Johnny15
Επιφανές μέλος
Ο Γιάννης? αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Πτυχιούχος και μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 12,749 μηνύματα.
16-04-18
01:12
Και γω χαίρομαι που σε γνωρίζω. Εγώ ήμουν σχετικά καλός μαθητής και αρκετά κομπιουτεράκιας, οπότε σπουδάζω στο τμήμα ηλεκτρολόγων μηχανικών. Το ΤΕΦΑΑ θα το σκεφτόμουν σαν επιλογή αν ήθελα κάτι για χόμπι, όμως στον εργασιακό τομέα τι να έκανα από ΤΕΦΑΑ? Δυστυχώς δεν έχει τόσες προοπτικές όσο άλλα επαγγέλματα.Καλησπέρα Γιάννη σε ευχαριστώ πολύ χαίρομαι που σε γνωρίζω!! . Καταρχήν συγχαρητήρια για όλα όσα έχεις καταφέρει, για τις επιτυχίες σου, την αγωνιστικότητα και την αποφασιστικότητά σου και μπράβο σου που δεν τα παράτησες, που έπεσες και ξανασηκώθηκες. Αυτό νομίζω είναι από τις πιο μεγαλύτερες και σπουδαιότερες νίκες και από τις καθαρές νίκες. Τώρα τι σπουδάζεις εάν επιτρέπεται σε ποια σχολή είσαι ; Πώς και δεν πήγες ΤΕΦΑΑ ;
Η Ελλάδα έχει ένα θεματάκι σε κάποια αθλήματα, κυρίως όσα δεν είναι και τόσο γνωστά όπως πάλη, τζούντο και άλλα. Ευτυχώς είχαμε τον Ηλιάδη και το τζούντο πήρε λίγη δημοτικότητα. Οι ομοσπονδίες έχουν δυσκολίες και τα παιδιά ειδικά σε ατομικά αθλήματα ξοδεύονται πολύ για να μπορούν να είναι ανταγωνιστικά. Αλλά και σαν χόμπι δεν είναι τόσο γνωστά. Εγώ που έκανα πολεμικές τέχνες δηλαδή μου φαίνεται ότι το ταε κβον ντο είναι πολύ πιο δημοφιλές ενώ δε θα έλεγα ότι υπερτερεί σε κάτι, ίσως να μειονεκτεί κιόλας από τα άλλα.Ελληνορωμαϊκή πάλη ε ; Δεν είναι τόσο συνηθισμένο νομίζω στην Ελλάδα. Τέτοια αθλήματα όπως και το παγκράτιο που το θυμήθηκα τώρα παρότι δίνουν προτεραιότητα στον σεβασμό στον αντίπαλο και είναι γενικότερα αθλήματα πειθαρχίας δεν είναι γνωστά επειδή δεν προβάλλονται. Είσαι το πρώτο άτομο να φανταστείς που μου λέει ότι έκανε ένα τέτοιο σπορ. Ναι το ποδόσφαιρο αν και ο βασιλιάς των σπορ έχει γοητεία αλλά δεν γυμνάζει κάτι. Απαιτεί γερό καρδιοανπνευστικό και μυοσκελετικό όμως σύστημα. Καλά σίγουρα όταν είσαι μέλος ομάδας που πάτε για την νίκη τα συναισθήματα που νιώθεις είναι μοναδικά όποιος δεν το έχει βιώσει δύσκολα μπορεί να το καταλάβει.
Έχεις δίκιο, είχε μερικά τέτοια κουσούρια, παρόλ αυτά μου έμαθε κάποια πράγματα. Έβλεπε τα πράγματα πολύ ανταγωνιστικά παλιά (όχι πλέον είναι και γέρος άνθρωπος) ακόμα και στους μικρούς.Ναι τον έχω ακουστά τον Ηλιάδη, μην γελάσεις από το dancing with the stars νομίζω έτυχε να τον δω και να τον ακούσω πριν κάτι χρόνια εάν δεν απατόμαι. Άουτς κατάλαβα, είναι πολύ σκληρό και απάνθρωπο να τιμωρείσαι μέσω της βίας. Δεν ξέρω αν αυτές οι μέθοδοι πιάνουν, αλλά εγώ σαν προπονήτρια θα προτιμούσα να έθετα στον άλλον εκτός προπόνησης όταν δεν ακούει. Αλλά όπως και στην παιδαγωγική έτσι και στην προπονητική θεωρώ ότι η τιμωρία που επιβάλλουμε πρέπει να έχει άμεση σχέση με το παράπτωμα. Γιατί ο προπονητής πόσο μάλλον όταν προπονεί μικρούς αθλητές έχει να κάνει με ψυχές και προσωπικότητες που διαμορφώνονται ακόμα και πλάθουν χαρακτήρα και αυτά. Είχε μεγάλες απαιτήσεις καταλαβαίνω και πρέπει να ήταν πιεστικός από την μία καλό είναι για όσους είχαν όνειρα, αλλά από την άλλη όσοι απλά ήθελαν να αθλούνται καταπιέζονταν. Βέβαια ναι μπορούσαν να φύγουν αν ήθελαν.
Χαχα ναι είχε φωνάξει μια μέρα ο διευθυντής τον μπαμπά μου να τον ρωτήσει γιατί έχω σημάδια. Τώρα στο πανελλήνιο που πήγα να παρακολουθήσω τους νέους ήταν μια κοπέλα από το σύλλογο μου η οποία τραυματίστηκε πάρα πολύ στον ώμο της, παίζει να έκοψε κάποιον μυ ή τέντοντα ή τέλος πάντων δεν μπορούσε να το σηκώσει. ο προπονητής της έλεγε να αφήσει τους αγώνες και να πάει νοσοκομείο άμεσα και αυτή δεν ήθελε. Ήταν συνέχεια με δάκρυα στα μάτια ωστόσο όλη τη χρονιά περίμενε αυτό το αθλητικό γεγονός. Εν τέλει κατάφερε να κερδίσει τον μικρό τελικό και να πάρει τρίτη θέση και μετά τη πήγαν άμεσα στο νοσοκομείο. Σεβάστηκα την απόφαση της να συνεχίσει αλλά τώρα μπορεί να μείνει και μισό χρόνο εκτός αν είναι κάτι σοβαρό. Αλλά όταν την έβλεπα να κλαίει από τον πόνο τη λυπόμουν λίγο. Υπάρχουν και αυτοί οι πεισματάρηδες. Εγώ σε έναν αγώνα που έχασα δέχτηκα πνιγμό από τον αντίπαλό μου όμως δεν ήθελα να παραδοθώ. Αν κρατιέσαι πολλά δευτερόλεπτα ο διαιτητής θεωρείς ότι δεν γίνεται πνιγμός και σταματάει τον αγώνα και συνεχίζει πάλι. Έλεγα ότι μπορώ να κρατηθώ αρκετά αλλά εν τέλει σταματούσε να πηγαίνει οξυγόνο στον εγκέφαλο μου και έχανα τις αισθήσεις μου αλλά ο βλάκας δεν παραδινόμουν. Ευτυχώς δεν τις έχασα αλλά ο αγώνας χάθηκεΑφού κέρδισες πολλά και γέμισες ως άνθρωπος αυτό έχει σημασία το τι λένε οι άλλοι δικό τους θέμα. Ωχ μην μου πεις οι καθηγητές σου είχαν καλέσει τους γονείς σου επειδή σε έβλεπαν χτυπημένο, γιατί δεν ξέρεις τι σκέφτονταν. Πολλά συγχαρητήρια για το τζούντο και πάλι όταν αγωνίζεσαι για το εθνόσημο ναι είναι μεγάλη η τιμή και το άγχος που κουβαλάς. Εδώ παίζεις σε τοπικό επίπεδο ή συλλογικό και αγχώνεσαι. Το θέμα είναι να ξέρεις να διαχειρίζεσαι το άγχος σου και τις αποτυχίες σου ειδικά στον αθλητισμό γιατί κακή ψυχολογία φέρει τραυματισμούς. Καλά στάνταρ όταν παίζεις ξεχνάς προβλήματα, τραυματισμούς πόνο και αφοσιώνεσαι στον αγώνα, μετά όμως μαζί με την κούραση σου βγαίνουν όλα. Για αυτό πολλοί αθλητές και εμείς παίζουμε με πόνο σε αγώνες και δεν λογαριάζουμε τίποτα. Δεν ξέρω εάν κάποιος που αγωνίζεται τραυματίας μπορεί να αποκαλεστεί ήρωας ή ξεροκέφαλος αλλά για εμένα είναι δύναμη ψυχής, βέβαια τι να το κάνεις εάν είναι κόντρα της σωματικής σου ακεραιότητας ; Εσύ από θέμα τραυματισμών πώς ήσουνα ;
Πώς και δεν το ξεκίνησες λόγω αυτών των θεμάτων ή λόγω χρόνου γιατί τα κιλά εντάξει τα έχανες δεν ήταν θέμα. Αχ αυτό το γυμναστήριο με το καλό σου εύχομαι να πετύχεις τους στόχους σου....Πας στην σχολή σου ή σε κάποιο ιδιωτικό;
Όχι πάω σε άλλα γυμναστήρια, στο σύλλογο δεν πηγαίνω πλέον. Λέω να ξεκινήσω και κανα τζοκινγκ γιατί από αντοχή δεν τα πάω και ιδιαίτερα καλά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Johnny15
Επιφανές μέλος
Ο Γιάννης? αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Πτυχιούχος και μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 12,749 μηνύματα.
15-04-18
23:12
Γεια σου Σοφία! Έφτιαξες ένα πάρα πολύ ωραίο θέμα εδώ πέρα και βλέπω κάνετε ωραία συζήτηση οπότε ας μπω και εγώ να πω την εμπειρία μου. Θα γράψω όλες μου τις αθλητικές δραστηριότητες.
Ας ξεκινήσω από το νηπιαγωγείο. Ο μπαμπάς μου ήθελε από μικρό να με πάει πολεμικές τέχνες και έτσι με έγραψε ελληνορωμαική πάλη. Η αλήθεια είναι ότι ενώ το έκανα για μόλις δυο χρόνια, μου είχε δώσει αρκετά πράγματα για την ηλικία όπως ευελιξία και λίγη δύναμη μιας και ήμουν αδύναμο παιδάκι. Αργότερα το σταμάτησα γιατί μετακόμισα. Στην μετακόμιση, όντας σε δημοτικό, έβλεπα ότι όλα τα παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο. Οπότε σαν αγοράκι που έβλεπε ποδόσφαιρο ζήτησα τους γονείς μου να με πάνε σε σύλλογο ποδοσφαίρου όπου έμεινα και για ενάμιση χρόνο και βίωσα τους πρώτους μου αγώνες. Βίωσα πως είναι να ανταγωνίζεσαι άλλους και να είσαι μέλος μιας ομάδας. Αλλά εντάξει, ήταν μικρές αυτές οι ηλικίες οπότε δεν καταλάβαινα και πολλά. Επίσης θεωρώ ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμο άθλημα για εκείνες τις ηλικίες καθώς δεν γυμνάζει το σώμα ιδιαίτερα.
Από τα μέσα της τετάρτης δημοτικού άλλαξα άθλημα και πήγα στο βασικό μου άθλημα στο οποίο έκανα και πρωταθλητισμό και εκπροσώπησα την Ελλάδα και σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων. Το τζούντο. Ο προπονητής μας ήταν ο θείος του χρυσού Ολυμπιονίκη μας Ηλία Ηλιάδη. Ήταν άνθρωπος της παλαιάς σχολής, η προπόνηση ήταν πολύ σκληρή και από τις μικρές ηλικίες, μας φώναζε αν κάναμε βλακείες, πολλές φορές μας τιμωρούσε κιόλας. Για παράδειγμα αν κάποιος είχε μακριά νύχια του χτυπούσε το χέρι. Μπορεί να σας φαίνεται λίγο βίαιο και αντιπαιδαγωγικό, ωστόσο ήταν μέθοδος που δούλευε. Μια φορά είχα ξεχάσει να κόψω τα νύχια μου και την ώρα της προπόνησης, ενώ πάλευα με έναν φίλο μου, κατά λάθος γρατζούνισα τον αντίπαλο μου με δύναμη στο πρόσωπο και του είχε αφήσει μια εμφανή γρατζουνιά στο πρόσωπο αρκετές μέρες. Τότε κατάλαβα γιατί το έκανε αυτό. Ήταν η δικιά του μέθοδος. Όπως και να έχει, καταλαβαίνετε περίπου τη σχολή. Μια τόσο απαιτητική σχολή όμως είχε και τους ανάλογους στόχους. Ο προπονητής μου ήθελε να προπονεί πρωταθλητές και όχι απλά αθλητές που πάνε σε αγώνες για να περάσουν καλά. Μας το έλεγε εξ αρχής, αν θέλουμε να πηγαίνουμε εκεί, να το κάνουμε για να πετύχουμε στόχους, αλλιώς να αλλάξουμε άθλημα. Δεν ήταν μέρος για διασκέδαση.
Μπορώ να πω ότι αυτό πολλές φορές με τρόμαζε βέβαια. Μικρός είχα πει αρκετές φορές στον μπαμπά μου να σταματήσω να πηγαίνω αλλά πλέον τόσα χρόνια μετά χαίρομαι που δεν το είχε κάνει γιατί έζησα φοβερές εμπειρίες όπως θα δείτε μετά. Άλλες φορές αγχωνόμουν μην μου φωνάξει και άλλες φορές απλά κουραζόμουν τόσο στην προπόνηση που ήμουν ψόφιος μετά. Ένα άλλο θεματάκι που είχα ήταν ότι έχω πολύ ευαίσθητο δέρμα. Πολλές φορές επέστρεφα σπίτι με σημάδια στο πρόσωπο, αλλά χωρίς να δέχομαι κάποια χτυπήματα ή τέλος πάντων περισσότερα από τους άλλους. Και στο σχολείο μου με κορόιδευαν τα παιδιά και οι καθηγητές κάποιες φορές ανησυχούσαν, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι με ένα τρίψιμο στο τατάμι (ο χώρος του τζούντο) μου έμενε σημάδι για δυο μέρες χωρίς καν να το χτυπήσω. Οπότε χαλάλι, εμένα δεν με πείραζε.
Από την πέμπτη δημοτικού ξεκίνησαν οι αγώνες. Από την αρχή μου έλεγαν ότι έχω ταλέντο, απλά είμαι αδύναμος για την ηλικία μου. Οι πρώτοι μου αγώνες ήταν στη Βουλγαρία και μάλιστα ήταν η πρώτη φορά που έβγαινα έξω από την Ελλάδα. Είχα τρελό ενθουσιασμό αλλά τότε κατάλαβα ένα άλλο πρόβλημα που είχα σαν άνθρωπος. Ήμουν πολύ αγχώδης. Το πρωί των αγώνων είχα τρελό άγχος. Άρχισε να μου πονάει η κοιλιά (το πάθαινα σε πολλους αγώνες) και άλλα τέτοια. Ωστόσο από τότε κατάλαβα και ένα άλλο πράγμα. Ότι την ώρα που μπαίνεις να αγωνιστείς, ξεχνάς τα πάντα. Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ, πήρα τρίτη θέση. Ο δάσκαλος μου αποφάσισε να μου δίνει ιδιαίτερη προσοχή στις προπονήσεις και είπε ότι μπορώ να γίνω πρωταθλητής αν το θελήσω και τον ακούω.
Στη συνέχεια πήγα σε πολλούς αγώνες. Πήγα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και σε training camp στη Σερβία. Επισκέφτηκα μέρη που αλλιώς δε θα είχα επισκεφτεί ποτέ. Στην Ελλάδα πήγα σε Θεσσαλονίκη, Κατερίνη, Λάρισα και Αθήνα πολλές φορές. Έχω περάσει από πολλές αθλητικές εγκαταστάσεις που αλλιώς δε θα είχα δει ποτέ. Αυτά τα ταξίδια μου άρεσαν και πλέον μου λείπουν. Ήταν ένα δυνατό συναίσθημα, μια εμπειρία. Μπορεί να είχα άγχος αλλά κάθε ταξίδι και αγώνας ήταν μοναδικά. Κάθε φορά που αγωνιζόμουν η αδρεναλίνη ανέβαινε στα ύψη. Πολλές φορές στην επιστροφές των αγώνων έτσουζε το πρόσωπο μου ή τα χέρια μου από τριβές και χτυπήματα, τα οποία δεν ένιωθα καν την ώρα του αγώνα! Σε πώρωνε τόσο πολύ που δεν ένιωθες τίποτα την ώρα του αγώνα. Είναι και ατομικό άθλημα όπως γνωρίζετε, οπότε τα πάντα εξαρτώνται από εσένα. Ο ανταγωνισμός με γέμιζε και αν έχανα από κάποιον την επόμενη φορά, αν και αγχωνόμουν να παλέψω εναντίον του, ήθελα να αποδείξω ότι μπορώ να τον νικήσω. Ευτυχώς ωστόσο δεν έχανα συχνά. Κάθε φορά επέστρεφα με μετάλλιο, αλλά όχι πάντα χρυσό. Όταν έπαιρνα χάλκινο δεν μου άρεσε. Ήθελα να είμαι πρωταθλητής.
Φτάνοντας στην Α λυκείου ήθελα να σταματήσω το Τζούντο γιατί έδινα proficiency. Το σταμάτησα για κάποιους μήνες και μετά με φώναξε ο δάσκαλος για προπόνηση γιατί λέει έχουμε πανελλήνιο στο σεφ σε ένα μήνα και ένα τουρνουά σε δυο βδομάδες πάλι στο σεφ. Εκείνο το μήνα πήγα 2 φορές Αθήνα. Στο τουρνουά έχασα 2 αγώνες και έμεινα εκτός βάθρου. Ήμουν νευριασμένος με τον εαυτό μου. Θεώρησα ότι έμεινα πίσω και είπα ότι στο πανελλήνιο θα τα δώσω όλα. Έρχεται η ώρα του πανελληνίου και παίζω με αυτόν που με νίκησε πριν δυο βδομάδες. Ήμουν τόσο συγκεντρωμένος, και νευριασμένος παράλληλα, που έπρεπε να έμοιαζα σαν μανιακός σε εκείνο τον αγώνα! Οι φίλοι μου είπαν ότι δεν με αναγνώριζαν. Το νίκησα με σπάσιμο χεριού. Ωστόσο δεν ήθελα να τραυματίσω τον άλλον, οπότε πιστέψτε με δεν του έβγαλα το χέρι ενώ θα μπορούσα εύκολα όπως τον είχα πιάσει. Τέλος πάντων για να μην πολυλογώ, βγήκα πρωταθλητής και στη συνέχεια με περίμενε ένα Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα όπου θα φορούσα το γαλανόλευκο στο στήθος. Μπορεί να μην τα πήγα καλά εκεί, αλλά οι τύποι ήταν εκτός ανταγωνισμού. Στην κατηγορία μου αυτός που βγήκε δεύτερος είναι πλέον χρυσός Ολυμπιονίκης στο Ριο. Καταλαβαίνετε δηλαδή τον ανταγωνισμό που είχε. Ωστόσο το ταξίδι στην Τσεχία ήταν καταπληκτικό.
Το σταμάτησα τότε το άθλημα για να δώσω πανελλήνιες και δεν το ξαναξεκίνησα ποτέ. Πάνε 8 χρόνια πλέον από τότε. Κάπου στο τρίτος έτος της σχολής, άρχισα να βάζω κιλά, να αποκτώ προβλήματα λόγω καθισιού, να χάνω την αθλητικότητα μου οπότε ξεκίνησα γυμναστήριο. Τώρα πηγαίνω 4ο χρόνο σε γυμναστήριο ίσα ίσα για να γυμνάζομαι και να διατηρούμαι ωραία. Εξάλλου όλη τη ζωή μου την είχα ζήσει αθλητικά, το καθισιό και ο ανθυγιεινός τρόπος ζωής με μιζέριαζαν. Βέβαια έχω πολλά θεματάκια όπως τενοντίτιδα στον ώμο, πόνο στη πλάτη κλπ, ωστόσο δεν με πτοεί αυτό. Πηγαίνω και κάνω ότι μπορώ. Κάνω 80 κιλά squat βγάζοντας αρκετά σετάκια, στόχος μέχρι το καλοκαίρι τα 100. Μονόζυγο κάνω μέχρι 10 pull ups και θέλω να τα πάω 15. Έχουμε στόχο, αυτό μετράει
Αυτά από εμένα.
Ας ξεκινήσω από το νηπιαγωγείο. Ο μπαμπάς μου ήθελε από μικρό να με πάει πολεμικές τέχνες και έτσι με έγραψε ελληνορωμαική πάλη. Η αλήθεια είναι ότι ενώ το έκανα για μόλις δυο χρόνια, μου είχε δώσει αρκετά πράγματα για την ηλικία όπως ευελιξία και λίγη δύναμη μιας και ήμουν αδύναμο παιδάκι. Αργότερα το σταμάτησα γιατί μετακόμισα. Στην μετακόμιση, όντας σε δημοτικό, έβλεπα ότι όλα τα παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο. Οπότε σαν αγοράκι που έβλεπε ποδόσφαιρο ζήτησα τους γονείς μου να με πάνε σε σύλλογο ποδοσφαίρου όπου έμεινα και για ενάμιση χρόνο και βίωσα τους πρώτους μου αγώνες. Βίωσα πως είναι να ανταγωνίζεσαι άλλους και να είσαι μέλος μιας ομάδας. Αλλά εντάξει, ήταν μικρές αυτές οι ηλικίες οπότε δεν καταλάβαινα και πολλά. Επίσης θεωρώ ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμο άθλημα για εκείνες τις ηλικίες καθώς δεν γυμνάζει το σώμα ιδιαίτερα.
Από τα μέσα της τετάρτης δημοτικού άλλαξα άθλημα και πήγα στο βασικό μου άθλημα στο οποίο έκανα και πρωταθλητισμό και εκπροσώπησα την Ελλάδα και σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων. Το τζούντο. Ο προπονητής μας ήταν ο θείος του χρυσού Ολυμπιονίκη μας Ηλία Ηλιάδη. Ήταν άνθρωπος της παλαιάς σχολής, η προπόνηση ήταν πολύ σκληρή και από τις μικρές ηλικίες, μας φώναζε αν κάναμε βλακείες, πολλές φορές μας τιμωρούσε κιόλας. Για παράδειγμα αν κάποιος είχε μακριά νύχια του χτυπούσε το χέρι. Μπορεί να σας φαίνεται λίγο βίαιο και αντιπαιδαγωγικό, ωστόσο ήταν μέθοδος που δούλευε. Μια φορά είχα ξεχάσει να κόψω τα νύχια μου και την ώρα της προπόνησης, ενώ πάλευα με έναν φίλο μου, κατά λάθος γρατζούνισα τον αντίπαλο μου με δύναμη στο πρόσωπο και του είχε αφήσει μια εμφανή γρατζουνιά στο πρόσωπο αρκετές μέρες. Τότε κατάλαβα γιατί το έκανε αυτό. Ήταν η δικιά του μέθοδος. Όπως και να έχει, καταλαβαίνετε περίπου τη σχολή. Μια τόσο απαιτητική σχολή όμως είχε και τους ανάλογους στόχους. Ο προπονητής μου ήθελε να προπονεί πρωταθλητές και όχι απλά αθλητές που πάνε σε αγώνες για να περάσουν καλά. Μας το έλεγε εξ αρχής, αν θέλουμε να πηγαίνουμε εκεί, να το κάνουμε για να πετύχουμε στόχους, αλλιώς να αλλάξουμε άθλημα. Δεν ήταν μέρος για διασκέδαση.
Μπορώ να πω ότι αυτό πολλές φορές με τρόμαζε βέβαια. Μικρός είχα πει αρκετές φορές στον μπαμπά μου να σταματήσω να πηγαίνω αλλά πλέον τόσα χρόνια μετά χαίρομαι που δεν το είχε κάνει γιατί έζησα φοβερές εμπειρίες όπως θα δείτε μετά. Άλλες φορές αγχωνόμουν μην μου φωνάξει και άλλες φορές απλά κουραζόμουν τόσο στην προπόνηση που ήμουν ψόφιος μετά. Ένα άλλο θεματάκι που είχα ήταν ότι έχω πολύ ευαίσθητο δέρμα. Πολλές φορές επέστρεφα σπίτι με σημάδια στο πρόσωπο, αλλά χωρίς να δέχομαι κάποια χτυπήματα ή τέλος πάντων περισσότερα από τους άλλους. Και στο σχολείο μου με κορόιδευαν τα παιδιά και οι καθηγητές κάποιες φορές ανησυχούσαν, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι με ένα τρίψιμο στο τατάμι (ο χώρος του τζούντο) μου έμενε σημάδι για δυο μέρες χωρίς καν να το χτυπήσω. Οπότε χαλάλι, εμένα δεν με πείραζε.
Από την πέμπτη δημοτικού ξεκίνησαν οι αγώνες. Από την αρχή μου έλεγαν ότι έχω ταλέντο, απλά είμαι αδύναμος για την ηλικία μου. Οι πρώτοι μου αγώνες ήταν στη Βουλγαρία και μάλιστα ήταν η πρώτη φορά που έβγαινα έξω από την Ελλάδα. Είχα τρελό ενθουσιασμό αλλά τότε κατάλαβα ένα άλλο πρόβλημα που είχα σαν άνθρωπος. Ήμουν πολύ αγχώδης. Το πρωί των αγώνων είχα τρελό άγχος. Άρχισε να μου πονάει η κοιλιά (το πάθαινα σε πολλους αγώνες) και άλλα τέτοια. Ωστόσο από τότε κατάλαβα και ένα άλλο πράγμα. Ότι την ώρα που μπαίνεις να αγωνιστείς, ξεχνάς τα πάντα. Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ, πήρα τρίτη θέση. Ο δάσκαλος μου αποφάσισε να μου δίνει ιδιαίτερη προσοχή στις προπονήσεις και είπε ότι μπορώ να γίνω πρωταθλητής αν το θελήσω και τον ακούω.
Στη συνέχεια πήγα σε πολλούς αγώνες. Πήγα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και σε training camp στη Σερβία. Επισκέφτηκα μέρη που αλλιώς δε θα είχα επισκεφτεί ποτέ. Στην Ελλάδα πήγα σε Θεσσαλονίκη, Κατερίνη, Λάρισα και Αθήνα πολλές φορές. Έχω περάσει από πολλές αθλητικές εγκαταστάσεις που αλλιώς δε θα είχα δει ποτέ. Αυτά τα ταξίδια μου άρεσαν και πλέον μου λείπουν. Ήταν ένα δυνατό συναίσθημα, μια εμπειρία. Μπορεί να είχα άγχος αλλά κάθε ταξίδι και αγώνας ήταν μοναδικά. Κάθε φορά που αγωνιζόμουν η αδρεναλίνη ανέβαινε στα ύψη. Πολλές φορές στην επιστροφές των αγώνων έτσουζε το πρόσωπο μου ή τα χέρια μου από τριβές και χτυπήματα, τα οποία δεν ένιωθα καν την ώρα του αγώνα! Σε πώρωνε τόσο πολύ που δεν ένιωθες τίποτα την ώρα του αγώνα. Είναι και ατομικό άθλημα όπως γνωρίζετε, οπότε τα πάντα εξαρτώνται από εσένα. Ο ανταγωνισμός με γέμιζε και αν έχανα από κάποιον την επόμενη φορά, αν και αγχωνόμουν να παλέψω εναντίον του, ήθελα να αποδείξω ότι μπορώ να τον νικήσω. Ευτυχώς ωστόσο δεν έχανα συχνά. Κάθε φορά επέστρεφα με μετάλλιο, αλλά όχι πάντα χρυσό. Όταν έπαιρνα χάλκινο δεν μου άρεσε. Ήθελα να είμαι πρωταθλητής.
Φτάνοντας στην Α λυκείου ήθελα να σταματήσω το Τζούντο γιατί έδινα proficiency. Το σταμάτησα για κάποιους μήνες και μετά με φώναξε ο δάσκαλος για προπόνηση γιατί λέει έχουμε πανελλήνιο στο σεφ σε ένα μήνα και ένα τουρνουά σε δυο βδομάδες πάλι στο σεφ. Εκείνο το μήνα πήγα 2 φορές Αθήνα. Στο τουρνουά έχασα 2 αγώνες και έμεινα εκτός βάθρου. Ήμουν νευριασμένος με τον εαυτό μου. Θεώρησα ότι έμεινα πίσω και είπα ότι στο πανελλήνιο θα τα δώσω όλα. Έρχεται η ώρα του πανελληνίου και παίζω με αυτόν που με νίκησε πριν δυο βδομάδες. Ήμουν τόσο συγκεντρωμένος, και νευριασμένος παράλληλα, που έπρεπε να έμοιαζα σαν μανιακός σε εκείνο τον αγώνα! Οι φίλοι μου είπαν ότι δεν με αναγνώριζαν. Το νίκησα με σπάσιμο χεριού. Ωστόσο δεν ήθελα να τραυματίσω τον άλλον, οπότε πιστέψτε με δεν του έβγαλα το χέρι ενώ θα μπορούσα εύκολα όπως τον είχα πιάσει. Τέλος πάντων για να μην πολυλογώ, βγήκα πρωταθλητής και στη συνέχεια με περίμενε ένα Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα όπου θα φορούσα το γαλανόλευκο στο στήθος. Μπορεί να μην τα πήγα καλά εκεί, αλλά οι τύποι ήταν εκτός ανταγωνισμού. Στην κατηγορία μου αυτός που βγήκε δεύτερος είναι πλέον χρυσός Ολυμπιονίκης στο Ριο. Καταλαβαίνετε δηλαδή τον ανταγωνισμό που είχε. Ωστόσο το ταξίδι στην Τσεχία ήταν καταπληκτικό.
Το σταμάτησα τότε το άθλημα για να δώσω πανελλήνιες και δεν το ξαναξεκίνησα ποτέ. Πάνε 8 χρόνια πλέον από τότε. Κάπου στο τρίτος έτος της σχολής, άρχισα να βάζω κιλά, να αποκτώ προβλήματα λόγω καθισιού, να χάνω την αθλητικότητα μου οπότε ξεκίνησα γυμναστήριο. Τώρα πηγαίνω 4ο χρόνο σε γυμναστήριο ίσα ίσα για να γυμνάζομαι και να διατηρούμαι ωραία. Εξάλλου όλη τη ζωή μου την είχα ζήσει αθλητικά, το καθισιό και ο ανθυγιεινός τρόπος ζωής με μιζέριαζαν. Βέβαια έχω πολλά θεματάκια όπως τενοντίτιδα στον ώμο, πόνο στη πλάτη κλπ, ωστόσο δεν με πτοεί αυτό. Πηγαίνω και κάνω ότι μπορώ. Κάνω 80 κιλά squat βγάζοντας αρκετά σετάκια, στόχος μέχρι το καλοκαίρι τα 100. Μονόζυγο κάνω μέχρι 10 pull ups και θέλω να τα πάω 15. Έχουμε στόχο, αυτό μετράει
Αυτά από εμένα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.