30-09-06
18:11
Λοιπόν από προσωπικές εμπειρίες θεωρώ ότι είναι αποκλειστικά θέμα χαρακτήρα του παιδιού. Μιλώντας με παραδείγματα: ο αδέρφός μου κ εγώ είμαστε εκ διαμετρου αντίθετοι χαρακτήρες. Εχουμε δοκιμάσει και οι δύο και τους δύο τρόπους διδασκαλίας και τα αποτελέσματα προέκυψαν αντίθετα. Προσωπικά πηγαίνοντας φροντιστήριο, με κούραζαν οι πολλές ώρες, χανόμουν μέσα στο πλήθος, δε διεκδικούσα προσοχή ως ανθρωπος χαμηλών τόνων από τους καθηγητές μου και η παρουσία μου ήταν σχεδόν ανύπαρκτη όπως και η συμμετοχή μου στο μάθημα. Δεν ένιωθα την ανάγκη να αποδείξω τις δυνατότητές μου στους υπόλοιπους, δεν ενιωθα ανταγωνισμό. Τα θετικά του φροντιστηρίου ήταν οι επαφές με συνδέσμους, ομίλους, "κόλπα'' και η ασφάλεια που ενδεχομένως σου δίνει το γεγονός ότι βρίσκεσαι ανάμεσα σε πολλούς καθηγητές ,με την προυπόθεση ότι μιλάμε για κάποιο μεγάλο φροντιστήριο όπου ο τρόπος και τα μέσα διδασκαλιας που χρησιμοποιούνται δεν προκύπτον από εναν μόνο ατομο-καθηγητή αλλά είναι αποτέλεσμα συνεργασίας περισσοτέρων.
Από την άλλη κάνοντας ιδιαίτερα και εχοντας τη μεγαλύτερη δυνατη επικοινωνία με τους καθηγητές μου είχα και τα καλύτερα αποτελέσματα. π.χ εκανα μία ώρα μάθημα και διάβαζα άλλες τρεις μόνη μου. Δεν κουραζόμουν, είχα όλη την προσοχή του καθηγητή κατά αποκλειστικότητα, ρωτούσα ότι απορία και αν μου δημιουργόταν(πράγμα που στο φροντ δε θα εκανα λόγω ντροπής). Δεν χρειαζόμουν επιβλέποντα να με καθοδηγεί πως θα διαβασω και αν θα διαβασω. Αυτό που ηθελα ήταν κάποιον να με καθοδηγεί ως προς την ύλη, τις ασκήσεις και του τι πρέπει να διαβασω. Από κει κ πέρα μπορούσα να διαβασω αυτά που έπρεπε ΜΟΝΗ μου. Ετσι κ απέδιδα. Αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος.
Από την άλλη ο αδερφός μου ήταν ανθρωπος των πολλών ωρών φροντιστηρίου και του καθόλου διαβάσματος μόνος του. Ε και ως πιο κοινωνικό όν λειτουργουσε καλύτερα μέσα στο πλήθος, ενιωθε τον ανταγωνισμό και προτιμούσε να τα εμπεδώνει στιγμιαία και για να αποδυνκνείει την ανωτερότητά του ως προς τους άλλους αλλά και για να επιβεβαιωνεται. Διαβαζε αναγκαστικά πάση θυσία προκειμενου να μη γινει ρεζίλι. Χρειαζόταν οσο το δυνατόν περισσότερες ώρες κάποιον πάνω του για να κανει ότι είναι να κάνει με παρέα και με πίεση.Μόνος του τίποτα. Ετσι λοιπόν απέδιδε φροντηστηρικώς. Στα ιδιαίτερα δε διαβαζε ποτέ, δε εκανε ασκήσεις, το εριχνε πάντα στο χαβαλέ, επιανε κουβέντα με τους δασκάλους και γενικά του ήταν κάτι τελείως αδιάφορο. ΜΕ λίγα λόγια κοροιδευε τους καθηγητές με δικαιολογίες του στυλ δεν προλαβα,δεν κατάλαβα αυτα που μου είπες, κοιμόμουν, το ξεχασα κλπ κλπ. Ακόμα και τις ώρες που είχε μαθημα ξεχνούσε.
Ετσι λοιπόν το συμπερασμά μου είναι: Καθενας στο είδος του!!Καθε παιδί εχει διαφορετικές ανάγκες και απαιτει διαφορετικό τρόπο προσέγγισης.
Από την άλλη κάνοντας ιδιαίτερα και εχοντας τη μεγαλύτερη δυνατη επικοινωνία με τους καθηγητές μου είχα και τα καλύτερα αποτελέσματα. π.χ εκανα μία ώρα μάθημα και διάβαζα άλλες τρεις μόνη μου. Δεν κουραζόμουν, είχα όλη την προσοχή του καθηγητή κατά αποκλειστικότητα, ρωτούσα ότι απορία και αν μου δημιουργόταν(πράγμα που στο φροντ δε θα εκανα λόγω ντροπής). Δεν χρειαζόμουν επιβλέποντα να με καθοδηγεί πως θα διαβασω και αν θα διαβασω. Αυτό που ηθελα ήταν κάποιον να με καθοδηγεί ως προς την ύλη, τις ασκήσεις και του τι πρέπει να διαβασω. Από κει κ πέρα μπορούσα να διαβασω αυτά που έπρεπε ΜΟΝΗ μου. Ετσι κ απέδιδα. Αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος.
Από την άλλη ο αδερφός μου ήταν ανθρωπος των πολλών ωρών φροντιστηρίου και του καθόλου διαβάσματος μόνος του. Ε και ως πιο κοινωνικό όν λειτουργουσε καλύτερα μέσα στο πλήθος, ενιωθε τον ανταγωνισμό και προτιμούσε να τα εμπεδώνει στιγμιαία και για να αποδυνκνείει την ανωτερότητά του ως προς τους άλλους αλλά και για να επιβεβαιωνεται. Διαβαζε αναγκαστικά πάση θυσία προκειμενου να μη γινει ρεζίλι. Χρειαζόταν οσο το δυνατόν περισσότερες ώρες κάποιον πάνω του για να κανει ότι είναι να κάνει με παρέα και με πίεση.Μόνος του τίποτα. Ετσι λοιπόν απέδιδε φροντηστηρικώς. Στα ιδιαίτερα δε διαβαζε ποτέ, δε εκανε ασκήσεις, το εριχνε πάντα στο χαβαλέ, επιανε κουβέντα με τους δασκάλους και γενικά του ήταν κάτι τελείως αδιάφορο. ΜΕ λίγα λόγια κοροιδευε τους καθηγητές με δικαιολογίες του στυλ δεν προλαβα,δεν κατάλαβα αυτα που μου είπες, κοιμόμουν, το ξεχασα κλπ κλπ. Ακόμα και τις ώρες που είχε μαθημα ξεχνούσε.
Ετσι λοιπόν το συμπερασμά μου είναι: Καθενας στο είδος του!!Καθε παιδί εχει διαφορετικές ανάγκες και απαιτει διαφορετικό τρόπο προσέγγισης.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.