JosefK
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Μιχαήλ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,361 μηνύματα.
14-08-10
02:15
Ας πω κι εγώ την άποψή μου.
Φοιτητική ζωή και αραλίκι είναι συνυφασμένες έννοιες, ακόμα και για δύσκολες σχολές.
Υπάρχουν φυσικά και διαστήματα πολύ μεγάλης πίεσης, τα οποία προκύπτουν από το γεγόνός ότι οι φοιτητές είναι ανοργάνωτοι και αφήνουν πάντα διαβάσματα και εργασίες για τελευταία στιγμή.
Θεωρώ υποκριτικό να γκρινιάζουμε για την κατάσταση του ελληνικού Παν/μίου, όταν λίγο-πολύ είμαστε βολεμένοι πίσω από την κατάσταση αυτή.
Φοιτητική ζωή και αραλίκι είναι συνυφασμένες έννοιες, ακόμα και για δύσκολες σχολές.
Υπάρχουν φυσικά και διαστήματα πολύ μεγάλης πίεσης, τα οποία προκύπτουν από το γεγόνός ότι οι φοιτητές είναι ανοργάνωτοι και αφήνουν πάντα διαβάσματα και εργασίες για τελευταία στιγμή.
Θεωρώ υποκριτικό να γκρινιάζουμε για την κατάσταση του ελληνικού Παν/μίου, όταν λίγο-πολύ είμαστε βολεμένοι πίσω από την κατάσταση αυτή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
JosefK
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Μιχαήλ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,361 μηνύματα.
31-07-10
01:42
Αν ήταν όλοι τόσο καλοί φοιτητές, δεν θα ήταν τόσο χάλια επαγγελματίες μετά. Ότι σπέρνεις θερίζεις...
4+ χρόνια αφότου αποφοίτησα, βλέπω ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς.
Η επαγγελματική επιτυχία κρίνεται περισσότερο από την προσπάθεια που θα καταβάλεις και τη σοβαρότητα που θα δείξεις όταν βγεις στην αγορά εργασίας και όχι από το τι έκανες τα φοιτητικά σου χρόνια.
Γνωρίζω αρκετές περιπτώσεις ατόμων που ήταν πολύ καλοί φοιτητές, αλλά 3-4 χρόνια μετά το πτυχίο δεν έχουν καταφέρει τίποτα. Χάνουν το χρόνο τους με ανούσια διδακτορικά που δε θα τους οδηγήσουν πουθενά ή περνάνε σε ένα μεταπτυχιακό και δυσκολεύονται να το τελειώσουν. Λένε ότι για 1 χρόνο θα χαλαρώσουν λίγο και τελικά περνάνε 4 χρόνια χωρίς να το καταλάβουν, αποτέλεσμα του γεγονότος ότι δε χαλάρωσαν καθόλου ως φοιτητές. Βαριούνται ή και φοβούνται ακόμα να βρουν δουλειά και ζουν με τα λεφτά των γονιών τους. Έχω ακούσει πληροφορικάριο να λέει ότι τον φοβίζει η ιδέα να δουλέψει σε ιδιωτική εταιρία διότι θα είναι αγχωτικά τα deadlines, και φιλόλογο να λέει ότι φοβάται να κάνει μαθήματα επειδή μπορεί να τύχει οι μαθητές να του κάνουν ερωτήσεις που δε θα ξέρει να απαντήσει! Αμφότεροι ήταν πολύ καλοί φοιτητές με πραγματική αγάπη προς την επιστήμη τους.
Αντιθέτως, βλέπω και τους ψιλο-τουρίστες φοιτητές που δεν πατούσαν και τόσο συχνά στη σχολή, αργησαν γύρω στα 2 χρόνια να πάρουν πτυχίο και έβγαλαν ένα όχι και τόσο καλό βαθμό, αλλά αμέσως μετά σοβαρεύτηκαν και βγήκαν στην αγορά εργασίας με όρεξη, αυτοπεποίθηση και τσαγανό. Δεν κάνει κανένας τους super καριέρα αλλά όλοι καταφέρνουν να βρουν κάποια καλή δουλειά που τους επιτρέπει να είναι οικονομικά ανεξάρτητοι και να ζουν μία φυσιολογική και ισορροπιμένη ζωή. Σε αντίθεση με το παράδειγμα του φιλολόγου που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο, γνωρίζω και μια άλλη φιλόλογο που στα φοιτητικά της χρόνια έλεγε ότι δε γνωρίζει ούτε ορθογραφία, και τώρα δε της περισσεύει ελεύθερος χρόνος από τα ιδιαίτερα που κάνει.
Σε μία σχολή γενικά, οι πραγματικά άριστοι φοιτητές με παραπάνω προοπτικές αποτελούν ένα μικρό ποσοστό, 3 - 4 %. Ξεχωρίζουν εξαρχής ποιοι είναι, και εντέλει αυτοί θα καταφέρουν και στη συνέχεια να ξεχωρίσουν και στον επαγγελματικό τομέα. Για όλους τους υπολοίπους ίσως τελικά δεν παίζει και τόσο σημαντικό ρόλο για την επαγγελματική αποκατάσταση το πόσο καλοί είναι στα μαθήματα, διότι κατά πάσα πιθανότητα θα απασχοληθούν σε δουλειές όπου το 90% των γνώσεων που πήραν από τη σχολή θα τους είναι άχρηστο. Είτε πάρεις 10 σε ένα δύσκολο μάθημα επειδή αντέγραψες, είτε επειδή ξεσκήστηκες στο διάβασμα, δεν αλάζουν και πολλά πράμματα για τη συνέχεια. Αν μετά από 5 χρόνια σου χρειαστούν στη δουλειά οι γνώσεις από το μάθημα αυτό, πάλι θα χρειαστεί να τα ξαναδιαβάσεις διότι θα έχεις ξεχάσει τα πάντα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.