Dreamer_SW
Διάσημο μέλος
Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών, Φοιτήτρια του τμήματος Κοινωνικής Εργασίας ΠΑΔΑ και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
09-09-18
21:34
Ναι, έχω και από τα τρία είδη "πανεπιστημίου" εμπειρία ως διδάσκουσα.
Το κάθε ένα έχει τη χάρη του και διαφορετικούς τύπους φοιτητών. Διαφορετικός τρόπος λειτουργίας, διαφορετική αντιμετώπιση φοιτητών, διαφορετικές ανάγκες.
Μπορώ να πω πραγματικά πάρα πολλά, είναι άπειρα αυτά που έχω δει κατά καιρούς. Κάποια σημεία ίσως για να αρχίσει κουβέντα:
-Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν χαρίζεται. Το να είναι απέναντί σου κάποιος καθηγητής, αυτό δεν τον καθιστά και άξιο σεβασμού πέρα από το "βασικό" το ότι έχει διαβάσει πολύ στη ζωή του. Εκεί σταματά το προβάδισμά του όμως. Το λειτούργημα του καθηγητή είναι πολύ βασικό, γιατί μπορεί να αλλάξει ζωές, ειδικά για τις ηλικίες που μιλάμε.
-Το πραγματικό πρόσωπο των καθηγητών θα το δείτε στα "μικρά" μαθήματα και όχι στα μεγάλα ακροατήρια. Όταν έχεις 300 άτομα από κάτω δεν μπορείς να είσαι όπως θέλεις, πρέπει να κάνεις άλλη διαχείριση δυνάμεων και χρόνου.
-Καθηγητές και φοιτητές πρέπει να είναι κοντά, αλλά όχι φίλοι. Εύκολα χάνεται η μπάλα..
-Υπάρχουν καθηγητές που θέλουν να δώσουν πραγματικά πολλά πράγματα. Αλλά δεν υπάρχουν φοιτητές να τα πάρουν. Εμένα με ικανοποιεί αφάνταστα να με έχουν στις ευχαριστίες στις εργασίες τους ή να μου στέλνουν μετά μηνύματα να με ρωτάνε τη γνώμη τους για μεταπτυχιακά και δουλειά. Εκεί είναι η "επιτυχία μου", όχι στο να πάρουν ένα 9 ή ένα 10.
-Οι καθηγητές αντιλαμβάνονται πότε κάποιος τους πλησιάζει με μη ειλικρινείς σκοπούς. Επίσης, ξέρουν ποιοι αντιγράφουν, ποιοι δίνουν ξένες εργασίες. Απλά πολλές φορές επιλέγουν να μην το δημοσιοποιούν.
αα, ξέχασα: Σε προπτυχιακό κάνω μαθήματα για social media, στρατηγικές επικοινωνίας κλπ. Στο μεταπτυχιακό κάνω μαθήματα περί ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, επικοινωνίας μη κερδοσκοπικών οργανισμών, κοινωνικής αλληλεγγύης. Στο Κολλέγιο κάνω τα παραπάνω αλλά και γενικά μαθήματα δημοσιογραφίας, επικοινωνίας, δημοσίων σχέσεων. Στο ΕΑΠ έκανα Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία. Αυτά!
Ποιο σας άρεσε περισσότερο ή τουλάχιστον ποιο έχετε περισσότερη προτίμηση; Ναι για τον σεβασμό, ισχύει απόλυτα και σίγουρα είναι μερικοί που προκαλούν με την συμπεριφορά τους, οπότε αναγκαστικά "δεν μπορείς" να δείξεις τον ίδιο σεβασμό με αυτόν που θα δείξεις σε έναν πραγματικά εκπαιδευτικό. Και εγώ θεωρώ ότι πρόκειται για λειτούργημα σε οποιαδήποτε βαθμίδα της εκπαίδευσης. Καλά ναι στα 50+ άτομα επικρατεί βαβούρα οπότε σίγουρα χάνεται και η υπομονή του καθηγητή ακόμα και εάν είναι και ο πιο ήρεμος άνθρωπος του κόσμου. Φιλικές σχέσεις πιστεύω ότι περισσότερο αναπτύσσονται ανάμεσα σε καθηγητές που κάνουν μαζί την πτυχιακή είτε πχ συνεργάζονται σε συνέδρια, εκδηλώσεις κλπ κλπ. Ναι καταλαβαίνω πως το λέτε, αυτό με τους βαθμούς και την "σχέση σας" έξω από τους βαθμούς, απλά πολλοί φοιτητές ίσως για την εκπλήρωση απωθημένων προσδοκιών να κυνηγάνε και αυτούς. Αλλά σίγουρα θα συμφωνήσω ότι είναι πιο όμορφο να ζητάνε συμβουλές σε κάτι που αφορά περισσότερο το μέλλον τους. Βέβαια ναι, υπάρχει σίγουρα και κάποια μερίδα φοιτητών που κλείνει πόρτες και δεν θέλει να πάρει. Στο τελευταίο bullet ισχύει απόλυτα.
Ενδιαφέροντα όλα τα αντικείμενα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dreamer_SW
Διάσημο μέλος
Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών, Φοιτήτρια του τμήματος Κοινωνικής Εργασίας ΠΑΔΑ και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
09-09-18
20:07
Καλησπέρα
Λοιπόν αρχικά να ξεκινήσω ότι οι καθηγητές στα Πανεπιστήμια δεν είναι μπαμπούλες. Έχουν και εκείνοι οικογένειες με παιδιά και χωρίς, έχουν περάσει και οι ίδιοι από τα φοιτητικά έδρανα, οπότε οι περισσότεροι θέλω να πιστεύω ότι μπορούν να μπουν στην θέση μας και να καταλαβαίνουν την ψυχοσύνθεσή μας. Απλά υπάρχουν εκείνοι που κάνουν σωστά την δουλειά τους, άλλοι που απλά κάνουν την δουλειά τους και άλλοι που απλά δεν κάνουν την δουλειά τους. Τι θέλω να πω με αυτό; Υπάρχουν καθηγητές που αγαπάνε πραγματικά το αντικείμενο της επιστήμης τους και το διδάσκουν με τέτοιον τρόπο ώστε να τραβήξουν και το ενδιαφέρον των φοιτητών τους, είναι εκεί στις προσωπικές και επαγγελματικές τους ανησυχίες, και κάνουν ό,τι μπορούν για εκείνους. Μία άλλη μερίδα βλέπουν το επάγγελμα του καθηγητή ως απλά ενός δημοσίου υπαλλήλου, στόχος του οποίου είναι απλά και μόνο να καλύψουν την διδακτέα ύλη μέσα σε 13 εβδομάδες ώστε να θεωρηθεί το μάθημα διδακτέο και να μπορεί να εξεταστεί. Σε αυτούς σίγουρα θα υπάρχουν εκείνοι που διδάσκουν το μάθημα πολύ καλά και έχουν πλήρη μεταδοτικότητα, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που απλά τρέχουν δεν κάθονται να κάνουν επικοιδομητικές διαλέξεις ώστε να τις καταλάβουν οι φοιτητές τους και απλά προσπερνάν κομμάτια και ύλης για να λένε ότι τα έβγαλαν. Και αυτοί υπάγονται στην 3η κατηγορία (άλλοι που απλά δεν κάνουν την δουλειά τους). Στην 2η κατηγορία (άλλοι που απλά κάνουν την δουλειά τους) ναι μπορεί να υπάρχουν καθηγητές που θα ενδιαφερθούν για τις ανησυχίες των φοιτητών τους αλλά σε επιφανειακό βαθμό σε μία απλή συζήτηση πχ και όχι όπως εκείνοι οι εκπαιδευτικοί στην 1η κατηγορία (εκείνοι που κάνουν σωστά την δουλειά τους) που θα αναλωθούν περισσότερο και με συζητήσεις διαρκείας και σε χρόνο και σε ημέρες.
Θεωρώ πως όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία έχουν πολλές πιθανότητες να τραβήξουν και έναν φοιτητή οποίος για διάφορους λόγους δεν του άρεσε και τόσο το αντικείμενο, δεν ήταν σίγουρος εάν αυτό ήθελε δεν ξέρω , αλλά και αυτούς οι οποίοι εξαρχής είχαν πάθος για το αντικείμενο ίσως τους το αυξήσουν περισσότερο. Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτοί που απλά θα τους ακολουθήσουν οι φοιτητές που τους αρέσει η σχολή και θέλουν να πάρουν πτυχίο. Στην τρίτη κατηγορία θα είναι οι φοιτητές που ενδεχομένως ή να βγάλουν την σχολή με τα χίλια ζόρια ή να την παρατήσουν είτε επειδή δεν μπορούν να προσαρμοστούν στο ακαδημαϊκό περιβάλλον του τμήματός τους για οποιονδήποτε λόγο, είτε απλά τελικά το ενδιαφέρον τους δεν προσελκύστηκε με κανέναν τρόπο. Ας το παραδεχτούμε εξάλλου, ότι πολλές φορές και το μάθημα εάν δεν μας αρέσει ή το φοβόμαστε εάν ο καθηγητής το κάνει ενδιαφέρον, τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες και το μάθημα να το βλέπουμε με άλλη ματιά μαζί με τον ίδιον τον εκπαιδευτικό. Μην ξεχνάμε ότι ο ρόλος του είναι ιδιαίτερα σημαντικός σε οποιαδήποτε βαθμίδα της εκπαίδευσης είτε δημόσια είτε ιδιωτική.
Αυτό που ζητάνε πάντως οι εκπαιδευτικοί γενικά και όχι μόνο στα Πανεπιστήμια είναι το αυτονόητο. ΣΕΒΑΣΜΟΣ. Αυτό άλλωστε το ζητάμε και εμείς από τους καθηγητές, τους γονείς μας, τους φίλους, μας. Εννοείται ότι εάν έχουμε κάτι που να μας προβληματίζει με τον καθηγητή ή με το μάθημά του, και φαίνεται ότι είναι άνθρωπος συζητήσιμος πηγαίνουμε στο ΓΡΑΦΕΙΟ του και το συζητάμε ποτέ μπροστά σε συναδέλφους του ή άλλα παιδιά. Ωστόσο εάν εκείνος προσβάλλει κάποιον συγκεκριμένα συνέχεια (ναι υπάρχουν και εκείνοι) μπροστά σε άλλους και δεν λυθεί το θέμα με προσωπική συζήτηση αναγκαστικά θα απαντήσεις και εσύ δημόσια,αφού τονίζω έχει προηγηθεί ιδιωτική προσέγγιση (δεν είναι γλείψιμο, είναι ο καλύτερος τρόπος επίλυσης διαφορών ή προβληματισμών με το μάθημα. Σημειώνω στο σημείο αυτό ότι σε κάθε εξάμηνο υπάρχει αξιολόγηση που γίνεται από εμάς τους φοιτητές για τον καθηγητή του κάθε μαθήματος αλλά και για το ίδιο το μάθημα εάν και δεν ξέρω κατά πόσο αυτό λαμβάνεται υπόψη. Όσον αφορά τέλος, εάν θυμούνται οι καθηγητές τα μικρά μας ονόματα είναι ανάλογα τον εκπαιδευτικό. Άλλοι τα θυμούνται άλλοι όχι. Δεν σημαίνει όμως ότι και απαραίτητα ότι θα θυμούνται τα ονόματα μόνο των επιμελών φοιτητών. Αλλά σίγουρα στις περισσότερες περιπτώσεις, οι πιθανότητες είναι περισσότερες για όσους ενδιαφέρονται, συμμετέχουν, εκφράζουν προβληματισμούς κλπ κλπ. Αλλά πιο στενή σχέση ναι όπως ειπώθηκε παραπάνω αναπτύσσεις, με έναν καθηγητή που εκπονείς διπλωματική, πτυχιακή εργασία κλπ ή πχ συμμετέχεις ως εθελοντής σε τυχόν συνέδρια που λαμβάνει μέρος.
Υγ1: Δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες, και κατηγορίες σε ανθρώπους ή σε εκπαιδευτικούς απλά τώρα το έκανα ως ανάγκη για εκφράσω την γνώμη μου.
Υγ2: Κυρία Ρεββέκα, εάν και νέο μέλος διάβασα ότι επιστρέψατε, μετά από καιρό στο φόρουμ, και είστε καθηγήτρια στο ΕΚΠΑ. Καλώς ορίσατε και πάλι και θα ήταν και ενδιαφέρουσα και η δική σας προσέγγιση στο θέμα
Λοιπόν αρχικά να ξεκινήσω ότι οι καθηγητές στα Πανεπιστήμια δεν είναι μπαμπούλες. Έχουν και εκείνοι οικογένειες με παιδιά και χωρίς, έχουν περάσει και οι ίδιοι από τα φοιτητικά έδρανα, οπότε οι περισσότεροι θέλω να πιστεύω ότι μπορούν να μπουν στην θέση μας και να καταλαβαίνουν την ψυχοσύνθεσή μας. Απλά υπάρχουν εκείνοι που κάνουν σωστά την δουλειά τους, άλλοι που απλά κάνουν την δουλειά τους και άλλοι που απλά δεν κάνουν την δουλειά τους. Τι θέλω να πω με αυτό; Υπάρχουν καθηγητές που αγαπάνε πραγματικά το αντικείμενο της επιστήμης τους και το διδάσκουν με τέτοιον τρόπο ώστε να τραβήξουν και το ενδιαφέρον των φοιτητών τους, είναι εκεί στις προσωπικές και επαγγελματικές τους ανησυχίες, και κάνουν ό,τι μπορούν για εκείνους. Μία άλλη μερίδα βλέπουν το επάγγελμα του καθηγητή ως απλά ενός δημοσίου υπαλλήλου, στόχος του οποίου είναι απλά και μόνο να καλύψουν την διδακτέα ύλη μέσα σε 13 εβδομάδες ώστε να θεωρηθεί το μάθημα διδακτέο και να μπορεί να εξεταστεί. Σε αυτούς σίγουρα θα υπάρχουν εκείνοι που διδάσκουν το μάθημα πολύ καλά και έχουν πλήρη μεταδοτικότητα, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που απλά τρέχουν δεν κάθονται να κάνουν επικοιδομητικές διαλέξεις ώστε να τις καταλάβουν οι φοιτητές τους και απλά προσπερνάν κομμάτια και ύλης για να λένε ότι τα έβγαλαν. Και αυτοί υπάγονται στην 3η κατηγορία (άλλοι που απλά δεν κάνουν την δουλειά τους). Στην 2η κατηγορία (άλλοι που απλά κάνουν την δουλειά τους) ναι μπορεί να υπάρχουν καθηγητές που θα ενδιαφερθούν για τις ανησυχίες των φοιτητών τους αλλά σε επιφανειακό βαθμό σε μία απλή συζήτηση πχ και όχι όπως εκείνοι οι εκπαιδευτικοί στην 1η κατηγορία (εκείνοι που κάνουν σωστά την δουλειά τους) που θα αναλωθούν περισσότερο και με συζητήσεις διαρκείας και σε χρόνο και σε ημέρες.
Θεωρώ πως όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία έχουν πολλές πιθανότητες να τραβήξουν και έναν φοιτητή οποίος για διάφορους λόγους δεν του άρεσε και τόσο το αντικείμενο, δεν ήταν σίγουρος εάν αυτό ήθελε δεν ξέρω , αλλά και αυτούς οι οποίοι εξαρχής είχαν πάθος για το αντικείμενο ίσως τους το αυξήσουν περισσότερο. Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτοί που απλά θα τους ακολουθήσουν οι φοιτητές που τους αρέσει η σχολή και θέλουν να πάρουν πτυχίο. Στην τρίτη κατηγορία θα είναι οι φοιτητές που ενδεχομένως ή να βγάλουν την σχολή με τα χίλια ζόρια ή να την παρατήσουν είτε επειδή δεν μπορούν να προσαρμοστούν στο ακαδημαϊκό περιβάλλον του τμήματός τους για οποιονδήποτε λόγο, είτε απλά τελικά το ενδιαφέρον τους δεν προσελκύστηκε με κανέναν τρόπο. Ας το παραδεχτούμε εξάλλου, ότι πολλές φορές και το μάθημα εάν δεν μας αρέσει ή το φοβόμαστε εάν ο καθηγητής το κάνει ενδιαφέρον, τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες και το μάθημα να το βλέπουμε με άλλη ματιά μαζί με τον ίδιον τον εκπαιδευτικό. Μην ξεχνάμε ότι ο ρόλος του είναι ιδιαίτερα σημαντικός σε οποιαδήποτε βαθμίδα της εκπαίδευσης είτε δημόσια είτε ιδιωτική.
Αυτό που ζητάνε πάντως οι εκπαιδευτικοί γενικά και όχι μόνο στα Πανεπιστήμια είναι το αυτονόητο. ΣΕΒΑΣΜΟΣ. Αυτό άλλωστε το ζητάμε και εμείς από τους καθηγητές, τους γονείς μας, τους φίλους, μας. Εννοείται ότι εάν έχουμε κάτι που να μας προβληματίζει με τον καθηγητή ή με το μάθημά του, και φαίνεται ότι είναι άνθρωπος συζητήσιμος πηγαίνουμε στο ΓΡΑΦΕΙΟ του και το συζητάμε ποτέ μπροστά σε συναδέλφους του ή άλλα παιδιά. Ωστόσο εάν εκείνος προσβάλλει κάποιον συγκεκριμένα συνέχεια (ναι υπάρχουν και εκείνοι) μπροστά σε άλλους και δεν λυθεί το θέμα με προσωπική συζήτηση αναγκαστικά θα απαντήσεις και εσύ δημόσια,αφού τονίζω έχει προηγηθεί ιδιωτική προσέγγιση (δεν είναι γλείψιμο, είναι ο καλύτερος τρόπος επίλυσης διαφορών ή προβληματισμών με το μάθημα. Σημειώνω στο σημείο αυτό ότι σε κάθε εξάμηνο υπάρχει αξιολόγηση που γίνεται από εμάς τους φοιτητές για τον καθηγητή του κάθε μαθήματος αλλά και για το ίδιο το μάθημα εάν και δεν ξέρω κατά πόσο αυτό λαμβάνεται υπόψη. Όσον αφορά τέλος, εάν θυμούνται οι καθηγητές τα μικρά μας ονόματα είναι ανάλογα τον εκπαιδευτικό. Άλλοι τα θυμούνται άλλοι όχι. Δεν σημαίνει όμως ότι και απαραίτητα ότι θα θυμούνται τα ονόματα μόνο των επιμελών φοιτητών. Αλλά σίγουρα στις περισσότερες περιπτώσεις, οι πιθανότητες είναι περισσότερες για όσους ενδιαφέρονται, συμμετέχουν, εκφράζουν προβληματισμούς κλπ κλπ. Αλλά πιο στενή σχέση ναι όπως ειπώθηκε παραπάνω αναπτύσσεις, με έναν καθηγητή που εκπονείς διπλωματική, πτυχιακή εργασία κλπ ή πχ συμμετέχεις ως εθελοντής σε τυχόν συνέδρια που λαμβάνει μέρος.
Υγ1: Δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες, και κατηγορίες σε ανθρώπους ή σε εκπαιδευτικούς απλά τώρα το έκανα ως ανάγκη για εκφράσω την γνώμη μου.
Υγ2: Κυρία Ρεββέκα, εάν και νέο μέλος διάβασα ότι επιστρέψατε, μετά από καιρό στο φόρουμ, και είστε καθηγήτρια στο ΕΚΠΑ. Καλώς ορίσατε και πάλι και θα ήταν και ενδιαφέρουσα και η δική σας προσέγγιση στο θέμα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.