schooliki
Δραστήριο μέλος
Ο schooliki αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Φοιτητής και μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 594 μηνύματα.
12-02-12
14:07
Πραγματικά δεν υπάρχει κοινή βάση συζήτησης. Εσύ βάζεις τον Καρβέλα δίπλα στο Χατζιδάκι γιατί αρέσει σε κάποιους ή και σε πολλούς, εγώ δεν το κάνω. Εσύ αρνείσαι κάθε αξιολόγηση στη μουσική (φαντάζομαι και σε κάθε τέχνη), εγώ δεν το κάνω. Βρισκόμαστε σε άλλους κόσμους στο θέμα της τέχνης.Τι μου έμαθαν τόσα χρόνια μουσικές σπουδές?Ότι δεν υπάρχει καλή και κακή μουσική.Υπάρχει μουσική που μας αρέσει και μουσική που δεν μας αρέσει.
Δεν ερμηνεύουμε τα γεγονότα; Δεν μας ενδιαφέρει το γιατί ένα έργο αντέχει χίλια χρόνια ενώ ένα άλλο μια βδομάδα; Είναι τυχαίο γεγονός; Δε σημαίνει κάτι; Κάνουν την ίδια διαδρομή, όπως λες;I wouldn't be so sure ότι στα επόμενα 200-300 χρόνια θα ακούγεται ακόμα η κλασσική μουσική.Παρατηρώντας την πορεία κάθε μουσικού κομματιού που έχει βγει ποτέ,μπορούμε να δούμε την ίδια διαδρομή:κάνει κάποια στιγμή ένα peak,και στη συνέχεια με πολύ σπάνιες διακυμάνσεις,ακολουθεί μια καθοδική πορεία of fading out.Κατά κανόνα,με την πάροδο του χρόνου ένα κομμάτι ακούγεται από όλο και λιγότερους.Αυτό που αλλάζει,είναι η ταχύτητα μιας διαδικασίας.Άλλα κομμάτια για να πάνε από το 100 στο 0 θέλουν μια βδομάδα,ενώ άλλα για να πάνε απ΄το 100 στο 0 θέλουν χίλια χρόνια.So simple.
Και δε μιλάω για έργα κλασσικής μουσικής. Υπάρχουν έργα κλασσικής μουσικής, που δεν άντεξαν ούτε μια βδομάδα, ούτε θα τα βγάλει ποτέ στην επιφάνεια ο χρόνος.
Υπάρχουν έργα τέχνης, όπως οι αρχαίες τραγωδίες, που άντεξαν χιλιάδες χρόνια. Για σένα είναι ένα γεγονός που το παρατηρούμε μεν, δεν το αξιολογούμε δε.
Είναι φανερό ότι μιλάμε για διαφορετικά πράγματα, όταν μιλάμε για την τέχνη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
schooliki
Δραστήριο μέλος
Ο schooliki αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Φοιτητής και μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 594 μηνύματα.
11-02-12
19:13
Δεν ζούμε στην Ευρώπη του 19ου αιώνα ώστε να μπορέσει να μας συγκινήσει στις καθημερινές μας στιγμές η "βουκολική Συμφωνία" των 500φεύγα ωρών του Μπετόβεν,γιατί μαντέψτε...δεν ζούμε σε κανένα βουκολικό περιβάλλον!Η μουσική πρέπει να ανταποκρίνεται στις καθημερινές μας ανησυχίες ώστε να μας προκαλέσει δυνατή συγκίνηση.Διαφορετικά,μπορεί να μας αρέσει γενικά και αόριστα σαν μελωδία,αλλά δεν θα τη βάλουμε και στο ipod μας να την ακούμε στο μετρό.
Η ποιμενική συμφωνία του Beethoven έχει διάρκεια μόλις 35 λεπτών, λιγότερο από ένα CD που θα βάλουμε να ακούσουμε.
Ο Beethoven έγραψε τη συμφωνία του για τη φύση, για το κοινό της Βιέννης.
Η μελωδία είναι μόνο ένα από τα στοιχεία της κλασσικής μουσικής και συνήθως όχι το πιο σημαντικό.
Ο Beethoven είχε τη μέγιστη δυνατή δυσκολία στη μελωδία. Στο Rossini η μελωδία έτρεχε από τις τσέπες του.
Ποιός από τους δυο θεωρείται μέγιστος;
Την κλασσική μουσική, όντως δε θα τη συνιστούσα για το μετρό.
Πάντα η έντεχνη ή κλασσική μουσική ήταν για "μυημένους". Συνήθως έχει μια πολυπλοκότητα, δεν είναι εύκολη. Θέλει ακούσματα. Ακόμα καλύτερα μια, μικρή έστω, μουσική παιδεία. Για τους κεντρωευρωπαίους είναι πιο εύκολα τα πράγματα, είναι μέρος της παράδοσής τους.This does not disprove what I say.Το τι κάνεις εσύ δεν αλλάζει κάτι.Απ'τη στιγμή που μιλάμε σε κοινωνικό επίπεδο,πάντα μιλάμε κατά κανόνα.Sure,there are exceptions.So?Προφανώς αναφερόμαστε στην πλειοψηφία.Ειδικότερα όταν μιλάμε για μια κοινωνία τόσο μεγάλη και τόσο πολυσύνθετη όπως η σύγρχονη,είναι λογικό να υπάρχουν πολλές τάσεις.Ε,εμείς εξετάζουμε τις κυρίαρχες.Φυσικά και σήμερα μια variety βιωμάτων μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην κλασσική μουσική,ενώ κάποιον άλλο στην ηλεκτρονική,κάποιον άλλο στη jazz etc.Αυτό που λέμε εδώ πέρα είναι γιατί η πλειοψηφία δεν ακούει κλασσική μουσική (και το εξήγησα παραπάνω).
Και αυτό το "διαχρονικό" που κοτσάρουμε σε διάφορα πράγματα δεν το καταλαβαίνω καθόλου.Άντε,πάει στο διάολο,αν μιλάμε για κάποιον φυσικό νόμο,που according to contemporary knowledge είναι most likely να ισχύει until the end of days,αν και ποτέ δεν έχω ακούσει να αναφέρεται κανείς στη "διαχρονική βαρύτητα" (sic).Τι σκατά πάει να πει διαχρονικό?Έχει ταξιδέψει κανείς στο χρόνο ώστε να γνωρίζει ότι κάτι θα ισχύει for always στον ανθρώπινο πολιτισμό?Ποια υπέρμετρη υπεροψία του δίνει το δικαίωμα να κάνει τη βαρύγδουπη δήλωση ότι κάτι θα έχει την ίδια αξία για πάντα?
Στο χώρο αυτό θα βάλω το μπαρόκ, την κλασσική περίοδο, τη ρομαντική περίοδο, τη μουσική του εικοστού αιώνα (δωδεκάφθογκη, ατονική, ηλεκτρονική κ.λ.π.), τη σύχρονη jazz, δημιουργούς όπως η Καραΐνδρου στην Ελλάδα κ.λ.π.
Πάντα, δίπλα στην έντεχνη μουσική, υπήρχε η λαϊκή μουσική. Καμια δεν είναι καλύτερη από την άλλη. Το κάθε είδος έχει τους σπουδαίους δημιουργούς και τα αριστουργήματά του. Η λαϊκή μουσική διαχρονικά ήταν πιο κοντά στον άνθρωπο. Και όταν λέω λαϊκή μουσική, εννοώ τη λεγόμενη δημοτική μουσική των διαφόρων χωρών, στην Ελλάδα το ρεμπέτικο, το λαϊκό τραγούδι του 60, το λεγόμενο έντεχνο των μεγάλων δημιουργών Θεοδωράκη, Χατζηδάκι κ.λ.π., στην Αμερική την πρώτη jazz, το μπλουζ, σε όλο τον κόσμο την ποπ, το ροκ.
Δεν υπάρχει καλό και κακό είδος μουσικής. Υπάρχει καλή και κακή μουσική.
Και φίλε μου, τι να κάνουμε, ο χρόνος είναι ο αμείλικτος κριτής για κάθε τι.
Αν μετρούσε μόνο η εποχή που έζησε ο κάθε δημιουργός, τότε το Σούμπερτ δε θα τον ήξερε κανένας σήμερα. Αν εξαιρέσεις τα τραγούδια του, σχεδόν κανένα έργο του δεν παρουσιάστηκε στο κοινό της εποχής. Κυριολεκτικά έγραφε για τους φίλους του. Πόσα έργα; Περίπου χίλια.
Από τους Μπαχ θα ξέραμε τον Κρίστιαν που ήταν διάσημος στην εποχή του και όχι τον πατέρα του Γιόχαν Σεμπάστιαν, που ήταν γνωστός μόνο σαν οργανίστας.
Και μια ιστορία πάνω σ' αυτό.
Έκανε αίτηση ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπάχ να προσληφθεί σε μια θέση. 'Ενα μέλος του Συμβουλίου έγραψε ένα σημείωμα (βρέθηκε πολλά χρόνια μετά στα αρχεία), που έλεγε: Εγώ ήθελα τον τάδε αλλά δεν κατέστη δυνατόν. Τι να κάνουμε, αφού δε μπορούμε να έχουμε τους καλύτερους, ας αρκεστούμε στους μέτριους. Ο μέτριος ήταν ο Μπαχ. Ο χρόνος φίλε μου, ο χρόνος.
Ο χρόνος έδειξε ότι τα τραγούδια του Dylan, των Rolling Stones κ.λ.π., μπορούν να μιλήσουν και για το σήμερα. Ο χρόνος θα δείξει αν θα μείνει κάτι από το Nick Cave, για μένα σημαντικό δημιουργό του ροκ σήμερα. Αυτός ο άτιμος ο χρόνος..........
Αυτά που έγραψα παραπάνω, ισχύουν γενικά για την τέχνη. Ποιός θα πει ότι ο Σοφοκλής μιλά μόνο για τους αθηναίους της εποχής εκείνης, ότι μας είναι αδιάφορος σήμερα; Ποιός θα πει ότι μας αγγίζει περισσότερο η τάδε επιθεώρηση, γιατί μιλά άμεσα για τα σημερινά προβλήματα; Η τέχνη, αν είναι τέχνη, θα μιλά σε οποιαδήποτε εποχή.
Υ.Γ.
Φίλε μου, δε μιλάμε για την αιωνιότητα. Δεν υπάρχει το "για πάντα". Όμως μπορώ να πω με σιγουριά ότι για τα επόμενα 200-300 χρόνια που θα υπάρχει το ανθρώπινο είδος (μήπως είμαι πολύ αισιόδοξος; ), θα ακούγεται ο Μπαχ.
Υ.Γ. 2
Άκουσε τα "Κατά Ματθαίον πάθη", ένα έργο που γράφτηκε πριν τριακόσια χρόνια από ένα βαθιά θρησκευόμενο άνθρωπο όπως ο Μπαχ, και πες μου αν μπορεί ή όχι να συγκλονίσει με τη μουσική του σήμερα ένα άνθρωπο, ακόμα και άθεο;
Μάλλον τα ζητήματα της τέχνης είναι αρκετά περίπλοκα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.