γειτονιάς και έτσι δημιουργούνται εύκολα παρέες, φιλίες, ακόμα και σχέσεις. Τα
παιδιά του ιδιωτικού μένουν σε μεγάλες μεταξύ τους αποστάσεις, οπότε η εκτός σχολείου (ζωντανές) επαφές είναι από σπάνιες ως απαγορευμένες.
3) Το δημόσιο σχολείο (συνήθως) είναι κοντά στο σπίτι του παιδιού. Ο μαθητής του ιδιωτικού ξυπνά πολύ πρωί και ζει σημαντικό μέρος της ημέρας εγκλωβισμένος στο λεωφορείο, κάτι που συνεπάγεται και κόπωση και πιθανούς κινδύνους.
4) Είναι μύθος τα περί καλύτερων εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά. Κι εκεί υπάρχουν καλοί, μέτριοι και κακοί. Η επιλογή τους δεν γίνεται πάντα με αξιοκρατικά κριτήρια, αλλά με βάση προσωπικούς και επιχειρηματικούς λόγους. Γενικά οι εκπαιδευτικοί των ιδιωτικών βρίσκονται διαρκώς σε καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας. Δε νομίζω ότι ένας δάσκαλος θα λειτουργεί σωστά σε τέτοιες συνθήκες.
5) Τα ιδιωτικά για να δείξουν ότι “κάνουν δουλειά”, αναθέτουν στους μαθητές πολλές (συνήθως άχρηστες) επιπλέον εργασίες, με αποτέλεσμα να περιορίζουν τον ελεύθερο χρόνο τους.
6) Είναι μύθος ότι οι μαθητές των ιδιωτικών δεν χρειάζονται φροντιστήριο. Τις ίδιες ώρες με τους μαθητές των δημοσίων κάνουν είτε σε φροντιστήριο είτε σε ιδιαίτερα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.