Σαν να είναι δύο ανταγωνιστικές αξίες (που)συγκρούονται για να επιβληθεί η μια έναντι της άλλης. Για να έχεις μια πιο ευτυχή ζωή πρέπει να θυσιάσεις την ελευθερία στο βωμό της ασφάλειας. Η άποψη μου; Μπορείς να τα έχεις και τα δύο όσο και να μοιάζει δύσκολο. Η εξουσία δεν περιορίζει την ελευθερία για να αυξηθεί η ασφάλεια αλλά για να γίνει πιο εύκολος ο έλεγχος. Η μεγάλη χώρα έφτιαξε ένα Γκουαντάναμο για να προστατέψει την ασφάλεια του πολίτη της αφαιρώντας κάθε έννοια της ελευθερίας για τους άτυχους κρατούμενους όπως και η χούντα με τη μυσική της αστυνομία. Αυτά όσο αναφορά για το τίτλο μιας και το θέτεις σα δίλημμα...
Ως το προς το
ποια είναι αναγκαία για να υπάρξει η άλλη πιστεύω ότι είναι αλληλοσυμπληρούμενες. Δεν είναι αναγκαία η μια για την επίευξη της άλλης αλλά χωρίς τη μια η ποιότητα της άλλης είναι άθλια. Η Ελευθερία χωρίς Τάξη είναι άθλια όπως είναι αντίστοιχα η Τάξη χωρίς Ελευθερία.
Και οι δύο μορφές υπήρξαν ιστορικά και οι δύο προσέφεραν μεγάλη δυστυχία...
Στο κουίζ νομίζω ότι θα υποστήριζε την ελευθερία. Λογικά δε θα τον έπαιρνε να πει το αντίθετο εκείνη την εποχή
Ενδιαφέρουσα η απάντησή σου και σ' ευχαριστώ. Ας το συζητήσουμε όμως!
-Αρχίζοντας από την εύλογη επίκληση της λογικής, για το κουίζ. Κατά τα τη σχετική "εξομολόγηση" του κυρίου Δ. Τσάτσου, ο Κ. Καραμανλής, συνεπής στην κοσμοαντίληψή και συνεπαγόμενη ιδεολογία του, απάντησε, ότι η ελευθερία προϋποθέτει την τάξη.
Αντίθετη βέβαια ήταν και (μάλλον
συνεχίζει να είναι η σχετική θεώρηση του ερωτούντος. Συνεπώς, εξ αρχής αποδεικνυόταν, ότι οι δύο άνδρες δε συμφωνούσαν "εκ θεμελίων"( αν θεωρήσουμε βέβαια, ότι ελευθερία και τάξη αποτελούν βασικές αρχές για μία δημοκρατική πολιτεία). Πλην όμως, τελικά, η ιστορία απέδειξε ότι σ' εκείνη τη φάση και παρά ταύτα, υπήρχε πεδίο "συνεννόησης" και συνεργασίας. Απλούστατα, και χάρη στη φρόνηση των δύο ανδρών, συμφώνησαν, ότι : "έτσι κι αλλιώς και τα δύο είναι ζητούμενα στην παρούσα κατάσταση".
-Γράφεις: "
Και οι δύο μορφές υπήρξαν και οι δύο προσέφεραν μεγάλη δυστυχία...". Εδώ έχω την εντύπωση, ότι αναφέρεσαι σε κάτι άλλο(
. Γιατί, το ερώτημα του κ. Δ. Τσάτσου, δεν κάνει ιστορική αναφορά
(ίσως να την υποννοεί, δεδομένου ότι ερωτών και ερωτούμενος είναι συγκεκριμένα πρόσωπα και ως τέτοια αλληλογνωρίζονταν), αλλά εισάγει μέθοδο, τρόπο, στάση, οπτική. Με το ερώτημά του εκείνο, ο ερωτών απλά ήθελε να αποδείξει εξ αρχής στον ερωτούμενο, ότι "υπάρχει διάσταση απόψεων" για το ποια "Μεταπολίτευση"( ποια δηλαδή η Ελληνική Πολιτεία, μετά τη Χούντα). Βέβαια, είτε ο ερωτών είτε ο ερωτούμενος, γνώριζαν, ότι ούτε ελευθερία ούτε τάξη μπορούν να υπάρξουν απόλυτα, σε μία πολιτεία ανθρώπων.
Γιατί οι άνθρωποι επικαλούμαστε, είτε την ελευθερία είτε την τάξη, μόνον όταν "δεν υπάρχουν". Και με αυτή την έννοια, είναι πάντα "ζητούμενες". Τώρα, το αν η αναζήτηση της ελευθερίας ή της τάξης ή κάποιος συνδυασμός τους οδηγεί σε "ευτυχία" ή "δυστυχία", αυτό είναι άλλου επιπέδου ζήτημα
- Ίσως λοιπόν πράγματι, από μεθοδολογική άποψη, ελευθερία και τάξη να φαίνονται "
αλληλοσυμπληρούμενες". Δεν είμαι σίγουρος όμως, αν είναι σωστό το ρήμα "αλληλοσυμπληρώνομαι", στην περίπτωση αυτή. Γιατί, από μία άλλη οπτική, θα μπορούσε να πει κανείς και ότι είναι "αλληλοαναιρούμενες". Δεν σου φαίνεται η σχέση τους, να μοιάζει ή να είναι ανάλογη με τη σχέση "δράσης" και "αδράνειας" ή "έλξης" και "άπωσης";
-Έτσι, αν παραβλέψουμε το "αλληλοσυμπλήρωμά" τους( ως μη ισχύον), μπορεί να γίνει κουβέντα, για την αρχική σου θέση, ότι "
σαν να είναι δύο ανταγωνιστικές αξίες, (που) συγκρούονται για να επιβληθεί η μία έναντι της άλλης).
Λοιπόν, "αξίες", ως ζητούμενες, μπορούν να θεωρηθούν. Αλλά, δεδομένου ότι στο συγκεκριμένο ερώτημα (μεθοδολογικό βασικά) η μία εκλαμβάνεται ως προϋπόθεση της άλλης, δεν έχει σημασία (κατ' αρχή) και το αν είναι (έστω) "αλληλοσυγκρουόμενες". Εξάλλου, θεωρώντας τα πράγματα ολιστικά και στην ολότητά τους, τα πάντα μέσα σ' αυτήν "αλληλοσυγκρούονται" για να "αλληλοσυμπληρωθούν". Αυτή εξάλλου είναι και η πλέον "ασφαλής" προσέγγιση της "πραγματικότητας", κάτι που το αναγνωρίζει και η Επιστήμη, καθώς έχει φθάσει πια στην αναγκαιότητα να διατυπώσει (κάποτε) τη λεγόμενη "Ενοποιημένη Θεωρία" (των "φυσικών πεδίων", εννοείται). Γύρω απ' όλ' αυτά όμως, είτε στην "πολιτική" είτε στην "επιστημονική" τους "διάσταση", έχει πρακτική σημασία, από ποια θεωρητική βάση ξεκινάει ο ανθρώπινος συλλογισμός:
- Όταν κανείς προϋποθέτει την τάξη, για την ελευθερία, δεν μπορεί παρά να καταλήξει "προς τα πίσω", φθάνοντας σ' ένα Θεό, που έχει δημιουργήσει έναν κόσμο με "παραδείσια ασφάλεια" και όπου δεν υπάρχει κανένα ζητούμενο, παρά μόνον το δικαίωμα επιλογής, να βγείς απ' τον Παράδεισο. Προφανώς, ο κύριος Δ. Τσάτσος δεν εννοεί την "Ασφάλεια", όταν αναφέρεται στην "Τάξη". Άλλο "τάξη" κι άλλο "ασφάλεια". Θεώρητικά, η πλέον "ασφαλής" θέση είναι εκείνη, όπου δεν απαιτείται, ούτε ελευθερία ούτε τάξη. Πράγμα άτοπο, για τη συγκεκριμένη "μεθοδολογική" μας "απορία".
-Αντίθετα, όταν η ελευθερία είναι προϋπόθεση της τάξης, μπορεί η όποια εκκίνηση να γίνεται(έστω) με αφετηρία τη "έξοδο κινδύνου" κάποιου Παραδείσου, αλλά σίγουρα δεν έχει το μειονέκτημα μίας "δεδομένης ασφάλειας"(όπως πχ εκείνην που απολάμβανε ο αδελφός του άσωτου της γνωστής παραβολής). Γιατί μόνον έξω απ' τον οποιοδήποτε παράδεισο ο άνθρωπος θα μπορούσε να διακρίνει το "αληθινό" από το "πλανερό". Το είπε εξάλλου κι ο Μεγάλος Γαλιλαίος: "Γνωρίστε την αλήθεια και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει". Από τι; Μα φυσικά από την "τάξη" της πιο πλανερής ιδέας, που καλλιέργησε ποτέ η "μαγεία της Εξουσίας", ως "ασφάλεια". Και παρεπιπτόντως, αξίζει εδώ να θυμηθούμε τον τρίτο μεγάλο πειρασμό του Ιησού Χριστού στις ερημιές της Παλαιστίνης!
Τέλος, ταιριάζει να ειπωθεί εδώ και η κρατούσα πια σήμερα σχετική εκδοχή:" Από το χάος γεννιέται η τάξη". Κάτι που δεν αναιρεί και το "μεταφυσικό"ι: "Ο Θεός είναι Θεός τάξης"!
Ναι, "το λακωνίζειν ετσι φιλοσοφείν", αλλά δεδομένου ότι ίσως πολύ από εμάς να είμαστε ακόμη "Λάκωνες", μπορείς να μας "το" φωτίσεις λίγο, αγαπητέ φίλε Ρεμπεσκέ; Αν θέλεις βέβαια!
Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
