Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,908 μηνύματα.
03-01-08
00:09
Εν ολίγοις, η όντως αγάπη είναι αυτή που έρχεται χωρίς καταναγκασμό: όχι εξαιτίας ηδονής ή οδύνης. Γι᾿ αυτό ο Παύλος (οκ, βαράτε αλύπητα ) βάζει ένα μόνο πρότυπο στην σχέση άνδρα γυναίκας: Χριστός-Εκκλησία. Ο πρώτος κινήθηκε ηθελημένα για να βρει το δημιούργημά του που έφυγε, και η δεύτερη είναι όσοι από μας ανταποκρίθηκαν (ή προσπαθούν να ανταποκριθούν) στην κίνηση αυτή.
Δηλαδή η αγάπη που νιώθουμε για τη γυναίκα μας ακυρώνεται απλά και μόνο επειδή έχουμε και ερωτικές επαφές μαζί της και αυτό μας δίνει ηδονή; Δεν μπορούμε δηλαδή ν' αγαπούμε τον πλησίον, τον κάθε πλησίον, άρα και το Θείον και ταυτόχρονα τη γυναίκα μας; Απίστευτο μου ακούγεται, μάλλον δεν θα κατάλαβα καλά. Παρακαλώ διευκρίνιση...
Πολλοί λένε ότι με αυτούς τους τρόπους ο εγκέφαλος συντονίζεται με ανώτερες διαστάσεις, ή ότι φτάνει σε υψηλή εγρήγορση. Άλλοι λένε ότι πρόκειται απλά για παραισθήσεις. Είναι πάντως αποδεδειγμένο πως ο σωματικός πόνος, η νηστεία και η στέρηση προκαλούν αυτές τις...έστω παραισθήσεις. Συνεπώς θα ήταν καλό να μην παρουσιάζονται ως μέσα επικοινωνίας με το Θεό, κατά το δοκούν και όποτε ταιριάζει με τον ειρμό των επιχειρημάτων μας.Και ένα σημείωμα για τις μετάνοιες, νηστεία κ.λ.π.:
Καλά όλα αυτά, αλλά μόνον στο πλαίσιο της επαναφοράς του σώματος στην αρμονική σχέση με το πνεύμα. Όχι ως μέσα «θέασης» κάποιας «ενέργειας» που δεν είναι κάτι άλλο από φυσιολογικές παραισθήσεις. Η πραγμάτωση της ένωσης με τον Θεό είναι μυστηριακή (και δεν εννοώ αποκρυφιστική) και πραγματική, όχι συναισθηματική
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,908 μηνύματα.
28-12-07
23:58
Μα στην πραγματική εκκλησιαστική εμπειρία, έξω από ιδρυματισμούς και θρησκευτικότητες, η σχέση με τον Θεό είναι έρωτας αμφίδρομος, που για τον άνθρωπο περνάει μέσα από τον διανθρώπινο έρωτα. Η πίστη ξερή δεν έλεγε τίποτε για την κοινότητα των μαθητών.
Συνεπώς ο έρωτας προς μια γυναίκα δεν έρχεται σε καμία αντίθεση με την αγάπη προς το Θεό, αφού, σύμφωνα με τη διατύπωση του συνομιλητή, πρόκειται στην πραγματικότητα για συγκοινωνούντα δοχεία. Με αυτό το σκεπτικό, η αφοριστική διάκριση των δύο αυτών μορφών αγάπης, με τρόπο που να τα τις κάνει να συγκρούονται, μάλλον οφείλεται σε ιδρυματισμούς και θρησκευτικότητες. Έτσι, είναι άκυρη η απαξίωση του Νικήτα για τις δικές μας εμπειρίες και τις διατυπωθείσες απόψεις μας. Ίσως θα έπρεπε να επανεξετάσει τον τρόπο με τον οποίο αξιολογεί τις δικές του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,908 μηνύματα.
25-12-07
23:22
Για ποιον ακριβώς λόγο οι εμπειρίες που ωθούν εμάς τους αδαείς στις απόψεις που υποστηρίζουμε είναι υποκειμενικές, ενώ οι δικές σου εμπειρίες είναι αντικειμενικές; Η συνεχής επαφή με τον ανθρώπινο πόνο μας κάνει να βλέπουμε μόνο πόνο; Μήπως η προσήλωση στα χριστιανικά δόγματα σε έχουν οδηγήσει στην ενοχική αντιμετώπιση του Έρωτα, έτσι ώστε να συγκρίνεται η πίστη στο Θεό με την αγάπη προς μια γυναίκα; Μάλλον δεν μιλάμε για το ίδιο πράγμα, όταν αναφερόμαστε στον Έρωτα. Θα επανέλθω με κάποιο κείμενο συναδέλφου σου για να διευκρινίσω το τι ακριβώς εννοώ. Πάντως για την ώρα έχω να πω ότι το να ερωτεύεσαι σε κάθε περίπτωση και με κάθε ευκαιρία είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που έχω στο μυαλό μου. Άλλωστε εσύ από μόνος σου αναφέρεσαι σε ενθουσιασμό. Αυτός είναι ένας ανώριμος τρόπος διοχέτευσης του ενστίκτου της αναπαραγωγής και όχι Έρωτας. Φοβάμαι πως στην καταστροφή δεν σε οδηγεί Αυτός, αλλά οι ενοχές που βιώνεις κάθε φορά που πας να νιώσεις τη Θεία Χάρη του.
Σε τελική ανάλυση ποιος μίλησε για γάμο; Ο γάμος είναι η δυσκολότερη σύμβαση, δεν είναι ο Έρωτας αυτός που τον καθοδηγεί. Ο Μαρκήσιος έλεγε ότι οι πιο αξιόπιστες σχέσεις είναι οι σχέσεις συναλλαγής και ο γάμος ως κοινωνικό δρώμενο μάλλον ταιριάζει γάντι σ' αυτόν τον ορισμό. Το ότι το υπερτροφικό και φοβικό μας Εγώ δεν είναι ικανό να διατηρήσει τη σύμβαση με τίμιο τρόπο και όλα καταλήγουν στον αναπόφευκτο Καιάδα της διεκδίκησης και της αντεκδίκησης, είναι εντελώς άσχετο με το θέμα μας.
Το να μην εκτιμάς τη συζήτηση όταν ξεφεύγει από τη σφαίρα του δικού σου γνωστικού, μιλώντας μάλιστα για εκλογικεύσεις, όταν ο άλλος μιλάει για κάτι που δεν μετριέται με τη λογική, είναι τουλάχιστον υπεκφυγή. Όπως σωστά σου είπε και μια άλλη συνομιλήτρια, υπάρχει κι άλλος κόσμος εκτός από τους ασθενείς, οι υγιείς για τους οποίους μάλλον δεν έχεις και πολλά να παραθέσεις. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε περισσότερα για κάτι από αυτά που μας εμπιστεύτηκες: Τι σημαίνει "με νίκησε ο Έρωτας" και τι σημαίνει "τον νίκησα εγώ"; Τι σημαίνει "παράτησα το ζωντανό Θεό για μια γυναίκα"; Ίσως αυτές οι απαραίτητες διευκρινίσεις να μας φωτίσουν περισσότερο για τις εμπειρίες που έχουν επηρεάσει την άποψή σου για τον Έρωτα.
Έχω δει ανθρώπους ευτυχισμένους από Έρωτα. Έχω δει γυναίκες και άντρες να λάμπουν και να κερδίζουν χρόνια νεότητας. Έχω δει ψυχικά νεκρούς ν' ανασταίνονται. Έχω δει και πικραμένους να λένε "μια φορά αξίζει για μια ζωή". Έχω δει ζωές να ομορφαίνουν και ν' αποκτούν νόημα, έχω δει το Θεό στα μάτια των Εραστών. Γιατί τόση προσκόλληση στην κατάπτωση και τη θλίψη; Γιατί τόση επιμονή στο θάνατο; Επίσης, πώς να με βοηθήσει ένας ψυχολόγος που δεν μπορεί, όπως ομολογεί, να βοηθήσει τον εαυτό του; Κατάθλιψη, φόνος, αυτοκτονία, φρίκη, θάνατος... και η θρησκεία κάπου εκεί να χαμογελά σαρδόνια. Ο Θεός είναι οι ενοχές μας; Τι θα έλεγε ένας ψυχολόγος, από σημειολογικής απόψεως, αν τα διάβαζε όλα αυτά;
Σε τελική ανάλυση ποιος μίλησε για γάμο; Ο γάμος είναι η δυσκολότερη σύμβαση, δεν είναι ο Έρωτας αυτός που τον καθοδηγεί. Ο Μαρκήσιος έλεγε ότι οι πιο αξιόπιστες σχέσεις είναι οι σχέσεις συναλλαγής και ο γάμος ως κοινωνικό δρώμενο μάλλον ταιριάζει γάντι σ' αυτόν τον ορισμό. Το ότι το υπερτροφικό και φοβικό μας Εγώ δεν είναι ικανό να διατηρήσει τη σύμβαση με τίμιο τρόπο και όλα καταλήγουν στον αναπόφευκτο Καιάδα της διεκδίκησης και της αντεκδίκησης, είναι εντελώς άσχετο με το θέμα μας.
Το να μην εκτιμάς τη συζήτηση όταν ξεφεύγει από τη σφαίρα του δικού σου γνωστικού, μιλώντας μάλιστα για εκλογικεύσεις, όταν ο άλλος μιλάει για κάτι που δεν μετριέται με τη λογική, είναι τουλάχιστον υπεκφυγή. Όπως σωστά σου είπε και μια άλλη συνομιλήτρια, υπάρχει κι άλλος κόσμος εκτός από τους ασθενείς, οι υγιείς για τους οποίους μάλλον δεν έχεις και πολλά να παραθέσεις. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε περισσότερα για κάτι από αυτά που μας εμπιστεύτηκες: Τι σημαίνει "με νίκησε ο Έρωτας" και τι σημαίνει "τον νίκησα εγώ"; Τι σημαίνει "παράτησα το ζωντανό Θεό για μια γυναίκα"; Ίσως αυτές οι απαραίτητες διευκρινίσεις να μας φωτίσουν περισσότερο για τις εμπειρίες που έχουν επηρεάσει την άποψή σου για τον Έρωτα.
Έχω δει ανθρώπους ευτυχισμένους από Έρωτα. Έχω δει γυναίκες και άντρες να λάμπουν και να κερδίζουν χρόνια νεότητας. Έχω δει ψυχικά νεκρούς ν' ανασταίνονται. Έχω δει και πικραμένους να λένε "μια φορά αξίζει για μια ζωή". Έχω δει ζωές να ομορφαίνουν και ν' αποκτούν νόημα, έχω δει το Θεό στα μάτια των Εραστών. Γιατί τόση προσκόλληση στην κατάπτωση και τη θλίψη; Γιατί τόση επιμονή στο θάνατο; Επίσης, πώς να με βοηθήσει ένας ψυχολόγος που δεν μπορεί, όπως ομολογεί, να βοηθήσει τον εαυτό του; Κατάθλιψη, φόνος, αυτοκτονία, φρίκη, θάνατος... και η θρησκεία κάπου εκεί να χαμογελά σαρδόνια. Ο Θεός είναι οι ενοχές μας; Τι θα έλεγε ένας ψυχολόγος, από σημειολογικής απόψεως, αν τα διάβαζε όλα αυτά;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,908 μηνύματα.
25-12-07
00:07
Πράγματι αγαπητέ Νικήτα, το πρώτο κομμάτι του ποστ σου ήταν γραμμένο από μένα.
If you' re gonna die, die with your boots on!!
Θάνατος, είναι ναι θάνατος, όμως ποιος είναι αθάνατος;
Θα ξαναγράψω κάτι που έχω αναφέρει σε άλλο θέμα, με διαφορετική αυτή τη φορά έννοια. Κάποιος είχε ένα υπέροχο αρσενικό άλογο Mustang. Κάποιος άλλος τον ρώτησε: "Πώς κατάφερες να εξημερώσεις τούτο το περήφανο ζωντανό;" Εκείνος του αποκρίθηκε: "Δεν τον εξημέρωσα, θέλει και είναι μαζί μου". Αυτό ως ένα σχόλιο στο ζήτημα του μυαλού που πρέπει να βάλει χαλινάρια στην καρδιά, με δυσάρεστα πάντα αποτελέσματα. Δεν θα μπορούσαν τα δυο να συμβιώνουν μέσα σε μια σχέση αλληλοσεβασμού, αλληλοκατανόησης και αμοιβαίας αβρότητας; Μια συμβιωτική αντί για μια κυριαρχική σχέση; Ίσως τότε δεν κινδύνευε κανείς να χάσει το οτιδήποτε. Το μέτρο είναι κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη πολιτιστική και φιλοσοφική προσφορά του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Το μέτρο, όχι το μέτριο!
Θα ήθελα να πω ότι κατ' εμέ το γκρίζο δεν αποτελεί τη σύνθεση των αντιθέτων, αλλά μάλλον το συμβιβασμό τους. Το ασπρόμαυρο, μια χαοτική δηλαδή σύνθεση, όπου άλλοτε κυριαρχεί το Λευκό και άλλοτε το Μέλαν, σε ποσοστά που καθορίζονται από την Προσαρμογή (βλέπε θέμα Τα Ταρώ πέρα από τη μαντική τους ιδιότητα), δηλαδή το σημείο όπου οι αντίρροπες δυνάμεις ισορροπούν και μηδενίζονται, αφού προηγουμένως συγκρουστούν. Με λίγα λόγια το γκρίζο δεν αποτελεί το μέτρο, αλλά το μέτριο.
Δεν ξέρω γιατί ο δρόμος της κατάργησης του εγώ πρέπει να περνά μόνο μέσα από μοναχικές πορείες. Η προσωπικότητα κατά τη γνώμη κάποιων ειδικών είναι η μεγαλύτερη φυλακή της ανθρώπινης ψυχής. Όλες οι εσωτερικές φιλοσοφικές σχολές, ανεξαρτήτως θρησκευτικής ή πολιτιστικής προέλευσης, θεωρούν την κατάργηση αυτή ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη Θέωση ή έστω για τη Θέαση. Ωστόσο το "εγώ" μπορεί εύκολα να διαλυθεί μέσα στο "εμείς", συνεπώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Αυτό άλλωστε ήταν και το αρχικό νόημα του κοινοβιακού χριστιανισμού των πρώτων χρόνων. Πράγματι, ο Έρωτας έχει πολλά κοινά με το Θάνατο, γι' αυτό και η σύνδεση των δύο είναι έντονη στη λαϊκή παράδοση (Μ' αυτά τα χέρια σου τα δυο, σκάψε τη γης βαθιά να μπω, να μη σε βλέπω και πονώ). Είναι στ' αλήθεια ένας μικρός Θάνατος, όπου δύο ατελή και αδύναμα όντα πεθαίνουν για να γεννηθεί στη θέση τους μια ερμαφρόδιτη τετελειωμένη οντότητα, τόσο ισχυρή που κατά τη φιλοσοφική παράδοση κάνει και τους Θεούς ν΄ ανησυχούν για την εξουσία τους επάνω στους ανθρώπους.
"Γυμνός από όλα κρεμιέται μόνο από τον Θεό και ζει μόνο με Αυτόν, από Αυτόν και για Αυτόν" έγραψες, μιλώντας για το μοναχό. Πόσο εύκολα θα μπορούσαν αυτά να ειπωθούν και για τους Εραστές σε σχέση με το Θεό-Έρωτα; (βλέπε σχετική κάρτα των Ταρώ). Θεωρώ ότι ο Έρωτας είναι μια από τις κύριες εκδηλώσεις του Θείου στο εκδηλωμένο σύμπαν (ενώ η Αγάπη μάλλον δεν είναι του κόσμου τούτου). Ο Πρωτομάστορας μας κατασκεύασε ικανούς να ερωτευόμαστε, χαράζοντας έτσι ένα από τα πολλά μονοπάτια που οδηγούν σε Αυτόν. Ας μην ξεχνούμε πως το όνομα Έρως είναι ένα από τα πολλά τετραγράμματα που περικλείουν το άφατο όνομα του Θεού, άφατο γιατί είναι αριθμός κι όχι πραγματικό όνομα.
Ο δρόμος της κατάργησης του εγώ μέσω του Έρωτα μπορεί, σε αντίθεση με τα όσα αναφέρει ο συνομιλητής για τον μοναχό αλλά και το πρεζόνι, να έχει ως αποτέλεσμα το να είναι κατά κόσμον και οι δυο απόλυτα επιτυχημένοι, αφού ο Έρωτας μας κάνει παραγωγικούς και γόνιμους, επηρεάζοντας θετικά όχι μόνο εμάς αλλά και τους γύρω μας. Άλλωστε, ποιος είπε πως για να δοθείς ανεπιφύλακτα στον Έρωτα δεν χρειάζεσαι τη χάρη του Αγίου Πνεύματος;
"Ο Έρωτας θ' ανθίσει στον Παράδεισο, ακόμη κι αν οι Εραστές καούν στην Κόλαση"...
Αρχική Δημοσίευση από Νικήτας:Θυμάμαι μια φράση ... νομίζω του Nietzsche «Αυτός που δεν βάζει χαλινάρια στην καρδιά του κινδυνεύει να χάσει το κεφάλι του». Η λύση σε κάθε δίλειμμα συνήθως βρίσκεται στην υπέρβαση της αντίθεσης. Πχ άσπρο ή μαύρο; ... Απόχρωση του γκρίζου.
If you' re gonna die, die with your boots on!!
Θάνατος, είναι ναι θάνατος, όμως ποιος είναι αθάνατος;
Θα ξαναγράψω κάτι που έχω αναφέρει σε άλλο θέμα, με διαφορετική αυτή τη φορά έννοια. Κάποιος είχε ένα υπέροχο αρσενικό άλογο Mustang. Κάποιος άλλος τον ρώτησε: "Πώς κατάφερες να εξημερώσεις τούτο το περήφανο ζωντανό;" Εκείνος του αποκρίθηκε: "Δεν τον εξημέρωσα, θέλει και είναι μαζί μου". Αυτό ως ένα σχόλιο στο ζήτημα του μυαλού που πρέπει να βάλει χαλινάρια στην καρδιά, με δυσάρεστα πάντα αποτελέσματα. Δεν θα μπορούσαν τα δυο να συμβιώνουν μέσα σε μια σχέση αλληλοσεβασμού, αλληλοκατανόησης και αμοιβαίας αβρότητας; Μια συμβιωτική αντί για μια κυριαρχική σχέση; Ίσως τότε δεν κινδύνευε κανείς να χάσει το οτιδήποτε. Το μέτρο είναι κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη πολιτιστική και φιλοσοφική προσφορά του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Το μέτρο, όχι το μέτριο!
Θα ήθελα να πω ότι κατ' εμέ το γκρίζο δεν αποτελεί τη σύνθεση των αντιθέτων, αλλά μάλλον το συμβιβασμό τους. Το ασπρόμαυρο, μια χαοτική δηλαδή σύνθεση, όπου άλλοτε κυριαρχεί το Λευκό και άλλοτε το Μέλαν, σε ποσοστά που καθορίζονται από την Προσαρμογή (βλέπε θέμα Τα Ταρώ πέρα από τη μαντική τους ιδιότητα), δηλαδή το σημείο όπου οι αντίρροπες δυνάμεις ισορροπούν και μηδενίζονται, αφού προηγουμένως συγκρουστούν. Με λίγα λόγια το γκρίζο δεν αποτελεί το μέτρο, αλλά το μέτριο.
Αρχική Δημοσίευση από Νικήτας:Τα «στεγανά του εγώ» είναι οι συντεταγμένες του καθωσπρεπικού εαυτού μας. Τα όσα νομίζουμε για εμάς, τα όσα πιστεύουμε, τα όσα μας θεμελιώνουν και μας προσδιορίζουν. Η πρέζα «διαλύει» όλα τα δεδομένα, σε απογυμνώνει και σε σκοτώνει. Σε φέρνει αντιμέτωπο με το μηδέν. Ο μοναχός ζει κάτι κάτι ανάλογο. Εγκαταλείπει όλα τα κοινωνικά και ψυχολογικά θεμέλια της ύπαρξής του ... πεθαίνει κατά κόσμον ... και ζει εν Χριστώ. Διαλύει τη ζωή του όχι όμως σε κάποια μαύρη φλέβα αλλά στο αίμα του αναστημένου Χριστού. Γυμνός από όλα κρεμιέται μόνο από τον Θεό και ζει μόνο με Αυτόν, από Αυτόν και για Αυτόν. Η μόνη ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον τελειωμένο πρεζάκια και στον άγιο μοναχό είναι ότι ο πρώτος τρέφεται υπαρξιακά μόο από την ηρωίνη ενώ ο μοναχός τρέφεται υπαρξιακά μόνο από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Κατά κόσμον είναι και οι δύο απόλυτα αποτυχημένοι.
Δεν ξέρω γιατί ο δρόμος της κατάργησης του εγώ πρέπει να περνά μόνο μέσα από μοναχικές πορείες. Η προσωπικότητα κατά τη γνώμη κάποιων ειδικών είναι η μεγαλύτερη φυλακή της ανθρώπινης ψυχής. Όλες οι εσωτερικές φιλοσοφικές σχολές, ανεξαρτήτως θρησκευτικής ή πολιτιστικής προέλευσης, θεωρούν την κατάργηση αυτή ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη Θέωση ή έστω για τη Θέαση. Ωστόσο το "εγώ" μπορεί εύκολα να διαλυθεί μέσα στο "εμείς", συνεπώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Αυτό άλλωστε ήταν και το αρχικό νόημα του κοινοβιακού χριστιανισμού των πρώτων χρόνων. Πράγματι, ο Έρωτας έχει πολλά κοινά με το Θάνατο, γι' αυτό και η σύνδεση των δύο είναι έντονη στη λαϊκή παράδοση (Μ' αυτά τα χέρια σου τα δυο, σκάψε τη γης βαθιά να μπω, να μη σε βλέπω και πονώ). Είναι στ' αλήθεια ένας μικρός Θάνατος, όπου δύο ατελή και αδύναμα όντα πεθαίνουν για να γεννηθεί στη θέση τους μια ερμαφρόδιτη τετελειωμένη οντότητα, τόσο ισχυρή που κατά τη φιλοσοφική παράδοση κάνει και τους Θεούς ν΄ ανησυχούν για την εξουσία τους επάνω στους ανθρώπους.
"Γυμνός από όλα κρεμιέται μόνο από τον Θεό και ζει μόνο με Αυτόν, από Αυτόν και για Αυτόν" έγραψες, μιλώντας για το μοναχό. Πόσο εύκολα θα μπορούσαν αυτά να ειπωθούν και για τους Εραστές σε σχέση με το Θεό-Έρωτα; (βλέπε σχετική κάρτα των Ταρώ). Θεωρώ ότι ο Έρωτας είναι μια από τις κύριες εκδηλώσεις του Θείου στο εκδηλωμένο σύμπαν (ενώ η Αγάπη μάλλον δεν είναι του κόσμου τούτου). Ο Πρωτομάστορας μας κατασκεύασε ικανούς να ερωτευόμαστε, χαράζοντας έτσι ένα από τα πολλά μονοπάτια που οδηγούν σε Αυτόν. Ας μην ξεχνούμε πως το όνομα Έρως είναι ένα από τα πολλά τετραγράμματα που περικλείουν το άφατο όνομα του Θεού, άφατο γιατί είναι αριθμός κι όχι πραγματικό όνομα.
Ο δρόμος της κατάργησης του εγώ μέσω του Έρωτα μπορεί, σε αντίθεση με τα όσα αναφέρει ο συνομιλητής για τον μοναχό αλλά και το πρεζόνι, να έχει ως αποτέλεσμα το να είναι κατά κόσμον και οι δυο απόλυτα επιτυχημένοι, αφού ο Έρωτας μας κάνει παραγωγικούς και γόνιμους, επηρεάζοντας θετικά όχι μόνο εμάς αλλά και τους γύρω μας. Άλλωστε, ποιος είπε πως για να δοθείς ανεπιφύλακτα στον Έρωτα δεν χρειάζεσαι τη χάρη του Αγίου Πνεύματος;
"Ο Έρωτας θ' ανθίσει στον Παράδεισο, ακόμη κι αν οι Εραστές καούν στην Κόλαση"...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,908 μηνύματα.
23-12-07
03:53
Αρχική Δημοσίευση από isiliel:Όσο φοβάσαι τον "αντίπαλο" δεν μπορείς ποτέ να τον νικήσεις. Όσο φοβάσαι την απογοήτευση, καταλήγεις με μαθηματική ακρίβεια εκεί.
"Απ' ό,τι φοβάσαι δε γλυτώνεις" έλεγε ο παππούς μου και μου έδωσε πολλά παραδείγματα για να το δω στην πράξη. Όταν λοιπόν ξεκινάμε μια σχέση κοιτώντας την με τρόμο, όπως ο Γιάννης το θεριό και με το φόβο όσων πρόκειται να μας συμβούν, η φυσική κατάληξη είναι να πάθουμε όσα φοβόμαστε και μάλιστα να τα έχουμε προκαλέσει εμείς οι ίδιοι.
Συμφώνησα στα περισσότερα από αυτά που γράφει ο Νικήτας στο πρώτο ποστ που δημοσιεύτηκε. Ωστόσο, το σωστό και το λάθος είναι πράγματα σχετικά κι έτσι η λανθασμένη παρουσίαση και χρήση σωστών στη βάση τους εννοιών, θα μπορούσε να διαστρέφει εντελώς την αλήθεια ενός κειμένου. Δεν μπορούσα λοιπόν να μην παρατηρήσω ότι όλο το κείμενο καλλιεργεί μια φοβική ατμόσφαιρα λες κι ο έρωτας είναι πόλεμος κι όχι γιορτή. Λίγο έλειψε να φιλήσω σταυρωτά τη μάνα μου, να ζωστώ το σακίδιο στην πλάτη και να ξεκινήσω με τα πόδια για το μέτωπο τραγουδώντας "Κορόιδο Μουσολίνι" Τα κορίτσια δε του στεκιού αποφάσισαν να κάτσουν σπίτι και να πλέκουν κάλτσες και κασκόλ για τους φαντάρους και να μη ξανακάνουν σχέση, ποτέ στη ζωή τους.
Η σεξουαλική πράξη έχει πάρει δραματικό χαρακτήρα:
Αυτό μου θύμισε έντονα αν και συνειρμικά άρα αυθαίρετα, το στίχο του Παύλου Σιδηρόπουλου:Στα πρώτα ραντεβού απέφυγε τις ερωτικές περιπτύξεις και τη σεξουαλική επαφή. Όσο αποφεύγεις τη σωματική επαφή τόσο πιο εύκολο είναι να διαφυλάξεις την ανεξαρτησία σου.
Του εγώ μου φίλε τα όσα στεγανά,
διαλύθηκαν σε κάποια μαύρη φλέβα...
Εκείνος μιλούσε για την ηρωίνη με σχεδόν ερωτικό τρόπο...
...ενώ ο Νικήτας μιλάει για την ερωτική πράξη σαν να ήταν ναρκωτικό, όπου η οικειότητα παίζει το ρόλο του εθισμού.Το σεξ είναι πολύ δυνατό μέσον ενίσχυσης της οικειότητας
...και βέβαια ο θάνατος κάπου εκεί σε μια γωνιά παραφυλά.και είναι πιθανόν να σε συνδέσει θανάσιμα με έναν ακατάλληλο σύντροφο.
Τελικά ο συνειρμός δεν ήταν και τόσο αυθαίρετος.
Μερικές φορές αγαπητέ Νικήτα η σημειολογία είναι πιο εύγλωττη από τα γραπτά μας.
Αφού λοιπόν εμείς οι ταπεινοί, έρμαια της φοβικής μας διαπαιδαγώγησης όπου η επίδειξη οποιουδήποτε ανθρώπινου συναισθήματος, αποτελεί ένδειξη αδυναμίας και υποχωρητικότητας,
πετύχουμε ακριβώς αυτό που φοβόμαστε, δηλαδή να πληγωθούμε, απευθυνόμαστε σε κάποιον ειδικό για να μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα.
Κι εκείνος θα μας συμβουλέψει:
Ευτυχώς γιατί με την οικειότητα στο τέλος μας περιμένουν θανάσιμοι κίνδυνοι. Μη δίνεσαι λοιπόν ποτέ σε κανέναν γιατί ο έρωτας είναι κάτι επικίνδυνο.Η επιφύλαξη σώζει ζωές.
Ναι ακριβώς. Όπως είπε και ο Νίτσε "Αν κοιτάξεις μέσα στην Άβυσσο για ώρα πολλή, τότε κι η Άβυσσος θα κοιτάξει μέσα σου". Ο Έρωτας είναι πάνω απ' όλα μια διαδικασία αυτογνωσίας, που κανονικά θα έπρεπε να είναι και ο σκοπός για τους Ειδικούς Ψυχικής Υγείας. Όμως αυτοί επιμένουν να μας προστατέψουν από ένα τέτοιο ενδεχόμενο μιας και αυτό εγκυμονεί ανυπέρβλητους κινδύνους.Οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζεται να προστατευτούν από τον έρωτα και όχι να τον πιστεψουν.
"Μα εγώ γιατρέ μου ένιωσα για μια στιγμή στη ζωή μου εκείνη τη θεία σπίθα του έρωτα να φωτίζει τη γκρίζα μου ύπαρξη και να της δίνει για μια και μόνη φορά κάποιο νόημα. Είμαι ευτυχισμένος, αυτό δεν είναι το ζητούμενο;"
Ο γιατρός σε χτυπάει φιλικά στον ώμο λέγοντάς σου συγκαταβατικά:
Δε βαράμε γιατρέ μου, αλλά έτσι όπως πάμε, όποιον δηλώνει ερωτευμένος σε λίγο θα του βαράνε ενέσεις.Νομίζω ότι στην αρχή λόγω του ενθουσιασμού τα ελπίζουμε όλα τέλεια ... μετά προσγειωνόμαστε στη σκληρή πραγματικότητα και απογοητευόμαστε. Θα τολμούσα να πω ότι δεν υπάρχει ανθρώπινος έρωτας που να μην καταλήγει σε απογοήτευση. (Εντάξει μη βαράτε. )
"Τα όνειρα σου μην τα λες, γιατί μια μέρα κρύα
μπορεί και οι Φροϋδιστές να 'ρθουν στην εξουσία"
Αυτό είναι διφορούμενο και μπορεί να ερμηνευθεί με δύο τρόπους:Στο λέει κάποιος που έφαγε επανειλλημένως το κεφάλι του παρασυρόμενος από την ερωτική παρόρμηση και έκσταση.
α)Η έκσταση του έρωτα είναι μόνο για μας τους γνωρίζοντες. Εσείς οι υπόλοιποι θα κάθεστε και θα βλέπετε
β) Εκεί που απέτυχα εγώ, δεν μπορεί να πετύχει κανένας άλλος.
Θα ήθελα επίσης να επισημάνω ότι οι συμβουλές που δίνει ο ειδικός, για να προστατευτούμε, ενισχύουν ακόμα περισσότερο το φοβικό κλίμα.
Οι παραπάνω περιορισμοί, συμπεριλαμβάνουν λίγο έως πολύ, τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας και θυμίζουν κατάλογο με όσα απαγορεύονταν το Μεσαίωνα να φάει κανείς κατά τη νηστεία της Σαρακοστής και ιδιαίτερα τη Μεγάλη ΠαρασκευήΣήματα κινδύνου:
Παραδείγματα "ύποπτων" συμπεριφορών.
- Εκρήξεις θυμού απέναντι σε εσένα ή σε άλλους.
- Υπερβολικές απαιτήσεις.
- Αυστηρή κριτική στα λάθη των άλλων.
- Συνεχές και αδικαιολόγητο έντονο άγχος ή θλίψη.
- Απότομες αλλαγές της διάθεσης.
- Απαισιόδοξη φιλοσοφία για τη ζωή.
- Υπερευαισθησία στις αντιξοότητες.
- Έντονη εσωστρέφεια, μυστικοπάθεια.
- Περιθωριοποίηση, κοινωνική απομόνωση.
- Ακραίες εκφράσεις ερωτικού πόθου.
- Ψυχρότητα, αδιαφορία.
- Έντονη συναισθηματική εξάρτηση.
- Υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.
- Χρήση ναρκωτικών.
Είμαστε όλοι ύποπτοι λοιπόν για κάποιο λόγο. Τελικά ποιοι είν' οι φυσιολογικοί και ποιος είν' αυτός που τους ορίζει; Αν αφαιρέσουμε όλους αυτούς για να βρούμε τον ορισμό του φυσιολογικού, θ' απομείνει μπροστά μας ο πιο βαρετός και ανούσιος άνθρωπος που γνωρίσαμε ποτέ και φυσικά ο λιγότερο ερωτεύσιμος.
-
Απέφυγε τις μεγάλες διαφορές σε κοινωνικό, οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο. Τα πλεονεκτήματα του άλλου με το πέρασμα του χρόνου θα αποβούν εις βάρος σου. Ο σύντροφος σου και το σόι του θα σε φορτώσουν με αισθήματα μειονεκτικότητας.
Τελικά έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο πράγματα:
Να αντιμετωπίσουμε θανάσιμους κινδύνους για χάρη της έκστασης του Έρωτα ή να κόψουμε τις φλέβες μας από ξενέρωμα και ανία.
Οι Ειδικοί Ψυχικής Υγείας, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα έπρεπε να διδάσκουν τον έρωτα αντί να τον δαιμονοποιούν. Μήπως κάτι τέτοιο όμως, θα υπέσκαπτε τα σαθρά θεμέλια της αστικής κοινωνίας, της οποίας μάλιστα την ταξική στρωμάτωση είναι σοφό να μην διαταράσσουμε;
Δεν είναι καθόλου άσχετο αγαπητέ μου Γιώργο. Ο Έρωτας είναι Ελευθερία και γι' αυτό απαιτεί κι αυτός όσα μας τάσει ο ποιητής. Αυτό ακριβώς έλεγα κι εγώ. Κανείς δεν έχει συμφέρον να διδάξει την Ελευθερία μέσα σε μια εξουσιαστική κοινωνία. Θα έλεγα μάλιστα, ότι αν ο Έρωτας είναι Ελευθερία, "όποιος Ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά". Ρ. ΦεραίοςΑρχική Δημοσίευση από Γιώργος:Μου 'ρθαν τώρα στο νου τα λόγια του ποιητή: "Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία" (Α. Κάλβος, αν θυμάμαι καλά)
Ίσως να φαίνεται άσχετο, ίσως κι όχι..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.