Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και Διδακτορικός. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
27-08-10
15:40
Ναι.. τι πιο φυσικό μετά τη δεξίωση του γάμου οι γονείς και τα γαμπρούδια να παίξουν κρυφτό!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και Διδακτορικός. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
09-03-09
00:40
Λέω να σας πω τη δική μου ιστορία, αλλά μην κοροϊδέψετε, ντάξει;
Στο πρώτο έτος, στο παλιό μου σπίτι είχα την τύχη να έχω τους ιδανικούς γείτονες και ανάμεσά τους ήταν 2 γιαγιάδες που η μία κατοικούσε στο ακριβώς από πάνω διαμέρισμα και η άλλη στο ακριβώς δίπλα από το δικό μου. Οι 2 γιαγιάδες ήταν γύρω στα 80-90 και ήταν φιλενάδες μεταξύ τους. Που τις έχανες που τις έβρισκες η μία στο σπίτι της άλλης, μαζί στα ψώνια μαζί σε όλα!
Μου χτυπούσαν συχνά το κουδούνι με τόση διακριτικότητα, αποκαλώντας με "κόρη" τους πότε για να τους βελονιάσω την κλωστή, πότε για να τους ξεχωρίσω τα φάρμακα.. Δε θα ξεχάσω την ημέρα που ήμουν ολομόναχη και έλιωνα στον πυρετό και είχαν έρθει με μια ζεστή σούπα και τόση καλοσύνη για να με περιποιηθούν. Μη σας τα πολυλογώ τις αγαπησα αυτές τις γιαγιάδες!
Έφυγα για διακοπές του Πάσχα στο πατρικό μου και μία από αυτές τις νύχτες είδα στον ύπνο μου ότι η πολυκατοικία στην Αθήνα είχε καταληφθεί από πνεύματα και πως είχαν σηκωθεί όλοι στο πόδι και την είχαν εγκαταλείψει. Εγώ βρισκόμουν στο σπίτι μου και την ώρα που ετοιμάζουν να φύγω μπαίνει μια μαυροντυμένη μέσα και έρχεται προς το μέρος μου. Τρέχω, βγαίνω στο μπαλκόνι και ακούω να λέει "μη φοβάσαι, ευχαριστώ" κι εκείνη τη στιγμή από το φόβο μου ξύπνησα.
Ήταν τόσο ζωντανό και τρόμαξα τόσο πολύ που δεν κατάφερα να κοιμηθώ και έτρεξα να το περιγράψω στη μάνα μου.
Μ αυτά και μ αυτά το ξεχνάω.. κι επιστρέφω στην Αθήνα. Πάω στη διαχειρίστρια να πληρώσω λογαριασμούς και ρωτάω τα κλασσικά:
-Πως περάσατε τις διακοπές του Πάσχα;
-Αχ άσε χάσαμε και τους 2 γιαγιάδες, αύτες που έμεναν δίπλα σου, πρέπει να τις ξέρεις, με μια μέρα διαφορά. Η καημένη η Ε. δεν άντεξε την απώλεια της Χ.
Και τώρα που το γράφω ανατριχιάζω, ζωντάνεψε εκείνη τη στιγμή το όνειρο που είχα δει και μου πήρε μέρες να συνέλθω. Πρώτα για την απώλειά τους και δεύτερον για την τραγική ειρωνεία που δεν ξέρω και πόσο ειρωνεία ήταν τελικά..
Δε ρώτησα ποια ήταν η μέρα που χάθηκαν, περισσότερο από φόβο.
Στο πρώτο έτος, στο παλιό μου σπίτι είχα την τύχη να έχω τους ιδανικούς γείτονες και ανάμεσά τους ήταν 2 γιαγιάδες που η μία κατοικούσε στο ακριβώς από πάνω διαμέρισμα και η άλλη στο ακριβώς δίπλα από το δικό μου. Οι 2 γιαγιάδες ήταν γύρω στα 80-90 και ήταν φιλενάδες μεταξύ τους. Που τις έχανες που τις έβρισκες η μία στο σπίτι της άλλης, μαζί στα ψώνια μαζί σε όλα!
Μου χτυπούσαν συχνά το κουδούνι με τόση διακριτικότητα, αποκαλώντας με "κόρη" τους πότε για να τους βελονιάσω την κλωστή, πότε για να τους ξεχωρίσω τα φάρμακα.. Δε θα ξεχάσω την ημέρα που ήμουν ολομόναχη και έλιωνα στον πυρετό και είχαν έρθει με μια ζεστή σούπα και τόση καλοσύνη για να με περιποιηθούν. Μη σας τα πολυλογώ τις αγαπησα αυτές τις γιαγιάδες!
Έφυγα για διακοπές του Πάσχα στο πατρικό μου και μία από αυτές τις νύχτες είδα στον ύπνο μου ότι η πολυκατοικία στην Αθήνα είχε καταληφθεί από πνεύματα και πως είχαν σηκωθεί όλοι στο πόδι και την είχαν εγκαταλείψει. Εγώ βρισκόμουν στο σπίτι μου και την ώρα που ετοιμάζουν να φύγω μπαίνει μια μαυροντυμένη μέσα και έρχεται προς το μέρος μου. Τρέχω, βγαίνω στο μπαλκόνι και ακούω να λέει "μη φοβάσαι, ευχαριστώ" κι εκείνη τη στιγμή από το φόβο μου ξύπνησα.
Ήταν τόσο ζωντανό και τρόμαξα τόσο πολύ που δεν κατάφερα να κοιμηθώ και έτρεξα να το περιγράψω στη μάνα μου.
Μ αυτά και μ αυτά το ξεχνάω.. κι επιστρέφω στην Αθήνα. Πάω στη διαχειρίστρια να πληρώσω λογαριασμούς και ρωτάω τα κλασσικά:
-Πως περάσατε τις διακοπές του Πάσχα;
-Αχ άσε χάσαμε και τους 2 γιαγιάδες, αύτες που έμεναν δίπλα σου, πρέπει να τις ξέρεις, με μια μέρα διαφορά. Η καημένη η Ε. δεν άντεξε την απώλεια της Χ.
Και τώρα που το γράφω ανατριχιάζω, ζωντάνεψε εκείνη τη στιγμή το όνειρο που είχα δει και μου πήρε μέρες να συνέλθω. Πρώτα για την απώλειά τους και δεύτερον για την τραγική ειρωνεία που δεν ξέρω και πόσο ειρωνεία ήταν τελικά..
Δε ρώτησα ποια ήταν η μέρα που χάθηκαν, περισσότερο από φόβο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.